Finn en Tijl dansen graag, net zoals hun meeste leeftijdsgenootjes, en af toen moet mama dat natuurlijk eens filmen zodat ze later er eens heel "verlegen" met vrienden nog eens naar kunnen kijken.
Finn haar favoriete liedje is "kiss my shit", dit is haar eigen uitgevonden titel want het gaat om het liedje Hollabackgirl van Gwen Stefani, verder vindt ze "tère brulée", ook uitgevonden titel want het gaat om het liedje "Lac du connemara", maar het begint met de woorden tère brulée, vandaar dat ze het liedje zo noemt. Tijl zijn lievelings dansliedje is "chichiwa", juf Petra, Finn haar juffrouw, heeft een tijdje geleden hier eens een leuk clipje van doorgestuurd en nu moet dat dagelijks eens even opstaan natuurlijk! Filmpjes vind je in de rechterkolom.

Straks gaan we naar een dansschool kijken want Finn wil naar de dansles. Om 17u start er een opendeurdag en mogelijkheid tot inschrijving! Ben eens benieuwd wat het zal geven!

Dat kon ik vorige week al voorspellen; het regent net de dag dat Jimmy morgenpost heeft en ik er dus met de drie kapoenen door zal moeten! Op zich geen ramp, maar alles gaat dan veel langzamer, hoewel ik net dan wil dat alles ietsje sneller verloopt. Daar kwam deze morgen nog bij dat het onderstel van de koets én mijn draagdoeken nog in de auto lagen en ik dus even moest improviseren hoe ik Sien mee naar school kon nemen. Gelukkig staat Finn haar koets nog hier (te koop) en heb ik deze maar gebruikt om Sientje in te leggen... De regen viel nog wel mee, een beetje fieselregen, de kindjes waren flink, stapten mooi door en we kwamen relatief droog op school aan! Oef! Daar volgende onmiddellijk protest van Sien: "ik wil uit die koets, ik zie hier niets", dus onder het afdak mocht ze even op mama's arm. Ineens een 25tal kinderen rondom mij om naar "de baby" te komen kijken. Dan valt het op hoe fier Finn en Tijl zijn, want zij vertellen dat dat hun zusje is en dat zij daar "altijd" mee mogen spelen... Lief! Mijn kapoenen gaan graag hoor, geen traantjes, enkel lachende wuifende kapoentjes die ik achterlaat. Finn staat fier op "het konijntje", haar prentje dit jaar bij juf Petra (deze morgen onderweg naar school zei Finn nog: "mama, ik mag Pauline opeten", ik vraag hierop: "ah ja?", Finn: "ja, want ik ben het konijntje en Pauline is de wortel"...), Tijltje is de regenwolk (toepasselijk voor hem met momenten) en ook hij was deze morgen fier en zei me dat hij vandaag wel eens kindje van de dag kon zijn omdat het regende en hij de wolk is. Er wordt nagedacht over het hele schoolgebeuren dus! Deze keer geen lange babbels (maandag en afgelopen vrijdag 45 minuten nababbelen!), maar onmiddellijk naar huis en gelukkig ben ik net binnen als de regen met bakken uit de lucht begint te vallen. Oef! Heb met Finn afgesproken dat ze vandaag wel nog naar de eetzaal moet omdat het te slecht weer is om deze middag nog eens met Sientje door te komen. Gelukkig heb ik een begripvolle dochter die het helemaal niet erg vond.

Dit is zo één van de datums waarbij je binnen 50 jaar nog precies weet wat je aan het doen was bij het vernemen van het nieuws of het zien van de beelden. Ik werkte toen in een broodjesbar in Hasselt en was net wat aan het opruimen (geen klanten aanwezig), ik hoor dat er een extra nieuwsuitzending is en kijk naar tv en op dat moment vliegt het tweede vliegtuig de wtc-toren in. Op dat moment sta je aan de grond genageld en nog steeds als de bekende beelden verschijnen, krijg ik koude rillingen. Heel de wereld werd 7 jaar geleden op zijn kop gezet, alles zou veranderen, maar in werkelijkheid is er niets veranderd, alles is nog erger geworden. Sinds de dag heeft het woord "terrorisme" pas een echte betekenis gekregen en sindsdien hoor je regelmatig verslagen in het nieuws over "terroristische aanslagen", gelukkig niet allemaal met de gevolgen van die van 11/9, maar het valt toch op dat het alsmaar erger wordt. Dan vraag ik mij af: hoe kan een mens zomaar van de aardbodem verdwijnen voor 7 jaar terwijl men beschikt over zoveel materiaal om mensen op te sporen? Ik heb gisteren nog een reportage op Canvas opgenomen over deze dag, maar wanneer ik de tijd vind om het te bekijken, dat is een andere vraag.

