EINDELIJK! De dag waarop honderden kinderen gewacht hebben. Het weekend van Sinterklaas. Vandaag of morgen krijgt iedereen zijn cadeautjes. Ik ben zo blij dat ik de oudste ben van de volledige familie, de magie blijft duren. Daarnaast krijg ik ook nog elk jaar een cadeau... want ja, ze kunnen de kinderen niet vertellen dat ik stout ben geweest.
Vroeger keek ik zo uit naar deze dag. Ik telde de dagen af en wou mijn schoentje liefst al een week op voorhand zetten. Je wist maar nooit dat de Sint dan in de verleiding kwam om al vroeger te komen. De hele maand voor zijn komst hoopte ik al dat hij het grote Barbie huis zou brengen. Mijn ouders vonden dat ik dat niet nodig had. Ze kochten heel het interieur en echt 10 of 20 poppen, maar het huis, dat was te veel. Ik hoopte dus maar dat de Sint niet met mijn ouders zou praten en alsnog het huis bracht. Maar neen, de goedheilig man hield blijkbaar ook rekening met de wensen van de ouders... Mijn Barbiehuis heb ik dus ook nooit gekregen.
Later bleek dat de Sint natuurlijk niet bestond. Dat was een hele ontgoocheling. Vooral omdat ik een van die kinderen was aan wie het nooit verteld is, maar het gewoon met haar eigen ogen zag. Op die bewuste zaterdag avond kon ik niet slapen. Bij ons komt de Sint altijd in het weekend dat het korste bij de 6e December valt. Hij brengt bij ons dan cadeautjes voor ons en voor de kinderen van mama's beste vriendin. Bij die vriendin bracht de Sint ook cadeautjes voor ons. Ze komen de zondag morgen dan ontbijten en we wisselen cadeautjes uit. Terwijl ik zo in mijn bedje lag te wachten op vadertje slaap, hoorde ik gestommel. Wat denkt elk kind op zo'n avond... IK GA DE SINT ZIEN. Dus ik sloop op mijn kousen voetjes naar beneden. Toen ik de deur open deed zag ik gewoon mijn mama en papa en cadeautjes plaatsen en met snoep gooien. Daar ging mijn Sint.
Ouders zien natuurlijk wel dat het een harde klap is voor hun liefste dochtertje. Daarom bedachten ze iets leuks. Vanaf dan mocht ik elk jaar mee voor zwarte piet spelen. Als mijn broer en zus sliepen, werd ik uit bed gehaald en mocht ik alles mee versieren. Dat maakt de pijn van de verdwijning van Sinterklaas al minder erg.
Nu is iedereen oud genoeg, ook de kinderen van mama's vriendin geloven al lang niet meer in de Sint. En toch... elke zondag ochtend van dat weekend ontbijten we hier. Wat een weekend om naar uit te kijken!!
Dit jaar wordt alles anders... De Sint gaat een opstakel worden. Die opgelegde 10 kilo... daar komt dus niets van in huis! Hoe in God's naam kan ik vermageren als mijn huis overspoeld wordt met chocola, snoep en anderen? Het wordt een hel voor mij. Ik kan gewoon niet stoppen, voor 1 keer in mijn leven moet ik mijn doel behalen. Als ik dit laat vallen is het gewoon een extra bewijs dat ik weer eens faal. Daarnaast durf ik natuurlijk ook niet op de weegschaal te gaan staan. Ergens wil ik graag weten waar ik sta, omdat ik veel meer gegeten heb de laatste tijd. Langs de andere kant wil ik liefst niet weten hoe zwaar ik ben geworden. Vermagerd zijn is zelf geen optie meer voor mij. Dus sport... I need you.
