Ik ben Je komt het nog te weten, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sjotterke.
Ik ben een man en woon in Ergens in belgie () en mijn beroep is Voetballen.
Ik ben geboren op 01/01/1970 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Hey iedereen ik wil jullie iets meer vertellen over men leven, een inkijk hoe het is om voetballer te zijn. Hoe ik gewor
10-11-2010
Iets meer over mezelf
Weet je wat ik zou leuk vind.....het feit dat deze blog low profile is. Ik kan hier kwijt wat ik kwijt wil kan jullie iets meer veretellen over men gedachtenganig en niets hiervan hoeft in de pers te komen of uitvergroot te worden. Dat spreekt me het meeste aan op dit moment. Ok er gaat een tijd waarschijnlijk een tijd komen dat het grotere vormen gaat aannemen maar dat zal na men actieve carrière zijn denk ik . Het is zo dat ik alles gewonnen heb België en het is zeker een feit dat ik heel wat straffe verhalen heb uit het belgishe voetbal . Ok vele niet met mij in de hoofdrol , maar een groot aantal ook wel. Indien jullie vragen hebben of reacties willen plaatsen dan zou me dat heel veel plezier doen deze te lezen . Ok nu ga ik me nog wat in de fitness smijten .... Vele groetjes en tot snel....sjoterke
Acht jaar zijn en altijd moeten meespelen met jongetjes die 4 jaar ouder zijn is ni altijd makkelijk. De meeste wedstrijden verloren we met meer dan 10 goals verschil. Dit had niet altijd met leeftijd te maken maar ook met het feit dat we meestal maar met zeven of acht waren. Hetgene wat me het meest bijblijft van men eerste seizoen is dat we een wedstrijd moesten spelen tegen de tweede laatste in de stand en een nul voorkwamen met een doelpunt van mij, trots dat ik was . Ik dacht dat ik de king was ...niemand minder dan ik had het eerste doelpunt gemaakt voor men team dat jaar. Na dat seizoen bleek het dus een van de vijf doelpunten dat we gescoord hadden in een gans jaar. Ons doelpuntensaldo was 135 goals tegen en 5 gemaakt. Van impresionante stats gesproken. Een heel aantal jaren later bleek het iets anders uit te draaien, toen werden we kamioen in het eerste jaar dat ik prof werd . Van een ommekeer gesproken.
Ik was nooit echt een held op school. Het lag niet echt aan het verstand meer aan het ni willen of geen tijd maken om te studeren. Meestal was ik redelijk bekwaam in het inschatten van hetgene ik moest doen om de nodige percenten te behalen . Men principe was twee tremester niet al te veel uitspoken en dan alles op het laatste tremester gooien en studeren als een student uit de universiteit. Tot ja .... het effe foutliep natuurlijk . Ik had alles alweer schitterend uitgedokterd. De punten waren perfect op schema om een foutloos parcours af te leggen . Tot die beruchte maandag . Wiskunde en geschiedenis stond er op het programma. Heel raar want normaal staat wiskunde natuurlijk alleen . Ik studeren als een gek tot alles erin zat . Ik moest 60 halen voor wiskunde en iets meer voor geschiedenis. Na me het hele weekende opgesloten te hebben ging ik op men fietske naar school. Ik moest ni al te veel weten van men medestudenten die elkaar bestookten met vraagjes ....ken je dat , heb je da ni gemist, da was heel belangrijk etc. Dus men verbazing was onmenselijk groot toen ik mijn examen toegedeeld kreeg. Nederlands????? Hoe nederlands? Het was toch wiskunde . Ja inderdaad , men grootste nachtmerrie was werkelijkheid geworden en eigenlijk was dat het einde van men loopbaan op die school . Maar om met een goede noot af te sluiten men schoolloopbaan is nog goed afgelopen ...
