Donderdag (06/08) vergeet je maar best het beklag dat ik dinsdag deed ivm het openbaar vervoer. Deze dag sloeg echt àlles! 😲 we stonden alweer vroeg op want men had ons gezegd "dat je om 7u op straat moet staan. Dan komen er enkele bushtaxi's voorbij die je kan nemen richting Kédougou." Onze volgende bestemming. Oké, goed. Opstaan, ontbijten en daar stonden we dan, om 7u gepakt en gezakt met onze Spaanse vrienden. We hadden na een tijdje al stilletjesaan door dat het al niet zo vanzelfsprekend zou zijn. Op 'jeudi' rijden er precies niet zoveel bushtaxi's naar Kédougou... We stonden daar 1uur, 2uur ... En dan zei er iemand: "er is in Dakar een bushtaxi vertrokken vannacht, die komt hier rond 10/11 uur zeker toe." TIEN/ELF UUR? We zijn dan maar voor niks om 6u opgestaan zeker? En toen was het 10u, en toen was het 11u, en toen was het 12u. Seppe en Roberto speelden wat met de kinderen op straat om de tijd te doden. We probeerden een ezel met kar te fixen uit wanhoop, maar neen. Na 6u wachten en nietsdoen hadden we het echt GE-HAD. Dus namen we een bushtaxi naar Tambakounda, jawel, daar kwamen we van, dat was dus in de verkeerde richting. Maar in Tamba zou je een 7-place kunnen nemen (hier dus niet, ook onmogelijk om er een te laten komen blijkbaar) en zo wéér diezelfde weg nemen tot Kédougou. Dus, een rit van zo'n 1,5u naar Tamba, daar wat onderhandelen en na een klein uurtje zat de 7-place vol. Dus konden we de rit van 4u alweer aanvatten. Om 16u kwamen we weer door het dorpje Wasadou, waar we dus zo lang hadden gewacht. Om 19u waren we in Kédougou. Een rit van 3 uur werd er dus eentje van 12. Het ongeloof was groot en het woord incroyable is meermaals uit onze monden gevloeid. Wat - was - dat.

Een verloren dag, dus!

In Kédougou stond Mamadou al klaar. Zijn nummer van Somaya gekregen (bedankt voor de tip! 😆) en was voorlopig onze enige hoop op slaapplaats. Hij loodste ons naar een fijn, simpel en goedkoop campement. Daar verbleven nog twee andere Spaanse koppels en we zijn met z'n allen nog iets gaan eten. (We wisten niet wat ons overkwam. Plots zoveel toeristen?!) Morgen doen we een tweedaagse trekking met Mamadou, Carmen en Robertoooo!

Vrijdag (07/08) was een fijne dag, en warrrrrmmmm. We gingen vanuit Kédougou naar Bandafassi, een klein dorpje met heel basic campement, om onze bagage te droppen en 's avonds te overnachten. Van daaruit begonnen aan de trekking naar Ibel en nog een dorpje (naam even kwijt), waar we bassari en bedik volkeren bezochten. Met mooie, gekke juwelen en stokjes door de neus 😊 bon, niet iedereen. Maar vooral de oudjes liepen er nog echt traditioneel bij. De dorpjes zelf deden een beetje denken aan Asterix en Obelix, met ronde hutjes en strodak in een supermooi landschap. Hier zijn trouwens ook bergen, halleluja. De trekking in Oussouye was niets vergeleken met deze. Stijl klimmen en dalen. En het zicht loonde telkens de moeite! Mamadou is trouwens super als gids en hilarische momenten met Carmen en Roberto! Op naar morgen!

Dinsdag (04/05) begon zeer frustrerend. Wekker om 6u30 gezet, ingepakt, ontbeten en richting 'gare'. Daar vertrok net voor onze neus een volle 7-place richting Tambakounda, onze volgende tussenstop. Dus was het alweer wachten tot de volgende 7-place vol was. Maar ... er kwam echt nie-mand opdagen! Na meer dan twee uur wachten waren er nog maar 4 van de 7 plaatsen opgevuld (met ons erbij, dus). We hadden nog een heel lange trip voor de boeg en het begon een beetje op ons systeem te werken! Om 12u30 zijn we uiteindelijk vertrokken en hebben we de laatste twee zitplaatsen gewoon ook gekocht. Misschien wat decadent? Maar djeezes Senegal doe iets aan je 'openbaar vervoer'! Dus, daar gingen we dan, een te dure rit maar met als voordeel dat het niet meer zo proppen was als gewoonlijk. Een 4 à 5 uur later waren we dan in Tambakounda, halleluja! Daar een bushtaxi richting Kédougou gevonden die bijna vol zat (meevaller!) en een Spaans koppeltje ontmoet dat ook die richting uitging. Zij stonden daar al 2 uur te wachten tot de bushtaxi zou vertrekken. Hmm... waar hadden we dit nog gehoord?! 😆 