Moet me nu dus gaan klaar maken voor het bezoek aan de oma en de Sint... X
Vandaag is de beslissing officieel genomen. IK STOP. Niet met bloggen of iets belangrijks, eigenlijk ga ik stoppen met het meest banale. Ik zal stoppen met roken. Momenteel ben ik al een paar dagen bezig, in het weekend had ik mijn laatste sigaret. Als afsluiter heb ik tijdens het uitgaan er een heel pak door gejaagd. Deze week heb ik nog wat getwijfeld. De vraag was vooral of ik echt wou stoppen of ik gewoon wou afbouwen. Als het aan mij had gelegen was ik gewoon blijven doorroken. Zoals meeste rokers maakt het mij kalm. Ik geniet van zo'n sigaretje. De enige die er niet van geniet... Dat is mijn vriend. Hij rookt zelf niet en is er dus van overtuigd dat het gewoon stinkt. Zelf had ik altijd gezegd dat een lief geen reden is om te stoppen. Vooral om dat hij mij al rokend leerde kennen en dus wel degelijk zo voor mij gevallen is.
Maar bon, na eindeloze domme discussies heb ik toe gegeven. Altijd weer die zelfde argumenten. Diezelfde krijg ik daarnaast ook elke dag te zien op mijn pakje. Dus geef ik toe. Ik vraag me af hoe ik zal reageren. Momenteel valt het stoppen nog niet zo zwaar. Omdat mijn klasgenoten stage hebben, zit ik voornamelijk thuis. Dat zorgt er voor dat ik niet met de rokende mensen aan bushaltes, in de straat, voor schoolpoort geconfronteerd word. Ook ga ik niet op cafe in de week (toch niet deze week). De meeste van mijn rokende vrienden bouwen ook af. Conclusie, als al mijn dagen waren als vandaag, dan wordt het een fluitje van een cent.
Probleem, binnen kort zijn het examens. De grote kunst is om op die momenten ook nog neen te zeggen. Daar komt dan bij dat ik graag zou willen vermageren. Ik heb dus ook al ondervonden dat het stoppen en vermageren niet zo goed samen gaat. Zonder die sigaret krijg ik momenteel vooral verveling. Want wat doe je terwijl je wandeld naar school, terwijl je op cafe iets drinkt, terwijl het pauze is tussen 2 lessen, terwijl je wacht op je bus, ... Je rookt. Als dat roken weg valt zit je natuurlijk met een doods moment. Dit probeer ik op te vullen met eten. Snoepjes, chocola, salami op cafe, ... Het kan niet lekker genoeg zijn. Ook van stress en van negatieve gevoelens ga ik eten. Samen is dit natuurlijk niet zo goed. Als ik alles wat mijn sigaret voor mij doet, vervang door eten. Dan zal ik er kilo's zien bij komen. Ik heb dan nog niet eens vermeld dat sigaretten gewoon eetlust remmend zijn.
Snap je nu waarom ik niet wou stoppen? Na het typen van dit tekstje begin ik me zelf af te vragen of ik hier eigenlijk wel mee door wil gaan. Voor mijn vriend is het echter wel heel belangrijk. Het roken is niet alleen zeer onaangenaam voor hem, het heeft ook groot deel van mijn conditie aangetast. Zelf ben ik ook totaal niet sportief. (Wat vermoedelijk overeenkomt met wat je al van me weet) Hij is dan weer super sport guy en wil mij dus aanzetten om ook te gaan sporten. Het zal je misschien verbazen, maar ik heb echt toegegeven. Ik ben aan het sporten gegaan. Natuurlijk, als ik eens niet kan of ergens anders naartoe wil gaan, vliegt sporten uit mijn week programma. Vermoedelijk heb ik gewoon de juiste sport nog niet gevonden. Dat betekend dus een extra zoektocht.
Het komt er dus in totaal op neer dat ik momenteel 4 taken heb voor mezelf. * stoppen met roken * 10K vermageren (niet niets, maar het is noodzakelijk) * een leuke en intensieve sport zoeken * slagen op de examens.
