Hier zijn we voor de voorlaatste keer... We weten het, het is een trieste zaak. Vandaag was het officieel onze laatste dag hier in Mexico. Binnen een paar uur nemen we onze bus richting luchthaven, om van daaruit onze laatste nacht hier te vertoeven... De reden waarom we dit doen is omdat het tijdsbesef hier ver uit onze normale leefwereld verwijderd is. Zonder horloge of zonder bruikbare wekker zouden we morgen onmogelijk vroeg ontwaken, waardoor we onze vlucht wel eens gigantisch zouden kunnen missen.
Voor zij die het interesseert, we zullen ons laatste blogverschal pas op zondag posten. Hierin zullen we nog eens uitgebreid onze reis samen vatten, en er elk ons eigen mening bij formuleren.
Dan rest ons voor de rest nog,... jullie te bedanken voor jullie trouwe aanwezigheid en de duizenden bezoekjes,
Met trieste groeten,
S en W
PS: een passend afscheid van Mexico:
This is the end, beautiful friend; This is the end, My only friend the end... (The Doors - The end)
Met 7 ollies en wat kickflips groeten wij u. Inderdaad, hier zijn we weer; weer een dag ouder, en weer wat vel minder... De afkickdagen in Cancun worden stilaan een gewoonte; vandaag lekker uitgeslapen, daarna wat rondgemummeld, dan naar het strand, om des avonds af te sluiten met een groots opgezet volksfeest voor de Mexicaanse Skaterbevolking. Jaja, dit ras is hier nog steeds in groei en bloei...
Eindelijk was het trouwens zover; W. zit al 4 weken te zagen dat hij niet naar huis gaat voor hij een flinke reizigersdiarree gehad heeft... Wel... Vorige nacht werden zijn gebeden eindelijk verhoord. Het was zelfs zo erg, dat ze vandaag een nieuwe wc-bril geplaatst hebben, en deze nacht zelfs een deel van onze medeslapertjes geevacueerd moest worden. Verder in detail treden is absoluut onnodig, behalve dat vannacht een potje Camelvet best op zijn plaats geweest zou zijn...
Met tranen in de ogen, en skatermuziek op de achtergrond, zetten we onze laatste nacht in 'Het Grote Mexicaanse Avonturenboek' in, met een goed spel manielen (op dit moment is het 54 - 23 in het voordeel van W., maar S. liet hem winnen, want die jongen heeft vorige nacht al genoeg miserie gehad...).
Onze voorlaatste nacht in Cancun gaat bijna in, maar we voelden ons verplicht om nog een klein berichtje achter te laten van hoe het vandaag aan zee geweest is... Wel zoals verwacht was het vandaag zonnig en relaxend.Veel hebben we dus niet uitgespookt. Het fijne aan onze dag was wel dat we oude vrienden ontmoet hebben aan het strand. Altijd een blij weerzien, niet? Met tranen in de ogen moeten we ook opnieuw melden dat het vel niet meer past bij onze rug, en daarbij een andere richting uitgaat. Zo is het leven; wegen gaan uit elkaar en komen weer samen. Je mag ons hierop quoten. Dit brengt natuurlijk ook met zich mee dat we niet 100 %, maar slechts 95 % bruin zullen terugkeren, en dat jullie niets zal verweten worden als ons rugje wordt ingesmeerd met aftersun. Het liefste met Zwitsal, de Porsche onder de aftersuns; snel, effectief maar het suckt in de bochten... ofzo.
Halfbruine groeten,
S en W
PS: Begin maar al aan te schuiven in de rij voor het smeren.
Trieste dag vandaag... We zijn terug waar we het hele avontuur gestart zijn. Cancun. Deze ochtend ons luxehostel verlaten om tijdig de ferry te halen richting Playa del Carmen, om van daaruit per bus te vertrekken richting Cancun. Voor de eerste keer hebben we gereisd met een `luxe`bus; normale airco, zachte zetels en twee flatscreen televisieschermen in de bus, waarop "Airbuddies" gespeeld werd. Een psychidelisch getinte familiefilm met sprekende dieren en een happy end. Verder moeten we hier niet over uitwijden. Zoals u wellicht al doorheeft, bestaat onze dag uit reizen...
