Seb schrijft

06-01-2012
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De laatste blog
Het moest er ooit wel eens van komen. Water blijft niet eeuwig stromen; en van woorden wordt je keel al snel veel te dorstig. Ik heb dan ook besloten er hier mee op te houden.

Een trouwe fan had vast al bemerkt dat de blog tegenwoordig ietwat minder vaak aangevuld werd. Geen tijd, en vreemd genoeg, hoe het te zeggen, minder goesting/nood/drang om het bij elkaar te pennen. Mijn blog was om Parijs te verhalen, wat hij ook fantastisch goed gedaan heeft. Maar London is anders. Parijs was mijn studentikoos Erasmusavontuur, maar hier in London begint het (al even avontuurlijke) volwassen leven zachtjes op de deur te kloppen. Over studentikoze avonturen kan je verhalen vertellen; wat betreft het dagelijkse leven kom je er met een "hier alles goed" vaak wel. Niet dat er minder te vertellen valt; maar een jaartje meer brengt ook het besef dat meer woorden niet altijd meer te zeggen hebben.

Geef nu toe; het was ook een mooi moment om te stoppen. Einde van het oude jaar, begin van het nieuwe, met de paar dagen vertraging die ik traditioneel verplicht was aan mijn schrijfschepsel. Zo typisch om nu goeie voornemens te maken, en proberen op te houden. Ook ik; ik heb gisteren nog eens gekookt (zelfs een nieuw Sebastiaan-eet-in-30min-recept!), en vandaag zelfs grote inkopen gaan doen in de grotere, goedkopere en vooral verder afgelegen supermarkt. Zelfs een folder gaan halen van een fitnessclub! Maar bij deze voer ik ook een nieuwe traditie in; naast dingen die je zou moeten doen kies je elk jaar ook iets dat je niet meer hoeft te doen. Niet uit luiheid natuurlijk (alsof ik het tegen mijn zin deed)! Het was zowaar even lastig om een punt achter deze site te zetten.

Zo'n ding groeit een beetje aan je. Drieënvijftig berichten, van gemiddeld een pagina lang. Ik had evengoed nog eens een thesis geschreven, maar dat ga ik niet te luid zeggen. Er kleeft redelijk wat vingereelt aan deze pagina, en er zwerft een horde mooie herinneringen in rond. Maar dingen groeien nu eenmaal aan en van je af; het was leuk, en het is nu gedaan. Punt andere lijn.

Ga ik nog dingen schrijven? Uiteraard. Zoals ik al zei; je mag iets schrappen van je lijstje, maar er moet ook iets bijkomen. Hoewel wat precies voorlopig nog een geheim blijft (ook voor mij). Wat wel geweten mag zijn; alleszins al een nieuw kersttheater voor de nichten en neven. Voor de niet-kenners; volgend jaar brengt de laatste generatie Leenknegt (hoewel, tegen dan de voorlaatste!) een eigen interpretatie van het Kerstverhaal! Diegenen die eer hadden de eerste editie van dit (vorig?) jaar te kunnen bijwonen, kennen reeds de geheimen van ons succes; wij compenseren ons acteertalent ruimschoots met pathos, zelfspot, West-Vlaamsche Kinnekes Jezus en Monty Pythonische Engelen Gabriël. Nog een nieuwe nieuwjaarsbrief trouwens ook; een goede nonkel heeft er nog eentje te goed van mij. Ik verklaar trouwens bij deze de Kerstvakantie tot een veel te stressvol verlof! Die hordes familie, vrienden en kennissen die je wil bezoeken, die bergen hapjes, buffetten en plats die je niet kan weerstaan te verzetten en niet in slaagt nadien weer af te vallen, die kerstboomhoeken vol cadeau's die je al te vaak moet kopen en maar af en toe kan krijgen... Bij deze een nog voornemen voor mezelf; minder Kerstmis = beter Kerstmis. :)

Wat zal er met de blog gebeuren? Voorlopig blijft hij nog even online, en hoogstwaarschijnlijk zal het continu dementerende Internet dan wel zijn werk doen. Voor dat moment zullen alle teksten en foto's nog opgeslagen worden op een veilige locatie, misschien duiken ze ooit nog eens op.

Alleszins nog eens een dankjewel om mijn stukjes te willen lezen. Ik heb ooit eens gedacht een blog te wijden aan de "lezers"; ik heb hier nog altijd wat interessante statistieken over jullie, op ware Big Brother-wijze afgehaald door Bloggen.be van uw systeem. Geen zorgen, niets te opzienbarend (grootte van schermen waarop u mijn blog bekijkt en zo), misschien ook maar best dat ik die blog nooit aangevat heb.
 
Maar toch, en nogmaals; mercikes, ik hoop dat u zich gejeund heeft, en vanaf heden dus niet meer tot blogs maar tot mails, sms, telefoontjes, of kaartje.

