Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Sociaal werk in Vilnius
Internationalisation @ Home
16-04-2008
Dag 9: fieldvisit van Eva
De groep child protection ging voor haar 2de veldbezoek terug naar
'Duok Ranka' (geef een hand). Deze organisatie ontfermd zich over
meisjes tussen 7 en 18 jaar. Onze uitdagingen waren de volgende:
1.What can be done to make an arrangement of a meeting between Douk Ranka and the girl?
2.What can be done to arrange a secure base for the girl and her baby?
3.What can be done to protect this girl?
4.On an organizational level, what can be done to make preventive work on child protection in Lithuania?
'The
girl' is een meisje van 15 dat onlangst een kind gekregen heeft. Ze
heeft reeds een moeilijke periode achter de rug, haar vader slaagt haar
van kleins af, ze heeft een drugsverleden en is vroeger een paar keer
van huis weg gelopen, verder beweert ze ook 2 keer verkracht te zjin.
Het zijn geen onbekenden en ze hebben haar bedreigd en gezegd dat ze
geen contact mag zoeken met de organisatie. De politie vertrouwt ze
niet en zelfs als ze dat zou doen is het onwaarschijnlijk dat die haar
zouden geloven. Ze heeft alle contact met Duok Ranka stopgezet. Ze
schuift al de verantwoordelijkheid over haar kind van zich af en het is
moeilijk om waarheid en leugen uit haar verhalen gescheiden te houden.
Ze heeft leerproblemen en in Litouwen wordt dat opgelost door jongeren
met moeilijkheden allemaal samen in speciale scholen te stoppen.
We
hebben naar voorbeeld van onze thuislanden voorstellen gedaan om de
situatie te verbeteren, zo hebben we uit Belgie onder andere het
Time-out project voorgesteld. Waarbij we voorstelden dat het meisje
voor een tijdje samen met haar kind en eventueel jonge moeders alles op
een rijtje zou kunnen zetten, ver weg van Vilnius en haar huidige
leven. Met het inbrengen van al onze voorstellen merkten we twee
dingen, ten eerste is het hier nog moeilijker dan in onze thuislanden
om mensen gemotiveerd te krijgen voor verandering. Er is zoveel
droefheid en gelatenheid, mensen ondergaan hun lot zo lijkt het wel.
ten tweede is Litouwen een vrij arm land, subsidies worden de eerste 3
maanden van het jaar gewoon niet uitbetaald, een duidelijke reden wordt
hier nergens voor gegeven, maar het lijkt mij gewoon een manier van
besparing. Dit heeft tot gevolg dat de organisaties zelf sponsoring
moeten zoeken en anders gewoon de boeken dicht moeten doen (er is zelfs
geen geld om de lonen uit te betalen). De voorstellen die wij konden
vinden kosten geld, geld dat hier niet is. Wie dacht dat wij in Belgie
problemen hadden en nog veel werk voor de boeg, moet hier maar eens een
kijkje komen nemen. In vergelijking met hen is het bij ons een paradijs...
Het onderwerp van onze werkgroep is de Roma zigeuners in Vilnius en hoe we ze kunnen integreren in de maatschappij. Als je aan Litouwers vraagt wat ze over de Romas weten dan krijg je typische antwoorden als: het zijn drugsdealers, criminelen, ze stinken, ze zijn lui en willen niet werken,... (misschien vergelijkbaar met hoe sommige Belgen denken over Turken en Marrokanen?) Kortom een hoop vooroordelen en stigma's gebaseerd op beelden die ze op tv zien. Bijna niemand is immers in de buurt geweest waar de Romas leven, want daar is het natuurlijk veel te gevaarlijk! We hebben dus al 2 keer ons leven geriskeerd door er naar toe te gaan en oh nee stel je voor we hebben er ook nog met gepraat! Enkele van de Litouwse studenten denken hier dus echt zo over, jaja sociaal werk op z'n best...
Enkele interessante weetjes over Roma people:
meisjes trouwen al op hun 14 jaar, ze stoppen dan ook met school, wat de integratie heel moeilijk maakt
in een Roma gezin zijn er nooit minder dan 3 kinderen, het gemiddelde schommelt rond de 5
Romas hebben hun eigen manier van straffen. Als je breekt met een traditie, dan worden er enkele mensen uit de gemeenschap aangesteld als rechter en zij beslissen over je lot. Romas zeggen zelf dat je beter af bent in een gevangenis, want dat heel de gemeenschap zich tegen je keert. Je kan dan vluchten naar een andere Roma gemeenschap, maar het nieuws zal zich snel genoeg verspreiden en je zal ook daar niet meer aanvaard worden
Als een Roma iets pikt van een Roma dan zullen ze dit bijvoorbeeld op die manier oplossen, maar als een Roma iets pikt van een Litouwer dan moet de staat dit oplossen
in Litouwen botsen de Romas op heel veel vooroordelen bij werkgevers waardoor ze geen werk vinden ( herken je het?). In Engeland daarentegen vinden ze zo goed als allemaal werk!
