Dag 287. Het huis was nog stil vandaag toen ik uit mijn bedje kroop en de ochtend in de zetel met een tas thee inzette.  Ik nam mijn computer en bekeek mijn mail en facebook.  Deed wat opruimwerk in mijn mailbox en genoot van de stille ochtend. 

Eerst kwam links mijn eerste hond bij me liggen.  Blij dat ze was om me te verwelkomen, samen een zondag te beleven.  Ze knuffelde en kuste me.  Niet veel later kroop mijn tweede hond dicht tegen me aan.  Liefdevol en warm, heel lichamelijk tegen me.  Ze keken naar me met hun bruine honde-ogen.  Oh zo warm, open, schattig.  Ik besefte toen in het diepste van mijn hart, wat liefde is.  Ik vroeg me af waar ben ik toch allemaal mee bezig?  Waarom wil ik met mijn denken dingen realiseren zoals ‘speciaal’ zijn op een feest en daar bewustzijn brengen?  Waarom doe ik dit mezelf aan? Om dan achteraf teleurgesteld te zijn omdat ik dit niet realiseerde of dat.  Waarom doe ik mezelf dit aan?

De honden keken me aan, keken recht in mijn ziel en houden van me, gewoon perfect zoals het is.  Ze zagen mij.  Ze zagen elkaar.  Ze begonnen zachtjes, op mijn schoot, met elkaar te spelen.  Zachte, liefdevolle bijtspelletjes.  Beide genoten duidelijk van de aanrakingen en de zelfbeheersing die hiermee gepaard gaan.  Ik kreeg tranen in mijn ogen en een krop in mijn keel.  Waar hou ik me toch allemaal mee bezig?  Het leven is toch perfect zoals het is.  Een beetje zitten in de zetel.  Samen wakker worden, dicht tegen elkaar.  Een spel, gewoon om te spelen, zonder doel, zonder beperking.  Gewoon genieten.  Het leven is zo simpel.  Meer is er niet.  Gewoon, dit moment, zonder erover na te denken, zonder het te willen veranderen.  Het moment zelf is perfect.  Ik maak het imperfect door het met mijn denken anders te wensen.  Dit of dat moet nog veranderen of gebeuren.  Maar dat is allemaal niet waar.  Totaal niet waar.

Het leven is gewoon Zijn.  En mijn honden, beter dan wie dan ook, kunnen me dat dagelijks duidelijk maken.  Ik weet niet waarom honden zo diep bij me binnen komen.  Zo diep dat ze rechtstreeks mijn ziel binnenin raken.  Meer dan mensen kinderen, paarden en poezen, maken ze me ‘wakker’.  Ik weet niet waarom, ik weet enkel dat zij de weg naar mijn hart kennen.  En daar nooit, maar dan ook nooit, misbruik van maken.  Enkel mijn hart vullen met liefde en aanvaarding. 

Ik besefte deze morgen, dat ik het zo ongelooflijk ingewikkeld maak.  Gisteren, bewust zijn op een feest, waarom toch.  Nu, genieten, het moment ten volle beleven.  Dankbaar zijn voor de volheid van alles wat ik zo gul bedeeld krijg.  Waar maak ik me toch druk over?  Ik heb alles, alles en alles wat ik mezelf kan wensen.  Het enige wat ik moet doen is achterover leunen en ervan genieten. 

Een enorm dankjewel aan mijn honden en mijn leven.  Ik heb niets meer te wensen dan nog meer van wat ik al mag voelen.  Dank je.  

Dag 288.  Heb vandaag een totaal andere meditatie oefening gedaan.  Niets met technieken of bepaalde houdingen.  Geen mantra’s of mindfulness.  Ook geen new age muziek noch ingesproken visualisaties.  Niets van dat. Vandaag gewoon genieten.  Niet van verslavend eten of hersen veranderende alcohol, geen suiker of rushes.  Neen, zuiver genieten.  Van het bos en haar kleuren.  Van de warmte van de verwarming op deze koude dagen.  Van het deken over mijn lichaam.  Van de warme thee die mijn slokdarm verwarmt.  Van het heerlijke en gezonde voedsel dat ik mocht eten. 

Genieten van de verwelkoming van de honden.  Genieten van hun spel, daar, net op mijn schoot.  Genieten van de kids die thuis komen en zo blij zijn me te zien en te knuffelen.  Genieten van het schrijven van deze blog. 