Prettig Kerstmis en Gelukkig Nieuwjaar,
Sebastiaan Leenknegt

06-01-2012 om 01:15 geschreven door Seb  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
19-12-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Lang geleden
Klik op de afbeelding om de link te volgen Het is lang geleden. Vreemd toch, hoe mensen plots prioriteiten verleggen. Kennelijk heb ik een maand lang geen uurtje tijd kunnen vinden om mijn blog aan te vullen; het zegt wel redelijk wat over vorige maand. Maar geen vervelende nonsens over de stress van architectuurscholen nu. Het is gedaan, het is goed afgelopen, en daarmee basta.

Wat is er allemaal gebeurd?

Ten eerste veel werken, helaas veel meer dan feestjes, en helaas valt daar veel minder interessants over te vertellen dan over die feestjes. Ik denk dat ik bij deze mijn record nachtje doorsteken gebroken heb; tot 7u 's ochtends, één uurtje slapen, en dan de taxi rechtstreeks naar de jury. Nog een semester en ik mag me bij het illustere gezelschap aansluiten dat trots mag zijn op minstens één presentatie zonder voorafgaande slaap...

Ten tweede; veel feestjes, maar helaas veel minder dan werken, en helaas ten gevolge van die feestjes veel genante foto's op Facebook. Ik vervloek hierbij Apple, en hun verschrikkelijk apparaat IPhone; je kan er niet enkel foto's mee trekken maar ze ook nog de avond zelf op Facebook zetten. Vroeger kon je rekenen op een beetje goodwill en gezond verstand van je maten als ze ontnuchterden en besloten om vorige avond toch maar niet aan de hele wereld bekend te maken... Geen kans daarop nu, we leven vanaf nu allemaal in de dictatuur van instant Big Brother, trademark by Apple+Facebook. Ik ben er nog niet aan gewend geraakt (vandaar al die foto's), en weet niet zeker of ik er ooit aan wil of kan wennen. Sebastiaan zal altijd Sebastiaan blijven; hoogstens zal hij eens leren op feestjes zélf foto's te trekken, en zijn vrienden dan het plezier terug te doen. Wederzijdse chantage; het houdt de beste vriendschappen samen. :)

Ten derde; Sinterklaas! Ondanks hun overmatig Facebook en IPhone-gebruik ziet Sebastiaan zijn vrienden nog steeds zeer graag, en hij heeft dus een brief naar de Sint geschreven omdat ze voor de rest toch zo braaf zijn, en vooral, zodat ze de Sint zouden leren kennen. Ik ben tot de onthutsende vaststelling moeten komen dat de rest van de wereld de goede man kennelijk niet kent. Meer zelfs, verschillende pogingen om het uit te leggen draaiden uit op ronduit beledigende reacties. Waar de ene dacht dat het een kopie van Santa Claus was, zag de andere er zowaar racistische en politiek incorrecte dingen in (witte, oude bisschop met jonge, zwarte helpers, tegenwoordig heb je niet veel meer verbeelding nodig). Gelukkig smeltten op de ochtend van 6 december hun ideologische vooroordelen als ijs voor de zon; voor een hoopje snoep en chocolade zet een mens al graag eens z'n principes aan de kant. :)

Ten vierde; bezoek! Niet alleen blijf ik schoon volk ontvangen, ik moet hier een redelijk strakke agenda beginnen aanleggen om al die bezoeken te kunnen inplannen. Nu al zit februari overboekt; een ware enfilade van schoonzussen, broers en allerhande ouders komt hier mijn deur platlopen. Mij niet gelaten; Sebastiaan houdt van gezelschap, heeft altijd slaapplek (ook al wordt het soms wel vrééd gezellig :p), en ziet zijn voorraad Duvel weer gestaag aangroeien. Voor wie de grap over de Duvel niet snapt; het tarief van Hotel Leenknegt is 1 Duvel per nacht per persoon, het is maar dat u het weet. Ander bier is trouwens wel toegelaten, op voorwaarde dat u goede smaak heeft.

Ten vijfde; thuis! Niet alleen dat ik naar huis kom, maar Sebastiaan heeft besloten om zich weer op de woningmarkt te begeven, samen met een paar van zijn beste vriendjes, kwestie van een nieuw nestje te vinden om samen gezellig te maken. Maar nog geen voorbarige onthullingen, London is too unforgiving wat betreft appartementen vinden, en succes is nog niet zeker. We houden u op de hoogte waar de slaapzak terecht zal moeten komen als u besluit het Kanaal over te steken!

En tenslotte, opnieuw maar dan anders, thuis! Sebastiaan komt naar huis, en hij ziet er wel naar uit. Zoals de titel het al zei; lang geleden, te lang geleden. Ik heb besloten er iets aan te doen, ik zie jullie allen met Kerstmis!

Groetjes,
Sebastiaan

19-12-2011 om 02:06 geschreven door Seb  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
19-11-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Over hard werken
Klik op de afbeelding om de link te volgen Op zonnige zaterdagen als deze is het soms wel eens interessant na te denken in wat voor een wereldje je leeft.