Romas zijn bekend voor hun geweldige dansen en muziek die ze dan ook graag tonen
De Roma gemeenschap is heel sterk, ze steunen elkaar en hebben in het bijzonder heel veel respect voor de ouderen. Ze blijven er voor zorgen tot op het laatste moment
Wij zijn vooral bezig geweest met het toepassen van het SLEPT model op de Roma gemeenschap. Dit heeft ons geholpen om een helderer en objectiever beeld te krijgen van hun situatie in Vilnius. Het was enorm interessant om rond dit thema te werken en ik denk dat we ook in Belgium onze Romas zeker niet mogen vergeten! Morgen hebben we op onze workshop een lector van een andere universiteit uitgenodigd die heel veel met de Romas bezig is en ons meer komt vertellen over zijn werk. Iets om naar uit te kijken en hopelijk kunnen we op die manier het beeld van de Litouwse studenten over de Romas ook wat nuanceren!
Voila dat was in het kort kort waar ons groepje zoal met bezig is geweest!
Ik ben met mijn groepje naar een dagcentrum voor personen met een mentale handicap geweest (of persons with a mental challenge zoals we 't eigenlijk in mooi Engels moete zegge). Dit centrum is gelegen nabij een mooie, oude kerk (de 'Vlaamse' kerk in Litouwen die hier nog ergens vermeld staat) en om hier te komen moet je eerst door een bijna vervallen trappenhal 3 verdiepingen naar boven klauteren, maar eens je boven bent, bestaat dit centrum wel uit een paar fatsoenlijke, nette kamers.
Iedere dag komen er verschillende personen met een mentale handicap naar dit centrum om hier activiteiten te doen zoals postkaarten knutselen, koken, huishoudelijke taken doen, de waarde van geld leren,.... Enkele keren per jaar verkopen ze de spullen die ze maken ook voor een vrije bijdrage, ook dit draagt bij tot de integratie van de gebruikers van het centrum. Deze dingen kunnen ze doen met dank aan de Europese Unie, want het is tot nu toe volledig gratis voor de gebruikers van het centrum. Tot nu toe, want de verlenging moet nog goedgekeurd worden. Ik hoop dat ze de verlenging krijgen, want ze doen hier heel goed werk!
De challenge die we van deze organisatie kregen is 'Hoe personen met een mentale handicap integreren in de arbeidsmarkt' want dit blijkt niet zo simpel te zijn in Litouwen: als een dokter heeft beslist dat je maar voor 20 tot 30% kan werken, vind je geen werk. De sociaal werkster vertelde dat ze een verlamde man kende die alleen met zijn ogen kon knipperen en die had dezelfde werkcapaciteit als haar clienten in dit centrum, dus je kan je wel voorstellen hoe moeilijk het is om deze mensen te integreren, hoewel ze toch veel dingen kunnen doen.
Om het centrum toch ideeen te geven hoe het kan, hebben we de initiatieven van elk land op een rijtje gezet en aan Aina (de sociaal werkster) verteld. Zo staat Denemarken heel erg ver in het integreren van personen met een handicap, zo laten ze daar klusjes die eigenlijk iedereen kan doen, maar veel tijd innemen, zoals bijvoorbeeld papier versnipperen, koffie rondbrengen,... doen door persoon met een mentale handicap. Kortom echte integratie! Belgie kan dus ook nog veel leren van dit systeem.
Weetjes:
In Ankara (Turkije) is er een koffieshop waar er alleen mensen met het syndroom van Down werken! Ook in Denemarken is er een hotel dat helemaal door deze mensen wordt gerund.
In de Scandinavische landen worden mensen met een handicap veel meer geintegreerd, al van jongs af aan. De staat betaald de eventuele extra begeleiding die nodig is, zodat deze mensen een zo 'normaal' mogelijk leven kunnen leiden.
In Denemarken heeft een sociaal werker het laatste woord over hoe arbeidsgehandicapt een persoon is, de dokter kan zijn/haar advies geven, maar de SW'er beslist!
Dit was zowa mijn veldbezoek, amuseer jullie daar nog in't verre Belgie!
Vandaag begon weer als een traditionele IP-dag: vroeg opstaan, frustratie-opwekkende wekkers, een geweldig Litouws ontbijt met een zelden voorkomend zonnetje op de achtergrond. The usual, dus! Op unief was het ook een normale werkdag.
Na de lunch begon het avontuur van de dag, met een tweede bezoek aan een organisatie in het mijnenveld van het Litouwse sociaal werk.
