Hier zijn we weer voor de laatste keer vanuit Mali!
We zijn al een hele lange tijd niet meer op internet geraakt, sorry voor de kleine verwaarlozing.
Het project rond zuiver drinkwater is uiteindelijk in goede banen verlopen. We hadden gelukkig wat hulp gekregen van onze docenten die een weekje naar hier zijn gekomen, dank u wel Joepie en Mevr. Wallyn!
We zijn tot het besef gekomen dat de leerlingen hier op een heel andere manier les krijgen dan bij ons. Hier zijn ze gewoon om alles vanbuiten te knallen en te herhalen, herhalen, herhalen, herhalen, . Daarbij komt ook nog dat ze niet gewoon zijn om tekeningen te bekijken en deze te reflecteren naar hun eigen leven. Daarbij komt ook nog dat ze les krijgen van 3 Toubabous (witten)! De eerste les verliep dus niet geweldig. Na een goed gesprek met onze docenten hebben we onze aanpak veranderd. We hebben de tekeningen met de informatie over het gebruik van drinkwater eerst aan de leerkracht gegeven die ze met hen overliep. In de namiddag kwamen wij dan om deze te herhalen. Daarna gingen we met de kinderen naar buiten, leerden we ze hoe ze op de juiste manier water moesten putten, we lieten ze het verschil zien tussen een vuil en een proper toilet en we hebben dan allemaal samen onze handen gewassen volgens de technieken van de school. (Amai, wat een zin!) Dat was eigenlijk wel heel plezant, de vuile wc hadden we volgegooid met koeienstronten enzo, dat vonden de kinderen wel grappig.
We zijn nog één keer naar Ségou geweest maar man, man, man wat een helse rit was dat! We hebben om te beginnen al 3,5u staan wachten op de bus. Die waren allemaal vol dus besloten we om mee te gaan met zon sardienen-blik-busje. Lekker krap, lekker warm en lekker stinken want onder Evert zijn stoel lagen 7 kippen . Die waren Evert zijn beenhaartjes aan het uitpikken, niet hoogst comfortabel dus. Normaal gezien rijden we 2 uur van Koutienso naar Ségou. Helaas reed ons blikje niet harder dan 30km/u dus 4,5u later waren we nog niet in Ségou ! Toen we het bijna gehad hadden kwam de chauffeur ons vragen om te betalen voor de rit en die vroeg ons het dubbel van de prijs die we voor een normale busrit zouden moeten betalen. Het was dus een hele strijd om een normale prijs te krijgen. Juist het moment dat we dachten dat het niet meer erger kon worden, kregen we een klapband! Dat blikje begon te zigzaggen over de weg wat niet zo kermis-achtig-plezant was, want er kwam juist een tegenligger aan (een grote bus) en die hebben we op 1 beenhaar gemist! We hebben even op de 2 rechterwielen gereden , doodsangsten omdat we dachten dat we gingen omkantelen, en daarna zijn we gelukkig tot stilstand gekomen. We stonden stil in the middle of nowhere! Uit pure frustratie zijn we uit het doosje gestapt en vertrokken we te voet verder. Pas enkele honderden meters verder beseften we dat we nog een heel eind moesten wandelen tot Ségou. Dus begonnen we maar te liften. Een luxueuze camion heeft ons toen meegenomen tot in Ségou. Onderweg hebben we nog problemen bij de douane gehad maar ja, dat kon er nog wel bij. We zijn van Koutienso tot in het hotel van Ségou in totaal 9u onderweg geweest.
De volgende dag zijn we terug gegaan en konden we meerijden met een jeep. Op 1u en 10min waren we in Koutienso. Frustrerend
Nathalie is nog maar weer eens ziek geweest. Ze had plots heel fel buikpijn en moest hoesten. En wat was de boosdoener?? Worms!!! Jwe hebben ze na een hoop pilletjes mogen bewonderen in haar stoelgang. Best wel boeiend
Het afscheid was moeilijker dan gedacht. We hebben heel wat spullen van ons aan Josephine en de weeskinderen gegeven en ze was er overgelukkig mee. Ze heeft speciaal voor ons een kip geslacht en die klaargemaakt met frietjes, feest! Daarna kregen we nog een berg bollen-koekjes mee, ook heeel lekker! Ze had het er heel moeilijk mee dat we moesten vertrekken.
Het afscheid bij Adama was ook niet gemakkelijk. We hebben daar nog een heel gezellige laatste avond gehad. Nathalie en Sanne hebben van hem 2 kettingen cadeau gekregen (die stopte hij stiekem in onze hand, lief e J ) en we hebben elke nog een grote zak nootjes gekregen voor onderweg.