Ik spendeer mijn dagen tegenwoordig in een middelgrote kantoorruimte, ergens in een achterstraatje in London, en naar het schijnt deel van een redelijk goede architectuurschool. Zo lijkt het althans als ik naar de bar loop achter mijn koffie; maar eens terug in mijn studio, is dat geen punt meer. We zijn er met dertig, daar in onze 'studio' (een mooi woord voor klas), en we noemen onszelf EmTech. Naast ons, boven ons, onder ons zijn er andere, gelijkaardige groepen aan het werk, die naar al even obscure codewoorden als "H&U, LaUrb, DRL en Interprof" luisteren. Wij verschillen van hen op een manier die enkel wij en hen begrijpen, en ik zal u dan ook de uitleg besparen.

Wij (die dertig, en op hun eigen manier ook die andere groepen) zijn behoren vast tot de meest fanatieke mensen op aarde. Niet dat we daar actief mee bezig zijn, geen karmasessies/hoogmissen/bevlogen toespraken in onze ruimte. Maar de feiten zijn er wel; wij werken in de week van 9u30 's ochtends tot 10u 's avonds, en dan is het een rustige week. Op weekends zetten we door en zijn we ook op zaterdag en zondag in die ruimte te vinden. Weekendjes met de vriend/vriendin worden zeer meticuleus rond de studio-agenda heen gepland, die trouwens van week tot week veranderd. En dat alles voor iets abstracts als "architectuur", waarvan wij u niet eens kunnen zeggen wat het juist is of zou moeten zijn.

Wat doen wij dan? Wel, terwijl buiten de wereld op een werkelijk feestelijk ritme om zeep gaat, zijn wij druk bezig na te denken hoe wij die aardkloot dankzij de architectuur nu eens gaan redden. Computers brommen er de hele tijd, en genereren er het soort sensuele vormen waar vele dames jaloers op kunnen zijn. Maar wij zijn niet vriendelijk voor sensuele dingen (behalve dames); in éénzelfde beweging worden die dingen onderworpen aan virtuele aardbevingen, gevangen gezet in digitale windtunnels en fel gekleurd door veronderstelde warmteverliezen. Naast die computer zit meestal een uitermate geconcentreerde student te klooien met papier, plastic, metaal, textiel, wat dan ook, en die student zal op gezette tijden een eureka-kreetje uiten; "It works! Maybe..." Diep in de kelders zitten andere studenten gekluisterd aan high-tech machines; in een choreografie van lasers en boorkoppen veranderen brokken hout daar in de architectuur van de toekomst. Van die kelders en achterkamers verhuizen we af en toe eens naar de meer formele ruimten van de school; meer geniale mensen komen ons dan vertellen hoe veel we nog moeten leren en vooral werken...

Behalve op zaterdagavond. Op zaterdagavond willen we de wereld niet redden; op zaterdagavond feesten we, en wel dusdanig dat de wereld ons eens zou mogen komen redden. De dag erna hernemen we dan het denken; zij het op een iets trager tempo...

Cheers!

19-11-2011 om 15:20 geschreven door Seb  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
05-11-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Blauwroodpaars
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Op dit moment hoor ik buiten het vuurwerk knallen. Ongeveer een uur geleden stond ik op het dak van een appartementsgebouw bij Aldgate East, te midden van London, hoog genoeg om een goed stuk van de stad te zien. Rondom was een beetje mistig, maar toch konden we van Canary Wharf aan de ene kant tot London Eye aan de andere kant zien. Het was rond zeven uur begonnen; tientallen veelkleurige flitsen en hun doffe broertjes van klanken, overal waar je maar zag. Knallend blauw en vurig geel, temidden van een beetje smerige smog. De gelegenheid was/is Guy Fawkes Night. De katholieke Mr Fawkes probeerde in 1605, tijdens het beruchte Gunpowder Plot, het House of Lords op te blazen in de hoop de protestante James I te kunnen doden. Wie zijn geschiedenis kent, weet dat Guy uiteraard gefaald heeft. Maar kennelijk had James I toch wel een goed gevoel voor humor, want hij gaf zijn volk de toestemming om zijn overleven jaarlijks te vieren met, jawel, vuurwerk...

Je zal mij niet horen klagen! Ik hou wel van vuurwerk, en dan zeker met zo'n mooie achtergrond en in goed gezelschap. En ik hou van kleurtjes. Zo nam ik vorige week deel aan een ander kleurrijk volksfeest: Halloween! Engelsen zijn gek van Halloween, en ik ben gek van gekke mensen, dus dat was wel een geslaagde avond. Met een paar andere gekke mensen heb ik toen het Hootanay in Brixton gefrequenteerd, een zeer interessante bar met zeer interessante zingende mensen die echte slangenlederen broeken en witte T-shirts met gigantische jambes (Frans) droegen. De pianist had de garderobe beperkt tot een lap bruin bont voor zijn jambe, maar hij vond dat niet zo'n geslaagde outfit dus keerde hij maar zijn blote kont naar het publiek. De zangeres was mijn favoriete; een gigantische blauwe pruik, een miniscule rode string, en zilveren 'tepeltjoepen'. Voor de liefhebbers kan ik wel eens naar foto's van dat evenement zoeken...

