Samen met een vriend had ik een scooter gehuurd om Kollam te verkennen en vervolgens in de terugkeer een stop te maken in Varkala. Ik ontmoette er Irene, een blonde Italiaanse die nauwelijks Engels sprak. We ontmoetten elkaar de volgende dag terug in Kovalam en in enkele uren besloot ik haar te vergezellen naar Madurai voor 1 dag.
Madurai is 1 van de oudste steden in Zuid-India. The grootste attractie is the 'Sri Meenakshi Temple', die zich bevindt in het hart van de oude stad. De tempel is adembenemend met zijn vele gekleurde beelden (404) van goden, dieren en mythische figuren. Enige voorbereiding kan soms een aanrader zijn om het avontuur tegemoet te gaan in India. Sommigen zeiden dat het slechts een treinrit was van 6 uur, anderen zeiden 9 uur. Je raadpleegt best een aantal meningen om toch enig idee te hebben en uiteindelijk geen idee te hebben. Met mijn mini-backpack gingen we naar het treinstation. We konden enkel ticketten krijgen in 'general class'. Dit wordt wat, dacht ik. Al lachend zei ik tegen Irene in het spaans ... 'dit wordt een hel van een rit, sweetie' en ze lachtte stil, niet goed beseffen wat er haar te wachten zou staan. General class ... het ticket kostte me enkel 40 roepies. Je kunt niet echt veel luxe verwachten voor die prijs. Dat betekent dat je klaar staat om te springen op de trein terwijl de trein rijdt want iedereen wil een zitje op de houten banken. Toestanden, man. Geduw en getrek opdat elk een plaats zou hebben. 9 uur al zittend met mijn kont op een houten bank, gepakt met mensen en hun bagage. Uiteindelijk hebben we ons geplaatst op de metalen bagagerekken om toch enige slaap te hebben. Zelfs op mijn jonge leeftijd word ik te oud voor die toestanden, maar het behoort allemaal toch het Indisch leven. Madurai was prachtig maar 1 dag bleek voldoende te zijn. Ik wou kost wat kost een plaats op de 'sleepersclass' in de terugkeer. Irene besloot om haar tocht verder te zetten en ons wegen zouden daar scheiden ...
Festival Onam (bloemen alom) is deze week gestart en Apukutana (waar ik trouwe klant was in zijn restaurant) had me uitgenodigd bij zijn thuis om samen Onam te vieren. Ik voelde me vereerd en wou dit voor geen goud missen. Ik had opnieuw de kans om nieuwe plaatsen te ontdekken. Zijn dochter Ajay was mijn gids en het was duidelijk dat de mensen er zelden 'witte huid' zien. Van huis tot huis (niet te geloven hoeveel leden een Indische familie kan hebben - konijnen kweken nog niet zo vlug) gingen we, waar ik steeds met de nodige zoetigheid werd volgepropt. Daar gaat al mijn effort om gewicht te verliezen. Ik haat die dagen waar je de beleefde verplichting voelt om te blijven eten. Maar ik had een fijne dag waar ik India terug ontdekte in zijn pure schoonheid.
