De afgelopen week was mijn eerste week stage. Zo'n eerste week is altijd het spannendste! Het is toch belangrijk dat je een goede indruk maakt en dat je direct laat zien uit welk hout je gesneden bent. Ik denk dat ik er in geslaagd ben om mezelf goed voor te stellen. Natuurlijk komt nu wel de zware taak om dit vol te houden. Ik leg de lat natuurlijk graag hoog, maar in functie van mijn Erasmus stage is er de verplichting om een 14 te halen op die stage. De docenten hebben wel al gezegd dat ze dat met een korrel zout nemen als ik over het algemeen goed bezig ben. Dus misschien komt dat gewoon nog wel goed, zonder echt de hoge punten. Voor alle zekerheid toch maar alle registers open trekken!
De stage zelf is ook wel geweldig. Ik sta in een beschut wonen en dat betekend dat de mensen daar gewoon wonen maar dus ondersteuning krijgen van proffessionelen. Bij die ondersteuning hoort ook een soort daginvulling enzo. Er is dus ook een mogelijkheid om activiteiten met het personeel te doen, sommigen vrijwillig anderen verplicht. Deze week ben ik dus al gaan batmintonnen, bowlen en yoga gedaan. De yoga zal elke vrijdag op mijn programma staan. (Misschien doe ik het nadien wel permanent) De anderen waren eerder een gelegenheid, volgende weken staan er weer andere activiteiten op het programma. Het is dus echt voor mezelf een heel goede plaats. Laat ik zeggen dat het echt mijn droomjob is.
Dit weekend ben ik opzoek naar mijn innerlijke zen. Dinsdag is de voorstelling van het eindwerk en dat is natuurlijk een grote stresser. Ik merk dat ik weer helemaal ontwricht werd in de laatste week. Ik rook weer veel meer dan eerst, boven op ben ik dan ook nog eens zoveel meer gaan eten. Ik heb nog minder tijd gemaakt voor sociale contacten en natuurlijk voor enkele dingen die ik gewoon graag wil doen. Het is dus helemaal niet mijn weekje geweest. Dat gedoe met dat niet langer beloven aan mezelf, is echt niets voor mij. Hoe kan ik nu de juiste richting op gaan als ik niet aan mezelf beloof dat ik het goed zal doen. Ik zal een nieuw evenwicht moeten vinden.
In mijn leven is er op dit moment niet zoveel nieuws en ergens vind ik dat wel jammer. Ik had gehoopt dat ik in deze periode van mijn leven echt een verandering kon maken. Vergis je niet, er veranderd ontzettend veel. Alleen kan ik er niet echt van genieten. Ondertussen draag ik meer kleur in mijn outfit, ik ben er ook vanaf gestapt om altijd zwart als basis voor mijn outfit te gebruiken, ik draag nagellak, make-up en ik ben duidelijk gelukkiger. Zoals ik een tijdje geleden gezegd had ging ik minder beloven aan mezelf, aan anderen en voornamelijk genieten. Dat lukt me dus allemaal best wel.
Het enige probleem is dat ik er niet werkelijk kan van genieten. Op dit moment zit mijn leven continue in een hoge snelheidstrein. Elke dag heb ik een onmogelijk lange lijst van dingen die gedaan moeten worden. Mijn dagen worden altijd maar langer en mijn nachten moeten inbinden. Graag zou ik de helft van die lijstjes direct doorstrepen, alleen helpt me dat natuurlijk niet vooruit.
Mijn stage is ondertussen begonnen, dus die zal voor 4 weken lang mijn leven sturen. Ondertussen heb ik nog een laatste week om dat eindwerk af te maken. Je kan het je al inbeelden, heel wat kunst en vliegwerk.
Laten we dus dag per dag zien of ik ze kan overleven. Je zult wel zien of je nog van me hoort. XX S.
Het lukt me absoluut niet om regelmatig schrijfsels op mijn blog te krijgen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik wat uitgeschreven ben. Deze week moet ik mijn eindwerk afkrijgen! De meeste mensen hadden mij al gewaarschuwd, maar ik ben nog steeds verbaasd over de hoeveelheid. Normaal gezien is mijn eindwerk een groepswerk met 4. Zoals het voor iedereen gekend is, werken sommigen niet zoveel als anderen. Vandaar dat ik echt het werk onderschat heb. Goed gelovig als ik ben dacht ik echt dat het werk eerlijk verdeeld zou zijn. Momenteel is het schrijven en herschrijven hopelijk kom ik er snel genoeg van af.