Het moet natuurlijk niet zo extravagant kleurrijk zijn. Simpel heeft ook zijn schoonheid, zoals ik twee dagen daarna merkte. Hier in London is het soms zo druk dat de evidente dingen je wel eens ontgaan, zoals bijvoorbeeld seizoenen. Maandag, in Brussel, kwam ik plots tot de constatatie dat het nu wel degelijk herfst is, en dat de boombladeren hun zwanenzang zingen in een repertoire van goudgeel, bronsbruin en rafelig rood. Japanners moeten hun tuinen uitpuren tot IKEAchtige grijstinten om tot een 'zen'-effect te komen, en hier in London worden bladeren gewoon weggezogen om die saaie blauwsteen van het trottoir te kunnen blijven tonen. Ik hou het simpeler; laat dat boeltje maar vallen en verkleuren, en grappig genoeg is het veel rustgevender én extravaganter tegelijk.

Mijn vriendin lachte toen ik dat haar op dat moment vertelde. Ze zei weer hoe "schattig" ik wel niet ben. Ook zij houdt wel van kleuren, maar ze is veel preciezer in haar keuze. Koekelberg-beige bevalt haar duidelijk niet (en al evenmin terracotta-extravaganza), en als je begint te combineren, moet het net genoeg en net niet te veel passen. Zo heb ik vorig weekend enorm veel bijgeleerd over de verschillende soorten paars, en wat kan met welk en welk niet. Het zal een familietrekje zijn; haar moeder en zus scheppen een verwant plezier in hoogdravende conclaven omtrent roze hemden en zwartgrijze kostuums.

Ik trek me dat niet aan. Hoewel ik graag kleurtjes rond mij zie, ben ik meestal ietwat meer gereserveerd in mijn garderobe. Voornamelijk zwart, en voornamelijk Zara (ze zouden me moeten betalen ondertussen voor al die reclame!), dus het probleem van keuze stelt zich niet zozeer. Men zegt trouwens dat in de Renaissance zwart de sociaal aanvaarde kleur voor architecten was, is dat nu geen mooie reden om veel zwart te dragen? En zoniet; zwart is een altijd een goede achtergrond om al dat kleurengeweld tot zijn recht te doen komen. Zoals bij vuurwerk.

Slaapwel!
Sebastiaan

PS: foto's komen achter, voorlopig eentje uit de oude doos; twee West-Vlaamse deernes en ikzelf in The Electric Showroom drie weken geleden.

05-11-2011 om 00:00 geschreven door Seb  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
23-10-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Echte venten
Ik hou van echte venten, van de soort die je vindt in de buurt van artiestenstudio's en etablissementen als de Bistrotheque. De Bistrotheque, dat is een club "that has almost single-handedly rejuvenated London's Cabaret Scene" (althans volgens de Evening Standard). Ik raad u aan het eens te googlen. Uw definitie van "cabaret" zal nooit meer dezelfde zijn... 

Hoe ik op zo'n plek terechtkom? Het is een beetje een verhaal apart, dat zo rond de vooravond begon. Ik verliet, eenzaam en alleen, onze studio in Bedford Square 32, om vervolgens een beetje godverloren op het trottoir voor de school rond te hangen. Enter mijn goeie vriendin A.

A, dat is ook een verhaal apart. Duits, en op en top Duits in vele aspecten. Altijd blij, altijd vrolijk, en altijd op weg naar een feestje. Droeg die avond een wel zeer opvallende jas, het zou wel iets voor Tinkerbel geweest zijn.

A was op weg naar een receptie in de studio van een kunstenaar met welke ze bevriend was. Ze sprak enkel van de vriend, en wist niet wie er eventueel nog zou zijn. Ik had wel zin in een rustige avond, en wou haar wel vergezellen. Van Bedford Square naar Bethnal Green.

Enter in artiestenstudio te Bethnal Green. Er is de artiest, nog vijf andere artiesten, en een twintigtal anderen. Voornamelijk echte Britten, de ene helft nog redelijk mooie vrouwen (tegen de Britse gewoonte in), en de andere helft verzorgde, echte venten. Allemaal al redelijk beschonken. Allemaal ook oude vrienden van A, en in sommige gevallen zelfs ex-kotgenoot. De kunstenaar toont me zijn werk.

Dat werk, dat is ook een verhaal apart. Vergulden doodskoppen, dat had ik ondertussen wel al een paar keer gezien. De tekeningen daarentegen waren een, laten we zeggen, visuele verrijking. Denk Kamagurka meets Dali meets Kamasutra (again), en dat met een gevoel voor krioelend detail waar Pieter Bruegel zeeziek van zou geworden zijn (moest zijn tikker dat soort prenten al overleefd hebben).

