Over The Beatles kunnen we uren doorgaan, we zich verdiept in het oeuvre zal het snel met me eens zijn : The Beatles zijn de bron van de hedendaagse rock-scene : wat de heren op goed 7 jaar ('63-'69) uit hun mouw hebben geschud is onwaarschijnlijk. Vooral de constante evolutie in hun muziek, steeds gebruik makend van de enorm snel evoluerende technieken, is bewonderswaardig. Een quote van hen 'we wensten niet te hervallen in het ritme of het deuntje van de vorige hit' bewijst hun constante drang naar vernieuwing die vooral vanaf '66 (na de stopzetting van de 'nutteloze' liveoptredens) heel nadrukkelijk was. De perfectionist Paul en de 'm'en foutist' John, beiden geniaal in het vatten van melodien die door Beatle 5 George Martin meermaals met een klassiek sausje werden overgoten ... legendarisch ! Voor wie écht diepgang in dit groepje wil : The Anthology DVD reeks is een aanrader, in deze reeks kwam plots de melodie van 'In My Life' naar voor, alhoewel ik het niet echt kende, liet het me onmiddellijk niet meer los, het is 1 van de 'vergeten parels' van dit fenomeen.
The Boss heeft een indrukwekkende erelijst, die steeds langer wordt. Veel mensen dwepen bij 'the early years' (Born to Run, Nebraska, ...); ikzelf was wat later overtuigd, maar helemaal overstag ging ik in 2002. Springsteen bracht het conceptalbum 'The Rising' uit. Het album is volledig opgedragen aan '9/11' en dit gebaseerd op 1 eenvoudig feit : Enkele dagen na 9/11 loopt Springsteen rond in z'n geboorteplaats Queens (New York); een taxi auto stopt naast het voetpad waar Springsteen loopt en de chauffeur roept 'Hey man, we need you, now more than ever' Springsteen begrijpt het onmiddellijk : de man refereert ernaar dat muziek van Springsteen de natie er bovenop kan helpen. Wat volgt is legende : de man schrijft een album bij elkaar dat enorm beklijvend is, veel nummers zijn 'kippevelmomenten'; The Rising is een typisch Springsteen nummer : gespierd en krachtig, met een boodschap van hoop, 'The Apple' zal uit z'n as verrijzen. Het pure rock gehalte, de tekst, de performance, de potentiele meezang heft dit nummer naar het beste wat Springsteen ooit voortbracht.
Van Morrison had een grote hit met dit nummer in de jaren 60. Plots was er dat album 'Horses' en die band 'Patti Smith Group' met Patti Smith als lead vocal in 1975. De progressieve 'scene' uit die tijd beschouwde dat album als een onvoorwaardelijke 'standard', zoveel jaar later is deze 'interpretatie' van 'Gloria' de enige, echte. Patti Smith is er nog altijd (een habitué op ao Dranouter), deze 'Jools Holland' is een verpletterend eerbetoon ...
De 10de diamant dient Pink Floyd toe te komen : Het album Wish You Were Here volgde in 1975 Dark Side Of The Moon op. De groep was ondertussen al een tijdje 1 van z'n originele leden kwijt, de overige groepsleden hadden immers, om de continuiteit van Floyd te garanderen in '68 een hardverscheurende beslissing dienen te nemen : stichtend lid en muzikaal brein Syd Barrett diende uit de groep gezet te worden daar diens drug(mis)gebruik het voortbestaan ernstig hypotheceerde. Barrett daagde niet op, of was niet in staat te spelen. Z'n psyche ging zienerogen achteruit. De relationele moeilijkheden ts de groepsleden mid-seventies (de toenemende invloed van Waters) deden melancholie hoogtij vieren. Nummers als 'Shine On You Crazy Diamond (Parts I to ...) en Wish You Were Here zijn dan ook opgedragen aan het 'genie' Barrett. (In Shine On zitten trouwens ook z'n initialen). Het nummer Wish You Were Here is een pareltje (je moet het eindelijk op lp horen) en bijzonder emotioneel in deze uitvoering, want voor het eerst staan Mason, Gilmour en Wright, terug samen op één podium met Roger Waters (Live 8 in 2005), na jarenlang geruzie over van alles en nog wat, ze dragen hier het nummer letterlijk op aan 'Syd' die een jaar later (2006) zou overlijden. De slogan van Live 8 'No More Excuses' die boven hun hoofden prijkt is ook een prachtige boodschap voor dit Pink FLoyd kwartet.
