Veel hebben we niet geslapen, Axel was weer wakkere wekker. Hij was ongetwijfeld wat zenuwachtig voor het vertrek en kon de slaap niet vatten, wij dus ook niet...Ik denk dat we met z’n drietjes elk zo een 4 uur geslapen hebben, gelukkig heeft Miguel daar geen problemen mee J

We hebben ons dan ook niet overslapen en de 7 wekkers die ingesteld stonden waren zelfs overbodig. Om half 5 uit bed en om 5 uur zaten we al in de wagen op weg naar de luchthaven. Ik kreeg het op mijn zenuwen van Kristof de zenuwpees... Hij deed precies alsof we ons 2 uur overslapen hadden, alles moest snel gebeuren en ik of de kinderen konden hem maar niet aan het lachen brengen, integendeel! Eens de auto afgeleverd en aangekomen met de bus aan de luchthaven beterde het gelukkig. We kregen een priority gate aangewezen met mijn roller, maar dit bleek tegen te vallen deze keer. 4 Amerikanen voor ons hadden serieus overgewicht en dat betekent : discussie, gerief overladen (en dat ging niet bepaald snel), bijbetalen, opnieuw discussie aaaargh!!! Wij hebben nochtans ook wat meer gewicht mee dan bij ons vertrek maar dat is de schuld van al die leuke winkeltjes. Gelukkig hadden we een extra sporttas voorzien. De kilootjes zitten niet alleen in de valies, maar hangen ook rond mijn navelbuik... De vettige maaltijden (ook al waren het er maar 2 per dag) hebben hun sporen nagelaten, dat wordt werken ééns we thuis zijn! 20 minuten later was het dan eindelijk onze beurt en eens de valiezen afgeleverd konden we rustig naar de Gate en op ’t gemakje ontbijten. Ongelooflijk hoeveel Amerikanen stand-by staan nadat ze hun vorige vlucht gemist hadden, ze waren met 28. Die mensen nemen hier blijkbaar het vliegtuig zoals wij de trein nemen. Na wat wachten het vliegtuig op, alles verliep vlotjes, je ziet dat de kindjes al wat groter worden want op de vlieger vallen ze niemand lastig behalve ons ;-) Ergens tussen LA en Chicago verliest Axel eindelijk de tand die al gans de vakantie staat te wiebelen, YES! En fier dat hij is!

In Chicago overstappen was ook niet moeilijk : we moesten aan dezelfde Gate terug vertrekken dus geen gezenuwpees en gezoek. Na een Mc Donaldje was het een uurtje na de landing alweer tijd om in te stappen op het vliegtuig naar Brussel. We gaan een pak sneller thuis zijn dan dat we vertrokken zijn en das maar goed ook want de kindjes zijn al aan het aftellen. Axel zei dat hij de meters miste, gelukkig gaan ze ons opwachten in Zaventem zodat zijn geduld niet te lang op de proef gesteld wordt. Hij vroeg of ze al vertrokken zouden zijn, maar 8 uur op voorhand is net iets te vroeg vrees ik J. Op het vliegtuig sorteer ik zoals gepland al de eerste keer wat foto’s, de hele film van de afgelopen 3 weken speelt zich opnieuw af en ik kan niet geloven hoeveel je al vergeet op korte tijd. Het zijn gewoon te veel indrukken binnen een te korte tijdspanne, gelukkig zijn er de foto’s en de blog nog! In afwachting van onze landing binnen 3,5 uur begin ik alvast aan het besluitje :

De rondreis die door bepaalde kennissen en mijn wederhelft zelf reeds als prachtig werd ervaren bleek inderdaad een voltreffer! Voor Kristof was het al de tweede keer en hij zei wel dat het wauw gevoel er dan wel af is, hij vond het wel tof om zelf te rijden omdat je dan alles bewuster beleeft en je niet afhankelijk bent van anderen. Ik denk ook niet dat het een trip is die je twee keer moet doen (tenzij binnen 20 jaar ofzo) om de reden die Kristof hierboven aangeeft.

We kregen veel de reactie van mensen : met de kinderen?? Inderdaad, en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad! Je kan niet geloven hoeveel ze hiervan oppikken, hoe ze er ook van genieten en hoe ze er ongetwijfeld nog lang gaan over praten. We hebben niet het gevoel dat we het zonder kinderen anders zouden gedaan hebben, de rustpauzes die we hadden ingelast waren ook voor ons nuttig om toch nog het vakantiegevoel te behouden en ontspannen terug te keren. We ontmoetten veel gezinnen met tienerkinderen (bijna geen met zo jonge kindjes als de onze) en ook zei vertelden ons dat ze ermee rekening moesten houden. Kleine kinderen passen zich ook snel aan en we informeerden hen ook steeds wanneer het lange rijdagen waren, en wanneer we snel aan het hotel zouden zijn om te zwemmen. Op die manier wisten ze wat te verwachten en kregen we absoluut geen geklaag van “hoe lang nog”, afleiding is nodig maar Axel en Miguel vinden auto rijden niet erg en das nu wel een voordeel J Voor verveling was er alleszins geen tijd want elke dag was er een ander hotel, een ander zwembad en een andere omgeving.

Moest ik de portemonnee hebben van Victoria Beckham zou ik me wel kunnen thuis voelen in LA en ik begrijp waarom ze naar daar verhuisd zijn. Het zonnige klimaat, de zee dichtbij, de heuvels, de grootstad en de pretparken, het is gewoon een land op zich : I love LA en zou hier best kunnen wonen! (in een buitenwijk wel te verstaan en dat hoeft geen Beverly Hills te zijn!)

Ik begrijp nu ook wel waarom de Amerikanen ons “Europe” zo charmant vinden. In de grote steden hier (ook in de kleine die we zagen) staan alle straten loodrecht op elkaar, als je te ver bent rijd je gewoon het blokje rond en opgelost. Eens je het systeem door hebt en het begin en eindpunt van de grote boulevards kent is het heel makkelijk om je te oriënteren. Makkelijk, maar niet echt charmant dus... Ook geen gezellige pleintjes en mooie oude huizen (behalve dan de Victoriaanse in San Francisco) Wat ze hier wel niet kennen zijn ronde punten, op die vele duizenden kilometers die we reden zijn we er slechts 1 tegen gekomen.

De vele politie in LA geeft je een (vals) gevoel van veiligheid. Je voelt je veilig omdat je ze zoveel ziet, maar moesten ze niet nodig zijn zouden ze uiteraard niet zo talrijk zijn.

