De lijst is lang god allemachtig, zinloos slachtoffer nummer achtentachtig.
En de trent van het moment is nog killer en kouder en de angst en de haat zijn vertrouwder
ligt het aan ons zelf of ligt het aan het lot , kijken we naar boven, richten we tot god
weer een stille tocht, weer iemand kapot, het beroven van jonge levens lijkt wel een sport.
Wel ik heb meer gemeen met de slachtoffer dan de dader dus deed ik meevoor haar moeder en vader
Voor haar broeders en zusters die nu niet meer kunnen rusten dus hopelijk maken we iemand bewuster.
Verkeerde tijd en de verkeerde plek is dat de juiste situatie voor de juiste gek?
Analyseer jezelf en verdedig je grenzen want aan het eind van de dag zijn we allemaal mensen.
Als leerkracht werk ik dagelijks mee aan de toekomst van dit land, van dit Europa.
Stuk voor stuk zie je jonge mensen opgroeien en uitkijken naar wat het leven hun gaat brengen. Het grote onbekende.
Als je dan merkt dat in je achtertuin een stukje toekomst zomaar wordt weggerukt uit dit heden, dat raakt een mens.
Zinloos? Natuurlijk. Elk slachtoffer is zinloos.
Te voorkomen? Waarschijnlijk niet.
Hoewel we moeten blijven signalen uitsturen naar potentiële daders.
Als we van 10.000 mogelijke moordenaars of geweldenaars er slechts 1 kunnen overtuigen,
dan al heeft een optocht zin.
Hopelijk was het signaal van 8 mei 2007 een duidelijk signaal.
De kleine straten van het kleine Schaffen liepen vol.
Meer dan 10.000 mensen betuigde hun steun aan de naaste omgeving van Annick en stuurde een krachtig signaal de wereld in. Of toch het overgrote merendeel.
Want spijtig genoeg liep een grote menigte aandachtsgeile pubermeiden me onder de voeten.
Ze degradeerde de stille optocht niet alleen tot een kakelparade, maar volledig respectloos startte ze ook nog een eigen rendez-vous mars.
Maar je kunt er niet kwaad op zijn. Want zij zijn de toekomst.
We spreken terug over Justine Henin en niet meer over
Justine Henin Hardenne. Haar fans leven met haar mee. En dat zijn er een hele
hoop. Het bewijs dat er nog voldoende tenniskenners zijn.
Want Justine Henin is namelijk het mooiste wat het vrouwentennis ooit heeft
voortgebracht. Het is toch ronduit fenomenaal wat dit frêle meisje allemaal
doen kan met een tennisbal.
Daarbij vergeleken is Kim Clijsters een simpel werkpaard. Ze
staat bekend voor haar spreidstand waarmee ze zich vaak uit uitzichtloze
situaties weet te redden. Maar niet voor bijvoorbeeld een wondermooie backhand
waarmee ze van uitzichtloze situaties punten kan maken.
Ook naast het veld is Justine de enige echte kampioene. Ze
is verbeten, nooit tevreden, een beetje stuurs, maar wat een karakter en wat
een levensloop! Ze verloor haar moeder op 12-jarige leeftijd en trok op haar 17de
de deur van het ouderlijke huis resoluut achter zich dicht om 4 jaar later haar
eerste grandslamtoernooi te winnen.
Toen ze enkele weken voor het begin van de Australian Open,
als nummer 1, forfait gaf wegens familiale redenen kon dit maar 1 ding
betekenen. Ze heeft maar 1 familielid waar ze goed contact mee heeft, Namelijk
haar echtgenoot, Pierre-Yves.
Van haar vader, broers en zus heeft ze namelijk in jaren al
niks meer gehoord.
Geef nu toe, dit is toch stuff voor een echte weekendfilm op
één:
Justine! (based on a true story.)
En wat zullen wij ons later nog herinneren van ons Kim?
Waarschijnlijk niet zo heel veel meer. Daarvoor neemt ze, in juni pas 24
wordende, veel te vroeg afscheid van de topsport. Ze wordt daarmee de Joël Smets
van het vrouwentennis. Een kampioen in de schaduw van de echte kampioen.
Oké, ik geef toe. Ze was inderdaad de eerste Belgische vrouw
die op nummer 1 van het vrouwentennis geraakte. Maar dan wel zonder maar één
grandslamtoernooi te winnen. Die eer kwam er pas twee jaar later, op de US
Open.