Het bezoek van de Equal Rights-groep aan een women's crisis centre begon alvast spannend. De organisatie was namelijk op een geheime locatie, om ervoor te zorgen dat de duivelse mannen niet onverwacht op bezoek zouden kunnen komen. We wachtten in een donker gangetje middenin de stad en moesten de organisatie bellen om te zeggen dat we op Locatie X stonden. Toen kwam de directrice zelf ons halen en bracht ons tot de organisatie. Na een boeiende uitleg over wat de organisatie deed, vroeg ze om feedback over hun werking. Een van de studenten merkte op dat misschien niet alleen vrouwen slachtoffer waren in gevallen van huiselijk geweld, maar ook de mannen die geweld gebruikten. Dat omdat mannen wel om een reden gewelddadig worden. Nee, dat betekent niet dat vrouwen het 'uitlokken', wel dat mannen bijvoorbeeld niet goed weten hoe met hun frustraties om te gaan, of in hun jeugd zelf altijd het voorbeeld hebben gekregen van geweld. Die opmerking schoot echter in het verkeerde keelgat! Een heftige discussie volgde...wat is jullie mening eigenlijk over dat vraagstuk?
Na de bezoekskes was onze volgende bestemming een oud klooster, dat verdacht veel weg had van onze rasechte Vlaamse kerken. Alleen dan, naar de Litouwse standaard, drie keer zo vervallen. Daarna vond er een rendez-vous plaats in een charmant ondergronds vegetarisch restaurantje (een hele mondvol, was het), dat erg hippie-achtig aandeed. Spirituele muziek, bijgestaan door een erg originele menukaart, maakten het plaatje compleet. Vooral de thee was bijzonder, met namen als 'stress-relieving tea' en 'in the mist', een thee die op wondere wijze voorkomt dat je ziek wordt. Dat is alvast mooi meegenomen! Ook nogal opmerkelijk was de 'White Elephant Cake'. Daarin zat blijkbaar een substantie waarvan heroine gemaakt kan worden, als het gekookt wordt. Naar verluidt ziet men olifanten, na het opsnoepen van dat goedje. Niet zoals in Belgie roze olifanten, maar witte! Zal wel te wijten zijn aan de grote sneeuwval hier...
Op weg naar huis, in een overrumoerige bus, wachtte ons een vreemde verassing. In de bus zat een Belgisch meisje van Antwerpen, dat door een ander IP hierheen gezogen was. Blijkbaar is het tweede IP (WASPOLLS, wij zijn PAL IP - vraag me niet waar de namen vandaan komen. Misschien wat teveel cake op gehad, toen...) vandaag aangekomen. Het wordt dus een drukke nacht in de Reval Inn, zoveel is duidelijk.
Weetjes: - Schrik niet: 26,5 procent van de Litouwse vrouwen is na hun zestiende seksueel misbruikt door een vreemde en 18,2 procent door een bekende. Wow! - Ook meegekomen met het nieuwe IP zijn Nederlandse studenten! Hollanders en Belgen zo dicht op elkaar, dat kan niet goed komen...
Morgen meer! We schuiven op naar het einde van de front-linie!
We zijn onder leiding van Eva een avondspel aan het spelen in het cafetaria van het hotel. De aanleiding is het vertrek van Pieter morgenvroeg. Zo vieren we zijn afscheid. Hij neemt morgenvroeg de taxi om 5u., hij zal om 4.30u. uit zijn bed moeten. Terwijl hij gisterennacht met een paar docenten en een dertigtal studenten tot 3u. is uitgeweest.
Maar denk nu niet dat het hier een plezierreisje is, zelfs 's zaterdags werd er gewerkt op de universiteit. Ik (Aleidis) erf van Pieter een leuk groepje studenten van Finse, Lithouwse, Spaanse, Turkse, Zweedse origine. Zij werken goed en finaliseerden hun Power Point presentatie om maandag voor te leggen op hun werkveldbezoek. De dagen zitten nok-vol met 'werk', vandaag was dus een welgekomen dagje relaxen voor de studenten en teachers die hier al een hele week zijn. Gisterenavond was iedereen echt moe, maar vandaag zat de sfeer er weer helemaal in.
De Belgische studenten zijn geweldig, ze zijn erg sociaal en houden de moed er altijd in. Het is een fijne groep die elkaar steunen en ook naar de andere studenten ondersteunend zijn.