Adama en zijn broers Beh en Moussa liepen met ons mee naar het klooster en onderweg heeft Sanne nog voor een mooie afsluiter gezorgd. Ze kreeg het ineens in haar hoofd om midden in de nacht, in de pikkedonker op een stenen paadje te gaan lopen. Natuurlijk eindigde dit in een mooie val. Evert zijn reactie: Bollie, bollie, BAM, woelie, woelie! (vertaling voor de bambara-onwetende mensen: loop, loop, BAM, sta op, sta op!).Nu ja, Adama trok haar met 1 arm recht en veegde de knieën af en gaf haar zakje terug. (Sanne: ik voelde mij echt een klein kind ) Adama vraagt: Cava, cava? Sanne: oui, oui, cava, man ik heb pijn! We zullen de voordelen missen van een land waar de mensen geen Nederlands spreken
De volgende dag zijn we vroeg opgestaan, afscheid genomen van de andere studenten en zuster Jeanine. Anastasie vond het niet nodig om op te staan maar dat verbaasde ons niet. Eens een norse non, altijd een norse non. Maar ja J
Om 6u zijn we dan met zuster Suzy vertrokken naar Ségou waar we een tussenstop genomen hebben bij de nonnen. Daar heeft Sanne nog iets gedumpt in een struik bij gebrek aan een Poubelle. Daarna zijn we met de bus vertrokken richting Bamako! De reis begon zoals altijd met wat problemen, de bus viel stil en we hebben een half uur gewacht voor we verder gingen. Op de bus was het zoals altijd super heet! Er was een man die een radio bij had en in het begin konden we die malinese muziek wel appreciëren maar na enkele uren werden we er horendul van! Op de bus ontdekte Sanne dat ze maar 1 oksel had geschoren, het bewijs dat we ons sterk verveelden.
Uiteindelijk zijn we in Bamako aangekomen en kunnen we hier genieten van het lekker eten en de laatste warme, zonnige dagen.
We zijn nog wat gaan shoppen op de lokale marktjes. We hebben op een bepaald moment wat bang gehad en we dachten: hier zullen we sterven. We werden meegenomen in een of ander achtersteegje in de waan dat onze begeleider ons zou laten zien waar de Maison Artisan was (een of ander ambachtelijk marktje). Helaas kwamen we ergens boven in een oud gebouw terecht waar een souvenirswinkel was. Best wel mooie spulletjes enzo, maar eigenlijk waren we niet geïnteresseerd en wilden we niks kopen. Toen begonnen die mannen (het waren er 3) kwaad te worden en begonnen wij schrik te krijgen. Een van hen wilde per se trouwen met Nathalie en zei heel de tijd: wij gaan trouwen, wij gaan trouwen, en Nathalie: Nee! Ik wil da niet!! En dan die vent weer: kom eens mee, ik wil u iets laten zien en die pakte Nathalie al met haar arm mee om haar weg te trekken. Gelukkig was onze held (Evert natuurlijk) er om ons bij te staan. Hij heeft ons gered van de vieze mijnheren! Evert heeft er dan toch iets gekocht en we zijn vertrokken.
Uiteindelijk zijn we toch in de Maison Artisan terecht gekomen. Dat was echt wel heel mooi, vooral omdat ge kon zien hoe de mensen alle dingen maakten. Er was een hele toffe man, Alfons, die een oogje had op Sanne. Hij heeft zelfs een ballade gespeeld op zijn gitaar en een kettinkje cadeau gegeven.
Op de 1km lange brug over de Niger, tijdens de terugtocht naar de B&B, gebeurde er vlak naast ons een autoaccident. Een sardienenblik op wielen reed in op een jeep. De reden? De chauffeur en alle anderen inzittenden van het blik waren naar 3 Babous (witten) aan het staren. Helaas voor de blanke vrouw in de gehuurde jeep.
Nog 1 dagje Mali want deze nacht vertrekken we weer naar koude fronten.
We zullen nog wel een berichtje posten op de blog na onze aankomst, àls we aankomen natuurlijk want dat is nog de vraag. De vliegtuigen zijn hier niet zo geweldig.
Om te beginnen allemaal een heel vrolijk kerstfeest en omdat onze internetmomenten beperkt zijn ook al een gelukkig Nieuwjaar!
Op kerstavond zijn we met de nonnekes naar de avondmis gegaan. Daar hebben we geen knijt van verstaan want het was allemaal in het Bambara. Helaas duurde het heel lang en we kregen het zowaar ijskoud! Zeker 15°C!! Terug gekomen in ons vertrouwde stulpje, trakteerden de nonnen ons op cola, mini-boterkoekjes en pindanoten. Evert heeft zelf geslowed met zuster Suzy!