Maar goed, dat moet kunnen in kunst, vrije meningsuiting en zo. We babbelen en drinken wat, en ik leer A's vrienden kennen. Leuke mensen, en interessant! Het gespreksonderwerp varieert van "poo" (zoek dat ook maar eens op) naar Zwitserse verjaardagsfeestjes naar opnieuw "poo" naar Duitse kaassoep naar maatschappij en ecologie naar muziek naar opnieuw "poo" en uiteindelijk sex. Ik leer snel bij over vele diverse onderwerpen, niet in het minst over hoe ruim de term 'bijleren' wel niet is.

Enter de camera. Er worden, opvallendend genoeg, geen foto's getrokken, hoewel de camera nooit ver weg is. Er worden daarentegen wel veel foto's getoond, en die beelden verklaren wel waarom ze niet zo happig op fotograferen zijn. Mijn vriendin zegt altijd dat bij vrouwenlingerie het de verhulling is die voor schoonheid zorgt, en dat is inderdaad éxact wat je denkt als je een vent in vrouwenlingerie ziet.

Maar bon, nog altijd vrije meningsuiting en zo. Exit uit de artiestenstudio, korte wandeling naar de Bistrotheque. Enter nieuw koppel, out of the blue. Hoe noem je, vraag ik. Ze staat er op dat ik haar "whore" noem, en haar (echte?) vent geeft mij "bitch" als zijn naam. Ik voel aan dat mij voorstellen bij mijn echte naam de sfeer nogal zou breken, en probeer hun "hoer" te leren zeggen. Het werkt redelijk. We blijven babbelen. Enter bier, dan nog wat bier, en nog wat bier. Eén van A's vrienden noemt mij "kuddly", en een andere (zijn vriend?) lijkt me wel bijzonder geïnteresseerd in mijn persoonlijkheid.

Exit Sebastiaan. Niet plots natuurlijk, na vriendelijk dag en zo gezegd te hebben. Met kusjes zelfs, ik voelde me even weer in Frankrijk. Korte busreis naar London Bridge. Ik stap uit, en wandel (zoiets toch) langs de Thames naar huis. Exit zwaartekracht. Sommige Britten zeggen dat London het centrum van het universum is; die avond draaide inderdaad alles rond de stad en mij heen. Maar bon, we geraken thuis. Exit Sebastiaan's bewustzijn.

De volgende dag keert dat bewustzijn terug, met de nodige vertraging en protest in mijn voorhoofd. En besef ik dat ik echte venten eigenlijk wel leuk vind. Zij het misschien niet voor elke week... :)

Groetjes,
Sebastiaan

23-10-2011 om 01:18 geschreven door Seb  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
13-10-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bier, chocolade en vrouwen

Leven in London, het is een ware afkickcursus van elk racistisch vooroordeel die een mens rijk (of arm?) kan zijn. De reden hiervoor is simpel; eigenlijk lijken we allemaal een beetje op elkaar. Of je nu Belg, Brit, Maltezer, Japanner of Indiër bent, de belangrijke dingen blijven dezelfde;

- Mannen spelen voetbal, vrouwen babbelen aan de rand.
- Mannen drinken bier, vrouwen drinken zoetigheid.
- Iedereen, en vooral vrouwen, houdt van Belgian Chocolats.
- Iedereen, en dan vooral mannen, laat zijn werk liggen als iemand "free beer on the terras" roept.

Zoals je ziet zou racisme zich eigenlijk eerder tussen geslachten dan tussen rassen moeten afspelen. Maar deze schrijver voelt zich alleszins weinig geroepen om vrouwen te gaan haten, net zomin als hij tegenover Britten, Maltezers, Japanners of Indiërs een afkeer zou willen ontwikkelen. Wat dan weer niet wil zeggen dat iedereen gelijk is; er is wel degelijk een verschil in mijn voorkeur voor Britse, Maltese, Japanse of Indische vrouwen. Maar dit geheel ter zijde.

De beste chocolade, het beste bier, en, laten we er eerlijk over zijn, de beste vrouwen komen toch nog altijd uit België. Ik weet niet of er een causaal verband tussen deze valt te zoeken, noch of er iemand al naar gezocht heeft. Je zou verwachten dat zo'n soort veldwerk redelijk populair zou moeten zijn onder aspirant-onderzoekers... De eerste stelling wordt alleszins al beaamd door elke toerist wiens bus zich door ons bochtig vaderland gemanouvreerd heeft. We weten allemaal wat voor wijsheid de gemiddelde toerist in pacht heeft, dus dat is wel een argument op autoriteit van formaat. De tweede stelling, wel, daar zijn we allemaal (als Belg) gewoon van overtuigd, we moeten enkel nog de rest van de wereld hiervan op de hoogte brengen. Ik kan uit ervaring zeggen dat Parijs hieromtrent het licht reeds gezien heeft (vandaar dat men het ook de lichtstad noemt), hoewel het nodige vakmanschap nog serieus bijgeschaafd dient te worden. London echter volhardt in de boosheid: men gelooft er nog steeds dat het eigen bier het beste is. Engels bier is nu inderdaad wel onderschat, maar dat is nog mijlenver van een hogere rangschikking dan het Belgische!