Vandaag was ik genoodzaakt om een nieuwe BH te kopen ... na 10 m reizen kon ik er wel een nieuwe gebruiken. Enkel het idee dat ik geen andere mogelijkheid zou hebben dan me een Indische BH aan te schaffen, deed me al tegenop zien van de BH shopping. Via de bus kwam ik aan in Trivandrum. Ik vroeg me al af hoe ik dit zou aanpakken ... Indische vrouwen spreken amper Engels en een Indische man vragen waar ik een BH zou kunnen kopen?! Ik ben niet van het verlegen type op dat vlak maar een beetje respect voor de cultuur zou wel op zijn plaats zijn. 'Hmm, a ladyshop ... where I can buy some underwair?', vroeg ik met een zachte stem aan een rickshawdriver die al meer interesse had voor iets anders. 'Are you married?', vroeg hij me. Wat heeft dat nu te maken met het kopen van enig ondergoed? 'No, no, later.', zei ik hem. Daar gaan we weer het 'big M word', het woord alleen al brengt me stress. 'Where your native place?', vroeg hij me. 'Belgium', ik doe al nauwelijks moeite om uit te leggen waar Belgie zich bevindt. Het moet meer fun voor hen zijn om hun fantasie te laten gaan waar ik vandaan kom. 'You are very nice and beautiful. What do you think of Trivandrum?', om zijn interview verder te zetten. 'Well, it's nice but the people are not always so friendly, it's a bit of a big city, hey.', antwoorde ik. 'I'm your friend.' Ja, lap ... mijn sensoren waren al volop in sirene toestand. Hij bracht me in 'a ladyshop' en het aanbod in BH's was redelijk beperkt. Ik had de keuze in zwart en wit. Het zien van het model deed mijn ogen al naar de hemel draaien. Ik vraag me af wie dat soort modellen van BH's ontwerpt. Of dat mens heeft piramide-vormige borsten met een ferm scherpe punt of het is een man die absoluut geen idee heeft hoe een vrouwelijke borst er uit ziet. Vergeet het maar, ik heb geen zin om in dat soort BH rond te lopen. Vervolgens bracht me naar 'the big bazaar' waar ik Europese BH's vond ... een mand vol met wat ik zocht en uiteindelijk 1 gevonden in mijn maat voor 149 roepies. Ik was een tevreden vrouw en had het gehad met het shoppen. Mijn rickshawdriver drong er op aan om me naar Kovalam te brengen. 'No, I will take the bus.', zei ik op een directe toon. 'I come to your home tonight?', vroeg hij me. 'What? My home, no no that is absolutely not a good idea.' Waar haalt hij dat idee nu vandaan? Ik blijf beter wat vriendelijk of hij gaat me hier nog ferm in de zak zetten voor de rickshawrit. 'How much do you want?' 'You can give what you want ... 300 roepies is okay.', zei hij met de glimlach. 'Yeah right ... I will give you 100, dude.' en met een busritje van 7 roepies ging ik huiswaarts.
De zee laat zich van zijn wilde kant tonen. De kokosnootbomen vallen erbij als eendagsvliegen en de 'dijk' (als je het pad van 1.5m breed een naam zou moeten geven) wordt de hoogte ingeduwd als een kleine vulkaansuitbarsting. Elke Indier is er van overtuigd dat Kovalam dit jaar een breed strand zal hebben. Als de zee op dit tempo verder vernieling brengt, dan zal er gauw geen Kovalam meer zijn.
Regen komt steeds als een verrassing maar je hoort mij niet klagen. Het geeft me de nodige koelte, het charmeert de natuur keer op keer met pure groene schoonheid en het geeft me nostalgische herinneringen aan mijn eigen 'nat' land.
Na 3 volle weken bij de lokale Indier 'Apukutana' had ik het wel gehad met 'puttu-banaan' als ontbijt, 'thali' als lunch en 'dosa-sambar' als avondmaal. Ik was 1 van de trouwste klanten, eigenlijk 1 van de enigste Westerse vrouwen die je er te zien kreeg. Wees er maar zeker van dat mijn verschijning zijn zaak doet draaien (Indiers zouden hun laatste 5 roepies spenderen al was het maar om hun nieuwsgierigheid te kunnen blussen). Apukutuna zou zijn deuren toch sluiten en het werd tijd om mijn eigen stekje te vinden met een keuken. Ik had de mogelijkheid om me vaste klant te maken bij een andere lokale Indier in zijn 10 vierkante meter lange restaurant onder een afdekking van palmboombladeren maar ik kan even geen dosas meer zien. Anyway, hij weet zijn eten zo ferm te verrijken met de nodige kruiden dat ik na een uur nog steeds in vuur en vlam sta. Vaak heb ik niet eens voldoende tijd om naar huis te rennen voor ik volop lijk te ontploffen op het 'potje'.
Ik had mijn eigen flat gauw gevonden en de spirituele goeroe (de eigenares) raadde me aan om op maandag te verhuizen, want dat was een goeie dag om te verhuizen. Snoepke, als jij het zegt ... ik ga de goeroe niet tegenspreken. Had de goeroe me ook maar gezegd welke dag de beste dag was om mijn 'gaspulleke' te laten vullen. Dagen heeft het geduurd met de nodige busritten van het ene Indisch gat naar het andere wie-weet-waar-ik-uiteindelijk-gas-zal-hebben gat. Putonnozel zot kwam ik. Ik werd eindeloos getest op het enige middel om India te overleven ... geduld. Elke dag zag ik het Indisch hoofdje van links naar rechts knikken om hun 'ja, morgen' te bevestigen met die lieve stille glimlach. Doe zo zaken in ons land.