Amerikanen zijn ook heel vriendelijk. Iedereen spreekt je aan in de supermarkt, restaurant, in de lift, aan het zwembad. En voor eens en altijd : nee we zijn niet van “Holland” en nee onze jongens zijn “geen tweeling” J Liften  en deuren worden ook steeds open gehouden voor personen achter jou en alles is echt voorzien voor mensen met “beperkte mobiliteit”. Overal zijn er liften (ook in straten met niveauverschillen) en oprijstroken op het voetpad.Publieke toiletten zijn er ook overal EN gratis! Denk dat die Amerikanen raar opkijken als ze bij ons en publiek toilet binnen stappen.

Het feit dat we de taal kenden was ook een voordeel. Je begrijpt alles wat rondom je verteld wordt en je uitdrukken in het restaurant, tegen anderen of in het hotel is niet zo moeilijk in vergelijking met een Spanje,Italië of Kroatië.

“Ice, ice, baby...” Wat is een soda zonder Ice? Eerst het glas vol ijsblokken en dan pas de frisdrank erin, vandaar de “Amerikaanse frigo’s”. Bijvullen is ook geen probleem, kan op tafel en het is bovendien gratis bij de maaltijd.

We zijn wel wat wegenwerken tegengekomen. Bij ons gebruiken ze lichten om het verkeer afwisselend over één rijstrook te laten rijden, maar hier zijn het nog steeds mensen die het verkeer regelen. De ene kant staat er ééntje met een stopbord, de ander kant ééntje met “slow”, gaat uiteraard veel vlotter want zij kunnen de rijen en het verkeer beter inschatten dan de lichten bij ons. 2 mannen extra kost natuurlijk geld en in Europa is dat het belangrijkste...

Eten en drinken lijkt goedkoper dan bij ons, maar dat is niet het geval. Je moet bij de menukaart steeds 15 à 20% bijtellen als “tip”. Geen “tip” geven is echt not done! Service is nooit inbegrepen bij de prijzen op de menukaarten. Bij alles wat je koopt worden ook taxes gerekend en het bedrag daarvan weet je ook nooit op voorhand en staat niet vermeld op de prijslabel. Ik weet niet waarvan deze percentages af hangen maar ze waren telkens verschillend (zo een 6 à 8%)

Besluit : De centjes zijn op maar wel besteed! De mooiste reis die ik in mijn leven gemaakt heb en ondanks de beperkingen heb ik er toch volop van genoten. Het warme weer doet ook veel voor de rug he ;-) Ik zou zo alles opnieuw doen zoals we het gedaan hebben, al was het een gok als je alles op voorhand uitstippelt en de hotels reeds vast legt. We hebben overal precies genoeg tijd doorgebracht en LA was een waardige afsluiter met de mooie kust en aangename temperaturen. Nu weer naar ons Belgenlandje maar ooit wil ik toch nog eens terug naar de zonnige westkust, dan kunnen we volop de mooie herinneringen van vandaag ophalen...

Bedankt iedereen die ons gevolgd heeft en voor de leuke reacties en lieve mailtjes. We hopen dat jullie er ook wat aan gehad hebben! Op die manier was het thuisfront nooit echt veraf en kreeg de heimwee weinig kans J

30-07-2011 om 17:15 geschreven door sigkri  

Ons laatste dagje in de States... Het avontuur bracht in het begin afwisselende en indrukwekkende verhalen op onze blog, maar zoals ook het avontuur ten einde loopt eindigt het schrijven hier ook bijna. De rondreis veranderde in een klassieke gezinsvakantie die geen blogverhaal meer waardig is : wandelen, zwemmen, shoppen,... en zo was ook onze laatste dag.

Deze morgen moesten we na het ontbijt, in het hotel deze keer, eerst even langs de receptie passeren. Kristof had gisterenavond gemerkt dat de kluis niet meer open ging, en al onze paspoorten en elektronica lagen er in. Gelukkig was het gisterenavond en niet deze avond of we moesten nog wat langer blijven ;-) Wachtend op de helpende hand van de hoteltechnicus begon Kristof al met het inladen van de koffers. Ik beneden in de lobby nog even op Facebook me dood geërgerd aan mensen die zich geviseerd voelen als ze door de speelstraat rijden, het is blijkbaar te veel om het blokje rond te rijden en dan maken ze zich lastig als de bewoners reageren? Het wordt een heftige discussie en ik besluit niet meer te reageren en te genieten van onze laatste vakantiedag. Morgen zijn we terug op post en laat de kinderen maar spelen op straat!

Het is al bijna middag als we voor de laatste keer op stap gaan. We gaan nog eens naar de mooie Boulevard in Santa Monica, want die hebben we vorige keer niet volledig kunnen afwandelen (afwinkelen dus). We parkeren ons daar pal naast de straat en betalen er slechts 4$ om meer dan 4 uur te staan, zou bij ons aan zee toch wat meer zijn denk ik. De rest van de middag is wel wat duurder, ik koop nog een kleedje voor het trouwfeest van zaterdag, veel kleren voor de jongens EN een horloge waar ze opnieuw superblij mee zijn! Dan nog een laatste “gezonde” maaltijd en we keren terug naar het hotel om nog te zwemmen. Het zwembad is hier echter niet gunstig gelegen en op dit uur is bijna alle zon verdwenen L De zwempret is dan ook van korte duur en nu is Kristof hier naast mij de laatste spullen aan het inpakken. Gans zijn organisatie om zeep met onze nieuwe aankopen, hihi! Ik zet alle foto’s als dubbele veiligheid op de laptop en tel er 1.699, nog veel sorteerwerk dus! Ik zal er alvast mee beginnen in het vliegtuig morgen en hoop dat de batterij lang genoeg mee gaat. Voor de volledigheid zet ik morgen het reisverslag erop van de terugreis zelf en op school hebben ze mij geleerd dat elk goed werk naast een inleiding en een verhaal ook een besluit bevat. Daar wordt ook aan gewerkt! Het is dus nog niet voorbij maar wel bijna. We zien jullie gauw terug in den Belgique en brengen het zonnetje mee in de valies!

