Veel hebben we niet geslapen, Axel was weer wakkere wekker.
Hij was ongetwijfeld wat zenuwachtig voor het vertrek en kon de slaap niet
vatten, wij dus ook niet...Ik denk dat we met zn drietjes elk zo een 4 uur
geslapen hebben, gelukkig heeft Miguel daar geen problemen mee J
We hebben ons dan ook niet overslapen en de 7 wekkers die
ingesteld stonden waren zelfs overbodig. Om half 5 uit bed en om 5 uur zaten we
al in de wagen op weg naar de luchthaven. Ik kreeg het op mijn zenuwen van
Kristof de zenuwpees... Hij deed precies alsof we ons 2 uur overslapen hadden,
alles moest snel gebeuren en ik of de kinderen konden hem maar niet aan het
lachen brengen, integendeel! Eens de auto afgeleverd en aangekomen met de bus
aan de luchthaven beterde het gelukkig. We kregen een priority gate aangewezen
met mijn roller, maar dit bleek tegen te vallen deze keer. 4 Amerikanen voor
ons hadden serieus overgewicht en dat betekent : discussie, gerief overladen
(en dat ging niet bepaald snel), bijbetalen, opnieuw discussie aaaargh!!! Wij
hebben nochtans ook wat meer gewicht mee dan bij ons vertrek maar dat is de
schuld van al die leuke winkeltjes. Gelukkig hadden we een extra sporttas
voorzien. De kilootjes zitten niet alleen in de valies, maar hangen ook rond
mijn navelbuik... De vettige maaltijden (ook al waren het er maar 2 per dag)
hebben hun sporen nagelaten, dat wordt werken ééns we thuis zijn! 20 minuten
later was het dan eindelijk onze beurt en eens de valiezen afgeleverd konden we
rustig naar de Gate en op t gemakje ontbijten. Ongelooflijk hoeveel Amerikanen
stand-by staan nadat ze hun vorige vlucht gemist hadden, ze waren met 28. Die
mensen nemen hier blijkbaar het vliegtuig zoals wij de trein nemen. Na wat
wachten het vliegtuig op, alles verliep vlotjes, je ziet dat de kindjes al wat
groter worden want op de vlieger vallen ze niemand lastig behalve ons ;-)
Ergens tussen LA en Chicago verliest Axel eindelijk de tand die al gans de
vakantie staat te wiebelen, YES! En fier dat hij is!
In Chicago overstappen was ook niet moeilijk : we moesten
aan dezelfde Gate terug vertrekken dus geen gezenuwpees en gezoek. Na een Mc
Donaldje was het een uurtje na de landing alweer tijd om in te stappen op het
vliegtuig naar Brussel. We gaan een pak sneller thuis zijn dan dat we
vertrokken zijn en das maar goed ook want de kindjes zijn al aan het aftellen.
Axel zei dat hij de meters miste, gelukkig gaan ze ons opwachten in Zaventem
zodat zijn geduld niet te lang op de proef gesteld wordt. Hij vroeg of ze al
vertrokken zouden zijn, maar 8 uur op voorhand is net iets te vroeg vrees ik J. Op het vliegtuig
sorteer ik zoals gepland al de eerste keer wat fotos, de hele film van de
afgelopen 3 weken speelt zich opnieuw af en ik kan niet geloven hoeveel je al
vergeet op korte tijd. Het zijn gewoon te veel indrukken binnen een te korte
tijdspanne, gelukkig zijn er de fotos en de blog nog! In afwachting van onze
landing binnen 3,5 uur begin ik alvast aan het besluitje :
De rondreis die door bepaalde kennissen en mijn wederhelft
zelf reeds als prachtig werd ervaren bleek inderdaad een voltreffer! Voor
Kristof was het al de tweede keer en hij zei wel dat het wauw gevoel er dan wel
af is, hij vond het wel tof om zelf te rijden omdat je dan alles bewuster
beleeft en je niet afhankelijk bent van anderen. Ik denk ook niet dat het een
trip is die je twee keer moet doen (tenzij binnen 20 jaar ofzo) om de reden die
Kristof hierboven aangeeft.
We kregen veel de reactie van mensen : met de kinderen??
Inderdaad, en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad! Je kan niet geloven
hoeveel ze hiervan oppikken, hoe ze er ook van genieten en hoe ze er
ongetwijfeld nog lang gaan over praten. We hebben niet het gevoel dat we het
zonder kinderen anders zouden gedaan hebben, de rustpauzes die we hadden
ingelast waren ook voor ons nuttig om toch nog het vakantiegevoel te behouden
en ontspannen terug te keren. We ontmoetten veel gezinnen met tienerkinderen (bijna
geen met zo jonge kindjes als de onze) en ook zei vertelden ons dat ze ermee
rekening moesten houden. Kleine kinderen passen zich ook snel aan en we
informeerden hen ook steeds wanneer het lange rijdagen waren, en wanneer we
snel aan het hotel zouden zijn om te zwemmen. Op die manier wisten ze wat te
verwachten en kregen we absoluut geen geklaag van hoe lang nog, afleiding is
nodig maar Axel en Miguel vinden auto rijden niet erg en das nu wel een
voordeel J
Voor verveling was er alleszins geen tijd want elke dag was er een ander hotel,
een ander zwembad en een andere omgeving.
Moest ik de portemonnee hebben van Victoria Beckham zou ik
me wel kunnen thuis voelen in LA en ik begrijp waarom ze naar daar verhuisd
zijn. Het zonnige klimaat, de zee dichtbij, de heuvels, de grootstad en de
pretparken, het is gewoon een land op zich : I love LA en zou hier best kunnen
wonen! (in een buitenwijk wel te verstaan en dat hoeft geen Beverly Hills te
zijn!)
Ik begrijp nu ook wel waarom de Amerikanen ons Europe zo
charmant vinden. In de grote steden hier (ook in de kleine die we zagen) staan
alle straten loodrecht op elkaar, als je te ver bent rijd je gewoon het blokje
rond en opgelost. Eens je het systeem door hebt en het begin en eindpunt van de
grote boulevards kent is het heel makkelijk om je te oriënteren. Makkelijk,
maar niet echt charmant dus... Ook geen gezellige pleintjes en mooie oude
huizen (behalve dan de Victoriaanse in San Francisco) Wat ze hier wel niet
kennen zijn ronde punten, op die vele duizenden kilometers die we reden zijn we
er slechts 1 tegen gekomen.
De vele politie in LA geeft je een (vals) gevoel van
veiligheid. Je voelt je veilig omdat je ze zoveel ziet, maar moesten ze niet
nodig zijn zouden ze uiteraard niet zo talrijk zijn.
Amerikanen zijn ook heel vriendelijk. Iedereen spreekt je
aan in de supermarkt, restaurant, in de lift, aan het zwembad. En voor eens en
altijd : nee we zijn niet van Holland en nee onze jongens zijn geen
tweeling J Liften
en deuren worden ook steeds open gehouden
voor personen achter jou en alles is echt voorzien voor mensen met beperkte
mobiliteit. Overal zijn er liften (ook in straten met niveauverschillen) en
oprijstroken op het voetpad.Publieke toiletten zijn er ook overal EN gratis!
Denk dat die Amerikanen raar opkijken als ze bij ons en publiek toilet binnen
stappen.
Het feit dat we de taal kenden was ook een voordeel. Je
begrijpt alles wat rondom je verteld wordt en je uitdrukken in het restaurant,
tegen anderen of in het hotel is niet zo moeilijk in vergelijking met een
Spanje,Italië of Kroatië.
