Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Noorwegen 2008
20-07-2008
19 juli 2008
Ons plan om ons de volgende dag met de kabelstoeltjes naar boven te laten brengen, lijkt in het water te vallen wanneer we ontwaken. De blauwe hemel van gisteren is omgetoverd op een paar uur tijd in dikke grijze pakken wolken die zoals gewoonlijk heel laag hangen, en die het gewicht niet meer kunnen dragen. Resultaat : regen en nog eens regen
Geen nood, er is hier een wasmachine en ik ga toch een paar spullen een paar rondjes laten draaien. We hebben genoeg kleren bij, maar zoals gewoonlijk grijpen we altijd naar dezelfde meest comfortabel zittende spullen, en dan kunnen we die weer aan.
Serge begint zijn kuip in te smeren met polish en even later zie ik hem als een bezetene het boeltje opwrijven. Goed bezig, denk ik bij mezelf, laat hem maar gerust
Maar de Duitser naast ons trekt zijn aandacht en al gauw loopt hij met de zeekaart bij onze buur om te informeren naar stroomgegevens. Twee zeilers in een kuip met een zeekaart én de reeds veel beleefde zeeavonturen tijdens hun zeilcarrière, dit kan niet anders resulteren in een babbel die wat uitloopt ..wie zegt dat vrouwen kletsmajoren zijn???
Er blijken toch wat opklaringen te komen naargelang de uren verstrijken en rond 15u blijkt het dat alle wolken weggedreven zijn. Na het eten beslissen we om toch nog naar boven te gaan en pas later deze avond te vertrekken. We moeten rekening houden met de sterke stroming in de pas die we willen nemen om een heel eind af te snijden en kunnen daardoor maar ten vroegste om 19u weg.
Dus we vangen de stevige wandeling van een half uur aan. Stevige, inderdaad want het is een halfuur klimmen. Onze fysiek blijkt ondermaats, en we troosten ons met het idee dat we ook geen 20 meer zijn
Volledig bezweet (het is echt wel warm nu) komen we aan de kabellift. Er is niet veel volk en we kunnen meteen mee naar boven.
Ja, en daar staan we dan Van hierboven is het zicht magnifiek! Helemaal beneden kan je aan de ene zijde de stad Narvik zien liggen. Het is net een blokkenpuzzel die netjes opgebouwd is rond een grote grillige plas. We kunnen zelfs bij dit heldere weer duidelijk de jachthaven zien liggen. Aan een andere ronding bijna aan de overzijde zien we de ijzerertshaven van Narvik waar mastodonten van schepen aangeven dat het voor hen geen vakantie is.
De felle zon verblindt ons en maakt het moeilijk om fotos te maken, maar ik doe het toch met bijna de zekerheid dat ze overbelicht zullen zijn.
We blijven toch een halfuur boven om te genieten van dit uitzonderlijk panorama vooraleer we terug de kabellift naar beneden nemen. Ons Fientje geniet mee en zit op de eerste rij.
Het is al snel 20u 30 als we terug aan boord zijn, en we gooien onmiddellijk los voor ons nachtelijk tochtje.
Zoals de wind het laat afweten, geeft de zon weer het allerbeste van zichzelf!
Het is een 4 uur varen naar de ingang van de smalle doorgang. Rond middernacht zien we de zon achter de bergen verdwijnen maar niet zonder een schitterende gele gloed achter te laten die de contouren van de bergen verlichten. Aan de schaduwzijde zorgt de weerkaatsing voor een totaal ander palet van kleuren die door de wolkensliertjes gretig opgenomen worden. We krijgen roze, lichtblauwe en paarse kleurschakeringen.
Rond 01.00 zijn we aan de ingang die eerst nog vrij breed is. Serge is vol aandacht want dit is een gevaarlijk stuk dat we door moeten met heel veel betonning en veel ondieptes. Aan de wal zien we een aantal oude grijze oorlogschepen liggen die al vrij veel roestvlekken vertonen en schril afsteken tegen de mooie natuur. We zijn bij de brug waar we net onder kunnen na 1 uur varen, rekening houdend met de sterke stroming!
En dan krijgen we pas spektakel! Een beetje verder wordt het vaarwater getransformeerd in een rimpelloos en spiegelglad wateroppervlak dat plots heel erg breed wordt. De zon, die al weer haar opgang maakt geeft voldoende licht in dit stuk dus we kunnen makkelijk kiekjes maken.
