Het is dus denk ik dat ik over mijn zussen zal schrijven. Voor alle
duidelijkheid ze zijn niet mijn allerliefste. Ik haat ze.
Ik heb 2 zussen. D.
is de jongste. L. de oudste. Met D. verschil ik 2 jaar en met L.
1jaar.
Ik heb het meest te
vertellen over L.. Ik haat haar het meest van alles. Ik verafschuw haar meer
dan mezelf.
Zij is nu 19. Ze is
al het huis uit van haar zeventiende. Iedereen kent wel BZW(begeleid
zelfstandig wonen)
Wel zij deed daar aan
mee, maar voor ze daarbij terecht kwam is er heel veel gebeurd. Toen ik
een kind was, mocht ik nooit met haar spelen, haar noch aanraken. Toen we ouder
werden werd het veel erger. Ze pestte me, ze schold me uit voor alles en nog
wat. Maar op een keer werd ze boos en ze heeft negen maand niet meer tegen mij
gesproken. Dat was echt een hel. Iedere keer ik iets zei, herhaalde ze het. Het
werd zelfs zo erg dat ze aan iemand die ze kende had gezegd dat ze mij moest
slaan, en die vriendin deed dat nog ook! Ze is nu al meer dan een jaar alleen
gaan wonen. Dat gebeurde toen mijn ouders eindelijk doorhadden dat ik er niet
meer mee kon leven. Mijn ouders hebben haar dan uit het huis gegooid en er is
veel geruzie geweest met mijn familie. Ze trokken bijna allemaal de kant van
mijn zus en natuurlijk leek ik dan de boosdoener.
Ik ben nu, een jaar
later, veel gelukkiger in dat opzicht. Ze komt nu nog 1 keer in de week op
bezoek en voor mij is dat genoeg. Zelfs als ze komt kan ze het niet laten om me
te pesten of een steek te geven. En gelukkig moet ik er niet meer mee leven. J
Omdat het nog maar de eerste keer is dat ik blog, ga ik beginnen met een paar gedichten die ik zelf heb geschreven
ik was ooit zo gelukkig
echt nooit alleen
tot er veel veranderde
en jij van ons wegging
de tijden waren anders
de tijden zijn nu grijzer
ik mis je zo en toch
ik heb me prima kunnen redden
tot ik alles beu was
in niets meer zin had
niets mij interesseerde
en niemand mij begreep
toch zal alles anders zijn
na een lange, lange tijd
net zoals vroeger zal ik terug gelukkig zijn.
Dit gedicht gaat over mijn vader die mijn 2 zussen en ik in de steek liet toen ik 10 jaar was.
Mijn mama vloog het huis uit en we gingen om de 2 weken op bezoek. tot op het moment dat zijn vriendin zei dat hij moest kiezen tussen zijn kinderen of haar. Toen leek het voor hem logisch om voor haar te kiezen. dus heb ik hem sindsdien niet meer gezien. (ik ben ondertussen bijna 18) Het lijkt misschien niet lang, maar toch had ik het gevoel dat er iets ontbrak. Natuurlijk heb ik een lieve stiefvader (waar ik het waarschijnlijk nog regelmatig over zal spreken) maar toch.. Ik miste hem terwijl mijn andere zussen hem verafschuwden. (wat later dan ook niet waar bleek te zijn) Maar nu heb ik totaal geen behoefte meer aan hem.
Het volgende gedicht is iets totaal anders
nog nooit zoiets moois meegemaakt,
nog nooit iemand aangeraakt.
veel mensen gekwetst,
is al wat nu nog rest.
stokoude herinneringen,
grote leegte in mijn hart.
bloedmooie dingen,
t'blijft zo verward.
onbereikbare liefde,
gekerft en gebrand.
het enige wat nog rest,
is liefde lang 1 kant
Dit gedicht gaat over de liefde, dat was duidelijk. Maar het gaat over de gevoelens van een leerling tot een leerkracht. Natuurlijk is dat wettelijk verboden, maar iedereen weet dat je niet kan kiezen op wie je verliefd wordt. Ze was een leerkracht waar ik vier jaar lang les van kreeg. In de vakantie (toen ik wist dat ik geen les meer ging hebben van haar) heb ik haar een mail gestuurd waarin alles stond dat ik ooit wou zeggen. Ik was langer dan 2 jaar op haar verliefd geweest. Ik kreeg gevoelens omdat ze me steunde en me altijd goede moed gaf. Ze wist alles van mij.(tot mijn diepste geheim)
Nog een laatste punt op de agenda. Ik heb enkele minpunten en ik wil ze graag mededelen voor ik deze blog start.
Ik ben lesbisch (leg ik nog wel uit waarom en zo)
Ik ben niet slank en niet mooi ( maar ik heb er mee leren leven en doe er dus niets meer aan)
Mijn karakter is ook niet zo prettig en ik kan totaal niet zingen ;)
