We zijn gisteren terug aangekomen in Cusco, we blijven hier nog tot zaterdag en dan vliegen we terug naar huis. Na Aguas Calientes dat op 2400 m ligt, zitten we nu terug op 3300 en dat voel je meteen. We hebben gisteren van de regionale gerechten geproefd. In een restaurant op de Plaza de Armas hebben ze een schotel waarop verschillende regionale specialiteiten. Voor de liefhebbers:
- Alpaca y tocino al grill con ensalada de quinua = alpaca (één van de lama soorten) en spek van de gril met quinua salade)
- Cuy asado accompañada con rocoto relleno de res y tamal = een soort hamster met een soort paprika gevuld met vlees en semoule
- Chícharrón de trucha ac. con yuca frita y crema huancaina = forel met gefrituurde yuca en een sausje van huancaina (geen idee wat dat is, het sausje is geel)
- Chícharrón de cerdo ac con choclo, sarsa criolla con hierba buena y papas doradas = varkensribbetjes met mais, ajuin, kruiden en gouden aardappelen%%%FOTO1%%%
De cuy vonden wij niet lekker, de rest wel. Ook van de Alpaca zijn we niet kapot, het lijkt een beetje op rundsvlees.
Gisteren (dinsdag 24/3) hebben we dan Machu Picchu bezocht, het heiligdom van de Inca's. Toen we 's morgens om 4 uur opstonden hoorden we buiten de gietende regen. Toen we om 5.30 u naar de bus gingen was de regen al over. Om 6 uur zijn we het domein binnengewandeld. De berg waarop MP gebouwd is, zat nog helemaal in de wolken. We namen de richting naar de Sun Gate, en dat was een vergissing. Het was een steile klim, deels over hoge trappen, deels over steile bergpaadjes met stenen en rotsen. Na een uur klimmen waren we doodop. We vroegen aan een gids die we tegenkwamen of het nog ver was en wat er eigenlijk te zien was. het was dus nog een half uur klimmen, en het bijzondere aan die gate is dat je er een prachtig panorama over MP hebt. De berg en de vallei waren echter opgevuld met wolken, dus van panorama was er niets te zien. We zijn dan maar terug gegaan naar de site zelf. Later ontdekten we dat we een stuk van de mountain trail gedaan hadden, een route voor echte liefhebbers...we vonden het al zo vreemd dat we alleen maar jonge, fitte mensen zagen en geen oudjes zoals wij.
De stad zelf is indrukwekkend. Er zijn tientallen gebouwen, verspreid over een enorm domein. Er zijn woningen, tempels, badhuizen, terrassen voor de landbouw enz... Het is onvoorstelbaar hoe de Inca's dit gerealiseerd hebben. Grote stenen uitgehouwen uit graniet, die perfect in mekaar passen zonder mortel of cement. Enorme blokken die ze de berg opgesleept hebben enz... Er hangt ook een speciale sfeer, de Inca goden zouden hier nog steeds rondwaren (hoewel de sfeer door de honderden toeristen wel wat minder wordt). Alles is nog in relatief goede conditie, vooral ook omdat de Spanjaarden dit nooit ontdekt, en dus ook nooit vernietigd hebben.
Toen we er een paar uur rond gelopen hadden trokken de wolken op, de zon brak door en we hadden een schitterende dag vol zonneschijn. Een selectie maken van de foto's is heel moeilijk, ik plak er hier maar een paar in. Het bezoek is enorm vermoeiend, de hoogte valt nog mee (2800 m) maar de wandeling is voortdurend stijgen en dalen over rots paadjes of steile trappen. We waren na een bezoek van 5 uur doodop. Maar het was zeker de moeite !!
in mijn vorig bericht heb ik een foto van de trein twee keer geplaatst. De bedoeling was de foto van het balkon mee te sturen, bij deze%%%FOTO1%%% tot volgende keer !
We zijn van Puno naar Cusco gereden met de trein. het is een rit van 10,5 uur maar het is een geweldige belevenis. Je verveelt je eigenlijk geen minuut. De trein is heel luxueus ingericht, met veel donkerbruin hout, koperen bagagerekken en mooi gedekte tafeltjes met stemmige schemerlampjes . De achterste wagon is de bar, en die heeft een soort buitenterras met balkon
Er gebeurt van alles; we krijgen eerst een snack en dan wordt de bestelling voor de lunch opgenomen. Dan krijgen we een welkomstdrankje (pisco sour) in de bar en er is een optreden van een groepje muzikanten met een zangeres. Daarna wordt de lunch opgediend, heel lekker en verzorgd allemaal. Na de middag is er happy hour, een tweede optreden van de muzikanten met een danseres, er volgt nog een snack, en voor je het weet ben je ter bestemming.