We hebben ogen tekort want we krijgen alles dubbel te zien. Het lijkt wel of we zijn in een spiegelpaleis : alles wordt haarscherp weerspiegeld in het water. Zelfs de wolken kan ik fotograferen met de camera op het water gericht. Het lijkt net een aquarel!
Ik amuseer mij met mijn fototoestel terwijl Serge evenveel op zijn automatische piloot moet drukken om telkens binnen de bebakening te blijven.
De zon die nu toch heel fel wordt, verblindt ons want we krijgen ze recht voor ons.
Het wordt nog even doorzetten, niettegenstaande de vaakluizen toch hun kop opsteken.
Om 05u10 lopen we Tovik binnen, een kleine oude rommelige haven, waar we wel een steiger hebben met water en elektriciteit! De zon schijnt volop en het is raar om nu te gaan slapen, maar we zijn toch moe.
Na een glas wijn voor mij en een druppelke voor het ventje rollen we ons in ons bed voor een paar uurtjes welverdiende rust!
Wanneer we wakker worden, is de hemel grijs en hangen de wolken laag waardoor de de top van die grote berg achter ons verscholen zit. Dit is duidelijk, het lijkt erop of het wordt een grijze miezerige dag. Ik maak een ochtendwandeling met Fientje en merk dat het ondertussen hoogwater is. Het vennetje is bijna volledig ondergelopen en de dikke groef met zeewier is omgetoverd in een kronkelen piepklein beekje. Weer helemaal anders.
Er staat geen wind maar het is zeer zacht en best aangenaam.
Wanneer we aan het ontbijt ziet, begint het te gieten! Pech, maar we hebben al zo veel geluk gehad met het weer dat we niet echt klagen, en een regendagje erbij willen nemen.
Met het regenjasje aan maken we los en zetten we onze weg verder naar het noorden. We hebben vandaag geen duidelijk plan en mijn schipperke laat heel subtiel eens horen dat we maar een 50 mijl van Narvik zitten. Het is wel volledig uit onze route, maar hij kan er niet over zwijgen en ik heb algauw begrepen dat hij graag nog eens zou passeren.
Hoe laat is het nu?
We zijn pas om 14u30 vertrokken omdat we nog een wandeling wilden maken en een snelle rekensom geeft ons aan dat het wel eens laat zou kunnen worden vanavond.
Dus koers naar Narvik!
Van zodra de koers uitgezet is, en we op open water zitten, klaart de hemel uit. Vrij snel krijgen we achter ons de bewolking te zien, terwijl wij onder een blauwe hemel varen met af en toe wat verloren gedreven witte wolkjes. Het is merkwaardig hoe het weer hier op een halfuur volledig kan omslaan.
Algauw zit Serge in zijn bloot bovenlijf en wordt de regenkledij omgeruild voor een topje. Het is zalig varen op het gemakske, geen kat in de omtrek en een prachtig uitzicht van de bergen die ons langs beide zijden flankeren. De weinige afgedreven witte wolken hopen zich samen boven de bergtoppen en lijken net proppen watten.
Terwijl we verder varen nemen we elk om beurt een douche. Het is zo rustig dat het net is of we aan de wal liggen.
Rond een uur of acht krijgen we honger en we ruilen onze taken om : schipper wordt kok en ik neem de honeurs waar bovendeks met mijn rug lekker in de zon. Behalve één of twee motorjachten die mij gelijktijdig langs beide zijden voorbijsnoeven, valt er niets te bespeuren.
De geur die uit de keuken naar boven mijn reukorgaan bereikt, doet mij watertanden en mijn maag gromt nog harder!
Om kwart over negen exact wordt het diner boven in de kuip geserveerd : gebakken kippefilet in reepjes met gekookte basmatirijst in een overheerlijk sausje van kokosmelk vermengd met groene curry in het gezelschap van gele en groene blokjes paprikas. Een glaasje witte wijn brengt verkoeling want onze beste vriendin de zon zorgt nog voor een meer dan aangename 19° in ons kuipke! Van een uitzonderlijke zomeravond gesproken!
Zo kunnen we nog uren doorvaren, en stilletjes aan komt Narvik dichterbij.
Rond 23u varen we de haven binnen. Het is er rustig en er liggen maar twee jachten (dan nog naast elkaar) aan de gjestebrygge (gastensteiger).
Het is laag water en als we vast liggen, krijgen we nog net 0 te zien op onze dieptemeter. We zullen wel merken als het nog zakt, maar we maken ons niet ongerust.