Onze bestemming was Wasadou, een mini dorpje met een interessant campement om het nationaal park Niokolo Koba te bezoeken. We belden Moussa, de eigenaar, die ons kwam oppikken met 4x4. Het campement was wel belachelijk duur, maar goed in orde en heel mooi! Net als in Kolda krioelde het ook hier van de aapjes! De Spanjaarden (Carmen en Roberto) waren meegekomen en we bezoeken morgen samen het park. Leuk vooruitzicht!

Woensdag (05/08) vroeg uit de veren, ontbijtje genomen en het park bezocht. Het park is gigantisch. Er zitten zo'n 100 leeuwen, maar om die te zien moet je al veel chance hebben. En die chance hadden we jammer genoeg niet! 😯 wel heel wat andere - minder gevaarlijke - beestjes van ver en dichtbij gezien. Everzwijnen, gigantische antiloopachtige beesten, troepen bavianen, ... vroeger waren er ook olifanten, maar die zijn er niet meer. De parkwachters krijgen gewoon de middelen niet om zo'n groot domein (2x België hebben we ons laten wijsmaken) te beschermen. Dus komen vooral mensen uit Guinee de beestjes losjes afknallen. Top.

Het was dus een hobbelige dag, achteraan in de 4x4. Ook de natuur was heel mooi, met stukken open vlakte, maar ook heel dichte begroeiing, bijna oerwoud-achtig. En het was vooral veel kijken. Kijken, kijken, kijken en in verhouding natuurlijk weinig 'zien'. Het landschap glijdt voorbij en achter, tussen, onder, in elke boom kan een beestje zitten. Maar wel een toffe ervaring! 

Zondag (02/08) om 8u ontbijtje om om 9u te vertrekken met de mountainbike. Heeft het zonnedansje gewerkt? Of bezitten we goeie karma? Geen idee, maar regenbuien bleven wonder boven wonder uit! Het was wel drukkend warm. Heel raar. Het is bewolkt, geen zon en toch sta je letterlijk nat in't zweet van de minste inspanning! (Dus toch een beetje regen, mihihi) we fietsten door bossen, langs rijstvelden en kleine dorpjes. De huizen zijn hier trouwens super mooi. Nog echt hutjes van leem, maar ook netjes afgewerkt en heel goed onderhouden. Dat hebben we voorlopig nog niet vaak zo gezien... Huizen zijn meestal gewoon niet afgewerkt omdat de mensen er geen geld meer voor hebben. Maar aangezien hier alles met natuurlijk materiaal wordt gedaan lukt dat dus blijkbaar wel. Afval was er ook niet te bespeuren. Kortom, drop je mij voor een tijdje in Senegal, doe dat dan maar hier! 😊 we kregen ook een korte demonstratie van hoe je palmwijn moet ontginnen. Heel simpel. Alleen de klimtechniek is wat moeilijker. We hebben dan ook mogen proeven, speciale smaak! Maar er zat zo goed als geen alcohol in. Na enkele dagen rusten (zonder een dop op de fles te draaien, anders ontploft ze) zou het alcoholpercentage blijkbaar hoger worden. Smiddags weer lekkerrrrr gegeten in ons campement en na de middag trekking gedaan. Fijn dagje!

Maandag (03/08) rustig ontbeten en babbeltje geslaan met de eigenaar des huizes. Zo kwamen we te weten dat er enkele straten verder een weeshuis is. Hmm, dat wilden we wel eens bekijken. Bij aankomst waren er kindjes buiten aan't spelen en zat er een oud nonneke te haken. We werden meteen 'doorverwezen' naar een veel jonger nonneke die ijverig de ramen zat te poetsen. En ze had haar handen vol. Zorgen voor de 20-tal baby's en kleuters, maar ook nog voor een stokoud nonneke dat niet meer uit bed kon, allemaal in haar eentje. De kinderen waren in feite geen 'echte' weesjes, maar kinderen van wie de mama is gestorven bij de geboorte. Alle kinderen werden daar dus als baby binnengebracht omdat papa of andere familieleden niet voor hen kon zorgen. Heel sip, maar het vrouwtje deed echt alles wat ze kon en dat was mooi om te zien.

