hanne en sietske in het hartje van Tanguiéta, wie zijn ze en vooral, wat doen ze...
12-02-2008
take it easy en afrique
dag beste lezers, ondertussen is er heel wat gebeurd. We zijn een week verder, een week vol veranderingen...
woensdag 6 februari;
Opgestaan zoals gewoonlijk. Met nieuwe moed vertrokken we opnieuw richting soeur Carmen. Dit om ons programma voor te stellen en ons project wat uit de doeken te doen. Al snel werd duidelijk dat de interesse ver te zoeken was... daar stonden we dan, beiden met een pruillipje tot op de grond. We voelden de ontgoocheling tot in onze kleine teen... ça fait mal! Toch besloten we om ons materiaal te sorteren... Maar de courage sloeg snel om in hopeloze lachbuien, uit frustratie wel te verstaan...Na lang overleg beslisten we dat we beter ergens anders ons materiaal konden gebruiken. We trokken onze stoute sletsen aan en gingen met ons kleinste hartje terug naar soeur Carmen... We vertelden haar heel eerlijk wat we hadden beslist en tot groot jolijt verstond ze ons...( die italianen zijn zo slecht nog niet...). We kregen de kans om nog enkele dagen in het ziekenhuis te logeren en mangeren om op ons gemak iets nieuws te zoeken. die namiddag begon onze zoektocht... die al snel werd stopgezet want we liepen meneer Corneille tegen het lijf. Hij was erg geinteresseerd in ons project. Hij is het hoofd van de afdeling orthopedie in het ziekenhuis en wist op die manier van onze plannen. Na zijn dienst is hij vrijwilliger in verschillende verenigingen en geeft hij kiné aan huis voor mensen die het niet breed hebben ( in afrikaanse normen is dit dus zo goed als niets). Hij kende de directeur van het centre promotion Sociale ( onze nieuwe stageplaats). we maakten met corneille een afspraak de donderdagmorgen. Die dag hadden we dus een dagje 'vrij'. We dachten, dit is een ideaal moment om Edith nog een bezoekje te brengen. Maar ze was niet thuis... De buren, salamou en familie, nodigden ons om wat bij te praten. Al snel zaten we in een afrikaans sfeertje en voelden we ons op en top. Salamou kent Ruth ( zus sietske) heel goed en daarom verliep de communicatie ook wat vlotter. We kregen kélékélé aangeboden. Zeer lekker, ' t smaakt als een lekkere vettige chip. Bij gevolg propten we ons buikje vol... Bij het verlaten van deze gezellige familie begeleidde Mama ( neef van Salamou) ons naar een plaatselijk bevetje alwaar we een heerlijke beninoise ons keelgat binnen goten... we gingen eten en kropen in ons bedje. We moesten er op onze afspraak met corneille fris uitzien... vandaar...
donderdag 7 februari;
deze morgen zagen we corneille en hij maakte ons warm voor het centrum. met deze temperaturen hier was dit niet echt onoverkomelijk. We gingen een kijkje nemen en we waren snel verkocht. De directeur, meneer Lazar was er niet maar werd telefonisch gecontacteerd. Hij zag het zitten en we gingen aan de slag. We haalden ons materiaal en maakten kennis met de medewerkers... een vlot dagje in vergelijking met de voorgaande... We voelden ons opnieuw kiplekker en gingen nog iets drinken naar de Baobab. Daar waar ze ons steeds graag zien komen... we besloten om die vlechten uit ons haar te halen ( we hielden het slechts 6 dagen vol)... we zetten er de schaar in en hebben daar 3 uur per persoon voor nodig. We kregen hulp van mama en gingen daarna nog wat drinken ( een slaapmutske).
We kropen veel later dan voorzien in ons bed...
