Ik denk dat ik aan het einde van de examenperiode kaal zal worden door al de stress die mijn lichaam opzuigt.
Er zijn verschillende soorten stress: je hebt de stress wanneer je iemand voor de eerste keer ontmoet, stress tijdens een spreekbeurt op de middelbare school, stress tijdens het opstijgen van een vliegtuig en noem maar op.
Maar ik heb het over de ergste stress van allemaal, ik noem het de 'ULTIMUM STRESSUM': de stress tijdens een mondelinge examen op de universiteit of de hogeschool - ik weet niet precies of ze daar wel mondelinge examens hebben, maar anyways.
Het is alsof je ingewanden aan mekaar vast geknoopt zijn en ineens 'BOEM' uit elkaar spatten en dit wordt telkens opnieuw herhaalt, het is alsof je elke seconde kan flauwvallen, alsof je brein het net op dat ogenblik gaat begeven.
Je zit daar ergens in de aula je examen schriftelijk voor te bereiden en je kijkt toe hoe de prof je medestudenten meedogenloos aankijkt. Enkel hun blik alleen al is de oorzaak van mijn ultimum stressum. Soms denk ik bij mezelf, " Misschien zijn het aliens?",ze lijken zo onmenselijk.
Man, man, man ik herinner me nog dat ik tijdens de middelbare school mondelinge examens zo leuk vond.
Ik haalde al mijn charmes uit te kast om zo sociaal en zelfzeker mogelijk over te komen. Ik stapte altijd al lachend het lokaal binnen en riep "Dag meneer / Dag mevrouw!". Ik vond de examenperiode op zich gewoon heel 'chill'. Je had altijd maar een halve dag en dat was meer dan genoeg om alles geleerd te krijgen en ik had zelfs tijd voor andere activiteiten. Ik herinner me zelfs dat ik al begon te zagen als we meer dan 10 pagina's moesten kennen op een toets.
Nu is dat wat anders geworden: cursussen met 250 pagina's en boeken van 800 pagina's zijn de normaalste zaak geworden, studeren moet je een maand op voorhand beginnen anders geraak je er nooit en zaterdagen en zondagen mag ze zeker vergeten, dat zijn geen vrije dagen meer.
"Manal, wij gaan naar het Shopping Center ga je mee?"
"Meen je dit nu?", dacht ik bij mezelf, "Denk je nu echt dat ik hier chill niks aan het doen ben of dat ik de tijd van de wereld heb om al deze leerstof in mijn hersenen gepropt zien te krijgen, ik heb elke miniseconde nodig!", en toch riep ik met pijn in de hart "Nee, gaan jullie maar ik heb het te druk!"
Het ergste van al is dat ze dan thuis kwamen met zakken vol en ik kreeg niks.
"Jij bent veel te moeilijk, ik neem echt niks mee voor jou om dan aan te horen dat je het niet leuk vind."
Ik ben misschien wel een moeilijke qua kledingsstijl, maar ze kunnen toch ook aan me denken met een zak snoep van de kruidvat.
AAAAAGGGGGRRRRR.... enkel de gedachte alleen al maakt me kwaad.
Maar niet getreurd iedereen, even doorbijten en dan kunnen we genieten van onze wel verdiende vakantie, dus laat de moed zeker niet zakken en ga ervoor.
Dus of je nu op de universiteit, hogeschool, middelbare school of de basisschool zit, ik wens je super veel succes.
Kennen jullie zo van die dagen, waarop je jezelf gewoon goed voelt. Je zit lekker in je vel, het is mooi weer, de mensen om je heen zijn happy.
This is a good day.
Het gevoel waarmee je opstaat en je voelt de zon op ge gezicht schijnen is gewoon voor geen goud op de wereld te koop.
Dat noem ik 'pure geluk' 100% zonder toegevoegde kleurstoffen.
Ik werd vandaag dus wakker met dat gelukzalig gevoel. Deed mijn ogen open en lag nog een paar minuten in mijn bed, voor het plezier.
Al mijn sociale media checken: facebook, twitter, instagram, youtube, whatsapp etc...