Vandaag ging iedereen dus wat zijn eigen gang, het is de eigenlijk de enige dag dat er geen 'programma' gevolgd moet worden. Toch een pluim voor de organisatie van Pieter en de Lithouwse docenten, dat moet gezegd worden. Ik zal Pieter zeker missen en ik denk nog wel een paar docenten. Hij leidde de boel hier wel sterk, ook op moeilijke momenten. Maar dus terug naar vandaag. Ik ging deze voormiddag met Pieter en twee Spaanse docenten naar een marktje wat verderaf van de stad. Daar zag je ook heel wat armoede: een vrouw die geen 'kraampje' had op de markt, maar enkel schorten verkocht die allemaal rond haar hals hingen en zo liep ze rond op de markt. Ik vroeg aan een paar marktkramers dat ik van hen een foto mocht maken, maar iedereen weigerde. Daarom wou ik maar eens een foto maken van de waren, zonder de marktkramer(s) op de foto. Een vrouw verkocht bessen en de schep waarmee ze de bessen opschepte om ze te verkopen, bestond uit een doorgesneden plastic fles. Ik richte mijn fototoestel dus op de bessen en stelde scherp op de zelfgemaakte 'schep'. De vrouw zag dat ik een foto wou trekken en nam snel de 'schep' weg De Lithouwers zijn dus wel wat verlegen om hun armoede. Begrijpelijk, want je ziet hier ook veel 'nieuwe rijken'. Er rijden hier meer limousines rond dan bij ons en in het centrum vind je ook 'Armani' en 'Chanel'. Ook zie je kleine houten huisjes en daarnaast een super modern glazen kantoorgebouw. We moeten hier vaak de bus nemen en dan rijden we langs eindeloos veel flatgebouwen die erg verouderd overkomen. Ze zien er allemaal hetzelfde uit: beton, enkel (geen dubbel) glas in de ramen, verkommerd. Deze namiddag ging ik de stad met twee Spaanse docenten. Je vindt hier heel wat winkeltjes die sieraden e.d. in amber verkopen. Amber is hier veel goedkoper dan in de West-Europese landen, dus als je deze steen mooi vindt is het echt wel de moeite om wat in te kopen. Ikzelf vind deze halfedelsteen niet zo mooi, maar ik kocht wel een zakmes met een amberen steel voor mijn oudste zoontje.
Het eten is niet echt geweldig , ik pas me graag aan aan de plaatselijke eetcultuur, maar deze keer valt me dat toch moeilijk... ik verwacht dat de weegschaal me welgezind zal zijn bij aankomst in België. 's Morgens zijn er rauwe groenten, vlees en vis smaakt hier precies hetzelfde en de desserts zijn soms geweldig, bijvoorbeeld water met wat cassis en een soeplepeltje gesneden fruit. Wel kan je overal, bijvoorbeeld bij de bakker, sterke drank kopen voor bij de koffie.
En ondanks deze 'vrije dag' vandaag, zitten hier onze Geelse studenten alweer te discussiëren over sociaal werk in internationaal perspectief! Fantastisch vind ik!
Morgenvroeg om 7u. uit bed, 8u. al terug op de universiteit om het werkveldbezoek voor te bereiden, dus ik kruip onder de wol...
Eeeeindelijk een rustigere dag in de drukte van Vilnius. Onze aanwezigheid werd alleen in de ochtend gevraagd, en een ochtendje op unief is goed uit te houden. Vreemd genoeg was het daar voor een zaterdag verrassend druk. Weekend is hier niet gewoon uitslapen en zat worden...
Op de unief is een bibliotheek/informaticalokaal die eigenlijk zelfs een verdieping te noemen is. Het is daar heel sjiek ingericht, met duur meubulair en een moderne infrastructuur. Eigenlijk een gek contrast: ze steken meer geld in hun school dan wij, terwijl het in feite een redelijk arm land is. Een betere besteding van de staatskas is misschien een goed voorstel?
Wat de school wel beter doet dan bij ons, is de toegankelijkheid voor rolstoelen. Ze hebben speciale liftjes naast de trappen, speciaal voor 'people with disabilities'. Rolstoelgebruikers kunnen dus overal naartoe in de unief, terwijl dat bij ons absoluut niet te zeggen is. Probeer als sociaal werk student maar eens met een rolstoel op de tweede verdieping te geraken - sociaal werk in actie...Bij de IP'ers zit toevallig een vrouw met een rolstoel en die kan haar weg door de goede faciliteiten uitstekend vinden. In de school dan toch! In de buitenwijken (waar ons hotel zo strategisch gelegen is) is het een ander verhaal. Stoepranden van een halve meter hoog zijn niet bepaald bevorderend...
Onze lunch hebben we genoten in de eetzaal van het studentenhuis van de unief. Het was een eenvoudige maaltijd, waarover niet unaniem te zeggen was dat het smaakte.