vrijdag 8 februari;
Opnieuw opgestaan, ons klaargemaakt en gaan ontbijten. De eerste echte dag op onze nieuwe stageplaats kon beginnen. We begonnen al vroeg te transpireren ( combinatie van de hitte en de toch wel iet wat stress.) Het centrum is een centrum waar mensen met een handicap en sociale problemen terecht kunnen voor activiteiten (wat ze nog meer doen is voor ons zelf nog steeds niet zo duidelijk). Wij staan in voor de activiteiten met kinderen. Tijdens de week zijn dit kinderen met een handicap die daardoor niet naar school kunnen. Tijdens het weekend gaat het om kinderen met handicap en zonder handicap. Ons eerste kindje was een jongen van 7 jaar, hij heeft polio. Heel onwennig starten we met het aanbieden van sensorische prikkels. Hij lacht en amuseert zich de hele voormiddag. Dit gaf voldoening! Ook kwam nog een meisje van 2.5 jaar, de diagnose bij haar is onbekend, ons doet het denken aan CP (= cerebrale parese). Ook bij haar gaan we op zoek naar activiteiten op maat. In de namiddag kregen we de mogelijkheid om de ruimte verder kindvriendelijk in te richten. We gingen verf kopen op de plaatselijke markt en gingen aan de slag... Het resultaat mag er zijn!
Die avond besloten we de anderen op de hoogte te brengen van ons vertrek, dit specifiek naar Frère Florent die toen nog steeds niet op de hoogte was, we mochten dit van soeur Carmen nog even verzwijgen (hij had het ook te druk om hem dit al te kunnen vertellen). We sloegen hem om 20u s'avonds aan de haak. Hij had net gedaan met werken. Hij vond het een geweldig initiatief en wenste ons veel succes!
Na de eerste geslaagde dag, vonden we dat we een drankje wel verdiend hadden, we gingen nog iets drinken...
Zaterdag 9 februari;
's morgens opnieuw naar onze stage geweest. We hadden een 10-tal kinderen verwacht. Jammergenoeg werden er het meer dan 20. Als snel draaide onze ruimte uit op een ware mesthoop. Overal lag ons materiaal rond... We verdachten sommigen zelfs van het ontvreemden, dit was achteraf gezien fout. Hectisch maar geslaagd. We besloten de groep op te splitsen voor de volgende keren en een systeem te vinden om ons materiaal op te bergen.
Tijdens onze siësta werden we abrupt gewekt door het geklop op onze deur. Daar stond Mama. HIj was met zijn brommer. Doordat we die dag gingen verhuizen maar onze bagage in iedere hoek van de kamer lag verspreid (voor diegene die ons kennen is dit erg begrjipbaar). We propten in een 10-tal minuten alles in onze valiezen en vertrokken te voet naar de soeurs van Burkina, ons nieuw logement. Daarna nam Mama ons mee naar Salamou. Met z'n 3-en kropen we op de brommer en snorden we het avontuur te gemoed. Opnieuw werd ons kélékélé aangeboden. Mama besluit ons mee te nemen naar een Cabaret (nog kleiner dan een buvetje), daar kregen we de kans om Choukoutou te drinken, een plaatselijk gesuikerd drankje die verdacht veel op vloeibare gist gelijkt. We ontmoeten een oude bekende, Amina, ook zij trakteert ons opnieuw met een calabasje vol. We gaven haar een geweldige vlaanderenpin cadeau, ze was er heel gelukkig mee! GSM-nummers werden uitgewisseld (van Mama en Amina, voor ons zou het te duur zijn). Ze zou ons zeker nog eens opnieuw uitnodigen voor een maaltijd. Zo recht als we zijn binnengekomen, zo scheef gaan we weer buiten! Opnieuw beklommen we de brommer. Onze volgende stoppaats bevond zich een eindje buiten het centrum. De cascade van Tanguiéta. Na een eindje tussen de rotsen te hebben geklommen, kwamen we aan bij een pisstraaltje van een waterval (dit door de droogte). Heel rustig en heel mooi, we genoten er even van het mannelijk schoon (Mannen wassen zich daar namelijk in hun nakie, kijken mag aankomen niet... )
Die avond brachten we Edith, die nu wel thuis was, een bezoekje. Het bezoekje draaide al snel uit op een avondmaal. Veel te laat op onze rendez-vous met Mama, stapten we in het donker richting zijn huis. We gingen ons nog even omkleden op onze kamer om daarna nog een stapje te gaan zetten op zijn afrikaans. Eerst dronken we opnieuw Choukoutou in een heel klein hutje met zeer hitsige muziek. Al snel werden bij Sietske de eerste mannelijke stijve perikelen gevoeld. Hanne liep er de eerste afrikaanse lesbische tegen het lijf. Grappig moment, vooral toen ze haar handen niet meer wou lossen en ze mee verlegde van kroeg! Daarna gingen we naar de APP, een soort van dancing. We schudden er het vet van ons lijf. Ook werd rechtopstaand geplast in een klein kotje met een gordijntje voor (= het WC), degoutant! Na een goed avondje stappen kropen we wel voldaan en volgeschonken in ons bed.
