Na een tijdje wil je wel nieuwe mensen keren kennen.
Maar dan sta je met een heel groot vraagteken, hoe begin je daar aan.
Toen heb ik me ingeschreven op enkel websites van alleenstaande ouders.
Op die manier hoopte ik in contact te komen met mensen die in dezelfde situatie zitten.
Het leek me ideaal om elkaar te leren kennen en misschien konden we elkaar wel helpen met sommige welgekende problemen die elke alleenstaande ouder vroeg of laat ondervindt.
Maar deze zoektocht bleek helemaal niet zo vlot te lopen als ik gehoopt had.
De juiste mensen leken mijn pad niet te kruisen...
Na enkele maanden dit vol te houden had ik even mijn buik vol van deze websites.
Ik was/ben een persoon die in eerste plaats op zoek ben naar mensen waar ik eens mee kan weg gaan, eens samen iets gaan drinken, ...
Het werd me al vlug duidelijk dat de meeste mensen waarmee ik in contact kwam echt op zoek waren naar een partner. Om niet te zeggen "hopeloos op zoek"...
Dan stelde ik mezelf de vraag "Wat met de sociale media zoals fb?"
Een account had ik al heel lang, maar echt actief op fb was ik dan niet.
Na enkele zoeknamen zoals "single", "vrijgezellen" ging er een nieuwe, nog onbekende wereld voor me open.
In een zotte bui vroeg ik lidmaatschap aan bij enkele groepen.
Het was toen even wachten tot ik werd toegelaten.
Ineens kwam de melding dat ik toegelaten wad in zo'n groep vrijgezellen.
Met een klein hartje plaatste ik een bericht in deze groep. "Dank je wel om me hier toe te voegen"
Het bleek een groep te zijn met hele sympathieke mensen want al vlug kreeg ik van verschillende mensen van de groep "welkom in deze zotte familie".
Online in deze groep leerde ik vele nieuwe mensen kennen.
Maar toch bleef ik op mijn honger zitten.
Ik zat uren achter mijn computerscherm. Maar mensen irl ontmoeten zat er niet in.
Uiteindelijk sprak ik de beheerder van de groep aan. "Spreken jullie nooit eens af, irl?"