Polaroids van mijn bestaan: wat ik zie, wat ik hoor, wat mij raakt, wat mij stoort, wat me warm maakt, wat me koud, wat ik poog te haten en waar ik het meest van houd.
30-10-2011
Schrijf een liedje voor jezelf
Soms zit het hoog. Niet zomaar hoog, maar wolkenkrabber hoog. Het groeit boven je uit, boven je hoofd, boven je huis. Boven je hart en je ziel. Het is groter dan je.
Ik heb het wel eens met de liefde.
Ja, ik hoor het u al denken: daar zijn ze weer. 't Is altijd weer de liefde.
Maar zo is het ook echt.
Je kan alles plooien, in synoniemen zetten, uitkleden tot de kern, matroesjkagewijs uit z'n omhulsel halen en het kleinste poppetje zal altijd liefde heten.
Het is het kleinste poppetje dat mij drijft. Dat rond mijn arm bungelt en om mijn hals hangt. Dat door mijn hoofd spookt en rond mijn hart zweeft tot ze op zeldzame dagen (en meer nog nachten) als een gek van mijn hart naar mijn tenen racet en terug naar boven.
Ik heb het soms met mensen.
Dan voel ik liefde. Die boven mijn hoofd uitgroeit, boven mijn hart en ziel.
En dan schrijf ik een liedje.
Want ik heb niet het flauwste benul wat je anders met zoveel liefde aan moet...
Een herfstige groet, de koude is terug. Ik ben hier terug. Jij ook? (Ik geloof er alvast in)
S.
19-09-2010
Onder mijn kleren kruipt de herfst in mijn lijf
Ze is binnengeslopen. De herfst. Stiekem. Tijdens de nacht. Mijn longen ontdekten het het eerst. Dat beetje extra zuurstof. Die lucht vol nieuwe kansen. En toen voelden mijn handen het. Tijdens mijn ochtendwandeling naar het werk.
Het wordt koud. De natuur sterft een beetje mee. En nu duurt het niet meer lang. De kosmos en ik, we komen geleidelijk op hetzelfde ritme. We delen dezelfde temperatuur. We gaan een heel klein beetje dood om meer tot leven te komen dan ooit.
In de winter zullen we slapen. Warm. In een bolletje gerold. We zullen dicht tegen elkaar kruipen en onze ogen sluiten. En dromen. Tot de lente ons zal wekken in elke betekenis van het woord.
De zon komt terug maar niet hetzelfde. Ze zal nieuw zijn en alles nieuw maken. De zon zal er terug zijn en mij terug zingend en doldwaas lachend door straten sturen. Maar nooit meer de jouwe. En de winter zal opnieuw voorbij zijn. En deze keer voorgoed. Dat weet ik bijna zeker.
S.
PS Zeker is altijd bijna in een wereld waarin wiskundige zekerheden onderuit gehaald kunnen worden. Maar bijna bevat de grootste potentiële schoonheid. Vergeet dat nooit. En leef in het moment. Voor altijd.
10-09-2010
U mag het hebben. Zal ik het inpakken voor u?
U mag het hebben. Zal ik het inpakken voor u?
Uw hypocriet gezeik. Uw 'ik geef toch zoveel om u's die u doen geloven dat u een fantastisch persoon bent. Uw 'ik zal er altijd zijn'. Steek ze in uw hol en steek ze nadien in brand voor mijn part. Plooi u voor mij maar niet dubbel. U bent al dubbel genoeg. U heeft twee gezichten. En al uw leugens? Die van de liefde? Die van het houden van? Die van de eeuwigheid?
U mag ze hebben. Zal ik ze inpakken voor u?
U woont in de helmond. Alwaar ik een jaar verbleef. Gejuich en hoerenkreten. Dit moest mijn jaar worden. Lariekoek en een soort kool. Een kutschool. Een hellhole. (Ja, dat rijmt! U ziet het alleen niet!) En u denkt dat u volwassen bent? Omdat u delen van uzelf heeft afgevlakt? Omdat u emoties iets vindt voor vrouwenfilms en de flair? Maar u heeft vooral spijt van uw 'vergissing', die synoniem met mij staat? U vond het nodig om mij uit te wissen en bij het afval in uw ijskoude garage te zetten? U vindt dat u stijl heeft? En liefde? Dat u geeft om mensen? U vindt uzelf top?
U mag het hebben! Zal ik het inpakken voor u?
