Je onregelmatige portie zeer sterk geschreven reviews. Omdat ik geen vrienden heb deel ik men bevindingen over muziek die ik beluister hier op.
16-10-2013
Best Coast - Fade Away
Het Amerikaanse indie-pop duo Best Coast is terug met een nieuwe 7-nummerige EP: 'Fade Away', en brengt zoals gewoonlijk weer simpele maar toch wel heel geweldige muziek speciaal voor jullie, de wereld.
Veel meer valt er ook echt niet over te zeggen het duo brengt gewoon steeds weer zeer goede nummers, met dromerige gitaar riffs die al meteen worden ingezet bij opener 'this lonely morning'. Het is een band dat niet echt verandert in het maken van hun muziek en ook niet super verrassend is maar zolang de nummers op zichzelf nieuw lijken te horen zou niemand mogen klagen en dat doe ik ook zeker niet, het zijn allemaal nummers die ik tot het uitbrengen van hun volgende EP niet zal moe gespeeld hebben want hoewel ik vaak de nummers als groep associeer zijn ze allemaal verschillend en zeer individueel, ze gaan vrijwel steeds over hetzelfde thema: "liefde" maar over de verschillende aspecten die het bezit en de problemen ervan, maar ze zijn allemaal zeer happy-klinkend hoewel ik na het laatste nummer bijna aan het wenen was (I don't know how is een zeer emotionele afsluiter). Eigenlijk moeten jullie echt niet meer naar mij luisteren laat staan andere reviews over dit album te lezen, het is gewoon een soeverein album, de release staat klaar voor 22 oktober en je kan nu al via verschillende media op het internet het album streamen, dus neem het van me aan, stream het album van de dag dat je dit leest tot de release datum en koop het dan... minstens 4 keer !
6 jaar geleden bracht MGMT met hun debuutalbum 'Oracular Spectacular' meteen hun waarschijnlijk meest succesvolle album uit met hits als: 'Kids, Electric Feel en Time to pretend'. Met de opvolger 'Congratulations' verloor het bijna evenveel fans als het bijkreeg na hun debuutplaat (ikzelf hield ontzettend veel van dat album, zeker eens beluisteren als je de tijd hebt), omdat de muziek vreemder en vreemder werd en een pak minder pop-georiƫnteerd was. En wat blijkt de band gaat met dit album nog een stap of 9 verder dan bij 'Congratulations'
Het album wordt geopend met 'Alien Days' dat wordt begeleidt met een assortiment aan zeer kleurrijke synths die je zelf als niet drug-gebruiker in een soort trance brengt, het is zeker en vast een van de topnummers die op het album staan (ik raad je ook aan om 'The Opimizer' te downloaden waarvan je een code krijgt bij het aankopen van het album, want die introduceert je nog meer in de wereld waar dit album zich in bevindt). Hierna volgt met 'Cool Song No.2 ' een opnieuw apart nummer over een man die zen vriend verliest aan een zeldzame ziekte die je ledematen verandert in een boomachtig iets, bij een laatste poging om zen vriend te redden die tevergeefs blijkt te zijn neemt hij de ziekte zelf over waaraan hij later ook aan gaat sterven, (en dit is overigens nog een van de meest normale nummers op het album) het nummer bevat op de achtergrond Oosterse synths die je echt meenemen in het verhaal, zelfs als je niet weet dat er een verhaal achter zit. Track 3 'Mystery Disease' is tegenover de rest van het zeer lichte en vreugdevolle album een vrij donker nummer, het nummer is waarschijnlijk een vervolg op het vorige nummer, dit is een van de normalere songs, het is een zeer claustrofobisch nummer die je het best luistert met een ongelofelijk dure hoofdtelefoon. 'Introspection' is een een cover van sixtiesband Faine Jade, die perfect bij het album en vooral het eerste deel bijsluit, een zeer gelukkig stoned nummer, veel hebben ze er niet aan gewijzigd, het is wel hetzelfde geproduced als de rest van het album, zeer claustrofobisch en fuzzy. 