Mijn sluit staat vast. Zo vast als een muur in de grond staat. Ik heb besloten het op te geven.
In het begin van mijn verhaal heb ik altijd gezegd nooit op te geven, ik spreek mijn eigen dus helemaal tegen op dit moment. In het begin ging alles nog een soort van goed maar nu? Mijn schoolresultaten leiden hieronder, ik slaap bijna nooit nog, ik ben gewoon een levende zombie. Het ergste van al is dat ik blijf eten... Ik weet niet meer hoe ik moet stoppen! Ik krijg niks nog voor school gedaan omdat ik mezelf elke dag moet overtuigen om geen zelfmoord te plegen of ik begin gewoon uit het niets te wenen. Mijn leven is gewoon een puinhoop, niemand die me nog kan helpen, niemand die mij nog kan redden. Het verdrinken en toch blijven ademen zal eindelijk kunnen stoppen. Eindelijk zal ik rust vinden en eindelijk zal ik vrede vinden met mezelf.
Ik ga geen afscheid schrijven want waarom zou ik iets schrijven waar alleen maar leugens instaan over hoe hard ik deze wereld zal missen? Nee, ik hou het simpel en zeg gewoon vaarwel. Geen idioot gedoe of aanstellerij. Het eindigt hier en nu.
Het is nu op dit moment zeven minuten over half één 's nachts. Mijn hoofd zit vol moet gedachten die er eigenlijk niet horen te zitten, maar ach ze willen nu eenmaal niet weggaan. Ik heb het gevoel dat ik vrienden ben geworden met het monster onder mijn bed, of nee die zitten daar niet meer, dat monster zit ondertussen in mijn hoofd. Stemmen die mij achtervolgen alsof ze me ieder moment zouden kunnen ontvoeren. Ontvoer naar een plaats waar ik misschien eindelijk rust ken? wie weet? Ik sta klaar op die stoel met een touw rond mijn nek, klaar om toe te geven aan die verschrikkelijke marteling. Wanneer ik het laatste deel van mijn liedje hoor, "How long will I love? As long are stars are above you, and longer if I may." Schuiven mijn voeten van de stoel en is alles gedaan. Ik heb het me vaak genoeg voorgesteld, hoe ik zou doodgaan, hoe ik me mijn leven zou ontnemen, hoe ik eindelijk die rust zou vind waar ik al zo lag op wacht, op hoop ze ooit te vinden.
Down by the river by the boats where everybody to be alone where you wont see any rising sun Down by the river we will run...
Ik weet niet hoe ik hier moet neerschrijven hoe ik mij nu voel. Het is nog geen drie dagen school en ik wou gisteren al op gaan geven. De drang om niet te eten is zoveel sterker op school dan thuis. Ik weet echt niet wat ik nu voel. Aan de ene kant voel ik mij levenloos en aan de andere kant voel ik mij veel te vol van leven. Ik weet aan de ene kant niet waar ik met mezelf moet blijven en aan de andere kant val ik in een diep diep dal dat nooit ophoudt. Ik weet of ik nog wel leef, of beter gezegd of ik nog wel wil leven. Die ene stap die ik moet zetten, die ene stap kan alles gewoon veranderen. Ik ben aan het verdrinken maar toch blijf ik ademen. Het voelt als doodgaan maar toch blijven leven... Moeilijk maar leefbaar. Toch een beetje althans. Maar ik wil en kan niet opgeven, 1 opdat ik zelf wil dat dit ooit ophoudt en 2 omdat ik anders iemand kwijt geraak waar ik alles bij kwijt kan. Ik weet niet waar dit ooit zal ophouden. Ik weet niet wat er ooit van mij zal worden. En ik weet niet of ik dit allemaal wel kan. Ik weet wel dat ik op dit moment klaar ben om die ene stomme stap teveel te zetten zodat dit alles gedaan is...
...I walk to the borders on my own fall in the water like a stone chilled to the marrow in them bones Why do I go here all alone.
Ik zeg dit nu niet omdat dit blog moeilijk zou doen maar ik ben gewoon helemaal niet in de mood om vandaag lief tegen ieman te zijn. Wat ik dacht dat gisteren zo goed ging is vandaag al lang verleden tijd! Alles wat ik probeer te eten maakt mij helemaal misselijk... Ik wil zo graag alles er terug uit krijgen maar ik mag niet, dit is frustrerend! Op dit moment wil ik niks liever dan van deze wereld verdwijnen. Dit is dus het lastige deel van mijn 'herstel', het willen opgeven maar het niet mogen.
