Vandaag zouden we Addo verlaten voor een vrij lange tocht waar we al een groot stuk gisteren hadden van voor-verkend. Onderweg hadden we een heleboel plaatsen uitgestippeld waar we zouden stoppen en een kijkje nemen. Ontbeten terwijl we in het oog werden gehouden door de twee keukendames. Het ontbijt was voor ons alleen, er waren geen andere gasten en aangezien we geen eieren ofzo nodig hadden, hadden deze dames ook niks extra te doen. Aangezien we gisteren toch al wat kilometers hadden afgelegd en we dus zeker zouden moesten tanken keken we eerst even hoe de tank bij deze auto opengaat. Aangezien er een hendeltje aan de chauffeurskant zit dachten we dat dit wel nodig zou zijn om het te openen. Maar eraan trekken, duwen niks ging. Ook vonden we geen handleiding bij deze auto waar de uitleg te vinden zou zijn. Even dachten we dat er een probleem zou zijn en dat we terug langs de luchthaven zouden moeten. Maar toen probeerde Noëmi toch nog eens op de manier zoals de vorige auto, gewoon op het klepje duwen en het sprong open. We rijden dus met een chique auto met veel opties waaronder zelfs een hendeltje zonder enig nut. Maar goed, dan toch nog op tijd vertrokken en dus eerste 200km was niet echt veel nieuws meer. We besloten van de autostrade te gaan om een kijkje te nemen in St Francis Bay. Een kuststadje waar volgens mijn reisgids de beste surfgolven te vinden zijn. We reden even rond in het stadje en amai. Wat een villawijk. Bijna ieder huis ligt aan het water waar ze met een privé bootje zo naar de zee kunnen varen. Echt zalig. De zee zelf hebben we niet echt gezien en dus ook geen golven of surfers. Maar aangezien het weer echt niet goed was, denken we niet dat er veel surfers zouden zitten, zeker ook omdat het midden in de week is. We reden verder via de parallelweg. We kregen steeds slechter en slechter weer. Regen, mist. De auto begon op een bepaald moment aan te dampen en we kregen dat maar niet weg. Vreselijke auto als hij begint aan te dampen aan de binnenkant en eigenlijk wel gevaarlijk. Dit hebben we op de rit nog een aantal keer meegemaakt.

Maar goed gewoon verder rijden en ondertussen uitkijken naar de hoogste brug in de wereld van waarop ze bungyjumpen. Maar eerst kwamen we aan het Tsitsikama national park. Een natuurreservaat waar je naart schijnt prachtige wandelingen in het bos kan maken. We hadden graag een ongeveer één uur durende wandeling gedaan die loopt naar een heel grote hangbrug, maar met zo’n weer zou daar echt niks leuk aan zijn. En om het reservaat in te rijden moesten we 40ZAR per persoon betalen. Om daar gewoon een rondje te rijden vonden we dit toch niet echt de moeite. In dit park ligt ook de stormsrivier en we dachten dat daar misschien die bungy brug zou liggen. We hadden de hoop dus al een klein beetje opgegeven om de brug nog te vinden tot we toch een bord zagen langs de kant van de weg. Slecht weer of niet, we wilden toch maar even een kijkje nemen. En goed ook want amai wat een brug. Maar het weer was vreselijk. Koud, regen en heel lage wolken waardoor de brug bijna helemaal in de mist lag. We hebben één iemand zien springen maar niet echt heel goed. Als het nu echt mooi weer zou geweest zijn had ik heel misschien ook wel even getwijfeld om dit te doen. Voor 590ZAR kon je de sprong wagen en dit is misschien toch wel een unieke gelegenheid zo van de hoogste brug. Maar ja, met dit weer vond ik het zelfs de twijfel niet waard. Het was ondertussen al rond half 3 denk ik en we begonnen stilaan honger te krijgen. Omdat het nog steeds aan het regenen was en we niet echt een plaatsje hadden om droog te picknicken besloten we dit maar in de auto te doen. We hadden een paar confituurtjes mee van tijdens het ontbijt en met een lepeltje als mes kon ik zo toch eens iets anders eten dan boterhammen met kaas. Ook hadden we biltong gekocht van kudu. Biltong is gedroogd vlees, iets typisch hier in Zuid-Afrika en je hebt dit van alle soorten dieren, waaronder dus kudu. En ik moet zeggen dat dit nog best lekker is. Het ziet er misschien niet uit, maar vond het nog lekker.

Na ons maagje te hebben gevuld ging de tocht nog steeds verder in het slechte weer. We lieten Plettenberg bay links liggen omdat we dit normaal morgen zouden gaan doen en reden door tot Knysna (Neisna uitgesproken). Hier zitten we in een klein hotteletje zowat midden in de stad. We droegen onze bagage naar de kamer en besloten nog een wandelingske te maken door de stad. Shoppingscentra en leuke winkeltjes zijn er hier genoeg. Aangezien het echter al bijna 18u was begonnen ze overal al op te ruimen en te sluiten. Maar onze tocht had ons toch al een geschikt restaurantje voor het dinner opgeleverd hier vlak naast het hotel. Terug naar de kamer, douchke nemen en hapje gaan eten. Ik denk dat het toch wel het gezelligste restaurantje was die we tot nu toe al hadden gedaan. Daardoor besloten we ook om voor de eerste keer een driegangenmenu te nemen ipv twee. We namen eerst een dagsoepje en daarna ging ik voor de thai chicken. Het was echt heel lekker. Als dessert had ik de Angels dream. Een meringue gebakje met vanille ijs en aardbeitjes. Heel lekker. Toen we de rekening betaalden kregen we nog een bonnetje om in de bar ernaast een slaapmutsje te gaan drinken. Ja een gratis amarula kunnen we niet afslaan dus sprongen we daar nog even binnen. We waren helemaal alleen in de bar maar dat kon ons niks schelen. Goed, we dronken onze amarula en raakten aan de praat met de barman. We besloten om er nog eentje te drinken en ja al snel bleven we plakken. We dronken nog een Savannah, een Zuid-Afrikaanse cider die bij mij niet zo echt in de smaak viel. Rond 11u betaalden we onze rekening. Omdat de barman niet gepast kon weergeven zeiden we dat het goed was en hij de rest als fooi kon houden. Dat is hier in Zuid-Afrika toch beetje de gewoonte. Je moet in principe altijd 10% extra geven. Blijkbaar is dit niet het geval voor gewoon een bar want hij zei dat hij zich nu wat onwennig voelde en hij gaf ons nog een cider die we konden drinken. Hij vroeg ons ook of we geen zin hadden om nog eens mee te gaan naar een andere bar hier int stadje die tot rond 2u openblijft. Omdat we wel zin hadden om eens het nachtleven te verkennen hier en anders al altijd vroeg in ons bed waren gekropen stemden we toe. Hij zou er voor zorgen dat we veilig terug aan het hotel werden afgezet. Het viel ons direct op dat hij helemaal niet is zoals de andere Zuid-Afrikanen, maar veel spraakzamer en toen we hem dan ook vroegen of hij Zuid-Afrikaans was zei hij al snel van niet. Hij komt van Zimbabwe. Dus het is toch wel opvallend hoe snel wij hier de “zwarten” kunnen plaatsen. Maar goed, wij dus mee naar die bar. Werden voorgesteld aan zijn vrienden en we hadden een gezellige babbel. Opnieuw een paar nieuwe inzichten opgedaan. Zeker ook omdat we hier eens met mensen te maken kregen die zichzelf als “kleurlingen” bestempelen.  De gesprekken waren echt nog wel interessant en van een hoog niveau. Zo ging het op een bepaald moment over een voorval die we eerder op de avond hadden meegemaakt. Toen we in het restaurant zaten liep de bazin plots naar buiten en riep de security (die hier op alle pleinen en parkings te vinden zijn) om een jongen weg te sturen die eten in de vuilbak aan het zoeken was. Wij vonden dit natuurlijk op dat moment vreselijk want wij zaten daar te genieten van onze 3 gangen. Maar Sonja (die trouwens zelf een zwarte is) zei dat we het ook eens van een andere kant moeten bekijken. Misschien is dit gewoon echt een jongen die te lui is om zijn gat op te heffen bij manier van spreken en geen werk wil zoeken en door in de vuilbak vlak voor zo’n restaurant te gaan snollen lok je medelijden bij de mensen en toeristen en krijg je zo misschien geld toegestopt. Dus zo zie je maar, de gespreksonderwerpen waren nog wel van een vrij hoog niveau. Rond 2u sloot deze bar ook en werden we naar huis gebracht. Alhoewel, het was één van de jongens zijn verjaardag en hij vroeg of we niet eerst nog een glas wijn bij hem kwamen mee drinken. Dus eerst nog naar daar en amai die twee glazen die ik daar heb gedronken waren er toch wel teveel aan. Zoveel wijn op zo’n korte tijd kan niet goed zijn. We werden dan toch teruggebracht en ik denk dat we tot rond 3u op de kamer waren. Allebei toch wel tipsy. Vrij snel in slaap gevallen maar rond 6u wakker geworden en niet meer geslapen. Hier vlak achter het hotel zijn ze bezig met grote werken en ze waren al vroeg in actie geschoten. Ik kon geen oog meer dichtdoen en was zooo moe. Maar goed, we hadden laten weten dat we tussen 8 en half 9 zouden ontbijten dus stonden we maar op. In het begin ging alles goed, maar van zodra ik begon rond te lopen. Pfffffffffff was lang geleden dak mij zo slecht had gevoeld. Ik was helemaal aan het trillen, had warm en kou tegelijk en voelde mij echt ongemakkelijk. Echt ontbeten heb ik dan niet ook gedaan deze morgen en ben terug op mijn bed komen liggen. Normaal zou de barman ons vandaag meenemen op sleeptouw naar Plettenberg en naar het waterfront hier in Knysna. We hadden even getwijfeld om een walvissentocht te doen, maar dat is 500ZAR, je hebt geen garantie en het weer is niet ideaal. Daarbij hebben ze ons laten weten dat we in Hermanus (vlak voor Kaapstad) zeker walvissen kunnen zien gewoon vanop de baai. Dus goed, ik terug in mijn bed en nog een twee uurtjes geslapen. Toen ik wakker werd was het al veel beter, dus ik vermoed dat het ook wel met vermoeidheid had te maken en niet enkel met het drankgebruik van gisteren ;-) Iets gegeten en ons klaargemaakt. Om half 12 stonden we te wachten op de parking maar niemand te zien. We hebben gewacht tot 12u en besloten dan maar onze eigen gang te gaan om toch nog iets te zien van Knysna. Eerst naar de spar om brood en choco. En zalig, ze hadden hier vers gebakken brood met veel zaadjes!!! Terug aan het hotel kregen we te horen van de vrouw hier dat de jongens toch waren geweest om ons op te halen. Ze hadden telefoonnummer achtergelaten. Even gebeld en gezegd dat wij zouden vertrekken naar het waterfront. Ik zei al snel tegen Noëmi dat ze moest melden dat we te voet zouden gaan want ik kon toch nog wel wat frisse lucht gebruiken. Ze zouden ook afkomen naar daar. We hebben uiteindelijk van heel de dag niemand meer gezien of gehoord en zijn gewoon onze eigen gang gegaan. Naar het waterfront, rondgelopen in het stadje, wat gewinkeld, pannenkoekje gegeten, terug naar de kamer. We voelden ons allebei toch niet zo goed in ons vel en legden ons even op bed. Tv aangezet en de laatste Harry Potter begon net. Daarnaar gekeken en tegen dat die gedaan was, was het al bijna 7u. Tijd dus om nog even buiten te komen en iets te gaan eten. Beiden voelden we dat onze maag het best iets lichts kon gebruiken. We gingen naar het waterfront en zochten daar een restaurantje uit. Ik koos voor een visschoteltje met rijst. Best lekker. Daarna terug naar hier, douchke nemen en verhaaltje typen. Normaal zouden we vanavond met de mensen van gisterenavond naar de Zanzibar gaan, een cocktailbar, maar ik denk dat we nog teveel moeten recupereren van gisteren en we houden het dan ook maar bij die ene avond van gisteren.  We zullen nog wel eens een stapje in de wereld zetten als we in Kaapstad zijn en we eens goed kunnen uitslapen ;-)

Hopelijk valt het weer morgen beetje mee want dan reizen we weer verder en staan toch ook weer een aantal zaken op het programma.