Vandaag is een goede dag, met goed nieuws, goede voornemens, goede gevoelens... Tot mijn verwondering gaat vandaag alles veel beter. Ik kon lang slapen en mijn taakjes gaan vooruit. Omdat ik een dagje thuis ben, verwacht mama natuurlijk dat ik het huishoudelijke werk wat vooruit help. Ondertussen is het nog niet eens middag en ik ben al door de taakjes heen. Dat betekend dat ik nog een hele dag voor me heb liggen! Ik moet wel toegeven dat ik niet van plan ben te ontspannen. Vandaag voel ik me extreem goed en daar ga ik gebruik van maken.
Natuurlijk ga ik nu eerst eten, dat hoort zo rond het middag uur. Eten is altijd problemen bij mij. Met eten kan ik mijn gevoel perfect uitdrukken. Als het goed gaat met mij, dan eet ik iets gezond. Iets dat goed is voor mijn lijn. Op zich is dat geen probleem, het lastige met dat goede gevoel is dat ik denk dat ik alles kan veranderen in mijn leven. Dat drukt zich uit in het diëeten. Ik ga minder eten en ontzettend gezond, in de hoop dat ik vermager en beter meisje wordt. Je hebt natuurlijk ook de dagen waarop het minder gaat, dan heb ik de neiging om me vol te proppen. Massa's ongezond, vettig en ook zo lekker eten. Dan eet ik zoveel tot ik misselijk wordt van de hoeveelheid. Die 2 gewoontes houden mijn gewicht in stand. Jammer genoeg, wanneer ik een slechte periode heb komen er heel wat kilo's bij, in goede gaan er heel wat kilo's af. Gelukkig valt er momenteel niet te spreken van goede of slechte periodes, eerder van dagen. Hoe hoog ik de ene dag ben, zo laag kan ik de volgende zijn. Het komt er nu dus op aan om de goede dagen te verlengen. Weet alleen nog niet helemaal waar ik moet opletten of wat ik moet doen om dat gedaan te krijgen. Als er iemand tips heeft over hoe dat moet, ze zijn altijd welkom!
Na dat eten ga ik aan het studeren gaan. De klas 2e jaars hebben nu een paar weken stage. Ik zit voor de helf in het 1e en dat betekent dat ik deze paar weken kan gebruiken om bij te werken. Het is allesinds tijd die ik kan gebruiken. In de laatste jaren van mijn middelbaar hoefde ik niet echt iets te doen voor school, alles kwam van zelf. De hoge school is echter iets anders... Dat vraagt ontzettend veel werk en inzet. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik tot 22u 's avonds nog bezig ben. Behalve dan die dagen dat ik echt opgebrand ben, dan kruip ik gewoon achter de tv of in mijn bed. Dat zijn de beste opties op dat moment. Vandaag is er een mogelijkheid om de gemiste uren in te halen. Ik heb nog reflectie verslagen te schrijven, interviews voor te bereiden, enquete uit te werken en natuurlijk nog gewoon te leren voor de examens. Docenten begrijpen niet wat ze ons soms aan doen. Het lijkt wel dat elke docent er van uit gaat dat we alleen taken moeten doen voor zijn vak! Als student kan ik zeggn dat het niet zo is!
Ik hoop dat ik op het einde van de dag het verslag geschreven heb, het interview voorbereid en al 1 hoofdstuk van anatomie afgewerkt. Toegegeven, het is bijna een onmogelijke taak voor mezelf. Maar het is nodig dat alles gedaan graakt, dan maar beetje later werken. bye! X
Wat een gekke gedachte van mij... Ik had afgesproken om naar een fuif te gaan met mijn vriend. Op het allerlaatste moment besloot hij dat het toch niet zo leuk was om met mij mee te gaan. Ik werd afgezet en opgehaald nadien omdat ik bij hem blijf slapen. Zo kon hij met zijn vrienden mee op cafe gaan... Ben ik de enige die hier door in shock is? Je hebt ongetwijfeld wel enige ervaring met lastige, jaloerse, gekwetste vrouwen (ik ben dat alles). Als iemand mij kwetst en boos maakt kan ik wel eens zeer gemene dingen doen. Nu had ik dus het geweldige plan mezelf wat te bezatten. Ik dacht dat ik gewoon wat cocktails zou drinken, licht in de wind te zijn en me dan beter voelen om me boos te maken op hem. Jammer genoeg kwam van dat alles niet veel in huis...