Een plastic zak aan men stuur, met daarin men bal van het ijsboerke. Zo ging ik elke dag met men fiets naar school. Ik weet dat ik toen al kon schrijven want men naam stond in koeien van letters op men bal. Niemand zou hem verkeerdelijk meenemen. Moest hij weer eens over "het muurke " van de speelplaats vliegen, wel dan wisten ze aan wie hij behoorde. Ik deed niets liever dan naar school gaan. Oh ja de lessen interesseerden me niet echt. Ik wou voetballen, unieke goals scoren, ongelooflijke acties maken. Soms als het moest was ik zelfs Jean marie pfaff. Dit alles ten koste van vele schoenen en vooral broeken. Wat moet je anders als je 2 minuten voor de bel ging een doelpunt voor staat en iemand met de bal op je af ziet komen ? Inderdaad ....tackelen. Telkens ik nu voorbij dat oude schooltje rijd denk ik aan die legendarische momenten. Vechten als het moest, luisteren wanneer het kon, en punten sprokelen. Wat me ook altijd bij blijft is het feit dat ik altijd serena wilde zijn .... een modale voetballer. Nee Toto shillaci "de topscorer van dat WK" interesseerde me niet , ik wou die ploegspeler zijn ,de man waar iedereen respect voor had. Mischien heeft dat er wel altijd ingezeten.
Respect ...eigenlijk heeft het er altijd ingezeten. Niets is me ooit meer waard geweest. Ok laten we eerlijk zijn het is en blijft een beroep . Dus je doet het voor het geld zullen vele mensen zeggen . Inderdaad dat is een niet te onderschatten onderdeel van voetballer zijn maar laten we eerlijk zijn , wat is er mooier dan een vol stadion dat je naam scandeerd. Wat is er mooier dan mensen die je als een deel van hen beschouwen.
Respect ....ik geef het iedereen en iedereen is gelijk voor mij maar ..... Enkele jaren geleden speelde ik in een ploeg die echt heel erg aan elkaar hing. We lachten, maakten plezier en haalden goede resultaten. Elke dinsdag na de training gingen we iets drinken in een taverne die de vrouw van een van de spelers uitbaate. Ambiance verzekerd. Nu wilde het lukken dat ik die dag 2 jaar getrouwd was. Ik had dus aan men vrouw beloofd dat ik zeker op tijd thuis zou zijn. Ook had ik dit verteld aan men companion die elke dag met me meereed. Eigenlijk waren we met zen drieen, we woonden niet ver van elkaar en het is echt wel leuker als je iets kan vertellen terwijl je in de auto zit . "Geen probleem" was zen antwoord . "We gaan zeker tegen 7 uur terug zijn;" Dus de training is gedaan , ik heb men kledij voor die avond al aan, en weg waren we. Eentje, twee, een derde......tot ach ja een beetje meer. Nu ik kan jullie verzekeren dat ik niet drink wanneer ik met de auto ben. Men compagnions hadden dus hun bob mee. Na een paar keer aangedrongen te hebben dat het tijd was om te gaan , nam ik hardere maatregelen . Ik zei " ok ik ga naar de auto en binnen ten laatse 10 minuten ben ik weg , ik ga men vrouw echt ni laten zitten !" 9 minuten later is was opluchting groot en arriveerden ze aan de wagen. Ik had gehoopt op een rustig ritje terug naar huis en was me aan het verheugen op een gezellig bezoekje aan ons favoriete restaurant. Niets was minder waar. "Gij kunt echt geen plezier maken he." was het eerste wat (laten we hem Jean noemen) zei. "Met jou is het altijd iets" kwam er nog bij . En zo bleef het zeker een kwartier duren. Ik raakte echt opgefokt en na nog een paar opmerkingen zei ik " ga je nu zwijgen of ik zet je eruit en je kan wandelen!" "je durft niet , ge hebt bang ,als ge dat doet sla ik op je bakkes" was zijn reactie. Nu was het echt genoeg. Aan het volgende stoplicht stapte ik uit om hem op zen plaats te zetten en voor ik het wist waren we in een gevecht waar menig bokstoeschouwer met veel plezier naar gekeken zou hebben. Na een tijdje zijn we gestopt en verder gereden, ja idd zo plots was het begonnen en is het geeindigd. Eigenlijk hebben we er nooit meer over gepraat. Zo zie je dus ...respect is heilig voor me. En ja als het moet zal ik me laten gelden wanneer het echt nodig is , maar niet van ganser harte. Respect....sjotterke