23-10-2008 om 23:12 geschreven door Sharonneke  

Vandaag is de dag van de vlucht. Toch wat gespannen sta ik op. Hoop echt dat alles goed verloopt want een vliegtuig nemen blijft toch altijd beetje spannend. Ook de auto moet binnen dus daar moet ook alles vlot verlopen. We kunnen op tijd vertrekken maar het is vrij druk op de autostrade. Ik voel wat stress opkomen maar we moeten rustig blijven. We vinden de luchthaven maar eerst moet er nog getankt worden. De auto moet met volle tank worden teruggegeven en dat was ons iets te laat ingevallen. We hebben geluk want aan de luchthaven is er een tankstation en gelukkig kunnen we van daar makkelijk naar het autobedrijf. Alles gaat heel vlot en ik denk dat we zelfs iets minder hebben moeten betalen dan we op voorhand dachten.

Nog tijd genoeg voordat ons vliegtuig opstijgt. Hier in de luchthaven hebben we mogelijkheid natuurlijk om geld te wisselen en aangezien ik toch wel wat euro’s had meegenomen lijkt dit ons nu het gepaste moment. Ik hoop echt dat ik nu toe kom tot aan het einde van ons verblijf. Er zijn wel nog een aantal activiteiten die we willen doen die wat geld zullen kosten en natuurlijk souvenirs en cadeautjes maar we zien wel. Gaan inchecken. Gewone bagage geen probleem, maar handbagage moest ik ook wegen. Mijn hart ging iets sneller slaan want er mocht slechts 7kg mee en met mijn laptop is dit zeker meer. Het mevrouwtje zei dan ook dat hij te zwaar was, maar al snel vroeg ze of er een laptop inzat en daardoor werd het toch zonder probleem toegelaten.

We hadden nog een groot uur te gaan. Door de bewaking, handbagage goedkeuren en wachten tot we op het vliegtuig konden stappen. Omdat wachten toch even kan duren gingen we nog ietske drinken. Om kwart voor 1 konden we dan op het vliegtuig en na een uurtje en een half waren we in Port Elizabeth. We gingen onze bagage halen en onze nieuwe auto. En inderdaad, nieuw is de auto wel. Precies één of andere chique voiture, past helemaal niet bij ons. Leren zetels met alles erop en eraan. Echt een lange auto, maar gelukkig met achteruitrijsensoren. En nog geen 3000km op de teller. Het merk is Cap ofzoietske en type Chery. Nog nooit van gehoord, maar amai. De vrouw van het verhuurbedrijf vroeg waar we heen moesten en legde uit hoe we op de goeie weg kwamen vanuit de luchthaven.

Helemaal onder de indruk van de auto (waar de pinkers trouwens aan de andere kant staan dus ik weer regelmatig mijn ruitenwissers aansteek) en de uitleg van die vrouw vertrokken we. Zonder nog even op onze kaart zelf te kijken. En dat was heel dom van ons. Volgens de routebeschrijving zouden we na 85km aan moeten komen. Maar toen we bijna aan 100km zaten hadden we nog steeds niet de juiste afslag gevonden. Na ongeveer 120km toch geprobeerd om ergens aan de kant te kunnen staan en de kaart erbij gehaald. En wat bleek, we waren helemaal de verkeerde kant uitgereden. Dus we moesten de 120 terug en dan nog eens extra 85km doen. VRESELIJK!! We kwamen dus pas laat toe op onze lodge die heel afgelegen lag. Het was zo goed als donker en ik had vreselijke honger omdat ik ’s middags niet echt had gegeten door de vlucht. Het meisje van de lodge zei ons hoe we aan een restaurantje konden geraken en wij dan maar weg. In de donker, helemaal afgelegen maar het gelukkig toch gevonden. En nog vrij lekker gegeten. Terug naar de lodge en ons bedje in.

Wist je trouwens dat:

-          vliegtuigen hier in Zuid-Afrika ook LINKS opstijgen

-          vliegtuigen van het witte product je even veilig naar bestemming brengen

23-10-2008 om 23:11 geschreven door Sharonneke  

Deze morgen moesten we St. Lucia verlaten. Omdat we morgen onze binnenlandse vlucht hebben en de auto moeten binnenbrengen vonden we het een goed idee om deze eerst even naar de car wash te brengen. We zijn gisteren in de namiddag nog gaan kijken maar hij was al dicht. Omdat we vandaag toch nog iets aan onze dag wilden hebben besloten we dan maar vroeg op te staan. Om 7u uit de veren om de auto naar de car wash te brengen. Jaja ik verklaarde mezelf ook zot, maar nu hebben we 40ZAR betaald en als ze hem van het autobedrijf te vuil vinden betalen we er 400ZAR voor. Na de car wash dus terug naar onze lodge om te ontbijten. We waren samen met het andere jonge koppel de enige die er blijkbaar waren voor het ontbijt. Al de rest was al vertrokken. Ook het andere koppel had wat minder goed nieuws. Ze hadden een uitstap voor vandaag geboekt maar het bleek dat die al om 6u deze morgen was vertrokken en zij wisten daar niks van. De lodge was dus echt prachtig maar ze moeten toch maar even gaan nadenken over hoe ze alles daar aanpakken.

Maar goed, rond half 10 stapten we weer in onze auto en ditmaal richting uMhlanga rocks. Eerst zouden we proberen om nog tot in Durban zelf te geraken vandaag maar we werden door een aantal mensen gewaarschuwd dat dit toch een gevaarlijke stad is. Toen we na een goeie 2u rijden hier aankwamen in de Honey Pot besloten we om gewoon uMhlanga te verkennen ipv Durban. Misschien wel jammer want ik denk dat Durban toch een speciale stad is, vrij Indisch getint. Maar we spelen maar beter op veilig zeker. En ondanks dat we een lange rondreis maken door heel het land zullen er nog heel veel plaatsjes hier in Zuid-Afrika zijn die we niet hebben kunnen verkennen.

Een wandeling langs de kust. Bewonderen van de prachtige zee die op de rotsen slaat. Kijken hoe een paar surfers de golven trotseren. Terrasje doen. Maar ook het aanpassen aan het drukke leven. We zijn precies in een andere wereld terechtgekomen. De wereld van het stadsleven, het toerisme. Beetje rondgewandeld en dan terug naar ons guesthouse. Hier nog wat van het zonnetje genoten aan het zwembad. In een ligzetel met wat muziek en een boekje. We moeten er toch voor zorgen dat we ons bruine kleurtje een beetje onderhouden voor als we in het kille en koude België terugzijn.

We hebben hier ook elk een aparte kamer met dubbel bed! Blijkbaar was er gereserveerd voor een twin kamer (met twee bedden dus), maar aangezien die er niet zijn en er anders geen gasten hier aanwezig zijn vanavond hebben we elk ons eigen kamer gekregen. Best wel eens goed hoor, zo wat privacy! En natuurlijk kan ik dan vanavond opnieuw alleen in een dubbel bed slapen en het is zelfs nog groter dan het vorige!!!

Deze avond dan gaan eten in een restaurantje die ons door de gastvrouw en heer werden aangeraden en ik beklaag het mij zeker niet!!! Het was echt héél lekker. En als dessert heb ik “death by chocolate” gegeten. Nu ja dood ben ik nog niet, daar is wel wat meer voor nodig. Maar het was echt heerlijk! Papa en tante Jo kheb aan jullie zitten denken hoor toen ik dit binnensmulde. Dit dessert bestond namelijk uit een warme chocoladataart/cake, overdekt met heerlijke chocoladesaus en een bolletje ijs. Super toch…. Daarna moesten we even goed nadenken of we te voet zouden terugkeren naar de lodge of een taxi zouden nemen zoals de gastheer eigenlijk had aangeraden. Maar je moet weten dat het zeker nog geen km wandelen is. Eenmaal je de straat met restaurantjes en dergelijke uit bent moet je enkel een brug oversteken en misschien nog 100m wandelen en je bent er. Omdat we ons helemaal niet onveilig voelden en we het toch te stom vonden om een taxi te nemen voor zo’n korte afstand hebben we het te voet gedaan en we zijn er veilig geraakt!

Morgen moeten we dus onze vlucht nemen, hoop dat ik geen bagageproblemen heb en daarna zitten we al aan het laatste deel van onze reis. Nog even en het studentenleven begint weer, zal al heel raar doen denk ik.

23-10-2008 om 23:10 geschreven door Sharonneke  

Gisteren had ik echt niet zoveel zin meer om mijn computer nog aan te steken en een reisverslagje te typen waardoor ik vandaag dus even twee verhalen moet neerschrijven.

10 oktober

Na een zalige nacht in een dubbel bed tijd voor ontbijt. Na het ontbijt gingen we vragen wanneer we de culturele tour konden doen en dit kon al om 9u. De gids zou ons aan de lodge gewoon komen oppikken. Ok, nog een kwartiertje de tijd. Tandjes poetsen, truitje nemen, nog even naar het toilet en we konden vertrekken. Blijkbaar mochten we mee met zo’n open safari jeep. Ik vond dit al een beetje raar om daarmee een dorpje te gaan bezoeken maar goed. En ja hoor, al snel sloeg mijn rare gevoel over in onwennigheid. Met die open jeep reden we namelijk door het plaatselijke arme dorp waar de Zulu’s wonen. We kregen voldoende uitleg bij alles en zijn een paar typische Zulugebruiken en gewoontes te weten gekomen die ik wel vrij interessant vind. Maar gewoon rondrijden in dat soort auto gaf mij zo een onprettig gevoel. Als “rijke” toerist vanuit de hoogte een beetje kijken hoe de armere bevolking hier leeft. Het overgrote deel van de beelden komt overeen met wat we al gezien hadden in Mamadila (wijk waar Baby woont). Ook mochten we een kijkje nemen in het daycare center en in de lagere school. De kindjes van het daycare center begonnen onmiddellijk een dansje op te voeren. Vrij gemaakt en echt gericht naar ons toeristen. Daarnaast hebben we dan ook een vrouw aan het werk gezien in een typische hut die matjes vlecht. En dan een kamertje waar de toverdokter zeg maar haar werk doet. En een typische Zuluhut van vroeger waar we werden ingewijd in een aantal gebruiken en rituelen. Het is bij deze bevolking zo dat de man zijn vrouw koopt door 11 koeien te betalen aan haar vader (een dochter van het dorpshoofd kost 25 koeien en een dochter van de Koninklijke bevolking zelfs 125). De man kan meerdere vrouwen hebben, maar dan moet hij dus telkens de koeien kunnen betalen en voor iedere vrouw een apart huis bouwen. Hij mag ook geen voorkeursvrouw hebben, maar ieder moet dezelfde behandeling krijgen en dezelfde cadeaus en dergelijke. De man leeft dan in zijn hut en hij kan ’s avonds één van zijn vrouwen uitnodigen om bij hem te komen slapen. Ieder slaapt aan een kant in de hut, want een typische Zuluhut bestaat uit een vrouwen en een mannenkant. Wanneer de man dan zin heeft in seks dan slaat hij met een speciale stok op de grond. De vrouw moet dan naar de kant van de man kruipen waar het spel plaatsvindt en wanneer het “game over” is dan kruipt de vrouw terug naar haar kant. Dit ritueel kan blijven duren totdat de man bevredigd is (vrouwen zullen de smoes hoofdpijn hier dus niet kunnen gebruiken). Dit hele ritueel is gelijkaardig als wat we zagen bij het volk in Swaziland. Ik ga dus eens moeten proberen nagaan of dit van een zelfde soort stam komt of hoe dit zit…. Verder is er ook een heel ritueel rond de overgang van jongen naar man zeg maar. Op de leeftijd van 16jaar worden de jongens meegenomen naar de bergen. Daar krijgen ze uitgelegd hoe ze een vrouw moeten versieren en dergelijke. Terug in het dorp worden knappe jonge meisjes verzameld en op een rij gesteld. Deze meisjes hebben enkel een minirokje aan (zonder ondergoed) en moeten dan voor de jongens dansen. Op deze manier wordt nagegaan of alles wel werkt bij de jongens. Wanneer ze echter geen erectie krijgen bij het zien van dit alles dan wordt die jongen in kwestie terug mee de bergen in genomen voor ja verdere les ofzoietske….

Er zijn bij deze bevolking dus heel veel geloven en rituelen die ze in acht proberen te houden. Ze geloven zeer sterk in hun voorvaderen en ouderen, in geesten en toverdokterij.