Na veel geduld en wat hulp van Indische vrienden had ik mijn pulleke met gas. Mijn eerste prioriteit was om mijn kookkennis te verrijken met 'puttu' (steamcake, mijn favouriete ontbijt) en 'viscurry'. Het voelt goed om eindelijk mijn eigen stekje te hebben en mijn eigen potje te kunnen koken. De lokale winkel laat me toe hun frigo te gebruiken en ik ben nu volledig gesetteld. Na mijn goeie integratie in de Indische cultuur had ik over het hoofd gezien dat ik terug bestek nodig had om te eten. De laatste maand at ik enkel met mijn rechterhand, die je wast voor en na het eten. Na het eten spoel je je mond en gazettepapier ligt ter beschikking om de handen en gezicht af te drogen. Het zal me wat geven eenmaal terug in Belgieland ... Een idee wat het Indisch leven aan roepies kost ... huur flat per dag low season - 150 roepies (na afdingen natuurlijk!), melk (wordt verkocht in plastieken zakjes van 1/2l) - 8 roepies, 10 doosjes lucifers - 5 roepies, afwasZEEP (geen vloeibaar spul waar 1 druppel dreft volstaat om de afwas te doen) - 16 roepies, 1l water - 12 roepies, 20l water - 60 roepies, ananas - 27 roepies, boter - 20 roepies, ...
Elke dag begin ik met vol enthousiasme aan mijn yoga. De beste yoga ooit! Na enkele dagen voelde ik al serieus het effect, de pijn m.a.w. Nooit gedacht dat yoga me zo ferm zou doen zweten maar het voelt super goed. Zonder mijn 'Master Vino' zou het me niet lukken ... hij weet me te stimuleren als geen ander. Hij heeft werkelijk de Indische manier van feed-back geven ... (check this out) Tijdens het op en neer springen vroeg hij me of ik een 'moneybelt' of iets onder mijn t-shirt had. Mannen ... die weten toch ook wel niet hoe ze vrouwen moeten aanpakken. Indiers en het 'tactvol' geven van opmerkingen, dat is gewoon rampzalig. Mijn 'master' noemt zich ook een 'social worker' ... yeah right, dude, doe zo voort en ge brengt de vrouwen recht in een depressie. Goed voor uw yoga-bussiness. Man man man. Ik dacht maar te reageren met de nodige humor ... 'No, no, it's my belly, full of all the nice Indian food and sweets.', zei ik hem met mijn stralende blauwe ogen en lieflijke glimlach. Dat bracht hem stil ... 'Oh ... (onmiddellijk gevolgd met) okay, and now we will do the 'fish' stand.' Hij verdiende zijn 'zonnetjes' terug wanneer hij me enkele dagen later zei dat het zichtbaar was dat ik enkele kg's verloren had. Snoepke, ik ben al 5 kg kwijt in de voorbije 2 m door Indische pruimen die me een ganse nacht over de pot hebben doen hangen, gevolgd door Lao diarree van 'verse' kaassalade en Thaise griep die me deed leven op water voor 3 dagen en dat allemaal zonder de yoga. Maar de yoga doet me mijn grote teen in mijn mond steken maar dat kon ik als baby ... neen, neen, de yoga is echt super. 'He's really the big master!'
Ik verliet India met een vreemd gevoel en mijn intuitie zei me al dat Thailand niet hetzelfde avontuur zou zijn.