Mijn begin klinkt misschien wel anders maar eigenlijk zeg ik gewoon hetzelfde. Zo origineel ben ik dus. Vandaag was het dus woensdag en ging het best wel goed maar daar is dus ook een reden voor. Ik heb maar 2x in plaats van 3x gegeten vandaag, das alleen maar omdat ik pas om 12u wakker word want vannacht was het half 5 denk ik. Maar! ik heb voor de rest braaf alles gegeten :) Soms denk ik echt hoe het komt dat het niet elke dag zo kan gaan, want dit is zoveel makkelijker! Maarja, een strijd tegen dit is nu eenmaal met ups en downs... En vandaag was het UP! Ik ben echt super blij :) Nu blijft vannacht mijn nichtje slapen en ga ik weer veel te veel gaan eten van oreodingen, hopelijk komt dat morgen wel goed!
See you tomorrow, geef nooit de strijd hier tegenop want alles komt ooit wel goed.
das toch hoe ik in gedachten had om te beginnen. Beginnen de meeste mensen zo niet als ze ergens hun verhaal opschrijven? Om het te doen lijken of ze toch ergens tegen praten? Niet dan? Een half uur geleden ben ik op het idee gekomen om een blog aan te maken, zodat ik mijn verhaal ergens kwijt kan terwijl ik geen idee heb hoe ik hieraan moet beginnen.
Op het moment is half 12 en dus nog altijd de 29ste oktober. Twee weken geleden had ik eindelijk gedurfd om tegen een vriendin van mij te vertellen hoe ik mij nu werkelijk voelde, en gelukkig probeert ze mij nu te helpen. Dat is de reden van dit blog! Ik kan mijn kwaadheid niet meer kwijt dus dacht ik, misschien kan je het aan de wereld vertellen? Niet dat ik aan iedereen wil vertellen hoe moeilijk ik het heb in mijn leven, nee, ik wil laten zien dat je die moeilijkheden hoe dan ook kan overkomen! Iedereen die dit nu leest vraagt zich waarschijnlijk wel af over welk probleem ik het nu heb. Wel, het gaat over een eetstoornis... Ik ben hier wel nooit voor naar een dokter geweest dus weet ik eigenlijk niet of ik het zo mag noemen maar ik weet op dit moment geen andere benaming hiervoor. Drie jaar geleden is dit allemaal begonnen, 1 september 2010, het keerpunt in mijn leven. Sinds dat jaar ben ik begonnen met mezelf uit te hongeren om geen enkele goede reden eigenlijk! Ik vond mezelf waarschijnlijk gewoon te dik? Ik weet het allemaal niet meer zo goed, maar ik weet wel nog goed hoe mijn leven er de afgelopen twee jaar heeft uitgezien. Het ging van heel veel eten tot 1x op een dag eten en even daarna niks meer want alles wat ik at, daar zorgde ik wel voor dat het er terug uit kwam op eender welke manier... Dus kort samengevat: ik eet maar 1x op een dag en alles wat erin zat moet er uiteindelijk ook terug uit! Zo ziet mijn leven er al een tijdje uit, elke dag opnieuw. En twee weken geleden heb ik het eindelijk gedurfd om alles tegen een vriendin hierover te zeggen. Het eerste wat ik voor haar moest doen was een week opschrijven wat ik op een dag at. Dit was zo verschrikkelijk frustrerend omdat ik veel te veel at naar mijn goesting. Ik heb ook nog nooit zoveel op een week moeten overgeven omdat ik zo kwaad op mezelf was! Einde van die week eindelijk bereikt blijkt dat mijn eetpatroon super onregelmatig is. Natuurlijk had ze helemaal gelijk want ik at heel de dag niks en eens ik begon te eten stopte ik niet meer. Nu na die week heb ik eigenlijk een week rust gehad want ze ging een schema maken waarin stond hoe ik terug moest beginnen eten. En in die week ging ik gewoon verder met wat ik al drie jaar doe. Maar toen kwam mijn nieuwe opdracht... Drie keer op een dag eten waarvan alles ook nog is moest binnenblijven of ze zou me niet meer willen helpen. Vandaag is mijn vierde dag dat ik dit doe en ik ben kapot. Ik geef toe aan al het eten dat ik kan krijgen en dat mag ik niet doen want misschien een uur nadat ik zoveel gegeten heb komt het schuldgevoel. Het nadeel nu is ik mag niks meer doen om dit te doen stoppen dus word ik eigenlijk een soort van gek want ik ben in een constant gevecht met mezelf. Zou ik nog meer eten of zou ik overgeven? Geen van beide is een optie dus moet ik iets anders gaan doen. Ik moet er voor zorgen dat ik heel de dag bezig ben met iets want anders lukt dit helemaal niet. Ik lig nachten wakker tot 4u 's morgens omdat ik teveel pieker hierover of omdat ik niet moe ben en me dus moet bezighouden zodat ik niks idioots ga doen zoals nog meer eten of over gaan geven. Ondertussen ben ik ook al 3kg bijgekomen, mijn hoofd is gewoon de hel zelf op dit moment! Het is nu iets na 12 en dus niet meer de 29ste oktober en dat wil zeggen dat ik nog een dag heb overleeft in het 'genezingsproces' van mijn eetstoornis.