Hierna vatten we de reis verder weer richting Ziguinchor, om van daaruit naar Kolda te gaan (als tussenstop, de eigenlijke bestemming is Wasadougou, zo'n dagrit verder). Dat verliep niet meteen van een leien dakje. Er stond een bushtaxi klaar, maar ... die vertrekt dus pas als hij vol is. En wij waren de eersten... Na zo'n 2 uur wortelschieten vertrok dat ding dan eindelijk, dus toen hij vol zat. In ziguinchor nog vrij vlot een 7-place kunnen nemen voor een lange rit naar Kolda. Daar verbleven in een hotel met airco (maar dat frigo/diepvries-effect vinden we maar niks) en met een zwembad met groen water en één meter diep (why?) om de volgende dag verder te kunnen reizen.

Vrijdag (31/07) vertrokken uit Lemon Creek met een taxi richting grens. Daar paperassen weer in orde gemaakt en met een goed volgepropte 7-place verder door naar Ziguinchor. Terplaatse kregen we van een lieve dame met een dure auto (die kom je hier niet vaak tegen, zelfs zonder barsten in de voorruit en mèt airco!) een lift tot aan campement Casafrique. Het regende alweer pijpenstelen, de straten waren echt één zwembad. Aangekomen op onze kamer het regenjasje van de bomma bovengehaald en daar gingen we dan, richting tourist information. Het eerstkomende winkeltje nog vlug binnengewipt voor een deftige paraplu. Gelukkig had ik teva's aan, daarmee kan je losjes door het water stappen. Seppe daarentegen dartelde mooi over de plassen en riviertjes heen. De tourist information bracht ons niet veel nieuws. De man die daar zat was ook liever lui dan moe, en dan moest hij 'plots' naar de luchthaven, dus ging de zaak dicht. Bon, niet dan. We kochten wat verder postkaartjes bij ne Zweed en gingen op zoek naar een restaurantje dat in de trotter staat en hadden er wifi. Skype met de mama en Franksken en hopen dat het stopte met regenen, maar dat deed het niet. We planden dan maar gewoon de volgende dag door te rijden naar Oussouye, daar kan je mountainbiken en kajakken. We kwamen er ook nog een Belgisch koppeltje tegen. (Voorlopig trouwens nog bijna geen toeristen tegengekomen. We slapen bijna elke keer alleen in een campement! Het toerisme ligt hier echt op z'n kop) Zij waren ook bij Youssou geweest in Toubakouta maar gingen een andere weg uit dan ons. We weten nu niet goed wat te doen met die regen. Het is blijkbaar nooit zo dat het dagenlang regent, zelfs niet nu in het regenseizoen. Maar nu dus stilletjesaan precies wel... Even een zonnedansje doen?

Zaterdag (01/08) begon met ... tatataaaaa ... regen. Kregen een ontbijtje, pakten onze spullen en gingen weer naar 'het station' om een auto naar Oussouye te versieren. Het was een busje, alweer heel goed in orde en splinternieuw! Maar we reden nog geen 20 meter verder of iedereen moest al overstappen in een ander busje. De reden hiervoor begrepen we niet goed, maar de mensen maakten van hun oren. Dat tweede busje was dus niet zo splinternieuw... Hoewel, nog steeds heeeeel goed in orde naar Senegalese normen. Bon, in Oussouye aangekomen was het nog steeds royaal aan't gieten. We aten een omeletje (na de reis het eerstkomende jaar geen eieren meer voor mij, denk ik!) en deden de was. We kregen een grote ton van de madam des huizes dus probeerde ik een nieuwe techniek: met de voeten. Tof hoor! En erna regelden we een fietstochtje en trekking bij VTT voor morgen. Hopelijk zijn de weergoden ons goed gezind!

Hier zitten trouwens ook nog twee beestjes gevangen. Een kleine krokodil in een hok en een aapje aan een touw in een boom. Beetje sip 😕 maar het eten is hier dan weer wel dubbel en dik in orde!

