T, ik kan het niet meer aan. Ik kan het geruzie tussen u en
lolo niet meer aan. Ik kan de 1nachtseks niet aan. Ik kan mijn klas niet aan.
Ik kan mijn richting niet aan. Ik word gewoon zot van alles. Ik voel mij al
niet goed bij wat er aan de hand was en dan is er nu ook dit. NEE!!! Ik kan het
niet meer. IK word het beu; IK probeer alles te doen om jullie samen te krijgen
en op de een of andere manier slagen jullie er beiden in om het te verbrotten,
dus ik hoop dat jullie hierdoor hebben bijgeleerd. Ik kan er niet aan doen. Het
was gewoon een keuze die al lang op mijn tong lag. IK begrijp echt niet waarom
jullie niet gewoon een koppel kunnen zijn. EN LOLO het maakt niet uit of je
verschilt. Luister naar wat ik te zeggen heb, want het is niet altijd
achtelijk!!! Het maakt niet uit hoeveel je verschilt, of wat je verschilt als
je er maar kunt mee omgaan en met elkaar een gulden middenweg kunt vinden
tussen beide. T ik heb het u al gezegd en ik zeg het nog eens! Ik kan het niet
aan om weer in een depressie te belanden. Ik heb het vorige keer bijna niet
overleeft en sindsdien heb ik bijgeleerd, dus alstublieft doe mij dit niet aan.
Ik heb het ook al tegen j gezegd. Ik kan het echt niet aan. En trouwens, ik
weet nog altijd niet zeker of ik zwanger ben!! En dan nu nog met uw neef erbij.
Trouwens, ik kom nu schrijven omdat ik net seks heb gehad en hij me er heeft
uitgegooid. Dus, Ik ben niet meer waard. Jij daarentegen, jij bent het
geweldigste, liefste, sociaalste, openlijkste, meisje dat ik ken! Jij bent meer
waard dan wie ook! Jij bent echt een prachtmeid! Maar weet je wat ik niet
begrijp? Is dat jij en lolo overal problemen blijven zoeken! Kunnen jullie nu
niet gewoon zonder problemen voortdoen. Aan het nu denken en niet, wat gebeurd
er binnen een minuut, of dag, maand, jaar of eeuw, of wat als het nu nooit
gebeurd!!!! Dat weet je niet! Wie weet kan je ondanks je verschillen toch nog
zoveel bereiken samen!!
Ik denk dat we het best ook even over school hebben. Mijn
klas is echt kut! Ze doen grof tegen leerkrachten, ze roepen, en dan
verwachten ze nog dat ze als volwassenen behandelt worden!!?? Dat begrijp ik
echt niet! Als zij kinderachtig doen, krijgen ze toch ook een kinderachtig
antwoord terug? Trouwens de richting is niet voor mij! Ik kan het echt niet
aan! Ik begin te wenen! Ik zeg tegen iedereen omdat ik niet weet wanneer hij of
zij dood gaat, maar eigenlijk is het gewoon dat het mij doet denken aan E.!
Ik mis haar toch zo! Ik denk nog iedere dag aan haar! Vooral nu pépé r. en
j. zijn gestorven! Ik kan het niet, ik kan niet met dood omgaan! Ik ben
totaal niet bang van dood! Alleen als het bij iemand anders gebeurd! Ze betekende
alles voor mij! Ik steunde haar, ik was er voor haar als ze nodig heb!! En toch
zit ik met zon schuldgevoel! Na 3jaar zon schuldgevoel!! Alemaal omdat ik
3weken niet bij haar was geweest voor ze stierf! Ik heb nooit afscheid kunnen
nemen! Dat neem ik mezelf nog altijd kwalijk!
Mevrouw EDR; de liefste, hartverwarmendste mens
van de hele wereld! Een paar gedichtjes voor tussendoor!!
Vandaag ga ik het hebben over de zelfmoordpogingen die ik al heb meegemaakt en waar ik niet echt spijt van heb.
Maar voor ik daar aan begin moet ik nog iets toelichten omdat het toch van groot belang was is mijn keuzes.
Vanaf mijn 8jaar werd ik misbruikt door mijn neef.
Hij is een jaar jonger en daarom begrijpen de meeste mensen niet hoe dat kan gebeuren. Maar wat men niet weet over hem is dat hij goed kan manipuleren. Hij kan 2 stenen doen vechten. Hij en zijn familie kwamen de zondag altijd bij ons thuis. We speelden dan alstijd op de kamer. Hij wou altijd doktertje doen. Hij zat dan aan mij en ik mocht geen geluid maken. Maar naargelang we ouder werden, speelden we meer buiten. We gingen een spel doen waar we papier en stylo's en zo nodig hadden, dus hij stuurde mijn zus er om. Toen hij de deur van het huis hoorde dicht vallen zei hij dat ik op mijn knieen moest zitten. Natuurlijk wou ik niet want ik wist wat er zou volgen. Hij trok mij aan mijn haar naar beneden, deed zijn broek open en beval hem te pijpen. Toen ik wou roepen zei hij dat ik niet moht omdat hij dan alles ging vertellen. Ik dacht dat het allemaal mijn schuld was dus ik deed het dan maar. Dit gebeurde bijna iedere week. Toen ik naar het 2de middelbaar ging kwam hij naar dezelfde school. Ik durfde hem niet aankijken. Toen ik in het 4de middelbaar zat had ik voor mijn goed rapport een nieuwe gsm gekregen. Ik stuurde oautomatisch mijn nummer naar iedereen, waaronder hij ook. Later stuurde hij mij dan nog een bericht dat ik naar het bos moest komen om te praten. De communicatie was nog nooit eerder via sms verlopen dus ik dacht dat hij ermee wou stoppen. Wat dus niet het geval was, want het was weer hetzelfde.