Daarna zijn we naar het dansfeest in het dorp geweest. Op het eerste zicht leek ons dat wel plezant maar opeens kwam daar zon dikke madam met een stok. Die begon in het wilde weg iedereen weg te slaan met die stok en wij dachten: Wat is dat hier nu weeral?! Achteraf bleek dat ze dat deed om plaats te maken zodat de mensen om de beurt kon laten zien wat ze in huis hadden. Die kinderen kunnen hier echt wel aarig dansen, zegt Nathalie. Om half1 lagen we in onze nest.
Op kerstdag hebben we uitgeslapen. De nonnen gingen weer naar de mis, maar wij zagen 2u luisteren naar een Bambaarse pastoor niet meer zitten. Toen we opstonden waren de nonnen helaas al terug en kregen we onder onze voeten omdat we nog niet ontbeten hadden. We hebben om 11u30 ontbeten en om half 1 moesten we al terug aan tafel voor het middageten. Frieten, kip en erwten uit blik. Sanne had dus pech met de groenten en wat voor kip was het dan nog Evert? Meer bot dan vlees. Nu ja, het was niet super oneetbaar. We kregen kasteelbier dus wij waren al meteen in de wolken. Helaas zat er geen druppel alcohol in, dus het smaakte naar slechte limonade met dreft. Als dessert kregen we een stukje cake en een wit spul waarvan Sanne dacht dat het slagroom was. Sanne goot dus veel van de slagroom op haar stuk cake en Evert volgde haar fantastische voorbeeld... Helaas bleek het zure yoghurt te zijn waarop Sanne: Geef de suiker!!
Na het eten hebben we de afwas moeten doen en zijn we gaan slapen. Om 17u werden we weer even wakker en hebben we voor de nonnen pudding gemaakt. s Avonds hebben we die op tafel gezet maar enkel Suzy en Marie hebben ervan geproefd, helaas, en wij hebben de rest dus maar opgegeten en het was heel lekker.
De dag erna aten we de rest van de frieten van kerstdag op, ze werden gewoon opnieuw gebakken in vet, dus dat was een ferm, vettig boeltje geworden.
Maandag moesten we weer werken en we hebben iets heel vreemd gezien. Er was een baby met een enorme zwelling op zijn hoofd. Jean, een van de verplegers, zei dat het een niet-toegegroeide fontanel was en door dat gat waren de hersenen buiten de schedel gekomen. Opeens dachten hij en een andere verpleger (Cekero): Hé, als dat toch hersenen zijn zullen we er anders eens een spuit ingooien en zien wat we opgevist krijgen?? Zo gezegd zo gedaan, vlam, daar ging de spuit dat hoofdje in . En geloof ons, dat kind had veel pijn. Helaas werden er geen hersenen opgetrokken maar enkel hersenvocht (liquor genaamd voor de geleerden onder ons). Cekero, de andere verpleger, zei: Ja, daar moeten zeker ook hersenen bij zitten als dat liquor is! Wij stonden daar met ons drieën vol ongeloof te staren hoe de 2 helden tewerk gingen. Suzy was op dat moment niet in het dispensarium, maar nadien hebben we haar onze verbijstering verteld. Zij maakte meteen duidelijk dat zoiets niet kan.
Even later liep Evert door de gang en zag dat er een vrouw op de tafel in de verloskamer lag. Hij kwam het meteen vertellen en we gingen naar de vroedvrouwen om te vragen of we mochten kijken. Zij zei dat de bevalling nog niet echt op gang was gekomen maar dat ze ons zou komen roepen als het zover was. Enkele minuten daarna was het al van dat , maar helaas mocht Evert niet mee omdat hij een man was en de echtgenoot van de bevallende vrouw wilde niet dat een andere man op zijn vrouw stond te kijken. Nathalie en Sanne mochten wel . We stonden nog geen minuut binnen of de vroedvrouw nam een kocher en zorgde dat de vliezen braken. Daarna ging alles heel snel. Ze masseerde 5 minuten de buik en toen begon de vrouw te persen. 1 pers later en HOPLA, daar was de baby al! Geen schreeuw heeft die vrouw gelaten, zelfs geen kreetje!! De vroedvrouw zoog (met een pipetje welliswaar) de slijmpjes in de mond en neus van de baby weg, knipte de navelstreng door en gaf de baby even aan de moeder. Daarna mochten we Nathalie en Sanne de baby afdrogen, wegen, meten en aankleden. De moeder had zich ondertussen al aangekleed en was al naar haar bed gewandeld. We ruimden alles op en 5 minuten daarna lag er al een ander op de tafel. Op die manier hebben we 2 bevallingen op een half uur tijd gehad!
