HALLLOOOOOOOO. Een woord dat alles zegt, denk ik. Want als
iedereen niet superenthousiast zou zijn over deze onvergetelijke week, waren we
onze laatste blog ook echt niet met hoofdletters begonnen. Het skiën zit erop,
jawel. Accidentjes? Forget it. Een zere teen hier, een blauw plekje daar. En
dat was alles. Wat het medische gedeelte betreft toch, want we verwachten dat
jullie kids (toch een mooi woord, hé) met
een aantal ongelooflijk leuke verhalen gaan thuiskomen. Ouders van de
beginners, proficiat! Want zij hebben hun onzekerheid (een beetje toch), angst
(af en toe, als het een beetje steil was) en onhandigheid (vooral de eerste dagen)
INGERUILD VOOR EEN DUBBEL EN DIK VERDIEND SKIDIPLOMA. Dat zullen ze jullie thuis
wel zo trots als een pauw laten zien ook. En onze gevorderden, die zijn onder
de vleugels van Michel, Hanne, Dirk, Bart en Jan zelfs nog een tikje gevorderder, fantastischer
en grossartiger (er mag wat Duits tussen, niet) geworden. Kortom, wij zijn hier
een heel grote familie geworden, waarvan alle leden elkaar heel graag zien. Het
zal afkicken zijn volgende week in de school als ze ons weer met mevrouw en
meneer horen aan te spreken. Echt waar, we hadden (hebben) een bus vol schatjes
bij. Vanavond gaan we er allemaal nog een ferme lap op geven in de
afscheidsfuif en morgenvroeg stappen we (hopelijk) weer fris en monter op de
bus. Tessenderlo, here we come
with a box full of memories. See you soon.
Jos, Michel, Dirk, Jan, Bart, Hanne, Chris en Kris, Piet.
Ook bedankt voor alle reacties, het doet ons deugd om ze telkens weer te lezen. Wees er maar zeker van dat ze worden geapprecieerd. Dit jaar was het ook wat moeilijker om filmpjes online te zetten wegens een slechte internetverbinding maar wees gerust: Jullie zullen ze binnenkort allemaal kunnen bekijken op de dvd die de leerlingen kunnen aankopen!
Daar zijn we
dan weer. De tijd vliegt, hé. Jammer genoeg tenminste, dat vinden bijna al
onze schatjes (want zo mogen we jullie kinderen intussen wel noemen =
dichterlijke vrijheid) jammer genoeg dus, komt morgen onze laatste skidag er
al aan. Het zal jullie niet verbazen dat de grens tussen de gevorderden en de
beginners zo vervaagd is dat ze eigenlijk gewoon niet meer bestaat. Weer of
geen weer, ze beleven hier de tijd van hun leven. Jullie mogen gerust zijn, de
kids worden goed verzorgd door het skiteam. Vermits eigen stoef stinkt, gaan we
nu over tot de orde van de dag. Gisteravond was er een carnavalsbal van en door
onze youngsters zoals ze er in Gosau nooit eentje gezien hebben. Geïnstrueerd
door onze onvolprezen Hanne (lerares LO, jawel) gaven ze in groep blijk van een
talent waar ze in so you think you can dance nog een ferm puntje aan kunnen
zuigen. Weergaloos én met open mond gadegeslagen door een Oostenrijkse school
die hier sinds eergisteren ook neergestreken is. Dat succes kon natuurlijk niet
zonder steengoede muziek en een fantastische platendraaier, DJ Bart himself.
En vandaag
skiën, lachen, gieren, schateren, vallen (wel heel weinig) opstaan en weer
doorgaan.
Zo, tot
morgen en blijf zoals vandaag ook reageren op onze blog. Dat doet ons heel veel
deugd. Tschuss.
Hier sind wir mit neue Geschichte aus Österreich. Verdikke,
toch moeilijker dan verwacht dat Duits. Daarom schakelen we weer over op
verstaanbaar Loois. Het was vandaag een hele plezante maar ook vermoeiende dag.
Dat lag niet aan het enthousiasme, het doorzettingsvermogen en de geestdrift
van onze vriendjes, maar wel aan het weer. Geen heerlijk zonnetje ditmaal, wél
mist en vooral na de middag (wegens de hoge temperaturen) papsneeuw. Het grote
voordeel daarvan was dat ze zeker geen blauwtje liepen als ze een keer onverwacht
tegen moeder aarde duikelden, maar gestroomlijnd skiën was wel aartslastig.
Geen nood echter, want hoewel de zon een dagje op vakantie was, amuseerden
jullie (en onze) kornuiten zich weer rot. Ook vanavond gaan ze er nog een ferm
lap op geven, want we hebben als activiteit carnavalsbal. Voor één keer mogen
de leerkrachten dan ook één pintje (of wijntje of Schnapsje) drinken. Meer niet
natuurlijk, want om zalig te kunnen skiën moet iedereen morgen weer kwik en
monter aan de start staan. Voor wie deze blog leest (en we hopen dat er dat
zeer veel zijn) hebben we ook nog een tip. Reageer, stuur een berichtje of maak
een opstelletje, wij brieven het nieuws van het thuisfront zo snel mogelijk door
aan uw lieve kapoentjes.
Tschuss und bis morgen.
Het filmpje van vandaag, dat van gisteren is niet meer gelukt wegens een te groot bestand:
Want wij
vormen hier intussen een hechte familie. Leerkrachten, leerlingen? Forget it.
Wij zijn voor jullie kinderen de papa en mama, de oudere broer en zus en in
sommige gevallen (helaas) ook de opa en de oma. Maar wees gerust, we denken dat
ze ons allemaal hier ook veel liever zien dan op school. Mede omdat ze ons
Chris, Kris, Hanne, Michel, Jos, Jan, Dirk,Bart en Piet MOETEN noemen. Alle gekheid op een stokje: de zogeheten
gevorderden (we blijven het een zwaar woord vinden) zijn vandaag op het hoogste
punt van Gosau-Dachstein West geraakt, namelijk de Zwieselalm. En het goede
nieuws is dat de zogeheten beginners hen al op de hielen zitten. Ongelooflijk
welke vorderingen jullie (en onze) schatjes al gemaakt hebben. Incredible,
incroyable, unglaublich. Alles is in orde, dus wees niet ongerust. Een blauw
plekje hier, een zere tand daar, Kris en Chris lossen alle kwaaltjes met de
glimlach en met moederlijke bezorgdheid op.
Moe zijn
jullie bergbokjes en geitjes natuurlijk wel. En daarom mogen ze vanavond
genieten van een waarheidsgetrouwe film over de Tsunami van een paar jaar
geleden. The impossible. Zware kost, denkt u misschien. Valt best mee, hoor.
Want het gaat over een gezin dat gescheiden werd door een muur van water, maar
ze vinden elkaar na een lange zoektocht allemaal ongeschonden en veilig en wel
terug.
Morgen dag
drie van het skiën en dus ook meer nieuws.
Bye bye, au
revoir, auf Wiedersehen, de groeten en de kost.
Het pius
X-skiing team. 7
Hieronder
het filmpje van dag 3, beschikbaar over een uurtje:
