hanne en sietske in het hartje van Tanguiéta, wie zijn ze en vooral, wat doen ze...
18-02-2008
occuper
bonjour,
dag iedereen!
woensdag 13 februari;
op onze stage alles goed... gewoontjes en op zijn afrikaans, nooit op tijd... ( de kinderen hé). Onze eerste middag met de jongens ondergaan... behoorlijk rustig maar toch vreselijk vermoeiend. We speelden football chinois, bowling met blokken en springballen,... ze waren onder de indruk van onze creativiteit... ( de chef, Lazar komt de hele tijd met zijn kodak filmpjes en foto's maken). Over de middag gaan we onzeluch benutten in ons nieuw favoriet cafeke, de mirador. Ze kennen ons hier ondertussen al. anders vandaag niet zoveel speciaals gebeurd. s' avonds nog iets gaan drinken met enkele plaatselijke gasten. Een hiervan is hier heel gekend. HIj is namelijk de zanger van Les COOLSTARS... jaja... we waren onder de indruk... maar niet voor lang... ze hadden snel afgedaan toen ze toch wel ietwat genante vragen begonnen stellen... dit weerden we af maar melden hen wel dat we geemancipeerde vrouwen waren met ervaring en diploma in de taebo, karate, judo,... waren ze toen even onder de indruk... dat hadden we ook weer goed afgehandeld...
donderdag 14 februari;
op stage een nieuw kindje, blind geboren, kent geen affectie, moeder verliet vader en kind na de geboorte,... triestig maar wel leuk als we het kind aan het lachen kunnen brengen. Ook maakten we een braille-alfabet voor een andere blinde jongen van om en bij de 16 jaar (weet zijn leeftijd niet, laat staan zijn naam). Hij kent na een week de eerste 8 letters va het alfabet. Verschrikkelijk om het aan te leren... het lijkt behoorlijk hopeloos... maar geduld heelt alle wonden... s'middags gaan we naar de APP eten en daar ontdekken we vol verrassing dat het vandaag Valentijn is... hier dus helemaal niet zichtbaar... geen commercieel gedoe.
's avonds trekken we naar edith. Ze is er niet en we nemen dan ook weer even plaats bij salamou en familie. Zoals altijd weer heel gezellig en amusant. net toen we wilden vertrekken kwam edith aan met een gorde kinderen omzich heen. We gaan naar binnen en voor we het goed en wel beseffen krijgen we weer een maaltijd aangeboden. Twee maal warm op een dag. Sinds ons vertrek in het ziekenhuis is dat nog niet veel voorgekomen. 's avonds rond negen uur wilden we de shortcut nemen. Het was donker en we hadden geen zaklamp. Arm in arm vonden we gelukkig ons logement. na het killen van enkele vieze beesten kruipen we onder de wol.
vrijdag 15 februari;
niet veel gebeurd vandaag. We deden voor de eerste keer sinds ouaga onze was. Dit deden we volledig zelf met de hand, tot bloedends toe. We installeerden een wasdraad en lieten ons gedurende anderhalf uur volledig gaan. Pijnlijk voor de rug en vooral vermoeiend. veel verschil maakte het wel niet uit... onze kledij ruikt nu wel naar WIP maar ze zijn wel nog steeds even vies. deze avond nog iets gaan drinken om het weekend te starten ( hoewel we morgen moeten werken, tis het gedacht dat telt)
zaterdag 16 februari;
Dat meisjes veel lastiger konden zijn dan jongens hadden we nooit gedacht. We zouden macramébandjes maken en daarna football chinois spelen. Van dat eerste kwam al niet veel in huis. Ze wilden het zelfs niet leren... druk, hectisch en vooral geplunderd... ze trokken vanalles van de muren... Met onze haren recht begonnen we aan het langverwachte weekend. Die avond aten we iets dat onze goede vriend de slager UDO had bereid. taai en pikant. deze namiddag hadden we CHoukoutou gedronken en Sietske kreeg het gevoel dat het spul nog steeds aan het gisten was in haar buik. Met een wit gezicht nemen we de taximoto naar huis. Tegen alle verwachtingen in lukt het niet eens om stoelgang aan te maken... integendeel... constipatie is in the house... leuk! 2 motiliums en een kleine siesta later vertrekken we toch naar de APP. Al de mannen die we kenden die avond waren blijkbaar niet de grootste dansers. Wij, daarentegen waren niet van de dansvloer weg te slaan. We besloten om het niet te lang te trekken want zondag moesten we er vroeg uit om naar TANAGOU te gaan.
