Dit is mijn verhaal, wat ik heb meegemaakt, wat ik nu meemaak en wat ik nog ga meemaken.

Het is een manier voor mij om het allemaal van me af te schrijven zodat het uit mijn systeem is, om jullie mijn verhaal mee te delen over hoe moeilijk het kan zijn, maar ook hoe leuk het kan zijn.

Ik hoop dat de mensen die zich hetzelfde voelen of hetzelfde hebben meegemaakt, hier eventueel een voorbeeld of inspiratie of moed of dergelijke uit kunnen halen.

Sommige mensen zullen inderdaad ergere dingen hebben meegemaakt of het moeilijker hebben gehad. Je moet denken iedereen is anders. Sommige kunnen meer verdragen dan anderen, sommige kunnen het beter verwerken dan anderen. Ook al lijkt het voor jouw niets, voor anderen kan het heel veel betekenen.

Ik zou jullie graag willen vragen om mijn blog te beoordelen, reacties achter te laten (positief), enz.

Hebben jullie vragen, jullie mogen het me altijd stellen.

OOK MET TIPS MOGEN JULLIE ALTIJD AFKOMEN!! Dit zou ik zeer op prijs stellen.

Veel leesplezier en ik hoop dat ik jullie kan helpen!

~ MissPrincessX3

2. And we're gonna be alright, dry your tears and hold tight (Sun is shining - Axwell & Ingrosso)

3. I know how far you've come, now can I be your plus one? (+1 - Martin Solveig ft Sam White)

4. If I showed you my flaws, if I couldn't stay strong, tell me honestly, would you still love me the same? (Locked away - R.city ft Adam Levine)

5. I live my day as if it was the last, I live my day as if there was no past (Lush life - Zara Larsson)

6. Baby if you want me, you got to show me love! Words are so easy to say, but you've got to show me love (Show me love - Sam Feldt)

7. I guess I played my cards too late, cause now my body can't take the weight and once we flew so high, but now I'm afraid to fly (Bitter pill - Gavin James)

8. For your love I can change, cause without you I'm so hollow. I'm sorry that I let you go, it's only when it's lost you know (Bitter pill - Gavin James)

9. You know you like it but it drives you insane, you know you like it but you're scared of the shame (You know you like it - DJ Snake ft Aluna George)

10. Can't you tell I got news for you? Sun is shining and so are you! (Sun is shining - Axwell & Ingrosso)

Sinds het eerste leerjaar in de lagerschool werd ik gepest. Ik kan me alles herinneren. De jongens, de meisjes, hoe ze in mijn gezicht deden, hoe ze achter mijn rug deden. Alle details van de manier waarop ik werd gepest. Elke dag uitgescholden geworden, buitengesloten geworden,.... Zij scholden, ik hield me in. Op een bepaald moment terug gescholden, ik was diegene die gestraft werd. Ken je dat gevoel dat je hele klas samen speelt en jij mag niet meedoen? Of dat ze zeggen dat je wel mag meedoen, maar eigenlijk sta je er gewoon bij? Ik wel. Elke middag werd er door de jongens gevoetbald. Ik met 3 vriendinnen achter de goal aan de rechterkant (ja ik ken de details nog goed). Continue werd de bal 'mis geshot' en raar maar waar, keer op keer in mijn gezicht of tegen mij. Die paar vriendinnen, die vriendinnen die wegvallen van zodra je niet meer in de klas of dezelfde school zit. 6 jaar, zomaar weggegooid. Alleen achtergebleven op school.

Dan had je nog thuis. Ik woon mijn hele leven al in een wijk. Een wijk waar ik 4 vriendinnen in totaal had. Elke dag spelen van die kinderspellen, je kent het wel. Een wijk met allemaal jongens die stoer willen doen. Je kent hun heel goed, je woont je hele leven al bij hun en toch kunnen ze je alleen maar uitschelden en lachen met elkaar. Puur om in de smaak te vallen. Kinderen! Tegen dat ik in het zesde leerjaar zat was er nog een meisje bij ons komen wonen. 5 vriendinnen in totaal, 3 verhuizen? Je ziet het al aankomen hé, 3 vriendinnen weg. Nu op dit moment, van de 2 vriendinnen die ik nog over had is er ene waar ik nog mee praat en meer niet. De andere is nog steeds mijn beste vriendin.