Het lijken wel een bende eindejaarsstudenten 'Muziekacademie' met een eindwerkje ... Allerhoogste onderscheiding voor dit loepzuivere nummer, fris en vrolijk, Hollands Glorie op Pinkpop 2000.
The Dixie Chicks hadden het allemaal : prima nummers, goeie looks, super live act ... 'The Rednecks' in de States waren wild enthousiast van deze Country Rock Chicks.
Tot ... Nathalie Maines (1 van de drie groepsleden) tijdens een live concert in Londen (2003) het door de micro roept : Ze vinden het maar niks te behoren tot een land dat oorlog voert tegen Irak, 'we're ashamed that the president of the US is from Texas' ...
Het vervolg is hallucinant, hun achterban, de oer-klassieke, conservatieve amerikaan,die pal achter z'n president staat (no matter what) spuwt de Dixie Chicks uit (de LP verbranding van The Beatles ten tijde van het Lennon - Jesus incident roept plots herinneringen op), de groep geraakt aan langer wal.
Na enkele jaren luwt de storm en wordt de groep gerehabiliteert door progressief Amerika. Op de Grammy Awards krijgen ze een vrij podium en Nathalie Maines, een echte rebel, schrijft 'Not Ready To Make Nice', we zijn nog niet klaar om opnieuw de 'lieve, onbenullige poesjes' te spelen ... (In Texas werden ze, naar aanleiding van de rel, gesommeerd 'To Shut Up And Sing', als 3 domme blondjes)
Dit verhaal indachtig, is deze live performance een echt statement, The Dixie Chicks zijn ziedend !
Een laatste one-liner van Maines en Co : 'Freedom of speech if fine, as long as you don't do it in public' ...
Eigen ding, geen compromissen, schofferen, ... het heeft O'Connor een absolute sterrenstatus gekost. Het verscheuren van een foto van de toenmalige paus helpt ook niet echt, maar het typeert de 'no nonsense' van deze grote artieste, mogelijk speelt ook haar Ierse roots een rol. 'Troy' is beklijvend, gaat door merg en been, hoe een klein freel meisje dit uit haar strot krijgt ... het moet haast wel op een eigen pijnlijke ervaring gebaseerd zijn, iedereen verwerkt liefdesverdriet op zijn/haar manier ... Live uit '88, op de tippen van haar tenen ...
Heel lang geleden : Live optreden van Suzanne Vega in de Elisabethzaal in Antwerpen. Voorprogramma : Ene Michael Hedges Normaal gezien overstijgt het geroezemoes uit de zaal het optreden van de artiest in spe, ditmaal was het muisstil : Hedges was subliem en durfde het zelfs aan om 'All Along The Watchtower' van Bob Dylan te brengen. Was dit privilege niet voorbehouden aan Jimi Hendrix ? Dat van dergelijk optreden nog beelden bestaan is goed nieuws : Hedges neemt z'n tijd om de akoestische gitaar te stemmen en 'ontploft' dan vanouds, dit is muziekgeschiedenis, letterlijk dan, de man kwam om in een autoaccident in 1997. Ode aan een groot artiest ...
Op het album Reverence uit 1996 sprong dit nummer niet onmiddellijk op de voorgrond (in tegenstellling tot bv Insomnia), een later uitgebrachte live versie (Live In Cannes) brengt het nummer echter schitterend in de spotlights (ondanks het ontbreken van de beklijvende intro van diva Penny Shaw). Sister Bliss (zus van singer-songwriter Dido) in een 'klassiek werkje' van hooguit 4'.
