Hemelse stemmen, een dijk van een nummer, een heilige plaats (Abbey Road) : wie hierop niet breekt en toegeeft dat muziek enorme emoties kan teweegbrengen heeft een ernstig probleem. Eén van de beste performances van het laatste decennium ...
Ze hebben wat bij elkaar gecomponeerd, The Eagles. Sommige 'stukken' kunnen 'tippen' aan Hotel California, maar om één of andere reden zijn ze totaal niet bekend bij het grote publiek : Wasted Time en The Last Resort zijn daar 2 mooie voorbeelden van. Tijdens concerten vanaf '94 (Hell Freezes Over) werden ze regelmatig live gebracht, maar Henley en Co slagen er tot op heden in om alle kanalen te censureren, als er geen royalties naar de NV Eagles vloeit. Geen beelden dus ... Tot nader order dan maar de laatste versie van 'Hotel California' uit '94 mét (gelukkig) nog Don Felder op gitaar, de man die de wereldberoemde riff en solo van 'Hotel' bedacht, echter, hij werd begin 21ste eeuw ... via dagvaarding uit de groep 'gebonjourd', wegens 'to greedy' ... Jammer, voor mij zijn 'The Eagles' sindsdien niet meer wat het ooit geweest is ... Hotel California wordt auteursrechterlijk beschermd/New Kid in Town proberen ? Goed alternatief.
Steve Hackett en Peter Gabriel : Eat this ! Dat moet ongeveer de gedachte geweest zijn bij Rutherford, Banks & Collins : na Gabriel verliet ook Hackett de band en leek het even over. Maar Phil Collins leek ondertussen niet zo'n slechte zanger en kon ook best een goeie song in elkaar boksen. De kostuums en zweverige gitaarsolo's werden overboord gegooid en er volgde een nieuw album in 1978 dat toepasselijk 'And Then There Were Three ...' heette. Ik kreeg het kado en het nummer Follow You, Follow Me had een beklijvende invloed op mij. Wat een tekst, wat een sfeer... Genesis heeft nog straffe stoten uitgehaald, Collins werd op z'n eentje een wereldster, maar dit nummer werd altijd wat stiefmoederlijk behandeld en dient dringend terug van onder het stof gehaald !
Op het Free Nelson Mandela concert in '88 in Wembley was er de toen schuchtere en onbekende verschijning van ene 'Tracy Chapman'; ze had net een eerste, titelloos album uit (met oa het fabelachtige Fast Car) en bracht het voor deze gelegenheid 'gepaste' Talkin' bout a Revolution, uit dat album. Op het eerste zicht een 'snel' tussendoortje tussen de vele aanwezige supersterren, maar Chapman had als 'groentje', enkel onder begeleiding van haar klassieke gitaar, de Wembley massa het zwijgen opgelegd; de oorverdovende stilte was de voorbode van het feit dat ze een gigantisch hitalbum te pakken had. Alhoewel nooit echt weggeweest, heeft Tracy Chapman nooit meer het giga-succes uit '88 kunnen evenaren.
Over The Beatles kunnen we uren doorgaan, we zich verdiept in het oeuvre zal het snel met me eens zijn : The Beatles zijn de bron van de hedendaagse rock-scene : wat de heren op goed 7 jaar ('63-'69) uit hun mouw hebben geschud is onwaarschijnlijk. Vooral de constante evolutie in hun muziek, steeds gebruik makend van de enorm snel evoluerende technieken, is bewonderswaardig. Een quote van hen 'we wensten niet te hervallen in het ritme of het deuntje van de vorige hit' bewijst hun constante drang naar vernieuwing die vooral vanaf '66 (na de stopzetting van de 'nutteloze' liveoptredens) heel nadrukkelijk was. De perfectionist Paul en de 'm'en foutist' John, beiden geniaal in het vatten van melodien die door Beatle 5 George Martin meermaals met een klassiek sausje werden overgoten ... legendarisch ! Voor wie écht diepgang in dit groepje wil : The Anthology DVD reeks is een aanrader, in deze reeks kwam plots de melodie van 'In My Life' naar voor, alhoewel ik het niet echt kende, liet het me onmiddellijk niet meer los, het is 1 van de 'vergeten parels' van dit fenomeen.