Na dit kwam ik aan op het middelbaar. Nog eens 3 jaar alleen maar gepest geweest, dit keer niet alleen jongen, ook meisjes. Uitgescholden worden, buitengesloten worden, nooit gekozen geworden, op school, aan de bus. Zelfs geslagen geworden en toch het enige wat ik deed was er altijd voor deze mensen zijn, ze helpen in nood terwijl ze zo doen tegen mij en over mij. Dit was het fataal moment voor mij. Niet alleen voelde ik mij slecht. Ik wilde weg, weg van deze wereld, weg om iedereen rondom mij een beter leven te geven aangezien ik toch alleen maar een last was. Ik wilde dat de pijn weg ging. Mezelf bevrijden van dit alles. Ik nam alles van het eerste leerjaar al met me mee. Het moment dat ik geslagen werd veranderde alles. Dit was in het derde middelbaar. Ik kropte alles op en na een zeer lange tijd werd alles me te veel. Ik sloeg, ik stampte, schreeuwde, kreeg black-outs van wat ik deed. Ik wist dat dit niet de manier was waarop, maar het ging niet anders. Niemand wilde luisteren en dit was mijn manier van het van me af te krijgen, maar dit is het nooit. Het was sterker als mezelf.

Mijn moeder heeft me naar een andere school gestuurd. In het begin werd ik opgenomen door de populaire kinderen, dit klopte niet volgens mij. Wat zouden ze echt achter mijn rug zeggen? Ik voelde me hier niet goed. Ik ben toen bij de minder populaire kinderen ook geaccepteerd en dit voelde meer vertrouwelijk. Vanaf dat moment werd ik opnieuw buitengesloten en gepest bij de populaire kinderen. Ik had spijt. Zouden ze me niet gepest hebben als ik bij hun was gebleven? Ik wilde bij ze allemaal terecht. Maar ergens had ik geen spijt. Als ze me pesten omdat ik niet bij hun ben gebleven, hebben ze me dan ooit wel een leuk meisje gevonden? Deden ze alsof? Wilden ze dat ik gelijk hun werd? Ik had niet echt vrienden, nooit echt gehad. Maar ik had wel kennissen waarbij ik ging zitten en babbelen. 

Thuis ging het ook heel slecht. Ik vocht met mijn zussen, met mijn ouders,.... Ik sloeg mijn zussen, ik schreeuwde tegen mijn ouders in het gezicht, ik rende weg thuis, ik haalde het bloed zo onder mijn ouders hun nagels uit dat ze me bij mijn keel greep uit reflex omdat ik zo dichtbij in hun gezicht schreeuwde. Gewoon omdat niemand luisterde. Dagelijks ruzie met mijn zussen. Zo erg dat ik zelfs zei dat ze mijn zussen niet meer waren. Dat mijn ouders, mijn ouders niet meer waren. Het werd zo erg dat mijn moeder continue huilde. Ze begreep mij niet, ze wist niet waarom ik zo was en zo deed. Net zoals de rest van mijn gezin. Niemand weet waarom.

Ook op het speelplein gaat het slecht. Daar heb ik helemaal geen vrienden en word ik helemaal buitengesloten. Het enige wat me daar goed laat voelen is de liefde die ik krijg van de kinderen waarmee we de activiteiten doen. Wat zeker niemand weet is wat er gebeurd is op de toiletten in het midden van de nacht toen we een weekend ergens bleven slapen. Niemand wou me geloven en de ander verdraaide alles wat er gebeurd was.