"Vandaag wordt een goede dag ik voel het", dacht ik bij mezelf
Het was inderdaad ook zo, ik heb heel de dag blij rondgelopen.
Ontbijten met een glimlach, al zingend douchen en mezelf verwennen met een gezichtsmaskertje, ja het zat er allemaal bij vandaag.
Normaal gezien zijn zondagen altijd saaie dagen, altijd dezelfde sleur. Studeren en douchen zijn de hoofdzaken op deze dag, maar vandaag was er iets extra's.
PAPA'S BIRTHDAY!!!!!!!!!!!!!!
Ik word altijd blij van verjaardagen, mensen blij maken met cadeautjes en ze in de bloemetjes zetten is echt mijn ding.
We hadden dan ook met zen allen ( mama, zus broer en ik) een kaartje gekocht en ieder had er iets opgeschreven, allemaal lieve tekstjes voor de allerliefste papa op aarde.
Ja hoor, dit is niet overdreven mijn papa is echt de allerliefste papa op aarde. Ik vergelijk hem altijd met zo'n lieve dikke knuffelbeer.
Hij is dan ook meer dan alleen maar mijn papa, hij is ook mijn allerbeste vriend die altijd voor me klaarstaat als het moet en die me de waarheid vertelt ook al doet de waarheid soms pijn.
"Manal je moet echt eens dringend vermageren je bent hard bijgekomen!"
"I know dad, je hoeft het er niet in te wrijven"
Als er iets is of als ik iets nodig heb kan ik altijd bij hem terecht.
Hij is ook heel trots op me, dat merk ik.
"Mijn dochter studeert rechten op de unief", zegt hij dan altijd met een grote 'smile' op zijn gezicht. Dat maakt mij enorm gelukkig, dat is mijn motivatie: de glimlach en trots van mijn ouders.
Ik weet nog toen ik 2 jaar geleden afstudeerde van de middelbare school. We hadden toen proclamatie en iedereen werd naar voren geroepen om zijn/haar diploma te halen. Papa had alles opgenomen.
"Manal Toumi 75%"
"Yessss!!!", hoorde ik mijn papa zeggen op de video die ik achteraf bekeek. Waarop mijn mama antwoorde, "Hoeveel heeft ze behaald?"
Achteraf was er een receptie buiten en mijn ouders stonden daar met alle trots te vertellen over mij tegen de andere ouders.
"Waar ben je? Bijna thuis?"
"Nee, ik ben nog op de tram aan het wachten. Waarom?"
"Ik ga naar de Action."
"Wacht op me."
Zo ging het gesprek tussen mij en mijn moeder deze middag aan de telefoon. Ik merk het altijd als de zomervakantie weer nabij is.
Ze loopt er heel de dag gestresseerd bij en koopt van alles en nog wat.
"Neem jij even 4 handdoeken daar, die van 2,29 euro."
"Hebben we niet genoeg handdoeken thuis liggen?"
"Nee, deze zijn voor Marokko!"
Mijn moeder is het type van persoon dat heel België zou willen verhuizen naar Marokko als we op reis gaan. Volgens mij zou ze zelfs heel ons huis meenemen als het ging.
Marokko is toch bekend om haar lekkere munt thee, dan is het toch logisch dat er in Marokko genoeg soorten thee-extract te kopen zijn, maar nee mijn moeder neemt elk jaar een tiental pakken mee naar ginder.Het lijkt soms alsof ze er een supermarkt gaat openen.
Dan zullen jullie jezelf zeker afvragen wat ze met al die dozen thee-extract gaat doen, een gezin van vijf personen kan niet zoveel thee opdrinken. Wel het antwoord is heel simpel, elke gast of familielid die ons komt bezoeken krijgt een zak vol goodies uit België, het lijk wel een event en de mensen daar wachten daar echt een heel jaar op, alsof al die goederen niet verkrijgbaar zijn daar.
Alles wat je in België te koop vind, ligt daar ook, maar blijkbaar verkiezen ze toch de spullen van de Aldi en de Zeeman.
