ZATERDAG
Eindelijk naar huis, eerst gefopt door de kindjes en de papa, dan naar huis. Joepie! Blijkbaar had den Jack mij gemist! Lekskes gekregen amai. Het zal moeilijk worden mij hier kalm te houden want hier is altijd werk maar ik zal wel moeten van mijne waakhond ( Filip ). Al een geluk want ik zou mij overdoen ook.
Ik ben iedereen heel dankbaar dat mij is komen bezoeken en die mij lieve steunberichtjes heeft gestuurd, het heeft het ziekenhuis verblijf alleen maar draaglijker gemaakt.Dank U!
ZONDAG
De eerste officiële weging, spannend, ik heb mij voorgenomen om mij maar 1 keer per week te wegen, kwestie van echt resultaat te zien.
En ik ben............................................................................................................................................................................................6.9 KG lichter! Wauw, ik kan het bijna niet geloven!
DINSDAG
Dinsdag ochtend om mijn dag mee te beginnen eerst een sterfgeval meegemaakt, een bed of 3 naast mij, ok vind ik NIET leuk en de familie ook niet! Dan eindelijk de dokter gezien, blijkbaar heeft hij mij dan toch geopereerd, oef. Ik vertel hem van mijn honger ( die er nog steeds is) en mijn pijn. Hij vindt dat blijkbaar grappig dat ik honger heb. Aan de pijn is voorlopig niet veel te doen, dat komt omdat ze je voor die operatie vanbinnen opblazen, vele klagen van pijn in schouders na zoiets, dat valt bij mij wel mee, ik heb vooral pijn aan mijn borstbeen. En jammer genoeg beweegt dat als je ademt. Ik krijg gelukkig wel zuurstof, echte deze keer :). Rond de middag mocht ik dan toch naar mijn kamer, eindelijk, al ben ik wel blij dat ik wat extra zorg heb gekregen op de IZ. En het geduld dat ze daar hebben amaai, chapeau.
Eindelijk terug bezoek, en s'avonds ook mijn kindjes gezien. Morgen mag ik normaal uit mijn bed eens komen, ik kijk er zo naar uit want mijn poep doet zo pijn.
DONDERDAG
Vandaag krijg ik een sliktest, ik kom daar terecht bij 2 slungels die niet weten wat ze moeten doen, ik moet daar een contrastvloeistof in mijn mond houden voor kweenie hoe lang en slecht smaken dat da doet, das dan mijn eerste drinken sinds zondag! Ale vooruit het lukt dan uiteindelijk toch, daarna mijn dokter op de kamer, ( die er niet mee kon lachen dat ze hem niet hadden gebeld) ale vooruit, ik mag drinken. Morgen krijg ik zelfs eten! Raar gevoel toch, je voelt echt het water langs beneden komen. En ik heb toch een lieve dokter he, ik krijg zelfs een tas koffie!
VRIJDAG
De pijn is al veel minder ik krijg geen standaard pijn medicatie meer en het is uit te houden. Gisteren is metje margriet binnen gebracht, en met mijn all in bandje mocht ik er toch even bij gaan, ze sliep zo rustig dat ik ze maar met rust gelaten heb. Maar ik was o zo fier dat ik alleen tot op haar kamer was geraakt. Ben ook met mama en Kimberly een koffie gaan drinken maar die heb ik moeten laten staan, dat was te strek voor mijn maag(je)
Mijn eerste yoghurt: 5 schepjes en ik was voldaan!
Eindelijk is het zover, de voorbije week waren de mensen in mijn dichte omgeving nogal nerveus omdat het zover is en omdat ik niet nerveus ben. Ik zie het als een levensreddende operatie waar ik door moet en nerveus zijn brengt toch niets op, so what's the use ? Daarentegen moet ik eerlijk wel toegeven dat ik het donderdagavond/vrijdag wel lastig had en bang was, vooral van de narcose waar ik door moet aanstaande maandag. Maar liever zo goed mogelijk wegsteken zodat ik de rest niet ongerust maak.
ZONDAG
Tegen 2 uur worden we verwacht in het ziekenhuis voor de voorbereiding van de operatie, ironisch genoeg kan ik zelfs smiddags niet genieten van mijn favoriete boterham met choco, ineens word ik overmand door het gevoel van: "shit, dit ga ik kweenie hoelang moeten missen" En daar waren de traantjes. Ook het idee dat ik iedereen een week moet missen en angst voor hoe mijn huisje er gaat bijliggen tegen dat ik terug kom. Ik weet wel dat filip zijn best zal doen....Maar ik weet ook dat ik niet rap content ben :/
Ook het feit dat ik Manons feestje moet missen zit mij enigszins toch wel dwars, maar bon tis nu zo.