Maar zijn moeder had zijn berichten gelezen en wist dat er iets aan de hand was. Ze belde naar mijn moeder en een paar uur later zaten we allemaal aan tafel. Hij zei dat er niets was gebeurd en ik durfde het woord pijpen niet over mijn lippen krijgen.
Mijn mama noemde mij ziek in mijn hoofd omdat hij zei dat het allemaal mijn schuld was, dat ik ermee begonnen was en ik niet wou stoppen. Maar toen mijn stiefpapa mij zei dat het om mijn eigen bestwil was dat ik precies zei wat er gebeurde heb ik het maar gezegd. Ze geloofden mij nog altijd niet, dus ik was alles kwijt. Mijn nieuwe gsm waar ik zo hard voor had gewerkt, maar vooral het vertrouwen van mijn ouders. Ik moest de hele grote vakantie op mijn kamer blijven en mocht alleen maar naar beneden om te eten en om naar toilet te gaan. Dat was het ergste van dat hele jaar.
Maar nu de zelfmoord. De eerste keer probeerde ik mij op te hangen in mijn kamer, wat niet was gelukt. Ik kan mezelf er niet van overtuigen dat het mijn schuld niet was. (wat ik ondertussen al beter weet)
De 2de keer had ik bijna van de brug gesprongen, maar de politie hield mij tegen. Dat had te maken met dat, mijn zus, en mijn ouders.
De derde keer zal binnenkort volgen. Ik heb verschillende redenen en ik weet niet hoe lang ik het nog vol houd. Ik hoop nog een tijdje, maar nu ben ik bang dat er nog iets erger is. Ik ben bang dat ik zwanger ben...
Ik heb het gevoel dat ik nog wat moet toelichten over mijn familie. Ik heb dus 2 tussen. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik tien jaar was. Mijn vader werkte dag in dag uit. Hij spendeerde nooit aandacht aan ons. Als er een verjaardag was liet hij iemand anders een cadeau kopen. Hij had een vriendin toen hij en mijn moeder nog samen waren. Hij ontmoette haar via internet. Mijn mama had ook iemand ontmoet. Maar mijn vader stak alles op haar. Zij vloog het huis uit. Wij moesten bij onze vader blijven. Om de twee weken mochten wij bij mama gaan tot zij een nieuw huis had gevonden. Toen was het omgekeerd. Met vader deden we niets. Hij ging nog altijd gaan werken en iedere dag waren we bij onze grootmoeder. Op een dag besloot de vriendin van mijn vader dat hij kon kiezen. hij koos voor haar. Maar wat ik niet wist tot voor een jaar was dat hij mijn oudste zus niet had opgegeven. Ze bleef hem zien, wat ik gewoon grof vond. Nu begrijp ik het beter, ze hebben hetzelfde karakter. Wij bleven bij mama. Tot er iets nieuws gebeurde. Mijn mama haar vriend had ht gedaan gemaakt en mijn mama pleegde voor de eerste keer zelfmoord. Natuurlijk lukte het niet. Ze lag in het ziekenhuis en beloofde dat ze het NOOIT meer opnieuw zou doen. Toen heb ik mijn mama voor de eerste keer zien wenen.
Er ging een half jaar over voor ze iemand nieuw ontmoette. Wij gingen bij hem wonen. Maar hij was niet de perfecte man. Hij ging iedere avond op cafe en kwam met andere vrouwen thuis. Hij was altijd zat en heeft mijn mama zelfs eens bedreigt met een mes. Mijn mama was het beu en besloot toen voor de 2de keer zelfmoord te plegen. Ze was net op tijd en ze is naar het ziekenhuis gereden. Wij gingen bij een nokel wonen. Maar die bleek dan verliefd op mijn mama. Dus toen mijn mama dat doorhad gingen we terug verhuizen. Mijn mama had dan een huis gevonden waar ik en mijn zussen samen met mijn mama woonden. (Ondertussen woonde mijn meme nog bij mijn vader) Maar hij besloot haar buiten te gooien Toen woonden we ongeveer een week in ons nieuwe huis. Mijn mama was zo vriendelijk dat ze mijn meme in huis heeft genomen. Maar er was te weinig plaats dus mijn mama ging bij haar vriend wonen. Mijn meme en wij wonen nu nog altijd in het huis. Toen begon de ruzie met mijn zus en mijn mama kon de ruzies niet meer aan en pleegde voor de derde keer zelfmoord. Het lukte weer niet en gelukkig voelt ze haar al veel beter sinds mijn zus weg is.