De beste vrouwen, dat ligt iets moeilijker. De meeste Belgische mannen zijn zich hiervan niet bewust, of zelfs overtuigd van het tegendeel. Uit persoonlijke ervaring heb ik echter niet te klagen, en ik weet (van horen zeggen!) dat aan al dat buitenlands gegiechel wel één en ander scheelt. Hoe (makkelijk) gelijkend we allemaal misschien wel zijn, vrouwen blijven toch (moeilijk) divers.
Franse vrouwen hebben streken. Griekse vrouwen zijn eigenwijs. Vietnamese vrouwen zijn te goedkoop (dixit mijn broer). Van de Indische zijn er te veel, en van de Maltese te weinig. Italiaanse zijn wel çava, maar duur. Van Japanese weet ik niet zo veel, want ze wonen te ver. En de Britse zijn niet echt mooi. Dus alleen al door eliminatie kunnen we concluderen dat Belgische vrouwen de beste zijn.

De beste chocolade, het beste bier, de beste vrouwen. Als je in rekening brengt dat dit kennelijk de drie fundamenten van het menselijk bestaan voor het grootste deel van de wereldbevolking zijn, dan hebben wij Belgische mannen toch wel hét recept voor levenslang geluk in handen. Of de Belgische vrouwen dat plezier delen (gezien de eigenschappen van de Belgische mannen), is een andere vraag. Maar deze auteur kan alleszins met een gelukzalig gevoel, ietwat minder racisme en nog steeds evenveel chauvinisme in zijn bed kruipen...

Slaapwel!





13-10-2011 om 00:35 geschreven door Seb  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
04-10-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.AA Gymnastics
Klik op de afbeelding om de link te volgen Je moet wel redelijk lenig zijn om op deze school rond te lopen. Geen brede gangen met rondbogen, geen gigantische binnenpleinen, geen ruime archiezolders. Hoe groot de Plateau in Gent was, zo klein is de AA in London. Je kruipt er letterlijk over de Chineesjes heen en onder de proffen door in dit doolhof van gangetjes, kamertjes en hoekjes. Men zegt dat tijdens een memorabele speech van Louis I. Kahn een jonge hollandse student (genaamd Rem) hier ooit eens zo gedegouteerd was door de verkondigde theorieën dat hij terstond besloot de zaal te verlaten, en dat door onder de stoelen heen te sluipen...

Aanschuiven wordt hier een manier van leven, van werken. Je babbelt hier inderdaad veel over architectuur; op den duur begint een mens over werkelijk alles te zeveren om de tijd in de rij te overbruggen. Je schuift aan om je te registreren, om naar een tentoonstelling te kijken, om een koffie te halen, om een maquette te maken, om binnen te geraken. Je geraakt het zo gewend dat er een vreemd soort van "kudde-effect" ontstaat; bij momenten kan iedereen plots opstaan (omdat er iemand anders opstond?) en een mooie wachtrij vormen, zonder dat iemand weet voor wat er eigenlijk aangeschoven wordt.

Ruimte wordt een rekbaar begrip. Men zegt hier graag dat ze begrippen als 'ruimte' herdefiniëren; geloof het maar volgende keer! Het labo bijvoorbeeld bevindt zich half onder de toiletten en volledig onder de receptie, en vloeit op zich over in de grote workshop, die op zich half onder/achter de kleine workshop zit, die op zijn beurt uitkijkt op 'Ching's courtyard', vanwaar je opkijkt naar het terras (boven de eerdergenoemde receptie), die zich half boven de bar bevindt en langs de andere kant uitkijkt naar de koer van de postgraduaten (die niemand ooit heeft kunnen bereiken), waaronder de IT-service verstopt zit, die zich (hoogstwaarschijnlijk) ergens naast het labo bevindt...
Ergens daar in de buurt bevindt zich onze studio. Wil je er geraken vanuit de bar, dan moet je eerst naar buiten, dan een andere ingang nemen, en helemaal doorlopen naar de ingang aan de andere kant... Voorlopig is er trouwens nog plaats in onze studio; naar het schijnt hebben ze er net voor het schooljaar een container maquettemateriaal uitgehaald opdat er plaats zou zijn.

Maar bon, je hoort ons niet klagen. Het is hier eigenlijk wel best gezellig op die manier. Discussiëren over architectuur met de buiken/poepen tegen elkaar gedrukt, het schept als het ware een band. Benieuwd of het niet zal tegensteken, maar zolang iedereen zich blijft douchen, moet dat wel in orde komen.

Groetjes uit London,
Sebastiaan

PS: foto is sfeerbeeldje uit de studio, met centraal de grote chef "Mike".