Na een avondwandeling kruipen we onder de wol na een schitterende, ontspannende en heel leuke dag.
We staan vroeg op omdat we naar het oude vissersmuseum willen gaan. Het is een eind wandelen want het ligt volledig buiten de dorpskom. Langs een smalle weg lopen we langs heel verzorgde huizen met vol fleurige bloemen. Het is bewolkt maar heel zacht, zodat we door het wandelen al snel te warm hebben.
Het museum ligt inderdaad afgelegen en bijna helemaal alleen. Een aantal aparte rode houten gebouwtjes staan in een U-vorm op een heuvelachtig stuk grond dat begroeid is met netjes afgemaaid gras. Een houten tafel met banken geeft je de mogelijkheid om even van de rust en de stilte te genieten.
We gaan eerst in het gedeelte waar je kan zien hoe de mensen vroeger leefden. Het huis is ingericht en we vermoeden aan het meubilair dat hier toch wel heel rijke mensen woonden. Het is leuk om te zien maar je bent snel rond. Er is wel een apart kamertje ingericht waar alle oude spullen tentoongesteld zijn van de familie Lind, een fotograaf, die zich hier vestigde in 1895. De zaak werd steeds overgenomen van vader op zoon en hield stand tot in 1998.
Heel oud fotomateriaal en een hele reeks zwart-wit fotos laten het werk van de fotograaf zien.
Het eerste bijgebouwtje is dan het vissersmuseumpje. Het is ook klein, maar heel fraai opgezet. Het is jammer dat de teksten in het Noors zijn, maar veel uitleg wordt er niet gegeven. Veel fotos geven het beeld van het leven van de vissers mee. Alle soorten gebruikte haken, van klein tot reuzegroot, hangen heel decoratief tegen de witgelakte muren en geven een aparte sfeer. Het is er gezellig vertoeven, zeker als je daar helemaal alleen kan rondsnuffelen.
Het laatste kleinste en ik vermoed oudste gebouwtje staat vol met oude dieselmotoren. Van zodra je binnenkomt hoor je ook het geluid van de motoren op de achtergrond. Mij zegt dit totaal niets, maar Serge vindt er zijn gading.
Van zodra we terug zijn, gooien we los en vertrekken we, want we willen naar het Trollenfjord, op een uurtje of drie varen hier vandaan.
We varen heel dicht bij de bruine bovenstekende bultrotsen en moeten echt wel uitkijken want er zit veel stroming. Het zicht is prachtig, het weer aangenaam en ik kijk rond met de verrekijker.
Er vliegen meeuwen aan en af en plots ontdek ik iets dat net te groot lijkt voor een meeuw. Ik doe teken aan Serge en zeg dat ik vermoed dat er een zeearend in de buurt is. Hij vertraagt omdat het daar nogal tricky is, zodat hij ook kan kijken. Inderdaad!
Met mijn fototoestel in aanslag (hoewel het veraf is) druk ik toch enkele keren af. De zeearend is gaan zitten op een top van een niet te hoge berg, en ik wacht tot hij terug opvliegt om hem dan te pakken te krijgen. Ik zal met photoshop wel wat kunnen vergroten, en ook al is het dan niet zo scherp niet meer, je ziet hem toch wat beter.
Het is niet de eerste die we op deze reis zien, maar wel de eerste die we kunnen fotograferen.
Het Trollenfjord komt dichterbij en we zijn vol verwachting. Met een aantal andere fjorden in onze herinnering zijn die verwachtingen hoog.
Wanneer Serge me aangeeft dat de ingang van de fjord net voor ons ligt, weet ik al hoe laat het is. Op een half uurtje zijn we heen en terug door een piepklein fjordje, dat wel fraai is, maar eigenlijk het spreken niet waard. De route die we net achter de rug hebben om er naartoe te varen, is veel mooier. Ja, we beseffen dat wij veel gewoon zijn en al veel gezien hebben.
Omdat het weer meevalt, er geen regen is en de temperatuur heel zacht is, beslissen we om van hieruit over te steken naar Nordland en de Lofoten achter ons te laten. Het is nog een eindje maar de zee is gemoedelijk. Er is weinig of geen wind dus we kunnen niet zeilen.
We zoeken een plekje in de Norske Los waar we eventueel kunnen overnachten.
Buvagen (uitspraak : bewogen) lijkt geschikt en we zetten de koers uit.