Ice, ice, baby... Wat is een soda zonder Ice? Eerst het
glas vol ijsblokken en dan pas de frisdrank erin, vandaar de Amerikaanse
frigos. Bijvullen is ook geen probleem, kan op tafel en het is bovendien gratis
bij de maaltijd.
We zijn wel wat wegenwerken tegengekomen. Bij ons gebruiken
ze lichten om het verkeer afwisselend over één rijstrook te laten rijden, maar
hier zijn het nog steeds mensen die het verkeer regelen. De ene kant staat er
ééntje met een stopbord, de ander kant ééntje met slow, gaat uiteraard veel
vlotter want zij kunnen de rijen en het verkeer beter inschatten dan de lichten
bij ons. 2 mannen extra kost natuurlijk geld en in Europa is dat het
belangrijkste...
Eten en drinken lijkt goedkoper dan bij ons, maar dat is
niet het geval. Je moet bij de menukaart steeds 15 à 20% bijtellen als tip.
Geen tip geven is echt not done! Service is nooit inbegrepen bij de prijzen
op de menukaarten. Bij alles wat je koopt worden ook taxes gerekend en het
bedrag daarvan weet je ook nooit op voorhand en staat niet vermeld op de
prijslabel. Ik weet niet waarvan deze percentages af hangen maar ze waren
telkens verschillend (zo een 6 à 8%)
Besluit : De centjes zijn op maar wel besteed! De mooiste
reis die ik in mijn leven gemaakt heb en ondanks de beperkingen heb ik er toch
volop van genoten. Het warme weer doet ook veel voor de rug he ;-) Ik zou zo
alles opnieuw doen zoals we het gedaan hebben, al was het een gok als je alles
op voorhand uitstippelt en de hotels reeds vast legt. We hebben overal precies
genoeg tijd doorgebracht en LA was een waardige afsluiter met de mooie kust en
aangename temperaturen. Nu weer naar ons Belgenlandje maar ooit wil ik toch nog
eens terug naar de zonnige westkust, dan kunnen we volop de mooie herinneringen
van vandaag ophalen...
Bedankt iedereen die ons gevolgd heeft en voor de leuke
reacties en lieve mailtjes. We hopen dat jullie er ook wat aan gehad hebben! Op
die manier was het thuisfront nooit echt veraf en kreeg de heimwee weinig
kans J
Ons laatste dagje in de States... Het avontuur bracht in het
begin afwisselende en indrukwekkende verhalen op onze blog, maar zoals ook het
avontuur ten einde loopt eindigt het schrijven hier ook bijna. De rondreis veranderde
in een klassieke gezinsvakantie die geen blogverhaal meer waardig is :
wandelen, zwemmen, shoppen,... en zo was ook onze laatste dag.
Deze morgen moesten we na het ontbijt, in het hotel deze
keer, eerst even langs de receptie passeren. Kristof had gisterenavond gemerkt
dat de kluis niet meer open ging, en al onze paspoorten en elektronica lagen er
in. Gelukkig was het gisterenavond en niet deze avond of we moesten nog wat
langer blijven ;-) Wachtend op de helpende hand van de hoteltechnicus begon
Kristof al met het inladen van de koffers. Ik beneden in de lobby nog even op
Facebook me dood geërgerd aan mensen die zich geviseerd voelen als ze door de
speelstraat rijden, het is blijkbaar te veel om het blokje rond te rijden en
dan maken ze zich lastig als de bewoners reageren? Het wordt een heftige
discussie en ik besluit niet meer te reageren en te genieten van onze laatste
vakantiedag. Morgen zijn we terug op post en laat de kinderen maar spelen op
straat!
Het is al bijna middag als we voor de laatste keer op stap
gaan. We gaan nog eens naar de mooie Boulevard in Santa Monica, want die hebben
we vorige keer niet volledig kunnen afwandelen (afwinkelen dus). We parkeren
ons daar pal naast de straat en betalen er slechts 4$ om meer dan 4 uur te
staan, zou bij ons aan zee toch wat meer zijn denk ik. De rest van de middag is
wel wat duurder, ik koop nog een kleedje voor het trouwfeest van zaterdag, veel
kleren voor de jongens EN een horloge waar ze opnieuw superblij mee zijn! Dan
nog een laatste gezonde maaltijd en we keren terug naar het hotel om nog te
zwemmen. Het zwembad is hier echter niet gunstig gelegen en op dit uur is bijna
alle zon verdwenen L
De zwempret is dan ook van korte duur en nu is Kristof hier naast mij de
laatste spullen aan het inpakken. Gans zijn organisatie om zeep met onze nieuwe
aankopen, hihi! Ik zet alle fotos als dubbele veiligheid op de laptop en tel
er 1.699, nog veel sorteerwerk dus! Ik zal er alvast mee beginnen in het
vliegtuig morgen en hoop dat de batterij lang genoeg mee gaat. Voor de
volledigheid zet ik morgen het reisverslag erop van de terugreis zelf en op
school hebben ze mij geleerd dat elk goed werk naast een inleiding en een
verhaal ook een besluit bevat. Daar wordt ook aan gewerkt! Het is dus nog niet
voorbij maar wel bijna. We zien jullie gauw terug in den Belgique en brengen
het zonnetje mee in de valies!
Vandaag stond Beverly Hills op het programma. Met de auto
geraken we er vlotjes en als snel vinden we de ingang van de wijk die duidelijk
aangegeven staat met een bord met gouden letters. We ontmoeten er een koppel
van de Belgisch-Nederlandse grens en wisselen onze bewondering uit voor de
gedane rondreis. Rondrijdend in de wijk zien we zoals verwacht mooie huizen,
villas met zuilen, maar volgens ons liggen de echte pareltjes verstopt
achter de meters hoge en perfect onderhouden hagen. We zakken terug af richting
ons hotel langs Rodeo Drive, waar alle dure kledingmerken, handtassenwinkels,
plastisch chirurgen en dergelijke een vestigingsplaats hebben. Hier stoppen we
dus NIET om even te gaan shoppen en rijden verstandig verder ;-)
De jongens zijn het rondrijden en hun nieuwe achterbank beu
en zagen om te gaan zwemmen. We spreken af nu te gaan zwemmen, en dan vanavond
nog evenop stap te gaan en ze gaan akkoord! Het zwembad is klein, maar zeer
gezellig en zeer rustig, tot wij er kwamen... Miguel heeft daar eens een
brulbui gehad omdat Axel zijn bal had afgepakt en ik denk dat ze die tot op
de bovenste verdieping hebben gehoord. Gelukkig was het snel voorbij en konden
we nog wat luieren op een rustige manier, ik veronderstel dat de
mede-zonnebaders daar ook tevreden mee waren. Wat me wel opvalt is dat de
Amerikanen heel veel telefoneren en overal! In de autos zien we mensen alleen
zitten en rustig uitleggen alsof ze tegen zichzelf praten, aan het zwembad zitten
ze langs de telefoon hun leven te vertellen en er wordt niet op een half uur
gekeken. Rekening houdend met een reclamebord dat we langs de weg tegen kwamen
met daarop 30$ per maand voor onbeperkt SMS-sen, bellen en internetten kunnen
we het begrijpen, het is hier spotgoedkoop!
De reden waarom er vele politieseries over LA gaan hebben we
intussen ook begrepen. We hebben hier op 3 dagen al meer politie gezien dan een
gans jaar in ons Belgenlandje. Ze houden zich hier volgens mij veel minder
bezig met snelheidscontroles, maar houden vooral controle op de veiigheid en de
criminaliteit dus dat blijkt nodig te zijn.Veel show verkopen en met loeiende
sirenes rijden horen daar uiteraard bij J
Een skatebord is hier ook nog een echt vervoermiddel. Niet alleen om het imagon
of te rijden op één of andere ramp maar het wordt echt gebruikt om zich snel te
verplaatsen. Alle bussen zijn vooraan ook voorzien van een fietsendrager, zodat
je makkelijk je fiets er kan opgooien, een eind met de bus mee kan en dan kan
verder fietsen. This is LA!