Ik heb mij làten inpakken door u. Ik heb mij neergelegd in een bed van leugens. In een nest van artificiële vriendschappen. Ik heb de illusie gekoesterd dat mensen onder alle shit en al hun oppervlakkigheid ècht waren. Oòk in de helmond! Daar moesten ze toch ook voelen? Daar kan je toch ook niet alleen leven? Ik heb mij vergist. Hier sta ik met mijn armen open. En tussen mijn uitgestrekte handen hou ik de hoop vergissingen en aanvallen van slecht karma die het afgelopen jaar op mij neerregenden. U herkent uzelf misschien in het hart van de puinhoop. Hier sta ik met mijn doos van Pandora. Met mijn hart. Of wat daar ooit voor doorging.
U mag het hebben. Zal ik het inpakken voor u?
S.
PS Zal ik er een strikje ronddoen? Dat maakt het toch wat feestelijker.
05-09-2010
Tussen u
Dus... Ik voel je naar me kijken en ik voel dat je het weet dat je in mij mag verdwijnen, van op afstand, ik vergeet dat ik vergeten moet totdat ik zie dat mijn lijf me iets wil zeggen
en mijn linkerhand vertelt heel stiekem aan mijn rechter dat het niet verstandig is je graag te zien.
In oude gewoontes te vervallen en maar weer eens graag te zien, en opnieuw niet graag toezien hoe telkens weer een einde komt en ik alleen mijn wonden likken moet, opnieuw, en opnieuw en opnieuw, met u, maar dan zonder. Een niew wit vel. Opniew sta ik rechtop. Ik schud het stof van mijn mouwen en kraak mijn nek. Kraakniew! Opniew doe ik een poging te aanvaarden en te leven zoals dat van mij wordt verwacht. Ik draai mij s ochtends weer één keer om voor ik opsta, rek me uit en weet opniew dat ik met mijn armen tegen het hoofdeinde bots, nog voor het gebeurt. Want ZO! Zo zit het leven in elkaar.
- Alsjebliefde-
Ik smeek Breek Weet Vergeet Leef Genees En begin opniew (zonder U)
Liefde en een handvol maanzaad,
S.
02-09-2010
Die dag in de delhaize
Hij zegt: "Nemen we erwtjes en worteltjes mee?" Ze staan in de winkelgang. Zij lacht. "Hebt gij nog nooit een barbecue gedaan?"
Twee minuten later kom ik hen terug tegen. Een andere winkelgang.
Zij zoekt iets. Hij wacht geduldig met het mandje in zijn handen. In een poging haar te helpen, vraagt hij: "Wat zoek je, liefje?" "Zakjes puree", zegt zij. Hij lacht en antwoordt: "Hebt gij nog nooit een barbecue gedaan?"
Hij geeft haar een kus op haar voorhoofd. Zij sluit haar ogen. Zij lacht.
25-08-2010
I'm a legal alien (dixit Sting)
Het is:
- het razen van je hart wanneer je plots in het verkeer uit de weg moet
gaan voor een ambulance. En je rijdt met je auto gehaast in de
wegenwerken naast de versmalde rijstrook, waarop jij je bevond. En het
enige waar je aan denkt is: ik hoop dat de persoon naar wie de
ziekenwagen zich haast ok is.. Je geeft niets om de modder aan de auto. - de vreemde voorkeur van je I-pod om op shuffle steevast naar Tom
Waits en Nick Cave te gaan. En nooit naar de kerst-CD van De
Wamblientjes. En je voelt je begrepen door een stukje technologie. En
je voelt je raar omdat je dat denkt. -
de spontane glimlach op je gezicht wanneer aan de andere kant van de
winkelstraat het bruinharige jongetje tussen zijn moeder en vader in
loopt, aan elk een handje geeft, door hen in de lucht wordt geslingerd
(op 3 - uiteraard), luid lacht en elke keer opnieuw roept: "Nog eens!
Nog eens!" - loeihard met Marco Borsato mee brullen. - haar mail nog drie keer opnieuw lezen. En dan nog eens. En nog eens. En liefde voelen. En pijn. Hand in hand. -
de volle maan zien en bedenken hoe iedereen een amateur is in het
leven. En weten dat het goed is. De lucht lijkt fluweel blauw en je wil
je hand uitsteken en strelen. Je knipoogt naar de maan, want jullie
delen een geheim. Een herinnering. En dan fiets je naar huis. Met je
voet op de kapotte dynamo. Want je eigen volle maan is net iets minder
functioneel.