Evert is helaas een beetje ziek geweest. Hij heeft deze nacht (maandag op dinsdag) veel vocht verloren langs 2, interessante wegen en hij had koorts . Spoedhulp Suzy heeft hem een paardenmiddel, intraveneus en intramusculair gegeven .Nu gaat het weer wat beter. Sanne had zoals eerder vermeld last van de vaste hoop, nu ja, de hoop zat volledig toe. Een Duphalacje en ze had 2 dagen de volle aflaat. Net als Nathalie die dat al 3 weken heeft.
We hebben een hele goede band met de meeste zusters. Eén daarvan heeft helaas geen goede band met ons. Ze vindt altijd wel een reden om op ons te mekkeren ofwel negeert ze ons op de momenten dat ze ons niet moet negeren. Ze vergeet ons dan te roepen voor het eten terwijl we 4 meter van haar af staan en ze onze richting wel uitkijkt om Lies die achter ons stond, wel te roepen. Tijdens de afwas leerde Nathalie hoe Sanne iemand een spank moet geven met een keukenhanddoek. Daarop zei ze: Arrête jouer, faire la vaisselle!!! Evert zijn reactie: Seg, ik betaal hier wel 7,5 euro per dag om ù te laten werken he. Om misvattingen te vermijden, Evert zei dit wijselijk in het Nederlands. Zo hebben we nog wel wat frustratie-momenten. Ze is nu eenmaal een norse non!! We hebben ons erbij neergelegd.
Op dit moment zijn hier nog een aantal Belgen op bezoek. Dus dat is wel gezellig.
Gisteren hebben we voor het eerst in 3 weken CHOCO gegeten!! Het was zelfgemaakte en echt heerlijk
Ondanks dat het hier niet zo slecht is, kijken we uit naar onze thuiskomst. Vandaag zijn we precies op de helft dus we beginnen met aftellen.
Met Nieuwjaar gaan we naar Wassa, een van de vroedvrouwen, die we gaan helpen met koken. Evert kan daar eindelijk een kip slachten. Hij wilde dit vorig weekend doen, maar toen hij s morgens vroeg klaarstond om naar het slagveld te gaan, waren de kippen al dood. Anticlimax alom.
Normaal waren we gisteren al in Ségou, maar omdat Zuster Suzy pallu heeft (Malaria) hebben we dit dus met een dagje moeten uitstellen. Over de rit naar segou valt heel veel te vertellen, maar die verhalen houden we voor ne andere keer.
Aaaaaah, eindelijk internet in Ségou!! Nu ja, echt goed werkt het niet. We hadden dit verhaal hieronder al helemaal getypt toen het internet uitviel. Daarom zijn we het nu voor een 2e keer aan het typen.
Voor de rest is het hier een Paradijs! Elektriciteit, internet, een toilet dat we kunnen doorspoelen, veel frisdrank, warme douche
Ze proberen hier de kerstsfeer wat te creëren, maar kerstlichtjes rond een palmboom vinden we niet zo geslaagd J
Heel wat anders dan wat we de laatste dagen gewoon zijn. We zullen even kort uitleggen hoe ons leven er de voorbije dagen uitzag.
We kwamen aan in Koutienso wat op het eerste zich een verlaten boerengat bleek te zijn. We stonden wat armzalig te staren toen er wat kinderen op ons afstormde en onze bagage uit de handen namen. Ze brachten ons naar de kamer en die zag er op het eerste zicht niet slecht uit. We kwamen al wat nonnen tegen, maar die zeiden niet veel . Suzy was die eerste dag nog niet in het klooster maar gelukkige was er een pas-afgestudeerde vroedkundige (Anna uit Gent) die al 2 maanden in het Dispensarium werkte en die ons rondleidde in het dorp.
Ondanks de goede rondleiding wilden we alle drie meteen terug vertrekken naar Bamako.
We zullen alles eens wat beter omschrijven zodat jullie een beter beeld krijgen van onze situatie.
We slapen (gelukkig) in 3 bedden. Die van Sanne piepte veel maar dat werd opgelost dankzij de reddende shavingoil van Evert. Sanne heeft ondertussen al een heel bos omgezaagd, Nathalie roept s nachts op Sanne (waarom is nog steeds een raadsel) en Evert moet ocharme maar alles ondergaan.
Er is gelukkig wel een douche al is het maar een zielig straaltje, koud water. Nu dat koude water is niet zo een groot probleem, want het is hier nog altijd pokke-heet!!! WE LOVE THE SNOW IN BELGIUM!!!!!!