Na onze zwempauze trekken we naar het bushokje voor de beach-shuttle
en komen er na een tijdje achter dat die enkel in het weekend rijdt... terug
naar het hotel achter onze auto dan maar! Via een map in ons hotel werd verteld
dat hier een oude vissershaven is met Engelse huisjes en wij daarheen. Er stond
een vuurtoren, zo een 10 oude huisjes en een honderdtal pelikanen en thats it!
Snel waren we weer ribbedebie dus op naar Venice Beach. We parkeren aan het
strand en gaan eerst iets eten. Daarna trekken we naar het strand en pikken we
de mooie zonsondergang mee, ongelooflijk hoe snel dat gaat. We wandelen nog een
stukje naast het strand en komen aan de zone waar afgeleefde barakjes staan, en
men u graag wat groene blaadjes plezier verkoopt ;-). Dit trekt dan ook het
nodige publiek aan en we besluiten maar terug te trekken naar onze auto.Naast
het strand is het net zoals in Santa Monica een drukte van skaters, skeelers,
fietsers en wandelaars. Ik vond Santa
Monica persoonlijk veel mooier dan Venice Beach. Niet zozeer het strand is de
oorzaak maar eerder de omkadering errond.
Voor het eerst zijn we op een redelijk uur in onze kamer,
morgen deze tijd staan onze koffers al klaar. Axel en Miguel kijken er naar uit
om terug te keren, maar ik ben er zeker van dat ook zij genieten! Telkens als
ze in hun boekje iets moeten invullen dat ze NIET leuk vinden, moeten ze heel
hard nadenken. Zegt genoeg niet?
Beach-dag vandaag. We trokken eerst langs de kustlijn naar
de verste bestemming Malibu om dan af te zakken via Santa Monica naar ons
hotel. Het was opnieuw een stralend zonnige dag en de temperaturen aan zee zijn
echt ideaal! In Malibu vinden we buiten een pier niet echt een groot strand. De
kust is rotsachtig en gaat stijl naar beneden. Tegen de waterkant zijn talrijke
huizen gebouwd en de gelukkigen hebben nog een stukje privé strand onder hun
woning. De meeste woningen zijn zelf niet echt mooi, maar we zijn er zeker van
dat zelfs het meest bouwvallige huisje hier ettelijke miljoenen moet gekost
hebben.
We keren dan maar terug naar Santa Monica, waar we voorbij
een breed strand waren gereden om daar onze namiddag door te brengen. We
parkeren op een parking vlak naast het water en er is op de middag nog meer dan
voldoende plaats, niet zoals bij ons aan de kust. Het is echt een BREED strand en het is een
heel eind stappen door het losse zand naar de waterkant, er is dan ook heel
veel plaats voor heel veel zonnekloppers maar die zijn er niet. We passeren wel langs enkele daklozen die in het zachte strand een waar luxebed zien. Waarschijnlijk
zijn de mensen hier zo gewend aan het mooie weer in tegenstelling tot bij ons
dat ze niet elke dag de zee opzoeken. We zien de baywatch huisjes maar de lifeguard
is helemaal niet zo afgetraind als die in de serie, jammer L Na de oversteek
nestelen we ons dicht bij het water en de jongens hebben uren strandplezier. De
golven zijn wel heel wild en ze mogen van Kristof niet te ver in zee gaan,
Miguel gaat over de streep en wordt voor bepaalde tijd verbannen naar het
strand. Als een neger ons voorbij komt met emmertjes/schepjes kunnen we de
verleiding niet weerstaan om voor een klein bedrag toch ons jongens wat extra
strandpret te bezorgen, en blij dat ze zijn!
Van al dat spelen krijg je dorst, en moeder besluit haar jongens
eens te verwennen en in het kader van wat beweging het brede strand over te
steken achter wat drank.Ik besluit 2
large Cokes te bestellen omdat ik maar 2 handen heb en ze helemaal terug over
het strand moet dragen. Ik had moeten weten dat Large in Amerika echt LARGE
is... Krijg daar 2 kartonnen bekers van 1L in mijn handen die tot aan de rand
gevuld zijn, voor de eerste keer zonder dekseltje erop! Ik breng ze één voor één
naar een tafeltje en begin er alvast van te slurpen, maar zakken doet die cola
niet HELP! Daar ga ik dan, door het losse zand met in elke hand een reuze
kartonnen beker cola (die dan ook nog eens doorbuigt als je er op duwt) en
stapje voor stapje sluip ik naar mijn ventjes. Het ijs was dan misschien al
bijna helemaal gesmolten, maar ik heb het gehaald zonder morsen J Van al dat drinken
moest ik dan een uurtje later naar het toilet = weer 2 keer het brede strand
over : 15 min heen en 15 min terug, zeg nu nog es dat ik mijn beweging niet
gehad heb!
Om 4pm maken we een einde aan het strand en gaan ernaast de
zoveelste hamburger eten (ik denk dat ik jaren geen hamburgers meer kan zien
als ik thuis ben) en daar zien we reality tv : De strandpolitie pakt blijkbaar
een aantal mannen aan waarvan er één duidelijk te veel gedronken heeft. Eerst
is er wat discussie, en dan worden ze allemaal verplicht op de grond te zitten
en krijgen handboeien aan. Axel en Miguel vinden het allemaal super! En deze
keer is het echt en ni in de films. Er wordt een tweede patrouille
opgetrommeld die de ongelukkigen afvoeren. Die politiemannen zien er net uit als in de
films : een Gestapo- face en nen donkere zonnebril op, cool!
Dan trekken we naar de pier waar we al de ganse namiddag
zicht op hebben gehad en daar is een heus mini-pretparkje op gevestigd! Er is
een reuzerad, een roetsjbaan, een piratenschip,...De kids willen weer graag
overal opzitten, maar Disneyland hebben ze gehad dus moeten ze kiezen en dat is
moeilijk... Na één attractie is het al zagen voor nog ééntje, maar het lukt hen
deze keer niet! De pier is gezellig met de kermis en de lichtjes maar wel heel
druk.
We volgen de mensenmassa naar de binnenstad van Santa Monica
en komen terecht in zomerse sferen : het ene straatoptreden naast het andere,
winkels die laat open zijn, kraampjes en terrasjes = gezelligheid troef! Ik
winkel een beetje, maar het is te laat om er nog veel energie in te steken en
na een lekkere pannekoek trekken we weer naar het hotel. De jongens zitten weer
op de derde rij in de auto, want ze hebben al gans de vakantie gezaagd om daar
eens te mogen zitten en nu er geen koffers meer zijn is het eindelijk gelukt,
jippie!
Het is al half 10 als we in onze kamer aan komen, weer
veel te laat natuurlijk! Ik denk dat Miguel nog een paar weken zal nodig hebben
om zijn slaap in te halen, al mag hij nu s morgens wel lekker blijven liggen
gezien we niet haastig naar een volgende bestemming moeten. Ontspannen wakker
worden, een dagje strand en afsluiten met een terrasje. Als dat geen mooie
vakantie is, I love it!