De aanloop is weer een wirwar van ondieptes met uitstekende rotsen. Hoe dichter we komen, hoe meer we twijfelen of we diepgang genoeg zullen hebben.
Op onze kousevoeten lopen we de ligplaats, want van een haventje kan je niet spreken, binnen. Ik sta vooraan op dek en merk dat ik heel duidelijk de bodem kan zien door het heldere water. Een beetje te duidelijk naar mijn zin. Ik geef het door aan de schipper, maar die geeft aan dat hij het weet, en dat we nog 1,5m onder ons hebben.
Maar we zijn nog niet aan het gammele, heel smalle en korte aanlegsteigertje
Omdat we zo traag gaan en Serge in het diepste gedeelte blijft, komen we voor mijn korte benen net iets te ver van het onnozel steigertje om gemakkelijk van de boot te springen.
Maar ik heb geen keuze en moet wel. Ik kom gelukkig wel terecht op het ponton, maar door mijn sprong begint dat ding daar te wiebelen van je welste. Omdat het heel smal is, vinden mijn voeten niet veel plaats om mijn evenwicht te behouden, en ik moet naar de boot grijpen om niet in het water terecht te komen! Verdorie dat scheelde niet veel
Wanneer we vastliggen geeft de dieptemeter 1,5 aan. Het is laagwater maar we weten niet of het nog zal zakken, dus meter in de gaten houden. Het zakt nog 0,5 meter dus juist gepast!
Wanneer we aan wal gaan, zien we dat we terechtgekomen zijn in een verlaten stukje onherbergzame natuur. De zee maakt nog een kleine inham achter de aanlegplaats die nu door het laagwater volledig is leeggelopen. Wat nu zichtbaar is, is een veenachtig geheel met af en toe heel platte grote lichtgrijze ronde rotsen, begroeid met mos op de plaatsen waar het water maar af en toe bijkomt, en met aan de rand een ondiepe groef die vanaf de zee tot aan het midden loopt en die volgepropt zit met zeewier. Grassen en bloeiend onkruid vullen het geheel aan.
We nemen plaats op een grote steen en genieten van dit weer eens anders stukje natuur.
We zijn de hele dag bezig met de boot aan de kant te doen en hem schoon te maken. Het is zwaar bewolkt en af en toe regent het, maar het is niet koud. Reine is een aangenaam plaatsje om te vertoeven. We maken een ferme wandeling en genieten van het uitzicht. Er staan hier massas houten rekken waar men in de winter de vis aan hangt te drogen. Nu staan ze er als verlaten klimrekken bij. Hier en daar hangt er nog een dode meeuw aan vastgemaakt, om de anderen af te schrikken.
Reine ligt in een baai en is als het ware omgeven door groengrijze spitsige rotsen. We liggen op een goede plaats en hebben zicht op de ingang van de baai. Het is er wel heel ondiep en het was puzzelen om tot aan het ponton te geraken, want overal zijn er onder water rotsmassas.
Men voorspelt niet veel goeds voor vanavond, horen we van een andere schipper : de wind gaat aanwakkeren en zal zeer hevig worden. Maar we liggen goed als we horen uit welke richting hij verwacht wordt. We zijn er gerust in
s Avonds regent het vollen bak, uren aan een stuk en we gaan slapen rond middernacht met het gekletter als slaapmuziekje. We willen morgen om 6 uur opstaan en heel vroeg vertrekken naar Kabelvaag, zon 35 mijl hier vandaan. We willen er vroeg aankomen omdat we het oude vissersmuseum willen gaan bezoeken, dat nogal befaamd is. Stamsund, zoals eerder gepland zal voor een volgende keer zijn, maar er zijn nog zoveel plekjes die voor de volgende keren zullen zijn
Om 1u30 s nacht worden we letterlijk wakkergeschud! Het is net of we midden op zee zitten. De boot schudt van de ene kant naar de andere, terwijl het water met een oorverdovend lawaai tegen de boot gesmakt wordt, dit onder een hels geloei en gehuil van de wind. We beseffen niet goed wat er gaande is, en ik spring uit mijn bed om toch eens te gaan kijken, want dit is niet meer normaal! Serge is nog niet goed wakker en mompelt enkel dat hij morgen wat langer gaat blijven liggen, want dat we toch niet zullen kunnen vertrekken. Ik snap niet goed dat hij ook niet uit bed springt, maar niet panikeren is zijn motto!