We waren op voorhand al weg geweest waar ik al wat gedronken had, dan mijn Cocktail, dan bier en nog jenever... Je kan al raden dat ik snel over de grens was. Op het einde van de fuif was ik zeer sociaal, kon ik nog amper recht staan en heb ik als kers op de taart moeten overgeven. Natuurlijk kwam juist op dat moment mijn vriend op de fuif. Hij had me al een paar keer proberen smsen, en die had ik niet ontvangen. Je kan dus ook wel stellen dat onze avond totaal anders is afgelopen dan gepland. Hoewel ik gehoopt had mijn woede duidelijk te maken aan hem, was hij ontzettend boos op mij. Wou mij zelf niet aanraken. Behalve al afgewezen als gezelschap om de avond mee door te brengen, werd ik in 1 klap ook afgewezen als partner. Het ging jammer genoeg als een mes door mijn hart. Ik kon niet geloven dat ik zo stom was om mezelf gewoon nog eens laten kwetsen boven op. Heb ik nou elke keer voor...
Op zo'n momenten krijg ik een honger die amper te stillen is. Ik wil dat eten, vettig eten. Dat gaat weer helemaal in tegen mijn perfectie plan. Jammer genoeg heb ik dit al een paar keer zien verschijnen op een blog. Ik vraag me dus af of het werkelijk mogelijk is om perfectie te berijken. Het wil nu juist lukken dat ik geen ijzersterk persoon meer ben. Dan lukt het natuurlijk niet om zo iets vol te houden. Gelukkig had ik deze keer mezelf toch ook een beetje geholpen. Dankzij de alcohol was ik niet instaat iets te eten of iets binnen te houden. Ook vandaag nog is mijn maag zichzelf nog niet. Daar komt dan als fijn detail bij dat ik helemaal niet zoveel kan eten. Ik kan niet ontkennen dat ik er niet gelukkig mee ben.
Gisteren had ik er even geen zin meer in. Het werd zo wat te veel, wat te saai en bijna vervelend. Hoewel studeren op zich al uitdagend genoeg is voor mij, had ik een moment van "Is dit het maar?". Het was echt een moment waar op ik me afvroeg of er ook maar iets spannend in mijn leven zou gebeuren. Ik wil daarmee niet zeggen dat er nog nooit iets spannend gebeurd is, misschien zelfs iets te veel. Enkel, spannende dingen gaan meestal in de negatieve zin. Slechte vrienden, slechte gewoontjes, slechte keuzes. Nu hoopte ik op een positieve spanning. Iets dat ik graag zou vertellen en wat kleur in mijn leven zou brengen. Dat gene dat iedereen wel eens kan gebruiken.
Vandaag was het daar! Daarmee wil ik niet zeggen dat het al gebeurd is, dat zou snel zijn. Ik wil zeggen dat ik het kan beginnen voorbereiden. Een buitenlandse stage. Met zo'n stage kan je alle kanten uit. Ik heb natuurlijk ook een paar veilige keuzes, waaronder Spanje. Voorwaarde is dan wel dat ik Spaans leer. (Gelukkig heb ik tijd) Dan heb je nog een paar avontuurlijke keuzes. Senegal, Nicaragua, Nepal, .... Wie droomt er niet van zo'n bestemming? Eens lekker primitief gaan doen en een levenservaring zo groot als een berg! Vermoedelijk ga ik voor de veilige keuzes. Ondanks het aanbod van internet café's (volgens mijn docent staan er zelf in het regenwoud) ben ik toch iets te gehecht aan mijn laptop en internet. Ik vrees dat ik het niet zou overleven moesten de nachten in een hutje in Senegal mijn laptop aantasten. Daarbij wil ik graag kort op de bal spelen. Ik wil skypen met vrienden, elke avond updates posten, foto's laten zien. Zo'n details maken dat ik geneigd ben voor Spanje te kiezen. Het is er ook warm, men spreek "exotische" taal en de mensen zijn gezellig. Daarnaast kan ik vasthouden aan mijn eigen, vertrouwde laptop.