Er is een toilet maar zonder modern spoelsysteem. Er staat wel een bak water met een emmer waar we het mee moeten doen. Het toilet ligt vlak langs de kamer en is niet bepaald geluiddicht, dus we hebben op kak-pis-gebied geen geheimen meer voor elkaar.
Als ontbijt en avondeten krijgen we stokbrood met smeerkaas (la vache qui rie) en confituur (aardbeien en abrikoos). Nu over die kaas valt nog wat te zeggen want de koe lacht toch niet altijd. Nathalie had een zwarte, rottende kaas en Evert ene die rook naar rotte eieren uitgesmeerd over een natte hond!
Over het middageten zijn we snel uitgepraat, het heeft GEEN SMAAK!! Wel vreemde dingen, zo aten we eens iets vreemds waarvan we dachten dat het geitenpoten waren die volgens Nathalie smaakten naar bezweette hond. Achteraf bleken het vissenkoppen te zijn.
Als we bij mensen op bezoek gaan, krijgen we altijd thee aangeboden. Die is helaas niet te drinken! Veel te straf, met veel munt enzo, we drinken hem enkel uit, uit beleefdheid. Daarbij moeten we ons echt inhouden om geen verradende gezichten te trekken, al is dat bij Sanne al serieus mislukt.
De nonnekes: Anastasie (Nathalie zegt altijd AnEsthesie J), een beetje een norse non. Jeanine, een hamstertje (brede kaken!!) Marie, een novice met een beetje baardgroei maar het is wel een super lieve Marie-Claire, een novice die we hebben leren Yumpen, ze is er nog goed in ook Francine, een novice die volgens ons vergeten is dat ze in opleiding is voor non, want ze flirt met elke mannelijke man (J) die ze tegenkomt. Zelfs de pastoor!!!!
Dan hebben we nog Suzy, de Vlaamse hoofdzuster, het is een super lieve en een werkpaard. Bij haar kunnen we altijd terecht.
De zusters zijn heeeeel blij dat ze een man (=Evert) in hun midden hebben. Ze lachen zich altijd te pletter met hem. Zo zei Evert eens een keer tegen Sanne (die moeilijk naar het toilet kon gaan): tu dois pousser!! Ze kwamen niet meer bij toen hij dat zei!
Wij staan elke dag op om kwart voor 7 maar we zijn meestal al vroeger wakker omdat de nonnen om half 7 beginnen te bidden/zingen/jodelen/kreisen/ De nonnen gaan s morgens natuurlijk ook naar het toilet (wat nog altijd langs onze kamer ligt!) en dat doen ze alles behalve in stilte!
We ontbijten samen met de nonnen en om 8u beginnen we te werken in het Dispensarium. Veel kunnen we daar nog niet over zeggen want we zijn de afgelopen dagen druk bezig geweest met de vaccinatiecampagne voor meningitis. We hebben gedurende 5 dagen in equipes van 2 personen, 5.000 mensen gevaccineerd. Daarbij werd er natuurlijk ook een vaccinatiekaart geschreven (met de hand, want computer is hier nog onbekend).
De duur van de campagne was gepland op 10 dagen, maar door ons harde werken hebben we de klus geklaard op 5 dagen. Suzy was trots op ons en gunt ons nu ook onze rustdag in Ségou.
Tijdens de campagne heeft Evert zich 4x gesneden aan een gebroken ampul. Daarbij hadden wij (en vooral Evert zelf) wat schrik om AIDS te krijgen. Maar Suzy heeft ons verteld dat de incidentie maar 2% bedraagt, dus we maken ons niet zoveel zorgen.
We houden hier dagelijks een video-dagboek en een gewoon dagboek bij. In Koutienso echter, lopen heel veel salamander-achtige beesten rond. We hebben een dode gevonden die helemaal was uitgedroogd en Nathalie vond het zo nodig om dat lijkje in haar dagboek te plakken.
Onze kleren moeten we hier zelf wassen, nu jah, met de hand in een emmer koud water met een blokje zeep. De kleren komen er vuiler uit maar ze ruiken toch iets frisser.
We hebben hier ook al wat Bambara geleerd, dat is de lokale taal: Inisogoma = hallo Ni ka kéné wa = alles goed? Toroté = alles is goed! Abla = stop!
Na onze werkuren proberen we wat te socializen met de bevolking. Zo zijn we gisteren naar Josephine geweest, een hele oude vrouw, die zich heeft ontfermd over 8 weeskindjes. We hebben haar geholpen met het wassen van de kindjes.
