ik vraag me toch af waarom die priester je dit boek heeft gegeven, dit is alles behalve christelijk. Zei Shirley. Geen idee misschien was het geen priester maar één of andere rare kwast die ons bang wil maken. Antwoordde Davy. Misschien, maar ik ga verder lezen zei Shirley
De nacht is gevallen, onze 2 vrienden die hebben we nog steeds niet teruggevonden. Ik begin me toch wel zorgen te maken zeker nu we de kleren van Gerald hebben gevonden maar het bloed op die kleren maken mij bang, ik hoop dat ze ongedeerd zijn.
Glenn begon zich nu ook zorgen te maken over hen, hij wou ze gaan zoeken maar dat vond ik en Cindy onnozel omdat het donker was en hij toch niets zou zien. Maar hij was vastbesloten om te gaan zoeken met of zonder ons. Ik vond dat we samen moesten blijven. Cindy dacht er hetzelfde over en dus gingen we met onze drieën op zoek naar de rest.
We liepen naar de zee toe want daar dachten we dat ze naartoe zijn gegaan. Er was niets te zien, niets te horen. Davy zei tegen ons dat ze misschien het bos waren ingegaan, daar had ik toch een probleem mee, ik had al die vieze man daar zien staan en had er totaal geen zin in om nu in de donkerte daar naartoe te gaan, maar Davy bleef halsstarrig weigeren om de zoektocht stil te leggen en mits we hem niet alleen wouden laten gaan ging ik en Cindy maar mee met hem.
Eenmaal we de weg hadden bereikt hoorde we alle drie een soort gehuil, Davy zei tegen ons dat we geen schrik moesten hebben dat het wellicht een paar wolven waren die ons geen kwaad zouden doen. Toch was ik er niet gerust in, een gevoel die me bang maakte. Maar Davy was vastbesloten en ging zonder getreuzel de weg over naar het bos toe. We liepen minuten lang rond zonder enig spoor, zonder enig idee naar waar we gingen. Davy zei dat hij iets had gehoord en liep plots weg van mij en Cindy, we probeerden hem bij te houden maar hij was veel sneller dan ons we riepen nog naar hem maar helaas was hij binnen enkele tellen buiten ons bereik. We besloten om gewoon rechtdoor te gaan en we hem wel zouden bijhalen, hij zou wel doorhebben dat we achtergebleven waren en hij zou wel wachten op ons. Dat hoopten we toch.
De minuten verstreken, achter een goed drie kwartier hadden we Davy nog steeds niet teruggevonden! We probeerden te luisteren naar de geluiden van het bos om ons weg te wijzen naar Davy toe. Ineens hoorden we een schreeuw, een luide, we dachten dat het niet te ver van ons heen kwam dus probeerden we er zo snel mogelijk naar toe te gaan.
We kwamen op een open plaats in het bos terecht, we keken eens rond maar geen spoor van Davy te zien, we waren wat ontgoocheld maar vroegen ons af vanwaar die schreeuw kwam. We stonden nu voor een splitsing met 3 verschillende gangen, we moesten beslissen welke gang we gingen nemen, wat een keuze die we moesten maken. Gelukkig hoorde we terug een schreeuw en ik wist zeker dat het vanuit de middengang kwam dus volgden we die weg. In plaats van één schreeuw met een lange pauze tussen zoals tussen de eerste en de tweede schreeuw bleef er iemand maar schreeuwen. Cindy zei tegen mij dat ze iemand zag in de verte, ik had een gevoel van opluchting want ik was zeker dat het Davy zou zijn. We kwamen dichter en we zagen daar iemand op de grond liggen die schreeuwde, hij was het die steeds schreeuwde maar helaas het was Davy niet, het was iemand die ik nog nooit had gezien. Cindy vroeg aan de persoon waarom hij zo schreeuwde. Hij antwoordde dat hij veel pijn had, we zagen niets aan hem tot dat hij zijn vest weg deed, zijn buik was opengereten en zijn ingewanden lagen er zo goed als uit. Ik kon me niet meer inhouden en ik moest overgeven, Cindy zag er ook maar bleekjes uit maar ze kon haar inhouden en vroeg aan de man wat er gebeurd was. De man keek Cindy aan en zei dat het een beest was, een echt wild beest, dan begon de man te hoesten en kwam er bloed uit zijn mond. Cindy wou de man helpen maar ze wist dat hij niet te redden viel want we waren te ver weg van de bewoonde wereld, als we hem al uit het bos konden halen dan was er nog de lange weg naar de stad en hadden we Davy nog steeds niet teruggevonden. De man probeerde nog iets te zeggen maar hij was onverstaanbaar geworden het was enkel maar gebrabbel dat eruit kwam. Cindy hield de man vast en probeerde hem te troosten, maar hoe troost je een man die de dood tegemoet gaat? Ik vroeg me toch af welk beest dit hem had aangedaan, en als Davy hier gepasseerd is waarom heeft hij deze man laten liggen en aan zijn lot overgelaten.