Ik ben nu 18 jaar. Niet alleen dit blijft bij me plakken. Elke dag de ruzies thuis, zoals over de vaatmachine, de TV,.... Dit zijn dingen daar wordt over gepraat, ze zijn klein en ze worden opgelost, maar ik zal ze altijd onthouden en er altijd aan denken. Ik huil mezelf al 4 jaar bijna elke dag in slaap. Ik krijg dit allemaal niet van me afgezet. Elke dag loop ik rond met de gedacht wat kan ik doen? Zijn ze niet beter af zonder mij? Zou iedereen niet veel gelukkiger zijn zonder mij? Ik wil zelfmoord plegen, maar ik durf niet. Dit zijn allemaal gedachten waar ik dagelijks me zit. Ik heb mijn gedrag altijd ontweken. 'Het zal wel weggaan', maar nee dit deed het niet. Dit doet het niet. Ik heb nu de beste vriend in mijn leven die ik me kan voorstellen. Alweer was mijn bom ontploft. Ik ben nog maar 3 maanden samen, maar de kleine ruzies die ook wij hebben, net als elke relatie die stapelde zich steeds weer op. Bovenop alles waar ik al mee zit van mijn hele leven. Mijn 13 jaar lange slechte herinneringen. Bijna was het al gedaan, maar dit wilde ik niet. Op dit moment besefte ik dat ik het moest vertellen. Op zijn minst tegen hem. Hij moest mijn levensverhaal leren kennen en weten wat er allemaal binnen in mij afspeelde. Hij kreeg tranen. Was het omdat ik zo gedaan hem? Omdat hij weet wat er allemaal in me afspeelt en het erg vind? Dat hij me wil helpen, maar het niet kan? Dat hij wenste dat hij het allemaal eerder wist? Ik wist niet waarom hij weende, maar ik wist dat ik hem geraakt had. Het gaat nu iets beter nog niet helemaal, maar hij heeft me niet laten vallen. Hij steunt me en door hem heb ik beseft dat ik het niet langer kan ontwijken, maar dat ik ermee moet leren omgaan. Leren omgaan met wat er allemaal gebeurd is en wat er allemaal zal gebeuren. Mijn gevoelens en herinneringen leren plaatsen en leren loslaten. Ik weet zelf niet hoe ik dit kan doen en zal daarom hulp halen. Ik heb altijd met het CLB en het CGG gesproken, maar dit heeft niet echt veel uitgehaald. Ik heb daarom besloten om echt iets aan mijn leven en handelen te doen en heb nu een afspraak gemaakt bij een psychiater. 

Dit is mijn manier om mijn verhaal te delen en het op de ene of andere manier ook van me af te kunnen zetten. Mijn familie is er altijd voor mij geweest en nu nog steeds en daar ben ik heel dankbaar voor. Mijn vriend is ook de grootste engel. Hij steunt me door dik en dun. Ik heb beseft dat ik mijn dierbaarste mensen ga wegduwen als ik mijn hele leven zo ga blijven of dat ze het gaan opgeven met mij. Vooral mijn vriend. Ik wil hem echt niet verliezen en de ruzie met hem heeft me echt mijn ogen geopend.

Ik hou van je, mijn liefste schat! 

~ MissPrincessX3

Iedereen de mijn verleden gelezen heeft weet wat ik heb meegemaakt, maar natuurlijk niet hoe dat ik me voel vanbinnen. Dat is iets persoonlijks. Een tijd geleden heb ik een grote ruzie gehad. Mijn ruzies worden erger en erger. Het is niet dat ik één ontploffing heb gehad, dat het van me af is. Néé, helemaal niet. De volgende ontploffing is nog groter, want alles wat er tussen de eerste en tweede ontploffing gebeurd is komt nog eens bovenop alles wat al in mijn hoofd zat van VOOR de eerste ontploffing. 

Dit is wat er gebeurd is:

Mijn vriend had een feestje bij zijn thuis. Zijn eerste feestje met mij erbij en zijn vrienden. Ik kan goed om met zijn vrienden, maar ik vind het toch moeilijk om erbij te passen. Hij werd al snel een beetje zat en op toen dacht ik oké we gaan er wedstrijdje van maken. Het verschil was, hij had cocktails op en ik had shotjes op (eigenlijk puur uit de fles). Ja, je raad het al. Helemaal weg was ik. Ik liep van de ene groep personen, naar de andere groep personen. Niet wetend waar ik bij moet gaan staan, wie me er wel bij wilt. In het begin ging het goed, beetje lachen met iedereen, maar het moment dat het drukker werd, werd er bijna niet meer met mij gesproken. Ook mijn vriend had het druk. Hij heeft de hele avond drinken liggen inschenken voor iedereen, terwijl het zijn idee was om iedereen zelf te laten nemen. Dus ja, ook van hem geen aandacht. Ik begrip het wel als je continue drinken moet inschenken, maar ik was er ook nog, heel alleen, niemand om mee te praten,.... Toen begon het. Ik zo zat als iets, zijn aandacht aan het trekken, boos (eigenlijk verdrietig) geworden omdat hij me geen aandacht gaf. Alweer dacht ik alleen aan mijn eigen. Ik begrijp dat het moeilijk was voor hem, maar af en toe kan hij toch ook eens aandacht aan mij geven niet? Met iedereen lachen en praten behalve met mij? Zijn vrienden hebben elkaar, kennen elkaar, ik werd een beetje buitengesloten. Niet omdat ze me niet moeten of wilden pesten, maar omdat ik geen band heb, ik kan niet met hun meepraten en dan voel je je wel buitengesloten ondanks dat het niet zo is. Weer weggelopen, af gaan koelen op het speeltuintje dicht bij zijn thuis. Paar mensen me achterna gekomen. Ik ben gaan slapen met de bedoeling om een beetje nuchter te worden en hun te laten verder feesten zonder problemen. Dit was dus niet het geval. Ik werd wakker rond een uur of 4 en zag dat iedereen weg was. Toen was het nog niet gedaan. Ik was ZOOOOOOOOO kwaad op mezelf dat ik het ben gaan afreageren op hem. Hij lag onder op de zetel, ik haat dit. Ik wou dat hij naast mij kwam liggen. Niet om het goed te hebben, maar om het uit te praten als we allebei rustig waren. Ik met mijn idiote kop ga naar beneden. 'Word wakker, word wakker!', 'Wil je dat we nu al stoppen?'. 'Nee', was zijn antwoord. 'Kom dan naar boven'. Nee dat wilde hij ook niet. Hij bleef gewoon liggen, knikken, schudden en schouders opheffen, meer niet. 'Dan is het goed, ik ben weg. Het is gedaan'. Meer kwam er niet uit bij mij. Wat was ik aan het denken? Ik weet wat. 'Vecht voor mij, laat zien dat je me niet kwijt wilt,....' ALWEER dacht ik alleen aan mij. 's Ochtends heb ik hem uiteindelijk toch zo ver gekregen om boven te komen praten en heb ik hem alles van top tot teen uitgelegd. 

Ik had inderdaad iets meer aan hem kunnen denken. Hij ook aan mij, maar mijn manier van reageren was totaal niet goed. DIT MOET VERANDEREN!

~ MissPrincessX3

In het begin ging hij weg met zijn vrienden en hij ging weg met mij. Nooit was het ik en zijn vrienden. Nu gaat hij weg met mij of weg met mij en zijn vrienden, maar nooit zijn vrienden alleen. Ik weet dat hij een goede balans wilt vinden tussen mij en zijn vrienden, maar dit is niet de manier. Hij vertelde me dat hij schrik had om met zijn vrienden weg te gaan om mij te kwetsen. Ja, ik vind het stom en jammer dat hij met zijn vrienden alleen weg gaat, omdat ik ook niets zit te doen. Dit wil niet zeggen dat ik het niet wil. Het moet zelfs, het is nodig om de band tussen zijn vrienden ook te houden. Ik heb het dan over iets gaan drinken, cinema, bowlen,.... op stap is voor mij persoonlijk iets anders. Wel als hij bob is, maar niet als hij drinkt. Ik ben iemand die heel veel schrik heeft en ik wil toegevingen doen, maar er moet een middenweg gevonden worden en op stap gaan met vrienden alleen terwijl je drinkt, dat is voor mij persoonlijk gewoon heel moeilijk (tranen). 