Eigenlijk weet ik niet juist waar alles begonnen is. Wat ik wel weet is dat ik niets liever deed dan met een bal spelen. Dat is ook een van de eerste dingen die ik me voor de geest kan halen. Ik in het midden van het terras onder het toeziend oog van men vader, de bal tegen de muur trappen. Ooh wacht nee, dat zou wat al te makkelijk zijn moest dat men eerste herinering zijn. Men eerste herinering ooit zijn bubbels, nee niet van champagne, echte bubbels die je krijgt als je in het water valt. Belletjes overal waar ik zien kan ....geen paniek ...gewoon rust, stilte ook. Vele mensen beweren dat verdrinken de minst pijnlijke dood is , wel ik kan dat beamen. Ik was amper 4 jaar oud en had men eerste bijna dood ervaring...in alle rust. Nu heb ik daar nog dromen over, meestal voor een belangrijke wedstrijd of wanneer de dingen niet gaan zoals ik zou willen. Men vader, die niet kon zwemmen, is me dan te hulp gesprongen en heeft me( zeker in men kinderogen van toen) op heldhaftige wijze gered. Dus het is allemaal goed gekomen natuurlijk al word me wel eens gezegd dat ik nog altijd niet bekomen ben van dat zuurstoftekort.
Dat zuurstof tekort kan je ook wel eens andere spelers verwijten. Ik herinner me een speler bij me in de ploeg die zo goed was dat hij op zen eentje het verschil kon maken .....als hij wilde. Op een dag na een zware training kwam de trainer in de kleedkamer om te kijken of iedereen klaar was om aan de slag te gaan. Zen blik bleef rusten op(laten we hem john noemen) John. Hij bekeek hem van kop tot teen, waarschijnlijk omdat hij daar nog zat in zen jeans en hemdje. De trainer keek hem verdwaasd aan en vroeg "what's wrong John?". Waarop John doodleuk antwoorde, "well coach my mind realy wants to train but my body says no". Wel daar sta je dan als trainer met je mond vol tanden. Het weekende daarop maakte John een doelpunt en gaf een assist. En toen we laat in de wedstrijd onder druk kwamen schold hij onze kapitein de huid vol met als afsluiter, "Don't gamble give me the ball" .
Nu ,ik denk dat ik niet echt een zuurstoftekort heb opgelopen,Al zou het mischien makkelijker zijn na te denken over welk paar nieuwe schoenen ik wil kopen dan welke systeem het beste zou zijn voor onze ploeg. Ik wil het cliche van voetballers zijn dom hier allerminst doorprikken, waar zou ik anders over kunnen schrijven... Trap ze, sjotterke10
Graag wil ik iedereen welkom heten op men blog. Ik vermoed dat de meeste zich aangesproken voelen door de titel. Het is inderdaad zo dat ik voetballer ben, het is ook zo dat het na een verloop van tijd wel duidelijk zal worden wie ik danwel ben. Al is dat natuurlijk helemaal niet belangrijk op dit moment. Ik wil met men blog verschillende mensen bereiken...vooreerst jonge voetballertje. Ook fans en supportres ...zelfs sceptice zijn welkom. Het zal ook blijken dat het leven als voetballer niet enkel rozegeur en manenschijn is. Ik zal leuke anekdotes vertellen en elke post zal ik teruggaan in de tijd en wederkeren naar het hedendaagse. Ik hoop dat het jullie zal bevallen en dat ik iets kan teweegbrengen ....een lach , een traan , een vloek , een tirade.....vele groetjes sjotterke10