Woensdag (29/07) met opa'tje in gedachten alweer vroeg het bootje op. Dit keer met de bedoeling nijlpaarden te spotten. We hadden een gids en hij verzekerde ons de dag voordien dat we ze zouden zien. Maar ... je raadt het al. Ook dit keer was het noppes! Aapjes, vogeltjes, zelfs een wrattenzwijn langs het water, maar geen nijlpaarden. De gids voelde zich heel schuldig en bleef maar over de rivier turen om er te vinden. Maar bon, dat is de natuur. Hebben ze geen zin om hun kop te laten zien, dan doen ze dat ook niet. Hoe zou je zelf zijn ☺ natuurlijk wel sneu dat wij er zoveel kilometers voor gereden hebben! Ik hoor die nijlpaarden al grinniken tot hier. 😁 De bastards. We gingen nadien te voet verder (zagen een grote varaan!) en bezochten het eilandje Jangjangbureh, ook een soort slaveneiland. Van hieruit werden slaven verzameld en naar Banjul gebracht, en van Banjul naar Gorée in Dakar. Het slavenhuis stond er nog gedeeltelijk, het houten huisje en ook een schooltje bezochten we. Hierna aten we Somaya ' s lievelingsgerecht van hier (de naam even kwijt): rijst met een soort stoofvleessaus met pindasaus. (Ik zonder het vlees uiteraard, voorlopig overleef ik het hier nog op z'n vegetarisch by the way... met de nadruk op 'overleef') En dan was het weer tijd om te vertrekken. De hele rit terug! Stilaan kwamen de buien terug en naar de avond toe was het echt vre-se-lijk. De baan was niet verlicht, het regende pijpenstelen en om één of andere reden zijn de gambianen ZO dwaas om met hun fares aan te rijden. Je zag dus ... geen steek. Met vieren zaten we vooruit te staren en te stressen over het verkeer. Want ohja, komt daarbij dat hier helemaal geen verkeersregels zijn! Heeft de tegenligger even zin om op jou rijvak te rijden moet je maar maken dat je uitwijkt zonder daarbij iemand van de weg te maaien. Kortom, 't was dolle pret!

Donderdag (30/07) op't gemak opgestaan en auto teruggebracht. Seppe en ik besloten nog een nacht in Lemon Creek te verblijven, ons vorige adresje hier in Banjul. Zo konden we eens bekijken wat de volgende bestemming zou worden, wat opzoeken op internet en uitrusten. We namen afscheid van Somaya en Abdu, maar zullen hen waarschijnlijk nog een keer in Dakar zien! De dag was verder heel rustig. Alweer slecht weer trouwens, dus niet meer gaan zwemmen. Maar we kregen wel bezoek van enkele aapjes + één babyaapje op ons balkon. Oeeeehhh! Morgen weer verder naar het zuiden, terug naar Senegal richting Casamance!

Maandag (27/07) begon ons roadtripje met Somaya en Abdu. Het regelen van een huurauto verliep niet zo vlotjes. Eerst zou het een 4x4 worden, maar na uren bellen en wachten werd het plots 'ne polo' en bleek dat we er niet in konden met onze bagage. Dus gingen we maar naar een 'officiële' autoverhuurder. Die (taxi)rit ernaartoe verliep ook niet zonder obstakels, want de president moest passeren. Al het verkeer werd stilgelegd zodat de zwaarbewapende legerjeeps konden voorbijvlammen. Aangezien we bijna aan het verhuurbedrijf waren reed onze taxichauffeur nog zo'n 20 meter stapvoets verder langs de kant van de weg. (Nog voordat de jeeps er waren). Maar dat was genoeg voor de flik van dienst. Hij moest zijn papieren indienen en de zaak zou voor het gerecht komen. Job voorlopig kwijt. Verbouwereerd stapten we uit. 

Hier heb je je mond niet open te trekken, gewoon gehoorzamen. Corrupte boel, hou je niet voor mogelijk. Wat geld toestoppen lukt vaak, maar in dit geval dus niet.

Onze huurauto stond klaar en de man achter de balie sprak zelfs Vlaams. We beseften pas terplekke dat Seppe 's internationaal rijbewijs niet meer geldig was, dus de nog wat onervaren Abdu moest rijden. Met een klein hartje begon hij aan het doolhof van groot Banjul. Eens uit de drukte viel het best mee. De baan aan de zuidelijke oever van de Gambia is in perfecte staat! (Tot ieders verbazing). Je wordt wel in ieder dorpje tegengehouden door een politiecheckpoint. In theorie checken ze dan je papieren of bagage, in de praktijk mochten we telkens overal doorrijden. Het weer was vandaag trouwens allesbehalve. De ene wolkbreuk na de andere. Dat maakte het rijden natuurlijk extra vermoeiend. We besloten even te stoppen bij het dorpje van Abdu en ontmoetten daar enkele familieleden. De kinderen waren dolblij in de regen aan het spelen. Bij het vertrekken was de hele straat een zwembad, uitrijden was spanneeeeend!

