Sinds twee jaar woon ik in een groot boerderijhuis met een grote tuin die helemaal omgeven is met groen zodat ik de illusie heb dat ik hier in the middle of nowhere woon. Daar leven, naast én in vrede mijn hond Beau en mijn twee poezen Beesje en Leffe die vaak op hun gemakje door de tuin struinen, mijn kippetjes en muskuseenden. Ze delen de tuin in harmonie met de wilde vogeltjes die, in ruil voor hun gezang, de restjes krijgen van het voer dat ze laten liggen. Het is een gekwetter en gefluit van jewelste met zo nu en dan een pcch pcch van de eenden die elkaar voortdurend het hof maken. Het is zo mooi om te zien en ik geniet mateloos van dat heerlijke schouwspel. Jules, de patriarch van de eendenkolonie, is een flink uit de kluiten gewassen viriele woerd die vaak meer op de vrouwtjes zit dan op de grond maar wat wil je met zoveel vrouwelijk schoon in de buurt. De andere eenden hebben geen naam, alleen 'Monneke' had een naam. Hij (of zij want ik heb nooit gekeken welk geslacht het was) is hier in de tuin uit het ei gekropen en er scheelde wat met zijn linker pootje. Maar Monneke was een vechtertje en huppelde vrolijk door de tuin op zijn ene pootje die het wél goed deed. Het plan was om Monneke voor altijd hier te houden tot hij oud en versleten was en ik hem op een dag levenloos zou vinden in het hooi. Maar het heeft niet mogen zijn... Monneke lag op een ochtend dood in het zwembadje omdat hij wellicht op één pootje niet over de rand kon springen. Ziek was ik ervan en ik moest voortdurend mijn gedachten focussen op iets anders omdat ik steeds de doodstrijd die hij moet gevoerd hebben, voor ogen zag. Arm Monneke... arm mooi Monneke.
Maar goed, de andere eenden hebben dus geen naam, de kippen wél. Jean-Jocque Kiekens is de enige man in de kippentoom en loopt heel de dag, met de goudkleurige borst vooruit en opgeheven kop, statig tussen zijn dames. Zijn naam heeft hij te danken aan mijn oudste dochter Lena die, toen ze nog een klein hummeltje was, de naam van onze toenmalige minister van weetikveel 'Jean-Luc Dehaene' steeds weer vergat en er dan maar haar eigen inspiratie op los liet. JJ is polyamoreus en heeft relaties met Françoise, Martha, Louise, Jeanine, Rosa en Mia. Ik denk met onderling overleg want van jaloezie bij de dames onderling is er blijkbaar helemaal geen sprake. Louise, een prachtige zilvergrijze Brahma hen is de dochter van Françoise. Oorspronkelijk had ze ook nog een zusje, Thelma, maar die heeft het loodje gelegd nadat een bloedluisleger het kippenhok bestormde. Arme Thelma... ze was zo mooi en zo helemaal Brahma.
Mijn tuin is ongeveer 150m² groot en er heerst rust en harmonie. De eenden, nu nog een stuk of tien, hebben dus geen naam. Ze heten allemaal Ducky, of Kwaakje behalve Jules dus. De reden waarom ik hen geen naam gaf heeft verschillende redenen. Ten eerste, ze lijken allemaal zoveel op elkaar en ten tweede, ze luisteren er toch niet naar. En dan is er tenslotte ook nog een 'Ten derde' en dat is misschien wel de meest belangrijke reden: ik hou ze voor het vlees en laat ik het dààr nu net moeilijk mee hebben. Enkele weken geleden had ik nog 19 van die mooie gevederde vriendjes lopen. Twee ervan kregen een nieuwe thuis bij vrienden en worden daar goed verzorgd. De andere werden vakkundig geslacht door mijn schoonzoon die mij maar een sentimentele schoonmoeder vindt. Verder gaat het prima tussen ons hoor, maar als het om slachten gaat.... Ook mijn jongste dochter Loura helpt bij het slachten en ook al heeft ze mijn sentimentele aard, ze is een pak stoerder dan haar moeder en daar bewonder ik haar voor. (Niet alleen daar om, het is gewoon een topwijfje op alle vlakken).
