Het leven voor mij was een opeenvolging van teleurstellingen. Vanaf het middelbaar merkte ik dat ik vaker en vaker alleen liep. Ik merkte dat het voor mij niet makkelijk was vrienden te maken. Mensen spraken me niet zo aan. Ze waren allemaal zo anders dan mij, of was ik zo anders dan hen? Op school zat ik meestal bij mezelf aan tafel, kijkend naar anderen die plezier maakten met dingen waar ik niets van moest weten, en ik begreep niet waarom ze zich gedroegen zoals ze zich gedroegen. Ik werd al snel het buitenbeentje. Ze begonnen achter mijn rug over mij te roddelen, me zwart te maken, en vonden me raar. Ze zeiden niets tegen me, maar ik al snel wat ze van me dachten aan de blikken die ze me toewierpen, en af en toe hoorde ik het geroddel, en dacht bij mezelf "wat maakt het hen uit?". Thuis was ik een brave jongen, die goed studeerde voor school om goede punten te halen. Heel veel zei ik thuis ook niet, mijn gedachten hield ik voornamelijk voor mezelf. Ik wist dat mijn ouders zich verontrustten over het feit dat ik weinig tot geen vrienden had, maar om eerlijk te zijn vond ik dat ook helemaal niet erg. Ik vond het aangenaam om met rust gelaten te worden. Ik wist toch al dat er heel weinig mensen waren die mij begrepen. In deze maatschappij is het blijkbaar niet toegestaan om een beetje anders te zijn, of een beetje te verschillen van de meeste mensen. Je moet opkomen voor jezelf, je stem laten gelden, en een grote mond opzetten, zodat je zou krijgen waartoe je het recht had. Voor stille mensen, mensen die goede bedoelingen hebben maar niet voor zichzelf opkomen, was het leven in deze tijd niet makkelijk. Er zijn voortdurend mensen die van anderen willen profiteren. Stille mensen worden genegeerd en vergeten. Luidruchtige, en soms zelfs brute mensen, krijgen wat ze willen en voor hun is het leven heel gemakkelijk. Is dit rechtvaardig? Blijkbaar wel. Dit is nu eenmaal hoe het draait in de wereld. Dit ondervond ik al in mijn eerste jaar van de middelbare school. Soms bij de meest belachelijke en kleine dingen, zoals groepswerkjes maken. De groepjes worden verdeeld zoals de luidruchtigste, en degenen met de grootste mond zouden willen. Ik kwam altijd terecht bij mensen die ervan profiteerden dat ik stil en zwijgzaam was, en deed praktisch al het werk alleen. Toch was ik altijd degene die het minste punten ervan kreeg, omdat ik "teruggetrokken" overkwam op de leerkrachten. Wel, voor mij was dat "teruggetrokken" al heel wat meer dan ik normaal zou hebben laten zien. Ik had veel meer moeite met werkstukken presenteren vooraan in de klas dan de meesten. Toch probeerde ik veel harder dan de anderen om het goed te doen. Klaarblijkelijk is het veel indrukwekkender om van een negen naar een tien te gaan, dan van een nul naar een acht. Toch protesteerde ik nooit. Dat lag nu eenmaal niet in mijn aard. Of was het me aangeleerd om mijn stem niet te laten gelden? Nog iets waar veel mensen het misschien moeilijk mee hebben. Ik alleszins wel. Vroeger protesteerde ik wel af en toe. Ik sprak leerkrachten, mijn ouders, en andere mensen regelmatig tegen als ik het ergens niet mee eens was. Dit was niet makkelijk voor mij om te doen, maar de reacties van die mensen waar ik tegenin ging waren nog heftiger. Ik leerde het mijzelf aan om niet meer in discussie te gaan, want keer op keer als dat gebeurde muntte het uit in een ruzie, waar ik niet altijd evengoed vanuit kwam. Dat gebeurt er nu eenmaal met mensen die zich laten doen door iedereen. Goede, stille mensen, mensen die ruzie's proberen te vermijden, worden heel vaak het slachtoffer van hun eigen voorzichtigheid. Ik heb het afgeleerd om mensen tegen te spreken, of ergens tegenin te gaan omdat ik ruzie's en onaangename situaties wil vermijden. Keer op keer dat ik dit had gedaan, werd iedereen ontzettend boos op me, en werd ik vaak weggestuurd, of kreeg ik een straf. Gewoon omdat ik mijn mening gaf, die blijkbaar anders was dan van andere mensen. Op die manier werd ik nog terughoudender dan ik al was. Mijn persoonlijkheid en karakter werden beetje bij beetje onderdrukt, en ik kreeg last van iets wat men nu "social awkwardness" zou noemen. Maar toch kan je zonder andere mensen blijbaar niet overleven als je gaat studeren. Ook al kan je veel dingen alleen doen, op bepaalde momenten ga je met anderen moeten omgaan. Is het niet tijdens groepswerkjes, dan is het wel voor je eindproject, of om dingen te vragen over de leerstof. Ook ik moest me daaraan aanpassen. Ik vond het niet gemakkelijk om te doen, maar ik wist dat het maar voor een bepaalde tijd was, tot ik was afgestudeerd van het middelbaar, en ik naar het hoger onderwijs ging. Vanaf dan moest ik niet meer op anderen rekenen. Vanaf dan kon ik zelf mijn ding doen op school, helemaal alleen, zoals ik het meest comfortabel was. Wat voelde ik als ik met anderen moest samenwerken aan een opdracht? Of wat voelde ik gewoon wanneer ik tegen mensen moest praten die ik niet moest, of gewoon niet kende (iedereen van mijn school dus)? Angst? Woede? Vermoeidheid? Nee, angst was het niet, ik ben niet bang van hen, toch niet op een fysieke manier. Woede? Woede was het zeker niet. Ik voelde geen greintje boosheid in me opkomen, al enkele jaren niet. Veel mensen vragen zich af hoe dat komt, maar ik voel gewoon nooit woede. Het is alsof die emotie uit me is weggesneden, of heel hard onderdrukt. Vermoeidheid? Nee dat was het ook niet. Hetgeen wat ik het meest voelde was irritatie en onzekerheid. Ik irriteerde me er enorm aan dat ik gedwongen werd met anderen samen te werken. Ik begreep hen niet, en hun onbenullige probleempjes waarover ze altijd uren aan een stuk over moesten zagen. Het werk ging zo ook niet vooruit, en wanneer ze eindelijk begonnen, was hun resultaat meestal volledig ondermaats, zodat ik er uiteindelijk toch nog vele uren in zou kunnen steken vooraleer het presentabel zou zijn. Onzekerheid, omdat mijn zelfvertrouwen de afgelopen jaren zwaar naar beneden was gegaan. Ik ben niet goed met mensen, en helemaal niet met groepswerkjes. Ook voelde ik me helemaal niet comfortabel om met vier mensen waar ik nog nooit meer dan twee woorden tegen heb gezegd aan een tafel te gaan zitten en te praten. Ik wist dat ze me een loser vonden, een nerd, en dat ze enkel van me wilden profiteren.