29-07-2011 om 05:07 geschreven door sigkri  

Vandaag stond Beverly Hills op het programma. Met de auto geraken we er vlotjes en als snel vinden we de ingang van de wijk die duidelijk aangegeven staat met een bord met gouden letters. We ontmoeten er een koppel van de Belgisch-Nederlandse grens en wisselen onze bewondering uit voor de gedane rondreis. Rondrijdend in de wijk zien we zoals verwacht mooie huizen, villa’s met zuilen, maar volgens ons liggen de ”echte” pareltjes verstopt achter de meters hoge en perfect onderhouden hagen. We zakken terug af richting ons hotel langs Rodeo Drive, waar alle dure kledingmerken, handtassenwinkels, plastisch chirurgen en dergelijke een vestigingsplaats hebben. Hier stoppen we dus NIET om even te gaan shoppen en rijden verstandig verder ;-)

De jongens zijn het rondrijden en hun nieuwe achterbank beu en zagen om te gaan zwemmen. We spreken af nu te gaan zwemmen, en dan vanavond nog evenop stap te gaan en ze gaan akkoord! Het zwembad is klein, maar zeer gezellig en zeer rustig, tot wij er kwamen... Miguel heeft daar eens een brulbui gehad omdat “Axel zijn bal had afgepakt” en ik denk dat ze die tot op de bovenste verdieping hebben gehoord. Gelukkig was het snel voorbij en konden we nog wat luieren op een rustige manier, ik veronderstel dat de mede-zonnebaders daar ook tevreden mee waren. Wat me wel opvalt is dat de Amerikanen heel veel telefoneren en overal! In de auto’s zien we mensen alleen zitten en rustig uitleggen alsof ze tegen zichzelf praten, aan het zwembad zitten ze langs de telefoon hun leven te vertellen en er wordt niet op een half uur gekeken. Rekening houdend met een reclamebord dat we langs de weg tegen kwamen met daarop “30$ per maand voor onbeperkt SMS-sen, bellen en internetten” kunnen we het begrijpen, het is hier spotgoedkoop!

De reden waarom er vele politieseries over LA gaan hebben we intussen ook begrepen. We hebben hier op 3 dagen al meer politie gezien dan een gans jaar in ons Belgenlandje. Ze houden zich hier volgens mij veel minder bezig met snelheidscontroles, maar houden vooral controle op de veiigheid en de criminaliteit dus dat blijkt nodig te zijn.Veel show verkopen en met loeiende sirenes rijden horen daar uiteraard bij J Een skatebord is hier ook nog een echt vervoermiddel. Niet alleen om het imagon of te rijden op één of andere ramp maar het wordt echt gebruikt om zich snel te verplaatsen. Alle bussen zijn vooraan ook voorzien van een fietsendrager, zodat je makkelijk je fiets er kan opgooien, een eind met de bus mee kan en dan kan verder fietsen. This is LA!

Na onze zwempauze trekken we naar het bushokje voor de “beach-shuttle” en komen er na een tijdje achter dat die enkel in het weekend rijdt... terug naar het hotel achter onze auto dan maar! Via een map in ons hotel werd verteld dat hier een oude vissershaven is met Engelse huisjes en wij daarheen. Er stond een vuurtoren, zo een 10 oude huisjes en een honderdtal pelikanen en that’s it! Snel waren we weer ribbedebie dus op naar Venice Beach. We parkeren aan het strand en gaan eerst iets eten. Daarna trekken we naar het strand en pikken we de mooie zonsondergang mee, ongelooflijk hoe snel dat gaat. We wandelen nog een stukje naast het strand en komen aan de zone waar afgeleefde barakjes staan, en men u graag wat groene blaadjes plezier verkoopt ;-). Dit trekt dan ook het nodige publiek aan en we besluiten maar terug te trekken naar onze auto.Naast het strand is het net zoals in Santa Monica een drukte van skaters, skeelers, fietsers en wandelaars.  Ik vond Santa Monica persoonlijk veel mooier dan Venice Beach. Niet zozeer het strand is de oorzaak maar eerder de omkadering errond.

Voor het eerst zijn we op een redelijk uur in onze kamer, morgen deze tijd staan onze koffers al klaar. Axel en Miguel kijken er naar uit om terug te keren, maar ik ben er zeker van dat ook zij genieten! Telkens als ze in hun boekje iets moeten invullen dat ze NIET leuk vinden, moeten ze heel hard nadenken. Zegt genoeg niet?

28-07-2011 om 00:00 geschreven door sigkri  

Beach-dag vandaag. We trokken eerst langs de kustlijn naar de verste bestemming Malibu om dan af te zakken via Santa Monica naar ons hotel. Het was opnieuw een stralend zonnige dag en de temperaturen aan zee zijn echt ideaal! In Malibu vinden we buiten een pier niet echt een groot strand. De kust is rotsachtig en gaat stijl naar beneden. Tegen de waterkant zijn talrijke huizen gebouwd en de gelukkigen hebben nog een stukje privé strand onder hun woning. De meeste woningen zijn zelf niet echt mooi, maar we zijn er zeker van dat zelfs het meest bouwvallige huisje hier ettelijke miljoenen moet gekost hebben.

We keren dan maar terug naar Santa Monica, waar we voorbij een breed strand waren gereden om daar onze namiddag door te brengen. We parkeren op een parking vlak naast het water en er is op de middag nog meer dan voldoende plaats, niet zoals bij ons aan de kust.  Het is echt een BREED strand en het is een heel eind stappen door het losse zand naar de waterkant, er is dan ook heel veel plaats voor heel veel zonnekloppers maar die zijn er niet. We passeren wel langs enkele daklozen die in het zachte strand een waar luxebed zien. Waarschijnlijk zijn de mensen hier zo gewend aan het mooie weer in tegenstelling tot bij ons dat ze niet elke dag de zee opzoeken. We zien de baywatch huisjes maar de “lifeguard” is helemaal niet zo afgetraind als die in de serie, jammer L Na de oversteek nestelen we ons dicht bij het water en de jongens hebben uren strandplezier. De golven zijn wel heel wild en ze mogen van Kristof niet te ver in zee gaan, Miguel gaat over de streep en wordt voor bepaalde tijd verbannen naar het strand. Als een neger ons voorbij komt met emmertjes/schepjes kunnen we de verleiding niet weerstaan om voor een klein bedrag toch ons jongens wat extra strandpret te bezorgen, en blij dat ze zijn!

Van al dat spelen krijg je dorst, en moeder besluit haar jongens eens te verwennen en in het kader van “wat beweging” het brede strand over te steken achter wat drank.  Ik besluit 2 large Coke’s te bestellen omdat ik maar 2 handen heb en ze helemaal terug over het strand moet dragen. Ik had moeten weten dat “Large” in Amerika echt “LARGE” is... Krijg daar 2 kartonnen bekers van 1L in mijn handen die tot aan de rand gevuld zijn, voor de eerste keer zonder dekseltje erop! Ik breng ze één voor één naar een tafeltje en begin er alvast van te slurpen, maar zakken doet die cola niet HELP! Daar ga ik dan, door het losse zand met in elke hand een reuze kartonnen beker cola (die dan ook nog eens doorbuigt als je er op duwt) en stapje voor stapje sluip ik naar mijn ventjes. Het ijs was dan misschien al bijna helemaal gesmolten, maar ik heb het gehaald zonder morsen J Van al dat drinken moest ik dan een uurtje later naar het toilet = weer 2 keer het brede strand over : 15 min heen en 15 min terug, zeg nu nog es dat ik mijn beweging niet gehad heb!

