Ons wereldje heeft even op zijn kop gestaan.  Zondagnacht hadden mama en papa 2 zieke kindjes.
Ik was een hele nacht onrustig, wenen en koorts.  En om 5 s'nachts was ook mijne broer ziek, die had ook koorts en moest vooral overgeven.  Mama en papa waren dus heel bezorgd over ons en besloten dan ook meteen naar het kinderziekenhuis te rijden.  Achteraf gezien een groot geluk!!!
Met mijnen broer viel het nog mee, die had een infectie in de buik.  Das wel lastig als je zo moet overgeven, maar als hij goed zijn medicamentjes nam zou hij snel weer de oude zijn.
Bij mij was het heel wat minder, ze wisten niet meteen wat ik had aangezien ik ook nog niet kan zeggen waar ik pijn heb.  Hetgeen ze wel wisten was mijn koorts en verder leek op het eerste zicht alles in orde dus moesten er sowieso verdere onderzoeken gebeuren.  Ze nemen bij kleine kids geen enkel risico bij hoge koorts, en das achteraf gezien maar goed ook!
Dus ze hebben plakken genomen van men longen, een aantal bloedonderzoeken, ... en besloten mij een aantal dagen in het ziekenhuis te houden.  Er werden meteen 2 antibiotica kuren opgestart, ik kreeg een infuus met baxter en ook nog eens een ruggeprik.  En een paar dagen later kregen we te horen dat dit alles maar goed was ook dat het zo was gelopen want ze hadden pneumokokken gevonden in mijn bloed, gelukkig zonder hersenvliesontsteking.  Ik had dus op deze moment een bloedvergiftiging.  Dat was even slikken want ik was dus serieus ziek en mag van geluk spreken dat we meteen naar het kinderziekenhuis zijn gekomen wie weet wat was er anders allemaal wel niet gebeurt.  Je mag er niet bij stilstaan maar mamalief deed dat soms wel en heeft dan ook de daarbij horende traantjes gelaten.  Nu moest ik zo snel mogelijk weer beter worden, en hiervoor moest ik dus antibiotica nemen en zeer goed blijven eten, en dat deed ik gelukkig.  Die antibiotica zouden die pneumokokken dan doden, dewelke dan een soort gif zouden afgeven vandaar dus ook een langere opnamen in het ziekenhuis want vooraleer ik naar huis mocht moesten ze zeker zijn dat alles in orde was. 
Het was voor ons allen een emotionele periode waar je eigenlijk in een soort roes doorheen gaat.  Gelukkig maar, pas achteraf beseften mama en papa wat ze allemaal hebben doorstaan. 
En ik werd daar met de dag dikker en dikker.  Blijkbaar had dit ook met het ontgiffen te maken.  Ach ik was best wel schattig zo!
Hoe moeilijk het ook was, we hebben daar ook mooie momenten meegemaakt, zo heeft papa mij op donderdag 8 juli om 14u10 mijn eerste flesje gegeven  jaja daar zijn natuurlijk foto's van.  Zonde dat zo'n moment in het ziekenhuis moest gebeuren maar toch hebben papa en ik daar enorm van genoten.  Vrijdag en zaterdag heeft papa mij nog een tweede en derde flesje gegeven want natuurlijk hadden wij de smaak goed te pakken.  Een vierde flesje kreeg ik ook maar dat om een heel andere reden.  Door alle stress en emoties had mama maandag geen melk meer.  Ze was er zo triest om maar ze kon er helaas niks aan doen.  Ik heb dan maar voor de eerste keer echte flesvoeding (NAN 1) gekregen (120 ml) en uiteindelijk ging dat heel goed binnen.  Dus ondanks alles waren papa en mama enorm fier op mij.  Mama is dan maar even gaan ontspannen en heeft een wandelingske gemaakt.  En eens het dan tijd was voor mijn volgende maaltijd had mama gelukkig weer melk.
Ach zo hebben we nog wel wat voorgehad. 
Ik kan ni echt stilzitten en vrijdag 9 juli moest mijn infuus eraan geloven.  Ons mama zag plots wat bloed en ja hoor de draadjes van mijn infuus waren losgekomen.  Gelukkig zat verder alles nog goed maar ik had een paar uren later plots een dik handje.  Uiteindelijk is ook dat weer goed gekomen.
En een dagje later ging mama vake Ruisbroek al bellen om hem een gelukkige verjaardag te wensen, die vond het natuurlijk fijn ons mama te horen en ze was er dan ook snel bij want ons vake die verjaart natuurlijk op 11 juli dus ze was een dagje te snel.  Ocharme die mama ze was echt een beetje van haar melk
Stiekem hadden we allemaal gehoopt dat ik maandag terug naar huis zou mogen gaan, maar we kregen die morgend te horen dat het ten vroegste dinsdag zou zijn.  Ik werd s'maandags gelukkig al verlost van mijn baxter dat was ook al veel.
En dinsdags kregen we dan ook groen licht om terug naar huis te gaan, tot groot plezier van iedereen die ons lief is!
Nu is het thuis nog een weekje antibiotica nemen en nog een beetje genezen en dan moeten we maandag nog eens op controle bij de kinderarts.  We houden jullie op de hoogte x
Verder is het nu voor ons op en top genieten van elkaar.  De liefde tussen ons allen is hierdoor alleen maar intenser geworden, maar nooit van ons leven willen we dit nog meemaken!