Na onze culturele tour werden we teruggebracht naar de lodge. Het was ondertussen bijna middag dus eerst even naar de Spar om wat inkopen zodat we onszelf konden voorzien van een lunch. Ik koos eens voor sandwiches met kruidenkaas ipv boterhammen met gewone kaas. De lunch begint mij toch stilaan tegen te steken maar ja.

Na de lunch was het dan tijd om toch even die zee te gaan opzoeken. De Indische oceaan wil ik wel eens van dichtbij zien. En ik had ook echt effe nood om uit te waaien want had even een dipje en moeilijk moment. Twee maand hier zitten zonder uw vrienden, familie en voornamelijk Timmy, alles moeten delen met één en dezelfde persoon die je eigenlijk niet echt goed kent en dit dan nog in een toch wel heel ander land en ritme begint soms zijn tol te eisen…..

Een klein halfuurtje wandelen en we waren aan zee. En wat een prachtig zicht. De zee is veel blauwer, de golven hebben wit schuim ipv grijs en je kan zo ver kijken! Geen lelijke flatgebouwen die het zicht belemmeren. Gewoon echt mooi. Het zand is hier wel heel lastig om in te lopen en de zee zelf was vrij woest, maar het deed deugd. Stukje gewandeld met de voetjes int water, schelpjes gezocht, even gewoon gezeten en genoten van het lawaai, het water en het zonnetje en dan de wandeling verder gezet. Een mooi toertje gewandeld en vanuit de verte nog een hippo kunnen spotten. Terug aangekomen zagen we een bekende terug. Kees en Map, het Nederlandse echtpaar die we in Thornhill, de private game lodge, hadden ontmoet zaten hier blijkbaar ook terug. Even met Kees gepraat en ondertussen kennisgemaakt met een ander Nederlands koppel die iets meer in de buurt van onze leeftijd zitten. Daarna tijd voor de douche en zien om een hapje te gaan eten. Het is echt zalig om alles te voet te kunnen doen van hier!

Wij waren al vrij vroeg terug op de kamer en zaten nog wat te lezen toen we plots gebonk hoorden en geroep dat de deur moest worden opengemaakt. We wisten niet wat er gebeurde maar omdat het toch even duurde gingen we een kijkje nemen. Bleek dat dat jongere koppel voor een gesloten voordeur stond. Het is namelijk zo dat ’s avonds het personeel hier allemaal huiswaarts gaat en wij als gasten hier alleen achterblijven. Ze doen daarbij ook de voordeur op slot waardoor je dus niet meer binnenkan. Ook wordt er niet verteld dat je langs de ene weg niet meer mag wandelen in de donker omdat er daar dan hippos lopen met als gevolg dat dat koppel even oog in oog had gestaan met zo’n beest wat toch best gevaarlijk is. Wij hadden dat nieuws gelukkig gehoord van een ander koppel dat hier zat, maar echt oplettend bij dit soort dingen zijn ze hier van het management dus niet. Het is een prachtig verblijf, maar er zijn toch een paar mankementjes zeg maar….

11 oktober

Vandaag zouden we een dagje strand inlassen. Omdat het moeilijk is om met zo’n warmte eten mee te nemen besloten we om deze morgen eerst nog even hier wat te relaxen, niet te laat te eten en dan richting strand. Dus wat staan praten met het jongere koppel hier, naar de winkel om wat water (want het kraantjeswater heeft hier een vreselijke chloor smaak), nog wat lezen, aant zwembad zitten en dan tijd om te lunchen en ons klaar te maken. Opnieuw te voet richting het strand voor wat we dachten een middagje genieten van zon, zee en strand. Maar amai, van zodra we op het strand waren wisten we al dat het niet goed zou komen. We deden onze bikini aan en legden ons op een handdoek, maar met veel pijn want het was zo hard aan het waaien dat je precies ter plekke gezandstraald werd. Echt niet plezant. We zijn dan ook een stukje verder gewandeld en hebben dan plaatsje gevonden wat verscholen in de duinen waar we tenminste niet werden gezandstraald. Het waaide echter nog steeds vrij hard en hier hadden we helemaal geen uitzicht meer op de zee. Ook wist ik alweer heel snel waarom ik nu eigenlijk niet graag naar de zee ga. Ik HAAT zand! Ik kan het echt niet verdragen om overal aan mijn lichaam zand te voelen. We besloten dan ook maar om terug te gaan en te zien om eventueel nog een terrasje te doen. Omdat ik wat last heb van mijn knie (misschien door gisteren in dat vreselijke doorzakkende zand te wandelen) besloten we dezelfde kortste weg terug te nemen zoals we er gekomen waren. Ik sta op een bepaald moment naar één of ander dood kevertje ofzo te kijken op het moment dat Noëmi een kreet slaat. Ik dacht van “allé zo vies is dit dooie beest nu toch ook niet” en kijk op, maar ze staat met haar rug naar mij en staart voor zich uit. En ook ik zie plots een fluogroene slang de straat over kronkelen. Nog geen 5m van ons vandaan denk ik. Ik moet zeggen dat ik de verdere terugwandel toch niet echt meer op mijn gemak heb gelopen.

Hier toegekomen eerst onder de douche gesprongen om toch van al dat hatelijke zand vanaf te zijn en dan een 4-uurtje gaan eten op terras. We kozen nogmaals voor baklava. Deze keer was het met ijs ipv met yoghurt en eerlijk gezegd was hij niet zo lekker als de vorige keer. Maar goed, we hadden ons 4-uurtje toch gehad. We konden eigenlijk ook gaan kijken hoe de krokodillen werden gevoederd, maar voor het geld die we daarvoor moesten betalen voederden we liever onszelf dan te kijken hoe anderen eten ;-)

Na het 4-uurtje teruggekeerd, nog wat gelezen en onze rugzakken eens opnieuw gemaakt. Maandag moeten we namelijk onze binnenlandse vlucht nemen en we moeten er toch voor zorgen dat we alles kunnen meenemen.

Nu ben ik net terug van een heerlijk avondmaal. We kozen voor een restaurant met de naam Braza en het is echt het beste van onze 3 avonden hier. Kozen voor een visbrochette met linefish en grote garnalen, met aardappeltjes in de schil en groentjes. Echt heerlijk! Daarna nog een chocomouseke om het geheel af te sluiten. Kon daar echt niet aan weerstaan en het was maar even 2 maand en 3 dagen (van op de trouw van Dappe en Davina) geleden dat ik nog chocomouse had gegeten.

23-10-2008 om 23:10 geschreven door Sharonneke  

Vandaag was weer een dagje in de auto. Deze morgen rond half 8 opgestaan en geloof het of niet maar ik was blij dat de wekker afliep. Lag al eventjes wakker en werd zowat onnozel omdat ik niet meer in slaap kon vallen. Toen de wekker dan eindelijk afliep was het tijd om op te staan en te gaan ontbijten. Na het ontbijt alles terug de auto in en richting Zuid-Afrika. We lieten vandaag Swaziland weer achter ons. Omdat we toch een 350km moesten afleggen besloten we niks meer te gaan bezoeken in Swaziland zelf. Wat we nog konden bezoeken waren opnieuw de craft kraampjes en de typische kaarsen die hier worden gemaakt. Maar dan is de verleiding voor dingen te kopen alleen maar groot en ik wil echt wachten tot na onze vlucht van komende maandag om souvenirs en kadootjes aan te schaffen. In een rechtstreekse rit dus naar de grenspost. Opnieuw wegen die ons door allerlei landschappen brachten. Buiten het verschil in uitzicht van woonwijken vond ik Swaziland niet zo spectaculair.

Aan de grens was het weer even zoeken. Dit zijn zo oude gebouwen daar en het staat niet echt aangegeven wat je moet doen of waar je moet zijn. Gelukkig onze weg gevonden (met de hulp van een agent die ons de weg toonde), stempels verzameld en toegangskaart om Zuid-Afrika binnen te mogen. Ditmaal hadden we geluk want de auto mocht zo binnen zonder nog eens 50ZAR extra te moeten betalen (want we in het binnenrijden van Swaziland wel hadden moeten doen).

En ook waren we na de grensovergang precies weer in de bewoonde wereld. Na twee dagen gsm-loos te zijn hoorden we al direct het geluid van onze gsm, we hadden weer ontvangt. Verder richting St. Lucia en de kust dan maar. Nu reden we toch wel een ander landschap binnen. Véél meer groen (bomen, struiken, gras) dan wat we hiervoor al hebben gezien. Onderweg nog even gestopt aan een “marktje” en gelukkig kunnen weerstaan aan al de hebbedingetjes. Misschien nog een geluk dat ik niet veel gewicht kan meenemen naar België en dat ik ook beperkt ben in wat ik meeneem want wat ze hier niet allemaal aan moois hebben van giraffenspulletjes, onbeschrijfbaar!

Aangekomen aan onze lodge! Kamer is weer super. We hebben blijkbaar de familiekamer. 2 enkele bedden en een dubbel bed. Waarvan ik toch het dubbelbed inpalm want dat mis ik wel zo’n beetje. De bedden zijn hier altijd ook zo kort waardoor ik al moeilijk op mijn buik of rug kan liggen want voeten liggen er altijd uit. Nu kan ik 3 nachten wat schuin slapen in het dubbelbed en zal dit dus wel lukken. Een badkamer met prachtig hoekbad en een douche. Verder nog een zeteltje en voldoende ruimte om nog wat rond te wandelen. En via de achterdeur komen we uit aan het zwembadje. Ideaal dus voor de komende dagen.

We zitten jammergenoeg wel nog een eindje van de zee. Te voet is het nog zo’n 45min stappen. Dit zullen we waarschijnlijk zaterdag eens testen. Morgen doen we normaal de cultuurtour waarbij we de Zulucultuur gaan ontdekken en een schooltje en weeshuis gaan bezoeken. Ben eens benieuwd. Voor de rest zal het wat minder zijn want onze portemonnee moet meewillen (zo kost walvissen spotten maar liefst 700ZAR).

Gelukkig zitten we wel op wandelafstand van één van de belangrijkste straten waar we veilig en wel heen kunnen om iets te gaan eten.

Ook na een weekje nog even mailtjes gecheckt en ik hoop dat mijn mailtje naar Timmy en mama en papa is gelukt want had wat problemen met mijn webmail precies. Nu ja, ik denk aan jullie! Wat blog betreft, ik hou deze verhalen nog steeds bij met het idee dat ik het voor al mijn trouwe lezertjes schrijf, maar misschien dat dit pas na mijn terugkomst een plaatsje op het net zal krijgen… Nu ja voor mezelf en mijn reisverslag is dit natuurlijk ook altijd leuk. Internet is hier namelijk niet zo goedkoop en ja ik kan mijn geld wel iets beter gebruiken. Blog opladen neemt dan ook iets teveel tijd in beslag. Maar ik blijf aan jullie denken ;-)

Vele groetjes en dikke knuffel

23-10-2008 om 23:09 geschreven door Sharonneke  

Vandaag hadden we een extra dagje in Swaziland. We besloten van de auto te laten staan en gewoon ons dagje hier op het terrein door te brengen. Zo zouden we wat geld uitsparen en konden we eens goed uitrusten ook. Deze morgen rond 8u opgestaan en gaan ontbijten. Dit moesten we wel doen aangezien je maar tot 9u kan ontbijten. Ik wou echter zo graag nog eens uitslapen dat ik na het ontbijt terug in mijn bed ben gekropen en erin heb gelegen tot rond 11u, zalig! Daarna even in een ligstoel aan het zwembad, mp3 speler in de oren en op een leuk muziekje beetje lezen. Lezen, kuieren, gezellig relaxen. Rond 13u dan een boterhammetje gegeten hier op het bankje voor onze slaapkamer. Eten nog even laten zakken en daarna gingen we een wandelingske maken. Er staan hier namelijk drie wandelingen uitgestippeld dus we besloten even sportief te zijn en de natuur wat op te zoeken. Best grappig want ik was nogal wandelachtig gekleed (beige sportief broekje, wandelschoenen) terwijl Noëmi er lekker toeristisch bij liep (kort geel kleedje met sandaaltjes onder). Vond het best wel grappig zicht. Maar was een mooi wandelingske. Een klein uurtje, door bos, over rotsen, berg op en berg af en met mooi uitzichten over het dal en de bergen!