Chiang Mai, Koh Pangang, Koh Samui ... hadden elk op hun beurt iets moois te bieden maar niet voldoende om Thailand verder te verkennen. Ik mis er het avontuur, er is te weinig afwisseling, een ander soort toeristen, ... de meeste intense ervaring die ik er heb gehad, zal de Thaise griep geweest zijn, waardoor ik 'The Full Moon Party' heb gemist. Voor het eerst heb ik zo erg koorts gehad, de hoofdpijn was ondraaglijk, gewrichtspijn, ... met weinig energie besloot ik een dokter te zoeken. Ik was gedehydrateerd en de dokter liet me niet gaan zonder een infuuske. Ik was kapot, zijn lieflijke zorgen voor me brachten de tranen in mijn ogen. Dankzij de Thaise dokter ben ik een gans ander mens terug.
Ik heb in 1 dag ook besloten om terug naar India te gaan ... vandaag! Mijn vlucht was geboekt voor 26 juli maar voor een ongeduldig kind als ik kan het soms niet vlug genoeg gaan. Ik heb mijn vlucht gewijzigd naar vanavond en voor ik het weet, voel ik me terug weer wat thuis.
Het landschap was onbeschrijfelijk. Een klein toeristisch stadje omgeven door een bergachtige omgeving. Je voelde er onmiddellijk de 'chilled' atmosfeer. We waren al tevreden om in een wat koeler gebied te kunnen vertoeven maar in de late avond werden we verrast met het meest enge gedonder en gebliksem ooit! De beelden waren beangstigend en fascinerend tegelijkertijd.
De volgende ochtend gingen we voor 'de attractie' van Vang Vieng, de reden waarom de toeristen die richting uitgaan ... tubing. Je huurt een rubberen traktorband en dobbert de rivier af. Langs de rivierzijde heb je verschillende bars waar je een stop kunt houden en uiteindelijk totaal zat verder de rivier kunt afdobberen en hopen het einde van de trip niet te missen. Ergens in het hoge gras hadden ze het bord 'exit' geplaatst, we hadden het natuurlijk te laat gezien en door de sterke stroming kostte het ons ettelijke minuten om de rivier uit te raken. Het waren hilarische toestanden.
Luang Prabang is waarschijnlijk voor velen de meest favouriete stad in Laos en zeker ook de mijne. Toeristen alom, zelfs in het laagseizoen en liefde ... man, man, man ... Luang Prabang barst van de liefde. Liefde kent geen grenzen blijkbaar, ook niet in leeftijd. In India waren het vooral oudere westerse vrouwen die hun hart verloren aan de chocolade mannekes en in Laos zijn het vooral oudere westerse mannen die zich in de liefde smijten met knappe jonge Lao vrouwen. Wat een opluchting te zien dat er inderdaad voor ieder potje een dekseltje is ... echte liefde, wat een mooi ding! Er is hoop, zelfs op latere leeftijd. Wie twijfelt of multiculturele relaties al dan niet haalbaar zijn, het is zeker haalbaar in India en Laos.
In het bewonderen van de liefde om me heen, voelde ik alles behalve dan de liefde doorheen de maag. Wat een nacht. Er is enkel 1 woord om het te beschrijven ... diarree. Zelfs 7 maanden India hebben me nog niet eens zo'n ervaring gegeven. Ik zal Laos nauwelijks vergeten ... het was een ganse dag in het gezelschap van het Lao potje.
Onze laatste dag in Luang Prabang hebben we met een romantische boottocht op de Mekong rivier doorgebracht ... onze manier om wat liefde te ervaren.
maandag 18 juni, 18u, VIP bus vanuit Luang Prabang naar Vientiane
De VIP bussen zouden iets comfortabeler moeten zijn dan een 'local' bus. Toeristen maken er vooral gebruik van om lange afstanden te overbruggen, om het gevoel te hebben van iets meer luxe. De laatste 5 rijen van de bus zat vol met Engelse 'twats', wat zowel vrouwelijk goudvissen als ambetant volk betekent. We hadden 6 uur te gaan met de goudvissen vooraleer ze de bus zouden verlaten. Een van de goudvissen (die te dom woas om whoi t eten, zoals we op z'n westvlaams zouden zeggen) zong volop dat ze zou blijven zingen totdat ze op iedereen z'n zenuwen zou werken ... en voegde er dan aan toe dat ze lange tijd in een koor had gezeten. Ik wed dat ze haar waarschijnlijk hadden 'buiten gesmeten' uit het koor.