"Manal! Ga even een pot Nescafé halen uit die rek daar."
"Mama, wie drinkt er nu koffie thuis, je moet nu ook niet gaan overdrijven met je obsessie."
"Dommerik, wat gaan we te drinken geven aan de gasten die ons komen bezoeken en koffie willen?"
"Thee! Ze moeten maar niet moeilijk doen."
"Jij gaat het nooit leren. De man die met jou gaat trouwen brengt je na de eerste dag weer thuis."
Nu ja, na al dat stressen en gezeur en overtollige bagage worden we beloond met een super gezellige vakantie voor 2 maanden in het land 'Where the sun never sleeps'.
' Over mijzelf, gewoon mijn leven. Of ben ik niet interessant genoeg soms?' zei ik al lachend, terwijl ik in mezelf dacht 'Eigenlijk ben ik helemaal niet interessant!'
Hiermee is het eigenlijk begonnen, of alhoewel misschien had ik vroeger een andere gedachte. Ik wilde namelijk een autobiografie schrijven.
Grote ambitie, denken jullie waarschijnlijk nu, maar ja dat is wat ik wilde.
Ik heb zelfs in mijn laatste jaar op de middelbare school als keuzevak 'creatief schrijven' gevolgd. Ik weet nog dat mijn leerkracht op mijn rapport "Zeker blijven schrijven " had geschreven en ik voelde me zo goed toen.
Na mijn laatste jaar 'humaniora' heb ik besloten om rechten te gaan studeren op de Universiteit van Antwerpen - waar ik inmiddels al in mijn tweede jaar zit.
Van het schrijven is niet veel meer gekomen. Als studente ben je namelijk altijd bezig: studeren, sporten, sociale contacten onderhouden .
Maar vandaag, 14 mei 2014, heb ik besloten om een persoonlijke blog te beginnen, een autobiografie was toch iets te hoog gegrepen.
Dus ja, ik ga jullie vertellen over mijn leven. Het leven van een 19-jarige die in België leeft, meer bepaald in Antwerpen.
Laat ik me dan maar ineens voorstellen.
Ik ben Manal en ik ben 19 jaar oud, woon al heel mijn leven in Antwerpen " The Capital of Flanders". Ik ben van marokkaanse origine, waar ik overigens heel trots op ben.
Ik ben niet opgegroeid in het stereotype marokkaanse gezin met 8 kinderen.We zijn met vijf thuis: papa, mama, Ik, kleine zus (Malak) kleine broer (Wail ,wat je uitspreekt als "Wajil").
Ik zit dus op de Universiteit van Antwerpen en studeer rechten.
Zingen is mijn ding, van jongsafaan zong ik altijd en overal. Ik herinner me nog dat ik altijd zulke grote feestjes hield, met een zaal, een orkest en zelfs een 'ziana' die me helemaal opmaakte. Een mini marokkaanse trouw werd gehouden, in ere van mijn verjaardag.
"Verwend nest!", zullen jullie nu wel denken, maar ik was het eerste kind van mijn ouders, dat kan het overdreven gedrag misschien wel verklaren.
In ieder geval terug naar het onderwerp waarover ik dus was begonnen 'zingen'. Toen het orkest begon, moest ik altijd meezingen met de zanger. Schaamteloos stapte ik van mijn troon af en pakte ik de microfoon en begon luidkeels mee te zingen.
" Aicha, Aicha ecoutez-moi , oooh Aicha, t'en vas pas!'
Ik kende alle Arabische hits uit mijn hoofd. Nu heb ik het wat ontwikkeld en ben ik mijn eigen youtube-kanaal begonnen - druk na het lezen van de hele post even op het woord 'youtube-kanaal', dan kom je er automatisch op.
Dit is eigenlijk zowat alles wat ik over mezelf kan vertellen. Mijn zus had misschien wel gelijk, zo interessant ben ik niet, maar toch wil ik graag mijn dagelijkse leven met jullie delen en hopelijk zullen jullie met een glimlach genieten van mijn blogposts net zoals ik ze er met een glimlach erop zet.