Het is dus denk ik dat ik over mijn zussen zal schrijven. Voor alle
duidelijkheid ze zijn niet mijn allerliefste. Ik haat ze.
Ik heb 2 zussen. D.
is de jongste. L. de oudste. Met D. verschil ik 2 jaar en met L.
1jaar.
Ik heb het meest te
vertellen over L.. Ik haat haar het meest van alles. Ik verafschuw haar meer
dan mezelf.
Zij is nu 19. Ze is
al het huis uit van haar zeventiende. Iedereen kent wel BZW(begeleid
zelfstandig wonen)
Wel zij deed daar aan
mee, maar voor ze daarbij terecht kwam is er heel veel gebeurd. Toen ik
een kind was, mocht ik nooit met haar spelen, haar noch aanraken. Toen we ouder
werden werd het veel erger. Ze pestte me, ze schold me uit voor alles en nog
wat. Maar op een keer werd ze boos en ze heeft negen maand niet meer tegen mij
gesproken. Dat was echt een hel. Iedere keer ik iets zei, herhaalde ze het. Het
werd zelfs zo erg dat ze aan iemand die ze kende had gezegd dat ze mij moest
slaan, en die vriendin deed dat nog ook! Ze is nu al meer dan een jaar alleen
gaan wonen. Dat gebeurde toen mijn ouders eindelijk doorhadden dat ik er niet
meer mee kon leven. Mijn ouders hebben haar dan uit het huis gegooid en er is
veel geruzie geweest met mijn familie. Ze trokken bijna allemaal de kant van
mijn zus en natuurlijk leek ik dan de boosdoener.
Ik ben nu, een jaar
later, veel gelukkiger in dat opzicht. Ze komt nu nog 1 keer in de week op
bezoek en voor mij is dat genoeg. Zelfs als ze komt kan ze het niet laten om me
te pesten of een steek te geven. En gelukkig moet ik er niet meer mee leven. J
Omdat het nog maar de eerste keer is dat ik blog, ga ik beginnen met een paar gedichten die ik zelf heb geschreven
ik was ooit zo gelukkig
echt nooit alleen
tot er veel veranderde
en jij van ons wegging
de tijden waren anders
de tijden zijn nu grijzer
ik mis je zo en toch
ik heb me prima kunnen redden
tot ik alles beu was
in niets meer zin had
niets mij interesseerde
en niemand mij begreep
toch zal alles anders zijn
na een lange, lange tijd
net zoals vroeger zal ik terug gelukkig zijn.
Dit gedicht gaat over mijn vader die mijn 2 zussen en ik in de steek liet toen ik 10 jaar was.
Mijn mama vloog het huis uit en we gingen om de 2 weken op bezoek. tot op het moment dat zijn vriendin zei dat hij moest kiezen tussen zijn kinderen of haar. Toen leek het voor hem logisch om voor haar te kiezen. dus heb ik hem sindsdien niet meer gezien. (ik ben ondertussen bijna 18) Het lijkt misschien niet lang, maar toch had ik het gevoel dat er iets ontbrak. Natuurlijk heb ik een lieve stiefvader (waar ik het waarschijnlijk nog regelmatig over zal spreken) maar toch.. Ik miste hem terwijl mijn andere zussen hem verafschuwden. (wat later dan ook niet waar bleek te zijn) Maar nu heb ik totaal geen behoefte meer aan hem.
Het volgende gedicht is iets totaal anders
nog nooit zoiets moois meegemaakt,
nog nooit iemand aangeraakt.
veel mensen gekwetst,
is al wat nu nog rest.
stokoude herinneringen,
grote leegte in mijn hart.
bloedmooie dingen,
t'blijft zo verward.
onbereikbare liefde,
gekerft en gebrand.
het enige wat nog rest,
is liefde lang 1 kant
Dit gedicht gaat over de liefde, dat was duidelijk. Maar het gaat over de gevoelens van een leerling tot een leerkracht. Natuurlijk is dat wettelijk verboden, maar iedereen weet dat je niet kan kiezen op wie je verliefd wordt. Ze was een leerkracht waar ik vier jaar lang les van kreeg. In de vakantie (toen ik wist dat ik geen les meer ging hebben van haar) heb ik haar een mail gestuurd waarin alles stond dat ik ooit wou zeggen. Ik was langer dan 2 jaar op haar verliefd geweest. Ik kreeg gevoelens omdat ze me steunde en me altijd goede moed gaf. Ze wist alles van mij.(tot mijn diepste geheim)
Nog een laatste punt op de agenda. Ik heb enkele minpunten en ik wil ze graag mededelen voor ik deze blog start.
Ik ben lesbisch (leg ik nog wel uit waarom en zo)
Ik ben niet slank en niet mooi ( maar ik heb er mee leren leven en doe er dus niets meer aan)
Mijn karakter is ook niet zo prettig en ik kan totaal niet zingen ;)