Tijdens het slachten sta ik veilig verstopt achter het muurtje, wrijf ik razendsnel met mijn vingers over mijn oren en zing ik een liedje zodat ik niet hoef te horen hoe mijn arme beestjes met één haal naar de eeuwige scharrelweiden geholpen worden. Hoe hypocriet ben ik! Ik hou van al mijn beestjes, ik verzorg hen goed, ik ben een vleeseter en toch doet het me pijn als mijn beesten geslacht worden. Ik herinner me de tijd dat ik nog bij de vader van mijn dochters woonde en we er ook een kleine boerderij op nahielden. Elk jaar twee varkens, kippen, kalkoenen, parelhoenders, konijnen en schapen... allemaal voor de slacht. Toen ons eerste schaap geslacht werd, ons 'Janneke', was ik drie maanden misselijk en kon ik het niet over mijn hart krijgen om de diepvries open te trekken en er een lamsbout uit te vissen. Dan maar één bij de slager halen... WTF! Na een tijd wordt een mens het gewoon en sus je jezelf met de gedachte dat ze toch een mooi leven hadden. Ze kregen lekker voer, het hok werd regelmatig schoongemaakt, ze konden buiten lopen in de wei... er zijn veel dieren die niet eens vers gras kennen.
En nu, na al die jaren zonder beestjes voor de slacht, heb ik het er opnieuw ontzettend moeilijk mee. Ik hoor nu alle vegetariërs in koor roepen 'Eet dan geen vlees, trut!' want hoe nobel ik hun levenswijze ook vind, meestal hebben deze groep mensen meer respect voor dieren dan voor hun medemens en staan ze heel snel klaar met een verwijtend vingertje. Maar ik eet wél vlees, niet meer zo frequent als vroeger maar ik weet dat ik vlees zal blijven eten. Liefst niet uit een supermarkt al koop ik het daar ook wel. Hoe hypocriet ik er dan ook in ben, dan eet ik liever vlees van dieren die een gelukkig leven hadden, goed verzorgd werden, lekker los in de tuin konden scharrelen en geslacht werden op een zo pijnloos mogelijke manier.
Om even Philippe Geubels zijn uitspraak te gebruiken als hij zijn grap over het ijsblokje gaat vertellen... ik verzin dit dus niet!
Ik weet het, het is moeilijk te geloven maar dit verhaal gebeurt dus écht in België en ik ben er zeker van dat dit géén alleenstaand geval is.
Toen ik CM onderdak gaf nadat hij, volgens eigen zeggen uiteraard, door zijn drankverslaafde ex werd geslagen (één van zijn ontelbare leugens om medelijden op te wekken want zijn ex is een lief mens, allemaal zijn exen trouwens), was ik ervan overtuigd dat ik een mens in nood geholpen had... en zoiets geeft altijd een goed gevoel. Als ieder mens anderen zou helpen en hen zou omhelzen met een warm hart, dan waren er geen oorlogen, was er geen verdriet en waren er vooral geen gefrustreerde mensen die steeds weer te horen kregen dat ze 'te goed' zijn voor deze wereld.
Want, hoe je het ook draait of keert, er zijn TEVEEL problematische narcisten in de wereld en zij helpen alles naar de k-l-o-t-e-n voor hun slachtoffers.
Wie ooit de Netflix-serie 'Dirty John' zag, dacht wellicht dat België immuun zou zijn voor de praktijken van narcisten en dat justitie daar al lang raad mee wist maar niets is minder waar. Nog steeds wordt die groep onnutten gespaard en komen ze overal mee weg door dit rotte rechtssysteem dat meer rekening houdt met de daders dan met de slachtoffers.
Wanneer je in België schulden maakt en mensen oplicht, hoef je daar geen verantwoording voor af te leggen als je geen domicilieadres hebt. Je mag nog zo vaak voor de rechtbank gedaagd worden, ze kunnen je niks maken. En een doorwinterd narcist als CM weet uiteraard niet dat hij voor de rechter moet verschijnen want hij heeft geen adres dus, de post keert gewoon terug naar de rechtbank. Handig, toch?