Zondag 10 februari
Om kwart voor tien werden we verwacht bij Edith. We hadden beloofd haar te vergezellen naar een echte afrikaanse mis. Na ons avondje stappen, kwam dit toch iets ongelegen. Maar goed, we hielden ons woord. We hebben er slechts heel even spijt van gehad. Dit op het moment dat de priester het nodig vond om meer dan een uur te preken. Ook moesten alle nieuwelingen in de kerk rechtstaan. Dit ter verwelkoming in de familie van God. Daar stonden we dan...
's namiddags stond Mama daar opnieuw, hij leek ons iets te bezorgd over ons, maar goed, hij bleef wel OK. we kwamen opnieuw in een buvetje terecht (hoe doen we dat toch steeds?). Daar leerden we 'fils de Dieu' en zijn makker (een slager) kennen. We lachten ons te pletter en een traktaat kon weer niet ontbreken. Daarna namen ze ons mee naar de plaatselijke markt ('Fils de Dieu' vertrok naar de hemel). We kochten er allerlei benodigdheden om zelf ons potje te kopen. OPnieuw werden we in de zak geplaceerd, maar het lukte hen niet meer. We hadden het steeds door en werden begeleid door twee lokale binken!
We aten ons eigen bereide maaltijd (tomaten, ajuin, look, kruiden en kaas) en brachten een bezoekje aan Azara (dochter van Salamou). We moesten er een cadeautje afgeven van Ruth voor de kleine Augius. Al snel werd duidelijk dat mannen in Afrika even verslaafd aan de TV gekluisterd zitten wanneer er voetbal is (finale van de African cup, egypte-kameroen).
Om ons weekend af te sluiten, gingen we nog iets drinken naar de Baobab. Daarna trokken we ons terug op onze kamer om te gaan slapen.
Maandag 11 februari
Nieuwe stagedag, lastig opstaan, ... Er kwam een nieuwe jongen langs, iemand die blind geboren is. We zouden voor hem een braille alfabet maken en hem opnieuw leren rekenen. Voor de rest niets speciaals gebeurd... 's Avonds kreeg Mama telefoon van Amina. We werden uitgenodigd voor het avondmaal bij haar familie. Dat deden we dan ook. Het eerste wat ons opviel was dat ze onze prachtige broche (de pin), nog steeds droeg! We zorgden voor een assortie cadeautje en gaven haar een sleutelketting en een sticker van Vlaanderen (je kunt je niet voorstellen hoe blij ze hiermee was). De sodabi werd bovengehaald, de keeltjes werden gesmeerd. De sodabi bleef komen, weigeren durfden we niet. Voor Hanne werd het teveel, dit aangezien ze net haar Lariam had ingenomen. Ze goot heel subtiel af en toe wat in de struiken. De rest steeg jammer genoeg ook bij haar naar het hoofd. Al strompelend verlieten we de keet, we plasten in een douche bij één of andere familie (Mama vond de struikjes te gevaarlijk = te bezorgd!). Op die manier belandden we weer veel te laat in ons bed.
Vandaag 12 februari
Opgestaan, opnieuw stage gaan lopen. De blinde jongen kwam langs, we leerden hem de eerste 6 letters van het braille alfabet (wie weet kent hij ze morgen nog.) De rest van de stage dag verliep als alle anderen, leuk en vernieuwend... Ondertussen hebben we de directeur ontmoet. Hij boft ongelooflijk over ons werk. Hij trekt ook verdacht veel foto's en wil nog 100en andere belgische stagiares (we vragen ons af wat hij effectief heeft getrokken...). We zijn hier graag gezien en zijn dus echt met ons gat in de boter gevallen! Dank u Corneille (die ook al enkele dagen vraagt om eens samen een stapje te gaan zetten).
Deze avond na het werk opnieuw wat gaan drinken, daar kwamen we onze slager tegen. Toen hij ons zag zitten haalde hij vlug een pakje heerlijk vlees. Deze avond opnieuw ons favoriete koude schoteltje gegeten. Dit was het ongeveer.
Even een korte samenvatting van alle veranderingen: - verandering van stageplaats - verandering van coupe - verandering van logement - verandering van stoelgang (jaja, hij is er, de eerste 'tourista') - ...
)
