Alles is gelogen. Al mijn verbeeldingen waren echt. Hij sloeg me, liep met gebalde vuisten haastig bij me vandaan. Ik zag dat hij zich omdraaide en schreeuwde. Ik zag hem door de straat weglopen met een vrouw en ze stapten samen in een auto. Ik heb me niet verbeeld. Ik heb alleen twee herinneringen door elkaar gehaald. Ik heb het beeld van Anna, die in haar blauwe jurk wegloopt in een ander scenario geplakt: Tom en een vrouw, die in een auto stappen. Die vrouw is Megan. De minnaar van Megan is Tom. De moordenaar is noch Scott noch die therapeut, maar Tom. We waren de hele tijd verkeerd, we hebben hem over het hoofd gezien, we zouden nooit gedacht hebben dat hij, Tom, de moordenaar is. Megan had zijn kindje, ze was zwanger, en hij heeft haar doodgeslagen met zijn hockeystick. Hoe kon hij zo iets vreselijks doen?
Ik ging onmiddellijk naar Anna om haar te overtuigen Scott te verlaten. In het begin luisterde ze niet naar mij, totdat ze zelf zag hoe hij me sloeg. Mijn hoofd tolde en ik probeerde weg te lopen maar hij was sneller dus had ik geen andere keuze: ik haalde de kurkentrekker uit en ramde de spiraal in zijn hals. Terwijl hij geluidloos viel, sperde hij zijn ogen wijd open. Ik bleef kijken tot ik het niet meer kon verdragen en dan draaide ik me om. Toen ik nog is terugkeek, zag ik Anna de kurkentrekker steeds dieper in zijn keel draaien. Anna heeft daarna de politie gebeld. De ambulance kwam, te laat voor Tom, en meteen daar achteraan kwamen de agenten, en toen de rechercheurs. Ik en Anna werden ondervraagd. Anna heeft mij geholpen: ze zei dat ik Tom doodde uit zelfverdediging en dat hij me als eerste aanviel met de kurkentrekker. Eigenlijk is dat niet waar, Tom wou mij op dat moment nog niet vermoorden, maar ik was haar toch dankbaar, alhoewel zij mij ook dankbaar moet zijn want ik hem Tom vermoord, iemand die ze zelf ook wil vermoorden.
Uiteindelijk zullen de nachtmerries stoppen en ik zal die scène niet meer voortdurend afspelen in mijn hoofd, maar nu weet ik dat ik een lange nacht voor de boeg heb en ik moet morgen vroeg op om de trein te halen.
Scott heeft mijn bericht gelezen en we hebben afgesproken bij zijn huis. Ik vertelde hem dat ik Megan zag zoenen met een andere man. Hij werd kwader en vroeg of ik weet wie die man is. Ik antwoordde nee natuurlijk maar ik heb hem niet verteld dat ik eigenlijk bij de politie al de naam gehoord heb van hem. Scott toonde een foto van hem en vertelde mij dat Megan paniekaanvallen had. Hij stelde voor dat ze eens met iemand moest praten. De therapie leek te helpen en ze was gelukkiger. Die therapeut heet Kamal Abdic. De politie heeft hem gearresteerd maar daarna weer vrijgelaten, hoewel ze een spoortje bloed van Megan hebben gevonden op zijn auto.
De volgende dag kreeg ik geen adem meer toen ik hoorde dat Megan dood is. Ze hebben haar lichaam getroffen in een ondergelopen veld in Corly Wood, nog geen tien kilometer van haar huis. Het lichaam heeft al enige tijd in het bos gelegen. Ik wou bijna overgeven nadat ik haar geruïneerde gezicht in de modder zag. De doodsoorzaak is nog niet vastgesteld en er is geen aanwijzing dat er een seksueel motief was voor de moord. Ik werd boos toen ik dit hoorde. Ze wilden gewoon zeggen dat zij niet verkracht is, maar dit wil niets zeggen. Ik verdenk toch Kamal Abdic van moord.
Ik wil zo graag weten wat ik gezien heb die avond in Witney. Ik krijg af en toe korte flashbacks maar ik zie geen heldere beelden. Alles is zo wazig. Ik heb ruziegemaakt, ik struikelde op de trap op het station, een man met rood haar hielp me overeind. Ik weet dat ik een snee in mijn hoofd had, en eentje in mijn lip, blauwe plekken op mijn armen. Ik was in het tunneltje en het was daar donker. Ik was bang en hoorde stemmen. Ik herinner me bloed en Anna.
Ik wil meer weten dus ging ik naar Kamal Abdic. Ik heb natuurlijk niet gezegd dat ik Megan kende, ik gedroeg mij als een gewone patiënt. Nadat ik hem ontmoet heeft, snap ik eigenlijk wat Anna in hem ziet. Alles aan hem straalde warmte uit: zijn hand, zijn ogen en zijn stem. Ik vergat zelfs bang voor hem te zijn. Ik zat daar gewoon en was niet meer in paniek. Ik heb Megan en Scott verraden. Ik voel me schuldig.
Ik heb eergisteren op de website van Yahoo deze kop gezien: ZORGEN OM VERMISTE VROUW UIT WITNEY. Ik twijfelde even aan mijzelf of het over Megan gaat of niet maar toen ik haar foto zag, was ik het zeker. Ze wordt vermist. Sinds zaterdag al. Ik heb daarna gegoogeld en op de website van BBC stond dat Megan en Scott ruzie hadden op zaterdagavond en sindsdien heeft niemand haar nog gezien. Ik was die avond in Witney. Ik heb een paar glazen gedronken en ik wou Tom zien, dus pakte ik de trein naar Witney maar wat er daarna gebeurd is, herinner ik mij niet meer. Ik heb een black-out gekregen. Dat heb ik al vaker gehad, maar ik ben zeker dat Scott haar niets heeft aangedaan, zeker niet nadat ik gezien heb hoe hij omgaat met haar, maar al die berichten verwijzen naar Scott. De politie kijkt alleen naar de echtgenoot omdat ze niet op de hoogte zijn van het bestaan van de minnaar. Misschien ben ik wel de enige die van zijn bestaan op de hoogte is.