The Boss heeft een indrukwekkende erelijst, die steeds langer wordt. Veel mensen dwepen bij 'the early years' (Born to Run, Nebraska, ...); ikzelf was wat later overtuigd, maar helemaal overstag ging ik in 2002. Springsteen bracht het conceptalbum 'The Rising' uit. Het album is volledig opgedragen aan '9/11' en dit gebaseerd op 1 eenvoudig feit : Enkele dagen na 9/11 loopt Springsteen rond in z'n geboorteplaats Queens (New York); een taxi auto stopt naast het voetpad waar Springsteen loopt en de chauffeur roept 'Hey man, we need you, now more than ever' Springsteen begrijpt het onmiddellijk : de man refereert ernaar dat muziek van Springsteen de natie er bovenop kan helpen. Wat volgt is legende : de man schrijft een album bij elkaar dat enorm beklijvend is, veel nummers zijn 'kippevelmomenten'; The Rising is een typisch Springsteen nummer : gespierd en krachtig, met een boodschap van hoop, 'The Apple' zal uit z'n as verrijzen. Het pure rock gehalte, de tekst, de performance, de potentiele meezang heft dit nummer naar het beste wat Springsteen ooit voortbracht.
Van Morrison had een grote hit met dit nummer in de jaren 60. Plots was er dat album 'Horses' en die band 'Patti Smith Group' met Patti Smith als lead vocal in 1975. De progressieve 'scene' uit die tijd beschouwde dat album als een onvoorwaardelijke 'standard', zoveel jaar later is deze 'interpretatie' van 'Gloria' de enige, echte. Patti Smith is er nog altijd (een habitué op ao Dranouter), deze 'Jools Holland' is een verpletterend eerbetoon ...
De 10de diamant dient Pink Floyd toe te komen : Het album Wish You Were Here volgde in 1975 Dark Side Of The Moon op. De groep was ondertussen al een tijdje 1 van z'n originele leden kwijt, de overige groepsleden hadden immers, om de continuiteit van Floyd te garanderen in '68 een hardverscheurende beslissing dienen te nemen : stichtend lid en muzikaal brein Syd Barrett diende uit de groep gezet te worden daar diens drug(mis)gebruik het voortbestaan ernstig hypotheceerde. Barrett daagde niet op, of was niet in staat te spelen. Z'n psyche ging zienerogen achteruit. De relationele moeilijkheden ts de groepsleden mid-seventies (de toenemende invloed van Waters) deden melancholie hoogtij vieren. Nummers als 'Shine On You Crazy Diamond (Parts I to ...) en Wish You Were Here zijn dan ook opgedragen aan het 'genie' Barrett. (In Shine On zitten trouwens ook z'n initialen). Het nummer Wish You Were Here is een pareltje (je moet het eindelijk op lp horen) en bijzonder emotioneel in deze uitvoering, want voor het eerst staan Mason, Gilmour en Wright, terug samen op één podium met Roger Waters (Live 8 in 2005), na jarenlang geruzie over van alles en nog wat, ze dragen hier het nummer letterlijk op aan 'Syd' die een jaar later (2006) zou overlijden. De slogan van Live 8 'No More Excuses' die boven hun hoofden prijkt is ook een prachtige boodschap voor dit Pink FLoyd kwartet.
Het lijken wel een bende eindejaarsstudenten 'Muziekacademie' met een eindwerkje ... Allerhoogste onderscheiding voor dit loepzuivere nummer, fris en vrolijk, Hollands Glorie op Pinkpop 2000.
The Dixie Chicks hadden het allemaal : prima nummers, goeie looks, super live act ... 'The Rednecks' in de States waren wild enthousiast van deze Country Rock Chicks.
Tot ... Nathalie Maines (1 van de drie groepsleden) tijdens een live concert in Londen (2003) het door de micro roept : Ze vinden het maar niks te behoren tot een land dat oorlog voert tegen Irak, 'we're ashamed that the president of the US is from Texas' ...
Het vervolg is hallucinant, hun achterban, de oer-klassieke, conservatieve amerikaan,die pal achter z'n president staat (no matter what) spuwt de Dixie Chicks uit (de LP verbranding van The Beatles ten tijde van het Lennon - Jesus incident roept plots herinneringen op), de groep geraakt aan langer wal.
Na enkele jaren luwt de storm en wordt de groep gerehabiliteert door progressief Amerika. Op de Grammy Awards krijgen ze een vrij podium en Nathalie Maines, een echte rebel, schrijft 'Not Ready To Make Nice', we zijn nog niet klaar om opnieuw de 'lieve, onbenullige poesjes' te spelen ... (In Texas werden ze, naar aanleiding van de rel, gesommeerd 'To Shut Up And Sing', als 3 domme blondjes)
Dit verhaal indachtig, is deze live performance een echt statement, The Dixie Chicks zijn ziedend !
Een laatste one-liner van Maines en Co : 'Freedom of speech if fine, as long as you don't do it in public' ...