Aangekomen in het ziekenhuis staat mij een leuke verassing te wachten, 4 liter water! En ik die zo een waterdrinker ben, hmm. Met laxeermiddel uiteraard. Dat ik vanbinnen goe schoon ben tegen de operatie. Op de avond komt er ineens een mevrouw binnen die een week ervoor ook een sleeve operatie heeft gekregen, ze vraagt of ze bij ons mag komen zitten voor een tijdje. Man man man heb ik mij beklaagd dat ik daarop ja heb gezegd. Begint ze mij daar schrik aan te jagen, dat ze bloed gebraakt heeft dat ze zich echt slecht voelt ook na die week, enz... Amaai nu ga ik echt gerust zijn morgen onder het mes.
MAANDAG
Ik stond er mijnen eerste op voor te opereren, 8 uur. Dus half 8 waren mijn dokters assistenten er om mij klaar te maken, toch terug wat traantjes, doordat ik zo vroeg werd geopereerd kon Filip niet bij mij zijn en ik voelde mij zo alleen. De mensen van het ASZ hebben dat goed opgevangen, hup het bed op, hup naar het OK. In het OK vond ik mijn dokter maar niet, weer stres, er gaan nogal horrorverhalen door u hoofd, ik kan het weten, blijkbaar hadden ze dat daar gezien, mevrouw, hier wat zuurstof, Zzzzzzzzzzzzzzz.( het was blijkbaar de narcose)
Wakker geworden op de IZ, dierct de verpleegkundigen rond mij:"Mevrouw hoe voelt ge u ?" Ik:" Moe, pijn en honger!" Niet normaal hoeveel honger ik had!
Om 3 uur het bezoek, aha, daar waren mama, Kimberly en mijne zoet, superblij dat ze er waren! Jaja ik heb het overleefd! En weer die vraag: hoe voelt ge u? Ze konden hun oren niet geloven als ik zei dat ik honger had, het was nochthans zo. Even blij was ik toen ze weer vertrokken, want ik had buiten honger ook het gevoel dat er tien camions over mij waren gereden, echt pijn! Elke ademhaling, elke beweging doet enorm veel pijn, gelukkig krijg ik morfine, en ben ik nog wat in een roes, dus val ik nog veel in slaap. 2 Keer moeten braken maar nog voor het er kon uitkomen waren de verpleegsters er met een antibraakmiddel en dat werkt gelukkig want ben heel bang om te braken. En dan terug Zzzzzzzzzzzzzzzzz....
Vandaag achter een gloednieuwe weegschaal geweest zodat ik alles een beetje kan bijhouden. En het begin van 3 weken shaken, moeilijke dag om te beginnen maar ik weet ook voor mezelf dat ik morgen een ander exuus zal hebben. Dus we zullen toch maar beginnen vandaag want falen kan ik mij nu echt niet permitteren. Net vandaag de eerste schooldag, Wannes die reeds naar het eerste leerjaar gaat, Lennert terug een jaartje dichter bij het secundair en Karlijn al haar laatste kleuterklasje, ik wil er allemaal niet teveel bij stilstaan want het maakt me weemoedig. En alsof deze dag nog niet zwaar genoeg was heb ik ook nog het nieuws gekregen dat mijn herexamen niet goed genoeg was. Dan denk je ach niet aan te doen vanaf nieuwjaar gaan we ertegen aan en merk je dat de eerste les al vandaag is!
Maar doorzetten is de boodschap, can we do it? YES WE CAN
Eindelijk is het 6 augustus, eindelijk ga ik weten of ik door de "keuring" ben. De chirurg gaat er toch wat lichter over dan ik dacht over de mankementjes. Ik ben geslaagd voor de testen, hij wil me opereren, de tranen stromen gelijk de niagra watervallen maar deze keer van contentement. Er is een einde van de zware problemen ;) in zicht. Blij blij blij en happy ook! Volgens de chirurg zal ik ongeveer 40kg afvallen, kmoet wel een drietal weken shaken maar dat heb ik ervoor over. De eerste steen is gelegd....