We sliepen in het Tendabacamp, aan de zuidoever van de Gambia. Het zag er wel wat verloederd uit ... Deze plaats had betere tijden gekend. We konden er wel nog een boottochtje regelen om krokodillen te spotten!

Dinsdag (28/07) vroeg uit de veren, ontbijtje genomen en bootje op. Alweer veel mangroven, baobabs en palmbomen. We zagen heel veel gekke vogels, in alle vormen, groottes en kleuren! Ook sprong er hier en daar een aapje weg. Maar een krokodil kregen we jammer genoeg niet te zien. Wel hun holen (ik wist niet eens dat dat beest een hol had), maar we hebben ons hoofd er toch maar niet ingestoken om te kijken 😉

Hierna vatten we de reis verder naar Georgetown oftewel Jangjangbureh. De reis verliep dit keer niet zo vlot, aangezien de politie besloot moeilijk te doen over het rijbewijs van Abdu. Na zo'n 40 min gedoe moesten we hen iets betalen en mochten we doorrijden. Aangekomen in Georgetown gingen we op zoek naar slaapplaats. Ook hier bleek er heel wat 'vergane glorie' te vinden te zijn. Er was bv een heel tof tentenkamp, de tenten waren heel leuk, maar verder was er niks in orde. Heel jammer! We vonden dan iets anders dat beter in orde was, namen een verfrissende douche (want vandaag was het weer heel zonnig) en regelden een trip voor het nijlpaardspotten voor morgenvroeg.

Op donderdag (23/07) hadden we twee keuzes om van Djiffer naar Toubakouta te gaan. Ofwel over water een serieuze shortcut nemen met een prauw, maar voor zo'n 100€, peperduur dus, zeker voor hier. Ofwel voor nog geen 7 000 cfa of 11€ per persoon een gigantische omweg over het land maken, waar we zeker wel enkele uren zoet mee waren. Na wat denkwerk toch voor over land gekozen, want dan kwamen we nog in Mbour en Kaolak, waar banken zijn. In deze regio in de verste verte geen banken te vinden. Dus, daar gingen we dan. Met 7-place naar Mbour. Daar gingen Sep en Thierno naar de bank, ik ging mee met de chauffeur en onze bagage tot aan 'La gare', waar ik al meteen 'touche' had van ne gambiaan die graag mee wilde naar mijn huis. Zeggen dat 'mijn man' er straks aankomt vond hij precies niet zo erg. Ach, volgende keer beter! 😁 Van daaruit doken we in een bushtaxi, die naar Kaolak zou rijden. Dat deed hij ook, maar ongeveer halverwege was de bushtaxi bijna leeg dus moesten we overstappen naar een bus. Zo eentje waar je 20 jaar geleden mee op schoolreis bent gegaan, met dat verschil dat ze nu nog rondbolt. Het was dus een oud wrak en de asfaltweg zat vol gaten, de rit duurde dus heeeeel lang. Rond 18u waren we pas in Kaolak ... op de kaart leek het of we nog maar 2/3 van het traject hadden gedaan. Maar, we besloten om toch maar door te gaan, volgens de mensen daar zou de rit maar max 2u duren. En, dat bleek gelukkig ook zo te zijn. Even wachten tot onze 7-place vol zat en weg waren we. Het was intussen al donker bij aankomst. We hadden in de Trotter gelukkig een adresje gevonden en gingen er gepakt en gezakt op af. Youssou, heel fijne man, fixte ons nog een lekker laatavond-omeletje met frietjes. Slaapwel! 

Vrijdag (24/07) hadden we wat geregeld met Youssou, in de voormiddag een tochtje met de prauw naar een eiland waar het dorpje Sipu zich bevindt, met een heel oud vrouwtje als dorpsoudste (wat uitzonderlijk is, meestal is dat een man). Een gezellig, klein dorpje en een lieve madam. In de namiddag deden we nog een boottochtje door de mangroven. We kwamen bij valavond aan een klein mangrovenbosje waar het krioelde van de vogels, die hier samenhokten om te slapen. Allemaal rare snuiters waarvan ik de naam niet ken, maar wel tof! We hadden er ook een nieuwe vriendin bij, Nuccia, een Italiaanse oudere dame die hier in haar eentje Senegal doortrekt. Gezellig dagje was het. Morgen op naar the Gambia!