Na de lunch kwamen we met een briljant idee op de proppen: we gingen op zoek naar de commune van de Hara Krishna in Vilnius. We hebben ze al dansend en zingend door de straat zien hobbelen, met vlaggen, tamboerijnen en wazige blikken in hun ogen. Ze zijn vrij populair in de oostbloklanden, toch houden ze hun hoofdkwartier een goed bewaard geheim. Als je ernaar vraagt, weet niemand waar hun commune ligt. Mysterieus, zou je kunnen zeggen. Jammer genoeg hebben we ze daardoor ook niet kunnen vinden; we waren echt benieuwd.
Wat we wel vonden was een Belgisch mirakel: een Belgian restaurant middenin Vilnius! Dat konden we niet zomaar aan onze smaakpapillen voorbij laten gaan. Toen we binnenkwamen, was het wel even schrikken. Hun beeld van Belgie is niet helemaal wat we verwacht hadden. In hun ogen ligt Belgie misschien dicht in de buurt van Egypte; dat zou de beeltenissen van farao's kunnen verklaren. We hebben er heerlijke pannekoeken opgeslorpt en troebel Belgisch bier gedronken (een tapcursus zou geen slecht idee zijn...). Onze Belgische harten smachtten naar biefstuk met frieten, maar dat stond helaas niet op de kaart. Voor stoofvlees was er ook geen plaats, voor Oostendse waterzooi en mosselen dan weer wel. De kok was volgens de ober een rasechte Belg, maar toevallig was die op het moment dat wij er waren naar betere oorden gevlucht: hij was op vakantie in Belgie.
Na onze avonturen en relatieve mislukkingen keerden we terug naar onze veilige haven. Daar waren de tafels al kleurrijk gedekt voor het gezamenlijke avondeten. Het eten was (wederom niet unaniem besloten) wel OK, maar de Litouwers hebben een vreemd beeld van desserten. We kregen een suikersiroop aangelengd met water, met daarin rode vruchten uit blik. Zo rood waren ze echter niet: de aarbeien leken op kleine stukjes biefstuk en de kersen op olijfjes. Heerlijk! Dat bleek ook duidelijk uit het feit dat iedereen het heeft laten staan...
Toen begon het echte fiestje van het IP! De Litouwse chicas dompelden ons onder in de surreele wereld van het Vilniaanse nachtleven. Het is te zeggen: een zwembadcomplex met in de kelderverdieping een soort bar met allemaal TV-schermen, waar het silhouet van een erotisch dansend meisje op te zien was. We betaalden 15 litas voor de inkom. Een halve liter bier koste er 6 litas! Met ons multicultureel groepje trokken we de hele keet in gang. Toen we op het verhoogde podium gingen paaldansen, brak de hel los (foto van Pieter volgt)! Zat een taxi pakken bleek toch tegen te vallen: een groepje werd zwaar in het zak gezet.
Dit was het dan voor gisteren! Het front is in ieder geval goed tot leven gekomen!
Tot de volgende keer, vanuit trench 34, uw trouwe verslaggever, Sjonny
Today was a good day, we were very productive! Vandaag was het evalutiedag. Eerst in de werkgroepjes en in de fuckin afternoon in ons Belgisch groepje. Er werd echt constructief feed back gegeven, er was space om zowel de goede dingen als de werkpunten te zeggen. Als je zo long en zo intensive samen werkt is het nodig om deze dingen uit te spreken. Jaja we kunnen hier echt gebruiken wat we op school learnen! Yeah! Wie had dat ooit gedacht... Onze home-group evaluation hebben we op een originele manier aangepakt. We hebben ons genesteld in een cafeetje, iets gegeten en gedronken en jungle speed gespeeld. Pieter sucked big time dus hij moest veel feedback geven en dat was wel tof want toen konden we nog eens horen hoe goed we toch wel zijn!
Enkele weetjes:
ons hotel vindt ons niet leuk meer, we zijn bijna buitengesmeten door de security, aiaiai...
in 1991 ( dit is nog maar amper 17 jaar geleden!!) wilden de Russen de tv-toren van Vilnius inpalmen om hun macht te behouden. De Litouwers kwamen in opstand en maakten een menselijke ketting rond de toren. 11 mensen zijn hier gedood omdat de Russen gewoon met hun tanks over hen heenreden! er was 1 meisje bij en het jongste slachtoffer was slechts 17 jaar!
alle Litouwse barbiemeisjes zijn hier heel mager! Wij Belgen begrijpen dit niet want het eten is hier zooo vettig en zwaar! Maar misschien eten ze gewoon niet zo veel als ons...
er is een Belgsich restaurant in Vilnius, als we de kans hebben gaan we hier zeker iets eten!
er is een Fins meisje dat alleen 's morgens eet, misschien een goed idee voor ons want wij freiten ons hier te pletter!
sommige mensen hier snappen niet dat je nog nooit in het buitenland bent geweest, dit toont dat er ook binnen deze groep een groot verschil is tussen arm en rijk...
meer foto's kan je vinden op ons Sientje haar facebook, adres volgt een der dagen, we zijn veel te moe nu want
het is reeds half drie en morgen moeten we weer paraat zijn om ZEVEN uur (god damnit!)
slaperige en lichtelijk beschonken groetjes van het Vilnius front, trench 27
Hier weer een bericht uit het verre noordoosten (ver is hier wel op zijn plaats, want er zitten maar liefst twee hele landen tussen)!