Misschien is toch ook de prijs in rekening te houden. Zo'n stage buiten Europa, daar mag je al gauw 2000 tot 3000 euro voor opzij zetten. Dat kun je duidelijk een hap uit je budget noemen. De verantwoordelijke vertelde zelf dat sommige stages oplopen tot 5000 euro. Alsof ik me dat kan permitteren. Stages binnen Europa leken al mindere kosten. Al ben ik er van overtuigd dat ik nog steeds zwaar zal moeten sparen. Een voordeel is wel dat ik er totaal zin in heb. Nog 2 jaar voor het zover is... Nog 2 jaar... In die tijd kan ik me ook gerust voorbereiden op stages verder weg.
Die spuitjes, malaria en andere gekke ziektes neem ik er wel bij!
Wat een pijnlijke ontdekking vandaag... Mijn vriend wil het land uit. Niet zomaar het land uit, neen. Hij wil graag naar het noorden van Europa, Noorwegen, Zweden, Finland. Waar wil ik nu net niet naar toe, diezelfde streek. Wat me eerst zo aantrok in hem, haalt me nu bij hem weg. We zijn altijd compleet tegen gesteld geweest. Wat ik fijn vindt, haat hij en omgekeerd. Misschien niet altijd zo extreem, maar daar komt het wel op neer. Zo ben ik dus gek van het warme zuiden met prachtige stranden en open mensen. Hij houdt meer van het koude noorden met knusse warme huizen omringd door rauwe natuur. Als ik over die warme zuiderse landen heb, gaat het bij mij voornamelijk over reizen. Bij hem gaat het in dat geval over wonen. Jammer genoeg is een zuiderse rauwe natuur niet mogelijk voor hem.
Als ik dit rationeel uit typ, dan moet ik tot de conclusie komen dat dit het einde is van mijn relatie. Twee uiterste dromen als deze kunnen niet verzoent worden met een compromis. Toch niet als ik hem echt gelukkig wil maken. Nu blijf ik dus zitten met de vraag, is dit een reden? Ik zou niet willen zonder hem leven, ik ga niet zeggen dat ik niet meer kan zonder hem leven. Ik wil het niet, dat is een eigen beslissing. Over het algemeen hebben we het zeer goed samen. Alleen is deze ontdekking wel een zwarte vlek in mijn droom wereld. Vermoedelijk ook in de zijne. Droomwereld, is anders ook een goed woord. Wie zegt dat wij deze plannen waarmaken, hoeveel kan er niet gebeuren? We worden in deze jaren niet alleen ouder maar ook wijzer, onze mening veranderd. Dus misschien ook de mijne, misschien ook de zijne.
Michael (mijn lief) vernoemde het zelf al "Ik zie wel wat de toekomst brengt". Ik blijf gewoon zitten met het probleem dat ik al 20 ben, mensen op mijn leeftijd maken grote stappen. In mijn vriendenkring blijf ik wat achterop huppelen. Mijn relatie mag niet serieus worden, dan is Michael geneigd om af te haken. Serieus is namelijk niets voor hem, daar is hij nog niet klaar voor. Aan mij wordt niet gevraagd waar ik klaar voor ben. Ik denk niet dat ik echt al wil trouwen of kinderen krijgen... Maar die kleine zekerheid dat er iemand is die voor altijd van je zal houden, ook als je oud en versleten bent. Als de jaren waarin je rimpelloos bent al lang voorbij zijn, er iemand thuis op je wacht.
Zo merk ik nog maar eens... We zien de toekomst zo anders, maar mensen veranderen. Is dit nu het moment waarop ik moet zeggen,"Schat ik moet op zoek naar iemand anders"? Of is dit het moment waarop ik moet afwachten wat het morgen wordt?