Dinsdag (21/07) namen we rustig een ontbijtje en gingen te voet richting ile de Fadiouth oftewel het schelpeneiland. Er loopt een lange, houten wandelbrug over het water tot op het eiland. Auto's zijn er niet welkom. Zelfs met ezel en kar stappen de inzittenden af om te voet over te steken. En de kar te dragen. (Oké, nee, dat was een mopje 😊)

Het is een klein dorpje met kerk en moskee, en in het  centrum een grote baobab, waarvan de mensen geloven dat die hen geluk brengt. Ongeveer iedereen is er bezig met schelpen rapen/drogen/verkopen. Alle wegen zijn bezaaid met witte schelpjes. Bij laag tij komt het hele gebied rond het eiland droog te staan en gaan (ik denk vooral de dames) (en ook de varkentjes) op zoek naar schelpen. Dit eiland is nog met een andere brug verbonden aan een kleiner eiland. Dat is het kerkhof, het enige ter wereld waar zowel christenen als moslims begraven liggen. Het landschap is er heel mooi, met in de verte mangroven en houten 'paalhutten' waarin vroeger het graan in verzameld werd tegen brand.

Hierna vatten we de tocht aan naar de Baobab sacré, de grootste baobab van Senegal. Zeer stoffige rit over een vlak, savanne-achtig landschap, willekeurig bezaaid met baobabs en cocosnootbomen en hier en daar wat termietenheuvels. En daar stond hij dan. Onder de baobab zaten wat mannen in de schaduw, er lagen wat houten beeldjes te koop en in de boom was een klein gat. We kregen meteen een demonstratie van hoe precies door dat gat te kruipen. En, na wat wringen, floep erdoor, hoorden we al meteen veel bedrijvigheid boven ons hoofd. De baobab zat vol met vleermuizen! En wij stonden met onze teensletskes middenin de ... jawel, kaka. Het rook er nogal onfris en de insecten kropen zo langs de enkels omhoog. Dus floepten we maar vlug weer de boom uit. Er zouden vroeger nog rovers in geschuild hebben, ofzoiets. 

's avonds zijn we dan nog eens over de brug van Fadiouth gewandeld, het water was toen bijna op zijn laagste punt. Mooi!

Woensdag (22/07) spullen gepakt en rond de middag richting Djiffer gebold, over een hobbelige zandweg met een volksmuziekje met (veel te) schelle stemmetjes op de achtergrond. Djiffer is een gek stukje land, heel smal. Met aan een kant de oceaan, en aan de andere kant mangroven en een rivier die hier uitmondt, dus ook water. We gingen naar Maurice, heeft daar enkele hutjes met een mooi zicht op het water. Van daaruit maakten we een (korte) strandwandeling, want groot is het niet. Alweer lagen er heel veel prauwen op strand en in het water. Het was er heel druk. Mensen waren zich aan het klaarmaken om te gaan vissen of kwamen net terug. Een vrouw die in de schaduw van een prauw zat met haar baby, riep me bij haar en vroeg me in wollof of ik haar kindje niet wilde. Euhmm?!

'S avonds was er nog een gek volksfeest: Le faux lion. Enkele mannen die gek gekleed zijn, waarvan één in een leeuw. De leeuw jutte eerst de hele straat op, zat achter de mensen aan en maakte iedereen een beetje bang. Dan was er een spektakel achter hekken waarvoor we 200 cfa of 30 cent moesten betalen. Dus dan deden we dat maar, uit curieuziteit. Er werd op djembé ' s gespeeld door een hele bende en gek gedanst door de leeuw en companen. Of er een verhaal achter zat was niet helemaal duidelijk, zo in het wollof. En op het einde werden we verdorie naar voren getrokken en moesten we meedansen! 

Waarschijnlijk hebben ze allemaal eens goed gelachen! Maar wij ook, twas leuk 😊 

Zondag (19/07) alweer inpakken en verder richting Mbour. Mbour is de tweede vissershaven van Senegal. En net zoals op alle andere plaatsen (maar hier precies net ietsje meer), is het er vuil. Echt vuil. Vis wordt gekuist en gedroogd tussen het afval. En dat wordt volgens Thierno ook naar Europa geëxporteerd, hmmm! Zelfs de geitjes (die hier overal talrijk rondlopen) krijgen stukjes karton, jawel, karton als onderdeel van hun maaltijd. Ze smullen dan ook aan de papieren zakken van cement die ze op straat vinden. Ook de varkens laten zich gaan. Kortom, hier is nog werk aan de winkel. Bij deze dus een warme oproep aan de regering van Senegal om iets te doen aan hun afvalbeleid. Want verder is dit een paradijsje van een land!! 😮 Maar nu dus gewoon ... niet.