Niet alleen deze vele mensen lieten die dag het leven, ook in de nabije omgeving gebeurde er die dag iets waar wij stil bij moesten staan. Een collega van Jimmy kreeg op 11 september 2001 een zwaar ongeval met dodelijke afloop.

Verder doet deze datum mij ook aan de verjaardag van een vroegere collega denken, de jaren voor 2001 zou ik haar verjaardag wel eens vergeten, maar nu denk ik er elk jaar toch weer aan...

Als mijn kleinkinderen dus binnen 50 jaar aan mij vragen als ze hun geschiedenis aan het studeren zijn: "oma, weet jij dat nog toen dat gebeurde, zal ik ze dus duidelijk kunnen vertellen wat ik aan het doen was"...

• oma & opa: gouden ketting met hangertje
• meter Linsy & Mauro: spiegel met geboortegegevens
• peter Danny & Daisy: handschoentjes, wantjes, mutsje en een leuke BabyWalker van Fisher Price
• tante Karen & nonkel Johnny: rieten linnenmand voor op haar kamertje
• eddy: armbandje

om daarna te apertieven met schuimwijn, fruitsap en toastjes. Even later gaan we aan tafel en genieten we van lekkere kaasschotel (waar heel de straat wel van kon komen eten), wijn, druiven enz...

Er wordt nog geholpen met het terugplaatsen van de meubels (gisteren en voormiddag deed ik het alleen en blijkbaar was het toch wat te zwaar voor mijn rug, want had er nogal last van), het afruimen van de tafel en het vullen van het afwasmachine. Om 20u is iedereen naar huis en even later ligt iedereen (behalve ik) te slapen.

Een geslaagd eerste feestje voor mijn kleinste meid.

Jimmy is werken, Finn & Tijl logeren bij oma en opa, Sientje is redelijk rustig dus kan ik mij al wat bezighouden met enkele voorbereidingen voor morgen: het plaatsen van de tafels, dekken van de tafels (deels want leen nog wat serviesgoed en bestek van mijn ouders), garnieren van de tafels... Kortom wat proberen, herschikken, nog eens wat anders doen, ... Ik wil dat Sien haar eerste feestje ondanks de "probleempjes" vooraf een succes wordt. Haar kleertjes hangen klaar, Finn en Tijl hun kleren zijn gewassen en gestreken, Jimmy zijn kostuum is in orde (enkel ik weet nog niet wat te dragen morgen, maar dat zal ook in orde komen veronderstel ik)... Wij zijn er klaar voor. Als Jimmy thuis is, kan ik nog even langs de winkel om nog wat dingen te gaan halen voor het eten en dan gaan we waarschijnlijk (moet nog met mijn ouders afspreken hoe en wanneer) de kindjes ophalen.
Jaja, ik heb mij beziggehouden voormiddag!

Ik heb eigenlijk goed geslapen, enkel wakker geworden voor Sientje (en van Jimmy's wekker om 4u30), maar niet omwille van de strubbelingen van gisteren. Om 6u staan Finn en Tijl ineens heel klaarwakker en supergehumeurd (wat niet echt normaal is voor Tijl) langs mijn bed met de mededeling dat ze wakker zijn.
Na onze vakantie hebben we Tijl zijn bedje verhuisd naar Finn haar kamer, de bedden staan tegen elkaar en ze slapen op deze manier prima! Ze (slaat vooral op Tijl want Finn is altijd makkelijk geweest hierin) gaan enthousiast(er) slapen, blijven in bedje liggen, praten nog wat (maar niet spelen), slapen langer en komen "happy" samen naar beneden. Wij waren vroeger dé personen om te verkondigen dat al onze kinderen "een eigen" plekje moeten hebben, maar uiteindelijk is zo'n eigen plekje op 3-jarige leeftijd niet zo belangrijk.
Het gaat prima zo! Iedereen tevreden.

Vandaag is mijn vrije dag => wat meteen ook betekent dat de kinderen niet moeten blijven eten. Ik ga ze dagelijks laten blijven eten, behalve op vrijdag zodat er toch enige regelmaat in "ons" systeem te vinden is. Gisteren deel ik dit enthousiast mee: "morgen komen jullie 's middags thuis eten" en wat krijg ik te horen: "maar mama, wij willen naar de eetzaal, dat is veel leuker". Tja, wat doe je dan: uiteindelijk is het veel gemakkelijker voor mezelf. Jimmy staat met de vroege dus om 8u25 vertrek ik hier al (Sien in de koets, Tijl aan het handje en Finn houdt de koets vast), rond 9u ben ik terug thuis, om 11u45 terug vertrekken (Sien in koets of draagdoek), om 12u15 terug thuis, eten, om 12u45 terug vertrekken, om 13u10 terug thuis en om 14u45 terug hetzelfde scenario om om 15u15 echt terug thuis te zijn. Met zonnig weer is dit allemaal heel plezant, leuk en gezellig, maar als het regent of koud is, is dat wat anders natuurlijk! Dus maak ik het mij gemakkelijk én geef Finn en Tijl hun goesting! Iedereen tevreden!