Om 4pm maken we een einde aan het strand en gaan ernaast de zoveelste hamburger eten (ik denk dat ik jaren geen hamburgers meer kan zien als ik thuis ben) en daar zien we reality tv : De strandpolitie pakt blijkbaar een aantal mannen aan waarvan er één duidelijk te veel gedronken heeft. Eerst is er wat discussie, en dan worden ze allemaal verplicht op de grond te zitten en krijgen handboeien aan. Axel en Miguel vinden het allemaal super! En deze keer is het “echt” en ni in de films. Er wordt een tweede patrouille opgetrommeld die de ongelukkigen afvoeren. Die politiemannen zien er net uit als in de films : een Gestapo- face en nen donkere zonnebril op, cool!

Dan trekken we naar de pier waar we al de ganse namiddag zicht op hebben gehad en daar is een heus mini-pretparkje op gevestigd! Er is een reuzerad, een roetsjbaan, een piratenschip,...De kids willen weer graag overal opzitten, maar Disneyland hebben ze gehad dus moeten ze kiezen en dat is moeilijk... Na één attractie is het al zagen voor nog ééntje, maar het lukt hen deze keer niet! De pier is gezellig met de kermis en de lichtjes maar wel heel druk.

We volgen de mensenmassa naar de binnenstad van Santa Monica en komen terecht in zomerse sferen : het ene straatoptreden naast het andere, winkels die laat open zijn, kraampjes en terrasjes = gezelligheid troef! Ik winkel een beetje, maar het is te laat om er nog veel energie in te steken en na een lekkere pannekoek trekken we weer naar het hotel. De jongens zitten weer op de derde rij in de auto, want ze hebben al gans de vakantie gezaagd om daar eens te mogen zitten en nu er geen koffers meer zijn is het eindelijk gelukt, jippie!

Het is al half 10 als we in onze kamer aan komen, weer veel te laat natuurlijk! Ik denk dat Miguel nog een paar weken zal nodig hebben om zijn slaap in te halen, al mag hij nu ’s morgens wel lekker blijven liggen gezien we niet haastig naar een volgende bestemming moeten. Ontspannen wakker worden, een dagje strand en afsluiten met een terrasje. Als dat geen mooie vakantie is, I love it!

27-07-2011 om 07:01 geschreven door sigkri  

Vandaag trokken we naar Hollywood. Eerst gingen we naar de supermarkt dicht bij het hotel om wat ontbijt te gaan halen, en dan in onze kamer opgegeten met ons fantastische uitzicht. Het is vandaag Miguel’s “ik smijt alles omver” dag. Hij presteert het om 4 keer zijn kommetje cornflakes op de grond te laten vallen, gelukkig zonder melk. We bellen de mannen om onze auto klaar te zetten en als we beneden het hotel uit komen staat hij netjes klaar om te vertrekken, wat een service! Er wordt zelfs voor mij de deur open gehouden en zo vertrekken we in echte Hollywood stijl naar onze daguitstap.

Met de GPS vinden we Hollywood Boulevard vlotjes en na een half uurtje arriveren we aan het begin van de bekende Walk of Fame met de sterren. We parkeren ons en zetten onze tocht te voet verder zonder veel bekende namen tegen te komen op de grond. In het begin is het nog rustig en er zijn veel winkeltjes J daardoor loopt onze planning volledig in het honderd. We wandelen de boulevard verder af en hoe dichter we bij het “Chinese Theatre” komen en het "Kodak Theatre", waar de Oscars worden uitgereikt, hoe drukker het wordt en hoe bekender de namen op de vloer. We worden constant aangeklampt door mannen die ons een begeleide tour willen verkopen en wimpelen hen geërgerd af.  Aan het Chinese Theatre is het drukste punt. Vele toeristen willen dit bekende gebouw in hun fotoarchieven en daar maken veel nep-hollywoodsterren gebruik van. We ontmoeten tal van bekende filmsterren die weer tegen betaling graag met jou op de foto gaan. We zien zelfs 2 mannen ruziemaken die blijkbaar hetzelfde kostuum hadden aangetrokken, de concurrentie is hier keihard! We amuseren ons in de mate van het mogelijke met het lezen van de namen op de straatstenen en waar het meeste volk rondhangt liggen meestal de interessantste sterren. De jongens gaan op de foto met de ster van Walt Disney, en ik met die van Johnny Depp.

In tegenstelling tot in Disneyland zijn de rollen hier omgekeerd :  ik zoek de interessantste attracties (= winkeltjes) op en mijn 3 mannen volgen mij of blijven buiten wachten om te zien of ik met iets buiten kom of niet, dit was mijn topdagje vandaag J Ik doe dan ook de nodige centjes op, maar na 7 maanden shop-inactiviteit mocht ik mezelf eens verwennen. Kristof doet hier trouwens de beste koopjes, al kies ik ze dan wel zelf. Miguel koopt een nummerplaat met zijn naam erop, maar Axel’s naam is hier nergens te vinden, hij kiest dan maar een algemene plaat en vindt het jammer want had natuurlijk ook graag zo een naamplaat gehad. Onderweg komen we ook de Hollywood letters tegen in de heuvels, al zijn deze van hieruit wel superklein en dat valt wat tegen. Bij een hoogdringend toiletbezoek van Miguel drinken we iets in een Mexicaanse bar, waarin hij het presteert zijn volledig vol glas cola omver te gooien. Er komt iemand de boel opkuisen en hij krijgt op de koop toe een volledig nieuw glas, wij zitten er wat gegeneerd bij en vanaf nu mag hij enkel nog drinken onder “begeleiding” ;-)