Eenmaal aangekomen in Cancun, hebben we een rustig hostelletje gezocht wat de basis zal worden van waaruit we ons laatste dagen plannen en besturen. Het enige nadeel aan dit hostel is, dat we weer samen zullen slapen met enige lizzards... Iets waar we ondertussen stilaan aan gewoon worden, maar toch steeds een verrassing blijft.
Vanavond wordt het nog een rustige avond zonder veel avontuur, en morgen trekken we weer richting `Zona Hotelera` om nog een beetje te werken aan ons bruinproces.
Tot zolang verblijven wij, met plakkerige kusjes,
S en W
PS: Opsporingsbericht: Op 22 september van het jaar 2008 verdween op onrustwekkende wijze de Marcel van Wederik. Hij werd het laatst gespot in de linkse lavabo van Hostel El Palomar. Indien u op de hoogte bent van enige informatie in verband met de Marcel, hetzij afgaand op de geur of de bruingele kleur,... aarzel dan niet om de dichtsbijzijnde instanties te raadplegen. Hou het veilig.
Opnieuw een dag voorbij in het mooie, zonnige, en rustige Mexico... De eindrace is officieel begonnen; over 5 dagen laten we dit hemelse gebied achter ons, en verhuizen we weer naar een regeringloos België. Het wordt dus tijd om van elk mogelijk moment ten volle te genieten, iets wat we vandaag ook deden.
Deze morgen namen we de ferry richting Isla de Cozumel; een eiland ten oosten van het schiereiland Yucatan. We gingen van het ene toeristenparadijs naar het andere; ook hier is alles overspoeld met McDo's, Shopping Malls en andere typisch Amerikaanse exportproducten. We leven momenteel in het mooiste hostel ter wereld, waar alles proper, nieuw en mooi is...
Na een kleine middagnap gingen we richting strand. Nergens echt goed strand te vinden, behalve een piepklein stukje keienstrand. De mooie Mexicaanse horizon werd trouwens verkloot door een enorm cruiseschip. Aangenaam is anders, maar met twee frisgewassen, jonge en viriele rugzaktoeristen, zoals ons, is het altijd feest.
Voila, meer moet een dag niet zijn, vinden wij.
Koffiekoek, eclair, of wafel, S en W drinken jullie allemaal onder tafel.
PS: Voor zij die vandaag aan school begonnen zijn: BAHAHAHAHAHAHAHAHAHA
Playa del Carmen staat vanaf nu in onze woordenboek als `een goor verkoopsoord voor te rijke toeristen, die hun geld beter aan ontwikkelingshulp in Mexico zouden spenderen`. Toen we gisterenavond nog eens de winkelstraat, een van de zovele hier, gingen verkennen moesten we de vele drugsverkopers van ons afslaan. We moesten echt moeite doen om geen drugs te kopen. Alcohol drinken in het openbaar is verboden, maar drugs op elke hoek, en in elke winkel verkopen blijkt hier duidelijk geen probleem te zijn... Rare jongens, die Mexicanen.
Toen we deze middag besloten om in de zwemshort te springen en richting strand te vertrekken bleken de weergoden ons ookal niet gunstig gestemd te zijn. Een volledige dag regen in Playa del Carmen, echt geen aanrader als je een arme rugzaktoerist bent.
Straks onze laatste avond hier inzetten met een 6 pack gouden vrienden aan het strand... Mooi is dat?
Fiets, trein, tram of bus, van S en W een dikke kus.
Alweer een dag voorbij in het zonnige Mexico, en alweer een dag dichter bij Cancun... Zon, zee en strand worden stilaan een gewoonte in onze dagelijkse bezienswaardigheden. Nadat we deze ochtend het prachtige Tulum achter ons gelaten hadden, gingen we per bus (hoe kan het ook anders?) naar Playa del Carmen. Het strand van het gedicht, letterlijk vertaald. Aan gedichten gaan we ons niet meer wagen; dit laten we liever over aan mensen die echt iets te vertellen hebben, en ook al iets bereikt hebben in hun leven. Met andere woorden, geen zandbijters zoals ons. Playa del Carmen is het Blankenberge/ Oostende van de Riviera Maya. Het Mekka van de Amerikaanse strandtoerist. Mc Donalds, Burger King en Starbucks Coffee werden de eyecatchers. We gingen dan ook natuurlijk onmiddellijk profiteren van deze aanbiedingen; wisten jullie dat er ook Double Big Macs bestaan? Bij deze... Het smaakverschil is zeer subtiel naar voor geschoven, maar toch duidelijk merkbaar.