Ik verwacht snel resultaat maar echt, mijn vingers kunnen niet meer en de letters dansen voor mijn ogen. XX S.
In de laatste week ben ik twee feitjes over mezelf te weten gekomen. Twee feitjes die ik graag met jullie deel.
Ik ben in mijn leven op het moment gekomen waarin ik mezelf durf benoemen als een "boekensnob". Het probleem is al aan mijn moeder voorgelegd en volgens haar is dit volkomen normaal. Sinds ik in aanraking ben gekomen met het fenomeen boek was ik betoverd. In mijn jonge jaren kon ik alle boekjes die we thuis hadden uit het hoofd. Niet alleen meezeggen zoals kinderen wel vaker doen, neen, ik nam het boek en las het mezelf hardop voor. Veel minder werk voor mijn ouders, zeker toen ik een broer en zus kreeg en ze na enkele keren mij een boek konden laten kiezen dat ik mocht "lezen". In het eerste leerjaar werd het natuurlijk heel wat leuker want vanaf toen kon ik ook boeken van de eerste keer alleen lezen. Simpele zinnetjes natuurlijk, maar toch, wat een pret. Ik was ook een van de leerlingen die maar al te graag thuis oefende en in het 4e leerjaar werd mijn leesniveau vastgesteld als "niveau 6e leerjaar". Boeken en ik hebben nog steeds een goede relatie natuurlijk. Alleen begint het wat te knipperen, soms verliezen ze het van een serie, op andere momenten verliezen ze van een cursus. Er is alleen een kleine verandering die ik merk. Wanneer ik het boek Shopaholic aan het lezen was, merkte ik dat het me niet kon boeien. In heel mijn leven ben ik nog geen boek tegen gekomen dat mij niet kan boeien. Uiteindelijk heb ik het gewoon aan de kant gelegd en een "goed" boek gaan halen. De mama zegt dat het normaal is dat ik na al mijn lees ervaring kies voor boeken die wat meer uitdaging brengen. Volgens haar is het zo dat sommige schrijvers zich richten op mensen die niet zo graag of niet zo goed lezen. Die boeken hebben een onderwerp met een lage drempel en een gemakkelijke schrijfstijl, zij denkt dat ik door die boeken door ben en gewoon wat meer uitdaging wil. Dat brengt mij ook bij het volgende, Apple tree, ik ben misschien klaar voor de "100 classics list". Het zou toch best eens kunnen dat ik er nu aan toe ben om boeken te lezen die echt onder literatuur vallen en moeilijke woorden of zinnen gebruiken. Ik ga de uitdaging aan.
Een tweede feitje over mezelf is dat ik een paniekkiek ben. Het zal jullie vast niet verbazen. Volgende week moet onze laatste kladversie binnen van de eindproef. Ik maakte de keuze om een project in een groepje uit te werken en zoals ik al vaker zei, dat was niet de beste keuze. Natuurlijk werkt niet iedereen even hard mee, vooral één persoon laat ons vaak zitten. De andere is niet zo initiatief nemend en als ik een namiddag met haar werk moet ik dubbel werken. Uiteindelijk bedoeld dat meisje het goed, ze komt altijd op tijd en wil echt doorwerken. Het is alleen dat ze precies veel begeleiding nodig heeft en me steeds vragen stelt of zinnen laat nalezen. Daardoor komt mijn eigen tekst in gedrang. De laatste die mee werkt is net drie maanden op buitenlandsestage geweest en heeft nog geen bijdrage aan het werk kunnen leveren daardoor. Nu is ze eindelijk terug en ze kwam een namiddag werken. Direct heb ik het gevoel dat alles veel beter gaat. Het samenwerken met haar ligt me echt goed. We gaan vooruit maar zeggen ook wel eens iets leuks. Ze brengt een goed inzicht en heeft fantastische aanvullingen. Samen zijn we een geweldig team! Mijn zicht op het eindwerk is dus al een pak beter. Alleen verbaasde het me dat ik zo panikeer over de deadline. Ik vraag me af waarom ik absoluut een week vroeger wil klaar zijn en gisteren bijna begon te wenen van de paniek. Gelukkig was mijn groepsgenoot er om me te kalmeren. Wanneer we deze week de kladversie met opmerkingen terug krijgen zullen zij en ik nog eens een zaterdag investeren. Dan zou het af moeten zijn... Lang leve de vriendinnen die paniekkiekens kunnen kalmeren. Iedereen heeft zo een vriendin nodig. Vooral ik, een duidelijke paniekkiek!
20 en meer