Onderweg kan je genieten van de prachtige natuur met de hoge bergen en de uitgestrekte pampas. De trein rijdt ook door een aantal dorpjes, en met "door" bedoel ik dus echt "door". Het is ongelooflijk hoe dicht de trein bij de huizen komt, soms is er geen halve meter tussen. En een paar keer rijdt hij dwars door een markt. Normaal is het treinspoor de straat van de markt, links en rechts zijn kraampjes en ook op de sporen worden de producten uitgestald. Als de trein komt, dan neemt men de paraplu of het zeil boven de goederen weg, de goederen zelf (groenten, fruit, boeken...) blijven tussen de sporen liggen. Eens de trein voorbij is wordt de paraplu of het zeil terug gezet en gaat men rustig verder En soms doet men als de trein weg is, gewoon de poort toe Ongelooflijk allemaal, maar wel een leuk spektakel
vrijdag 20 maart. Vandaag maakten we een boottochtje op het Titicaca meer. We hadden wel pech met het weer, het heeft de meeste tijd geregend...Maar we hadden dan wel weer geluk, de boot is voorzien voor 25 man, maar omdat er om deze tijd weinig toeristen zijn, zaten we helemaal alleen met de kapitein en onze gids. De gids bracht ons naar het drijvend eiland Santa Maria waar hij woont (beweert hij, maar eigenlijk geloven we hem niet). We maken kennis met zijn grootouders, de grootmoeder is een echt oud besje en toen we vroegen hoe oud ze dan wel was, bleek dat ze juist even oud is als wij....
Er zijn hier op het meer 80 drijvende eilanden; in het meer groeit riet, de wortels vormen een basis van 1 tot 1,5 m diep; om een eiland te bouwen wordt het riet boven die basis afgekapt, dan wordt er een tapijt van rietstengels opgelegd en daarop worden dan hutten gebouwd. Op de foto een miniatuur van zo'n eiland en een zicht op een werkelijk eiland. Jammer van het slechte weer, maar nu schijnt de zon intussen al weer
woensdagmorgen zijn we naar een uitkijkpunt gereden waar 's morgens condors vliegen. De condor is van de familie van de gieren (aaseter) en is de grootste vogel in Zuid Amerika. Zijn vleugels hebben een spanwijdte van 3 m en een volwassen vogel weegt 14 kg. Ze zijn beschermd, en er zijn er niet veel meer. Hier in de Colca Vallei zijn er tussen de 30 en de 50. Ze planten moeilijk voort, een condor legt maar 1 ei per drie jaar, en dat is dan nog niet altijd bevrucht. De kleintjes blijven 9 maand bij de ouders en worden door hen gevoed, ze leren in de periode ook vliegen. Omdat de les heel hoog in de bergen begint, storten er nogal eens neer...dus veel aangroei van de populatie is er niet.
Toen we aankwamen vlogen er 3 condors, 2 volwassen vogels (zwart/wit) en een jonge (bruin). De volwassenen vlogen al snel verder, maar de jongeman heeft ons een schitterende show gegeven. Eerst vloog hij een keer of 4 rakelings over ons heen, en toen ging hij op een soort monument zitten, waar hij zich langs alle kanten liet fotograferen en bewonderen. Hij draaide beurtelings naar links en naar rechts, spreidde zijn vleugels al eens open enz...Fantastisch ! Ook onze gids had dit nog nooit gezien %%%FOTO!%%%
speciaal bericht voor de meisjes van Oosterhout: onderweg naar Colca stond bij een uitzichtpunt een groep vrouwen in klederdracht. Ze waren van de stam Collaguas en ze verkochten artisanale producten%%%FOTO1%%%
Onderweg naar Colca hebben we heel veel lama's gezien (officieel is de naam llama). Maar we hebben geleerd dat niet elk soort schaap met een lange nek een lama is. De lama is de grootste en herkenbaar aan een lange spitse snuit en lange opstaande oren. Ze worden gekweekt op boerderijen en vooral gebruikt als lastdier en voor de wol. De tweede soort is de alpaca, met stompe snuit en kleinere oren, en hij is ook kleiner dan de lama. Ook de alpaca wordt gekweekt, vooral voor het vlees (staat op elke kaart in Peru) en de wol die beter is dan die van de lama De derde soort is de guañaco, hoe die eruit ziet weet ik niet want we hebben er geen gezien. Deze leeft in het wild en is de enige die gevaarlijk kan zijn voor de mens. Hij is beschermd, er mag niet op gejaagd worden, maar je mag hem wel vangen voor de wol, die weer een tintje beter is dan die van de alpaca. En tenslotte is er de vicuña, leeft ook in het wild en is beschermd De vicuña heeft de beste wol die ook de duurste is. De dieren worden één keer per jaar gevangen en geschoren. Een vicuña kan maar om de drie jaar geschoren worden en geeft dan maar 1 pond wol (ter vergelijking: een lama wordt jaarlijks geschoren en geeft telkens 7 pond wol). Daarom is de wol van de vicuña peperduur.