We logeerden hier trouwens in een gezellig 'hutje' bij een toffe madam die zich by the way ontfermde over het afval in haar straat. Ze kuiste alles op, want 'dat komt niet goed over'. Driewerf hoera! We kwamen ook nog bij een gekke bende terecht die ons houten beelden, broeken, tassen, kleedjes, ... probeerden te verkopen. Ennnn niet afgeven hè! Vermoeiend, maar ze leerden ons intussen wel een beetje djembé spelen. Dus dat was wel best oké 😊

Maandag (20/07) was een beetje een off-day. Seppe begon wat ziekerig en ik ben niet lang daarna gevolgd. Daarnaast kon de organisatie van de gids wel stukken beter. We zouden Mbodiene-plage bezoeken en nadien doorrijden en slapen in Joal. Maar, aan dat strand zijn we niet eens geraakt, we hebben lang in de zon getsjokt met alle bagage en uiteindelijk ergens in een hotel iets gaan drinken om te bekomen. Daarna gewoon doorgereden naar Joal. Hier wat bekomen, kort dutje gedaan en een korte strandwandeling. Op't eerste zicht is het hier wel wat properder dan in Mbour!

Morgen naar het schelpeneiland van Fadiouth en naar de heilige baobab!

We namen een ontbijtje, brachten de sleutel binnen en gingen op pad met Thierno. We namen de taxi naar de standplaats van de bushtaxi's en de 7-place. Thierno leidde ons naar een busje dat -zoals geheel verwacht- nog met haken en ogen in elkaar stak. Achteraan het busje zijn twee deurtjes waar je instapt. We wrongen ons naar binnen met onze grote rugzakken en zaten goe geplet tussen de locals. De temperatuur liep al hoog op, maar daar was de chauffeur dan! Halleluja, we waren weg. Het briesje deed wel deugd en tot onze verbazing reden we op een goed onderhouden snelweg. Ook met péage. Van wie zouden ze dat hebben? ☺ 

Ergens onderweg deed Thierno dan teken dat we eruit moesten en we in een 7-place onze tocht zouden verderzetten.  Dit is een soort break waar achterin een bank is bijgeduwd, zodat je er in theorie met 7 passagiers in kan. Achteraan (waar wij zaten), moest je je hoofd wel zo'n 90 graden (afhankelijk van je grootte natuurlijk) opzij buigen om erin te kunnen. Verder de gebruikelijk gebarsten voorruit en de grote weg maakte plaats voor kleinere wegen, richting Taboub Dialaw.

Thierno leidde ons meteen naar Sobo Bade, een hotelletje dat ook in de trotter beschreven staat. Een klein paradijsje, een beetje gaudi-achtige architectuur (volgens Thierno typisch voor Guinee... hmm! ), met prachtig zicht op de oceaan. Goedgekeurd!

We aten wat, gingen zwemmen of eerder golfspringen (oceade, maar dan hoger!) en maakten nadien nog een lange strandwandeling met Thierno langs de oranjebruine kliffen. We zagen ook drie varaan-achtige-wezens uit het water kruipen en vlug schuilen tussen de rotsen! Oeeeehhh. En honderden mini-speed-krabjes, slapende straathonden op het strand, zwemmende kinderen, prauwen,  ...

Fijn dagje!

En avant, zaterdag (18/07) nog een omelet ontbeten met een tasje koffie en zicht op zee. Daarna regelde Thierno een rit met een taxi à l'improviste, goed proppen tot in Popenguine. Hèt bedevaartsoord voor de Christenen van West-Afrika. Daar staat dus ... een kerk. Vrij gewoon, niets kolossaal. Maar wat wel opviel (dat was niet zo in de kathedraal van Dakar), is dat Maria en Jezus op de beelden en prenten niet blank maar zwart zijn afgebeeld. Jamaja, wadist nu?! 😆

Na deze kleine 'citytrip' zette de tocht zich verder naar Saly. Hadden we niets over opgezocht, dus  bij aankomst even de Trotter erbij gehaald. Ik vat kort samen "massatoerisme. Verder niks te beleven. Sekstoerisme". En dat was inderdaad niet overdreven. Hier moesten we precies niet echt zijn. Het ene sterrenhotel naast het andere. We bedankten vriendelijk en na zwaar geladen en nat in't zweet van het ene naar het andere te tsjokken, kwamen we bij 'La detente' terecht. Betaalbaar en met zwembad. Oké, bazaar neergelegd, zwembroek aan en hop, afkoeling. Het dochtertje des huizes was ook in het zwembad, we hadden er meteen een vriendinnetje bij!