Shirley begon voor te lezen 23juli, 1970. Ik heb de nacht overleefd! Maar ik zit met een dubbel gevoel, ik zou moeten blij zijn dat ik nog leef maar ik ben ook verdrietig omdat ik goede vrienden kwijt ben en deze krijg ik nooit meer terug! Maar ik heb dit boekje gemaakt en aan een priester gegeven van de nabije kerk om toekomstige bezoekers te waarschuwen, hopelijk slaan jullie deze waarschuwing niet in de wind! Maar zorgen jullie ervoor dat je zo snel mogelijk van deze plaats vertrekt!
Shirley keek even op en zag hoe de rest zich geïnteresseerd is in het verhaal en dus hervat ze. Het begon allemaal gisterenochtend, ik was vroeg op omdat ik dacht iets te horen en omdat ik nooit goed slaap in een vreemd bed. Ik stond op en besloot om eens buiten te kijken naar wat ik had gehoord. Ik zag niets en hoorde niets, dus veronderstelde ik dat ik het wellicht had ingebeeld. Toen ik terug in men tent wou kruipen voelde ik een adem in men nek, ik draaide me om maar zag niets. Toen kreeg ik toch wel de kriebels en werd ik bang dus wekte ik mijn vrienden! Men vrienden namen het me niet echt in dank af, wat een ochtend humeur hebben zij! Ik bleef toch aandringen omdat ik bang was geworden, gelukkig stond Glenn op en zei hij dat hij een ging kijken voor me gerust te stellen. Dus vertrok hij en ging hij richting het bos want zoals hij zei als hij er hier iemand is kunnen ze enkel maar richting bos gaan. Ik volgde hem zonder twijfel. Achter een tijdje in het bos te trekken zag Glenn iets bewegen in de struiken. Hij ging zonder vrees erop af, ik bleef achter hem staan want ik had toch wel schrik. Hij trok de struiken weg en zag daar een wilde kat zitten en zei al lachend tegen mij hier is je spook! Ik was opgelucht dat het niets ergs was en kwaad kon ik niet echt worden op hem. Dus hij stelde me gerust en zei dat we het best terug naar de rest gingen voor ze zich zorgen zouden maken. In de hele terugweg bleef ik maar het gevoel hebben dat we werden gevolgd, Glenn zei dat ik niet bang moest zijn en dat we zeker niet werden gevolgd. Ik hoorde ook niets maar het was een gevoel.
Toen we aankwamen bij de tent hoorden we niets, de luilakken waren terug in slaap gevallen dachten we! We gingen de tent in en niemand was er, vonden we wat vreemd maar Glenn zei dat ze wellicht een frisse duik zijn gaan nemen of zo. Dus wachten we af maar achter 2 uur was er nog niemand terug gekeerd. Ik begon me zorgen te maken maar Glenn zei dat ik me geen zorgen moest maken, toch deed ik het.
Shirley stopte even met voorlezen en zei tegen de rest En? Interessant? Bart zei: Ja, het sleept me mee, ik vraag me nu af waar haar vrienden zijn en wat er nog te gebeuren staat! Ja, volgens mij is er niets aan de hand en zijn ze zoals dat gast al zei gaan zwemmen of zo. Zei Davy. Lees voort Shirley we willen allemaal weten hoe het verder verloopt. Zei Zoë.
Nu begon ik toch wel te panikeren, geen enkel nieuws van hen. Ik ging naar buiten en keek eens in het rond, maar er was niemand te zien. Plots kreeg ik het zeer koud, alsof het weer plotseling van warm naar koud ging. Ik wou niet meer wachten en riep Glenn naar buiten en zei dat we misschien ze beter gingen zoeken. Glenn ging akkoord en we gingen samen op pad op zoek naar hen. Eens bij de auto hoorde we allebei gekreun en keken we naar elkaar, van waar kwam dat gekreun? Toen hoorde we nog eens gekreun en hoorden we dat het vanonder de auto kwam. Glenn ging voorzichtig naar beneden en keek en zei dan wat doe jij hier? Geen betere plaats gevonden om een dutje te doen? Toen zag ik dat het Cindy was! Ik was opgelucht en hopelijk wist zij waar de rest was. Dus vroeg ik of ze wist waar de rest was. Ze antwoordde zijn ze niet in de tent? Ik heb de tent verlaten omdat ik het gesnurk van Gerald kotsbeu was. Dus we gingen terug naar de tent maar plotseling hoorde ik iets aan de overkant van de straat waar het bos is. Ik keek en zag daar een man in donkere kledij staan, ik kon zijn gezicht niet goed zien, het was vuil alsof hij zich in jaren niet had gewassen of zo. Ik riep naar hem toe. Glenn zei naar wie ben je aan het roepen? Naar je kat? Nee, zei ik en wees naar de overkant van de weg maar de man was verdwenen. Welke kat? Zei Cindy tegen Glenn, toen legde hij uit wat we hadden gevonden in de struiken en begonnen ze beiden hartstochtelijk te lachen. Ik vond het allesbehalve grappig! Toen we terug waren bij de tent stond er buiten een stok met kleren op. Glenn en Cindy keken raar op en gingen de kleren van dichterbij bekijken. Deze waren van Gerald en er zat bloed op, we keken in de tent en er was niemand. Glenn zei dat het wellicht zijn kleren waren van te gaan zwemmen en dat hij zich wellicht had geblesseerd of zo. Ik wou hem wel geloven maar ik bleef maar denken aan die vieze man en dacht ik het ergste.