Wanneer ik boven kom zie ik terzelfdertijd alle schippers uit hun boot komen. Er is algemene bedrijvigheid in de haven. Halfaangeklede mannen en er zijn er zelfs op blote voeten haasten zich om hun schip met extra landvasten te beveiligen.
Plots komt mijn ventje in zijn blootje ook eens zijn kop boven steken. Ja, wat is me dat!
De wind zwelt altijd maar aan en aan, en ik ben echt niet op mijn gemak want onze boot ligt onder helling, niet te geloven! De wind komt uit de tegengestelde richting dan die die werd voorspeld, en maakt dat we letterlijk met volle kracht tegen het ponton gesmakt worden. De kracht is zo hevig dat hij er voor zorgt dat we onder helling liggen!
In de baai zijn er overal schuimkoppen op het water en de hemel ziet er zwart en onheilspellend uit. We voelen echt dat we telkens tegen het ponton geduwd worden en het verbetert er niet op. Extra fenders? OK, maar die krijgen we er nooit tussen, want we kunnen de boot niet afduwen van de wind. Onze overbuur steekt een handje toe en het lukt toch op het moment dat de wind iets afneemt om dan weer met volle kracht aan te zwellen.
Ons bijbootje dat achteraan onze boot is vastgemaakt wordt ook telkens tegen het ponton gesmakt. Gelukkig vangt een van de roeispanen telkens de klap op, want beter een roeispaan stuk dan het rubber van de bijboot.
De storm houdt het bijna een vol uur uit vooraleer het wat kalmer wordt. Kalmer in die zin dat de windkracht iets is afgenomen, en dat we niet meer onder helling liggen.
We zijn natuurlijk klaar wakker en met het klotsen van het water en de aanhoudende wind lukt het niet om onmiddellijk terug in te slapen.
Morgen om 6 uur op, dat mogen we vergeten, als de wind zo blijft aanhouden en uit dezelfde richting geraken we gewoon niet weg van dit ponton.
Om half negen worden we spontaan wakker. Slecht en te weinig geslapen. En de wind? Het is nog goed aan het blazen maar de wind is 180° gedraaid. Nu worden we weggeduwd van het ponton, dus als we het zien zitten, kunnen we zeker weg.
We ontbijten en kijken een beetje de kat uit de boom, maar uiteindelijk beslissen we toch van te vertrekken.
Er staat inderdaad heel veel wind, maar voor ons is hij achterlijk tot ruim, dus van zodra we de haven uit zijn, draaien we de rolfok open en gaat de motor uit.
De storm heeft zijn sporen achtergelaten op de zee, want er zijn serieuze golven die onze boot telkens een stuk meesleuren om ons uiteindelijk van links naar rechts en omgekeerd te laten tollen. Comfortabel is anders! Maar we lopen 6 knopen, dus het gaat wel vooruit!
In de verte zien we de hemel opklaren en het is net of we vlak voor de donkere wolken zeilen die boven Reine hangen. Ze achtervolgen ons en het wordt een race tegen de regen. Exact 5 minuutjes regen krijgen we en hoe langer we zeilen hoe duidelijker het wordt dat het slechte weer achter ons blijft.
We kunnen 4 uur aan een stuk zeilen, maar dan vermindert de wind teveel en moeten we motor bijgeven. Het is prachtig weer en omdat we nu heel dicht bij de kust varen kunnen we de verschillende haventjes die we voorbijvaren goed zien. Ze liggen half verscholen achter lager gelegen rotsen waar het telkens puzzelen is om de havens aan te lopen. Het is leuk niettegenstaande de deining er nog altijd inzit, maar het zicht maakt echt veel goed.
Om 16u30 lopen we onder een stralende blauwe hemel Kabelvaag aan. Het is een kleine havenkom met weer maar 1 ponton die al volledig bezet is. Ook de Bor uit Nederland is weer van de partij. We leggen ons naast een Sun Odysee 42 voet (ferme machine) en we zijn tevreden dat we er zijn. Het was een bewogen dag!
We doen wat inkopen (voor het eerst een grote supermarkt) en maken een spaghetti zoals thuis klaar. Vanavond staat er niet veel meer op het programma, maar morgen om 9uur opent het museum en daar willen we eerst naar toe. Daarna willen we nog vertrekken naar het Trollenfjord hier niet zodanig ver van, en van daaruit weten we het nog niet, misschien Risvaer, maar dat zal afhangen van de omstandigheden, want wat de weergoden in petto hebben, dat weet je nooit en uiteindelijk ben je daar een groot deel afhankelijk van met een zeilboot.