Hij heeft nu na wat er gebeurd is gevraagd als ik het erg vond als hij in Juni weer een feest bij zijn thuis gaat geven, met 2 vriendinnen erbij die mij niet moeten en dat ik dan iets anders ga doen. Die vriendinnen moeten mij niet. Ik heb altijd gezegd dat het zijn vriendinnen zijn en dat ik altijd beleefd zal blijven. Hij heeft de keuze gemaakt ze niet uit te nodigen en op het feestje waar ik niet bij mag zijn gaat hij het dan wel doen? Ik heb zoveel schrik dat er stiekem iets is tussen een van deze 2 en hem en hij weet dit. Maar toch wil hij ze uitnodigen wanneer ik er niet ben. Is het normaal dat hij dit wilt? Hij kan toch ook gewoon op stap gaan met hun? Of iets gaan drinken met hun? Ik weet het niet. Is het ergens niet erg dat hij iedereen bij zijn eigen thuis uitnodigt, behalve zijn eigen vriendin? Ik weet echt niet wat ik moet denken! Ik weet niet wat ik moet doen. Is het fout van hem? Is het juist goed van hem? Is het normaal dat ik er zoveel pijn en verdriet van heb? (nog meer tranen, nog harder wenen)

Ik pieker hier nu al een paar dagen over en vooral vandaag. Ik ben al wakker sinds 6 uur en heb maar 6 uur slaap gehad. Ik ben stik kapot, maar kan niet slapen. Ik wenste dat ik zelfmoord kon plegen, maar ik durf het niet. Ik heb er de ballen niet voor. Ik denk dat dit ergens ook wel in de familie zit. Mijn nonkel heeft zelfmoord gepleegd en mijn andere nonkel heeft er al een aantal keer pogingen voor gedaan.

Ben ik depressief? Heb ik een burn-out? Heb ik het gewoon moeilijk? Ik weet echt niet wat ik heb, maar ik zie het leven echt niet meer zitten al 4 jaar niet meer. Wat kan ik eraan doen? Ik heb raad nodig! :(

Ik wil wel nog even zeggen dat ik dankbaar ben aan de 2 vriendinnen die ik momenteel heb en aan mijn eventueel toekomstige vriendinnen.  Ze worden wel kwaad op mij, maar daarna komt het weer in orde. Ze willen me gewoon laten inzien hoe dat het is, maar ondanks alles staan ze altijd achter mij. Zelfs de 'nieuwe vrienden', de vrienden van mijn lief. Met hun kan ik ook praten en ze steunen mij, ons en onze relatie volledig. Het enige probleem is, bij mijn 2 vriendinnen ben ik vrij zeker dat ik ze kan vertrouwen. Bij de nieuwe niet. Zolang ken ik ze niet, maar tot nu toe lijkt het alsof ik ze kan vertrouwen. Zolang ik niks verkeerd hoor, zal ik hun ook vertrouwen. Zo ben ik nu eenmaal.

~ MissPrincessX3

Die goede vriendin van me was zo zot dat ze me de hele avond wilde koppelen wanneer ik iemand mooi vond. Ondertussen tijdens het dansen, kwam ze naar mij. '(naam van mijn huidige vriend) vind je niet mis, ga met hem praten.' Jammer genoeg was ik daar veel te verlegen voor, ik heb hem wel de hele avond toen gezocht en een beetje in het oog gehouden. Hopen dat hij naar mij kwam. Helaas voor mij! Er was wel een andere jongen die interesse in mij had, zag er helemaal niet slecht uit. Mijn vriendin stuurde hem naar mij. Amai, toen hij aankwam zag ik ineens dat die 2 tot 3 koppen groter was. Hij bleef plakken aan mij en ik durfde amper nog te bewegen. Plotseling wou hij me kussen. Ik wist niet wat ik moest doen. Eventjes aan mijn vriendin gevraagd, zou ik het wel doen? Is dat niet verkeerd nu ik hem pas ken? 'Nee, nee, gewoon doen!' Dat kam er bij haar uit. Ik heb het gedaan, wat een spijt!!! Hij heeft mijn hele gezicht onder gelekt. Plotseling stuurde papa, 'ik ga nu vertrekken.' Ik zei het tegen mijn vriendin en zij zou onze chauffeur dan sturen. Ondertussen heb ik geprobeerd die jongen te vermijden. 

