Voor kort ben ik momenteel terug. Er is veel gebeurd in het afgelopen jaar en veel dingen die ik liever wil vergeten. Weer ben ik de fout in gegaan en mijn kledinglijn is nog niet echt van start. De stappen die ik wou zetten waren moeilijker dan ik dacht. Het is weer rond mijn verjaardag een rotzooitje. Dat lijkt al een gewoonte sinds mijn vijfde. Nu heb ik de hoop opgegeven om een leuke verjaardag te hebben. Volgend jaar wordt ik twintig en ik heb nog steeds niets bereikt. Om miljonair te worden op mijn eentwintigste lijkt onmogelijk. De designs voor mijn schoenenlijn zijn bijna af en ik ben er apetrots op. Net zoals vorig jaar heb ik geen vriend. Er waren wel een paar jongens waar ik mijn zinnen op had gezet maar zoals gewoonlijk werd het niets en dat lag vooral aan mij. Jongens zien mij niet zo snel als een vriendin omdat ik gewoon een vervelende meid ben. Maar dat terzake. Vorig jaar had ik vermeld dat ik een jongen zou ontmoeten voor het eerst en ik heb hem ontmoet. Inmiddels is hij verloofd met een ander meisje. Ik neem het hem niet kwalijk, hij en ik waren niet goed samen en hij past beter bij dat andere meisje. Ookal vraag ik me de laatste tijd vaak af of ik niet verder moet. Wordt het geen tijd voor mij om een leuke jongen te zoeken om mijn leven mee te delen. Zoals vele ben ik bang dat ik later alleen eindig. Tegenwoordig meer dan anders. Naast zulke emoties heb ik akelig nieuws gekregen vorig jaar. Ik heb met mijn studie moeten stoppen omdat ik het niet leuk vond en nog een andere reden die ik eigenlijk niemand heb verteld. Mijn SLB'er dacht dat ik naar een therapeut zou moeten gaan om over mijn leven te praten. Vooral omdat de gedachtes die ik in mijn hoofd heb, niet horen te zijn hoe ze zijn. Soms ben ik erg blij en opgewekt dan kan ik de hele wereld aan en hou ik van mezelf. Andere dagen haat ik mezelf en zou ik het liefst uit het raam springen. Een einde maken aan het leven. De gedachtes die ik dan heb zijn wat gevoeliger dan die van andere. Het zijn symptomen van borderline. Ik heb het nog niemand verteld want ik denk eerlijk gezegd niet dat ik het heb. Vroeger wou ik mijn leven vaak eindigen omdat ik dacht dat ik alleen was. Soms heb ik nog van die gedachtes maar diep van binnen weet ik wel dat ik niet alleen ben. Eigenlijk wil ik gewoon aandacht en dat is lastig toe te geven, zeker als je de aandacht nog steeds niet krijgt. De laatste tijd gaat het niet veel beter, ik heb gewoon het gevoel dat ik alleen ben. Maar ik hou mijn hoofd omhoog. Er zijn nog een paar dingen die ik wil doen voordat ik er een einde aan maak. Zoals op vakantie gaan en drinken.
