beste mensen, dit is de derde keer dat we dit epestel typen... We verwijderden het elk al een keer op een domme manier... Vandaar dat dit berichtje iets korter zal zijn dan voorzien... we doen wel ons best...

momenteel voelen we ons nog op en top toerist... de twee Nasara's zijn erg sportief en fietsen er op los op de afrikaanse wegen.
Nasara betekent blanke. Dit krijgen we voordurend te horen telkens we op pad zijn. Sommige zeggen dit onvriendelijk, maar vele anderen doen dit op een vriendelijke manier. vooral de kinderen zijn erg gefacineerd wanneer we voorbij rijden op onze "made in china- fietsen".

dag één, 29 januari
na de middag gingen we fietsen kopen in de buurt. Gelukkig hadden we ingrid aan onze zij. Ze zorgde ervoor dat we de fiets voor slecht 31000 CFa op de kop konden tikken ( reken zelf maar als je weet dat één euro 656 CFa is.) Na het op punt stellen van de fiets, reden we een toerke in de coté.

Aangekomen, deden we enkele bezoeken ( madeleine en eveline, 2 vriendinnen van Ingrid). Iedereen stelt ons dezelfde vraag: hoe bevalt ouaga je? JAh, hoe kunnen we daar nu al op antwoorden, we zijn hier nog maar pas...

dag twee, 30 januari

we fietsen een hele voormiddag naar de Libanees om onze euro's in CFa te wisselen.  Deze shop is erg westers en je kunt er alles krijgen gelijk in Mariette . Op de slagerafdeling kregen we op slag goesting in een ferm bord spaghetti. We zagen er namelijk een hoop gehakt liggen ( wij lusen dit rauw, wetende dat dit het meest onhygiënische vlees van Afrika is, treuren we...) bij het naar huis rijden stoppen we in een buvette en drinken een frisse pint. ( 60Cl voor minder dan 1 euro, daar kan de elfpenner een voorbeeld aan nemen)

thuisgekomen stellen we vast dat ze ons tussen tomaten kunnen leggen. zonnecrème staat ons bruin kleurke in de weg dachten we...we leerden ns lesje ( onze tubes zijn nu bijna leeg )

in de namiddag gingen we alleen op pad. We fietsen naar centre artisanale. Dit is een centrum waar er zich allerlei ateliers bevinden. Ze maken er ter plaatse handtassen, halskettingen, beelden, doeken, maskers,... Hebbedingetjes dus, echt iets voor ons ... We vertrokken met de intensie om veel geld te verdoen en dat deden we ook...

We moesten er wat inkomen want hier was het namelijk de bedoeling dat we onderhandelden over de prijzen die gegeven worden voor de goederen.  De eerste keer durfden we niet echt doorgaan maar de tweede keer zorgde ervoor dat alle deuren opengingen.

Daar werkte namelijk Abdoe, hij zag ons wel zitten. We kregen weteen een huwelijksaanzoek in onze richting. We meldden dat ze in België op ons wachten ( dat hopen we toch nog steeds...) maar dat we wel geïnteresseerd zijn in de armbanden...we startten de onderhandelingen. Wanneer beide partijen niet overeenkwamen maakten we aanstalten om te vertrekken en we zeiden dat het geen probleem was. Plots wilde hij het wel aan onze prijs verkopen. Hahaha de techniek was gevonden ( of waren het de charmes...). In ieder geval pastten we de truc nog verschillende keren toe en dronken als afsluiter nog een biertje.

We hoopten om voor zonsondergang thuis te zijn maar de zon dacht er anders over... In een kwartier werd het helemaal donker. We fietsten dus zonder licht, over de holderdebolderbaantjes naar la maison d'ingrid. Daar wachtte ons een heerlijk gegrilde maaltijd. gezellig!!!

derde dag: 31 januari

Ingrid mocht vandaag de auto van Firmin lenen. Onze bilspieren en zitbeenknobbels waren in hun nopjes. We reden naar Bois de Boulogne alwaar we een promenade maakten en reden een toerke rond de Barrage. MOOI

In de nammidag gingen we zwemmen in een hotel in het centre de ville. Ze verklaarden ons gek, want het is hier namelijk winter. Voor ons was het een heerlijke duik en het deed verdomd veel deugd!

die avond besloten we vroeg onder de wol te kruipen want de volgende morgen ( vandaag dus) moesten we vroeg uit de veren... 

dag vier:  1 februari

5.30 we worden gewekt door het huisalarm. Dieven? neenee, het was Ingrid die het alarm uitzette. Dit doet ze normaal met een opstapje maar vandaag wou ze het eens zonder proberen. we schrokken ons rot!