De volgende dag is de politie langsgekomen en ze vroegen mij wat ik deed die zaterdagavond. Ik heb natuurlijk gelogen, maar volgens mij geloofden ze mij niet. Daarna gingen ze gewoon weg.
De dag erna ging ik naar de politie en vertelde hen wat ik die dag, de dag waarop ik Megan met haar minnaar zag, gezien heb. Ik wou Tom helpen omdat ik weet dat niemand anders dan ik dit kan doen, maar in plaats van hem te helpen, heb ik mijn eigen positie verzwakt en bovendien heb ik er Scott geen dienst mee bewezen, terwijl dat nu juist de reden is waarom ik erheen ging. Ik had geen andere keuze dan een bericht te sturen naar Scott met de boodschap dat ik iets nuttigs weet over Megan. Hopelijk antwoordt hij.
Ik heb gisteren iets ontdekt. Ik ging zoals altijd met de trein naar London. Maar ik merkte iets ongewoons. Ik zag Jess in haar tuin, en achter haar een man die het huis uitkwam. Als ik naar hem keek, besefte ik dat het Jason niet was. Deze man is langer, slank en donkerder. Ik dacht even dat het misschien een neef is van Jason die een paar weken bleef logeren, maar ik kon niet geloven wat ik daarna zag. Jess liep naar hem toe, legde haar handen rond zijn middels en zoende hem! De trein trok daarna weer op. Ik begrijp niet waarom ze dat doet. Hoe kan ze hem zoiets aandoen? Jason houdt van haar, dat kan ik zien, ze zijn gelukkig. Hij verdient dit gewoon niet. Maar ik besefte dat elk huisje zijn kruisje heeft. Niets is wat het lijkt...
Ik ben vandaag erachter gekomen dat de echte naam van Jess, Megan is en die van Jason, Scott. Ik ben vandaag naar Witney geweest, de stad waar ik vroeger samen met Tom, woonde. Ik kwam mijn oude buurman tegen en hun namen waren gevallen in ons gesprek. Ik vind toch dat Jess en Jason meer bij hen passen.
En, oh ja, ik heb gisteren alweer Tom vijf keer gebeld nadat ik dronken was. Ik kwam thuis en voelde mij zeer depressief. Ik herinnerde mij weer de ruzies die ik had met Tom en dit verklaart zeker waarom ik hem belde. Na onze scheiding probeert hij geen contact meer te nemen met mij, want Anna is daar niet blij mee. Ik heb ooit hun kind meegepakt naar buiten en ze dacht dat ik haar kind wou kidnappen, maar dit is natuurlijk een misverstand: ik hoorde haar huilen en wou haar alleen troosten. Sindsdien ontwijken Tom, en zeker Anna, mij.
Welkom op mijn blog! Ik ben Rachel en wil graag mijn leven delen met jullie. Eerst en vooral ga ik mijzelf voorstellen. Hoewel ik nu werkloos ben pak ik elke dag de trein naar London waar mijn werkplaats is. Ik zit graag in treinen want door het raam kan je veel zien. Ik observeer vooral mensen en verzin dan mijn eigen verhaaltje over hen. Ik ben gescheiden maar blijf de naam van Tom, mijn ex-man, gebruiken omdat ik diep vanbinnen nog veel van hem houd. De eerste reden waarom we uit elkaar zijn is omdat hij mij, een alcoholiste die nooit iets herinnert na een ruzie, niet meer kan verdragen, maar alleen alcohol kan mij even verlossen van mijn gedachten. Ik heb altijd van drank gehouden, maar ik werd treuriger en toen veranderde ik van een stevige drinker in een zuipschuit, en dat is wel het allerergst. Ik begrijp Tom uiteindelijk wel maar toch haat ik hem omdat hij mij achtergelaten heeft voor die vrouw, Anna.
De andere reden waarom we gescheiden zijn is dat ik onvruchtbaar ben. Ik heb alles gedaan wat ik kon, maar geen enkele arts was in staat me uit te leggen waarom ik niet zwanger kon worden. Tom zei in het begin dat hij het helemaal niet erg vond dat we geen kinderen hebben, maar op de foto die hij gepost heeft nadat Evy geboren is, zag ik hoe blij hij was, alsof er niets belangrijker is op deze wereld dan zijn dochter. Het gaat nu beter met me sinds ik alleen ben. Ik heb boeken en tijdschriftartikelen gelezen, en ik heb me gerealiseerd dat ik het moet leren accepteren. Als ik mezelf weer op de rails krijg en stop met drinken, is er de mogelijkheid om te adopteren.
Ik leef nu met Cathy maar zij is mijn drankproblemen ook al beu, en als ze weet dat ik nu werkloos ben, dan moet ik echt het huis uit, daarom pak ik elke dag de trein naar London om te verbergen dat ik geen job meer heb. Soms weet ik niet meer goed wat ik moet doen met mijn leven. Ik ben echt jaloers op het koppel dat niet ver woont van het huis waar ik en Tom vroeger woonden. Ik weet niet hoe ze heten, ik noem hen Jess en Jason. Ze zijn erheen verhuisd nadat ik twee jaar terug was vertrokken. Ze zijn een volmaakt, stralend stel. Ze zien er zo gelukkig uit. Ze zijn wat ik vroeger was, ze zijn Tom en ik vijf jaar geleden.