Vandaag trokken we naar Hollywood. Eerst gingen we naar de
supermarkt dicht bij het hotel om wat ontbijt te gaan halen, en dan in onze
kamer opgegeten met ons fantastische uitzicht. Het is vandaag Miguels ik
smijt alles omver dag. Hij presteert het om 4 keer zijn kommetje cornflakes op
de grond te laten vallen, gelukkig zonder melk. We bellen de mannen om onze
auto klaar te zetten en als we beneden het hotel uit komen staat hij netjes
klaar om te vertrekken, wat een service! Er wordt zelfs voor mij de deur open
gehouden en zo vertrekken we in echte Hollywood stijl naar onze daguitstap.
Met de GPS vinden we Hollywood Boulevard vlotjes en na een
half uurtje arriveren we aan het begin van de bekende Walk of Fame met de
sterren. We parkeren ons en zetten onze tocht te voet verder zonder veel
bekende namen tegen te komen op de grond. In het begin is het nog rustig en er
zijn veel winkeltjes J
daardoor loopt onze planning volledig in het honderd. We wandelen de boulevard
verder af en hoe dichter we bij het Chinese Theatre komen en het "Kodak Theatre", waar de Oscars
worden uitgereikt, hoe drukker het wordt en hoe bekender de namen op de vloer.
We worden constant aangeklampt door mannen die ons een begeleide tour willen
verkopen en wimpelen hen geërgerd af.Aan het Chinese Theatre is het drukste punt. Vele toeristen willen dit
bekende gebouw in hun fotoarchieven en daar maken veel nep-hollywoodsterren
gebruik van. We ontmoeten tal van bekende filmsterren die weer tegen betaling
graag met jou op de foto gaan. We zien zelfs 2 mannen ruziemaken die blijkbaar
hetzelfde kostuum hadden aangetrokken, de concurrentie is hier keihard! We amuseren
ons in de mate van het mogelijke met het lezen van de namen op de straatstenen
en waar het meeste volk rondhangt liggen meestal de interessantste sterren. De
jongens gaan op de foto met de ster van Walt Disney, en ik met die van Johnny
Depp.
In tegenstelling tot in Disneyland zijn de rollen hier
omgekeerd :ik zoek de interessantste
attracties (= winkeltjes) op en mijn 3 mannen volgen mij of blijven buiten
wachten om te zien of ik met iets buiten kom of niet, dit was mijn topdagje
vandaag J
Ik doe dan ook de nodige centjes op, maar na 7 maanden shop-inactiviteit mocht
ik mezelf eens verwennen. Kristof doet hier trouwens de beste koopjes, al kies
ik ze dan wel zelf. Miguel koopt een nummerplaat met zijn naam erop, maar Axels
naam is hier nergens te vinden, hij kiest dan maar een algemene plaat en vindt
het jammer want had natuurlijk ook graag zo een naamplaat gehad. Onderweg komen
we ook de Hollywood letters tegen in de heuvels, al zijn deze van hieruit wel
superklein en dat valt wat tegen. Bij een hoogdringend toiletbezoek van Miguel
drinken we iets in een Mexicaanse bar, waarin hij het presteert zijn volledig
vol glas cola omver te gooien. Er komt iemand de boel opkuisen en hij krijgt op
de koop toe een volledig nieuw glas, wij zitten er wat gegeneerd bij en vanaf
nu mag hij enkel nog drinken onder begeleiding ;-)
6 uur (!?!) na onze aankomst op de Hollywood Boulevard
stappen we terug in de auto op zoek naar een dichtere shot van het bekende Hollywood
Sign. Het wordt een zoektocht van een uur, maar Kristof is een doorzetter en
slaagt er toch in om zich door de smalle bergstraatjes een weg te zoeken naar
de kortst mogelijke bereikbare plaats en ikke blij! Beeldmateriaal is uiteraard
beschikbaar! Zo hebben we de Hollywood Hills officieel beklommen, maar we
willen meer! We zouden graag naar de chiquere cotés gaan om te zien of we daar
wat streepjes villas kunnen bespeuren. Ik tik op de GPS een bekende Boulevard
in die ons naar de bestemmig moet brengen, zonder huisnummer, en dat bleek geen
goed idee. De straten zijn hier zoveel kilometers lang, dat je al snel een half
uur van je bestemming bent afgeweken als je het beginpunt van de Boulevard heb
ingesteld en dat gebeurde dus... Het werd al laat en we beseften dat we het
niet meer gingen halen voor het donker werd, dus besloten we maar terug te
keren naar ons hotel. Dat werd ook nog een tocht van 3 kwartier : druk, veel
lichten, veel verkeer, een evenement dat aan de gang was,... Gelukkig waren de
jongens flink aan het spelen op de achterbank met hun Toy-Story knuffels en ze
kloegen niet. We komen zo wel in wijken die we anders nooit zouden zien. Daar
waar de gewone of gemiddelde LA burgers wonen, ook veel raar volk op straat,
vuile straten en straten met netjes onderhouden woningen met een klein
oprijlaantje. Hier is echt een serieuze diversiteit van bevolking en ik zou
hier s avonds niet alleen over straat durven, maar dat zou in Brussel bv. ook
het geval zijn. Nu het einde nadert en
ons Hollywood bezoek erop zit is dit misschien het geschikte moment om de Oscars
uit te delen onder ons 4-tjes :
-Kristof krijgt de Oscar voor de beste mannelijke hoofdrol :
hij was de chauffeur, vake, helpende hand, bellboy,... en zo veel meer te
gelijk. Hij heeft op die manier ongetwijfeld de main rol te pakken!
- Miguel krijgt de Oscar voor de beste Komedie : zijn stoten
en verhalen zijn achteraf bekeken wel de grappigste en we hebben ons meermaals
afgevraagd of we nu boos moesten zijn of moesten lachen. Waarschijnlijk is de
laatste optie de beste...
- Axel krijgt de Oscar voor de beste bijrol : hij was er
steeds bij, zorgde soms voor de aanzet van de stoten van zijn broer maar kon
die stoten (nog) niet overtreffen. Toch is hij ook flink geweest en was hij een
leuk reisgenootje.
- Mezelf zal ik dan maar belonen met de Oscar voor het beste
scenario, gezien ik de enige genomineerde was in deze categorie ;-) Ik ben er zeker van dat ik mijn verhalen later
nog eens zal terug lezen, en zo de beelden bij de herinneringen levend zullen
blijven.
Net voor we aan het hotel zijn stoppen we nog voor een
welverdiende maaltijd. Miguel heeft compassie met de kreeften in de aquarium
die worden uitgekozen en vinden dat ze de diertjes weer vrij moeten laten in de
zee. En zo is er weer een dag voorbij. We hebben er slechts 3 te gaan en we
beseffen dat we een planning zullen moeten maken voor deze komende laatste
dagen, zodat we ons niet weer hopeloos verloren rijden in deze grote stad en
komen daar waar we moeten zijn. We zullen er straks maar eens aan beginnen!