Vandaag was weer een spectaculaire dag, met weer een propvolle agenda...dat wordt een gewoonte hier. We begonnen met het voorbereiden van vragen voor een intercultureel debat, waarbij de docenten uit de verschillende landen als panel fungeerden. Het onderwerp van de dag (of de eerste vijf uur dan toch) was de verschillende welfare systems. Het debat zat wel vol potentieel, maar die is uiteindelijk niet helemaal tot zijn recht gekomen, misschien zelfs helemaal niet. Op de vragen werd niet een duidelijk antwoord gegeven, en er waren zelfs docenten die serieuze problemen hadden om de vragen te begrijpen. Pieter stal wel de show met een heel blitse powerpoint! De strategy-tree was prachtig.
Daarna begon het nuttiger werk: we gingen shoppen in de akropolis! De grootste shopping mall van Vilnius! (ongeveer drie keer kleiner dan shopping Wijnegem) We gingen er heen met de droom van alles vijftien keer goedkoper dan in Belgie aan te treffen, maar die ballon ging allesbehalve op, hoor! Wat een teleurstelling, meisjes schreeuwden in het rond...
Wie had gedacht dat je in Vilnius wonderwinkels zou aantreffen, kwam van een ijskoude Litouwse douche thuis. We troffen er Bershka, Zara, Mango, Vera Moda en andere Westerse gedrochten aan, allemaal even duur als, zo niet duurder dan, in Belgie! Tja, het kan niet allemaal rozegeur en maneschijn zijn...
Nog wat weetjes voor jullie geinteresseerde zielen:
- De subsidie-kraan van de overheid voor sociaal werk organisaties wordt de eerste drie maanden van het jaar dichtgedraaid, wegens geldtekort. - Buschauffeurs in Litouwen doen alleen de deur vanachter in de bus open voor het instappen. Contact met de passagiers is klaarblijkelijk dodelijk... - Vandaag ging het werkgroepje Juvenile Delinquents naar een organisatie in het Litouwse werkveld, op anderhalf uur bussen van de unief. Het beloofde een toffe bedoening te worden, de reisduur meer dan waard. Daar aangekomen bleek dat het een organisatie was die drugsverslaafden behandelen, van boven de 18 jaar. Echt juvenile dus...Gelukkig was het toch nog interessant. - Van de mensen die de keuken van het unief beheren, hebben we te horen gekregen dat we teveel eten! Hier in Vilnius zijn ze geen grote magen gewend. - Turken kunnen goed bowlen. - Litouwers hebben een eigen originele parkeerstijl, vergelijkbaar met de vrouwen in Belgie. Correctie: zelfs nog erger! Niet verwonderlijk dan dat ze het hoogste aantal verkeersdoden in Europa hebben... - Na vijf dagen beginnen de verschillen in karakters tussen de landen aan de oppervlakte te komen. Finnen --> ze zeggen waar het op staat en nemen geen Litouwse bladeren voor hun mond, maar voor ons als Belgen is dat niet altijd evident, omdat we dat zo niet gewend zijn. Ze komen zeker op voor hun principes, wat heel admirabel is! Zo komen er een aantal elke ochtend vrolijk naar de unief gewandeld, terwijl wij uitdutten in de bus. Spanjaarden --> Ze hebben van alle landen de grootste problemen met hun Engels, in ieder geval de grootste schrik om zich daarin te uiten. Maar na een paar biertjes gaat dat al veel beter! Turken --> Met hen is er het grootste cultuurverschil, maar ze doen wel de meeste moeite om met de rest van de groep in contact te komen. Ze organiseren wilde Turkse thee-parties op hun kamer en moeten altijd even slikken wanneer wij Belgskes weer eens vrijpostig (boertig, mag je gerust zeggen) te werk gaan. Denen --> Zijn heel gemotiveerd en gedreven, met een gestructureerde en planmatige aanpak om U tegen te zeggen. Voor ons stelletje ongeregeld is daar een wijze les uit te trekken. Zweden --> Op de ene Zweedse gast na, lijken de rest soms schaduwen die onzichtbaar hun gang gaan. Ze pakken de allerlaatste bus en ze gaan vaak als eerste slapen, waardoor we ze meestal mislopen. Die ene gast is wel een goede vertegenwoordiger voor de rest van de groep. Litouwers --> Koud volkske, hebben we over het algemeen bevonden, maar bij onze gastvrouw-studenten is daar geen sprake van. Asta has attitude en Rasa is sweet. Ze ontfermen zich als twee herderinnetjes over hun schaapjes. Belgen --> Brengen sfeer in de keet, baby! We sporen de groep aan om na het drukke dagschema niet gewoon dood neer te vallen in onze bedstee. Canadezen --> Waren verdacht afwezig vandaag...misschien zaten ze met de Hongaren in de stripclub (nog een weetje: als je hier in Vilnius naar een stripclub gaat, wordt je vanaf je hotel met de limousine opgepikt en daarna weer afgezet! Msschien een leuke reistip?)