Van de dorpelingen nieuwe namen gekregen, de echt nieuwe deze keer: Evert: Alou, maar ze noemen hem ook vaak Yves omdat ze Evert niet kunnen uitspreken, dat wordt dan iets als Ievrit. Nathalie: Nana Sanne: Sanata
Nu gaan we ons nestje in, want we zijn nog heeel moe van de campagne. Evert was deze morgen ook wat ziek (38,4°C, schiltemperatuur). Nathalie heeft last van de volle aflaat en Sanne van de vaste hoop, dit zijn woorden uit de mond van een non.
Lieve mensen, we missen jullie heel erg en we hopen dat het weer bij jullie snel wat mag lijken op dat van ons.
Heel veel lieve groetjes aan iedereen en vooral aan onze ouders (Stefan, Jenny, Patrick, Hilde, Geert en Ingrid, we love you guys! En ook de broers en zussen (Jonathan, Sam, Stijn, Marit en Landerke)
En natuurlijk speciale lieve groetjes voor de liefjes die het nog een tijdje zonder ons moeten redden (Dieter, Fallon en Bert)
Het is kwart na 6, juist wakker en we zijn nog heel moe maar we hebben zin om te vertrekken! Sanne heeft echt twee joekels van muggebeten op haar bil, met ECHT een doorsnede van 5cm! . Sanne is ook een beetje ziek, keelpijn en hoesten, ocharme Sanne. Sanne komt er wel bovenop met de verpleegkundige hulp van Evert en Nathalie! Jeeeeeeej!
Nu gaan we ons vliegensvlug aankleden, valiezen inpakken, enkele warme pullen hier in de B&B laten (want we hebben ondervonden dat we die toch niet nodig gaan hebben, veeeeel te warm!) en vertrekken.
Djiby zal hier om kwart voor 7 zijn dus mensen see you later, alligator!
hier zijn we weer, nog steeds vanuit Bamako, en ja hoor, het is warmer dan gisteren, we gokken op zo'n 37°C.
Deze nacht hebben we weer wat langer geslapen, zo'n 10u. Helaas werkt de airco iets té goed, want we hebben koud gehad deze nacht. Nathalie lag op een gegeven moment zelfs lepeltje-lepeltje met Sanne, om wat warmer te krijgen. Nu ja, we lagen in bed en we waren te lui om op te staan om de airco minder te zetten . We waren gewoon te moe en we beginnen te veel van de Afrikaanse cultuur/luiheid over te nemen. We hebben in ieder geval al beter geslapen dan de eerste nacht. Nathalie en Sanne slapen samen in een bed. De slaapmanieren van Nathalie laten helaas een beetje aan de wensen over, op een gegeven moment lag ze diagonaal in bed. Sanne heeft gesnurkt als tegenprestatie, dus we hebben allemaal compassie met Evert. Die heeft ondertussen een beet gehad van een of ander beest, we schatten de beet op een doorsnede van 5cm maar dat kan ook wat overdreven zijn, maar toch zeker 4,5cm. Tot zover de nacht.
Het ontbijt was identiek aan gisteren. Fruitsap dat brandt in de keel alsof er een kilo pepers in zit, koffie alsof er een kilo metaal in zit, bananen waar een kilo rotheid in zit, appelsienen waar een kilo pitten in zit, bessensap waar een kilo munt in zit,... het stokbrood was lekker
Na het ontbijt hebben we onze sociale zelf een beetje in toom gehouden en hebben we wat op de computer gespeeld, peggle deluxe (een aanrader!). Evert heeft terwijl zeker 12 muggen gedood, ze moesten maar eens malaria kunnen doorgeven... Dank u Evert Iets voor de middag wilden we vertrekken naar de Sureté om ons verlengde visum te gaan ophalen. Onze Boy kwamen we al snel tegen, en hij zei dat we op het uur van onze afspraak moesten gaan (15u) en wij waren veel te vroeg. We spraken een uur met hem af wanneer we zouden vertrekken en besloten om op onszelf Bamako te verkennen. Al snel bleek dat we niet zonder onze Boy kunnen, want we verdwaalden al gauw. We hebben een dik uur rondgedwaald binnen een straal van 1km rond de B&B, best zielig.
Toen onze Boy er was zijn we vertrokken naar de Sureté, 1u30 te voet in de volle zon ! Deze keer smeerden we ons wel in met zonnecrème factor 50, we hadden onze les van gisteren wel geleerd. Zonder verdere problemen hebben we ons verlengde visum in handen gekregen. We zijn wel teruggekeerd van de Sureté naar de B&B met de taxi, omdat Sanne last kreeg van de zon.
Voor onze B&B zaten er enkele Malinezen en ene Chinees (wat die daar deed is voor ons ook nog niet duidelijk) en ze waren heel mooi Jembay (of zoiets, zo'n trommel...) aan het spelen. We werden meteen uitgenodigd in het groepje en kregen een live-concert. De gastvrijheid is hier heel groot.