We worden wakker en wanneer ik buiten kijk, vermoed ik dat er een dikke mist hangt. Ik ga eerst een wandeling maken met Fientje en eens gaan zien of het inderdaad zo erg is als het eruit ziet. Waarschijnlijk was ik nog niet goed wakker, want als ik buiten kom zie ik geen mist. Het is wel grijs, zelfs donkergrijs, maar superzacht van temperatuur en als ik over de kaaimuur kijk zie ik een olieglad uitgestrekt wateroppervlak! De verschillende tinten grijs van de wolken die weerspiegeld worden in het gladde water geven een wazige sfeer en alles lijkt zo kalm en rustig. Ik wil zo snel mogelijk op het water zijn, en stel voor aan Serge dat wij onderweg gaan ontbijten. We drinken snel een kop koffie en vertrekken, want Serge vindt dit ook zalig.
Zacht weer, plat water, geen wind, geen regen én net buiten de haven een paar rotsjes : de ideale stek en omstandigheden om onze hengels boven te halen.
We zoeken de goede diepte en kunnen eraan beginnen. We genieten want de omgeving is prachtig, we zijn hier moederziel alleen en we kunnen vissen.
Het is om ter eerst en we halen de ene kabeljauw na de andere boven. Het zijn mooie exemplaren en we moeten eigenlijk ophouden want anders gaan we teveel vis hebben.
Terwijl we verder varen, begin ik de vis te fileren (6!), omdat ik hem wil wegbergen in de ijskast. Nog geen uur later komen we in een gebied waar een aantal kleine boten liggen te vissen (huurboten). Serge begint weer te kwijlen en wil nog een keer vissen, want hier moet er zeker vis zitten (precies of we hadden er nog geen).
OK, zo gezegd, zo gedaan. Algauw had hij beet en voor één keer geen kabeljauw maar een mooie koolvis. Ook lekker en eens iets anders. De tweede poging was al snel weer beet, maar zijn uitdrukking liet mij vermoeden dat er iets niet juist was. Ofwel hing hij vast aan iets, ofwel had hij een kanjer beet! Het was het tweede!
Op dat moment had ik eigenlijk 3 paar handen moeten hebben want ik moest én de vangnet, én de haak, én een foto nemen! Meneer was een beetje over zijn toeren, want zon beest had hij nog nooit gevangen! Gelukkig ben ik erin geslaagd om mijn drie opdrachten in de goede volgorde nog wel uit te voeren. Ik bespaar jullie wat ik voor de rest van de dag nog moeten horen heb, maar ik kan jullie verzekeren dat mijn ventje op wolken liep!
Uren later, zijn we dan het mooie Reine binnengelopen. Ook meer toeristisch maar omdat het groter is en uitgestrekter valt het niet zo op, en stoort het niet.
Af en toe krijgen we wat regen, maar het valt best mee. We zijn moe en kruipen vroeg onder de wol. Morgen blijven we hier een dagje liggen : water vullen, mazout tanken en de boot eens een beurt geven, want na al dat visgedoe is dit wel hoognodig.
Normaal gaan we van hier naar Stamsund, maar dat is nog niet zeker, we zullen zien.
We vertrekken vrij vroeg omdat we naar Vaeroy willen, één van de laatste eilanden van de Lofoten, helemaal in het zuiden. Het is lichtjes bewolkt maar heel zacht, en weer weinig wind.
Onze tocht gaat verder met als enige toeschouwer de keten Lofoten die alsmaar lager worden en het lijkt erop alsof ook smaller.
In de verte zien we duidelijk de laatste eilanden netjes op een rij liggen. De ketting van de aaneengeschakelde rotsenmassas verbreekt op het einde bij de Lofotodden en wat er daarna volgt lijkt op een aantal kruimels van eilanden die er nog wel bijhoorden, maar die door de breuk afgebrokkeld zijn en in het spoor van de Lofoten achtergebleven zijn. Eerst krijg je Mosken (niet bewoond), daarna Vaeroy, vrij groot eigenlijk én bewoond, en dan een 15 mijl verder nog Rost, dat wel bewoond is, maar zeer klein blijkt.
We krijgen prachtige plaatjes omdat de wolken zich weer wentelen om de toppen van de eilanden. Ze veranderen constant van vorm en je kan er gewoon blijven naar kijken.
