Ik leef op stoere laarzen, straffe koffie, massa’s chocola, een warm hart en… woorden.

Tettergat, babbelwater, spraakwaterval, babbelkous. Al van kleinsaf moeten mijn woorden er uit.

"Dat kind haar mond staat nooit stil", zei de juf van de 1ste kleuterklas. En hoewel het geen leuke juf was -kinderen met stoelen op hun hoofd in de hoek plaatsen en met natte broek laten rondlopen- maakte ze hier wel een juiste inschatting.

En toen ik gisterenavond de slaap niet kon vatten, bedacht ik: ik maak morgen een blog tijdens mijn middagpauze. Een klein projectje van mezelf. Strak plan!

Genoeg intro, hier volgt het eerst blogstukje.

Dit weekend ging ik naar de Ardennen. Dardennen.

Zalig was het. Twee dagen lang dacht en leefde ik niet volgens lijstjes: geen beleidsnota's, geen offertes, geen huurcontracten, geen boodschappenlijstjes, geen to do-lijsten, geen strategische plannen. Gewoon stappen en praten, en babbelen en wandelen. En lachen, en genieten. De enige lijst die ik zag passeren, was de drankenkaart in het café.

Voor even was ik niet én mama én ex-partner én lief én werknemer én vrouw én vriendin én zus.

Maar was ik gewoon een lijf dat zich voortbewoog, en genoot van natuur en omgeving.

Bij thuiskomst gisterenavond viel alles helaas meteen terug in de oude sleur.

Oei, er is geen brood voor morgen. Wanneer moet ik morgenochtend de trein nemen om tijdig op die vergadering te zijn? Even een berichtje sturen naar mezelf dat ik van op de trein de dokter moet bellen, en 's avonds de balletzak van mijn kleinste meid naar haar moet brengen, en die afspraak van 's avonds nog moet verschuiven. En als ik nu de was nog insteek, dan kan die morgenavond meteen de droogtrommel in.

En terwijl de plekken op de was verdwenen, kwamen er plekken op mijn humeur.

Terwijl het lief voor de TV hing, ging ik op tijd mijn bed in. "Want ik wil fris zijn morgen!" Not.

Slapeloze nacht. Gepieker. Wallen onder de ogen.

Laat ik het bovenstaande lijstje meteen maar aanvullen: mama, ex-partner, lief, werknemer, vrouw, vriendin, zus en onnozele kip en simpele duif.

Josse De Pauw schreef in zijn boek Werk: "Sommige mensen zijn lief en andere niet. En mama is een sommige mens."

Dat is dan ook de enige rol die ik vanaf vandaag nog ambieer: die van sommige mens. Lief, ook voor mezelf!

Met een beetje tijd om te mijmeren, om te schrijven, om gelukkig te zijn.

It always seems impossible, until it's done!