Het was reeds middernacht toen we ons in een oase van stilte bevonden. Stilte in Azie lijkt me eerder een zeldzaam iets. Hoe konden we vergeten dat we op een Lao bus zaten ... de discobussen van de wereld. De meest romantische bleitmuziek werd onverwachts gedraaid. Ik weet niet welke knul op die bus depressief was, liefdesverdriet had of zelfmoordneigingen had maar het zag er naar uit dat we de rest van de rit in VIP stijl zouden reizen. Zelfs James Blunt kan me niet eens zo depressief maken met zijn muziek als dat Lao bleitgedoe.
woensdag 20 juni, 5u, aankomst in Vientiane
en onmiddellijk met de tuk-tuk naar de luchthaven om onze vlucht te halen naar Bangkok ...
Totaal kierewiet gedraaid van de VIP busrit namen we de vlucht naar Bangkok. We zouden er Laura ontmoeten, een Engelse vriendin van Abi die met ons verder doorheen Thailand reist.
We verblijven in 'CH2' guesthouse in Khoasan Road, wat meer lijkt op Lloret de Mar met bars vol van drinkende Engelse toeristen. Het is totaal mijn ding niet. Je lijkt enkel maar met 1 nationaliteit in contact te komen ... Engelsen ... lieve mensen allemaal maar je hebt verschillende soorten en Engelsen zijn de enige nationaliteit die zo beledigend over hun eigen nationaliteit praten.
Een verhaaltje van 1 van de toeristen hier ... Een Engelsman had de ganse dag opgetrokken met een andere Engelsman, die 20 dagen in de Thaise gevangenis had verbleven. Ze checkten in een guesthouse en in een wat dronken toestand had 1 van hen op het dak gekropen (wie weet wat er daar te vangen was ... waarschijnlijk geen Thaise schone) en had het dak beschadigd. De eigenaars van het guesthouse hadden de politie verwittigd. Beide Engelsmannen hadden het op een lopen gezet, maar beiden gingen een andere richting uit. Een klein detail ... de knul met zijn kortdurende 'jail' ervaring had de rugzak genomen met alle waardevolle spullen (geld, camera, kredietkaarten, ... ) van de andere Engelsman ... het was het einde van de vriendschap. De meesten zouden zoeken naar een haalbare realistische oplossing ... hij was iets origineler ... hij ging naar de eerste bar in Khoasan Road om zich verder te bezetten en pissig te worden op z'n 'dierbare' vriend, die blijkbaar gekend was voor een minder goeie reputatie in betrouwbaarheid.
Te veel Engelsen voor me ... echt. Morgen nemen we de trein naar het noorden van Thailand, Chiang Mai.
Waar te beginnen ... slechts 1 week voorbij en er is opnieuw zoveel te vertellen.
Ik bevind me momenteel in Luang Prabang, een charmante stad met Franse invloeden aan de Mekong rivier (de 12ste grootste rivier in de wereld), maar nog spectaculairder ... ik luister naar radio 'Donna' terwijl ik mijn Laos-verhalen zal neerpennen. Goddank, iets anders dan dat Lao muziek ... het klinkt zo rampzalig dat je niet eens wil begrijpen wat ze zingen.
We hebben Cambodia niet volop kunnen verkennen wegens gebrek aan tijd maar mijn eerste indruk was dat Laos meer heuvelachtig was. Onze vlucht had enkel 25 passagiers en deze vlucht was voor de meesten een transitvlucht. Na een cholesterolrijk ontbijt tuurde ik doorheen het raam, bewonderde ik de eerste 'sights' (ik ben nu waarschijnlijk 1 minuut aan het zoeken voor de vertaling van 'sights' in het nederlands en helaas ...) van Laos en mijn dagdromen wordt abrupt verstoord door rook die boven me uitkomt en mijn zicht vertroebelt. Ik had het vertrouwen dat Lao Airlines me veilig op mijn volgende bestemming zou brengen. Ik ben nog maar in de helft van mijn trip en ik wil ooit nog kinderen hebben ... maar liever sterven in een crash tijdens mijn avontuur dan in een auto ongeluk op weg naar het werk. Het was ons een raadsel wat voor een 'special effect' Lao Airlines voor ons in petto had maar we kwamen veilig met onze pootjes op de grond.