We lopen Vaeroy aan in de late namiddag en op Vaeroy schijnt de zon en is het warm! We zijn weer in het hol van Pluto, zo verlaten lijkt het wel. Het is zondag en er is helemaal geen bedrijvigheid. Het eiland is heel rotsachtig en er is weinig groen te bespeuren. Helemaal aan de overkant hebben we zicht op een schitterend fenomeen : net over de rand van de bergtoppen lijkt het of de wolken aan het overlopen zijn, zoals het water overkookt over de rand van de pot! We hebben ongeveer hetzelfde gezien in Sommaroy maar niet zo uitgesproken.
We maken een wandeling van ongeveer 2 uur waar we op zoek gaan naar een winkel omdat we dringend wat proviand nodig hebben. Men wijst ons de weg maar het blijkt een gewone kiosk te zijn waar ze enkel snoep, drank en ijsjes verkopen. Het ijsje is meegenomen want we zweten ons een bult!
s Avonds wanneer we aan boord zijn, begint het zachtjes te regenen, maar het duurt maar een kwartier, daarna is de zon er weer.
We plannen van vroeg te vertrekken morgen, want het is hier een beetje te stil en te verlaten.
Na een ochtendwandeling met Fien vertrekken om 9u00. We hadden gehoopt op wind, maar daar kunnen we niet op rekenen, een zuchtje hier en daar en dan nog pal van achter, dus we zijn nogmaals aangewezen op de motor. Het lijkt erop dat we nog een zomerdag cadeau krijgen want de hemel is weer stralend blauw en er is geen wolk te bespeuren! Een spiegelgladde zee en de zon steekt! Wat krijgen we nu, we kunnen zelfs een topje aandoen
We varen ongeveer 3 mijl ten westen van een aaneengesloten bergketen in bruin-grijze tinten, weinig begroeid, met puntige uitsteeksels die niet zon spectaculaire hoogte bereiken. Het is grappig om te zien, want de punten reiken naar de lucht alsof ze naar lucht happen. Zij zullen de komende uren onze enige metgezel zijn, want er is geen kat te bespeuren in de omtrek!
Nog geen uur later komt de wind opzetten en we kunnen de rolfok uitdraaien. Het duurt niet lang maar het is nog aangenamer omdat je dan enkel het geluid van het water hoort waar de Passion doorglijdt. Dit is puur genieten.
We zijn op weg naar Nusfjord, naar een kleine vissershaven, Brattholmen genoemd waar we in 2002 ook geweest zijn, samen met Patric en Carine. Daar moeten we terug naartoe, want dat wàs het!
Wanneer we Nusfjord naderen en Serge me aanwijst waar het zou moeten zijn volgens de kaart, klinkt mij dat bekend in de oren. De vorige keer werd net dezelfde opmerking gemaakt door Patric bij het aanlopen van de haven, simpelweg omdat je niks anders kon zien dan rotsen en bergen waar geen doorkomen, laat staan een aanloop van een haven, te bekennen viel. Maar we waren dit keer voorbereid en wisten dat het puur op kaart varen ging zijn.
Eindelijk zien we een piepkleine opening waarachter een aantal okergele gekleurde paalwoningen tevoorschijn komen. Ja, we herkennen het!
Met de herinneringen in onze gedachten, varen we heel traagjes het haventje binnen. We weten dat we onmiddellijk naar links moeten en we hopen aan de steiger van toen te kunnen aanmeren. Maar het valt ons op dat er precies veel volk is in de haven. Straks hebben we hier nog geen plaats! Het is natuurlijk weekend én vakantie ook in Noorwegen!
We moeten helemaal (dat is maar 50 meter) in de kom varen, om een plek te zoeken. We hebben daar een kanjer van een mast zien uitsteken, dus er moet daar nog een zeilschip liggen. En ja, dan nog de grootste Amel, en dan nog Nederlanders! Gelukkig zien we dat ze al aanstalten maken om onze landvasten aan te nemen, dus een teken dat we nog naast hen kunnen liggen.
Het is druk in Nusfjord, en dat is een beetje wennen. Een grote tegenstelling tot de vorige keer, want toen waren we hier op 1 boot na helemaal alleen. De kleine rode huisjes die op palen gebouwd zijn, die op hun beurt vastgeankerd zijn op de rotsen, staan nu niet leeg zoals indertijd. Ze zijn omgebouwd tot vakantiehuisjes en zijn blijkbaar in trek, want alle huisjes zijn bezet.