24.07.2011 California Adventure + naar Marina Del Rey
De vermoeidheid was vooral bij Miguel deze morgen duidelijk
te merken, de drukke dag van gisteren heeft blijkbaar veel van zijn energie
gekost. Om 8 uur checken we uit, Kristof laadt de valiezen in de auto en we vertrekken
weer op Disney avontuur. Deze keer gaan we het park naast Disneyland ontdekken
: California adventure, het moviepark van Disneyland. Bij aankomst blijkt het
park pas om 9u30 de deuren te openen en gaan we maar opnieuw het grote broertje
Disneyland binnen. Het is opnieuw superdruk, we zien vroeg op de ochtend reeds
wachttijden van 50 minuten en bedenken dat we er gisteren goed aan gedaan
hebben de linkse kant van het park te kiezen toen we de meesten net het
omgekeerde zagen doen. Wel jammer vind ik dat, in tegenstelling tot in Parijs,
het kasteel hier gelijk staat met de grond en niet op een heuvel. In Parijs is
het kasteel het echte centrum van het park en overal waar je staat zie je de
torens er bovenuit steken, als herkenningspunt. Hier is dat dus niet het geval.De Space Mountain, één van Axels favoriete
attractie geeft een wachttijd aan van slechts 20 minuten, hij blij dat hij er
toch nog eens in kon! Dan ontbijt zoeken bij een bakker in het park en het is
al tijd om de oversteek te maken. Om half 10 zijn we binnen maar de attracties
blijken maar om 10 uur open te gaan, na wat over en weer geloop besluiten we
aan te schuiven aan de wilde rivier (beter bekend bij ons als de banden),
omdat we vrezen dat het later op de dag superdruk gaat worden hier. Om 20 over
10 zien we nog steeds lege banden langs het parcours passeren, we horen via via
dat er problemen zijn en dat ze geen idee hebben wanneer ze zouden opgelost
zijn. Wanneer we het uur half 12 horen vallen besluiten we maar verder het park
in te trekken, met 2 ontevreden zoontjes. De grote roetsjbaan die de skyline
van het park overheerst, was gisteren nog in ons Belgische nieuws aangezien er
mensen een uur ondersteboven zouden vast gezeten hebben. We zijn dan ook blij
dat onze jongens net te klein zijn (ze mogen er net in maar dat maken we hen
niet wijs) om erin te mogen en trekken naar minder spectaculaire attracties met
kortere wachttijden. Tijdens een plaspauze 10 minuten na ons vertrek uit de
bandenrij, merk ik volk op in de attractie. Hadden we toch maar gewacht... We
hebben het niet verder verteld, en het is ons ook niet meer gelukt de attractie
later op de dag te doen wegens veel te lange wachttijden. De jongens amuseren
zich in de kermisattracties, via 2 fastpasses kunnen ze 2 keer in een leuke
roetsjbaan (Kristine, zoals die in Moviepark ), nemen wat fotos met figuurtjes
en Axel en Miguel amuseren zich ook nog bij de springende fonteinen, met dit
weer een aangename verfrissing! Rond een uur of 2 besluiten we door te gaan
omdat we nog een laatste verplaatsing moeten doen naar onze allerlaatste
bestemming L
snif, snif! Om half 3 vertrekken we met de wagen en om iets voor 4 komen we
vlot aan bij het hotel. Op die tijd zouden we in ons mini-landje al aan de zee
zitten en zo een honderd stadjes gepasseerd zijn maar nee, we zitten nog steeds
in Los Angeles, zij het aan de noordkant bij de stranden. Het verkeer ging
nochtans redelijk vlot, wel druk maar geen files en weinig lichten gedaan, het
is gewoon een hele grote stad.
We rijden vlot de oprijlaan van het hotel op en worden
meteen opgewacht door mannen in uniform die onze wagen gaan parkeren. De
wagen wordt (in ruil voor parkeergeld) in de parkeergarage geplaatst en we
mogen zoveel we willen vragen om hem klaar te zetten en terug te brengen voor
hetzelfde tarief, dat trouwens nog mee valt vergeleken met San Francisco.
Straks eens het tarief vergelijken met de publieke parking aan de overzijde...
Een bellboy laadt vriendelijk de koffers uit voor ons en wacht braafjes tot we
zijn ingecheckt. In de lobby zien we allerlei opgetutte mensen, blinkende
marmer en ik begin al te vrezen dat we niet in het juiste hotel zitten, maar
nee hoor er is gewoon een huwelijksfeest bezig. Wij met onze shorts (disneyland
outfit) door het chique volk achter de bellboy aan naar onze kamer. De upgrade
voor zicht op de haven hebben we afgewimpeld en wat ben ik daar blij voor! Eens
boven gekomen op de 6de verdieping vind ik het uitzicht best nog mee vallen. We
zien toch nog de zee, zij het iets verder dan aan de voorzijde EN we hebben ook
uitzicht op het centrum van de stad met de wolkenkrabbers. Ik zie ook de
heuvels liggen en hoop op een klare dag (het is hier, in tegenstelling tot in
Disneyland behoorlijk bewolkt) om de Hollywood Hills die nu in de mist liggen
wat beter te kunnen zien. De Bellboy wordt getipt en Kristof installeert onze
nieuwe verblijfplaats deze keer met een iets permanenter karakter : de
kleertjes worden in de kasten gehangen. Het is ook wel een mooie kamer, we
hebben een venster die echt open kan en voor het eerst zelfs een balkonnetje J, echt een traditionele
zomervakantie dus. Zo was ook het laatste hotel op de hoogte van onze komst, en
zijn alle online boekingen correct verlopen jippie!
We zijn alle 4 uitgehongerd en moe en stappen het eerste
Italiaanse restaurantje binnen dat we tegen komen. Het bleek echter een
verfijnde Italiaanse keuken te zijn, geen pizzas of spaghetti bolognaise dus. We
zijn weer compleet underdressed met onze warrige haren en vakantie/Disney
outfit en vallen hier volledig uit de toon. De jongens zijn al verwend geweest
in de vorige restaurants maar nu geen kindermenus, geen kleurplaten en zelfs
geen frisdrank L
Ze eten dan maar een pasta met garnalen maar Miguel heeft niet genoeg, ook niet
nadat Axel de asperges die hij uit zijn bord viste verpatste naar het bord van
zijn broer. Miguel is al klaar met eten als Axel nog moet beginnen wegens te
warm. Gelukkig laat Axel nog een hele boel staan zodat zijn uitgehongerde
broer ook nog de rest van zijn portie naar binnen speelt, en dan nog steeds
plaats heeft voor een dessert. De verfijnde Italiaanse keuken heeft ook zijn
verfijnde prijs... De duurste maaltijd van gans onze reis, voor dit geld kunnen
we 8 keer naar de Burger King gaan. Goed voor één keertje dus! Dan vlug naar de
kamer waar ze ongetwijfeld snel zullen slapen, want ze zijn doodop. Ik heb
gedaan met typen en ga nu naar de lobby om dit verhaal online te plaatsen. Geen
(gratis) internet op de kamer deze keer, dus zal geen skype meer worden deze
week, sorry guys! Gelukkig kan ik nog steeds typen, en dan zal ik mij wel even
naar de gratis zone begeven om het door te sturen, zo hoeven jullie niets te
missen van onze avonturen Toedeloe! J
XXX
Om kwart voor 7 liep de wekker af. Vandaag geen gezeur om op
te staan, geen gezeur om kleren aan te doen en geen gezeur van benen die moe
zijn of ik wil niet stappen J
Om 8 uur staan we dan ook al aan het park om zo snel mogelijk nog een paar attracties
te kunnen doen voor de grote massa toe stroomt. Met we bedoel ik Kristof,
Axel en Miguel... Ik mag mee met de vierwieler en wordt keer op keer vakkundig
aan de kant geparkeerd om daar te wachten op de enthousiaste verhalen die mijn
jongens komen vertellen achteraf. Of hoe teleurgesteld ze wel zijn als een
attractie niet snel genoeg ging.