Ik wens Kim dan ook nu heel veel succes down under en hoop
dat ze een tweede grandslamtitel mag behalen in het land van haar ex-verloofde.
Ze zal het hard nodig hebben voor de geschiedenisboeken.
Van Justine hoop ik dat de familiale problemen snel achter
de rug zijn zodat ze nog jaren het vrouwentennis kan domineren.
Maar dat heeft ze ons, de fans en de echte tenniskenners,
beloofd
Onder het motto test jezelf eens waag ik me in deze eerste blog op glad ijs. Hoewel ik zeer zeker geen voorstander ben van een volledige vrijheid van meningsuiting, hoe kwetsend die voor sommigen ook is, vind ik toch dat een gedachtegoed verkondigd mag worden als dit niemand kwetst of geen gevolgen heeft met gekwetsten.
al-Djoemhoerijja ad-dimoekratijja as-Soemalijja. Het zal slechts weinig herkenbaar zijn voor velen van jullie. Toch is dit doodeenvoudig de Arabische naam voor de Democratische Republiek van Somalië. Met meer dan 20 keer de grootte van België telt deze Oost-Afrikaanse republiek bijna 2 miljoen inwoners minder. Ongeveer 40% van de bevolking leidt een nomadisch bestaan.
De wereld was nog maar goed bekomen van oudejaarsavond of Bush opende een nieuw front in zijn war on terror. In het grensgebied rond Kenia openden AC-130 gevechtsvliegtuigen het vuur. Een goede zaak zo lijkt me. De laatste maanden had de interim regering zijn greep op het land verloren. Radicale moslimbewegingen die Somalië onder het juk van de sharia wil krijgen, rukte op. Nadat buurland Ethiopië de rebellen met zwaar geweld had teruggedrongen riep al-Qaeda de islamitische rebellen op om de strijd te gaan voeren met zelfmoordaanslagen en guerillatechnieken.
Een teken aan de wand. Gelukkig was het teken zo duidelijk dat het ook in het Witte huis zichtbaar was.
Aangezien het land slechts gemiddeld 13 inwoners per km² telt en 25% eigenlijk op elkaar gepropt leeft in steden, is zo een land het ideale toevluchtsoord voor terroristen. Waarschijnlijk zo ook voor Fazul Abdullah Mohammed, de terrorist die verdacht wordt van de aanslagen op de Amerikaanse ambassade in Kenia en Tanzania (denk ook even aan de 224 slachtoffers).
Ik hoop dat de komende jaren, zelfs na de presidentswissel, de Verenigde Staten de war on terror blijft verder zetten of zelfs nog opvoeren.
Radicale islamitische groeperingen plegen al decennia lang aanslagen op Westerse doelen waarbij ze vooral burgerslachtoffers trachten te maken. Decennia lang vinden we het spijtig dat zo een dingen gebeuren en decennia lang hebben we een gevoel van angst dat het ook wel ons kan overkomen.
Nu er eindelijk iemand durft recht te staan en terug te vechten wordt hij, samen met zijn volgelingen, niet alleen door de rest van de wereld veroordeeld, maar ook in eigen land. Dreigt er zelfs in een verre toekomst een veroordeling wegens oorlogsmisdaden?
Je kan en mag je eigen mening hebben, je moet dat zelfs. Maar de strijd tegen het terrorisme draait al lang niet meer om het verdedigen van een mening of geloof. Het gaat ook niet om de olie, want daar is Somalië arm aan. Het gaat niet voor het land zelf. Het gaat om ons, westerse mensen.
Aanval is de beste verdediging. In dit geval zelfs de enige aanval. Het kwaad zal waarschijnlijk nooit volledig uitgeroeid geraken. Als de media hier in Europa de schuld van al de miserie op Bush kan steken, dan moet dit zelfs een fluitje van een cent zijn voor radicale bewegingen.
Elke 10.000 soldaten kosten de Amerikaanse schatkist bijna 1 miljard euro. Veel van dit geld gaat naar de soldaten of naar Amerikaanse bedrijven die leveren aan het leger. De war on terror is dus niet alleen goed voor ons, maar ook voor de ganse Amerikaanse economie. So, go Bush go. Moge de beste winnen.