Evert had zin in een lekkere, frisse watermeloen. Die zijn we dan gaan halen, we hadden er ene voor 750CF = 1,15. Alles is hier trouwens erg goedkoop voor ons. We zijn gaan eten in een hotel-restaurant in de buurt en daar betaalden we 3000CF=4,50 voor eten en drinken. En dat was (tot onze verbazing) ECHT lekker! Sanne en Nathalie spaghetti bolognese en Evert hamburger met frieten en MEGA pikante saus.
Morgen moeten we om 6u uit de veren want om kwart voor 7 komt Djiby (taxi-chauffeur) ons uithalen en hij brengt ons naar de bushalte. Daar begint een 350km lange tocht naar Koutienso. We kijken er erg naar uit om naar daar te gaan en onze handen jeuken om daar in het dispensarium te gaan helpen. Dit is dus de laatste keer dat we zomaar op internet kunnen, wanneer we de volgende keer iets kunnen posten op onze blog is dus niet zeker. Zo snel we kunnen houden we jullie allemaal op de hoogte!! hier de link voor een aantal foto's: http://picasaweb.google.com/luwel.evert/VoorbereidingenMali#
Nog warmere groetjes dan vorige keer, SEN (ps: love you Bert, Fallon en Dieche (en mams en paps))
afscheid nemen doet altijd een beetje pijn, ook nu, maar we zijn blij dat we elkaar hadden
Bij de douane begon het al meteen goed. Bij Luwel ging als enige het alarm af en een minuut later was hij zijn blackberry al kwijt. Een heel gedoe omdat hij dacht dat het nog bij de douane lag, vond hij het gewoon in zijn tas terug. typisch (mannen)!
De vlucht van Brussel naar Cassablanca verliep vlotjes. We kregen een lekkere maaltijd, wat er enkel wat uitzag als kattevoer, maar we hebben alles tot de laatste kruimel opgegeten. Voor Sanne was het de eerste keer in een vliegtuig, en voor het opstijgen begon ze telkens moppen te tappen van de zenuwen. (liggen 2 pizza's in de oven, zegt de ene tegen de andere "het is hier warm e??" waarop die andere "AAAAHHH, een sprekende pizza!!)
Aangekomen in Cassablanca merkten we meteen dat we in Afrika zaten, lekker warm, veel zwarten en weinig vrouwen. In Cassablanca hebben we niet lang moeten wachten, maar Sanne vond toch de nodige tijd om bagagekarretjes op te ruimen. Eenmaal kwart voor 9 mochtten we weer instappen. Dit duurde zeer lang want we zitten in Afrika met een Afrikaanse mentaliteit en een Afrikaans tempo. Kwart voor 9 werd al snel kwart na 9.
Eenmaal in de lucht vielen Nathalie en Sanne al snel in slaap. Evert daarentegen hield te wacht, want hij had honger, en wilde zeker niet overgeslagen worden voor het eten. Dankzij Evert hebben we dus allemaal ons buikje voor een 2e maal kunnen vullen. Dank u Evert!! De landing was andere koek. We hadden het gevoel dat we landden op een trampoline, want we stuiterden wel een paar keer terug de lucht in. Bij Sanne werd de oor-druk wat te hoog, ze bleef de rest van de dag half doof.
BAMAKO here we are! We kwamen uit het vliegtuig en stapten in de bus die ons 50meter verder afzette aan de ingang. Hadden wij even geluk! Terwijl we naar binnen gingen zagen we een man papieren uitdelen aan de deuren. Nathalie en Sanne vonden het absoluut niet nodig om dat aan te nemen, waarom zouden we ook? Nu ja, aan de douane gekomen bleek dat we dat papiertje ingevuld moesten afgeven, dus wij terug naar achter. Uiteindelijk waren we de laatste die de douane passeerden. Trouwen, raad eens wie er ook op het vliegtuig zat?? Jawel!! Hollanders! Die zitten werkelijk OVERAL!
Ons volgend obstakel was het nemen van de valies. Op zich geen moeilijke klus, maar de valiezen lieten wat op zich wachten. Evert daarentegen stond al snel met al zijn gerief klaar. Nathalie en Sanne begonnen terwijl te panikeren omdat ze dachtten dat hun valiezen gepikt waren.
Ok, gepakt en gezakt vertrokken we naar buiten, Mali in. Er stond daar een hele vriendelijke, zwarte (logisch) jongeman ons op te wachten met een papier in zijn hand waar onze namen op stonden. Eenmaal buiten, stormden een 10-tal mannen op ons af en trokken onze valiezen uit onze handen. Wij dachtten: Amai, die zijn hier behulpzaam en gastvrij. Laat ze maar doen. Nu ja, nadien moesten we dus wel een ferme fooi geven, dus we hebben meteen onze les geleerd.
