Eigen ding, geen compromissen, schofferen, ... het heeft O'Connor een absolute sterrenstatus gekost. Het verscheuren van een foto van de toenmalige paus helpt ook niet echt, maar het typeert de 'no nonsense' van deze grote artieste, mogelijk speelt ook haar Ierse roots een rol. 'Troy' is beklijvend, gaat door merg en been, hoe een klein freel meisje dit uit haar strot krijgt ... het moet haast wel op een eigen pijnlijke ervaring gebaseerd zijn, iedereen verwerkt liefdesverdriet op zijn/haar manier ... Live uit '88, op de tippen van haar tenen ...
Heel lang geleden : Live optreden van Suzanne Vega in de Elisabethzaal in Antwerpen. Voorprogramma : Ene Michael Hedges Normaal gezien overstijgt het geroezemoes uit de zaal het optreden van de artiest in spe, ditmaal was het muisstil : Hedges was subliem en durfde het zelfs aan om 'All Along The Watchtower' van Bob Dylan te brengen. Was dit privilege niet voorbehouden aan Jimi Hendrix ? Dat van dergelijk optreden nog beelden bestaan is goed nieuws : Hedges neemt z'n tijd om de akoestische gitaar te stemmen en 'ontploft' dan vanouds, dit is muziekgeschiedenis, letterlijk dan, de man kwam om in een autoaccident in 1997. Ode aan een groot artiest ...
Op het album Reverence uit 1996 sprong dit nummer niet onmiddellijk op de voorgrond (in tegenstellling tot bv Insomnia), een later uitgebrachte live versie (Live In Cannes) brengt het nummer echter schitterend in de spotlights (ondanks het ontbreken van de beklijvende intro van diva Penny Shaw). Sister Bliss (zus van singer-songwriter Dido) in een 'klassiek werkje' van hooguit 4'.
Om één of andere reden is deze groep nooit echt doorgebroken, ondanks een handvol leuke, poppy songs ('Hatful of Rain' is een prima 'best of' trouwens). Het nummer Nothing Ever Happens is echter wel een pure 'standard' die elke straatmuzikant in z'n repertoire moet hebben, wie kan mijmeren 'billboards advertise products that nobody needs ...' heeft een 'message' - dit nummer klopt als een bus en is tijdloos.
Springsteen heeft het al meermaals toegegeven : moest hij als vrouw op de wereld gezet geweest zijn, zijn naam zou 'Melissa Etheridge' geweest zijn. Etheridge is een veelschrijver, de emoties hebben al meer dan 10 full cd's opgeleverd van wisselende kwaliteit, maar, de rode draad is meer dan duidelijk : ze heeft een typisch, doorleefd stemtimbre en prachtige, poetische lyrics, dikwijls geput uit haar moeilijk, lesbisch, liefdesleven.
Net als Bruce Springsteen, schreef ook Melissa '9/11' van zich af met het album 'Lucky', laat het titelnummer nu net over haar herwonnen kracht gaan na een verbroken relatie, de rest van het album refereert meermaals naar dit litteken in de recente amerikaanse geschiedenis (bv Tuesday Morning).
In '04 stond ze voor het laatst op een belgisch podium, kort daarna werd Melissa getroffen door borstkanker (maar herstelde gelukkig). De show die ze daar gaf, geeft de reden aan waarom je soms concerten MOET bijwonen : Melissa heeft een enorme interactie met het publiek, leuke bindteksten, maar is bovenal gekend voor haar uitstekende 'live performances' met meermaals 'kippevel' momenten.
Dit stuk brengt 'Lucky' gevolgd door 'Will You Still Love Me ...'
Eens om de zoveel jaar hoor je een tune en wordt je keel letterlijk dichtgeknepen door sfeer, tekst, stemtimbre ...
Deze dame versterkt haar virtuositeit door de setting (simpele acoustische set, zittend op een barkruk).
Wat een eerbetoon aan een nummer van Bob Dylan, 1 van de zeldzame keren dat de 'copie' het 'origineel' meer dan overtreft. (Bob is net als oa L Cohen en N Young absolute 'top' als singer-songwriter, maar het 'singer' gedeelte komt af en toe meer tot z'n recht wanneer een andere artiest zich 'waagt' aan iets wat 'fanatici' al gauw als heiligschennis gaan beschouwen - Adele bewijst dat het anders kan)
Wie zorgt ervoor dat deze jongedame rustig kan rijpen en openbloeien tot een absolute wereldtopper ?
Frey vormt 50 % van 1 vd beroemdste schrijversduo's uit de popgeschiedenis : Glenn Frey en Don Henley schreven 90 % van het 'oeuvre' van The Eagles.
Begin jaren '80 was het vat af voor de Eagles : Frey en Henley waren elkaar meer dan beu (Frey was wat lui en speels, wachtend op de muze, artiest pur sang, Henley was de veelschrijver, de gestresseerde controlefreak), ze zouden pas terug samen muziek maken 'when hell freezes over'; blijkbaar is dat ondertussen rond 1995 gebeurd ...
Afzonderlijk van elkaar maakten beiden verschillende albums, Henley had er een stuk of 4 en schreef werk dat moeiteloos aan het oeuvre van 'The Eagles' kan tippen, maar 'Europa' luste enkel pap van bv 'Boys Of Summer', what a waste ... later misschien meer daarover.
Frey was ... wat luier, maar wat hij op z'n eerste soloalbum presteerde mocht er best zijn, deze River Of Dreams is daar een perfect voorbeeld van : Echt Eagle-like, the 'American Dream', lazy, smooth ... maar het verveeld zelden; de 'lyrics' mogen er voor 1 keer ook best zijn, in deze tijden van onthaasting en ecologisch verval hyper actueel, tja, Frey had 25 jaar geleden al tijd genoeg om te mijmeren over het feit dat het echt wel 'anders' moet ...