6 uur (!?!) na onze aankomst op de Hollywood Boulevard stappen we terug in de auto op zoek naar een dichtere shot van het bekende “Hollywood Sign”. Het wordt een zoektocht van een uur, maar Kristof is een doorzetter en slaagt er toch in om zich door de smalle bergstraatjes een weg te zoeken naar de kortst mogelijke bereikbare plaats en ikke blij! Beeldmateriaal is uiteraard beschikbaar! Zo hebben we de Hollywood Hills officieel beklommen, maar we willen meer! We zouden graag naar de chiquere coté’s gaan om te zien of we daar wat streepjes villa’s kunnen bespeuren. Ik tik op de GPS een bekende Boulevard in die ons naar de bestemmig moet brengen, zonder huisnummer, en dat bleek geen goed idee. De straten zijn hier zoveel kilometers lang, dat je al snel een half uur van je bestemming bent afgeweken als je het beginpunt van de Boulevard heb ingesteld en dat gebeurde dus... Het werd al laat en we beseften dat we het niet meer gingen halen voor het donker werd, dus besloten we maar terug te keren naar ons hotel. Dat werd ook nog een tocht van 3 kwartier : druk, veel lichten, veel verkeer, een evenement dat aan de gang was,... Gelukkig waren de jongens flink aan het spelen op de achterbank met hun Toy-Story knuffels en ze kloegen niet. We komen zo wel in wijken die we anders nooit zouden zien. Daar waar de gewone of gemiddelde LA burgers wonen, ook veel raar volk op straat, vuile straten en straten met netjes onderhouden woningen met een klein oprijlaantje. Hier is echt een serieuze diversiteit van bevolking en ik zou hier ’s avonds niet alleen over straat durven, maar dat zou in Brussel bv. ook het geval zijn.  Nu het einde nadert en ons Hollywood bezoek erop zit is dit misschien het geschikte moment om de Oscars uit te delen onder ons 4-tjes :

-Kristof krijgt de Oscar voor de beste mannelijke hoofdrol : hij was de chauffeur, vake, helpende hand, bellboy,... en zo veel meer te gelijk. Hij heeft op die manier ongetwijfeld de “main rol” te pakken!

- Miguel krijgt de Oscar voor de beste Komedie : zijn stoten en verhalen zijn achteraf bekeken wel de grappigste en we hebben ons meermaals afgevraagd of we nu boos moesten zijn of moesten lachen. Waarschijnlijk is de laatste optie de beste...

- Axel krijgt de Oscar voor de beste bijrol : hij was er steeds bij, zorgde soms voor de aanzet van de stoten van zijn broer maar kon die stoten (nog) niet overtreffen. Toch is hij ook flink geweest en was hij een leuk reisgenootje.

- Mezelf zal ik dan maar belonen met de Oscar voor het beste scenario, gezien ik de enige genomineerde was in deze categorie ;-)  Ik ben er zeker van dat ik mijn verhalen later nog eens zal terug lezen, en zo de beelden bij de herinneringen levend zullen blijven.

Net voor we aan het hotel zijn stoppen we nog voor een welverdiende maaltijd. Miguel heeft compassie met de kreeften in de aquarium die worden uitgekozen en vinden dat ze de diertjes weer vrij moeten laten in de zee. En zo is er weer een dag voorbij. We hebben er slechts 3 te gaan en we beseffen dat we een planning zullen moeten maken voor deze komende laatste dagen, zodat we ons niet weer hopeloos verloren rijden in deze grote stad en komen daar waar we moeten zijn. We zullen er straks maar eens aan beginnen!

26-07-2011 om 07:45 geschreven door sigkri  

25-07-2011 om 05:16 geschreven door sigkri  

Om kwart voor 7 liep de wekker af. Vandaag geen gezeur om op te staan, geen gezeur om kleren aan te doen en geen gezeur van “benen die moe zijn” of “ik wil niet stappen” J Om 8 uur staan we dan ook al aan het park om zo snel mogelijk nog een paar attracties te kunnen doen voor de grote massa toe stroomt. Met “we” bedoel ik Kristof, Axel en Miguel... Ik mag mee met de vierwieler en wordt keer op keer vakkundig aan de kant geparkeerd om daar te wachten op de enthousiaste verhalen die mijn jongens komen vertellen achteraf. Of hoe teleurgesteld ze wel zijn als een attractie niet snel genoeg ging.

Het park binnenrollend valt het me op dat de Main Street in Disneylad Parijs (Eurodisney bestaat niet meer hé moeke, en ligt ook niet in USA ) een exacte kopie is van dit park. Binnen is het gelukkig niet altijd zo, wel zijn er een paar dingen hetzelfde, maar lang niet alles.  Eigenlijk voel je nu niet meer in welk land je zit, wel in Disneyland, maar of je nu in Parijs of Californië bent : een pretpark is een pretpark. Wel leuk is dat we de mensen hier veel beter begrijpen dan onze Franse zuiderburen. In het begin vallen de wachttijden ook nog mee, maar eens 11 uur is het echt over de koppen lopen. Voor een ge-upgrade kermisattractie moet je al snel 3 kwartier wachten, en voor de echte attracties 60-90 minuten L Het is zoeken naar attracties waar de wachttijden nog meevallen (alles minder dan 1 uur) en we maken regelmatig gebruik van fastpasses. Dat zijn passen die je aan een attractie kan gaan halen en maar op bepaalde uren kan gebruiken. Je moet dan niet in de lijn staan bij de rest, maar mag een heel stuk van de rij overslaan en binnen het kwartier sta je bij het begin van het avontuur. We pikken ook in de namiddag nog de parade mee, die wel mooi is. Axel mag vooraan kruipen voor een volwassene, en de mensen die voor mij op de grond zaten blijven gelukkig voor mij allemaal zitten tijdens de parade. Zo heb ik alles toch ook goed kunnen zien.

Voor mij was het vandaag geen topdagje, in tegenstelling tot bij Axel en Miguel. Ze vinden alles leuk, klagen niet (ook niet als ze moeten wachten) en willen alles wat ze leuk vinden nog eens doen. Dat gaat uiteraard niet, want dan doe je niet de helft van het park tenzij je nog een weekje blijft. ’ s Middags eten we zoals in elk pretpark slecht eten voor veel geld, dat lijkt dus overal hetzelfde te zijn. In de lasershooter van Toy Story mag ik wel mee. Ik wed met Kristof om het meeste punten en ik haal 72000 en Kristof 9000, yes! En hij jaloers, en ik hem dat goe doorsteken aja! Bij het uitstappen loopt het echter mis... Miguel verlaat het karretje langs de verkeerde kant, gevolg : alarm treed in werking, gans de attractie wordt stilgelegd door de noodstop en de mannen van de attractie moeten hun oversten bellen voor meer uitleg vooraleer ze de attractie opnieuw mogen opstarten. De honderden wachtenden achter ons zijn hem niet dankbaar...De woorden “not again” doen ons vermoeden dat hij niet het eerste kind is die dit tegen komt. De jongens komen betoverd door Toy Story door het strategisch geplaaste winkeltje naar buiten en kiezen elk een figuurtje van de film me “hun eigen centjes” : Axel koopt een Woody en Miguel een Buzz Lightyear. Rond een uur of 5 besluiten we terug naar het hotel te gaan en buiten het park nog iets te eten. De jongens zijn in hun nopjes met hun nieuwe speelgoed, die gaan we volgende week ni veel meer horen denk ik!