Ik ben iedereen gaan beginnen groeten en onze chauffeur (mijn huidige vriend) was er nog niet. Ik bleef naar de grond kijken en zag dat de jongen stilletjes aan meer en meer naar mij kwam. Ineens was hij er! Wat een opluchting!! Ik herinner het me nog goed. Bijna 3 maanden geleden en hij zei simpelweg 'zijn we?', waarop ik zei 'nee, ik durf niet. Ik wil die jongen niet groeten.' We stonden zij tegen zij met elk een hoof naar de andere kant. Ik keek nog steeds naar beneden en hij kwam iets dichterbij en vroeg toen 'hoe gaan we dat oplossen?' Zo spontaan dat ik ineens was (het kwam eruit zonder nadenken) zei 'je pakt mijn hand vast en we gaan hand in hand naar buiten.' Hoppaaaa!! Hij deed het. Ik was echt gelukkig en beschaamd. Oh ja, ik bloosde. Enerzijds was ik gelukkig omdat ik die jongen niet moest groeten, maar het meeste was om het feit dat hij echt mijn hand vast had! Gewoon zo. Zonder elkaar te kennen, zonder dat we echt gepraat hadden, had hij mijn hand vast. Wij liepen samen naar buiten en ik zag dat die jongen ons bleef volgen. 'Gewoon doorlopen', ging door mijn gedachten heen. Eenmaal buiten was hij weg en wij liepen nog steeds samen naar zijn auto. Ik had het koud en hij nam me vast. Toen ik mijn jas had was ik nog steeds aan het bibberen. hij vroeg me als ik een knuffel wou en opnieuw was ik heel beschaamd. Ik zei dat het niet hoefde omdat ik mijn jas had, maar hij deed het toch. Het voelde echt niet als een gewone knuffel om iemand warm te houden. Hij was een heerlijke, dikke, warme knuffel alsof ik toen al van hem was. 

Toen kwam papa en we namen afscheid. Ik heb de hele weg aan hem gedacht, ik ging slapen met hem in mijn gedachten en zo werd ik ook wakker. De hele dag heb ik gewacht voor hem m me te sturen op facebook, maar hij deed het niet. Ja, zoals elk meisje heb ik hem ook opgezocht. Op het einde van de dag raapte ik mijn moed bijeen en stuurde ik hem. 'Merci voor de redding gisteravond.' Toen begon het, ons gesprek. De hele avond tot het niet meer ging. Hij stuurde onmiddellijk dat zijn gsm(pie) plat ging zijn maar hij mijn nummer ging geven voor als ik dit wou. Ik heb hem natuurlijk onmiddellijk gestuurd want ik wou niets liever. Toen was het zover, beetje sturen met elkaar, elkaar leren kennen en die vriendin van me die hem onmiddellijk in mijn naam gestuurd heeft voor bij mij op kot te komen. Hij deed het ook, 45 min rijden om mij te leren kennen! Jup, het was en is nog steeds een echte schat! Het klikte in één klap!! 

~ MissPrincessX3

Oooh vergeten te vertellen. Zij heeft HET SCHATTIGSTE HONDJE EVER gekocht!! Ik ben verliefd geworden de eerste seconde dat ik het klein boelleke zag.

Vandaag heeft ze me naar huis gebracht en ik heb me helemaal klaargemaakt. Weten waarom? Omdat ik mijn grote schat eindelijk terug zie na een weekje werken en we gaan het hele weekend bij mij in Antwerpen op kot spenderen. Het weekend voor ons alleen, genieten, praten, lachen, knuffelen,.... Ik kan niet wachten! Ik hou zoveel van hem!! Het gaat perfect worden!! Allee dat hoop ik toch!

I'll keep you posted!!

~ MissPrincessX3

Het was echt een top weekend. Na vorig weekend wat er gebeurd was, heeft hij toch besloten dit weekend met mij op kot, alleen, door te brengen. Het was GE-WEL-DIG. We hebben zoveel gelachen en gespeeld, maar ook gepraat en ja, daar kwamen tranen van. Dit weekend heeft laten zien hoeveel we nog van elkaar houden en hoeveel we van elkaar zullen blijven houden. We waren, zijn en blijven 2 gekke bijeen. Ik kan gewoon niet beschrijven hoe gelukkig ik me voelde en zal blijven voelen wanneer ik bij hem ben. De lach op zijn gezicht en weten dat het door mij komt. Perfect gewoon! Die brede lach die hij gewoon niet kan verbergen. Die lach waar zijn tanden volledig bloot zijn en het gaat niet weg, want als je dat probeert dan lach je gewoon opnieuw. Ken je dat? Ik wel en hij blijkbaar ook. De sterretjes in zijn ogen, wanneer hij naar me kijkt, wanneer we spelen en plagen met elkaar en wanneer we echt op ons top zijn. Ik kreeg al vlinders in mijn buik wanneer hij zo naar me keek en zo schattig glimlachte. Nu krijg ik al kriebels wanneer ik er aan denk. Op deze manier kan ik er wel aan wennen. Wennen aan ons. Wij samen, nu nog maar 3 maanden bijna, binnenkort hopelijk een paar jaar. Ik zie mijn toekomst met hem wel en ik wil hem ook bereiken. My new life goal! 