• boos
• teleurgesteld
• alsof iemand mij een enorme stomp in mijn buik gegeven heeft
• verdrietig
• verbaasd
• schuldig
• onbegripvol
• ...

Anderzijds:

• opgelucht

Reden voor dit alles?

Sien wordt aanstaande zondag gedoopt, de datum ligt al sinds juli vast: we kozen voor 7 september, een dag waarop iedereen aanwezig kon zijn.
Eerst wordt er gecheckt bij de meters, want behalve de persoon die gedoopt zal worden, zijn dit de personen die aanwezig moeten zijn. Beide meters geven "groen licht" en ik leg de datum vast bij de pastoor, ontwerp en bestel uitnodigingen, verstuur deze (normaal doen we zulke dingen persoonlijk, maar ik ontvang de uitnodigingen per post de dag voor ons vertrek naar Frankrijk) naar de genodigden en denk bij mezelf dat alles in orde is. Ik heb een lijstje met wat ik bij de bakker moet bestellen, afspraak met de pastoor om alles eens door te nemen is gemaakt, drankjes en hapjes zijn al in huis gehaald gisteren, doopkleedje en kussentje zijn picobello in orde, ik weet wat de rest van het gezin zal dragen, van een collega krijg ik morgen nog wat versiering... Kortom alles leek perfect in orde tot enkele uren geleden...

Voormiddag besluit ik om bij sommigen even te controleren met hoeveel ze aanwezig zullen zijn zondag, kwestie dat ik het juiste aantal personen kan doorgeven aan de pastoor én dat ik weet hoeveel ik moest bestellen bij de bakker. Ik krijg vrijwel direct antwoord van mijn schoonmoeder en meter Linsy (Jimmy's jongste zus) en even later ook van meter Wendy (Jimmy's oudste zus). Dit laatste berichtje zorgt voor al mijn gevoelens die hierboven vermeld staan. Meter Wendy deelt via sms doodleuk mee dat ze zondag niet aanwezig zal zijn en dat ze het begrijpt dat wij iemand anders kiezen! Al enkele maanden botert het niet tussen haar en de rest van de familie, maar wij hebben hier altijd buiten gestaan, wij hadden niets met deze ruzie te maken. Dit is een ruzie tussen haar, de andere twee zussen en mijn schoonouders (die ten tijde van het begin van de ruzie allen onder één dak woonden), wij zijn haar enkele keren gaan bezoeken in haar nieuwe woonst, die ze deelt met haar nieuwe vriend en haar kinderen. Ik had nu niet verwacht dat ze "gezellig" kwam meefeesten, maar een uurtje in de kerk zitten én er zijn voor je metekindje moest toch kunnen.
Ik ben gewoon verbouwereerd en moet het berichtje ettelijke keren lezen vooraleer ik besef wat er eigenlijk staat, want je kan het nog zo mooi omschrijven (IK zie je kinderen wel graag, maar IK wil gewoon de rest van de familie niet zien, IK begrijp als je iemand anders kiest...), maar eigenlijk staat er gewoon te lezen: "Sien interesseert mij totaal niet, de enige om wie alles draait ben ik". Ik telefoneer onmiddellijk naar Jimmy die aan het werk is en ook hij begrijpt het allemaal niet goed. Veel tijd heeft hij echter niet en ik zit hier zeker een uur verdwaasd in de zetel (gelukkig slapen al mijn opvangkindjes en Sientje). Indertijd toen we onze peter- en meterkeuze bij Tijl bekend maakten was net zij lastig omdat zij geen meter werd als oudste zus; maanden is ze boos geweest omwille van het meterschap van Tijl, maar het is niet allemaal makkelijk als er "4" zussen in het spel zijn (eentje van mij die meter is van Finn en drie zussen van Jimmy).
Ergens hadden we al zoiets voelen aankomen, ze is niet op bezoek geweest bij Jimmy's verjaardag (Jimmy is peter van Eline, haar dochtertje en meestal koopt zij iets voor haar peter), ook bij Tijl zijn verjaardag viel haar afwezigheid op (kon begrijpen dat ze omwille van die ruzie niet op het eigenlijke feestje aanwezig was, maar op de 13e had ik haar ergens wel verwacht) => geen telefoontje, kaartje, bezoekje, smsje... Niets!
Tijdens de vakantie hebben we zelfs dit scenario eens overlopen: "wat als ze niet opdaagt?", wij hebben toen al gezegd wie we dan wel zouden vragen, maar we hadden nooit gedacht dat een week later dit scenario werkelijkheid zou worden.
Onze "peter"keuze was snel gemaakt, iemand die regelmatig op de site een kijkje neemt, familie is, interesse toont in ons gezin, van onze leeftijd is, ...
Nu moest onze keuze het peterschap natuurlijk nog aanvaarden en zich zondag vrij kunnen maken en dit moest allemaal op één uurtje tijd gebeuren. Hij werkte tot 15u en de pastoor zou om 16u hier zijn voor uitleg én de officiële namen. Jimmy pleegt een telefoontje, maar krijgt de voicemail, gelukkig belt hij dadelijk terug en Jimmy dringt erop aan dat hij onmiddellijk langskomt omdat wij "iets" moeten vragen... Zulke dingen vraag je niet over de telefoon, dat moet persoonlijk (meestal nog met een cadeautje ed, maar door tijdsgebrek en omdat ik nog altijd "van de wereld" was, houdt hij dit nog tegoed). Om 15u45 arriveert hij, Jimmy is nog de kinderen op school halen, dus nog even geduld hebben, maar om 15u50 komt dan dé belangrijke vraag: "wil jij Sien haar peter worden?". Hij is wat verbaasd, kan mij voorstellen dat je zo'n vraag niet verwacht als de baby al 4 maanden is, maar zegt onmiddellijk "ja". Wij drukken hem op het hart dat het geen verplichting is en dat hij ook "neen" mag antwoorden, maar hij blijft bij zijn antwoord en is best wel fier, lijkt mij.