Om één of andere reden is deze groep nooit echt doorgebroken, ondanks een handvol leuke, poppy songs ('Hatful of Rain' is een prima 'best of' trouwens). Het nummer Nothing Ever Happens is echter wel een pure 'standard' die elke straatmuzikant in z'n repertoire moet hebben, wie kan mijmeren 'billboards advertise products that nobody needs ...' heeft een 'message' - dit nummer klopt als een bus en is tijdloos.
Springsteen heeft het al meermaals toegegeven : moest hij als vrouw op de wereld gezet geweest zijn, zijn naam zou 'Melissa Etheridge' geweest zijn. Etheridge is een veelschrijver, de emoties hebben al meer dan 10 full cd's opgeleverd van wisselende kwaliteit, maar, de rode draad is meer dan duidelijk : ze heeft een typisch, doorleefd stemtimbre en prachtige, poetische lyrics, dikwijls geput uit haar moeilijk, lesbisch, liefdesleven.
Net als Bruce Springsteen, schreef ook Melissa '9/11' van zich af met het album 'Lucky', laat het titelnummer nu net over haar herwonnen kracht gaan na een verbroken relatie, de rest van het album refereert meermaals naar dit litteken in de recente amerikaanse geschiedenis (bv Tuesday Morning).
In '04 stond ze voor het laatst op een belgisch podium, kort daarna werd Melissa getroffen door borstkanker (maar herstelde gelukkig). De show die ze daar gaf, geeft de reden aan waarom je soms concerten MOET bijwonen : Melissa heeft een enorme interactie met het publiek, leuke bindteksten, maar is bovenal gekend voor haar uitstekende 'live performances' met meermaals 'kippevel' momenten.
Dit stuk brengt 'Lucky' gevolgd door 'Will You Still Love Me ...'
Eens om de zoveel jaar hoor je een tune en wordt je keel letterlijk dichtgeknepen door sfeer, tekst, stemtimbre ...
Deze dame versterkt haar virtuositeit door de setting (simpele acoustische set, zittend op een barkruk).
Wat een eerbetoon aan een nummer van Bob Dylan, 1 van de zeldzame keren dat de 'copie' het 'origineel' meer dan overtreft. (Bob is net als oa L Cohen en N Young absolute 'top' als singer-songwriter, maar het 'singer' gedeelte komt af en toe meer tot z'n recht wanneer een andere artiest zich 'waagt' aan iets wat 'fanatici' al gauw als heiligschennis gaan beschouwen - Adele bewijst dat het anders kan)
Wie zorgt ervoor dat deze jongedame rustig kan rijpen en openbloeien tot een absolute wereldtopper ?
Frey vormt 50 % van 1 vd beroemdste schrijversduo's uit de popgeschiedenis : Glenn Frey en Don Henley schreven 90 % van het 'oeuvre' van The Eagles.
Begin jaren '80 was het vat af voor de Eagles : Frey en Henley waren elkaar meer dan beu (Frey was wat lui en speels, wachtend op de muze, artiest pur sang, Henley was de veelschrijver, de gestresseerde controlefreak), ze zouden pas terug samen muziek maken 'when hell freezes over'; blijkbaar is dat ondertussen rond 1995 gebeurd ...
Afzonderlijk van elkaar maakten beiden verschillende albums, Henley had er een stuk of 4 en schreef werk dat moeiteloos aan het oeuvre van 'The Eagles' kan tippen, maar 'Europa' luste enkel pap van bv 'Boys Of Summer', what a waste ... later misschien meer daarover.
Frey was ... wat luier, maar wat hij op z'n eerste soloalbum presteerde mocht er best zijn, deze River Of Dreams is daar een perfect voorbeeld van : Echt Eagle-like, the 'American Dream', lazy, smooth ... maar het verveeld zelden; de 'lyrics' mogen er voor 1 keer ook best zijn, in deze tijden van onthaasting en ecologisch verval hyper actueel, tja, Frey had 25 jaar geleden al tijd genoeg om te mijmeren over het feit dat het echt wel 'anders' moet ...