Ik wist dat Litouwen enorm veranderd was sinds ik het voor het eerst bezocht in het magische jaar 2000, maar niet dat het zó spectaculair was. De werkloosheid daalde van 16,4% naar 4,2%, het Bruto Binnenlands Product steeg met 48% en Darius met de pet zeg maar: de Litouwse versie van Jan Modaal- verdubbelde zijn inkomen in deze periode. Ik leerde in hoorcollege Social security in Lithuania nog meer interessante dingen. Naast een volledige maand vaderschapsverlof, heeft een kersverse vader ook recht op een jaar ouderschapsverlof aan 100% van zijn loon. Wenst hij daarna nog een jaar voor zijn kind te zorgen, behoudt hij nog steeds 80% van zijn salaris. Even vroeg ik me af waarom ik in België vader ben geworden. 5 kinderen en pas in 2018 voor het eerst terug aan het werk?
Na de pauze: de werkgroepjes. Er zitten hele toffe mensen in mijn groepje. We zijn met 6 en bestuderen het topic vrijwilligerswerk. Hoewel we allemaal uit verschillende landen komen, ontdekten we via een partneroefening dat we hetzelfde nodig hebben om veel bij te leren en goed te functioneren in groep. Daarom beslisten om elke dag te beginnen met verantwoordelijkheden te verdelen. Zo zijn er zes rollen, er is zelfs een care-giver en iemand die verantwoordelijk is voor korte animaties. We noemen ze energizers, en die zijn nodig want de nachten zijn hier kort (en dat is niet omdat het in Litouwen een uur vroeger is dan in België ).
In de namiddag hebben we met ons werkgroepje de police-club bezocht. Neen, dit is geen vereniging van politieagenten, maar een preventie-initiatief van de politie. Door kinderen en jongeren van de straat te houden wil de politie drugsgebruik en criminaliteit in dat district verminderen. Ze slagen daar goed in. Ze bieden in het clubhuis een soort huiswerkbegeleiding, organiseren vrijetijdsactiviteiten, geven de kinderen psychologische begeleiding (groepstherapie via verhalen) en doen gezondheidspromotie (meer info: www.policeclub.lt/?lang=en).
Het sociaal werk zoals zij dat aanpakken is volgens hen veel effectiever. In tegenstelling tot een sociaal werker heeft een politieagent meer macht om de jongeren of hun ouders te helpen bij problemen van juridische aard (tegenover huurbazen of schuldeisers) of om de bureaucratische mallemolen te omzeilen. Bij misdrijven of vermoeden ervan krijgen zij toegang tot de dossiers van de jongeren, waar gewone sociale werkers geen toegang toe hebben. Door de club onder de paraplu van politie te organiseren, zeggen ze, hebben de ouders (die discipline belangrijk vinden) meer vertrouwen in de werking.
In onze werkgroep willen we de komende dagen onderzoeken hoe de policeclub ouders en buurtbewoners meer kan betrekken in haar werking. Door de zwakke sociale situatie van de ouders, doen de medewerkers bijvoorbeeld een maandelijkse opvolging van de schoolresultaten, maar ze wensen deze verantwoordelijkheid terug aan de ouders te geven. Onze uitdaging bestaat erin om te kijken hoe ze de participatie van ouders en van buurtbewoners via vrijwilligerswerk kunnen verhogen.
Linas, de Litouwse student van ons groepje, is receptionist in een poepsjiek hotel. Dit hotel heeft op de 22ste verdieping een prachtige skybar . Na het veldwerkbezoek hebben we daar met Vilnius aan onze voeten en een heerlijke cocktail aan onze lippen leuk gebabbeld. Zo zei Linas dat hij er 40 uur per week werkt. Hij combineert dit met een zelfstandig jobje als wisselagent voor een bank (om hotelgasten te helpen) en verdient hiermee pakken meer dan zijn ouders. Een handige jongen?, denkt u. Niets van! t Is hier blijkbaar een noodzaak. Een korte rondvraag leert ons dat haast iedere Litouwse student zulke jobs combineert met fulltime studeren. Klagende studenten in Geel?