Terug op onze verblijfplaats toegekomen was het eerst tijd om wat suikers binnen te krijgen. Een frisse cola met zo’n typisch koekje. Zo was ik al snel weer helemaal op krachten. Nog even de ligstoel aan het zwembad gaan opzoeken. Het waait vrij hard en het water is nog geen 20° dus toch maar iets te kou om te zwemmen, maar ernaast liggen met een boekje heeft ook al een heel ontspannen gevoel. Nu dus even verhaaltje typen, dan douchke nemen en tussen 19u en 20u gaan we hier gaan dineren. Ben echt eens benieuwd wat we gaan voorgeschoteld krijgen, maar dat schrijf ik dus later wel neer.

23-10-2008 om 23:08 geschreven door Sharonneke  

Deze morgen met toch wat pijn in het hart trees too moeten achterlaten. Ik vond dit best een mooie lodge en heel vriendelijke mensen. Jammer dat het weer ons gisteren niet meezat want hier zou ik echt wel kunnen relaxen. Maar goed, richting Swaziland dan maar. De vrouw van de lodge had gezegd dat we zeker moesten kijken om tussen de grens van Zuid-Afrika en Swaziland het typische dorpje te bezoeken en vragen achter de show.

Aan de grens gekomen en toch even goed moeten zoeken want duidelijk is het daar allemaal niet. Maar goed, we parkeerden de auto, gingen om onze stempel en dan het typische Swazi dorpje even gaan bekijken. Ook daar werd je een beetje aan je lot overgelaten. We dachten dat we er zomaar binnen konden lopen, maar we stootten op een groep Denen met hun gids en een plaatselijke gids van het dorpje. Hij vroeg ons wat we wilden en we zeiden dat we graag de show zouden zien. We hadden geluk want we konden gewoon aansluiten bij deze groep. Ik had het gevoel dat het dorp en de rondleiding en show vooral voor groepen was, maar gelukkig konden we dus ook alles zien. Hoe zo’n typisch dorp eruitziet en hoe het is opgebouwd. Een paar gebruiken van de Swazi’s en op het einde de show met zang en dans. En bij het tweede deel van de show werd er gezegd dat er mensen uit het publiek zouden worden meegetrokken om te dansen. Noëmi was slachtoffer nummer één en ik dacht mij te kunnen verstoppen door haar te filmen, maar onze gids van ervoor kwam er mij ook uitpikken. Gelukkig wast nog een aangename verschijning en een vriendelijke jongen en mocht ik samen met hem dansen op “the lion sleeps tonight” van The Lion King natuurlijk (misschien moeten we dit wel uitroepen als DE film van ons verblijf hier, want gisteren in het kruger hadden we wel nood aan de muziek uit de film). Noëmi heeft op het einde nog de cd gekocht en hierbij wordt ook de groep gesponsord want ze trekken namelijk af en toe naar Europa om hun muziek aan de mensen te laten horen. Zo waren ze vorig jaar zelfs in België en gaan ze op het einde van deze maand naar Frankrijk. Maar goed, deze eerste culturele kennismaking met Swaziland hadden we ook gehad en we konden het echte Swaziland binnentrekken. Maar eerst nogmaals een grenspunt. Stempel van Swaziland zelf nu en weg waren we. Althans dat dachten we, want blijkbaar moesten we voor de auto ook nog eens betalen. DUS terug achteruit, parkeren en auto gaan aangeven en betalen. En dan tweede keer voor het hek en het werd opengemaakt. Op het eerste zicht vond ik dit land niet zo spectaculair anders dan Zuid-Afrika zelf. Het is misschien wat groener, maar in Z-A heb je ook heel groene gebieden. Heuvelachtig, maar dat hadden we al meegemaakt. Misschien dat het verschil wat zit in de wijkjes ofzo. Zien er wat kleiner uit en nog niet echt de echte krottenwijken met golfplaatsjes en ander afval gemaakte huisjes gezien.

We reden een lange weg door de bergen met leuke uitzichten. We stopten aan een plaatsje met een zicht over het dal. Hier zouden we eerst iets eten, maar jammer genoeg zaten er twee heel grote groepen in het restaurant dus besloten we maar verder te gaan. Gelukkig kwamen we nog net op tijd een bordje restaurant tegen die we konden volgen voordat we zouden sterven van de honger. Via een zandweggetje kwamen we terecht bij een lodge met zeer leuke huisjes waar we in het restaurant iets konden eten. Ik koos voor een broodje met zalm.

Vervolgens reden we naar een glasblazerij. We konden van op een balkon een kijkje nemen in het atelier. Het was er vreselijk warm, maar konden mooi zien hoe alles werd gemaakt. Ze hadden er prachtige dingen, maar natuurlijk niet direct bestemd voor onze portemonnee en daarbij is het ook niet echt evident om een kunstwerkje in glas mee te vervoeren via het vliegtuig in een rugzak…

Dan maar verder naar onze lodge. Maar toen begon het. De wegomschrijving die we hadden gekregen was helemaal niet goed. We zaten van bij het begin al verkeerd. Niks van op de beschrijving klopte. Stuk moeten terugrijden. Zoeken naar de juiste afslag, want er waren er precies teveel met die naam op. Vreselijk. Uiteindelijk kwamen we in het centrum van de stad terecht, maar de wegomschrijving klopte dus langs geen kanten. Gevolg: in’t midden van een stad terecht komen, waar je moet zoeken, waar iedereen zijn eigen verkeersregels begint uit te vinden = stress! Uiteindelijk toch de goeie weg gevonden. Om aan de lodge zelf te geraken moesten we eerst nog over een zeer slechte weg, waar ze tevens aan het werken waren (om de weg beter te maken), maar waardoor er stuk was afgezet en het toch even slikken was om door te rijden. Ook hier aan de lodge was het niet alles want het gaat hier goed omhoog en de wegen zijn echt niet super. Zelfs het parkeren gaf ons even een bang hart. Ik draaide namelijk ergens op waar het blijkbaar te hoog was en de auto maakte een vreselijk schrapend geluid. Op eerste zicht niks te zien van schade, hopen dus dat er morgen geen plas ofzo onder ligt.

We hebben dan ook maar besloten om ons hier morgen in de lodge zelf bezig te houden. Hopelijk laat het weer het toe. Beetje uitrusten (want rondreizen is lastiger dan ik dacht), misschien wandelingske maken, beetje zwemmen,… Op’t gemakske dus en liefst zonder auto ;-)

23-10-2008 om 23:08 geschreven door Sharonneke  

De dag voor het krugerpark. We werden al vroeg gewekt en toen ik even een eerste blik op de buitenwereld legde zag ik de buurvrouw een eindje verder staan met haar fototoestel. En ja hoor, een giraf met 2 jonge giraffen waren daar lekker aan het ontbijten. Ook even goeiedag gaan zeggen, fotootje getrokken en toen was het tijd om zelf ook wat te ontbijten. Na het buikje te hebben gevuld, was het tijd om deze prachtige plaats achter ons te laten.

Een uurtje rijden en we arriveerden aan de Orpen Gate. De poort om het park binnen te gaan. 306ZAR betaald om beide binnen te mogen (dus dat is per persoon 15euro wat goed meeviel vond ik, dacht dat het meer zou zijn). En starten met wild spotten. Je mag door het hele park maar 50 rijden en we moesten toch een behoorlijke weg afleggen dus treuzelen moesten we niet doen. Wild zoeken tussen de struiken, op de vlaktes, aan het water,… is best lastig. Maar we mogen best trots zijn met het resultaat.

-          Heel veel prachtige giraffen natuurlijk

-          Olifanten

-          Een groep leeuwen die een prooi aan het oppeuzelen waren (wel iets moeilijker te zien, maar we hebben het gezien!)

-          Een hyena die ook lekker aan het smullen was van één of ander hertachtig diertje

-          Buffels

-          Zebra’s

-          Wrattenzwijntjes (Pumba’s zoals we zeggen – cf The Lion King)

-          Nijlpaarden

-          Krokodillen

-          Impala’s met hopen

-          En natuurlijk nog allerlei andere soorten hertjesachtigen

-          En heel veel vogels

Na een tocht van ongeveer 7u door dit prachtige park met toch veel verschillende soorten landschap, moesten we nog een klein stukje rijden naar onze lodge en hier ben ik nu. Het is hier een prachtig verblijf met een super mooi zwembad en heerlijke relaxplaats maar jammergenoeg kan ik daar niet van genieten aangezien het weer vandaag echt niet goed is. Afgelopen nacht heeft het zelfs goed geregend. Heb nog steeds geen regen echt gezien, maar het heeft dus al geregend tijdens mijn verblijf. Hopelijk schijnt morgen de zon opnieuw.

We hebben hier in de lodge zelf avondeten gegeten. Toch buiten kunnen zitten onder een afdakje, maar zeker niet kou dus toch nog echt het vakantiegevoel. Noëmi en ik zijn beiden voor de chicken potjie gegaan. Een stoofpotje met kip aangevuld met rijst, boontjes en pompoen. Echt super lekker! We hadden wel zin in een dessertje en één van de keuzes was Baklava. Geen idee wat dit was en de ober zei dat we het zeker lekker zouden vinden, dat het iets zoet was. Dus zoet dat past heel goed bij mij samen en ik besloot dit dan ook te proberen. En amai, heb er geen spijt van. Het waren een soort bladerdeegrolletjes gevuld met iets speculaasachtig (in ieder geval met kanaal) met daarboven Griekse yoghurt en honing. Echt lekker! En volgens de ober iets typisch voor Zuid-Afrika dus dat is altijd leuk.

23-10-2008 om 23:07 geschreven door Sharonneke  

Deze morgen werden we niet om 6u maar om 5u30 gewekt voor de wandeling. Met kleine oogjes uit bed, maar had er zo’n zin in. Nog een theeke drinken, zien we plots al geen giraffen doodleuk voorbij wandelen. Mijn dag kon al niet meer stuk! Dan tijd om de streek hier beetje te verkennen. We waren met een groepje van 7 dus dat viel heel goed mee. De gids gaf ons uitleg over bomen die heel gezond zijn en bepaalde ziektes kunnen genezen. Deze noemt de Aloë (maar tis niet de Aloë vera). Deze boom (eigenlijk ook beetje cactusachtig) gebruiken de zwarte Afrikaanse vrouwen ook om hun kinderen te doen stoppen met borstvoeding. Ze breken een punt af, smeren het sap rond de tepel en dit heeft zo’n vieze smaak dat het kind niet meer verder drinkt. Ik vond dit wel interessant om te weten. Een andere boom was dan weer een zeer giftige. Als je het melksap van die boom aanraakt en in je ogen wrijft kan je blindt worden. Opnieuw een andere boom wordt gebruikt als tandenborstelboom. Zo noem ik hem maar. Ze breken kleine stukjes tak af om erop te kauwen en over hun tanden te smeren om zo ja uw tandjes mooi te maken hé! Hebben dit ook even geprobeerd en of uw tanden nu echt proper worden weet ik niet, maar tis een goed alternatief voor als je uw tandenborstel bent vergeten ;-) Verder hebben we wat uitleg gekregen over bepaalde dieren, over sporen, over termiethopen die eveneens gebruikt worden als schuilplaats voor dieren. De termieten maken een grote hoop. Dan komt er een aardvarken de beestjes opeten. De termietenhoop wordt verlaten en dient als huisje voor dieren. Er heerst hier zelfs een dag- en nachtploeg. Overdag leven er vaak hyena’s in die ’s avonds worden afgelost door de wrattenzwijntjes. Op het einde vertelde hij dan nog een verhaal over een boom die een nogal religieuze betekenis heeft voor de Zoeloes. Het is namelijk zo dat deze stam er in geloofd dat je de ziel van een overledene moet meenemen naar zijn rustplaats. Als er dus een ongeluk gebeurd langs de weg, moet je via een heel ritueel en een tak van die boom de ziel meetrekken naar de rustplaats. Als je dit niet doet, blijft de ziel er rondspoken en zal er ieder jaar op dezelfde plaats een ongeluk plaatsvinden. De gids leek dan ook heel overtuigd dat dit de oorzaak is van de vele ongelukken tegenwoordig in Zuid-Afrika. Aangezien er nu een gemixte cultuur is worden deze rituelen niet meer uitgevoerd met alle gevolgen van dien.

Maar het toppunt van deze morgen, je raadt het misschien wel al, zijn toch de giraffen. We hebben op nog geen 20meter afstand van die reusachtige beesten gestaan. Er stonden er twee voor mijn neus. En even later heb ik ze in de verte nog gezien met 3. Echt zo zalig. De gids wist ons natuurlijk wel te vertellen dat de beestjes niet zo heel bang meer zijn. Het is hier een privé game reserve met verschillende lodges waardoor de beesten hier gewoon zijn geraakt aan mensen. Ook hebben we enkele impala’s gezien. Voor de rest is het nog even afwachten. Nu zijn we van de rust aant genieten (wel jammer dat de zon niet schijnt) om dan rond 14u te genieten van een lunch en om 15u30 worden we meegenomen op een game drive op zoek naar de big five. SPANNEND!

