Eigenlijk hou ik wel van de mensen. Zitten we niet allemaal in hetzelfde schuitje? Iedereen moddert maar wat aan en probeert er het beste van te maken, en dat is eigenlijk best ontroerend. ''You win some, you loose some'', maar laten we eerlijk zijn, de meeste onder ons verliezen alleen maar. En daarom moeten we solidair zijn met elkaar en van mekaar houden. Echte oprechte liefde, uit de grond van mijn hart, dat schenk ik je. Want dat verdien je.
Ik denk dat ze zo ongeveer 25 moet zijn. Ze heeft blond haar, maar niet van dat babe-achtige blond (als je begrijpt wat ik bedoel), ik denk zelfs dat ze het de laatste drie dagen niet gewassen heeft. Ze draagt een lichtblauw vrij spannend t-shirt boven een witte losse katoenen broek. Ze lijkt heel ontspannen en zelfverzekerd. Ik vind het raar dat ze daar zo alleen aan de toog staat. Vrouwen die alleen op café komen niet zoveel voor, zeker niet in van die drukke populaire cafés waar maar zelden een plaatsje vrij is om te gaan zitten. Vermoedelijk wacht ze op iemand. Dit zou het moment moeten zijn waarop ik eens eindelijk een vrouw kan aanspreken. Ik sta ook maar wat beteuterd te kijken bij mijn gezelschap, iedereen is met iedereen bezig, belangrijke dingen te vertellen, en ik luister wat naar de muziek en kijk wat rond en denk bij mezelf dat het overal beter moet zijn dan hier bij mij. Misschien moet ik eerst proberen om oogcontact te maken. Het lijkt me ongepast om zomaar vanuit het niets iemand aan te spreken en dan te verwachten dat die persoon dat leuk gaat vinden. Als ze me eerst al heeft opgemerkt en misschien zelfs al eens glimlacht, dan zou ik naar haar toe kunnen gaan en een leuk gesprek proberen te voeren. Mijn blik zoekt haar en ziet dat ze glimlacht naar de jongen die naast haar is komen te staan en haar een drankje aanbied. Een knappe jongen. Hij ziet er zelfs sympathiek uit.