Het park binnenrollend valt het me op dat de Main Street in
Disneylad Parijs (Eurodisney bestaat niet meer hé moeke, en ligt ook niet in
USA ) een exacte kopie is van dit park. Binnen is het gelukkig niet altijd zo,
wel zijn er een paar dingen hetzelfde, maar lang niet alles. Eigenlijk voel je nu niet meer in welk land je
zit, wel in Disneyland, maar of je nu in Parijs of Californië bent : een
pretpark is een pretpark. Wel leuk is dat we de mensen hier veel beter
begrijpen dan onze Franse zuiderburen. In het begin vallen de wachttijden ook
nog mee, maar eens 11 uur is het echt over de koppen lopen. Voor een ge-upgrade
kermisattractie moet je al snel 3 kwartier wachten, en voor de echte attracties
60-90 minuten L Het
is zoeken naar attracties waar de wachttijden nog meevallen (alles minder dan 1
uur) en we maken regelmatig gebruik van fastpasses. Dat zijn passen die je aan
een attractie kan gaan halen en maar op bepaalde uren kan gebruiken. Je moet
dan niet in de lijn staan bij de rest, maar mag een heel stuk van de rij
overslaan en binnen het kwartier sta je bij het begin van het avontuur. We
pikken ook in de namiddag nog de parade mee, die wel mooi is. Axel mag vooraan
kruipen voor een volwassene, en de mensen die voor mij op de grond zaten
blijven gelukkig voor mij allemaal zitten tijdens de parade. Zo heb ik alles
toch ook goed kunnen zien.
Voor mij was het vandaag geen topdagje, in tegenstelling tot
bij Axel en Miguel. Ze vinden alles leuk, klagen niet (ook niet als ze moeten
wachten) en willen alles wat ze leuk vinden nog eens doen. Dat gaat uiteraard
niet, want dan doe je niet de helft van het park tenzij je nog een weekje
blijft. s Middags eten we zoals in elk pretpark slecht eten voor veel geld,
dat lijkt dus overal hetzelfde te zijn. In de lasershooter van Toy Story mag ik
wel mee. Ik wed met Kristof om het meeste punten en ik haal 72000 en Kristof
9000, yes! En hij jaloers, en ik hem dat goe doorsteken aja! Bij het uitstappen
loopt het echter mis... Miguel verlaat het karretje langs de verkeerde kant,
gevolg : alarm treed in werking, gans de attractie wordt stilgelegd door de
noodstop en de mannen van de attractie moeten hun oversten bellen voor meer
uitleg vooraleer ze de attractie opnieuw mogen opstarten. De honderden
wachtenden achter ons zijn hem niet dankbaar...De woorden not again doen ons
vermoeden dat hij niet het eerste kind is die dit tegen komt. De jongens komen
betoverd door Toy Story door het strategisch geplaaste winkeltje naar buiten en
kiezen elk een figuurtje van de film me hun eigen centjes : Axel koopt een
Woody en Miguel een Buzz Lightyear. Rond een uur of 5 besluiten we terug naar
het hotel te gaan en buiten het park nog iets te eten. De jongens zijn in hun
nopjes met hun nieuwe speelgoed, die gaan we volgende week ni veel meer horen
denk ik!
Na ons rustuurtje trekken we terug naar het park voor de
lichtjesparade en het vuurwerk. We zetten ons op een strategisch plaatsje aan
het voetpad, samen met honderden anderen en wachten...en wachten... en
wachten... intussen ga ik zo een 6-tal keer het toilet opzoeken, mijn darmen
raken maar niet gewend aan de vettige Amerikaanse kost pff! Uiteindelijk blijkt
er geen lichtjesparade meer te zijn, in tegenstelling tot vroeger. De meesten
weten dit volgens ons niet en na een uur wachten trekken we terug het park in,
in de hoop op dit late uur nog snel een attractie te kunnen meepikken zonder
lang te wachten. Dit blijkt een illusie te zijn... De duikboten met onder water
taferelen van Nemo kunnen we nog mee pikken, het mooie vuurwerk ook. Volgens
Miguel het mooiste vuurwerk dat hij ooit gezien heeft! Het is dan ook het
eerste waarbij hij zijn ogen en oren heeft durven open houden J Aan de andere
attracties is het om half 11 nog steeds meer dan een uur aanschuiven, we
besluiten dan maar een einde te maken aan deze dag. De sfeer op dit late uur in het park is echt wel super. Er staan mensen muziek te maken, de lichtjes maken het tot een echt sprookje en er zijn zelfs mensen aan het dansen aan een cafeetje. Onze opzet is geslaagd : er
zijn er 2 moe maar supertevreden! Morgen gaan we het park aan de overkant van
Disneyland bezoeken : Disney California Adventure, het zal wel zo laat niet
worden want dan worden we verwacht in ons laatste L hotel aan de andere kant van
Los Angeles.
Deze morgen was het op het gemakje wakker worden en bij het
piepen tussen de palmsprieten door zien we dat het zwembad, in tegenstelling
tot 11u gisterenavond wel leeg was.We
gaan naar beneden op zoek naar wat ontbijt en moeten daarvoor door de
gokmachines. Een vergelijking met Las Vegas dringt zich op... Wij vinden
Laughlin en het hotel een flauw afkooksel van de echte gokstad. Ze is wel
veel goedkoper, zoals Las Vegas vroeger moet zijn geweest. Wanneer we
rondkijken merken we op dat de gemiddelde leeftijd tussen de 65 en de 80 jaar
moet liggen. We zien veel rolstoelen, mensen met stokken, zuurstofflessen en
andere attributen om hen het leven aangenamer te maken, ik zou me hier dus
helemaal thuis moeten voelen ;-) Ook de werknemers die de mensen bedienen en de
gokautomaten in de gaten houden zijn van een paar generaties later dan diegene
die in Las Vegas rondliepen.Er lijken
veel omas en opas te zijn die de ganse familie trakteren op een paar daagjes
weg met zn allen en terwijl de jongsten van de familie de dag aan het zwembad
doorbrengen, zitten de omas en opas binnen in de koelte hun erfenis te
verbrassen. Voor de prijs van het verblijf moeten ze het zich vast en zeker
niet laten! Het is alleszins niets voor ons want rondom het hotel is er NIETS
te zien en we beseffen nogmaals dat een vakantie op een paradijselijk eiland
echt niet ons ding zou zijn. We zijn dan ook blij te mogen verder trekken
richting de grote stad LA.
De meer dan 4 uur durende rit staat op een gedeelde eerste
plaats met de rit naar Las Vegas wegens de saaiste rit ooit. Geen variaties
in het landschap, geen stadjes, buiten de dorre struikjes is er helemaal NIETS.
De jongens zijn goed op voorhand geïnformeerd over de duur van de reis en de
eindbestemming, en we horen dan ook geen geklaag op de achterbank J Reeds een uur voor we
aan Disneyland aankomen voelen we dat de grote stad dichterbij komt : het
verkeer verviervoudigd, de rijstroken verdubbelen (en verdriedubbelen) en het
is opletten geblazen! Ze mogen hier langs 2 kanten inhalen en een pinker wordt
hier meer niet dan wel gebruikt. Gevolg is dat de middelste rijstrook de
traagste is en dat de getrainde LA-rijder met gemak en zonder
richtingaanwijzers van links naar rechts slingert, puur op gevoel af. Gelukkig
is Tomtom onze ervaren reisbegeleider en brengt ons, samen met chauffeur
vake, veilig op onze eindbestemming. Het is hier zo een 25°, en een stuk aangenamer warm dan de woestijntemperaturen van de afgelopen week (hoor mij klagen )
In het hotel ingecheckt, kopen we daar ineens onze
toegangstickets voor het park wegens het goedkoopst. Ik val bijna achterover
van de meer dan 600$ rekening die ons toegang zal geven tot het park. Universal Studios in Hollywood die wel een
beetje op mijn verlanglijstje stond wordt ineens van het maybe lijstje
geschrapt. Voor ons was Disneyland niet echt nodig, omdat we in Parijs ook al
zijn geweest, maar we doen dit alleen omdat onze jongens dat uiteraard super
vinden. Miguel bestudeert een plan van Legoland en ik bedenk dat ze het daar
waarschijnijk wel even leuk zouden vinden, maar ons hotel ligt nu eenmaal vlak
tegenover de Disneyland ingang. De kamer is klein, maar dat hadden we wel
verwacht want elke m² zal hier moeten opbrengen. Alles is er wat er moet zijn,
zelfs een frigo. Kristof mist alleen een safe voor onze elektronische snufjes.