Na ons rustuurtje trekken we terug naar het park voor de lichtjesparade en het vuurwerk. We zetten ons op een strategisch plaatsje aan het voetpad, samen met honderden anderen en wachten...en wachten... en wachten... intussen ga ik zo een 6-tal keer het toilet opzoeken, mijn darmen raken maar niet gewend aan de vettige Amerikaanse kost pff! Uiteindelijk blijkt er geen lichtjesparade meer te zijn, in tegenstelling tot vroeger. De meesten weten dit volgens ons niet en na een uur wachten trekken we terug het park in, in de hoop op dit late uur nog snel een attractie te kunnen meepikken zonder lang te wachten. Dit blijkt een illusie te zijn... De duikboten met onder water taferelen van Nemo kunnen we nog mee pikken, het mooie vuurwerk ook. Volgens Miguel het mooiste vuurwerk dat hij ooit gezien heeft! Het is dan ook het eerste waarbij hij zijn ogen en oren heeft durven open houden J Aan de andere attracties is het om half 11 nog steeds meer dan een uur aanschuiven, we besluiten dan maar een einde te maken aan deze dag. De sfeer op dit late uur in het park is echt wel super. Er staan mensen muziek te maken, de lichtjes maken het tot een echt sprookje en er zijn zelfs mensen aan het dansen aan een cafeetje.  Onze opzet is geslaagd : er zijn er 2 moe maar supertevreden! Morgen gaan we het park aan de overkant van Disneyland bezoeken : Disney California Adventure, het zal wel zo laat niet worden want dan worden we verwacht in ons laatste L hotel aan de andere kant van Los Angeles.

24-07-2011 om 08:45 geschreven door sigkri  

Deze morgen was het op het gemakje wakker worden en bij het piepen tussen de palmsprieten door zien we dat het zwembad, in tegenstelling tot 11u gisterenavond wel leeg was.  We gaan naar beneden op zoek naar wat ontbijt en moeten daarvoor door de gokmachines. Een vergelijking met Las Vegas dringt zich op... Wij vinden Laughlin en het hotel een flauw afkooksel van de “echte” gokstad. Ze is wel veel goedkoper, zoals Las Vegas vroeger moet zijn geweest. Wanneer we rondkijken merken we op dat de gemiddelde leeftijd tussen de 65 en de 80 jaar moet liggen. We zien veel rolstoelen, mensen met stokken, zuurstofflessen en andere attributen om hen het leven aangenamer te maken, ik zou me hier dus helemaal thuis moeten voelen ;-) Ook de werknemers die de mensen bedienen en de gokautomaten in de gaten houden zijn van een paar generaties later dan diegene die in Las Vegas rondliepen.  Er lijken veel oma’s en opa’s te zijn die de ganse familie trakteren op een paar daagjes weg met z’n allen en terwijl de jongsten van de familie de dag aan het zwembad doorbrengen, zitten de oma’s en opa’s binnen in de koelte hun erfenis te verbrassen. Voor de prijs van het verblijf moeten ze het zich vast en zeker niet laten! Het is alleszins niets voor ons want rondom het hotel is er NIETS te zien en we beseffen nogmaals dat een vakantie op een paradijselijk eiland echt niet ons ding zou zijn. We zijn dan ook blij te mogen verder trekken richting de grote stad LA.

De meer dan 4 uur durende rit staat op een gedeelde eerste plaats met de rit naar Las Vegas wegens “de saaiste rit ooit”. Geen variaties in het landschap, geen stadjes, buiten de dorre struikjes is er helemaal NIETS. De jongens zijn goed op voorhand geïnformeerd over de duur van de reis en de eindbestemming, en we horen dan ook geen geklaag op de achterbank J Reeds een uur voor we aan Disneyland aankomen voelen we dat de grote stad dichterbij komt : het verkeer verviervoudigd, de rijstroken verdubbelen (en verdriedubbelen) en het is opletten geblazen! Ze mogen hier langs 2 kanten inhalen en een pinker wordt hier meer niet dan wel gebruikt. Gevolg is dat de middelste rijstrook de traagste is en dat de getrainde LA-rijder met gemak en zonder richtingaanwijzers van links naar rechts slingert, puur op gevoel af. Gelukkig is “Tomtom” onze ervaren reisbegeleider en brengt ons, samen met chauffeur vake, veilig op onze eindbestemming. Het is hier zo een 25°, en een stuk aangenamer warm dan de woestijntemperaturen van de afgelopen week (hoor mij klagen )

In het hotel ingecheckt, kopen we daar ineens onze toegangstickets voor het park wegens “het goedkoopst”. Ik val bijna achterover van de meer dan 600$ rekening die ons toegang zal geven tot het park.  Universal Studio’s in Hollywood die wel een beetje op mijn verlanglijstje stond wordt ineens van het “maybe” lijstje geschrapt. Voor ons was Disneyland niet echt nodig, omdat we in Parijs ook al zijn geweest, maar we doen dit alleen omdat onze jongens dat uiteraard super vinden. Miguel bestudeert een plan van Legoland en ik bedenk dat ze het daar waarschijnijk wel even leuk zouden vinden, maar ons hotel ligt nu eenmaal vlak tegenover de Disneyland ingang. De kamer is klein, maar dat hadden we wel verwacht want elke m² zal hier moeten opbrengen. Alles is er wat er moet zijn, zelfs een frigo. Kristof mist alleen een safe voor onze elektronische snufjes. Aan de receptie zouden er beschikbaar zijn maar bij navraag past er enkel een portefeuille in en die gaan we wel zelf nodig hebben. Hij is er niet gerust in want overdag is toch iedereen naar het park en kunnen de dieven hun gangen gaan, als dit het laatste verhaal is weet je hoe het komt ;-)  We gaan 100 meter verder onze 2^de en laatste maaltijd van de dag eten (we zijn al goed gewend aan de “we eten maar 2 keer per dag” routine) recht tegenover de ingang van het park. Na het buffet dat wel erg tegenviel, gaan we een inschatting maken van de afstand die we morgen moeten stappen tot aan de ingang en nemen een kijkje tot zover we kunnen.

Er worden er 2 wel heeeeel ongeduldig nu! “Wij willen NU al naar het park en niet morgen!” We besluiten vanavond op tijd het bedje in te gaan, zodat we morgen om 8 uur aan de ingang van het park staan en ons daar onder te laten dompelen door de “it’s a small world after all...” sfeer. En zo werd er vandaag geen duik meer in het zwembad(je) genomen, alles voor de goeie zaak. We hopen 2 uitgeruste en goedgemutste ventjes naast ons te hebben morgenvroeg, zodat wer er met ons 4-tjes een leuk familiefeest kunnen van maken.