Amy!!! riep Davy, die zich zorgen begon te maken omdat Amy toch al een tijdje van de groep was weggegaan. Er kwam geen reactie terug. Hij besloot om haar te gaan zoeken, ver kon ze toch niet zijn dacht hij. Hij zei tegen de rest van de groep dat hij achter Amy ging zoeken omdat hij zich zorgen begon te maken. Davy stond op en wandelde richting auto, het was al laat en dus donker, zo was Davy al vlug uit het zicht verdwenen van de rest.
Toen Davy bij de auto aan kwam, was er geen spoor van Amy. Davy besloot om nog eens te roepen naar Amy. Davy hoorde een geluid, redelijk ver van hem verwijderd. Hij besloot om eens te gaan zien misschien was het wel Amy die door de nachtelijk val haar weg niet meer terug vond. Davy stak de weg over en ging via het kleine wegeltje het bos in. Nadat hij een stuk in het bos was ingewandeld riep hij nog eens achter Amy, maar deze keer hoorde hij niets meer. Davy besloot om terug te keren op zijn stappen want in de donkerte zag hij niets in het bos.
Toen Davy terug op de weg was zag hij in de verte een schaduw, Amy? riep hij vragend. Er kwam geen antwoord en Davy besloot om naar de schaduw toe te gaan. Toen hij dichterbij kwam zag hij duidelijk dat het niet Amy was, het was een man in een soort priesterkleed. Uit nieuwsgierigheid, misschien zelfs wat angst bleef Davy als een standbeeld staan. De man in het priesterkleed kwam dichterbij, toen hij op een meter van Davy was deed de man zijn kap af en sprak hij tot Davy. Het beest komt terug, iedere 25 jaar, wees gewaarschuwd en vertrek voor het te laat is! de man deed zijn kap terug op en draaide zich om en vertrok. Davy riep tegen de man Wat bedoel je? Ik begrijp er niets van! De man stopte en sprak: Lees en u zult weten wat ik bedoel maar sla mijn waarschuwing niet in de wind anders zal je het je nog kunnen beklagen! en hij wees naar de grond net voor Davy. Davy keek naar de grond voor hem en daar lag er een klein maar ouderwets boekje. Davy keek op en de man was verdwenen uit het zichtveld van hem, hij vond het maar een verdacht type. Hij besloot om terug te gaan naar zijn vrienden, je weet maar nooit of dat Amy al terug was.
Toen Davy terug langs de auto voorbij kwam keek hij door het raam en zag iets bewegen, hij besloot om eens een kijkje binnen in te gaan nemen. Hij trok de dekens die er lag weg en zag daar Amy liggen, ze was aan het slapen, hij gaf haar een kleine duw en Amy schrok en was onmiddellijk wakker. Wat? Ik lag net zo goed te slapen! zei Amy tegen Davy. Ik was ongerust, je bleef maar weg en ik kwam je zoeken. Antwoordde Davy. Ik ben groot genoeg om op mezelf te passen hoor, ik was gewoon moe en wou niet moeilijk doen omdat ik moe was. Daarom dat ik dus in de auto wat ging slapen! zei Amy op een geïrriteerde toon. Ok, sorry dat ik je heb gewekt. Mits je nu toch wakker bent ga je niet terug mee naar het strand? Ik ben net iets interessants tegen gekomen. Zei Davy. Ach ja, waarom niet. Ik ben nu toch klaar wakker door je, hartelijk bedankt daarvoor. Zei Amy. Graag gedaan zei Davy. Ze vertrokken samen terug naar het strand naar de rest van de groep.
Kijk wie we daar hebben, ze leven nog! zei Shirley wanneer Amy en Davy terug bij hen aankwamen. Toch geen rampetamp gedaan? vroeg Bart. Zou jij graag weten hé! antwoordde Davy wat spottend terug. Amy ging tussen Shirley en Zoë zitten, en Davy ging tussen Zoë en Bart zitten. Wat heb jij nu mee? Vroeg Shirley aan Davy. Wel, toen ik op zoek ging naar Amy ben ik een vreemde tegengekomen en hij heeft me dit boekje achtergelaten en sprak iets over een beest. Mijn Frans is te slecht om echt te weten wat hij zei! Uit nieuwsgierigheid heb ik dit boekje maar meegenomen. Antwoordde Davy.
Wel je mag dan beginnen met het voorlezen ervan, misschien staat er wel iets schokkends in zei Shirley al lachend. Wel mits dat jij wil dat er uit het boekje word gelezen mag jij het voorlezen! zei Davy terug en gooide haar het boekje. Ok, ik zal eruit voorlezen! Maar achteraf wil ik geen klachten! zei Shirley.
Dank u voor mijn verhaal (het eerste deeltje) te lezen, hopelijk vond je het goed en geef je me een goede rating Ik zal proberen iedere week een deel bij te voegen! Dus kom zeker terug voor meer!!!