5.55 we vertrekken met een nuchtere maag richting de ochtendmis. Bij het aankomen is het klaar.
Leuke ervaring zo'n mis maar helemaal anders dan bij ons. Ze knielen, zingen en trommelen hier de hele mis door. We voelden ons twee dummy's. Wisten wij dat we op ons knieën moesten gaan zitten na de hostie... . In ieder geval twas tof!

na enkele familiebezoeken komen we terug thuis voor een heerlijk ontbijt met ananas en mangoconfituur ( selfmade by Ingrid). Om negen uur moeten we per  fiets vertrekken richting Rue Charles de Gaules. We hebben er namelijk een afspraak bij Coiffure Suzanne. JAja mensen, in primeur, Hanne en Sietske hebben vlechtjes in de haren. Ze zaten er per kop 3.30 uur aan en dat met drie personen. Zo'n werk was dat...

het resultaat mag er wel wezen denken we...

Zoals jullie lezen hebben we nu nog een gezonde dosis luxe om ons heen, na zondag is dit een raadsel... We weten ook niet of zo makkelijk toegang zullen hebben tot het internet... We doen ons best...

het is nu ondertussen 18u... we zijn begonnen om 15u... hopelijk lukt het deze keer zonder problemen... Het was onze laatste poging...
op de vorige pogingen meldden we wat we deze middag nog wilden doen. Jammer... geen tijd meer... Toch zetten we het op en rijtje: haartopjes afbranden, valiezen maken ( morgen is een drukke dag en en zondag vertrekken we om 6.00 s' morgens naar het hartje van Tanguiéta ( benin)), onderbroeken wassen en bloggen. Dit laatste liep net iets langer uit dan verwacht.... maar we hebben het er voor over.

Met liefs,

Hanne en Sietske

P.S. zoals jullie in de reacties kunnen lezen is de president van Burkina heel blij met onze komst. ( hehehehe, -we simuleren een lachje van ene meneer Hauspie) We namen bij gevolg contact met hem op en we zijn morgen in de vroege avond uitgenodigd in de presidentiële residenties voor een vijfgangenmenu...

en als je dat niet gelooft, dan maken we je wel nog iets anders wijs..( hé jan?! )

01-02-2008, 18:57 geschreven door siets en hanne  

28 januari: de grote dag!

om negen uur stonden we op onze trein te wachten in kortrijk. We kregen een verrassende telefoon van Pieter. Hij trok zijn stoute schoenen aan, toonde zijn tanden en vond de ballen aan zijn lijf . Hierdoor kon hij ons alsnog naar de luchthaven brengen. We parkeerden ons op plaats 4J-25 ( voor het geval magda, christine en pieter nog steeds aan het zoeken zijn, we know the answer) Een pintje ( in ons geval), 5 traantjes ( in sietskes geval) en veel geknuffel, gepieper en gekwijl later ( ook de fotograaf was van dienst , waarvoor dank ) zwaaiden wij onze mama's, de tante van hanne en Pieter ( de vriend van sietske) met een hoog blind-date gehalte uit. Nog even wachten wachten op onze vlucht. Hoe doof je beter de tijd dan met een goede, frisse pint in de hand.

vliegreis: Eenmaal op het vliegtuig gestapt, stelden we vast dat de avonturiers van de arteveldehogeschool helemaal langs achter moeten plaatsnemen. Dit in de buurt van kleine, snoezige mulatjes. Stel je maar eens voor dat de staart afbreekt, we hebben de  bagage, onszelf en een klein ventje. De ideale ingrediënten voor het opstellen van de snoezelruimte

Na een heerlijke maaltijd , desoriëntatie in tijd ( we zaten een uur langer het vliegtuig dan gedacht). Eens spanje gepasseerd, het water overgestoken begonnen de buikkrampen der zenuwachtigheid zich aan te dienen begonnen we aan de afdaling. Na een perfecte landing ( we hadden graag geapplaudiseerd) kon het lange wachten beginnen.

Onze eerste voet op afrikaanse bodem ( transit casablanca).
We shopten, aten,shopten, aten, dronken ( zou dit een pintje zijn geweest ?), we slenterden en de uren gingen tergend traag voorbij.

Daar zaten we dan, we haalden onze kaarten boven, bereidden onze inleefweek voor ( jaja meisjes) en we amuseerden ons te plet.
Na een tijdje begon onze maag te knorren en we opteerden voor het naar binnen werken van een heerlijke pizza...