Slechts 5 minuten in Laos en we waren al geconfronteerd met een poging 'we gaan je in de zak zetten' bij het boeken van een tuk tuk (het vervoermiddel in Laos, die similar is met een 'rickshaw' in India en een 'jumbo' in Cambodia). Abi en ik delen een relatie waar we elkaar super goed aanvoelen. Spontaan neem ik het over als haar geduld op springen staat. Het bord zei dat een rit naar het centrum 6 dollar kostte, die knul vroeg ons 8 dollar. 'Why 8 dollar if the bord says 6 dollar?', vroeg ik redelijk direct. De tijd dat ik in 'the mood' was voor eindeloos gezever en discussie is reeds maanden voorbij, laten we dus maar tot de kern van de zaak komen. 'Hihihi ... 8 dollar.', zei hij me stom gegiechel. 'Well, I read 6 dollar and I only will pay 6 dollar, dude. So you just give me a tuk tuk for 6 dollar, allright?'
We werden gedropt in het centrum en we besloten om onmiddellijk het 'Bolaven plateau' te verkennen, een 2-tal uur rijden. Het landschap was adembenemend, groen, dusty roads, kippeveren alom (juist een kip omver gereden), bananenplantages alom, dorpjes gelegen in een kleine wildernis, wilde zwijntjes in het rond, nieuwsgierige kinderen die verlegen zwaaiden naar ons. We zouden enkele traditionele dorpen bezoeken ... traditioneel op zijn minst toen we voornamelijk vrouwen (ook jonge kinderen) rijkelijk opium zagen roken. Elk dorp kende enkel houten paalwoningen. Het was er arm maar nauwelijks te vergelijken met de beelden die we hebben gezien in India. Onder elke woning bevonden zich lijkkisten (uitgeholde boomstammen), een traditie die elk gezin in eer houdt. Voor elk gezinslid is een lijkkist voorzien, indien iets zou voordoen zelfs op een vroege leeftijd. Na een volledige toer in de Katu en Alak dorpen keerden we terug naar Pakse, waar we de volgende dag een bus zouden nemen naar Thakhek.
maandag 11 juni, 8u, bus vanuit Pakse naar Thakhek (vlakbij de grens met Thailand)
Het zou me een busrit worden. 7 uur op een lokale bus met een TV en karaoke Lao-muziek, om het uur een stop van 20 minuten, een zitje waar ik nauwelijks ruimte had voor mijn benen en waar alle spieren in mijn 'poepe' in werking werden gezet ... Bij elke stop werden we bestormd door meiden die gekookte eieren op een stok, gegrilde kip, frisdranken en andere zoetigheden verkochten. Gans Laos hoorde waarschijnlijk onze 'disco-bus' van ver komen, want ik hoorde mijn 'hot love' muziek niet meer op mijn MP3. Onderbroeken zijn bij de vrouwen niet echt een vereiste ... bij elke stop zag ik de traditionele kledij (rok) van de vrouwen de lucht ingaan en hen door de beentjes gaan, het waren geen strekoefeningen.
In mijn volle krankzinnigheid na zo'n eindeloze busrit (met 7u de populairste Lao kling klang muziek) kwamen we aan in Thakhek. Ik was zot gedraaid. We verbleven in 'Thakhek Travel Lodge', waar we onze trip voor een 7 km lange grot probeerden te boeken ... 1 dag was te weinig om ons plan uit te voeren. We opteerden dan maar voor de 'Buddha cave'.