Ook wanneer je iemands meubels laat buiten halen door één van de ontelbaren en vooral fantastische deurwaarders die dit land rijk is, kunnen ze je niets maken.. de meubels en bijbehorende huisraad wordt gewoon gestockeerd bij de gemeente en de technische dienst, die op de hoogte is dat het de meubels zijn van de narcist zijn gedupeerde, gooit ze gewoon bij het vuilnis of brengt ze naar de kringloopwinkel... 'Er is niemand die contact opnam om de meubels terug te krijgen' zeggen ze dan... terwijl je wél een mail kreeg waaruit blijkt dat ze jouw vraag 'Wanneer kan ik terug over mijn spullen beschikken' hebben ontvangen en doorgestuurd naar de verantwoordelijke van de technische dienst. Ellende troef!
Je kunt dus telkens onderdak krijgen bij een slachtoffer, niets bijdragen want iemand zonder domicilie kan ook geen baan aannemen, je laten onderhouden en met mooie praatjes je slachtoffer garanderen dat je àlles gaat terugbetalen, met haar auto rijden zonder paspoort, je verstoppen voor deurwaarders voor eerder gemaakte schulden, niét voor de rechter verschijnen en dus bij verstek veroordeeld worden en lekker de grote Jan uithangen. NIEMAND van de instanties die zich daar ook maar iéts van aantrekt.
Klein voorbeeldje van een gesprek met een politie-agent waarmee ik blij telefonisch contact opnam: 'Hier meneer de politie agent, hier is het adres waar hij verblijft! Ga er heen en schrijf hem ambtshalve in, zodat ik eindelijk aan de centen kom die de rechtbank mij heeft toegewezen.' Nee mevrouw, zo werkt dat niet! Wij gaan hem echt niet zoeken hoor!'... Zoeken? Ik geef u zijn adres op een presenteerblaadje! U hoeft niet eens te gaan zoeken, u kunt er zo naartoe rijden en hem treffen, inschrijven en klaar!' ... 'Nee mevrouw, zo werkt dat gewoon niet, fijne dag nog.'
Fijne dag nog? Amehoela! Kutdag! De zoveelste frustrerende kutdag! Omdat je steeds met je kop tegen de muur loopt en je dingen kwijt bent die een emotionele waarde hebben om wel tien maal U tegen te zeggen!
En de narcist, hij doet gewoon verder bij een volgend slachtoffer... want ook daar verkoopt hij zijn praatjes als zoete broodjes, en ook daar heeft hij alweer schulden gemaakt en een paar ton loze beloften.
Morgen komt de tweede zaak voor, tegen CM waar hij alweer de grote afwezige zal zijn. Vorige keer, ergens in april als ik het me goed herinner, sprak de rechter een vonnis uit in mijn voordeel. Morgen, zelfde scenario, enkel de ten laste legging is ietsjes anders maar gaat dus ook om oplichting en fraude. Ik ga weer gelijk krijgen maar wat ben ik er mee... Niets? Nog minder dan niets? Tien keer niets?
Er is één gouden regel die ik aan mijn kinderen meegaf; doe nooit anderen aan wat jezelf niet wil aangedaan worden... en ze hebben geluisterd. Mijn dochters zijn prachtige volwassen vrouwen die vinden dat hun moeder te goed is voor de wereld maar je kunt dit ook omdraaien: is de wereld wel goed genoeg voor mensen met een groot hart.
'Hij zegt dat alles gelogen is', schreef ze in een berichtje. Ik had dan ook niet anders verwacht, antwoordde ik terug.
Narcisten/psychopaten beheersen de kunst van het liegen als echte meesters. Maar 'meesters' zijn ze, in alles! Maar dan wel enkel in wat niet fatsoenlijk is.