Ik heb gisteren en eergisteren in het hotel in de Colca Valley serieus zitten vloeken omdat ik mijn blogs er niet uit kreeg. En ze werden bij het verzenden ook prompt vernietigd, zodat ik voor elke poging opnieuw moest beginnen. Nu ben ik en een ander hotel en probeer het maar eens met kleinere blogs en minder foto's
We zijn vorige dinsdag vanuit Arequipa vertrokken naar de Colca Vallei. Het is een tocht die over de uitlopers van de Altiplano loopt, dus veel bergen, vulkanen en kronkelige wegen waar je soms achter vrachtwagens tegen 30 per uur rijdt. Arequipa ligt op 2300 m hoogte en de Colca vallei op 3300, dus we moeten acclimatiseren. Onderweg bij een sanitaire stop adviseert onze gids om coca thee te drinken, dat is goed tegen de hoogteziekte Echt lekker is het niet, maar ook niet ondrinkbaar, en als het helpt...Wat verder gaan we over het hoogste punt van onze rit, deze top ligt op 4910 m Het is een heel raar gevoel als je hier uit de auto stapt, zolang je zit is er niets aan de hand, maar nadat je 3 passen gezet hebt, word je duizelig en kom je in ademnood. We stappen heel voorzichtig naar het uitkijkpunt, en we zijn blij dat we terug in de auto kunnen, allebei doodmoe van nog geen 5 minuten rondlopen.
In Arequipa zijn vele huizen en kerken gebouwd met silar stenen, dat zijn typische stenen van deze streek. Het zijn witte vulkanische stenen, daarom wordt de stad ook wel Ciudad Blanca of Witte Stad genoemd. Het is een mooie, interessante en gezellige stad, die veel doet denken aan Antigua in Guatemala. Heel veel kerken, kathedralen en musea (we krijgen stilaan een overdosis cultuur) en niettegenstaande de stad in de geschiedenis meerdere keren verwoest werd door aardbevingen, zijn er toch vele oude monumenten bewaard gebleven of heel goed gerestaureerd. De gezelligheid komt ook van de vele restaurantjes en terrasjes. We hebben gisterenavond een toffe bar ontdekt achter de kathedraal...als je ooit naar hier komt kunnen we Inkari pub aanbevelen.
Vanmiddag hebben we voor het eerst geproefd van de pisco sour, een drankje dat volgens onze goeie vriend Herman heel lekker moet zijn (in zijn reisverslag van Peru komt het nogal veel voor !). En het is ook best lekker, maar voor ons definitief oordeel moeten we vanavond toch nog een meer uitgebreide test doen
En vanmorgen was het stralend weer, warm en zonnig, dus ideaal. Het lijkt hier een vast patroon: voor de middag prachtig weer, rond 14 uur komen er wolken op en wakkert de wind aan, en wordt het minder. Gisteren heeft het zelfs een uurtje geregend.
Voor onze siësta hadden we pech: naast onze hotelkamer zijn ze een oude fabriek aan 't afbreken met heel luidruchtige drilboren...we gaan dan maar weer de stad in.
En je komt hier wel eens wat tegen; het baby lamaatje is 1 week oud !
. Het bezoek is enorm vermoeiend, de hoogte valt nog mee (2800 m) maar de wandeling is voortdurend stijgen en dalen over rots paadjes of steile trappen
. We waren na een bezoek van 5 uur doodop. Maar het was zeker de moeite !! 
. De achterste wagon is de bar, en die heeft een soort buitenterras met balkon
En soms doet men als de trein weg is, gewoon de poort toe
Ongelooflijk allemaal, maar wel een leuk spektakel
waar hij woont (beweert hij, maar eigenlijk geloven we hem niet). We maken kennis met zijn grootouders, de grootmoeder is een echt oud besje 
en toen we vroegen hoe oud ze dan wel was, bleek dat ze juist even oud is als wij....
en een zicht op een werkelijk eiland
. Jammer van het slechte weer, maar nu schijnt de zon intussen al weer
De derde soort is de guañaco, hoe die eruit ziet weet ik niet want we hebben er geen gezien. Deze leeft in het wild en is de enige die gevaarlijk kan zijn voor de mens. Hij is beschermd, er mag niet op gejaagd worden, maar je mag hem wel vangen voor de wol, die weer een tintje beter is dan die van de alpaca. En tenslotte is er de vicuña, leeft ook in het wild en is beschermd
De vicuña heeft de beste wol die ook de duurste is. De dieren worden één keer per jaar gevangen en geschoren. Een vicuña kan maar om de drie jaar geschoren worden en geeft dan maar 1 pond wol (ter vergelijking: een lama wordt jaarlijks geschoren en geeft telkens 7 pond wol). Daarom is de wol van de vicuña peperduur.
Echt lekker is het niet, maar ook niet ondrinkbaar, en als het helpt...Wat verder gaan we over het hoogste punt van onze rit, deze top ligt op 4910 m 
Het is een heel raar gevoel als je hier uit de auto stapt, zolang je zit is er niets aan de hand, maar nadat je 3 passen gezet hebt, word je duizelig en kom je in ademnood. We stappen heel voorzichtig naar het uitkijkpunt, en we zijn blij dat we terug in de auto kunnen, allebei doodmoe van nog geen 5 minuten rondlopen.