dinsdag 12 juni, 8u, dagtrip naar de 'Buddha cave'
Onze gids had ons verzekerd dat ons 'flip flop' schoeisel geen enkel probleem zou zijn om het bergachtig Laos in het regenseizoen te verkennen. Ge moet juist jouw vertrouwen plaatsen in een man als het op vlak van schoenen aankomt. Het is net vragen welk kleur van sjaal past bij jouw ogen. We waren pas begonnen en we zaten al vast met onze voeten in de modder. Het was al zeker dat we een douche zouden kunnen gebruiken na deze dag. Het was op z'n minst een avontuurlijke dag. Ik liep meer op mijn blote voeten rond om maar vooruit te kunnen komen, Abi slipte meerdere malen uit in de modder (wat me ergens deed denken op mijn mammie als het op vlak van avontuur aankomt), klimwerk doorheen de rotsen om de verschillende grotten te bereiken. Ik zou nog de hysterische paniekaanval (tot huilens toe) van Abi vergeten bij het zien van een flashy groene slang, waar ik al 5 minuten op stond te staren en nog niet eens doorhad dat het een slang was. En de boottocht in een uitgeholde boomstam, die ze blijkbaar een kano noemen, doorheen een wildernis vol met verschillende 'dragonflies' (ik ben ook die vertaling vergeten in het nederlands maar het zijn mooie vliegende beestjes, die je vindt in de buurt van rivieren, plassen, meren, ...) ... een libelle (man ... dat Engels gedoe elke dag helpt mijn moedertaal niet vooruit). Ik ben niet echt zot van water en ze stelden me niet echt gerust, door tijdens de tocht steeds water uit de kano te scheppen. In de ochtend hadden we onze inkopen gedaan voor onze lunch. Ik ben niet echt een vleeseter en mijn appetijt is al volledig voorbij bij het zien van de stukken vlees op de toonbank. Ik ben altijd bereid tot het uitproberen van iets nieuws maar ik stelde mijn grenzen toen hij varkeningewanden aan het bestellen was. No way, dude. De dag werd afgesloten met een bezoek aan de 'Buddha' grot, die ze hebben ontdekt in april 2004 met meer dan 140 'Buddha' beelden (in brons, goud, ...) en nu 10 verschillende donaties vragen voor een 'blessing' (een zegen) van Buddha. Echt mijn ding natuurlijk al dat religieus gedoe (niet dus). We konden onze wensen uiten t.o.v. Buddha ... wat natuurlijk enig tijd in beslag nam om tegelijkertijd waar voor onze donaties te krijgen.
Het was een super dag! Ik was al gans verkocht voor Laos, zeker weten mijn 2de favouriet land na India. Vermoeid van alle intense activiteit namen we een douche, een avondmaal en een volgende busrit naar Viantiane (de hoofdstad van Laos).
woensdag 13 juni, 4u, aankomst in Vientiane
We hadden beiden nauwelijks geslapen en kwamen vroeger aan in Vientiane dan verwacht. De tuk tuk driver vroeg ons 3 dollar elk voor een rit naar het centrum. Abi had haar schoonheidslaapje niet gehad en het leek of de stoom uit haar oren kwam. Met de slaap in mijn oogjes was het mijn beurt voor een zoveelste onderhandeling. In India gingen we na een busrit naar de eerste chai shop (thee shop) om efkes te bekomen maar die luxe is niet echt beschikbaar in Laos. Ik ging zitten op mijn backpack en deed een offer van 1 dollar. Ik had al direct door dat dit een koppige vent zou zijn, 1 waar je van ver al ziet die eens een knuffel en wuffel van zijn vrouw zou kunnen gebruiken om wat meer gemoedelijker door het leven te gaan. Hij was niet vlug bereid om zijn prijs te herzien maar ik dacht ... ik heb waarschijnlijk meer tijd dan jou in deze periode van het leven, ik moet nu ook niet naar huis gaan om mijn kinderen te onderhouden en ik maak er niet van om hier wat op mijn backpack te bekomen. Het nam wat tijd maar uiteindelijk gaf hij toe ... en dropte ons dan ergens ... wel niet echt de plaats dat we hadden gevraagd om gedropt te worden. Yep, die vent heeft gauw die knuffel en wuffel nodig.
Onze zoektocht naar een goedkoop verblijf begon. Abi was nog volop in volle furie na de wraakactie van onze tuk tuk driver en ik liep haar achterna met beide oren open om haar verhaal te aanhoren. Mijn kwaliteiten als sociaal assistente kwamen nu van pas, ik kon haar amper bijbenen en plets ... ik slipte uit in de modder, viel op mijn handen en knieen, gebukt onder de 15 kg zware bagage, bedekt onder modder en slijk probeerde ik op te staan maar ik bleef maar uitglijden. Het was best lachwekkend en mijn zielige pogingen om rechtop te komen, deed haar alle frustraties vergeten. Ondertussen had ik het al wat gehad met Vientiane ...