'Your Life Is A Lie' - de hoofdsingle van dit album- is een 2 minuut durend lied, wat als je er dieper induikt een zeer slim geschreven lied is en voor mensen als ik het enige lied is die je hardop laat spelen als mensen passeren terwijl je met een brede glimlach in hun ogen kijkt, als je het beluisterd hebt weet je vast wel wat ik bedoel. Dan landen we met 'A Good Sadness' aan bij het moeilijke deel van dit album en waarschijnlijk de meest vreemde nummers die de band ooit heeft geschreven en waarschijnlijk ooit zal schrijven. Het is een introductie naar het volgende nummer, Astro-Mancy zal de gemiddelde luisteraar vast en zeker doen kotsen, het is claustrofobisch/psychedelic en nog zoveel meer maar de enige manier dat je enigszins kan genieten van dit lied is via the optimizer,en dan nog, je zal nooit speciaal dit lied op je iPod opzoeken, dat staat vast. 'I Love You Too, Death' is een zeer mooi nummer vind ik persoonlijk, het doet me op een of andere manier denken aan 'Cheree' van de band 'Suicide' (zoek het op, het maakt me van mensen houden), het nummer is qua intonatie en achtergrond muziek het volledige lied hetzelfde, maar het verveelt me (persoonlijk) geen enkele seconde. 'Plenty Of Girls In The Sea' is zonder twijfel het meest 'poppy' lied van het album, maar natuurlijk bevat het wel vreemde/dolgedraaide lyrics, die absoluut nergens over gaan, neem nu de openingszin: 'There's plenty of girls in the sea/ and plenty of seeds in a lemon.' Afsluiter 'An Orphan of Furtune is een perfect einde van het album die het beste van beide helften van het album samenneemt en het omvormt naar een episch slot, dat je bijna doet huilen. Over heel het album heeft MGMT er zeker goed aan gedaan om verder hun eigen weg uit te gaan ondanks het verliezen van vele fans, wat hun volgens mij geen zak kan schelen, benieuwd wat hun label 'Columbia' daarover denkt...
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 3/5 - (2 Stemmen) Tags:MGMT MGMT Columbia 2013 Andrew Vanwyngarden Ben Goldwasser
08-10-2013
Revenir - Exiled from Bear Country
Revenir is een product die er is gekomen als reactie en ook wel ten gevolge van lichte tot zeer zware wraakzin ten opzichte van de leden van oprichter Matt Pelissier's vorige band 'My Chemical Romance' (die hij samen met frontman Gerard Way had opgericht) die hem uit de band hadden gezet net voor ze hun bekendheid hadden verworven, de reden waarom is tot vandaag nooit echt publiek gemaakt, hijzelf beweert ook zelf de reden nooit geweten te hebben. Jaren van ergernis en wroeging gingen voorbij terwijl zen vorige band hoge toppen scheerde zat hij zich af te vragen waarom dit ooit was kunnen gebeuren.
Uit de woede haalde hij creativiteit waarop hij besloot het nog eens opnieuw te proberen en richtte hij zen eigen band 'Revenir' op. Tijdens het opnemen van het album ging er heel wat mis: binnengebroken in de studio, de gitarist en bassist stopten en bovendien had men ook nog nauwelijks geld, door het lang aanslepen ervan. Kortom de band en vooral de frontman heeft heel wat meegemaakt in een korte periode en dit is te horen aan hun debuut-plaat. De opener 'Blinded Sight' grijpt je vast bij de keel en wijst je erop waar je de komende twaalf lieden voor staat, stevige rock met alleen maar ruwe kanten. Dit geldt ook voor de komende vier liederen, nog voor je goed en wel beseft dat het ietwat eentonig begint te worden komt er met 'I Feel Nothing' een heel ander lied het klinkt als - wie kent hen nog? - Billy Talent maar dan met ongelofelijk veel ballen, wanneer dat lied zen limiet bereikt volgen er weer wat agressieve rock nummers die zoveel woede uitstralen dat je dochter er enkel van kan huilend naar huis komen of immens veel gehoorschade van op loopt. Maar eerlijk gezegd het werd voor mij wat teveel van het goede, de nummers trekken allemaal wel heel veel op elkaar en echt origineel is het allemaal ook niet, maar dit is gewoon een goede rockplaat met niets meer of minder, geen speciaal gedoe, geen fantasietjes, men rockt gewoon dit zijn verzuurde mannen die rock brengen op testosteron. Het is geen album dat je speciaal gaat opzoeken of aan een stuk wil luisteren, maar als er een lied verschijnt op je iPod ga je het vast en zeker laten staan, althans als je even kwaad bent op de wereld als deze mannen!