Zondag (19/07) alweer inpakken en verder richting Mbour. Mbour is de tweede vissershaven van Senegal. En net zoals op alle andere plaatsen (maar hier precies net ietsje meer), is het er vuil. Echt vuil. Vis wordt gekuist en gedroogd tussen het afval. En dat wordt volgens Thierno ook naar Europa geëxporteerd, hmmm! Zelfs de geitjes (die hier overal talrijk rondlopen) krijgen stukjes karton, jawel, karton als onderdeel van hun maaltijd. Ze smullen dan ook aan de papieren zakken van cement die ze op straat vinden. Ook de varkens laten zich gaan. Kortom, hier is nog werk aan de winkel. Bij deze dus een warme oproep aan de regering van Senegal om iets te doen aan hun afvalbeleid. Want verder is dit een paradijsje van een land!! 😮 Maar nu dus gewoon ... niet.

We logeerden hier trouwens in een gezellig 'hutje' bij een toffe madam die zich by the way ontfermde over het afval in haar straat. Ze kuiste alles op, want 'dat komt niet goed over'. Driewerf hoera! We kwamen ook nog bij een gekke bende terecht die ons houten beelden, broeken, tassen, kleedjes, ... probeerden te verkopen. Ennnn niet afgeven hè! Vermoeiend, maar ze leerden ons intussen wel een beetje djembé spelen. Dus dat was wel best oké 😊

Maandag (20/07) was een beetje een off-day. Seppe begon wat ziekerig en ik ben niet lang daarna gevolgd. Daarnaast kon de organisatie van de gids wel stukken beter. We zouden Mbodiene-plage bezoeken en nadien doorrijden en slapen in Joal. Maar, aan dat strand zijn we niet eens geraakt, we hebben lang in de zon getsjokt met alle bagage en uiteindelijk ergens in een hotel iets gaan drinken om te bekomen. Daarna gewoon doorgereden naar Joal. Hier wat bekomen, kort dutje gedaan en een korte strandwandeling. Op't eerste zicht is het hier wel wat properder dan in Mbour!

Morgen naar het schelpeneiland van Fadiouth en naar de heilige baobab!

We namen een ontbijtje, brachten de sleutel binnen en gingen op pad met Thierno. We namen de taxi naar de standplaats van de bushtaxi's en de 7-place. Thierno leidde ons naar een busje dat -zoals geheel verwacht- nog met haken en ogen in elkaar stak. Achteraan het busje zijn twee deurtjes waar je instapt. We wrongen ons naar binnen met onze grote rugzakken en zaten goe geplet tussen de locals. De temperatuur liep al hoog op, maar daar was de chauffeur dan! Halleluja, we waren weg. Het briesje deed wel deugd en tot onze verbazing reden we op een goed onderhouden snelweg. Ook met péage. Van wie zouden ze dat hebben? ☺ 

Ergens onderweg deed Thierno dan teken dat we eruit moesten en we in een 7-place onze tocht zouden verderzetten.  Dit is een soort break waar achterin een bank is bijgeduwd, zodat je er in theorie met 7 passagiers in kan. Achteraan (waar wij zaten), moest je je hoofd wel zo'n 90 graden (afhankelijk van je grootte natuurlijk) opzij buigen om erin te kunnen. Verder de gebruikelijk gebarsten voorruit en de grote weg maakte plaats voor kleinere wegen, richting Taboub Dialaw.

Thierno leidde ons meteen naar Sobo Bade, een hotelletje dat ook in de trotter beschreven staat. Een klein paradijsje, een beetje gaudi-achtige architectuur (volgens Thierno typisch voor Guinee... hmm! ), met prachtig zicht op de oceaan. Goedgekeurd!

We aten wat, gingen zwemmen of eerder golfspringen (oceade, maar dan hoger!) en maakten nadien nog een lange strandwandeling met Thierno langs de oranjebruine kliffen. We zagen ook drie varaan-achtige-wezens uit het water kruipen en vlug schuilen tussen de rotsen! Oeeeehhh. En honderden mini-speed-krabjes, slapende straathonden op het strand, zwemmende kinderen, prauwen,  ...

Fijn dagje!

En avant, zaterdag (18/07) nog een omelet ontbeten met een tasje koffie en zicht op zee. Daarna regelde Thierno een rit met een taxi à l'improviste, goed proppen tot in Popenguine. Hèt bedevaartsoord voor de Christenen van West-Afrika. Daar staat dus ... een kerk. Vrij gewoon, niets kolossaal. Maar wat wel opviel (dat was niet zo in de kathedraal van Dakar), is dat Maria en Jezus op de beelden en prenten niet blank maar zwart zijn afgebeeld. Jamaja, wadist nu?! 😆

Na deze kleine 'citytrip' zette de tocht zich verder naar Saly. Hadden we niets over opgezocht, dus  bij aankomst even de Trotter erbij gehaald. Ik vat kort samen "massatoerisme. Verder niks te beleven. Sekstoerisme". En dat was inderdaad niet overdreven. Hier moesten we precies niet echt zijn. Het ene sterrenhotel naast het andere. We bedankten vriendelijk en na zwaar geladen en nat in't zweet van het ene naar het andere te tsjokken, kwamen we bij 'La detente' terecht. Betaalbaar en met zwembad. Oké, bazaar neergelegd, zwembroek aan en hop, afkoeling. Het dochtertje des huizes was ook in het zwembad, we hadden er meteen een vriendinnetje bij!