Gistere avond besloot ik samen met een vriend het nachtleven nog eens te verkennen. Aangezien we naar de grote stad gingen en beiden op openbaar vervoer moesten rekenen, maakte we het niet te laat. We vonden dit beide een zeer volwassen keuze. (niet slecht voor twee twintigers)
Na in een gezellig restaurant gegeten te hebben, besloten we nog een cafe bezoek te doen. In Brussel, de delirium... (geweldig cafe trouwens, ze schenken 2004 bieren) Aangezien ook saint-V gevierd werd die avond kon je amper een plaats bemachtigen. Naast onze tafel kwamen 4 meisjes plaats nemen. Hoewel ze nog niet gedronken hadden lag hun giegel gehalte hoog. Maar ja, wat kan je er tegen doen. Met hun grappige franse stemmetjes gingen ze uren door... Alles passeerde de revue. Ze roddelde over meisjes op school, gaven hun visie op de relatie van mensen die niet eens aanwezig waren, elk van hun leerkrachten werd afgekraakt. Dankzij de onderwerpen en de manier waarop deze werden aangebracht vermoede wij dat ze 16 waren, ouder kon haast niet. Alles ging zo zijn gangetje... soms kregen we flarden van hun gesprek te horen en lachten ons dus te pletter.
Dan kwam het moment waarop een van de meisjes naar de wc moest... Ze stond recht en wat kwam er te voorschijn... 2 oerlelijke botjes. Haar vrienden gaven hun volledig idee over de botjes. Terwijl het meisje weg was, werd er hard gelachen om haar botjes. Toen het arme kind terug kwam waren ze nog niet klaar. Ze vroegen haar zelfs de botjes nooit meer aan te doen. Van je vrienden moet je het hebben denk ik dan. Zonder zelf hun glas leeg te drinken (jammer van het bier) gingen ze verder op pad. Samen... Het meisje nam het haar vriendinnen niet eens kwalijk!
Is dit nu de jeugd van tegenwoordig? Spenderen zij hun avonden altijd op plaatsen waar ze normaal niet horen? Ik voel me steeds zo oud, alsof ik op plaatsen kom die alleen voor de jongeren bedoeld is. Hiermee wil ik niet zeggen dat ik niet jong meer ben. Maar geef toe, fuiven, festivals, cafe's... De jongeren worden steeds jonger. Dan kunnen we het best niet hebben over de manier waarop ze zich kleden, zich gedragen en de hoeveelheid drank die vloeit. Bij mij klinkt dan steeds het zinnetje "mijne kleine moest het niet proberen".
Kunnen we dit werkelijk tegen houden? Wat als mijn kind op 12 jaar komt vragen of ze al dan niet naar een fuif mag, zal ik neen kunnen zeggen? Zal het verjongen van het uitgaanspubliek blijven aanhouden? Want ik moet zeggen, uitgaan met pubers rond mij is niet echt een boost voor mijn zelfbeeld!
Dit is een moment waar ik al lang naar uitgekeken heb. Mijn volledige tiener jaren heb ik hier op gewacht. 20 Dat klinkt als volwassen. Bijna eng volwassen.
Wanneer je een jaar of 6 bent, maak je de grootste plannen. Persoonlijk zag ik mezelf al voor het altaar staan. Nu is het eindelijk hier. De jaren waar in ik de wereld alleen zou gaan verkennen, zonder mijn ouders een wereldreis maak, een eigen appartement zoek, een job krijg en natuurlijk aan kinderen begin.
En hier ben ik dan. Ik zit achter een pc, betaald door een vakantie job. Niet mijn echte job, want ik studeer nog. Ik zit dan ook op mijn kamertje in ouderlijk huis, door studeren heb ik geen geld voor een eigen stek. En van die wereldreis is nog niet veel in huis gekomen. Laat staan dat ik klaar ben om een gezin te stichten. Gelukkig heb ik een lieve vriend, maar zo ver zijn we nog niet.
Dan begin ik mezelf af te vragen... Ben ik nu mislukt? Heb ik mijn plannen niet kunnen waar maken? Ben ik gewoon realistisch geworden? Zou mijn leven na deze week echt veranderen?
20 en meer