Aan de receptie zouden er beschikbaar zijn maar bij navraag past er enkel een
portefeuille in en die gaan we wel zelf nodig hebben. Hij is er niet gerust in
want overdag is toch iedereen naar het park en kunnen de dieven hun gangen
gaan, als dit het laatste verhaal is weet je hoe het komt ;-) We gaan 100 meter verder onze 2de
en laatste maaltijd van de dag eten (we zijn al goed gewend aan de we eten
maar 2 keer per dag routine) recht tegenover de ingang van het park. Na het
buffet dat wel erg tegenviel, gaan we een inschatting maken van de afstand die
we morgen moeten stappen tot aan de ingang en nemen een kijkje tot zover we
kunnen.
Er worden er 2 wel heeeeel ongeduldig nu! Wij willen NU al
naar het park en niet morgen! We besluiten vanavond op tijd het bedje in te
gaan, zodat we morgen om 8 uur aan de ingang van het park staan en ons daar onder
te laten dompelen door de its a small world after all... sfeer. En zo werd
er vandaag geen duik meer in het zwembad(je) genomen, alles voor de goeie zaak.
We hopen 2 uitgeruste en goedgemutste ventjes naast ons te hebben morgenvroeg,
zodat wer er met ons 4-tjes een leuk familiefeest kunnen van maken.
Na onze gezellige uitstap in Williams, net voor het
slapengaan een ramp : Kristof vond mijn nieuw doosje spierontspanners niet
meer, HELP! Alles ondersteboven gekeerd maar niets te vinden, met allerlei
rampscenarios in mijn hoofd val ik uiteindelijk toch in slaap. s Morgens begint
de zoektocht opnieuw, valies volledig leeg gemaakt en dan ging Kristof in de
auto kijken en kwam terug met goed nieuws, oef! Ik ben blij uit dit hotel te
vertrekken, is echt het minste van gans de vakantie al geweest. Een muffe geur,
verouderd meubilair, bruin badwater en mini kamertje... Gelukkig vertelde
Kristof me pas bij ons vertrek dat hij een spin had gedood op de vloer, dit had
ik echt niet eerder willen weten! Na een vers gebakken wafeltje (Kristof wordt
er goed in, wie helpers zoekt voor een wafelenbak 1 adres!) alles inladen en
get out of here! We reden eerst nog langs het stadje waar ik per se nog een
pyama moest kopen die ik gisteren had gezien en Kristof moest nog tanken. In
een antiek tankstationnetje Eddies Tires wordt hij nog op zijn wenken
bediend en dan nemen we afscheid van dit stadje, dat ongetwijfeld in onze
herinneringen zal blijven hangen.
Op weg naar een tussenstop omdat Los Angeles iets te ver weg
is, stoppen we in een ander casinostadje Laughlin. Het hotel ligt vlak naast de
Colorado rivier en de ene kant van de rivier is nog Arizona, de ander kant is
Nevada.Hier is niets te beleven
(behalve casinos dan) maar was wel supergoedkoop.Een standaard kamer kostte 18$ en een luxe
kamer 31$, ik wou eens decadent doen en koos de laatste J. De temperatuurmeter in de
wagen ging nog nooit zo ver de hoogte in : 111° Farenheit = 44°Celcius,
ongetwijfeld de heetste bestemming van onze rondreis! Om 1pm kregen we de
melding dat we nog niet konden inchecken, omdat ik al weken een echte outlet
mall wil bezoeken vraag ik de vriendelijke dame aan de receptie of er één te
vinden is. Ze duidt me een plaats aan op een plannetje, en wij daarheen! De
jongens in hun nopjes...NOT ;-) We vinden de Outlet Mall, maar er is niet veel Outlet
aan. Geen leuke winkels en zeker geen lage prijzen L Waar zijn al die winkels toch
die zo goedkoop zouden zijn waar ik zoveel over gelezen heb? Heb er alleszins
nog geen gevonden. Kristof is wel een jeans en een paar schoenen rijker, en ik
keer met lege handen terug.
Voor we naar het hotel gaan stoppen we nog bij Burger King
voor jawel : een hamburger! De jongens eten hier ongetwijfeld hun goedkoopste
maaltijd ooit : 2$ voor hamburger +frietjes +drinkje+ speelgoedje, ni te doen
toch! Dan eindelijk ons luxe kamer gaan bekijken. De dame aan de receptie
meld ons dat we hiermee zicht hebben op het zwembad en de Colorado rivier, dat
belooft veel goeds! We kijken direct naar buiten en inderdaad, tussen de groene
sprieten door zien we in de verte toch wel een streepje rivier, en ook wat
stukjes zwembad. Dankjewel 4 palmbomen die vlak voor ons hotelraam volledig ons
zicht blokkeren, voor de rest luxe? Noppes, zelfs gene frigo en dat bij deze
temperaturen!
We trekken dan maar naar het zwembad waar we gratis gebruik
mogen maken van hotelhanddoeken en met onze hotelkaart kunnen een kast openen
waar we 4 handdoeken uit nemen. We lezen dat bij niet terugbezorgen van de
handdoeken 15$ per stuk in rekening wordt gebracht. Ik vraag me echt af hoe ze
kunnen weten of we deze effectief hebben teruggegeven en vragen uitleg aan een
medewerker om zeker geen 60$ aan ons been te hebben. Blijkbaar zit er in elke
handdoek een chip met een unieke code, als je de handdoeken in de vuile ton
doet leest de ton de chip en weten ze daardoor dat je ze terug gebracht hebt,
ingenieus systeem niet? Het zwembad is wel mooi, voldoende ligzetels aan de
zonnekant weliswaar, want met deze temperaturen wil toch NIEMAND daar liggen.
We hebben geen keuze en doen het toch, waarna we meteen het water in duiken,
ook ik de anti-waterrat. Je moet hier gewoon want het is niet uit te houden, zo
heet! We zien een bompa met kleren het water instappen en zijn GSM vergeten uit
te halen, oeps! Waar hebben we dat nog gehoord... ;-) We hebben onze nodige
dosis waterpret en nadat we onze gesofisticeerde handdoeken netjes teruggedropt
hebben nemen we eens een kijkje aan het strand. We zien de Colorado rivier nu
eens van dichtbij in plaats van uit de hoogte en neen, het is GEEN beekje!
Mensen komen hier blijkbaar met jetskis en speedbootjes hun vakantie
doorbrengen. Het hotel is ook het enige ter wereld denk ik waar nog steeds
gerookt mag worden. In de gangen staan overal asbakken en nergens vind ik een No
smoking sign. Buiten de gokautomaten is er echt niets te beleven. Deze zone is
mooi afgebakend met een rode lijn waar onze jongens niet mogen voorbij komen,
de bewegingsruimte in het hotel is zo wel heel beperkt!