Het is schoonheid. Gezien door de ogen van een marsman op aarde.
Lieve groeten en gun jezelf elke dag een frutella,
S.
Een marsman op aarde
Altijd het afgewend zijn, het leven In een landschap dat ik niet ken Verscheurd door de schuld En verlangen naar het einde Van de twijfel die ik ben.
Altijd hongerig in deze platgebrande, Nietige wereld waarin ik niets herken En zoek naar de onrust die mij heeft bepaald Maar waarvan ik blijf afgewend, kortademig En door geen mens gekend. . En ik ben alleen, zoals enkel die mens Alleen was, poging tussen einde en begin. Na de behaaglijke blindheid jeugd De zure geur van zoveel vrouwen Die niets ontstaken in mij dan nacht, . Dan kortstondig stamelen voor de stilte. Ik heb niemand gekend en niemand kent mij. Geen antwoord: echo's, spiegelingen, rook. Gebeente staat stijf in mijn vlees Zoals ik in de anderen doodstil . Wachtend op het langzaam ontbloten.
Jotie 't Hooft
22-08-2010
Sommige meisjes worden als vrouw geboren
Kijk naar mij. Zie hoe wreed de natuur mij verstoten heeft. Onaards. Proef het zout op mijn huid. Drink mijn tranen, ze bestaan alleen voor jou. Verslind me zacht. Ik ben toch al eens gestorven? Ik wil zweven, licht als dons.
We zoeken samen naar het betere uur. Criticasters, wie moet ze. Ik schrijf toch niet voor jou? Ik weiger deel te nemen aan je wereld vol platitudes en eigenlof. Platgetreden paden zijn het. Meisjes, die bestaan niet meer. Je wordt toch als vrouw geboren in deze tijd?!
(...) and I ask you right here please to agree with me that a scar is never ugly. That is what the scar makers want us to think. But you and I, we must make an agreement to defy them. We must see all scars as beauty. Okay. This will be our secret. Because take it from me, a scar does not form on the dying. A scar means, I survived. (Chris Cleave, The other hand, p. 13-14)
Want soms is het tijd voor incoherentia,
Lieve groet,
S.
17-08-2010
Het is zo koud in Alaska
Soms zijn er dagen dat ik mij afvraag wie in hemelsnaam de zogenaamde 'sociale conventies' uitvond... Want het is zo koud in Alaska vrienden! En als het ijs van buiten naar binnen sluipt, moet je je dan echt nog bezighouden met wat hoort en wat niet?
Blijkbaar is de wereld echt wel een grote speeltuin. Meer nog, we leven als het ware in een soort gezelschapsspel, waggelend met onze pion over vakjes op zoek naar dat 'gezelschap' waarover dat spel dan spreekt. Maar niemand geeft je bij je geboorte de spelregels en dan beland je al eens in situaties waarbij je blijkbaar naar een spreekwoordelijke gevangenis vliegt, in je uppie, en laat mij je iets vertellen: ik wacht nog steeds op een kaartje waarop staat dat ik die gevangenis mag verlaten zonder daar een of andere prijs voor te betalen..
Nee lieve vrienden, de kanskaarten komen niet zo vaak en ik bouw ook zelden hotels, in mijn autootje zitten nog geen talrijke roze en blauwe pionnetjes en die steun van dat algemeen fonds, daar heb ik zo mijn vragen bij.
Desalniettemin weiger ik pertinent de bank te spelen! Het is tijd dat ik nog eens met de dobbelstenen rol... hou jullie vast aan een kosmisch takje, want ik waag mijn kans nog eens aan het rad, dat, zoals jullie weten, eeuwig draaiende blijft...
Blijf stralen, op zijn minst tijdens de kantooruren,
S.
"Stephanie says that she wants to know why she spent half her life on people she hates now" (Velvet Underground) http://www.youtube.com/watch?v=x8jGKp4kbeM&feature=related
16-08-2010
De dag dat ik verkeerslichten begon te bedanken omdat ze groen werden
Dag lieve vrienden,
Het is niet altijd wat het lijkt in het land van regenbogen en hartjes op de i's! Daarom moet er geblogd worden: over de dingen des levens, de mooie en de meedogenlozen, de vespa's en de aura's en bovenal: het leven en de schoonheid. Omdat de kosmos een goed gevoel voor humor heeft en Fortuna's rad eeuwig draaiende blijft, sta ik ter uwer beschikking. Om u er ten allen tijde aan te herinneren: schoonheid schuilt in alles.