Sien heeft nu een meter en een peter! Meter Linsy en peter Danny! Danny is het neef van Jimmy en het broer van Tijltjes peter (mijn zus haar vriend). Dus elk van onze kindjes heeft een neef van Jimmy als peter (Finn=David, Tijl=Johnny, Sien=Danny). Danny's vriendin Daisy, komt hier regelmatig wat posten, dus daar zullen jullie die naam ook wel al gezien hebben.

Niet veel later komt de pastoor en overlopen we het doopboekje voor zondag met zijn allen samen (en de opvangkindjes die nog aanwezig zijn).

Alles is op zijn pootjes terechtgekomen (hoewel we nog altijd niet zondag zijn), we hadden wel een voorkeur voor een meter én een peter ipv 2 meters, maar wouden deze keer ruzie vermijden, maar blijkbaar was dat niet mogelijk.

Verklaring van mijn gevoelens?

• boos => zoiets doe je niet, ik vind dit onvergeeflijk
• teleurgesteld => als je zo'n belangrijke vraag beantwoordt met "ja", dan moet je je hieraan houden
• alsof iemand mij een enorme stomp in mijn buik gegeven heeft => ik voelde bij het lezen van het berichtje echt pijn
• verdrietig => mijn Sientje betekent voor haar "ex"meter totaal NIETS, hoe kan zo'n onschuldig klein babytje gewoon aan de kant geschoven worden?
• verbaasd => hier zijn gewoon geen woorden voor, had zoiets niet verwacht (blijkbaar diep vanbinnen wel gezien wij het vorige week er nog over gehad hadden).
• schuldig => tov Sien, een mama moet haar kinderen beschermen tegen zulk verdriet
• onbegripvol => hier kan ik echt geen begrip voor opbrengen, ik ben een vergevingsgezind persoon, maar er zal toch veel moeten gebeuren vooraleer ik dit kan vergeven. Niemand kwetst mijn kinderen uit eigenbelang!
• ...

Anderzijds:

• opgelucht => ja en ergens voel ik mij opgelucht. Beter nu, voor de doop, dan na zondag. Nu kunnen we nog voor een andere persoon gaan, na zondag was dat niet meer mogelijk (of tegen een enorme financiële vergoeding). Wat op het geboortekaartje staat, telt toch niet, dat is geen officieel document, enkel jammer dat haar naam nu daar staat te pronken als meter, terwijl er duidelijk een andere naam zou moeten staan. Ik ben blij: wij hebben nu een meter & een peter! Beter nu, nu Sientje het allemaal nog niet beseft, stel je voor dat het enkele dagen voor haar eerste communie zou gebeuren: wat zeg je dan tegen je 6-jarige?
  

Persoonlijk

Ik heb getwijfeld of ik dit berichtje zou posten, het is nogal persoonlijk en hoewel ik nog al over mijn gevoelens geschreven heb, ligt dit toch wat anders: dit gaat om diepe gevoelens, niet luchtige "happy feelings" of "kleine ergernissen", dit zijn de echte gevoelens. Ik wil haar helemaal niet zwartmaken, maar ik mag wel mijn gevoelens op mijn blog plaatsen en bij deze is dit ook gebeurd.
Ik ga niet met modder gooien, zo ben ik niet, maar ik vind wel dat iedereen het recht heeft om te weten waarom er bij de foto's van aanstaande zondag geen 2 meters maar een peter en een meter staan!