De game drive was best leuk, maar ik denk dat ik er toch net iets meer van had verwacht. Na ongeveer een 45min rondrijden in zo’n open truck zagen we plots een Cheeta met haar 3 jongen. Best mooi om te zien. Je blijft daar dan een minuut of 10 stilstaan, andere gamers komen er ook bijstaan en foto’s worden genomen. Dan opnieuw verder. Het was precies niet zo evident om veel wild te zien te krijgen. Af en toe eens een hertje of bokje ofzo (lijken ook allemaal zo goed op elkaar). Tot we na lang wachten een groep neushorens zagen verschijnen. We gingen er echt super dicht bijstaan. Iets later zijn we dan nog eens een neushoorn tegengekomen en die heeft op denk ik nog geen 5meter van mij verwijderd gestaan. Net voor het donker werd hadden we ook nog het geluk om een olifant te ontmoeten. Daarna reden we naar een ietwat open plekje en deden we een kort aperitiefje tussen het wild en onder de sterrenhemel. Daarna richting onze lodge. En op die open truck was het toch wel best koud!

Aangekomen in de lodge was het tijd voor het avondeten. En dat was maar goed, want begon toch wat honger te krijgen. Deze keer waren we met een veel kleinere groep waardoor het eten gewoon aan tafel werd geserveerd en niet in die gezellige kring zoals avond ervoor. Het was best lekker opnieuw. En we kregen zelfs iets typisch Afrikaans, een gehaktschotel (babotie ofzoietske). Na deze maaltijd nog een douchke nemen en ons bed in want morgen wordt het alweer vroeg dag. Om 7u ontbijten zodat we zeker op tijd aan het krugerpark zijn.

23-10-2008 om 23:06 geschreven door Sharonneke  

Deze nacht gelukkig geen last gehad van mieren. Ook het lawaai waar ik voor vreesde bleef uit. Toen ik even naar het toilet ging zag ik iets op de muur zitten en bij een dichtere kijk zag ik dat het een geelkleurige gecko was. Best grappig om te weten dat die in de kamer rondlopen terwijl je ligt te slapen.

Deze morgen viel het ontbijt goed mee. We zaten er eerst helemaal alleen, later kwam een Nederlands echtpaar ons vergezellen en we zijn die hier vanavond ook weer tegen gekomen. Heel vriendelijke mensen en leuk om zo eens te kunnen babbelen.

Vertrokken bij ant en elephant en weer de bergen in. Berg op en berg af tot aan Mac Mac Pools. Daar hebben we de omgeving eerst even verkend en hebben er wat rondgewandeld. Prachtige natuur en het water is zo rustgevend. Jammer dat we op rondreis zijn en er geen hele dag konden verblijven. Noëmi wou toch even van de gelegenheid gebruikt maken om een frisse duik te nemen. Voor mij was het niet fris, maar koud dus besloot ik om toch maar mooi van op het droge toe te kijken.

Even een heel klein stukje verder rijden tot aan de Mac Mac falls. Ja een waterval zonder meer. Mooi uitzicht en waterval is altijd wel spectaculair zeker, maar verder heb ik hier niet veel meer bij te vertellen. Na onze wandeling naar de waterval toch nog even langs de kraampjes gelopen op de parking. Een tweede souvenirtje (eerste giraf!) is nu in mijn bezit. Ik heb besloten om mij toch een beetje te proberen inhouden en kadootjes die koop ik wel in Kaapstad (als ik nog geld overheb tenminste ;-)).

We zetten onze weg verder naar Pelgrim’s rest. Dit is een oud goudzoekersdorpje die nu is beschermd en uitgeroepen tot openluchtmuseum. De huisjes zijn dus van in de tijd dat ze er goud zochten dus dat is wel leuk, maar anders is het er echt véél te toeristisch.

Onze weg zette zich verder in de richting van Graskop. We zochten er de Spar op om een stukje brie te kopen. Brood hadden we nog dus langs de straat zochten we een klein grasplekje om te picknicken. Daarna nog even rondgelopen en super mooie heel grote giraffen gezien. Moest ik zoiets kunnen importeren naar België, ik zou niet twijfelen. Het was gewoon prachtig! Daarna nog terrasje gedaan en pannenkoekje gegeten om vervolgens de auto weer op te zoeken voor ons laatste stukje van de dag. We besloten God’s Window en blyde River canyon niet meer te doen aangezien we dit al eens hebben gedaan met broeder Luc en het toch ook voor alles weer inkom is.

We reden opnieuw langs prachtige wegen met enorme vergezichten. Mooie rode zandbanen, bergen in de verte, af en toe een meertje. Echt mooi. Plots kwamen we in een iets drukker gebied en amai wat hebben we toen geluk gehad. Er stond een koe langs de weg (wat hier niet abnormaal is) en op het moment dat ik zo’n 10m van dat beest verwijderd ben, begint het doodleuk over te steken. Remmen zou zeker niet meer gelukt zijn dus gelukkig dat er geen tegenligger afkwam en dat ik het beest nog net op tijd veilig kon ontwijken. Nu is dit wel een grappige ervaring, maar op moment zelf sloeg mijn hart toch al snel een paar 100 slagen sneller.

We kwamen in de buurt van onze eindbestemming en tevens bestemming voor de komende twee nachten. Een verkeersbord duidde aan dat we 40 km verwijderd waren van de Orpen Gate. Dit is de ingang van het Krugerpark die we maandag zullen nemen. We zijn dus heel dicht bij de wilde dieren en ook giraffen!! En ik moest al helemaal niet lang wachten op mijn tweede giraf hier in Zuid-Afrika. We reden langs de verschillende privé parken toen plots Noëmi riep dat ik mij moest omdraaien omdat er een giraf super dicht bij de baan stond. En inderdaad, daar stond hij. Hij keek ons heel lief aan en ik smolt helemaal weg. Vervolgens moesten we een zandweg in die er echt slecht bijligt, maar dat is allemaal zo erg niet want was het niet dat we na misschien 2km plots 2 baby giraffen en een volwassen exemplaar zagen staan. Lekker aan het eten. Het is zo zalig om die prachtige beesten van zo dichtbij te zien. Ook aapjes en bokjes zijn ons al opgevallen.

Na even zoeken merkten we dat we de grote zandwegel moesten inruilen voor een veel kleiner, smal zandweggetje. Ik vond het zelfs een beetje eng om te rijden, heel fel op en neer en als je iemand tegen zou komen = probleem. Maar al snel kwamen we aan in de Thornhill Safara lodge. We kregen hier een super ontvangst. Het is hier gewoon zalig. Echt vakantie. Het is hier zo ja heel gezellig en familiar. Het was hier nog zeer rustig omdat de andere vakantiegangers bijna allemaal nog op safari waren. We besloten het zwembad op te zoeken. Het water was nog veel te kou om echt in te zwemmen, maar we hebben er toch wel tot aan onze middel ingestaan en kregen een glaasje fruitsap als ontvangst. Best gezellig.

Ik kwam het Hollandse echtpaar opnieuw tegen en daar hebben we dan even mee staan praten, tot het tijd was om snel een douchke te nemen aan naar het avondeten te gaan. Dit was met iedereen samen. Een kampvuur in de midden, allemaal errond aan een tafeltje, heel lekker eten en echt gezellig.

Ook al twee everzwijntjes en hertjes over terrein hier zien lopen. Echt zo naast het zwembad enzo. Verder heb ik deze avond gehoord dat er hier paar nachten terug een jachtluipaard een hertje had gevangen zo’n 100m hiervandaan en dat er hier gisterenmorgen een giraf stond. Zalig toch.

Straks slapen onder een muskietennet dus dat is ook alweer een belevenis.

Om 6u eruit dan voor onze eerste ochtendwandeling door de wildernis (kijk er naar uit)!

23-10-2008 om 23:05 geschreven door Sharonneke  

Vandaag stond er een lange rit voor de boeg. Eerst dus even een stevig ontbijt gaan nemen zodat we er goed tegen kunnen. En een stevig ontbijt was geen enkel probleem. Het was echt heel verzorgd en er was van alles en nog wat. Zeker een 8,5 waard (10 is pas mogelijk als er ook choco bij is). Na het ontbijt alles terug in de auto proppen en weg waren we. Eerste stuk was wat saai, gewoon autostrade. Maar daarna begon onze zoektocht naar de Sudwala caves. Deze vonden we al snel en deze zouden we een bezoekje brengen. Het was ondertussen al 12u gepasseerd en we besloten eerst te picknicken. Boterhammetjes met kaas werden aan de auto naar binnen gepeuzeld en daarna naar de ingang van de grotten. We hadden geluk want er was net een toer begonnen dus we konden nog snel aansluiten. Een heel grappige gids leidde ons rond in de grot en verschafte ons de nodige uitleg. Op een bepaald moment scheen hij met zijn zaklampje omhoog en daar zagen we een hele nest vleermuizen. Ik moest direct aan mama denken want die beestjes hingen daar mooi omhoog en af en toe fladderde er eentje weg of kwam er eentje aan gevlogen. Best grappig en ik schrok helemaal niet zo hard als van de vleermuis in onze gang in Pax. We moesten ook even gebukt een gangetje in om het daar eens te gaan bekijken. Was wel de moeite om eens gezien te hebben. Het dinosauruspark besloten we links te laten liggen want “toerist spelen” is echt wel al duur genoeg (zoals later deze dag blijkt!).

We moesten nog een eindje rijden tussen berg en dal. Op en neer gingen we, veel bochten, maar ook heel mooie vergezichten. Beelden die we niet kunnen uitleggen of vastleggen op foto, maar die zeker in mijn geheugen staan gegrift. We besloten ook nog even naar Hazyview te rijden. We passeerden dus onze lodge en reden verder. Maar Hazyview leek (langs de buitenrand toch) gewoon een drukke stad. We hadden er al 400km auto op zitten en dus al meer dan 6u onderweg. Ik was eerlijk gezegd echt moe en had niet zoveel zin meer om rond te lopen. Wou mij liefst ergens op een gezellig plekje zetten en even genieten van niksen. Noëmi was het hier gelukkig mee eens en we draaiden onze kar en reden naar de Ant en Elephant. Hier aangekomen was ik in de eerste plaats wat teleurgesteld. Ik dacht (naar aanleiding van de website) dat dit een super lodge zou zijn, maar het ligt er eerder verlaten en verwildert bij. Ook ons appartementje is niet alles. Beetje veroudert, maar het ergste zijn de mieren. Ok we zitten wel in een lodge met Ant als onderdeel van zijn naam, maar dat moet je hier precies wel heel letterlijk nemen. Ons terrasje zit vol met mieren en zelfs in de douche en in de slaapkamer kunnen we de beestjes makkelijk vinden. Maar niet getreurd, dit even gaan melden aan de receptie en onze vriend de “DOOM” spuitbus werd bovengehaald door een vriendelijke bediende. Hij spoot bijna 2 pullen van dat goedje leeg en daarnet heb ik een mierenvrije douche kunnen nemen.

Maar het restaurant waar we zo naar uitkeken heeft alles helemaal goedgemaakt. Vis gevuld met spinazie en mozerella samen met puree die nog eens vergezeld was van erwtjes en wat bloemkool gegeten. Het was echt heel lekker. Daarna nog een dessertje. Een bananasplit die volgens de menukaart met caramel wordt geserveerd, maar ik heb er toch maar chocoladesaus bij gevraagd. En dit alles sloten we nog even af met een glaasje amarula. Het heeft ons echt gesmaakt. Echt vakantiegevoel om dit alles zo lekker onder het afdak, maar dus gedeeltelijk buiten, te kunnen opeten met de vogeltjes, sprinkhanen en andere diertjes op de achtergrond.

Toen we moesten betalen en “de pot” bovenhaalden viel ons wel op dat toerist zijn echt niet goedkoop is. We zullen dus goed in het oog moeten houden wat we echt nodig hebben en echt willen bezoeken enzo. Maar ja, we leven maar één keer en zijn misschien ook maar één keer in dat leven hier in Zuid-Afrika.