Later maakten we nog een wandeling door Saly en zagen onderweg een groep jongeren die net een zeeschildpad gevangen hadden. Bedreigd of niet, eten maar! 😢 

Donderdag voorlopig laatste dag Dakar. Seppe geraakte moeilijk uit bed gerold dus de dag kwam wat trager op gang. Die Afrikaanse vibe 'ligt' hem wel! (Hebde'm?) 😁

Bon, we bezochten het eiland Goree,  het slaveneiland. Zoals de naam het zegt fungeerde dit eiland vroeger als laatste stopplaats alvorens in een boot gestouwd en naar Amerika verscheept te worden. We bezochten er het slavenhuis, maar verder was er weinig somberheid te zien. Mooie, gezellige straatjes waar de plaatselijke 'Salvator Dali 's, mais sans moustache ' hun werkjes uitstalden. 

Er waren ook wat oude bunkers die nu gewoon ingepalmd werden door mensen die er hun huis van maakten. Of hutjes/krotten die tegen de rotsen waren gebouwd, but with a view! En wat voor één... er zijn slechtere plaatsen op de wereld om een hut te bouwen!

Kortom, gekke mengelmoes van mensen en gebouwen. Maar toch wel weer gezellig! Er was ook een strandje dus we waagden onze eerste Senegalese plons! 

Ennnn voor morgen hebben we een date met Thierno! ("comme Tsjernobyl, haha"). Den Thierno is gids en gaat met ons richting zuiden voor twee weken. Benieuwd wat dat zal geven! Eerste stop morgen Toubab Dialaw. 

Doeeeehoeeeeeiii Dakar!

Dinsdag ontbijtje gekregen van Mamadou en ons klaargemaakt om naar het strand te gaan.

We waren nog geen 100 meter verder of onze nieuwe 'maat' Samba maakte al een praatje met ons. We probeerden hem heel vriendelijk af te wimpelen maar Senegalezen hebben een 'bon coeur', hij moest toch die richting uit dus zou ons graag de weg wijzen. Jaja ... 

Enfin, we zagen heel wat, op dat strand. Prauwen die in en uit zee gerold worden op lege gastonnen, afgehakte vissenkoppen, madammen die vis kuisen, mannen die de netten herstellen, kinderen die garnaaltjes uit het zand filteren, kleine dunne paardjes met kar, straathonden,... veel geuren en kleuren en bedrijvigheid. Jammer genoeg ook de nodige portie afval. Proper was het er zeker niet. We liepen verder door een vissersdorpje en verkenden zo Yoff, noordelijk stukje Dakar.

We hadden het nu wel gehad met onze vriend Samba, dus gingen even terug naar de Viavia om hem kwijt te geraken. (natuurlijk vroeg hij geld voor het gidsen, dat hebben we hem dan ook maar toegestopt ... bon coeur mijn gat). Daar maakten we een praatje met Yasmina en besloten wat later het eiland Ngor te bezoeken om daar iets te eten.

En, "Allah zat er voor iets tussen", want wie komen we op de weg daar naartoe weer tegen? Jawel, de Samba. En  alweer volgde hij ons. Nu waren we wel duidelijk dat we niet weer zouden betalen, hadden geen gids nodig. Oké oké,  geld is niet belangrijk! Bon coeur, bon coeur! Goed, hij volgde ons tot op het eiland maar daar hebben we hem dan toch aan zijn verstand kunnen brengen dat we liever alleen zouden zijn, hoe stom dat ook klinkt. Zijn slotzin "nous sommes comme des mouches,  mais on pique pas!" Al chance ...

Ngor is mooi. Heel gezellige steegjes, enkele huisjes met ommuurde tuintjes, hier en daar stranden waar je kan zwemmen en verder omringd met rotsblokken. Het was er ook veel properder dan in Dakar zelf. Helder water, aangenaam briesje en aan de overkant een heel mooi zicht op de oceaan. Leuk!

Woensdag was een regenvoormiddag. Na de middag trokken we meer richting centrum. Poging 1 was met de bus (die hadden we gisteren al bijna vlekkeloos kunnen nemen), maar deze keer stonden we daar zo'n 2 uur te schilderen. Dat was wel genoeg, een vriendelijke taxichauffeur bracht ons naar la place d'independance. Daar wat rondgekuierd, iets gegeten, nog wat "mouches que ne piquent pas " van ons afgeslagen, een museum bezocht en dan stilaan weer naar de Viavia. Waaaaannnnnttttt, Somaya is in't land! 

(Foto's komen later op Facebook. Blijkbaar zijn ze te zwaar voor deze website ... grrrmbl)