En dan begint het, al die onderzoeken, gene kak zenne! Eerst de longspecialist, zoals verwacht nen helen hoop gezaag omdat ik rook, ik dacht bij mezelf OMG ik rook EN ik heb overgewicht, ten eerste ik moet dringend eens leren zorg dragen voor mijn lichaam, ten tweede het verbaasd mij dat ze mij nog niet op de brandstapel hebben gezet want die jacht op de rokers begint stilaan op een heksenjacht blijk te lijken. Blijkt dat ik net als velen bij ons in de familie astma te hebben, nu ja, het is dan maar zo. Net zoals de dokters heb ik ook te lang kortademigheid op mijn gewicht gestoken. Tweede onderzoek de carioloog, gelukkig niets speciaal. Een goed hart zo blijkt. Ten derde psychologe, ook alles goed, ze vond mij "stabiel" genoeg, ik weet dat velen die dit lezen hun bedenkingen zullen hebben :). Laatste met de schrik op mijn lijf naar de maag-en darmspecialist: voor de gevreesde gastroscopie. De angst hiervoor bleek GEGROND, amai, dat doe je je ergste vijand niet aan! Liggen braken tegen de sterren op en terwijl de verpleegster maar zagen dat ik moet stil liggen, zij heeft gemakkelijk spreken! Ik had het zelfde gevoel als een gans die gevoederd werd maar bon, het is voorbij. Blijkt dat mijn maag wat ontstoken is, heb haar gezegd als jullie dokters willen, vinden jullie toch iets he. Had nog nooit last gehad van mijn maag maar alle een pilleke pakken en tzal normaal genezen. Dus resultaat, een pilleke bij en een puffer.Hop naar de chirurg met een pak informatie bij....
De volgende stap in het proces. Na veel praten en overwegen toch naar de chirurg. Het gesprek begon al goed: "Mevrouw, we weten allebei dat je teveel weegt dus ik ga het u niet aandoen om weer op de weegschaal te gaan staan." Dank u dokter, amaai nu voel ik mij echt goed. Na het gewoonlijke gesprek krijg ik een hele hoop verwijsbriefjes, één voor de cardioloog, één voor de longspecialist, één voor de psycholoog, één voor de maag-en darmspecialist. Allé vooruit we weten wat te doen de komende 3 weken, want de assistente van de dokter laat er geen gras over groeien, maakt direct voor mij al de afspraken met de desbetreffende dokters. De volgende afspraak met de chirurg is voor 6 augustus, dan ga ik weten wat de uitslagen van de onderzoeken zijn en of de chirurg de operatie goedkeurd. Met de tranen in mijn ogen en een serieuze krop in mijn keel vertrek ik die dag naar huis, eigenlijk kwaad op alle mensen die mij ooit gekwetst hebben, op slanke mensen omdat zij het figuur hebben dat ik wil en dan durven zagen tegen MIJ over een kiloke of 2 dat ze teveel wegen, ze moesten eens weten! Laat hun eens 2 dagen wisselen met mij of iemand anders met overgewicht! Maar nog het meeste kwaad ben ik op mezelf :( En boos zijn op jezelf is een akelig gevoel, kwaad omdat ik niet eerder heb ingegrepen, kwaad omdat ik de moed niet heb om tegen mezelf NEE te zeggen, kwaad omdat ik dit ook mijn kinderen en Filip aan doe, kwaad omdat ik het zover heb laten komen, kwaad, kwaad kwaad!
Hallo iedereen, welkom op mijn blog. De reden waarom ik dit "dagboek" ben begonnen is omdat er nog niet zoveel te vinden is over de sleeve operatie.
Laat ik starten bij het begin:
Begin juni, alweer ontzettend veel last in beide knie's laten we maar alweer eens bij de huisdokter lopen met dit probleem.De huisdokter schrijft dan maar een mri voor. Na deze onderzoeken blijkt dat de rechterknie al behoorlijk wat versleten is. Operatie hier blijft uit. Volgens de dokters is dit toch wel voor een stuk te wijten aan mijn overgewicht. Alweer.....Dan maar terug naar dokter Petra, na een jaar en een half in de vaste nacht te hebben gezeten blijk ik bijna 20 kilo te zijn bijgekomen, gezien de familiale voorgeschiedenis van schildklierproblemen, diabetes e.d,....lijkt het haar toch aangewezen mij door te sturen naar een endocrinoloog, een moeilijk uit te spreken woord voor eigenlijk te zeggen dat deze artsen eigenlijk alles onderzoeken dat met hormonen te maken hebben.
Dan maar naar daar, bij dokter Massaad. Na bloedonderzoeken blijk ik dus prediabeet te zijn, wat wil zeggen dat ik diabetes aan het ontwikkelen ben, door mijn voorgeschiedenis en mijn overgewicht,alweer...
Ben het echt beu, alles wordt daaroop gestoken, de dokters zijn denk ik blij als ze iemand zien met overgewicht, dan kunnen ze alles daarop steken, moeten ze niet lang zoeken naar een diagnose.Uiteindelijk besef ik wel dat mijn gewicht meer slecht dan goed doet maar na al een heel leven sporten en dieeten ben ik die commentaar echt beu!