23-07-2011 om 04:18 geschreven door sigkri  

Na onze gezellige uitstap in Williams, net voor het slapengaan een ramp : Kristof vond mijn nieuw doosje spierontspanners niet meer, HELP! Alles ondersteboven gekeerd maar niets te vinden, met allerlei rampscenario’s in mijn hoofd val ik uiteindelijk toch in slaap. ’s Morgens begint de zoektocht opnieuw, valies volledig leeg gemaakt en dan ging Kristof in de auto kijken en kwam terug met goed nieuws, oef! Ik ben blij uit dit hotel te vertrekken, is echt het minste van gans de vakantie al geweest. Een muffe geur, verouderd meubilair, bruin badwater en mini kamertje... Gelukkig vertelde Kristof me pas bij ons vertrek dat hij een spin had gedood op de vloer, dit had ik echt niet eerder willen weten! Na een vers gebakken wafeltje (Kristof wordt er goed in, wie helpers zoekt voor een wafelenbak 1 adres!) alles inladen en get out of here! We reden eerst nog langs het stadje waar ik per se nog een pyama moest kopen die ik gisteren had gezien en Kristof moest nog tanken. In een antiek tankstationnetje “Eddie’s Tires” wordt hij nog op zijn wenken bediend en dan nemen we afscheid van dit stadje, dat ongetwijfeld in onze herinneringen zal blijven hangen.

Op weg naar een tussenstop omdat Los Angeles iets te ver weg is, stoppen we in een ander casinostadje Laughlin. Het hotel ligt vlak naast de Colorado rivier en de ene kant van de rivier is nog Arizona, de ander kant is Nevada.  Hier is niets te beleven (behalve casino’s dan) maar was wel supergoedkoop.  Een standaard kamer kostte 18$ en een luxe kamer 31$, ik wou eens decadent doen en koos de laatste J. De temperatuurmeter in de wagen ging nog nooit zo ver de hoogte in : 111° Farenheit = 44°Celcius, ongetwijfeld de heetste bestemming van onze rondreis! Om 1pm kregen we de melding dat we nog niet konden inchecken, omdat ik al weken een echte outlet mall wil bezoeken vraag ik de vriendelijke dame aan de receptie of er één te vinden is. Ze duidt me een plaats aan op een plannetje, en wij daarheen! De jongens in hun nopjes...NOT ;-) We vinden de Outlet Mall, maar er is niet veel “Outlet” aan. Geen leuke winkels en zeker geen lage prijzen L Waar zijn al die winkels toch die zo goedkoop zouden zijn waar ik zoveel over gelezen heb? Heb er alleszins nog geen gevonden. Kristof is wel een jeans en een paar schoenen rijker, en ik keer met lege handen terug.

Voor we naar het hotel gaan stoppen we nog bij Burger King voor jawel : een hamburger! De jongens eten hier ongetwijfeld hun goedkoopste maaltijd ooit : 2$ voor hamburger +frietjes +drinkje+ speelgoedje, ni te doen toch! Dan eindelijk ons “luxe” kamer gaan bekijken. De dame aan de receptie meld ons dat we hiermee zicht hebben op het zwembad en de Colorado rivier, dat belooft veel goeds! We kijken direct naar buiten en inderdaad, tussen de groene sprieten door zien we in de verte toch wel een streepje rivier, en ook wat stukjes zwembad. Dankjewel 4 palmbomen die vlak voor ons hotelraam volledig ons zicht blokkeren, voor de rest luxe? Noppes, zelfs gene frigo en dat bij deze temperaturen!

We trekken dan maar naar het zwembad waar we gratis gebruik mogen maken van hotelhanddoeken en met onze hotelkaart kunnen een kast openen waar we 4 handdoeken uit nemen. We lezen dat bij niet terugbezorgen van de handdoeken 15$ per stuk in rekening wordt gebracht. Ik vraag me echt af hoe ze kunnen weten of we deze effectief hebben teruggegeven en vragen uitleg aan een medewerker om zeker geen 60$ aan ons been te hebben. Blijkbaar zit er in elke handdoek een chip met een unieke code, als je de handdoeken in de vuile ton doet leest de ton de chip en weten ze daardoor dat je ze terug gebracht hebt, ingenieus systeem niet? Het zwembad is wel mooi, voldoende ligzetels aan de zonnekant weliswaar, want met deze temperaturen wil toch NIEMAND daar liggen. We hebben geen keuze en doen het toch, waarna we meteen het water in duiken, ook ik de anti-waterrat. Je moet hier gewoon want het is niet uit te houden, zo heet! We zien een bompa met kleren het water instappen en zijn GSM vergeten uit te halen, oeps! Waar hebben we dat nog gehoord... ;-) We hebben onze nodige dosis waterpret en nadat we onze gesofisticeerde handdoeken netjes teruggedropt hebben nemen we eens een kijkje aan het “strand”. We zien de Colorado rivier nu eens van dichtbij in plaats van uit de hoogte en neen, het is GEEN beekje! Mensen komen hier blijkbaar met jetski’s en speedbootjes hun vakantie doorbrengen. Het hotel is ook het enige ter wereld denk ik waar nog steeds gerookt mag worden. In de gangen staan overal asbakken en nergens vind ik een “No smoking” sign. Buiten de gokautomaten is er echt niets te beleven. Deze zone is mooi afgebakend met een rode lijn waar onze jongens niet mogen voorbij komen, de bewegingsruimte in het hotel is zo wel heel beperkt!

We besluiten ons dan maar te begeven naar onze “luxe” kamer met zicht op palmtakken, maar we hebben hier alvast nog geen spinnen gezien J Morgen trekken we naar Anaheim waar Disneyland gelegen is, naar een hotel recht tegenover de ingangspoorten van het park. Zo zijn we zaterdag snel daar! Ik denk dat er 2 heel enthousiast gaan zijn als we morgen zo dicht bij HUN dag zullen staan. Ze verdienen het zeker en vast, en krijgen hier hun beloning om zo superflinke reisgenootjes te zijn!