23-10-2008 om 23:04 geschreven door Sharonneke  

Deze nacht onze eerste nacht op hotel en ohjé wat een hel. Gelukkig hadden we een goeie film om te bekijken die tot rond kwart voor 1 duurde want zou ervoor toch geen oog dichtgedaan hebben. Eenmaal onze tv uitstond hoorden we klaarhelder de tv van de buren. Eén of ander belprogrammake met een vrouw met de meest irritante stem kon je perfect van bij ons meevolgen. En dat dus echt tot een stuk in de nacht. Om half 2 lag ik nog klaarwakker en omdat vandaag toch spannende dag zou worden en ik de slaap goed kon gebruiken besloot ik maar oordoppen te proberen. Maar oordoppen en Sharon, dat is een combinatie die echt niet werkt. Dat past niet in mijn oren en na 10min doet dat echt al pijn. Gelukkig heb ik laatste maanden voor ik vertrok naar hier wat geoefend met oordoppen als ik met de moto rij, maar daar voel je dat toch minder goed zitten dan wanneer je in uw bed ligt. Dus heb wel 5x die oordoppen erin gestoken en er weer uit. Uiteindelijk dan heel effe in slaap gevallen maar toen was ik een oordop kwijt. Later op die nacht dan weer wakker geschoten omdat het precies was of Noëmi héél luid lag te ademen. Maar dat was Noëmi helemaal niet. Het was opnieuw onze lieve buurman. Hij lag precies bij ons in bed. Echt vreselijk. Ook kwamen er in die lodge steeds gasten aan en hoor je de wieltjes van de valiezen doodleuk voorbij ons raam passeren. Veel slapen is er dus niet bij komen kijken. Deze morgen dan rond half 8 opgestaan en gaan ontbijten. Het ontbijt viel goed mee, we mochten niet klagen.

Dan alles opnieuw pakken (dat zullen we bijna dagelijks mogen doen natuurlijk) en daarna alles in de auto proppen. Ook hebben we ontdekt dat er een jong Hollands koppelke (onze leeftijd) ook met diezelfde maatschappij hier zit en een huurauto hebben. We hebben ze niet meer gesproken dus weten niet of ze dezelfde rondrit doen, maar misschien komen we ze dus nog tegen.

Al vrij vroeg naar bestemming 2 vertrokken. Een kleine autorit stond voor de boeg (40km). Ideaal om nog een beetje te oefenen en de kneepjes van het autorijden hier onder de knie te krijgen. Ook de auto is natuurlijk wennen. Tis trouwens echt nog bijna een nieuwe. Spannend dus! Er staan namelijk nog maar 9000 en een beetje km op de teller. Hier in Natanja Guest House dan ook al vrij vroeg aangekomen. Ze lieten ons weten dat ons huisje nog niet klaar was omdat we zo vroeg waren, maar we konden al een kijkje nemen. En een huisje? Ja inderdaad, we zitten hier in een klein appartementje, twee slaapkamers (waarvan we er maar 1 zullen gebruiken natuurlijk), 2 badkamers, livingske en open keuken. Echt fantastisch! En alleenstaand dus geen last van buren vannacht (hoop ik). We konden onze bagage hier al veilig opbergen en we besloten Pretoria te gaan verkennen. We hadden gehoopt dit te voet te doen, maar blijkbaar was dat toch wel iets te ver. Dus dan maar de auto nemen. We kregen uitleg hoe we moesten rijden en een wegenkaart van Pretoria mee. Ok en weg waren we. De eerste stopplaats was het voortrekkersmonument. We zaten natuurlijk al totaal aan de verkeerde kant, even zoeken en kaarten lezen, maar we hebben het gevonden. Maar ja, monument = inkom betalen. En deze keer niet zoveel geluk zoals bij het apartheidsmuseum want hier hanteren ze geen studententarief. Volle pot betalen en al snel kwamen we tot de conclusie dat toerist spelen duur is en dat we dus goed moeten bespreken wat we effectief willen bezoeken en wat niet. Want zo spectaculair vond ik dat monument nu niet. Daarna richting stad zelf. En amai, het is echt wel een stad. Zooo een drukte! Ik moest echt heel goed uitkijken in het verkeer, maar het is ons gelukt. Hebben wel half de stad rondgereden vooraleer we een geschikte parkeerplaats hadden gevonden. Maar uiteindelijk onze auto veilig weg kunnen zetten op een gesloten parking met bewaking. En van prijs valt zoiets echt goed mee. We konden dus een stapje in deze grote stad zetten. Het Paul Kruger gebouw en standbeeld waren we met de auto al voorbij gereden en ja opnieuw gebouwen dus zo interessant was dat nu ook niet. Eerst iets zoeken om te eten en liefst eens geen Wimpy of andere fastfoodtent, want dat vind je hier echt op iedere hoek van de straat. We vonden een gezellig terrasje in een vrij rustige straat in vergelijking met de vorige en met een goeie menukaart. Ons buikje goed gevuld en nog relatief gezond voor zo’n 100ZAR samen, dus dat is elk 5 euro. Als we het zo kunnen volhouden zal het misschien al bij al nog meevallen van uitgaven. Daarna gingen we echt het stad in. Beetje rondlopen en op zoek naar de Unionbuildings. En we hadden ons precies toch wel beetje misrekent wat de afstand betrof. Het was een zeer lange wandel. Maar het weer viel goed mee en zo konden we toch tussen de plaatselijke bevolking lopen. Best gezellig. Het gebouw zelf vond ik op zich weer echt niks maar bon. We hadden ondertussen zo’n dorst gekregen en hadden een plakkaat van KFC gezien dus dat wil zeggen heerlijke brownie ijsjes. Na even zoeken deze dan uiteindelijk toch gevonden. Ons ijsje naar binnen gespeeld en een half literke water want dat was hoognodig. Daarna terug richting de auto. Veilig de stad uitkomen en naar ons verblijfplaatsje voor deze nacht. Nog even gestopt aan de Spar voor wat inkopen voor deze avond.

Leuke weetjes:

-          Daarnet even mijn voetjes geschrobd met de kado van skills. En ze stralen en voelen lekker zacht aan

-          Eerste herinneringske/souvenirke gekocht: namelijk een typisch vruchtbaarheidspoppetje (je weet maar nooit dat nog van pas moet komen)

-          Dus ook voor de eerste keer moeten afbieden en tis ons aardig gelukt (twee zo’n poppetjes voor 30ZAR, terwijl eentje er normaal 25 koste)

-          Geprobeerd met een typisch soort armband ook, maar dat is ons voorlopig nog niet gelukt aan de prijs die we willen… blijven proberen dus!

23-10-2008 om 23:03 geschreven door Sharonneke  

Deze morgen hoorde ik de kamerdeur even opengaan, maar we lagen nog te slapen (allé slapen, ik lag wakker maar goed). Deur ging weer dicht. Om 8u liep dan de wekker af en stapten we uit bed. Ook Maria kwam toen al even kijken. Blijkbaar wist niemand precies wanneer we weg gingen, want later bleek dat de eerste bezoeker broeder Antoine was geweest. Ons laatste ontbijt bij de broeders, misschien wel onze laatste maaltijd ooit bij de broeders, peuzelden we naar binnen. Nog even alles in onze zakken proppen en tijd om afscheid te nemen van de laatsten. Broeder Antoine, de broeder van Tanzania waarvan ik de naam niet weet, Maria die ook al zo lief was voor ons, de hondjes en de tuinman en hup instappen in de auto. Broeder Motobi bracht ons weg. Zeer vriendelijke jonge gast. Jammer dat we hem eigenlijk niet beter hebben leren kennen, want tis wel ne grappigen. We moesten toch een uurke rijden voor we onze eerste bestemming zagen verschijnen. De Airport Game Lodge. Een gezellig verblijf aan de buitenrand van Johannesburg. Helemaal geen lawaai of hinder van de grote stad, midden in het groen en de rust. Echt vakantie. Kamers liggen in een halve cirkel en wij zitten met uitzicht op het zwembad. ZALIG! Aangezien we eigenlijk maar om 15u onze meet en greet enzo hadden wisten we niet goed wat er ons te wachten stond. Broeder Motobi stond erop om even mee te gaan tot aan de receptie om te zien of alles in orde was. En ja hoor, we hadden super veel geluk. Onze naam stond op de lijst van vandaag EN onze kamer was zelfs al helemaal gepoetst en klaar voor onze aankomst. Afscheid nemen van broeder Motobi en zo stonden we op onze eigen benen. En we zouden even beginnen met de toerist uit te hangen. Genieten van een theetje op het terras voor onze kleine maar gezellige kamer. Pizza besteld, want we hadden nog geen auto en we moeten toch iets eten hé. Besloten om 4 kleintjes te nemen (is zo een keuzemenu). Zo konden we van alles iets proeven.

Nog even op mijn bed liggen, want de zon gaf echt veel warmte. Ietske na 14u gaan zien waar Noëmi uithangt. Ze kwam net terug binnen en we legden ons beide toch even voor de deur op het gras op een matrasje te genieten van de zon met een leuk deuntje uit mijn mp3 speler. En geloof het of niet, ik ben hier al 7 weken met een weer die vaak boven de 30°C gaat en vandaag ben ik voor de eerste keer precies echt beetje verbrand. Misschien omdat ik nu meer toerist ben? Wie zal het zeggen…

Om 15u kwam de man van het autobedrijf dan toe en direct erna ook onze meet en greet van het reisbureau waarmee we deze trip hebben gepland. Eerst alles in orde maken voor de auto. Vond dat die vent niet al te makkelijk deed. Direct ons eerste grote bedrag mogen betalen en gelukkig dat ik (in tegenstelling tot Noëmi) wel een Visakaart heb gekregen anders hadden we vandaag al problemen. Maar goed, we hebben een super auto. Een volkswagen Polo 4 deurs met alle luxe en meer. We hebben alle kleine schrammetjes en blutskes aangegeven want ze gaan er ons hier niet opleggen ze! En hopen dat we met deze wagen een veilige en super trip kunnen maken. Daarna de meet en greet. Een wat oudere man die hier geboren is maar perfect overkomt als een Hollander met accent en alles. Hij heeft ons alles goed uitgelegd, alles overhandigd en zo stonden we er alleen voor. Het grote avontuur voor de boeg. Achteraf wel gezien dat mijn achternaam op papier niet juist is gespeld, hopelijk zorgt dit voor geen problemen… Maar om daar nu speciaal voor te gaan bellen en doen… We zien wel, en anders is dat ook maar deel van het avontuur zeker?

We hadden geen zin om weer fastfood te bestellen dus vroegen we aan de receptie of er ergens een winkel in de buurt is. En de jonge kerel aan de balie zei dat er hier iets verder op de weg wel een winkeltje is waar beetje van alles te verkrijgen is. Hup in de auto voor de eerste test en naar de winkel. Ik wou de koffer even checken maar blijkbaar werkt het niet via het knopje, gelukkig krijgen we hem met de sleutel open. En toen we terugkwamen was het even zoeken hoe eigenlijk het klepke van de benzine opengaat, maar dat is ondertussen ook gelukt! Ah ja, één heel goed punt aan de auto. Ik zal de ruitenwissers niet nodeloos laten verslijten want de pinkers zitten aan de juiste kant = JOEPIE!!! In het winkeltje wat brood en kaas gekocht voor vanavond. Ook wat appeltjes en appelsap want gewoon water is niet zo mijn ding en ik had zo’n dorst vandaag. We hebben besloten om één keer per dag iets te gaan eten (wat ook allemaal goed meevalt van prijs) en dan één keer per dag picknicken ofzoietske zodat we onze prijs toch beetje kunnen in toom houden.

Terug op ons kamertje gekomen even alle papieren en kaartjes bekeken en toen kwam er een dame langs met twee potten Chinese soep. Ze hadden Chinees besteld maar soep dubbel gekregen en zo hadden we ons eerste kadooke van de dag. En iets extra buiten brood en kaas. Daarna besloten om de douche uit te testen. De douchestraal is beetje hard, maar had lekker warm water en theeft deugd gedaan.

Gaan eten in zo’n keukentje/zitplaats die hier ter beschikking staat. Onze soep opgewarmd en beginnen eten. Toen kwam er een koppel binnen die in Londen wonen. De man is wel geboren in Kaapstad. Sociaal als we zijn gesprek met hen gestart. Hen onze overschot van de soep gegeven. Kwestie van echt niks te verspillen en het resultaat is dat we op het einde hun twee cola’s kregen die ze hadden besteld maar vanavond niet meer zouden opdrinken en morgenvroeg nemen zij alweer het vliegtuig richting Botswana. Zo dit is dan ook ons nieuwe doel van de reis. Vriendelijk zijn tegen iedereen en wie weet zo hier en daar wat eten te pakken krijgen en onszelf wat geld uitsparen HAHAHA.