Later maakten we nog een wandeling door Saly en zagen onderweg een groep jongeren die net een zeeschildpad gevangen hadden. Bedreigd of niet, eten maar! 😢 

Donderdag voorlopig laatste dag Dakar. Seppe geraakte moeilijk uit bed gerold dus de dag kwam wat trager op gang. Die Afrikaanse vibe 'ligt' hem wel! (Hebde'm?) 😁

Bon, we bezochten het eiland Goree,  het slaveneiland. Zoals de naam het zegt fungeerde dit eiland vroeger als laatste stopplaats alvorens in een boot gestouwd en naar Amerika verscheept te worden. We bezochten er het slavenhuis, maar verder was er weinig somberheid te zien. Mooie, gezellige straatjes waar de plaatselijke 'Salvator Dali 's, mais sans moustache ' hun werkjes uitstalden. 

Er waren ook wat oude bunkers die nu gewoon ingepalmd werden door mensen die er hun huis van maakten. Of hutjes/krotten die tegen de rotsen waren gebouwd, but with a view! En wat voor één... er zijn slechtere plaatsen op de wereld om een hut te bouwen!

Kortom, gekke mengelmoes van mensen en gebouwen. Maar toch wel weer gezellig! Er was ook een strandje dus we waagden onze eerste Senegalese plons! 

Ennnn voor morgen hebben we een date met Thierno! ("comme Tsjernobyl, haha"). Den Thierno is gids en gaat met ons richting zuiden voor twee weken. Benieuwd wat dat zal geven! Eerste stop morgen Toubab Dialaw. 

Doeeeehoeeeeeiii Dakar!

Dinsdag ontbijtje gekregen van Mamadou en ons klaargemaakt om naar het strand te gaan.

We waren nog geen 100 meter verder of onze nieuwe 'maat' Samba maakte al een praatje met ons. We probeerden hem heel vriendelijk af te wimpelen maar Senegalezen hebben een 'bon coeur', hij moest toch die richting uit dus zou ons graag de weg wijzen. Jaja ... 

Enfin, we zagen heel wat, op dat strand. Prauwen die in en uit zee gerold worden op lege gastonnen, afgehakte vissenkoppen, madammen die vis kuisen, mannen die de netten herstellen, kinderen die garnaaltjes uit het zand filteren, kleine dunne paardjes met kar, straathonden,... veel geuren en kleuren en bedrijvigheid. Jammer genoeg ook de nodige portie afval. Proper was het er zeker niet. We liepen verder door een vissersdorpje en verkenden zo Yoff, noordelijk stukje Dakar.

We hadden het nu wel gehad met onze vriend Samba, dus gingen even terug naar de Viavia om hem kwijt te geraken. (natuurlijk vroeg hij geld voor het gidsen, dat hebben we hem dan ook maar toegestopt ... bon coeur mijn gat). Daar maakten we een praatje met Yasmina en besloten wat later het eiland Ngor te bezoeken om daar iets te eten.

En, "Allah zat er voor iets tussen", want wie komen we op de weg daar naartoe weer tegen? Jawel, de Samba. En  alweer volgde hij ons. Nu waren we wel duidelijk dat we niet weer zouden betalen, hadden geen gids nodig. Oké oké,  geld is niet belangrijk! Bon coeur, bon coeur! Goed, hij volgde ons tot op het eiland maar daar hebben we hem dan toch aan zijn verstand kunnen brengen dat we liever alleen zouden zijn, hoe stom dat ook klinkt. Zijn slotzin "nous sommes comme des mouches,  mais on pique pas!" Al chance ...

Ngor is mooi. Heel gezellige steegjes, enkele huisjes met ommuurde tuintjes, hier en daar stranden waar je kan zwemmen en verder omringd met rotsblokken. Het was er ook veel properder dan in Dakar zelf. Helder water, aangenaam briesje en aan de overkant een heel mooi zicht op de oceaan. Leuk!

Woensdag was een regenvoormiddag. Na de middag trokken we meer richting centrum. Poging 1 was met de bus (die hadden we gisteren al bijna vlekkeloos kunnen nemen), maar deze keer stonden we daar zo'n 2 uur te schilderen. Dat was wel genoeg, een vriendelijke taxichauffeur bracht ons naar la place d'independance. Daar wat rondgekuierd, iets gegeten, nog wat "mouches que ne piquent pas " van ons afgeslagen, een museum bezocht en dan stilaan weer naar de Viavia. Waaaaannnnnttttt, Somaya is in't land! 

(Foto's komen later op Facebook. Blijkbaar zijn ze te zwaar voor deze website ... grrrmbl)