22-07-2011 om 06:04 geschreven door sigkri  

In slaap raken gisteren was lastig, maar opstaan deze morgen nog veel lastiger. Om 6u15 liep de wekker af en een half uurtje later zaten we al aan onze uitgebreide ontbijttafel om weer een uurtje later onze grote tocht aan te vatten.  Het was nog rustig onderweg en het was duidelijk dat de natuur het hier nog steeds voor het zeggen heeft. De vele borden langs de weg verwittigen ons voor overstekende koeien en herten. We komen inderdaad een koe tegen die zich net op tijd bedenkt als ze ons ziet aankomen, achter ons steekt ze rustig de drukke baan over. De vele herten die we aan de kant van de weg zien liggen hebben minder geluk gehad. Kristof merkt zelfs een overstekende spin op, het feit dat hij deze vanuit de wagen kon zien tegen relatief hoge snelheid wil zeggen dat het geen kleintje zal geweest zijn, ik mag er niet aan denken... Stoppen is dan ook geen optie want de vele slangen die hier ongetwijfeld zitten wil ik samen met die reuzespinnen niet in levende lijve ontmoeten.  De landschappen blijven indrukwekkend (met hoge gekleurde rotspartijen) en de uitgestrekte weg lijkt oneindig lang en hobbelt continu op en neer.  Onderaan één van de hoge oranje rotspartijen staat zelfs 1 Toi Toi WC-tje, voor wie dringend moet. Nog één van de typische kenmerken van dit land : nooit hebben we hier nog maar één cent moeten spenderen aan een toiletbezoek. Er zijn er steeds voldoende op de weg en de meeste ervan zijn zelfs relatief proper, de op geld beruste Westerse Europese landen kunnen hier nog veel van leren. We stoppen bij een plaatsje langs de weg met grote oranje rotsblokken waar een Britse motorrijder geparkeerd staat. Hij is hier 3 maanden op doortocht en lijkt toch niet veel bagage te hebben, ik vraag me echt af hoe hij dit doet. Hij heeft blijkbaar genoeg aan zichzelf, zijn motor en zijn tentje. Miguel mag eens op zijn motor zitten en poseert wonder boven wonder  met glans voor de foto, ondanks het feit dat hij zijn beentje wat verbrand heeft aan één van de metalen buizen die door de hitte verschroeiend heet stonden. We rijden ook voorbij talloze kraampjes langs de weg, die handgemaakte cowboy-indianespullen en juweeltjes verkopen, al heb ik bij geen enkele een potentiële koper gezien...

4 uur doen we erover naar de ingang van het Grand Canyon National Park. De jongens doen het flink op de achterbank en amuseren zich met hun elektronische snufjes. We stoppen bij het eerste “viewpoint” in de Canyon en het valt op, ze zijn ECHT “Grand” J De Colorado rivier die door de Canyon kronkelt lijkt vanop deze hoogte slechts een beekje te zijn, maar schijn bedriegt! De rotsen staan reuzehoog naast elkaar zonder mekaar te raken. We beklimmen een oude uitkijktoren voor een nog verder zicht. Axel heeft met de eerste verdieping al genoeg gehad (hoogtevrees) maar Miguel en Vake gaan nog wat hoger. Ik vind de Canyon vooral indrukwekkend door zijn grootte, en heel anders dan de Bryce Canyon die veel kleiner is maar zoveel kleurrijker. We stoppen bij bijna elk “view point” dat we nog tegen komen maar alles lijkt toch sterk op mekaar, alleen vanuit een ander oogpunt bekeken. De jongens hebben geen zin meer om mee uit te stappen, want “hun benen zijn moe” , en dat na 4 uur autozitten...Wanneer we in de Village komen eten we nog snel in het restaurant en dan trekken we verder naar ons hotel dat zich bevindt in het stadje “Williams”, op nog een uurtje rijden. Het laatste uurtje zonde technische snufjes op de achterbank begint met een gezellig kaartspel, maar ontaardt al snel in een hevige ruzie... En zo eindigt onze rondreis door de Nationale parken in mineur. We hebben diegene die op ons programma stonden intussen allemaal afgewerkt en zouden er geen ééntje van hebben willen missen. Ze waren allemaal zo verschillend en toch zo ontzettend mooi, ook voor een niet-zo-heel-veel-natuurliefhebster zoals ik ;-) Nu trekken we terug naar de bewoonde wereld. Axel is in zijn nopjes want door het reisboekje dat ik heb gemaakt weet hij precies wanneer Disneyland op het programma staat : juist, zaterdag! Hij is dan ook al volop aan het aftellen en de centjes die hij nog over heeft spaarde hij om in Disneyland nog iets te kunnen kopen. Ik vrees echter dat hij er niet ver mee zal komen maar ja, dat zal hij daar dan wel zien. Ik laat hem nog even in de waan. Vandaag kochten we hen 2 T-shirts van Grand Canyon die licht geven in het donker (wauw!) en direct kwam de vraag :”dat is toch niet van ONZE centen hé?”, nee dat is een cadeautje van moeke en vake. Wij mogen jullie toch ook iets kopen niet?

Wanneer we Williams binnen rijden ontdekken we weer een echt Amerikaans stadje. Alles staat hier in het teken van “Route 66” die hier ooit doorheen liep maar intussen officieel niet meer bestaat en werd vervangen door Interstate 40. Er vertrekt een treinspoor met oude stoomtrein naar de Canyon, heeft een wildlife dierenpark (maar dat hebben we al “live” gezien), een vliegtuigmuseum waar we een echt legervliegtuig van de US Navy passeren en  bars en restaurantjes. Volgens een tijdschrift dat ik vond in ons hotel zou hier ’s avonds wel wat te beleven zijn dus besluiten we (gezien we morgen niet ver moeten rijden) na het zwemmen nog eens tot daar te gaan.

Het was een heel aangename en een echt Amerikaans sfeertje daar in dat kleine stadje. Alles draait er nog steeds rond “Route 66” en in de winkels zijn ze dan ook volledig ingespeeld op de toeristen, de sfeer is echter nog steeds authentiek. De winkeltjes op the main road zijn volgens ons ook nog steeds van rond het jaar 1880, het ontstaan van het stadje. Wanneer we er doorheen wandelen voelen we onszelf terug gaan in de tijd, horen we op de terrassen live cowboymuziek en ruiken er de ribbetjes (al mag de “tjes” er deze keer echt wel af) die op de barbecue liggen te bakken. We gaan dan ook op onze neus af en vooral de jongens krijgen “honger” als ze al dat lekkers ruiken, dus duiken we een echt sfeervolle bar/diner in met mooie muurschilderingen en antieke auto’s en benzinepompen. Mijn cola wordt geserveerd in een glas dat bij ons enkel als vaas dienst zou doen, en ik wil niet nadenken over welk gigantisch beest dat moet geweest zijn als ik Kristof zijn “ribbekes” zie. Beeldmateriaal is opnieuw beschikbaar JMet de lichtjes erbij in het donker wordt alles nog wat sfeervoller, we zijn blij hier nog eens naartoe geweest te zijn! Zo wordt het grootste deel van de rondreis in schoonheid afgesloten, wat nu nog volgt is 1 tussenstop, Disneyland, Los Angeles en... daar denken we nog niet aan ;-)

21-07-2011 om 06:50 geschreven door sigkri