Ok en net voor ik dit verhaaltje wil afsluiten gebeurt er hier op de kamer ook iets grappig die ik niet mag vergeten. Het geluid van een boormachine…in een hotelkamer om bijna 21u… en dit terwijl je naar een spannende aflevering van CSI zit te kijken waar een hele familie werd uitvermoord (op een hotelkamer dan nog wel)! Noëmi haar blik was super!! We zullen nog veel meemaken denk ik ;-)

23-10-2008 om 23:03 geschreven door Sharonneke  

18-10-2008 om 22:59 geschreven door Sharonneke  

12-10-2008 om 21:03 geschreven door Sharonneke  

Laatste dagje bij de broeders.

Bezoek aan het apartheidsmuseum.

Hoe is het om toerist te zijn? Zal ik mij hier terug kunnen aan aanpassen?

Beetje hoofdpijn.

Afscheid nemen van broeder Jos en broeder Aimé.

Dutje doen.

Winkels hier aan de overkant vant straat gaan bekijken.

Wegdromen bij de heerlijke taarten, maar toch beslissen er geen te kopen en geld te sparen.

Vanaf morgen zullen we onze portemonnee wat vaker moeten bovenhalen.

Nog even met voetjes in het zwembadwater zitten. Toch nog iets te kou om er volledig in te duiken.

Bagage proberen maken en nog steeds niet alles in mijn zak krijgen. Gelukkig hebben we vanaf morgen een auto waar alles in kan.

Gesprekje met de mama en papa en natuurlijk met mijn allerliefste schat. Niet wetende wanneer ik hen nog eens zal horen. Maar het einde van mijn trip hier zal snel dichterbij komen en het weerzien met hen dus ook.

Straks een laatste maaltijd samen met de broeders (want het ontbijt nemen we na hen aangezien dat voor hen al om 6u30 plaatsvindt)

Spanning stijgt.

Een laatste nacht onder de bescherming van de broeders.

Het gaat allemaal snel… en zal nog veel sneller beginnen gaan.

Morgen om 9u worden we weggebracht en begint het grote avontuur als toerist.

Hopelijk krijgen we nog een onvergetelijke trip met mooie herinneringen.

Ik probeer jullie op de hoogte te houden waar mogelijk. En anders zie ik jullie allemaal snel terug in het kleine en koude Belgenlandje waar toch nog steeds mijn thuis is en altijd zal zijn (denk ik…).

30-09-2008 om 18:23 geschreven door Sharonneke  

Omdat ik gisterenavond problemen had met het internet zal ik nu maar eerst even snel het verhaaltje van gisteren erop zetten... Vanavond krijgen jullie dan verslag van vandaag!

29 augustus

Nachtje in Florida was weer zalig. Broeder Johan en Noëmi vinden het maar raar dat ik met al dit lawaai hier veel beter slaap dan in Pax. Ik weet ook niet goed hoe dit komt, want in de Melkerij klaag ik ook vaak over het lawaai in vergelijking met de Schaperij maar ja… blijkbaar moet ik toch wat achtergrondlawaai hebben om gerust te kunnen slapen. Of misschien is het gewoon het zalige bed die veel minder hard ligt en het super donsdekentje die het hem doen…

Om 8u liep ons wekkertje af en zijn we opgestaan. Een Floridiaanse ontbijtje die er beetje anders uitziet dan in Pax, maar ik klaag zeker niet! Nog even de computer opengezet omdat we een mailtje verwachten ivm woensdag en de start van onze rondreis. En dan richting Thandanani. Dit is een rehabilitatie centrum van de Broeders van Liefde hier rechtover de straat waar mensen met een psychische stoornis worden opgevangen. Deze mensen krijgen er therapie en worden er aan het werk gezet om hun vaardigheden (die ze vaak verloren hebben door een te lange opnamen in een psychiatrisch ziekenhuis) terug op te bouwen. Het was wel interessant om eens te zien hoe daar gewerkt wordt en hoe deze mensen worden opgevangen. Alleen jammer dat ik natuurlijk geen vergelijkingsmateriaal heb met België aangezien ik daar nog nooit zo’n centra heb bezocht.

Deze middag zijn we dan richting Soweto gereden. Dit is een heel grote township in het zuidwesten van Johannesburg. Dit is dus een zwarte woonzone! De zwarten zijn hier in de tijd van de apartheid naartoe verdreven. De blanken hadden namelijk schrik dat ze Johannesburg zouden overnemen en verdreven hen naar plaatsen buiten de steden. We bezochten er de herdenkingsplaats van een jongetje van 13 die is doodgeschoten tijdens de studentendemonstratie. De studenten kwamen namelijk op tegen de regering omdat deze een wet had ingelast waarbij het onderwijs in het Zuid-Afrikaans zou worden gegeven. Omdat Afrikaans natuurlijk geen wereldtaal is kwam massaal veel studenten op straat. Er vielen toen meer dan 600 slachtoffers waaronder dit jongetje van 13 die nu als een soort symbool wordt beschouwd voor deze opmars. Ook reden we langs het huis van Mandela, waar we echter niks van zagen omdat ze het volledig aan het renoveren zijn. Langs het huis waar Desmond Tutu nog heeft gewoon. We bezochten een kerk die het parlement van de zwarten wordt genoemd, omdat de zwarten hier vroeger in samenkwamen om te bespreken wat ze zouden doen (in opstand komen of niet?). Ook zagen we natuurlijk nog andere zaken, maar wat mij het meeste bijblijft is opnieuw de armoede. Ik vond het eigenlijk niet echt heel leuk om daar zo als “toerist” even door te rijden en te kijken naar de miserie van die mensen. Zo voelde het aan. Er wonen hier meer dan 2 miljoen mensen op een oppervlakte van zo’n 100m². Op elkaar gepropt in kleine huisjes, of zelfs krottenhutjes. Geen plaats voor privacy om voor te spelen. Echt schrijnende beelden.

(Tussen haakjes: dit doet mij trouwens aan een vreselijk beeld denken van toen we hier gisteren toekwamen. Er liep plots een jongetje gewoon over straat op zijn blote voetjes, precies helemaal alleen. Hij loopt naar het midden van de straat, zet hem op de middenboord, pikt een blikje cola op die daar in de goot lach en hij ruikt er eens aan, schudt er eens mee en probeert er nog wat van te drinken. Ik vond dit zooooooooo erg! Had direct zin om hem echt een blikje te kopen. Maar ja, zo’n beeld zal ik misschien nog tegenkomen en dat zorgt er alleen maar voor dat we als Westerlingen onze handelingen en gedachten soms beter wat meer in vraag gaan stellen).

Natuurlijk heeft Soweto ondertussen ook al rijkere wijken. Die hebben we echter niet gezien, maar ik herinner mij wel dat we bij het buiten rijden een prachtig speelplein voor kinderen passeerden waar zelfs zo een groot scherm stond (vergelijk het met zo’n reclamebord) waar ze een filmke aan het afspelen waren. De kindjes lagen dan op hun buik in het gras te kijken naar deze reuze tv!

Toen we hier dan zijn toegekomen nog even mail gecheckt en het komt in orde. Het probleem is namelijk dat er ons woensdag enkel rond 9u ’s morgens iemand kan wegbrengen. Onze meet and greet en overhandigen van onze auto is echter pas om 15u. Nu om zolang aan de luchthaven te zitten wachten zou echt wel vervelend zijn, maar blijkbaar is de meet en greet en de auto aan het hotel om 15u en zou er ons op de luchthaven gewoon een chauffeur oppikken. We gaan dus gewoon rechtstreeks naar de accommodatie gaan en daar zal het waarschijnlijk iets aangenamer zijn om onze voormiddag te vullen en te wachten tot 15u!

Voor de rest niks spannends meer. Met mijn voetjes in het zwembad gezeten. Ja alleen mijn voetjes want water is echt nog wel kou… misschien dat ik er mij morgen eens aan waag, maar ik weet het niet goed. We zien wel. Vanaf nu hebben we normaal alle dagen een zwembad ter beschikking dus het zwemmen komt er zeker nog.

Voila dit was het dan weer. Voorlopig heb ik internet problemen dus misschien dat ik dit pas morgen kan posten! Maar ik ben jullie dus niet vergeten… het verhaaltje is geschreven met al mijn trouwe lezertjes in mijn achterhoofd.

Toedeloe

30-09-2008 om 14:04 geschreven door Sharonneke  

Niet veel te melden vandaag. Gisteren nog mijn rugzakje moeten pakken en pfff twas toch stampen ze. Is raar want heb precies niet echt zoveel meer dan toen ik doorkwam maar kreeg het er toch niet allemaal in. Natuurlijk had ik in het doorkomen meer kleren aan en had ik mijn wandelschoenen aan. Ook de cadeau die ik van skills heb gekregen zorgt voor problemen. Heel lief dat ze ons zoveel verzorgingsproducten gaven, maar dat pakt veeeeeeeeeel plaats in! Een Volvo-handdoekje is al verenigd bij de broeders want dat kreeg ik echt niet meer mee. En de komende weken zal ik dus extra verzorgingsproducten moeten smeren zodat ook dat niet allemaal meer mee moet komen naar België. En anders misschien onderweg nog wat kleren achterlaten en er misschien nog iemand gelukkig mee maken.

Deze morgen dan vroeg uit ons bedje. Ik had natuurlijk zomerkleren klaargelegd maar het was echt geen mooi weer. Pax treurde voor ons vertrek. Het zag er grijs en bewolkt uit en waaide zeer hard. Ik besloot dan maar een lange broek uit mijn zak te trekken en een dikke trui. Alles klaargelegd en gaan ontbijten. Na het ontbijt toiletzak er nog bijproppen en onze kamer terug op orde stellen. Mijn bed naar de goeie kamer terugbrengen en alles in de auto laden. Bagage van drie man (want broeder Johan vertrekt morgen terug naar België) erin proppen. En tijd om afscheid te nemen. De knuffel van Rina deed mij opnieuw even slikken, maar ik stapte snel in de auto en weg waren we. Het uitzicht op Pax verdween langzaam en de landschappen die stilaan groen beginnen worden verschenen. Een autorit van 4u bracht ons in Florida. Het weer nog steeds niet schitterend. Ik heb zelfs beetje kou gehad vandaag dus dat wil zeggen dat volgende maand het Belgische weer een ramp zal worden. Ik ga doodvriezen…

Het eten deze middag en deze avond waren zeer lekker. Leuk om eens iets anders te eten. Was deze middag eigenlijk tong, maar gelukkig hadden ze ook wat gewoon vlees voorzien. Broeder Antoine is echt super grappig! Zeker als je hem en broeder Jos samen bezig hoort. Ik denk dat we hier onze laatste dagen nog goed zullen lachen. Voor de rest is er echt niks meer gebeurd. Beetje genikst eigenlijk. Wat prutsen op computer, wat geslapen,… Eerste echte luilekkerdagje dus.

Morgen zijn er dan een aantal bezoeken dus zal ik meer te vertellen hebben.

Dikke knuffel vanuit Florida (Niet Amerika maar wel degelijk Zuid-Afrika!!!)

28-09-2008 om 21:31 geschreven door Sharonneke  

Het laatste dagje op het Pax-terrein zit er bijna op. Gisterenavond zijn we nog iets gaan drinken bij broeder Johan als een soort afsluiter van onze stage. Rina kon er jammer genoeg niet bij zijn, ze lag ziek in bed. Maar goed, een glaasje wijn en een toffe babbel maakten de avond toch nog goed. Deze morgen dan iets langer geslapen. Alhoewel geslapen? Ik lag echt al vrij vroeg wakker, niet van mijn gewoonte. Misschien toch de zenuwen/spanning voor wat er nu komen zal…

Opgestaan en beginnen aan de dag. Eerst gaan ontbijten en daarna de dames van de keuken bedanken voor alles. Doordat de jongens van het internaat ook met vakantie zijn waren enkel Joyce en Silvia hier. Daar hadden we geen rekening mee gehouden, maar ja is nu zo. Hen een zak snoepjes overhandigt en ze waren zeer blij.