04-10-2011 om 23:40 geschreven door Seb  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
26-09-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Groovy Edwardian Style
Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik verklaar bij deze Benny O'Looney tot de meest "groovy" architectuurprofessor ooit!
Afgelopen donderdag ging ik, en met mij nog veertig anderen, op een "evening walk" doorheen Londen. Benny was in charge, en om meteen goed te beginnen zette de man zich terstonds op zijn knieën. Met babykrijt schetste hij vervolgens, bij wijze van introductie, de architectuurgeschiedenis van deze mooie stad op de stoep voor de AA uit. Twintig minuten lang zagen we in de meest felle kleuren én een licht gedateerd accent de Angles, de Saxons, de Tutors, de Edwardians en al hun bouwsels passeren.

Eens vertrokken werden we overgoten met een fantastische saus van "groovy edwardian style", "jazzy tudor gothic", "awesome higtech ceramics", "hot draughtsmanship" en "dodgy Jean-Nouvel-detailing". Liefde voor architectuur, de man maakt er een understatement van. "You've never lived untill you've designed a Palladian villa".

Benny mag trots zijn, want in het selecte gezelschap dat rond Bedford Square hangt, zijn er wel meer rare snuiters te vinden. Zoals de kerel van de technische dienst, die nog stokoude videobanden heeft uit zijn (gelukkiger?) tijd als projectionist. "They remind me of my live..." Er is ook Clem, hyperkinetisch coördinator voor oudere studenten, die we nu al Okay-Clem noemen (probeer eens te praten met drie keer okay per zin). De jongere studenten zijn ook altijd fun: zo praatte ik deze week met een Duitse student die nog moest beginnen aan zijn eerste jaar architectuur,  maar nu al zit te verklaren dat hij "soooo into Buckminster Fuller" is. Nog enthousiaster was natuurlijk die ene Aziatische jongen, die (en ik heb de foto's gezien!) een tijdje boven de voordeur van de AA heeft gewoond... De postgraduaten zijn al ietwat "normaler", ook al leiden de levenslopen langs crisissen in Griekenland, christelijke sektes in de VS, en de zonnige stranden van Malta. De meeste normale zal vast wel Chris zijn. Een echte Engelsman, dat. Naar het schijnt ook de enige in de postgraduaatschool.

Dat allemaal doet je natuurlijk vragen stellen over jezelf. Hoe abnormaal ben ik, het is één van die existentiële vragen waarmee iedereen wel eens geconfronteerd wordt. Of misschien ook niet, maar dat zou vast wel saai zijn. Dus voorlopig gaan we blij zijn met die vreemde gewaarwording dat iedereen in London een beetje raar is, en dat ik me er wel goed bij voel. :)

Groetjes,
Sebastiaan!

PS: AA staat voor Association of Architecture, mijn school, en dus niet voor andere organisaties waarmee de naam gemakkelijk geassocieerd wordt.

26-09-2011 om 19:56 geschreven door Seb  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
18-09-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Seizoen 2
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Maak eens een tas voor een jaar.

Niet makkelijk ze. Je moet echt kiezen; kiezen wat je nodig hebt om te leven, wat je wil om mee te wonen, wat jij vindt dat echt belangrijk is. En daarbovenop nog eens zo kiezen dat het geheel nog enigszins te transporteren valt. In dat laatste is uw Sebastiaan alleszins niet geslaagd, en u mag u gerust mijn eerste uren hier inbeelden als twee gigantische kabassen plus één kleine Leenknegt die tevergeefse aan die laatste staat te trekken.

Maar goed, al het belangrijkste is dus mee. Mijn laptop (voor de blog). Mijn lievelingskleren (om aan te doen). Mijn Pink-Floydposter (eens vermaard in Parijs, nu op weg naar faam in London). Mijn schetsboek (om in te schetsen). Een paar andere boeken (want Sebastiaan is Sebastiaan). Een fles whiskey (voor de gezondheid). En een sigarenkistje.

Had ik gekund, ik had er nog wat ouders, broers, tantes, neven, nonkels, CM-gespuis, schoonouders, een schoonzus, vrienden en een knappe Italiaanse ingestoken. Maar dat ging nu eenmaal niet. Ik heb kennelijk geen erg plooibare vriendenkring, en in de familie is het volume soms al net dat beetje groter (al dat verstand, weet je wel). De Italiaanse had eventueel nog gekund, totdat we probeerden de bijhorende beautycase er tussen te proppen...

Dus is Sebastiaan maar alleen vertrokken. Met avontuur in het vooruitzicht, met een beetje heimwee in het achterhoofd. Life 2.0: ongeveer een jaar nadat deze blog gesticht werd, vangen we het nieuwe seizoen aan. Andere setting, andere figuranten, maar dezelfde hoofdacteur, dezelfde verteller, en vooral; hetzelfde medium. Blog + foto, met de gekende ingrediënten. Liefde, avontuur, spanning, passie, architectuur, seks, een beetje (meer) verstand, (hopelijk) weer interessante gastrolletjes, wie weet zelfs opnieuw vurige discussies met dooie dichters, en bovenal; een goed publiek!

