Alles is wel goedgemaakt met mijn liefje, maar ik heb het gevoel dat ik hem aan het kwijtgraken ben. We hebben in het weekend 2 keer ruzie gehad, en hij gelooft er niet in dat ik met hem gelukkig ben, hij denkt dat hij me teveel aandoet, terwijl dat helemaal niet zo is. Ik heb het hem proberen te zeggen en hij zegt ook wel dat hij me niet zomaar gaat laten gaan, maar ik ben gewoon zo bang. Ik hou zielsveel van hem, hij is alles voor mij, en ik wil hem echt nooit van mijn leven nog kwijt. Veel geloven er niet in, omdat we allebei nog zo jong zijn, mijn ouders ook niet, maar ik geloof er wel in. Ik wil heel mijn leven met hem verder, ook al hebben sommige kinderen er iets op tegen, ik zie hem graag en dat is wat telt voor mij.
wat ben ik in godsnaam bezig? ik ben zo verliefd maar ook zo jaloers. ik ben gewoon bang om hem kwijt te geraken, hij is de jongen van mijn leven, ik wil met hem verder, hij maakt me gelukkig, maar het was wel bijna gedaan omdat ik zo jaloers ben. maar zeg nu zelf, hij is zelf jaloers als ik bij een jongen sta op school, maar hij vraagt wel aan mij of ik het erg zou vinden moest hij bij een meisje blijven slapen, hij is er niet blijven slapen, maar hij is er wel een hele dag mee weggeweest en het was ruzie en nog niet een beetje. en nu zit ik hier met tranen in mijn ogen omdat ik hem niet kwijt wil..