Na 5 uur slaap in Vientiane besloten we onze trip verder te zetten. 14 u, bus vanuit Vientiane naar Vang Vieng
De rest van het verhaal volgt morgen ... tubing en diarree komen er nog aan te pas. Tot morgen!
Zaterdag 9 juni, 12u50, Siem Reap ... mijn geduld wordt voor de zoveelste maal op de proef gesteld met het internet ... zot word ik daarvan.
Ik ben uitgetempeld. De tempels van Angkor waren uniek. Drie dagen bleken juist voldoende te zijn om de belangrijkste tempels te zien. Elke tempel was voorzien van de nodige shops, waar men voor de zoveelste maal al dezelfde spullen verkoopt. Onze tuk-tuk werd telkens bestormd door kinderen, die 's morgens door hun ouders gedropt werden om zoveel mogelijk centjes bij elkaar te rapen. Elk aziatisch land heeft zo zijn eigen verkoopstechnieken. Madam, pleaaase, do you want to buy a cold drink? One dollllaaaaar. 'Thei akun' (neen, dank je in Khmer-taal) One dolllaaar'', zei het kind zonder me aan te kijken. No, thank you, sweetie. Where are you from? Belgium. Het zou me verbazen als ze wist dat het een land was. Belgium, capital is Brussels and they have 10 million people and they speak French. High five, dude. You buy from me? One dollllaaar .... 'Thei akun' I will not leave you alone till you buy from me. Wauw, dat is nieuw, dacht ik bij mezelf. Man, ik mag er niet aandenken dat ik gans de dag dat gezaag van dat kind aan mijn kop ga hebben. Ik kan 'one dollllaaar' nu al niet meer aanhoren. Ik probeerde origineel te zijn ... 'Oh, well, I don't mind. You can stay the whole day with me. I always like company.', zei ik met enige humor. I will cry if you don't buy from me. Emotionele chantage noem ik dat. Hoe oud is dat kind? Wel, snoepke daar doe ik niet aan mee. 'Well, okay, cry then. I don't mind, it would be the first time that somebody would start crying.', zei ik (even uittesten hoever dat kind gaat). You want me to cry?, vroeg ze me enige verbazing. 'Yeah, why not? Cry.' One dollllaaar ... Ik wou 5 kinderen later ... ik denk dat ik het hou bij 1. Let's play a game. If I win, you buy. If I loose, you don't buy. Absoluut niet. Kinderen zijn veel te slim als het op spelletjes aankomt. By the way, het is te heet om onnozele spelletjes te spelen en op voorhand te weten dat ik ga verliezen ook. No, sweetie, no games. You buy when you come back. You only buy from me. Well, if, if, if, if, if, IFFFF ... I would buy, I promise I only buy from you. 't Zweet loopt van mijn kop, het is rennen voor schaduw en constant 'one dolllllaaaar' aan jouw kop horen ... Een mens zou gelijk wat zeggen om van dat gezaag af te geraken. Ondertussen hebben we afscheid genomen van Denrick, ons groentje die deze ochtend de bus nam naar Bangkok met de schijterij ... Abi en ik zijn nog steeds in topconditie, we hebben enkel het gevoel hier in vodden rond te lopen. Mijn kleerkast bestaat al 4 maanden uit dezelfde spullen; 2 Ali Baba broeken waarvan de kleuren bij elke wasbeurt steeds zieliger worden, 3 witte t-shirten, 1 zwart topje en 1 roze t-shirt om de conservatievelingen niet te schokkeren. Yep, soms verlang ik echt naar mijn haardroger, mijn parfums en make-up tas!
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Vandycke Nele, en gebruik soms ook wel de schuilnaam snoepke (in BCN) of kindje (in België).
Ik ben een vrouw en woon in Barcelona (Spanje) en mijn beroep is sociaal assistentje.
Ik ben geboren op 31/10/1978 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn leven in boekskes schrijven, leute maken met moaten, min. 8 uurkes slapen, 't zwin in de bieten jagen, snowboarden,.
De wereld gaan verkennen, dromen maar dan al huppelend door mijn joyvalle vallei, me verdiepen in het onbekende en manne