Deze nacht zullen we vertoeven in een kamer van 14 personen. Buiten dit kleine kamertje heeft ons hostel ook nog een prachtig uitzicht vanop het dakterras.
Nu nog een cerveza op het strand, bij ondergaande zon, en dan richting hostel.
De opperbevers, enkelbijters en glazenwassers groeten U,
S en W
PS: Deze middag zat er in het lokale water een gigantische Walrus. Het was dus knuffeltijd...
Hier zijn we weer met een nieuwe dag... Zoals jullie al weten is vanaf gisteren `chillen` onze nieuwe basisemotie, en zo kunnen we met trots zeggen dat we de hele dag onze nieuwe emotie ten volle benut hebben... Deze morgen eens goed uitslapen, al ware het elk in een verschillende kamer (jaja, ze hebben ons dan toch kunnen splitsen). Maar sociaal als we zijn, waren we al snel vriendjes met onze kamergenoten (tenslotte lig je een volledige nacht met die mensen in het zelfde kamertje te zweten, dus kan je er maar beter mee overeen komen). Na een nacht elkaar niet gezien te hebben was het een vrij emotioneel weerzien deze ochtend aan de ontbijttafel. Alles zag er naar uit dat het een mooie dag ging worden, en dat is het ook geworden. 12u stipt kwam de gratis bus ons oppikken, en zo vertrokken we richting strand (zoals eerder gezegd: sneeuwwit zand en helder blauw water (voor zij die het misschien vergeten waren van al dat harde werken daar in Belgenland)). Daar zijn we bij onze waterverkenning in contact gekomen met een zeeschildpad om U tegen te zeggen. Mooie ervaring. Nadat we daar 5u verbleven hadden vonden we het wel eens tijd om richting centrum te trekken, en daar een heerlijk kippetje te gaan veroveren aan een zeer voordelig prijsje. `Lekker`was het kippetje haar naam. En nu zitten we hier in een cyberplaatsje te bloggen, terwijl we ons kip aan het verwerken zijn.
Vanaf morgen trekken we weer richting noord, dus blijf ons zeker volgen...
Bruin-rode-groeten,
S en W
PS: Hoe leg je aan een Japanner uit dat Merida met een `r` uitgesproken wordt, en niet met een `l`? (Moment van bittere ernst gisteren avond)
Hier zijn we weer... Als betere mensen... Terug in Tulum, waar we een van de eerste dagen verbleven, maar in een ander en beter hostel; ietwat chaotisch, maar gezellig, en iedereen is er even lui als ons. Ook de pooltafel is een enorme meevaller.
Vanochtend vertrokken we om 7u richting Tulum; een koude, lange busrit over hobbelige wegen. Een uur later zaten we alweer met onze voetjes in het Caraïbische zand; een blij weerzien...
Voor de rest was vandaag lazy, en is het uitbollen / uitrusten officieel begonnen...
Voila, meer hebben we eigenlijk niet te vertellen.
De scoutsactiviteit van gisterenavond was op zijn minst te zeggen... euh... speciaal. De goede daad maakt werkelijk nog deel uit van het scoutsleven in Mexico. Veel uitleg is niet nodig; we gingen de hele stad rond met koffie voor mensen die nachtdienst hadden (agenten (veelal slapend), verplegers, en gevangenisbewakers). De roddel is dus waar; we hebben in de bak gezeten. Jihaa, WE DID OUR TIME. Voor 5 minuten dan toch...
Na ons deze ochtend 3 uur overslapen te hebben, vertrokken we met de bus naar Chitzen Itza, een veredelde gemeente waar een bende Maya's ooit het geniale idee hadden om een hoop stenen op elkaar te gooien. Dit is een van de meest toeristische sites die we tot nu toe gezien hebben, en daarom hebben we besloten dat we deze maand genoeg steen gezien hebben. De cenote van Chichen Itza, waar we al enkele dagen naar uitkeken, bleek een niet te bereiken put met een fluorescerend groen sopje in. Doffe ellende.
Het goede nieuws is, als we ons morgen niet overslapen, dat we tegen morgenmiddag al terug aan de Caraïbische Zee zitten. En wij jullie morgen, met zand tussen de teentjes, hopelijk opnieuw zullen kunnen groeten...