Wanneer is het leven toch zo ingewikkeld geworden? Voor mij sinds twee jaar. Toen is het allemaal begonnen. Of ja, zal ik geëindigd zeggen? Twee jaar geleden was alles nog heel mooi.. Ken je dat gevoel dat als je te veel hebt gedronken en je oh zo verdomme graag op een rechte lijn wilt kunnen lopen..? Ik kon dat toen, in alle omstandigheden. Ik dacht de oplossing voor het leven gevonden te hebben. Het gaf me de rust die ik nodig had om het wilde water door te zwemmen en de kille wind te doorstaan. Ik was iedere seconde van iedere minuut in elk uur van de dag bezig met eten "wel eten, niet eten, wel eten, niet eten, eetbuien, overgeven, laxeren, sporten, wel eten, niet eten". Zelfs twee keer een half jaar in opname kon me dat gevoel niet afpakken. Maar toen ontmoette ik iemand waar alles mee geëindigd is.. Of ja, begonnen. Hij heelde de kleine wondjes die toen mijn leven hadden overgenomen. En tot op vandaag, lost hij de kleine probleempjes op die anders de dag slecht zouden maken. En ja, mijn wonden zijn littekens geworden. Maar littekens die nog steeds iedere dag mijn doen en laten bepalen. Maar zoals ik al zei, het is ingewikkeld. Mijn lichaam en geest vinden de rust niet meer die ik had wanneer ik maar op één ding gefocust was. En waarschijnlijk is dat een goed ding. Maar kan iemand me vertellen hoe je in hemelsnaam kan omgaan met het feit dat je niet meer op een rechte lijn kan lopen? En in plaats daarvan overal tegenaan botst? En valt zonder te weten hoe je kan op staan? Tot nu toe kan niemand me dat vertellen. "Tonight I've fallen and I can't get up. I need your loving hands to come and pick me up".