Cheers,
Sebastiaan

18-09-2011 om 22:16 geschreven door Seb  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
30-06-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De (voorlopig) laatste blog
Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik ben weer thuis.

Voor de duidelijkheid; Gent. En dit weekend Denderleeuw. Daarna zien we wel weer. Thuis, het is een redelijk rekbaar begrip geworden.

Thuis is tien maanden lang Parijs geweest. Tien maanden; veertig weken; driehonderd maanden. Probeer dat eens te vatten. Architecten houden graag dingen in hun handen, om eens te voelen, om het te begrijpen, om het te vatten. Tien maanden kan je niet in je handen houden. Je kan het niet wegen, niet meteen zeggen hoe het aanvoelt, niet bepalen wat je er zoal mee kan doen.

Je kan er gefrustreerd over zijn. Dat het te kort was, dat je niet alles gedaan hebt. Gelukkig is tien maanden daarvoor wel genoeg; niet om alles gedaan te hebben, maar om er vrede mee te nemen. Tien maanden doet je beseffen, mits enige hulp van de persoonlijke psychologe, dat het nu eenmaal verlopen is zoals het verlopen is. En dat het goed was.

Je kan het missen. En hoe. Niet enkel omdat Parijs daar nu ver is, maar ook omdat Sebastiaan nu weer hier is. En hier voelt nogal vreemd aan nu; alsof de wereld gekrompen is terwijl jij groot geworden bent.

Je kan het niet vergeten. Veel dingen in het leven zijn relatief, maar mijn Parijs is niet relatief. Zal het ook niet snel worden. Mijn Parijs is absoluut: absoluut groots, absoluut mooi, absoluut daar. Absoluut te veel voor woorden.

Paris, mon amour. Het is een trage liefde geweest, tussen haar en mij. Ik kon lang haar mooie kanten niet zien; zag slechts metro's, zwervers, militairen op perrons. Parijs; als schatkist is het maar een vuil en roestig geval. Maar daarom niet minder vol met schatten.

De plekken. De kunst. De theaters. De straten. De cafés. De clubs. De musea. De parken. De kastelen. De huizen. De mensen.

Kom je nog terug, vroegen ze me. Alsof ik het ooit achtergelaten heb. Maar ja, ik kom terug. En dan schrijf ik er nog een blog over. Dit is voorlopig mijn laatste blog, tot september, tot het volgende avontuur.

Groeten,
Sebastiaan

30-06-2011 om 00:00 geschreven door Seb  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (1 Stemmen)


Archief per week
  • 02/01-08/01 2012
  • 19/12-25/12 2011
  • 14/11-20/11 2011
  • 31/10-06/11 2011
  • 17/10-23/10 2011
  • 10/10-16/10 2011
  • 03/10-09/10 2011
  • 26/09-02/10 2011
  • 12/09-18/09 2011
  • 27/06-03/07 2011
  • 13/06-19/06 2011
  • 06/06-12/06 2011
  • 16/05-22/05 2011
  • 09/05-15/05 2011
  • 02/05-08/05 2011
  • 25/04-01/05 2011
  • 18/04-24/04 2011
  • 04/04-10/04 2011
  • 28/03-03/04 2011
  • 21/03-27/03 2011
  • 14/03-20/03 2011
  • 07/03-13/03 2011
  • 28/02-06/03 2011
  • 21/02-27/02 2011
  • 14/02-20/02 2011
  • 07/02-13/02 2011
  • 24/01-30/01 2011
  • 10/01-16/01 2011
  • 03/01-09/01 2011
  • 26/12-01/01 2012
  • 20/12-26/12 2010
  • 13/12-19/12 2010
  • 29/11-05/12 2010
  • 22/11-28/11 2010
  • 15/11-21/11 2010
  • 08/11-14/11 2010
  • 01/11-07/11 2010
  • 25/10-31/10 2010
  • 18/10-24/10 2010
  • 11/10-17/10 2010
  • 04/10-10/10 2010
  • 27/09-03/10 2010
  • 20/09-26/09 2010
  • 13/09-19/09 2010
  • 06/09-12/09 2010
  • 30/08-05/09 2010

    Inhoud blog
  • De laatste blog
  • Lang geleden
  • Over hard werken
  • Blauwroodpaars
  • Echte venten

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     

    Gastenboek
  • -> origineel
  • -> origineel
  • Politiek en Ethiek
  • origineel
  • Politiek en ethiek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Laatste commentaren
  • London (Marie-Paule & Eric)
        op Seizoen 2
  • aan Jotie (Seb)
        op Mijn broer (II)
  • Glas (Sebastiaan)
        op Mijn broer
  • aan Jotie T'Hooft (Sebastiaan)
        op Mijn broer
  • Aan Jotie T'Hooft (Benjamin Leenknegt)
        op Mijn broer

  • Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Bloggen.be, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!