Na het binnenschrokken van de pizzapuntjes kwam plots een onbekende,blanke naar ons toe.
"spreken jullie nederlands"
"ja"
"alé zeg, komt dat tegen"

hoorden we daar westvlaamse klanken? Jaja roeselaarnaars, op doorreis om camions te verkopen :)
de contacten werden gelegd, de kaarten werden geschud en het bier ( nog maar eens) werd besteld. bier op kosten van de firma, zaliiiggggg!

en weet je, we kuisten ze af!!!!!

Een van deze mannen heet Geert, nen krullenbol met aardig veel trekjes van één van onze leerkrachten, zelfs zijn neus, de mannelijkheid en zijn lach waren erg gelijkend.

Even verloren we de tijd uit het oog, tien minuten over boardingtime, een flits voor onze ogen, het vliegtuig was vertrokken...

Maar niet dus, een uur vertragen was het tegenaanbod. Daar zaten we dan... opnieuw...


na een een uurtje wachten, een gratis drankje stegen we eindelijk voor de tweede keer op. De vermoeidende dag eiste zijn tol en we beslisten om een dutje te doen. Echt comfortabel zo'n vliegtuig. De rugjes zullen het geweten hebben. Alsof 2 keer opstijgen nog niet genoeg was, maakten we om 3U 's nachts een tussenlanding Niamey en moesten we nog eens de lucht in ( vliegangsten volledig overwonnen).

om 4.07 plaatselijke tijd ( bij jullie 5.07) konden we onze eerste voetstappen op Burkinabees grondgebied zetten. Daar de gebouwen toch wel een 200 meter van het vliegtuig verwijderd waren vonden de burkinabesen het toch wel nodig om een bus in te zetten...

Na extra controles... ( stress) konden we onze bagage ophalen en raar maar waar hier was niets fout gelopen...

Toen we de luchthaven verlieten kunnen we de situatie vergelijken met vliegen op een hoopje stront. "Besoin taxi?" ( 15 mannen wilden ons een lift geven, egostreling?) ondertussen kozen we er eentje uit. Er liepen 2 mannen met ons mee en die wilden maar al te graag onze bagage dragen... we bedankten vriendelijk en waren opgelucht wanneer we een groene wagen zagen verschijnen. De bagage werd in de auto geplaatst, dit terwijl wij een duidelijke prijs aan het bespreken waren... en jaja... we zouden niet in Afrika zijn mochten ze voor het plaatsen van de bagage in de koffer geen bijdrage vragen... Elk een euro hebben we gegeven... verdorie... we zijn in de zak gezet...

Scaderend dat dat veel geld is en dat we het enkel maar geven omdat we moe zijn en in ons bed willen kruipen, stappen we in de auto. Wanneer je ons ging zeggen dat die wagen binnen de minuut uiteen ging vallen, dan gingen we het geloofd hebben.
Rode lichten kennen ze hier, maar gebruiken ze niet. Hetzelfde met het rondpunt... ( waar ligt de grens. Wat is een rondpunt en waneer heeft iemand zijn wiel verloren... als jullie begrijpen wat we bedoelen...)

na een kleine 'deviation' zien we Ingrid aan haar deur staan, ze had het vliegtuig gehoord...
We krijgen een rondleiding en kropen onder de wol (6.00).

9.00: we worden wakker met de zon op onze snoet,  we kijken door het raam naar de wonderlijke wereld; Afrika. door het dichtvallen van de oogleden gaan we terug slapen.

11.00 wakker worden, tanden poetsen,aankleden, hoofd onder de kraan en naar beneden... Daar zien we Bibetha ( het huismeisje van de familie Ky-Messine). We kregen een kleine kleine rondleiding in de buurt. Wij kijken en zij kijken... grappig... ( domme, domme blanken).

Het eten werd opgediend:
-soep
-gebakken bananas
-saus van tomaat met geit
-sla met look en tomaten...

heerlijk maaltje zouden we zo durven zeggen...
als dessert kregen we een fruitslaatje van mango en watermeloen... ZZZAAAALLLLIIIGGGGG!!

hier zitten we dan, denkend dat jullie nu wel voldoende leesvoer hebben gehad. Straks gaan we fietsen kopen en gled wisselen... We zullen weer ogen trekken... maar zo hoort het ook...

veel liefs van ons voor jullie...

Hanne & Siets

P.S. het is hier poepheet, 30 graden... wetende dat het de komende maanden alleen maar warmer wordt, groeten we jullie!

29-01-2008, 00:00 geschreven door siets en hanne