Ik wil mijn gedrag zo goed mogelijk veranderen zodat ik dit doel kan bereiken. Nog nooit heb ik me zo goed gevoeld met iemand, nog nooit ben ik zoooooo verliefd geweest op iemand, nog nooit heb ik zoveel van iemand gehouden dat het gewoon echt onbeschrijfelijk werd en nog nooit in mijn hele leven heb ik de perfecte jongen gevonden. Ja, iedereen heeft zijn fouten, maar ondanks dat blijft hij gewoon perfect. Stout wanneer hij stout moet zijn en toch lief gedurende alle tijden. Wat we ook doen, waar we ook zijn hij blijft alles voor me doen (met de gebreken erbij, maar dat hoort ook zo) en hij blijft alles ook met liefde doen. 

Terwijl ik dit bericht type ligt hij nog een beetje te slapen, dus ik ga eens terug bij hem liggen. Zeker en vast nu het weekend gedaan is. Ik vind het zeer jammer. Morgen heeft hij vrij van zijn werk omdat het blijkbaar een feestdag is, maar hij wou nog van alles anders doen. Ik vind het echt rot, want nu hadden we eindelijk een extra dagje samen, maar zo ziet hij het denk ik niet. Dus dan ga ik genieten van de laatste uren die ik nu met hem heb tot dat ik hem alweer (*droevig*) 5 dagen moet missen.

Het is een feestdag vandaag en mijn boy moet niet werken. Ik hou zoveel van hem dat ik al mijn tijd die ik kan spenderen met hem ook wel degelijk met hem wil spenderen. Hij ziet het niet zo. Vandaag is zijn dag om de auto te wassen, zijn hobby (2 uur ongeveer) uit te oefenen en zijn kamer op te ruimen. I don't know. We moeten elkaar ALTIJD 5 dagen missen. Wat als ik in het weekend opgeroepen wordt om te werken? Nog dagen extra. Hij heeft elke dag de tijd om zijn kamer op te ruimen en op woensdag heeft hij rond 13-14u altijd gedaan met werken. Tijd genoeg om de auto te wassen. Maar zo ziet hij het niet, hij is dan moe en wil liever in de zetel zitten. Maar dat snap ik dan niet. Ik zou het wel voor hem doen zodat ik die ene dag extra heb met hem. Mama zei ook dat ze me snapte. Na al die lieve berichten en teksten die hij me altijd stuurde dacht mama ook dat hij iemand was die alle mogelijke tijd die we hebben ook met mij wou hebben. Maar ze denkt nu dat hij eerder iemand is die zijn tijd nodig heeft voor andere 'bullshit' zei ze. Daarmee bedoelt ze alles wat geen afspraken heeft. Zoals kamer opruimen, auto wassen, sporten,.... Dat zijn allemaal dingen die je kunt verplaatsen, maar daar vond ze geen goed woord voor. Hij weet dat dit zoveeeeeeel voor mij betekent. Ben ik het niet waard dan? Maakt het niets uit wat ik denk? Wat ik voel of wil? 

Ik had niet verwacht dat hij na die ruzie nog alles voor mij zou doen, maar dit? Dingen waarvan hij weet dat ik het zooooo belangrijk vind en het er zo moeilijk mee heb? Dat geeft mij het gevoel alsof ik het niet meer waard ben. Alsof hij niet bij me wil zijn.

Is het normaal dat hij zo denkt? Ik denk van niet.

~ MissPrincessX3