Het is mijn intentie om jullie mee te nemen, te entertainen op mijn eigen zoektocht naar geluk. Ik kan jullie alvast beloven dat dit een hobbelige, lange weg is, waarin elke emotie te pas komt.

Eerst een flashback.

December 2016... na een lange werkdag, en na thuiskomst zakt de grond van onder mijn voeten, de tijd lijkt stil te staan. Na een relatie van 12,5 jaar geeft mijn toenmalige vriend en vader van onze kindjes, te kennen dat ons avontuur stopt. Gewoon omdat hij me niet graag meer zag. 

Eerste moment dacht ik dat hij een wel erg flauwe grap maakte, maar na verder te kijken naar zijn houding en uitdrukking had ik het door. Het was menens. 

Het was alsof mijn hart stopte met kloppen, alsof alle lucht uit longen verdween. De tranen bengelden non stop van mijn wimpers zo nutteloos naar beneden en ik storte, net zoals mijn wereld, in. Je dient te verstaan dat hij nooit echt een prater is geweest, dus dit maakte het er niet makkelijker op.

Ik ben direct naar buiten gevlucht, zodat onze kids niet zouden zien hoeveel verdriet ik had. Hij volgde me. En probeerde me uit te leggen waarom, maar gaf ook aan dat hij van mijn reactie verschoot. Ik zei op mijn beurt al snikkend en snotterend dat dit normaal is, dat doe je als je iemand graag ziet, iemand waarvan je denkt dat hij je alles is, je verleden, heden en toekomst. 

De daaropvolgende dagen en weken waren niet bepaald een pretje. De altijd lachende sigrid was er niet, ik kon me gewoon niet sterk houden. 

We vertelden het nieuws zoveel mogelijk samen, dit om aan te tonen dat we best wel vrienden konden blijven. 

Hij heeft er alles aan gedaan om me terug te doen lachen en was op dat moment m'n grootste steun en toeverlaat. En een half jaar later, besloten we het op facebook te zetten. Zodat we mogelijke roddels of verhalen te slim af waren, maar ook om het minder pijnlijk te maken. Voor de kindjes verandert er niet veel. Regeling is week week en het vzkt wel eens voor dat ze eens bij de papa gaan in "mijn" week en andersom. Feestjes foen we nog steeds samen,...

Uiteindelijk begon de zoektocht naar een eigen huis. Ik wou er namelijk niet blijven omdat er teveel herinneringen vast hingen en ik dus continu aan hem zou worden geconfronteerd. Een eigen huis een nieuwe start.

September 2017 mocht ik dan de akte gaan tekenen. Ik ben sinds dan trotse eigenares van mijn stekje. 

Verder leerde ik nieuwe mensen kennen zonder meer. Stilletjes aan beginnen genieten na dit hele gebeuren...

To be continued...