In het Lithuanian National Philharmonic genoten we van een klassiek concert: Mozart, Beethoven en Glenck. Nadien zijn we een pintje gaan drinken, veel gelachen en elkaar honderduit verteld over de verschillende veldwerkbezoeken.
Ja, de job van docent kan mooi zijn! Dus, -voor de collegas die dit lezen- niet ongerust zijn, ik wacht niet tot 2018 om terug te komen!
Verslaggever van dienst die voor het eerst blogt
Pieter
Hieronder en foto van ons standje op de interculturele avond en helemaal onder de studenten in mijn werkgroep
Des te langer de avonden duren, des te moeilijker het ook voor iedereen wordt om smorgens fris en op tijd voor de dag te komen. De eerste dag vertrokken we om 7.40u, de tweede dag om 8.20u en ondertussen is het voor een aantal van ons al 8.50u geworden. Ook siësta's beginnen populair te worden...
Vandaag hadden we een hele werkdag in de universiteit voor de boeg. Rond het thema van gelijke rechten voor vrouwen hebben ze hier in Litouwen vooral 'moeilijkheden' om vaders te stimuleren om vaderschapsverlof te nemen (hoewel dit het eerste jaar wel 100% betaald wordt!). Vorig jaar waren er slechts 40 mannen die vaderschapsverlof hebben genomen...We hebben echter wel besloten om het thema te verbreden, vermits het vaderschapsverlof in Belgie, Finland en Zweden niet echt een groot probleem is. In Turkije zijn er geen mannen die thuisblijven voor de kinderen, maar voor de Turkse sociaal werkers is dat ook niet één van de prioriteiten.. Voor hen is het veel belangrijker dat ze een oplossing vinden voor de sociale isolatie van veel vrouwen (omwille van culturele waarden en normen rond de verhouding man/vrouw).
Later op de avond (na de siësta van een aantal mensen) zijn we met de hele groep gaan bowlen en coctails gaan drinken in het shoppingcentrum naast het hotel. Gezelligheid alom!
Nog een aantal weetjes: - We hebben échte rode en groene Matroesjka-lichtjes op onze kamers!
- België is het enige land waar studenten geen ingangsexamen moeten doen om de studie van sociaal werk te beginnen. In Zweden is het zelfs zo dat er elk jaar maar een 160 plaatsen zijn voor studenten sociaal werk, terwijl er wel meer dan 1600 mensen zijn die deelnemen aan het ingangsexamen.
- We hebben lekker Litouws eten ontdekt. Geroosterd brood met gesmolten kaas en looksaus.. Mmm !
De Lithouwers zijn dus wel wat verlegen om hun armoede. Begrijpelijk, want je ziet hier ook veel 'nieuwe rijken'. Er rijden hier meer limousines rond dan bij ons en in het centrum vind je ook 'Armani' en 'Chanel'. Ook zie je kleine houten huisjes en daarnaast een super modern glazen kantoorgebouw. We moeten hier vaak de bus nemen en dan rijden we langs eindeloos veel flatgebouwen die erg verouderd overkomen. Ze zien er allemaal hetzelfde uit: beton, enkel (geen dubbel) glas in de ramen, verkommerd. Deze namiddag ging ik de stad met twee Spaanse docenten. Je vindt hier heel wat winkeltjes die sieraden e.d. in amber verkopen. Amber is hier veel goedkoper dan in de West-Europese landen, dus als je deze steen mooi vindt is het echt wel de moeite om wat in te kopen. Ikzelf vind deze halfedelsteen niet zo mooi, maar ik kocht wel een zakmes met een amberen steel voor mijn oudste zoontje. 
, ik pas me graag aan aan de plaatselijke eetcultuur, maar deze keer valt me dat toch moeilijk... ik verwacht dat de weegschaal me welgezind zal zijn bij aankomst in België. 's Morgens zijn er rauwe groenten, vlees en vis smaakt hier precies hetzelfde en de desserts zijn soms geweldig, bijvoorbeeld water met wat cassis en een soeplepeltje gesneden fruit. Wel kan je overal, bijvoorbeeld bij de bakker, sterke drank kopen voor bij de koffie. 
5 kinderen en pas in 2018 voor het eerst terug aan het werk? 
).
. Na het veldwerkbezoek hebben we daar met Vilnius aan onze voeten en een heerlijke cocktail aan onze lippen leuk gebabbeld. Zo zei Linas dat hij er 40 uur per week werkt. Hij combineert dit met een zelfstandig jobje als wisselagent voor een bank (om hotelgasten te helpen) en verdient hiermee pakken meer dan zijn ouders. Een handige jongen?, denkt u. Niets van! t Is hier blijkbaar een noodzaak. Een korte rondvraag leert ons dat haast iedere Litouwse student zulke jobs combineert met fulltime studeren. Klagende studenten in Geel? 