Onze bagage werd verdeeld over 2 auto's. Wij zeiden tegen elkaar: we blijven samen! Dus een minuut later zat Evert in auto 1 en Nathalie en Sanne in auto 2. Auto 1: viel na enkele minuten zonder benzine. Ze zijn stilgevallen. De chauffeur, voorzien als hij is, had een bedonneke met naft en vulde daarmee een bodempje tank. Hiermee kon hij 30m verder rijden waar dan een benzinestation was. Auto 2: Sanne en Nathalie werden in de auto meteen gestreeld door een loshangend plafond. Ze begonnen aan een snelle tocht waarbij de chauffeur bijna 3 overstekende honden overreed. Daarna werd de chauffeur tegengehouden door een politiepatrouille. Die waren gewapend!! De chauffeur heeft toen een pv'tje gekregen omdat hij een kapotte "faar" (zo felle lichten, Sanne schrijft en heeft nog geen rijbewijs) had. Ze waren beter eens gaan kijken naar zijn plafond. Uiteindelijk zijn we heel in de B&B beland.
Na een korte nacht (3u15min) stonden we op omdat we zin hadden in een lekker ontbijtje. We waren weer even vergeten dat we in Afrika waren, dus we hebben daar nog wel een half uur moeten wachten op ons ontbijt wat overigens vreemde smaken bevatte. Na het ontbijt hebben we kennis gemaakt met de eigenaar van de B&B, An, en zij heeft ons goed op weg geholpen. Eerst kwam er een man naar hier, en die had Cefa's bij zodat we onze 's konden wisselen. Daarna vertrokken we te voet richting 't stad om onze visums te laten verlengen. Onderweg kwamen we een vriendelijke man tegen met een blauw kostuum en een gele bril die ons zei dat An hem gebeld had en dat hij ons moest helpen. En dat heeft hij van begin tot eind goed gedaan, dus langs deze weg, nogmaals bedankt Boy. Volgens Evert heet hij Lisan, maar we noemen hem gewoon Boy.
We kunnen onze visums morgen pas gaan halen om 15u. Dan is het te laat om nog richting Koutienso te vertrekken. Daarom vertrekken we donderdag aan onze 350km lange tocht naar het dispensarium in een typisch afrikaans "bobbel-busje". Hier zitten we nu wel op ons gemak nu, het is een mooie ruime kamer met airco wat welkom met het warme weer hier (36°C). Sanne slaapt samen met Nathalie, en Evert ligt een beetje verderop, en we worden 's nachts beschermt door een muskietennet dat heel sterk lijkt op het rose prinsessen-voileke van Nathalie. Nu gaan we eten met Boy in een hotel iets verder op. We houden jullie op de hoogte!
Hier zijn we dan voor de laatste keer vanuit België!!
Om 14 uur verzamelen we in Zaventem & om 17 uur stijgen we op richting Mali om via een overstap in Casablanca aan te komen rond 00.10 uur in Bamako ( hoofdstad Mali). We willen iedereen bedanken voor de sponsoring, we houden jullie zeker op de hoogte (tijdens ons verblijf/na ons verblijf) wat er met het geld gebeurd is en hoe de reis verloopt.
In het bijzonder willen wij ook onze familie/ouders/zussen & broers & liefjes bedanken voor de steun die we van hun gekregen hebben!!!
Bedankt allemaal en tot de volgende keer, maar dan vanuit Mali
We zijn nu volop bezig met de geldinzameling voor ons waterproject te Mali. Van de tot nu toe verkochten kaarten, hebben we voor de kleinsten onder de plaatselijke bevolking, al een aantal gadgets gekocht. De bedoeling is om deze uit te delen telkens als iemand ons dispensarium (ziekenhuisJE) bezoekt. Zuster Suzy Spaenhoven is zeer blij dat we ons zo inzetten voor een geldinzameling.
We zijn deze week ook gestart met de medicatie tegen malaria. Goed nieuws, want niemand van ons heeft bijwerkingen
Aan iedereen die ons gesponsord heeft==>>> proficiat Aan iedereen die ons nog niet gesponsord heeft==>>> steunkaarten te koop bij ons (5/stuk)
Morgen, 29/10, gaan we samen naar Protos te Gent om informatie omtrent gezondheidsvoorlichting te verkrijgen.(Zij werken aan een betere wereld voor de kansarmen, en dit op het gebied van water).
Hopelijk gaan we hiermee een heel stuk vooruit raken want we hebben nog een grote weg te gaan richting 6 december!