Ja andere toeristen hebben ook hun weg gevonden naar dit sprookjesachtig vissershaventje! Maar sla een vakantiebrochure of een infogids over Noorwegen open, en gegarandeerd wordt deze plek vernoemd mét als toemaatje een luchtfoto. Dit kan dus niet anders dan een trekpleister zijn!
Niettegenstaande de drukte, gaan we natuurlijk onmiddellijk van boord om te kijken wat er allemaal veranderd is, en om te gaan zoeken naar het toevallig ontdekte stukje aards paradijs dat ons in 2002 allemaal met stomheid geslagen heeft.
We genieten van het prachtig uitzicht, zeker als we wat hogerop geraakt zijn. We zien onze Passion liggen alhoewel hij naast die Amel maar een klein zeilbootje lijkt! Zij is precies het bijbootje van de Amel grappig om te zien.
We wandelen langs de aangelegde wandelpaden tussen de rotsen die dankzij het zonlicht toch wat begroeid zijn, maar het groen is schaars in Nusfjord. Het zicht daarentegen is zo authentiek en zo eigen aan deze oude vissershaven, dat je dit plekje moet gezien hebben!
De batterijen van het fototoestel opgeladen en een lege kaart erin, en ik kan mijn hartje ophalen. De zon zorgt ervoor dat er schitterende schaduwplekken op de rotsen afgetekend worden, hetgeen weer leuke plaatjes oplevert.
We kunnen niet vinden wat we zoeken, en beginnen te twijfelen of het hier wel was. Het is bijna niet mogelijk, want er zijn hier alleen maar rotsen. We bellen Patric om beroep te doen op zijn geheugen, maar ons twijfelen doet hem ook twijfelen en hij zal het opzoeken en ons laten weten.
We keren terug naar de boot en zorgen voor een avondmaal, want onze maag begint zo stilletjes aan te rammelen.
We worden eraan herinnerd dat we havengeld moeten betalen. Was dat de vorige keer ook zo? We betalen 150 Noorse kronen, in tegenstelling tot de 75 die we sporadisch al moeten betalen hebben in één haven. (Lodingen).
Serge maakt een praatje met de havenmeester en vraagt naar ons plekje. De havenmeester is verwonderd dat Serge op de hoogte is van dat plekje en wijst hem waar we het kunnen vinden.
Onmiddellijk na het eten, zijn we paraat om er naartoe te gaan, hoewel Serge nog altijd niet zeker is.
We moeten een asfaltbaantje volgen en kunnen ons niet voorstellen dat dit de juiste weg is
De weg eindigt met een houten brugje waaronder inderdaad water stroomt, met een watervalletje, maar het brugje leidt naar een privéwoning. Daar kan het niet zijn!
Serge loopt toch tot aan het begin van het brugje en plots hoor ik hem roepen : Yes!
Inderdaad, wanneer je vlak voor het brugje staat en je kijkt naar links, kan je je ogen niet geloven! Een oase van lentegroen te midden van de bruingrijze tinten die je de laatste dagen al zo bekend voorkomen.
We zoeken de toegang tot het vennetje via een weinig belopen aardespoor dat net 2 voetstappen breed is, tussen rotsstenen en klauteren verder tot we voor de buitenwereld onzichtbaar geworden zijn.
Daar staan we dan, net alsof we op het aards paradijs beland zijn. Volstrekte stilte rondom ons, alsof we plots doof geworden zijn en vlak voor ons een klein meertje, dat nog kleiner lijkt omdat het volledig omzoomd is door grassprieten die in het water groeien en allemaal op gelijke hoogte naar het midden toe hun weg zoeken, en nog maar een klein gedeelte van het wateroppervlak onbemoeid laten. Omringd door de statige rotsen, die ook hier en daar een groene vlek prijsgeven en die ervoor zorgen dat dit plekje beschermd wordt tegen de hardvochtige winters en de bijhorende gure winden. Groener dan groen, stiller dan stil, ondenkbaar hier waar net om de hoek de toeristen aan en af rijden, en spelende kinderen die hier met vakantie zijn, de ouderen hun middagdutje ontnemen door hun geschreeuw. Zelfs de enkele meeuwen die hier neerdalen op een rots te midden van het water durven niet te krijsen.
Het maakt ons even stil en ademloos. We blijven er vrij lang gewoon staan kijken stil en aan niets denken je kan er bijna niet van weggaan
Nog altijd beduusd keren we terug aan boord om na te genieten van ons speciaal moment
