Bedankt voor jullie geduld. Ik ben jullie een verslagje schuldig van mijn lange afwezigheid. De voorbije weken waren heel erg hectisch en dat is niet altijd even gezond voor mijn spieren en vermoeidheid. Weet je, net als een schoolkind heb ik regelmaat nodig. Niet te veel stress (buiten de gewone dagelijkse ochtendstress dan!) en niet te veel afscheid nemen. Het jaar is nog geen twee maanden oud en ik ben al twee maal naar een begrafenis getrokken. Een heel jong iemand, die er zelf voor gekozen had en dan een kranige dame die een heel mooi gevuld leven had gehad. Op zulke momenten vraag je je af hoe het zou zijn moest je zelf met de dood te maken te hebben: van je kind of echtgenoot? Uit wat put een mens dan de kracht om door te gaan. 'k Moet zeggen, 'k denk dat de mensen veel sterker zijn dan ze denken dat ze zijn. Ik zie dat de mensen niet bij de pakken blijven zitten en zich optrekken aan al die mooie momenten die je samen hebt beleefd! Sommige leven met de gedachte dat het afscheid maar tijdelijk is en dat je de persoon wel terug ziet aan de overkant! Vragen jullie zich ook vaak af hoe het zou zijn aan de overkant? Is het gras groener? Is er wel een overkant? Het is ongelooflijk hoe mijn kleine kinderen (nu 6 en 4,5) zich zoveel vragen stelden bij de dood van een lieve vrouw die we het liefst van al nog bij ons zouden willen hebben. Wat is nu dood gaan? Wat gebeurd er nu eigenlijk, je zegt dat ze in een grote oven gaat en dan de rest wordt begraven in een urne maar dat ze ook aan de sterrenhemel staat? Nu ja, we hebben hun bij zo veel mogelijk betrokken en ook de kans gegeven om vragen te stellen en geprobeert hen een antwoord te geven.
hé, dat was nu ook niet bepaald een vrolijke noot om mee te starten. Nu ja, 't is een deel van 't leven afscheid nemen net zo als feest vieren. Dat heb ik ook wel gedaan deze maand. Je dochtertje wordt ook niet ieder jaar 6. Het laatste levensjaar als kleuter is aangebroken! Omdat we vaak naar het ziekenhuis moesten en niet juist wisten wanneer we onze lieve dame moesten afgeven had ik haar gezegd dat ik geen verjaardagsfeestje kon plannen met enkele vriendjes. "Dat geeft toch niks mama, dan gaan we gewoon eens naar de bioscoop en gaan we daarna een frietje eten." Mijn neefje en nichtje kwamen juist dat weken logeren bij oma en dus ben ik met mijn vier kids naar de bioscoop getrokken. Ik vond het toch schitterend dat ze dit zelf voorstelde. Ze krijgt toch nog haar feestje hoor! Ze verdient het.
Ik was deze maand ook een ijverig studentje. Ik heb de kans gekregen om wat cursussen te volgen en had er deze week examens van. 'k Moet zeggen, studeren combineren met een gezin, de vermoeidheid en de kinesist is best heftig. Op sommige dagen vielen mijn ogen dicht toen ik me over de cursus boog.
Ik ga mijn blogverslagje afsluiten voor vandaag want mijn pols-en handspieren zijn wat vermoeid.