We besluiten ons dan maar te begeven naar onze luxe kamer
met zicht op palmtakken, maar we hebben hier alvast nog geen spinnen gezien J Morgen trekken we naar
Anaheim waar Disneyland gelegen is, naar een hotel recht tegenover de
ingangspoorten van het park. Zo zijn we zaterdag snel daar! Ik denk dat er 2
heel enthousiast gaan zijn als we morgen zo dicht bij HUN dag zullen staan. Ze
verdienen het zeker en vast, en krijgen hier hun beloning om zo superflinke
reisgenootjes te zijn!
In slaap raken gisteren was lastig, maar opstaan deze morgen
nog veel lastiger. Om 6u15 liep de wekker af en een half uurtje later zaten we
al aan onze uitgebreide ontbijttafel om weer een uurtje later onze grote tocht
aan te vatten.Het was nog rustig onderweg
en het was duidelijk dat de natuur het hier nog steeds voor het zeggen heeft.
De vele borden langs de weg verwittigen ons voor overstekende koeien en herten.
We komen inderdaad een koe tegen die zich net op tijd bedenkt als ze ons ziet
aankomen, achter ons steekt ze rustig de drukke baan over. De vele herten die
we aan de kant van de weg zien liggen hebben minder geluk gehad. Kristof merkt
zelfs een overstekende spin op, het feit dat hij deze vanuit de wagen kon zien
tegen relatief hoge snelheid wil zeggen dat het geen kleintje zal geweest zijn,
ik mag er niet aan denken... Stoppen is dan ook geen optie want de vele slangen
die hier ongetwijfeld zitten wil ik samen met die reuzespinnen niet in levende
lijve ontmoeten.De landschappen blijven
indrukwekkend (met hoge gekleurde rotspartijen) en de uitgestrekte weg lijkt
oneindig lang en hobbelt continu op en neer.Onderaan één van de hoge oranje rotspartijen staat zelfs 1 Toi Toi
WC-tje, voor wie dringend moet. Nog één van de typische kenmerken van dit land
: nooit hebben we hier nog maar één cent moeten spenderen aan een toiletbezoek.
Er zijn er steeds voldoende op de weg en de meeste ervan zijn zelfs relatief
proper, de op geld beruste Westerse Europese landen kunnen hier nog veel van
leren. We stoppen bij een plaatsje langs de weg met grote oranje rotsblokken
waar een Britse motorrijder geparkeerd staat. Hij is hier 3 maanden op
doortocht en lijkt toch niet veel bagage te hebben, ik vraag me echt af hoe hij
dit doet. Hij heeft blijkbaar genoeg aan zichzelf, zijn motor en zijn tentje.
Miguel mag eens op zijn motor zitten en poseert wonder boven wonder met glans voor de foto, ondanks het feit dat
hij zijn beentje wat verbrand heeft aan één van de metalen buizen die door de
hitte verschroeiend heet stonden. We rijden ook voorbij talloze kraampjes langs de weg, die handgemaakte cowboy-indianespullen en juweeltjes verkopen, al heb ik bij geen enkele een potentiële koper gezien...
4 uur doen we erover naar de ingang van het Grand Canyon
National Park. De jongens doen het flink op de achterbank en amuseren zich met hun
elektronische snufjes. We stoppen bij het eerste viewpoint in de Canyon en
het valt op, ze zijn ECHT Grand J
De Colorado rivier die door de Canyon kronkelt lijkt vanop deze hoogte slechts
een beekje te zijn, maar schijn bedriegt! De rotsen staan reuzehoog naast
elkaar zonder mekaar te raken. We beklimmen een oude uitkijktoren voor een nog
verder zicht. Axel heeft met de eerste verdieping al genoeg gehad (hoogtevrees)
maar Miguel en Vake gaan nog wat hoger. Ik vind de Canyon vooral indrukwekkend
door zijn grootte, en heel anders dan de Bryce Canyon die veel kleiner is maar
zoveel kleurrijker. We stoppen bij bijna elk view point dat we nog tegen
komen maar alles lijkt toch sterk op mekaar, alleen vanuit een ander oogpunt
bekeken. De jongens hebben geen zin meer om mee uit te stappen, want hun benen
zijn moe , en dat na 4 uur autozitten...Wanneer we in de Village komen eten we
nog snel in het restaurant en dan trekken we verder naar ons hotel dat zich
bevindt in het stadje Williams, op nog een uurtje rijden. Het laatste uurtje
zonde technische snufjes op de achterbank begint met een gezellig kaartspel,
maar ontaardt al snel in een hevige ruzie... En zo eindigt onze rondreis door
de Nationale parken in mineur. We hebben diegene die op ons programma stonden
intussen allemaal afgewerkt en zouden er geen ééntje van hebben willen missen.
Ze waren allemaal zo verschillend en toch zo ontzettend mooi, ook voor een
niet-zo-heel-veel-natuurliefhebster zoals ik ;-) Nu trekken we terug naar de
bewoonde wereld. Axel is in zijn nopjes want door het reisboekje dat ik heb
gemaakt weet hij precies wanneer Disneyland op het programma staat : juist,
zaterdag! Hij is dan ook al volop aan het aftellen en de centjes die hij nog
over heeft spaarde hij om in Disneyland nog iets te kunnen kopen. Ik vrees
echter dat hij er niet ver mee zal komen maar ja, dat zal hij daar dan wel
zien. Ik laat hem nog even in de waan. Vandaag kochten we hen 2 T-shirts van
Grand Canyon die licht geven in het donker (wauw!) en direct kwam de vraag
:dat is toch niet van ONZE centen hé?, nee dat is een cadeautje van moeke en
vake. Wij mogen jullie toch ook iets kopen niet?
Wanneer we Williams binnen rijden ontdekken we weer een echt
Amerikaans stadje. Alles staat hier in het teken van Route 66 die hier ooit
doorheen liep maar intussen officieel niet meer bestaat en werd vervangen door
Interstate 40. Er vertrekt een treinspoor met oude stoomtrein naar de Canyon,
heeft een wildlife dierenpark (maar dat hebben we al live gezien), een
vliegtuigmuseum waar we een echt legervliegtuig van de US Navy passeren en bars en restaurantjes. Volgens een tijdschrift
dat ik vond in ons hotel zou hier s avonds wel wat te beleven zijn dus
besluiten we (gezien we morgen niet ver moeten rijden) na het zwemmen nog eens
tot daar te gaan.
Het was een heel aangename en een echt Amerikaans sfeertje daar
in dat kleine stadje. Alles draait er nog steeds rond Route 66 en in de
winkels zijn ze dan ook volledig ingespeeld op de toeristen, de sfeer is echter
nog steeds authentiek. De winkeltjes op the main road zijn volgens ons ook nog
steeds van rond het jaar 1880, het ontstaan van het stadje. Wanneer we er
doorheen wandelen voelen we onszelf terug gaan in de tijd, horen we op de
terrassen live cowboymuziek en ruiken er de ribbetjes (al mag de tjes er deze keer
echt wel af) die op de barbecue liggen te bakken. We gaan dan ook op onze neus
af en vooral de jongens krijgen honger als ze al dat lekkers ruiken, dus
duiken we een echt sfeervolle bar/diner in met mooie muurschilderingen en
antieke autos en benzinepompen. Mijn cola wordt geserveerd in een glas dat bij
ons enkel als vaas dienst zou doen, en ik wil niet nadenken over welk
gigantisch beest dat moet geweest zijn als ik Kristof zijn ribbekes zie.
Beeldmateriaal is opnieuw beschikbaar JMet
de lichtjes erbij in het donker wordt alles nog wat sfeervoller, we zijn blij
hier nog eens naartoe geweest te zijn! Zo wordt het grootste deel van de rondreis
in schoonheid afgesloten, wat nu nog volgt is 1 tussenstop, Disneyland, Los
Angeles en... daar denken we nog niet aan ;-)