zondag 17 februari;
om 6.30 gaat onze wekker. SNOOZE. om 7u staan we op. We nemen ons rugzakje en vertrekken richting centrum. Daar hadden we afgesproken met Mama. Hij was ietwat te laat maar daar kunnen we mee leven ( in België bestaan er ook van die gevallen). Om 8u staan we aan de Taxi voiture om te vertrekken... TWee uur later konden we eindelijk vertrekken. Met 20 mensen in de auto en 5 mensen er boven op vertrokken we over zanderige wegjes richting de prachige watervallen. Aangekomen, inderdaad heelhuids, trekken we onze ogen open van al dat moois dat de natuur te bieden heeft... we trekken de bikini aan en nemen een duik in het water... zalig! we genieten er van een grootse show. De plaatselijke jongens beklimmen de rotsen en springen er zonder gène af. Echt hoog... supergevaarlijk maar wel de moeite om te zien. We probeerden het ook eens maar laat ons stellen dat we nog geen 50 centimeter hoog zijn geraakt. we nemen een maaltijd, doen wat toeristische winkeltjes waar afdingen niet zo goed lukt en vertrekken weer naar de bus. We moesten er zeker om 17u zijn om dan uiteindelijk om 19 uur te vertrekken. Die afrikaanse tijdsnormen toch...en wij die dachten vroeg thuis te zijn... s' avonds aangekomen op onze kamer zat er tot overmaat van ramp een ongedierte in onze kamer. Een salamander ( Maragua) zat ons met grote ogen aan te kijken van boven ons raam. Al snel stond het hele kot op stelten. Een klein overleg van wie de stoere zou zijn om het beest te doden zat er aan te komen. uiteindelijk was hanne de stoere en Sietske de poetsvrouw. Dat hadden we vooraf afgesproken. Het grote werk kon beginnen. Na het smijten van sletsen... we geven er allebei een tweetal voor het gebruik. eerlijk is eerlijk... na lang proberen metde sletsen besloten we de grove middelen er bij te halen.We nemen de trekker uit de inkomhal en gaan opnieuw naar het jachtveld. Je kunt je niet inbeelden welke angsten we doorstonden. We vonden het toch ook wel grappig... HAnne nam de trekker en deed een poging tot moord. Helaas... het beest viel op de grond. We stonden allebei te tieren ( echt niet overdreven) en hanne nam een slets om de genadeslag toe te dienen. Hier kon hetavontuur zijn afgelopen mocht hanne er niet hebben naast geslaan. Het slijmerige object kroop vervolgens onder Sietskes valies... Dat was het toppunt. Buitenadem ondernamen we een poging om de valies te verplaatsen. Het beest verkroop weer en weer en weer tot... ( we bleven gedurende de hele tijd kreetjes slaken, ook werden de sloelen gebruikt ( zo'n beest kan springen en kruipen waar het wil, maar dat deed er even niet toe)) hanne nam de trekker en plette het beest tegen de muur, de staart was er af en had nog enkele zenuwtrekjes... poeztsvrouw sietske had al een servietje gehaald en zat bijna gehurkt om het op te ruimen toe hanne riep dathet weer bewoog... en inderdaad... zo'n beest heeft werkelijk 3 levens... opnieuw werd de trekker gebruikt met dat verschil dat het beest nu tot een soort van Mousse werd geslagen... moe, voldaan en met een gerust hart ( alhoewel) kruipen we in bed
maandag 18 februari;
opstaan, eten en naar CPS. Door een misverstand zat onze ruimte al vol kinderen. normaal was dit pas in de namiddag gepland. Omdat het krokusvakantie is komende kinderen van een school een halve dag naar ons om te spelen. Daar ging onze individuele therapie... na 10 minuten was onze ruimte een waar stort. Na een uur konden we rampenplan C afkondigen. Dit vooral toen de kinderen om 10u hun potje rijst bovenhaalden ( hun ontbijt ofzo) overal rijst... blokken met rijst, puzzels met rijst. Opnieuw stonden onze haren recht maar gelukkig konden we er weer mee lachen. In de namiddag niet veel moeten doen. Materiaal nog wat gesorteerd ( we hebben nog steeds geen dozen) en bezoek gekregen van een man die gestuurd was door een van de amerikaanse vrienden van Edith. We zullen zien wat we voor hem kunnen doen... Toen we deze avond UDO tegen hetlijf liepen had hij vreselijk nieuws te melden, zijn vader was overleden. Hij vroeg ons even langs te gaan bij zijn familie ( wxaarschijnlijk een gewoonte hier, heeft te maken met respect ofzo). Zonder na te denken zeggen we ja. Daar aangekomen zat zijn moeder in een hutje apart met nog wat andere vrouwen. We moesten onze schoenen uit doen en even gaan zitten. Ze zat er gesluierd en diep bedroefd. We wisten echt niet wat zeggen en gaven een innige deelneming- blik...
na het verlaten van de hut bracht hij ons mee naar een ietwat afgelegen plekje op de binnenkoer. Daar lag zijn vader, begraven. Waren we even geschrokken zeg. We hadden echt met hem te doen...
verder is er niet zoveel gebeurd vandaag...
ziezo... dit was het dan maar weer... alles komt hier altijd goed...