Meneer heeft al een tijdje terug een lief in zoverre je kunt spreken over het lief van een narcist. Narcisten maken slachtoffers, geen lieven, geen liefdes- of vriendschapsrelaties... enkel en alleen slachtoffers. Want, hoe charmant en medelevend, hoe betrokken ze zich ook tonen en hoe begripvol ze ook zijn wanneer je hen leert kennen, door de mand vallen ze toch en dan wordt het patroon heel duidelijk.
Behalve voor zijn nieuw lief dan. Nuja, nieuw... ze is al een aantal maanden in 'the picture' en ze blijkt hem nog steeds niet door te hebben. Ook niet na het lenen van een grote som geld van oma, ook niet na het lenen van een iets minder grote som geld van haar dochter. De schulden blijven zich ophopen en Meester CM (zullen we hem maar noemen) heeft hoogstwaarschijnlijk al een nieuw vluchtplan klaar want dat is het beleid van de meester. Verantwoordelijkheid nemen? Schuldgevoelens? Empathie? Zero komma nul noppes bij narcisten, dat hoort nu eenmaal bij hun stoornis.
Maar wat me blijft verbazen is dat, indien je mensen verwittigt dat ze met een narcist te maken hebben en je legt de bewijzen, zwart wit, onder hun neus, dat jij degene bent die liegt. Een vonnis van de rechtbank, waarin zwart op wit staat dat hij veroordeeld werd voor frauduleuze praktijken en daardoor meer dan 8.000 moet betalen liegt niet, toch? Brieven van een advocaat liegen niet, toch? En toch blijven ze in hem geloven en hem geld lenen dat hij (n)ooit zal terugbetalen.
Zijn sommige vrouwen dan zo hopeloos dat ze, ondanks alle waarschuwingen, blind blijven voor de waarheid? Of zijn het helden? Helden die er niet om geven dat ze gepluimd worden en in hun onderhemd worden gezet. Helden die deze onnutten van de straat houden (en een hand boven het hoofd) opdat ze geen andere slachtoffers zouden maken. Dat verliefdheid stekeblind is is al lang geen geheim meer maar houden vàn mag dat toch niet zijn? Hoeveel rode vlaggen heeft iemand nodig (ik zag er ook wel een paar) bovenop de waarschuwingen vooraleer het kwartje gaat vallen?
Feit is, hij heeft ontzettend geloofwaardige praatjes die een 'wauw'-gevoel naar boven brengen, tot je zijn ballonnetje doorprikt. De onaantastbaarheid die hij denkt te hebben is eigenlijk schrijnend want ooit komt er toch een moment dat er niets meer te ontkennen valt. Het grote voordeel van social media is hierbij wel dat je als narcist iedereen kunt blokkeren die jou de waarheid onder de neus wrijft of die met bewijzen komt aandraven dat, alles wat je zegt en doet, één grote grove leugen is.
Misschien moet dit een ode zijn aan al die vrouwelijke én mannelijke helden die zich belangeloos laten uitkleden in ruil voor leugens, verwijten en vernederingen. Misschien moeten we voor dié mensen ergens een standbeeld oprichten en een nationale feestdag organiseren om hen te eren want, hoe je het ook draait of keert, die mensen verdienen dat!
En onder dat standbeeld een grote koperen plaat met daarop de tekst 'Hij kwam met niks en ging met alles aan de haal'.
Weet je wel
hoe slordig het is, een stoel in de tuin!? Ik keek hem verbaasd aan en dacht
even dat het een grap was maar zijn ogen schoten vuur en dat was geen goed
voorteken. Slordig, hoezo? Dit is een tuin-stoel en tuinstoelen dienen daar
voor, om in de tuin te staan. Probeerde ik me zachtjes te verweren. Als je
niet maakt dat die stoel onmiddellijk terug op het terras staat, dan trap ik je
zo hard dat je het nooit meer vergeet, dom wijf dat je bent! Hij gaf alvast
een oefentrap tegen mijn been om zijn woorden kracht bij te zetten. Zo, daar
heb je wat en als je naar mij had geluisterd, dan had ik je niet hoeven
trappen. En nu maken dat die stoel op het terras staat en dat je binnen op de
bank zit! De scheldwoorden die hij nog toewierp, terwijl hij weg beende
richting terras, drongen niet tot me door en als een geslagen hond bracht ik de
stoel terug naar het terras. Met loden schoenen ging ik de woonkamer binnen. Hij
zat intussen weer vrolijk op de bank, zingend en in zijn handen klappend op het
ritme van het schlagerfestival dat, tot mijn grote ergernis, elke dag werd
uitgezonden door een, in mijn ogen, marginale tv zender. Dàt was vooral de
reden waarom ik naar buiten was gegaan. Vergezeld van een goed boek, rust
vinden in de grote tuin die bij het huis hoorde en, het uitbundige gejengel en handgeklap
ontvluchten.