Onze was gaan ophalen in de kamer en weer schrobtijd. Ervoor zorgen dat alles nog eens fris is zodat we hopelijk verder kunnen de komende 4 weken en niet meer moeten wassen tot alles gewoon in de machine kan bij mama lief. Na de was snel verder doen want we hadden nog een 20min om onze sangria voor de broeders voor te bereiden. Opnieuw fruit snijden en alles klaarzetten om ook met hen een laatste glaasje te drinken. (Voel mij hier precies n’een dronkaard de laatste dagen). Na het aperitiefje en een laatste keer samenzitten met al de broeders was het tijd voor lunch. En man wat hadden we geluk. Broeder Gaston vroeg of wij witloof lusten want ze hadden int stad spruitjes gezocht maar ze vonden geen dus hadden ze witloof mee. Goh wat waren we blij. Gered van spruitjes en eindelijk nog eens iets anders. En ook het dessert kon niet beter voor de laatste lunch hier. Het waren namelijk pannenkoekjes.

Na het eten moesten we mee met broeder Luc. Hij vond dat we toch eens met de auto moesten rijden voor we zelf op de baan gaan volgende week. Ze rijden hier links, het stuur zit rechts, je moet aan de linkerkant verleggen. Allemaal anders dan wat we gewoon zijn en ja hij zit precies toch beetje in met ons. Ok goed, wanneer hij de dames van de keuken naar huis bracht gingen wij mee. Eenmaal Maria thuis afgezet mocht ik het stuur overnemen. Effe wennen aan de auto. Is ondertussen al 7 weken geleden dat ik nog heb gereden. En dan nog links en alles. Af en toe neiging om naar rechts te grabbelen wanneer er moet verlegd worden, maar bon het ging (zelfs op die mega zanderige, gobbelige wegen à misschien heeft mijn ervaring op de wegeling van de scouts hier wel mee te maken). Pinken dat is echter iets anders. Dat zit hier ook aan de andere kant en ja uit automatisme neem ik dus verkeerde kant. We hebben dus onderweg af en toe een plaatselijke regendruppel getrotseerd. Maar dit is maar een klein iets wat ik hopelijk snel onder de knie krijg. Verder voelde ik mij vrij zeker op de baan en had ik niet echt problemen. Ik heb mij op de gewone baan begeven, midden int stad begeven en zelfs klein stukje op autostrade. Morgen als we naar Florida rijden zal broeder Luc mij waarschijnlijk nog wel een stukje autostrade laten doen denk ik. Noëmi zag het niet echt zitten om te rijden. Ze heeft nog niet zoveel ervaring. Heeft nog geen jaar haar rijbewijs en om dan nog eens met twee mensen op haar vingers te zitten kijken… Nu goed, dan rij ik maar heel de weg. Nog even naar de dam van Mamadila gaan kijken hier verder op en terug naar Pax. Maar toen, oei oei, ik schaam mij dood ! Ik moest de auto in de garage zetten. Ai hier kreeg ik toch klein beetje warm. Een smalle garage, auto die ik totaal nog niet goed ken van maten en dan zeker nog eens aan de verkeerde kant zitten wat het inschatten van de zijbreedte niet makkelijker maakt. Maar goed het was gelukt en plots hoor ik op moment dat ik op rem ga staan een kleine “boem” . Ik zeg nog zo stom van “oei staat er hier iets voor mij toch”. Ik stap uit, en ik stond net met de neus van de auto tegen de muur. Tuurlijk stond er iets voor mij: een muur! Gelukkig kon broeder Luc erom lachen en ja twas echt maar gewoon tik ertegen, maar toch. Dit heb ik nog nooit gedaan in mijn hele rijcarrière en dan nu… schaam mij nog steeds als ik eraan denk . Maar bon, broeder Luc was vol lof over mijn rijkunsten op de baan. Zei dat ik het heel goed had gedaan. Dat hij al veel slechtere chauffeurs had meegemaakt hier die voor de eerste keer links moeten rijden. Dus dat is wel een hele geruststelling voor de komende weken. We zullen er dus wel geraken denk ik…

Snel nog even iets drinken om te bekomen van mijn mini-botsing en dan terug orde op zaken. De was die buiten hangt binnen halen en opvouwen. De was uit machine in droogkast stoppen. Voor laatste keer naar Rina haar bureau om aantal zaken in te scannen en te printen zoals kopie van rijbewijs, identiteitskaart,… En dan het grote moment: naar broeder Johan om onze stage-evaluaties. En goh ik ben er zo blij mee. Hij is echt zeer positief over ons. Vindt dat we hier heel goed werk hebben geleverd. Het grote verschil tussen Noëmi en mij ziet hij in het feit dat ik goed de leidersrol kan opnemen. Ik straal leiderschap uit en ben sterk in communicatie. Noëmi is dan diegene die een sterk inlevingsvermogen heeft en dus een goeie teamplayer is. Hij gaf ook aan dat ze geen schrik mag hebben om zelfvertrouwen uit te stralen. Dit zijn echt punten waar we ons direct konden in vinden. Het is leuk om dit te lezen want ik herkende mezelf echt in deze evaluatie. Voor mij is het dus zeker een geslaagde stage en ik ben toch wel beetje trots.

Na dit was het tijd voor een 4-uurtje. Mijn laatste Pax-cakeje verdween in mijn buikje. Dan terug naar was gaan kijken en daarna Rina zoeken. We moesten gelukkig nog geen afscheid nemen want ze gaf aan dat ze ons morgen zeker komt uitzwaaien. Terug naar de kamer dan maar. Al onze spullen en kleren verzamelt op onze bedden om te zien om alles terug in onze rugzak te krijgen. Bij mij zal dat echt probleem worden vrees ik, maar had er echt nog geen zin in dat te doen. Ik besloot dan eerst nog wat laatste papierwerk op orde te brengen. Paar zaken die we hebben beloofd aan broeder Johan om nog door te sturen ivm de doorlichting van het skillsteam. En hier zit ik dus nog steeds ,in de computerklas. Na dit berichtje, nog paar mailtjes sturen, nog wat chatten en dan zal ik er niet onderuit kunnen en moet ik mijn zakje gaan maken. Morgenvroeg vertrekken we hier dan. Ons programma voor komende dagen staat ook al zowat vast. Morgen dus naar Florida. Maandagmorgen het Tandanani-centrum gaan bezoeken. Weet niet wat dit precies is, maar is ook een instelling ofzo van de Broeders van Liefde. ’s Middags neemt broeder Jos ons dan mee naar Soweto. Dinsdagmorgen staat het apartheidsmuseum op het programma. En woensdag worden we dan gedropt aan de luchthaven om onze wagen op te halen en dan staan we op eigen benen om het land en de cultuur nog wat verder te verkennen.

27-09-2008 om 19:47 geschreven door Sharonneke  

Vandaag was een grote dag. De laatste dag stage. De dag waarop we afscheid zouden moeten gaan nemen van veel mensen. Deze morgen klein beetje langer geslapen en dan richting lagere school. Afscheid nemen van de leerkrachten. Allemaal gaven ze aan dat ze het ontzettend jammer vonden dat we niet langer konden blijven, maar allemaal waren ze even blij met wat we hen hebben geleerd. Het afscheid met de ene leerkracht was al moeilijker dan de andere, maar we hebben het gehaald zonder tranen. Ok, nog een laatste blik op al die lachende gezichtjes van de kindjes en naar onze volgende afspraak. Nog eens langs de jongens lopen van het middelbaar. Nog een laatste keer het gevoel dat je bij iedere stap wordt nagekeken. Een thobela, goodmorning hier en daar, gefluit langs de andere kant. En ook dit hoofdstuk sluiten we af.

Onze sangria voorbereiden voor de afscheidsdrink met skills. Als we binnenkomen op Rina haar bureau reageert ze heel kort “go away you girls”. We wisten eerst niet wat er gebeurde dus gingen gewoon binnen in de vergaderzaal, waar we naar op weg waren. En plots drong het door, Cathrine en broeder Johan waren iets aan het doen. Een kadooke voor ons? Goed niet teveel aan denken en onze verrassing voorbereiden. Eerst stond er natuurlijk nog de langverwachte en super noodzakelijke vergadering op het programma met de mensen van skills. De vergadering startte met een gebed natuurlijk. Rina deed het woord en slik, ik moest toch even vechten te de traantjes. Het was zoooooo mooi. Ze bedankte God (maar ik zie dat dan als een rechtstreekse bedanking) voor wat we hier hebben gedaan. Wenste ons een goeie en prachtige reis waarbij ze God vroeg om over ons te waken, ons veilig thuis te brengen. Ook hoopt ze dat we veel hebben bijgeleerd over Zuid-Afrika en een veilige terugreis mogen hebben naar België. Na dit super mooie gebed moest de vergadering van start gaan. Ik keek Rina aan met kleine oogjes en ze knikte. Blik met zoveel betekenis! De vergadering liep in het begin moeizaam, zeker wanneer het conflict Baby – Cathrine op tafel werden gegooid maar naar het einde verliep het zoals een werkvergadering moet zijn. En toen kwam er natuurlijk het punt waarbij er opmerkingen ofzo kunnen worden gegeven en Baby was de eerste die toen het woord op zich nam en ons bedankte. Oh nee, hier gaan we weer, slik . Ik ben echt niet goed in zo’n zaken. Ook Cathrine bedankte ons en ik had het echt soms moeilijk. Heb tranen kunnen bedwingen maar ik ben echt niet goed in afscheid. Zeker niet bij mensen waarvan je gewoon weet dat de kans dat je hen ooit terugziet zo klein is. En ja hoor, toen kwam Benedict af met twee grote pakjes. Cathrine overhandigde ze vergezeld van een dikke knuffel. We hebben elk een douchepakket gekregen. Zeep en producten om onze droge velletjes te verzorgen EN een pakket voor onze voetjes. Zalig! Zeep, scrubproducten, voetbalsem voor erna. Kijk er al naar uit om ze te gebruiken. Had echt niet verwacht dat ze iets zouden geven maar betekent echt zoveel! Daarna was het onze tijd. Sangria. En een geslaagd concept (zeker met de rosé wijn). Blijkbaar kennen ze het hier niet om er zo fruit in te doen en ze vonden het allemaal lekker. Er werd nog wat gelachen, foto’s genomen en tijd om opnieuw afscheid te nemen. Eerst van Benedict. Dit ging vrij snel, maar met hem zijn we dan ook nooit echt heel close geworden. Cathrine en Baby besloten we nog een bezoekje te brengen na de lunch. Want daar was het ondertussen tijd voor geworden.

Een laatste keer dat ik verplicht vis met frietjes moet eten op vrijdag en daarna nog wat meer afscheid. Eerst besloten we onze verzamelde snoepjes aan Joyce te geven. Zij vraagt altijd om snoepjes als ze weet dat we naar ’t stad gaan en aangezien ze toch ook onze afwas heeft gedaan en ervoor heeft gezorgd dat de gebouwen hier proper liggen wilden we haar niet vergeten. Morgen komt ze niet werken dus deden we dat eerst. Ze was heel blij en bedankte ons. Dan richting Baby. Ook dit afscheid was zeer kort! Broeder Luc stond al te wachten om met haar naart stad te rijden. En maar best. Je zag dat Baby ook een snel afscheid verkiest want anders waren er zeker tranen gevloeid. We waren er bijna voor vandaag. Cathrine vonden we niet op haar bureau maar Gladys belde. Eerst naar daar! Was echter niet echt afscheid want morgen komt ze nog eens langs, zal ze haar e-mailadres binnenstoppen en moeten we van haar echt afscheid nemen. Daarna terug op zoek naar Cathrine. Ze zat op de bbq voor de mensen van de boerderij. Een colatje gaan drinken daar en dan mee naar Cathrine haar bureau om nog een laatste gesprekje te hebben. En dan het afscheid, knuffel, salut zeggen en weg waren we.

Nu is het hier op het terrein zo stil! Enkel de broeders zijn er nog en het dubbele gevoel van alles hier te moeten achterlaten. Straks na het avondeten gaan we een wijntje gaan drinken bij broeder Johan en ook Rina hebben we hier uitgenodigd. En zo zal ons verblijf op Pax snel eindigen.

Morgen afscheid nemen van de mensen van de keuken en Maria en ook hen een zak lekkere snoepjes overhandigen om hen te bedanken, kleren uitwassen, laatste papieren in orde brengen en onze zakjes pakken. Zondag om 9u rijden we door de poorten en wie weet is dat wel voor goed…

26-09-2008 om 18:07 geschreven door Sharonneke