Vandaag heb ik het boek van John Green uitgelezen. De laatste hoofdstukken van dit boek zitten vol onverwachte wendingen. Ik dacht heel de tijd dat het boek zo zou gaan: Hazel en Augustus leren elkaar kennen en worden verliefd, op het einde sterft Hazel door haar ziekte. Maar ik zat er naast... Ik heb al veel verklapt, maar het einde zullen jullie toch zelf moeten lezen. Wat ik je wel kan zeggen is dat ik bij het lezen van het laatste 50-tal pagina's bijna non-stop heb gehuild... Het is zó mooi geschreven. In mijn vorige blogpost voorspelde ik dat de traantjes nog zouden kunnen komen en dat was dus zeker het geval. In overvloed.
Maar weet je wat ik net bedacht? Ik heb enkel nog maar over de inhoud van het boek geschreven maar nog niet over het taalgebruik. Dus bij dezen: ik vond het boek eigenlijk nogal moeilijk geschreven, ik moest zeer regelmatig een zin of zelfs een alinea nog een keer lezen. Er waren veel woorden waarvan ik de betekenis niet kende. En als ik zo lekker in mijn zetel aan het lezen ben, heb ik eerlijk gezegd niet echt veel zin om een computer of woordenboek erbij te halen om de betekenis op te zoeken. Daardoor wist ik niet altijd wat er bedoeld werd, maar meestal maakte dat niet ze veel uit omdat het woord of de zin niet zo belangrijk was.
Tot slot, na het hele boek gelezen te hebben, mijn mening over "Een weeffout in onze sterren" door John Green:
De eerste helft van het boek vond ik eerder saai, maar dat is misschien iets te "heftig" uitgedrukt. Er miste iets, laat ik het zo zeggen. Maar wanneer ze naar Amsterdam gaan, verandert dat. Het verhaal wordt boeiender en verrassender. Het laatste deel vind ik, zoals gezegd, echt heel mooi.(Ik heb geprobeerd een ander woord te gebruiken dan telkens "mooi", iets specifieker, maar dat is me niet gelukt. "Mooi" beschrijft voor mij het beste wat ik er van vond.) Ik had het er graag voor over om eerst het iets minder boeiende begin te lezen om dan bij het emotionele einde uit te komen. Het boek las niet zo vlot maar dat vind ik niet zo erg, ik heb er geen probleem mee om een stukje twee keer te moeten lezen.
Dit was mijn laatste blogpost. Ik zou het boek zeker aanraden, maar je moet er wel voor zijn, een emotioneel boek.
Groetjes Silke
PS: Ik wil jullie nog even wijzen op mijn bescheiden, maar toch bewust gebruik van alliteraties in mijn blog. Ik begon telkens met "Lieve lezers" en ik sloot af met "GroetjesSilke" wat geen alliteratie is, maar wel mooi, toch? "Ik had het er graag voor over om eerst het iets minder boeiende begin te lezen om dan bij het emotionele einde uit te komen." Prachtige zin, al zeg ik het zelf.
Ik heb vandaag tot bladzijde 172 gelezen. Augustus, Hazel en haar moeder zijn nog steeds in Amsterdam. Augustus en Hazel zijn bij de schrijver op bezoek geweest, dit liep echter niet zoals gepland. De schrijver was dronken en zeer onbeleefd en heeft niet op de vragen van Hazel geantwoord, wat toch wel de bedoeling was want dat was het doel van hun tripje. Ik vond het boek tot hier toe eerder voorspelbaar maar dit had ik niet zien aankomen. Ik vond het wel leuk dat er zo iets onverwachts is gebeurd. Daarna zijn ze naar het Anne Frank Huis gegaan, waar ze voor het eerst hebben gezoend. Ik heb het gevoel dat heel het boek een aanloop was naar dit hoogtepunt, de kus, de climax. Het voelt als een opluchting dat het nu eindelijk is gebeurd.
Bij het kiezen van dit boek dacht ik dat het zeer emotioneel zou zijn en dus veel zou moeten wenen, maar dat is nog maar 1 keer het geval geweest. Maar dat kan natuurlijk nog altijd komen.
Ik zit ondertussen al aan bladzijde 136 van het boek "Een weeffout in onze sterren". Hazel en Augustus leren elkaar kennen en groeien naar elkaar toe. Ze zijn met haar moeder op een trip naar Amsterdam om de schrijver van Hazel's lievelingsboek te ontmoeten.
En ja hoor, de eerste traantjes zijn gevallen. Ik ben iemand die zich bijzonder makkelijk inleeft in een boek en dan ook eens een traantje moet wegpinken. De dood loert bij Hazel Grace om het hoekje, het is emotioneel om te lezen hoe zij en haar naasten daarmee omgaan. "'Ik ben net, net... Ik ben net een granaat, mam. Ik ben een granaat en er komt een moment dat ik ontplof en ik wil het aantal slachtoffers graag tot een minimum beperken.'" Zo'n stukje hakt erin. Je ziet dan wat het betekent om ongeneeslijk ziek te zijn. Gelukkig kan ik ook wel eens lachen bij het lezen van dit boek, humor zit er op een fijne manier in verwerkt.
Hoewel het boek vlot leest, mis ik wel wat actie en spanning. Hopelijk gebeurt er iets bijzonders in Amsterdam.
Ik heb de eerste 75 bladzijden van "Een weeffout in onze sterren" door John Green gelezen. Het boek gaat over een meisje, Hazel, dat ongeneeslijk ziek is, ze heeft kanker. In haar praatgroep ontmoet ze een jongen, Augustus. Hij heeft een been verloren, maar kanker overleefd.
Het eerste hoofdstuk was nogal religieus getint, er werden bijvoorbeeld gebeden van in de praatgroep geciteerd. Dit was voor mij overbodig. In de volgende hoofdstukken kwam religie minder aan bod.
Regelmatig waren er ook stukken waar wat te diep in detail werd gegaan. Zo krijg je bijvoorbeeld een heel gedetailleerde beschrijving van Augustus die een computerspelletje speelt, dat interesseert mij niet zo. Het verhaal mag van mij wat sneller gaan.
Dit zijn nu twee negatieve punten maar ik vind het boek zeker niet slecht. Ik vind het interessant om over de gedachtes en gevoelens van een ongeneeslijk ziek meisje van mijn leeftijd te lezen.