Ah, daar ben je, schatje! Kom maar lekker
gezellig bij me zitten en genieten van de muziek! Hij bleef me verbazen.
Terwijl ik de blauwe-plek-in-wording voelde kloppen in mijn been, werd ik
verplicht te doen alsof er niets aan de hand was want, het moment van
frustratie was voorbij en dan was alles weer normaal. Zonder ook maar één woord
te kunnen zeggen ging ik zitten op de bank. Niets zeggen en vooral geen emoties
tonen, hield ik me voor want ik wist dat ook dàt zou werken als een rode lap op
een stier. Is er wat, schatje? Je bent
zo stil? Ik slikte een paar keer voor ik Nee hoor, er is niks kon antwoorden
maar het lukte. De muziek verkrachtte mijn oren. Schlagers for crying out loud,
mijn oren waren daar niet tegen bestand. Ik hou van klassieke muziek, van
hardrock, blues en country of eender welke muziek die mooi is maar dit was een
marteling. Ik stond op van de bank en, zoals gewoonlijk, moest ik me
verantwoorden waarom ik op stond en waar ik naartoe ging. Hij omschreef het
altijd mooi met Ik heb gewoon interesse voor wat je doet, daar is toch niets
verkeerds mee maar het voelde als controle. Ik heb nog een paar factuurtjes
te maken, ik ga even de laptop halen en dan kan ik het doen terwijl ik bij je
zit bleek gelukkig een bevredigend antwoord te zijn. Zolang je maar bij me
blijft, schatje, je weet dat ik je graag dicht bij me heb hoorde ik hem zeggen
toen ik de hall in stapte om naar mijn kantoortje te gaan. Stilletjes als een
kind dat eigenlijk al voorbij bedtijd nog even wou op blijven zat ik, met de
laptop op schoot, gefocust op de facturen voor de school waarvoor ik werkte.
Hey schatje,
heb je me niet gehoord of wil je weer niet luisteren? Ik keek op van mijn
scherm en zag dat hij, onderuit gezakt op de bank met een joint in de hand, naar
me lachte. Euhm nee, sorry, wat zei je? Ik ben met de facturen bezig en heb
blijkbaar niet gehoord wat je vroeg. Zijn ogen stonden opnieuw in onweer-stand
en bitsig stelde hij zijn vraag opnieuw, over wat we die avond zouden gaan
eten. Of er überhaupt wel iets te eten viel want een vrouw die te lui is om te
koken en liever met haar laptop bezig is, had waarschijnlijk weer niets gepland
en hij had honger dus hij wou eten!
Ik ga zo naar
de keuken als deze facturen klaar zijn en dan heb je binnen het half uur eten.
Het enige wat ik nog moet doen is spaghetti koken, de rest is klaar. Hoorde ik
mezelf zeggen terwijl ik de laatste getalletjes ingaf. Hij sprong op van de
bank, en met een luide Zo, nu ben je klaar zeg ik! rukte hij de laptop van
mijn schoot af en bonkte hij ermee tegen de stenen wand van de open haard. De
stukken vlogen me letterlijk om de oren en ik wist dat dit het einde betekende
van mijn digitale boekhouding. Zonder één woord te zeggen droop ik af naar de keuken
en toen hij even later, tijdens het eten, zei dat ik de lekkerste spaghetti van
de hele wereld maakte, gonsde er maar één zin door mijn hoofd Je bent een
klootzak, je bent een klootzak, je bent een klootzak