Genieten is eigenlijk hetzelfde als dankbaar zijn.  Het is het opmerken van alle mooie, subtiele en zachte gelukjes die je dag vervullen.  Het is tegelijkertijd hetzelfde als liefde.  Want waar dankbaarheid is, is genieten, is aandacht, stroomt de liefde volop in mijn hele lichaam.  De glimlach op mijn lippen.  Een grote glimlach.

Ik heb er gewoonweg niets aan toe te voegen.  Ik dank alles en iedereen die me hier bracht.  Hier bij dit pure gevoel van geluk.  

Dag 289.  Tijdens de laatste dagen van het meditatie avontuur van Deepak en Oprah spraken zij een aantal keer over verlichting.  Verlichting is een staat van Zijn die permanent is, iets waar je een heel leven lang naar kan streven en waar, volgens vele tradities, voorwaarden aan verbonden zijn vooraleer je jezelf verlicht mag noemen.

Meerdere boeddhistische strekkingen beweren de weg hiernaartoe te kennen.  Meestal via een heel strenge discipline van voeding, gevechtsoefeningen, gedachtenbrekende raadsels en lange meditaties.  Pas als je in deze staat van Zijn kan permanent blijven, word je verlicht genoemd.  In deze staat van Zijn blijven, dus ook bij lichamelijke ongemakken of ziekte, ook in de omgang met andere mensen, ook bij tegenslagen, ook bij verlies van mensen of materiaal, zelfs bij geestesverruimende middelen.  Altijd dus.  Altijd.  Hmm.  Wat een moeilijk doel.  Ik ben, eerlijk gezegd, zeker niet verlicht als Goesting overneemt, als ik alcohol gedronken heb en als de kids het bloed onder mijn nagels vandaan halen.  Oh ja en als ik afkeur ervaar.  Maar de rest groeit, groeit zeker en vast.

Maar dus Deepak spreekt ook over verlichting en probeert uit te leggen wat het is.  Hij zegt: ‘De grootste vrijheid van alles is verlichting omdat elke keer je bewustzijn groter wordt, je steeds vrijer bent.  Je wordt dus vrijer van gedachten, van emoties, van pijn, van associaties, van aangeleerde gedragingen, van aangeleerde gewoontes.  Alles verliest zijn grip op je want je bent de observator, niet het onderganende subject.  Alles is slechts informatie.  Jij bent vrij als je bewust bent.  Vrij van hun drang, vrij van hun invloed.  Je kiest wat het meest gezond is voor jezelf en voor het universum. 

Volgens Deepak is verlichting is niets anders dan verruimd bewustzijn en elke keer je mediteert wordt je meer bewust.  Bewust zijn, wakker zijn, observator zijn, dankbaar zijn, de liefde en het leven voelen stromen.  Ja, het is een staat om naar te streven.  Maar niet te hard want dan loop je er helemaal naast.  Zoals gisteren was het fantastisch.  Verlicht worden zou in mijn ogen heerlijk moeten zijn, geen gestresseerde bezigheid.  Dus ik start helemaal opnieuw.  En probeer gewoon opnieuw bewust aanwezig te zijn.  Door mijn ogen te kijken en niet door die van mijn ervaringen en opvoeding. Verlichte momentjes hebben is easy.  Daarvan genieten smaakt naar meer.  En meer hoeft het niet te zijn.  Kon ik dat maar altijd onthouden.  Dank je.  

Dag 290.  Elke ochtend breng ik de kids naar school.  Ik zet ze daar vrolijk af met hun gevulde boekentas en een dikke zoen.  Daarna kan mijn dag van start gaan.  Maar eerst neem ik nog een duik in het bos samen met mijn twee hondenvrienden.  Het bos is zo mooi, zo stil en zo energiedragend dat ik me er elke dag kan opladen.  En echt, ik geniet elke dag van deze wandeling in dit oude bos. 

Onze tweede en jongere hond, ongeveer 8 maanden, is een erg lichtvoetig en vrolijk geval.  Zij dartelt rond over de naalden en de natte bladen, loopt overal te snuffelen en gaat met veel, heel veel plezier achter een stok aan.  Waarbij ze de laatste passen al huppelend op de achterpoten afmaakt voor ze de stok bespringt.  Je wordt er zelf zo vrolijk van, dat kan ik je wel vertellen.

Terwijl ik ze zo zie rondlopen, dit dartel hondje, kan ik niet anders dan opmerken hoe haar zachte pootjes de grond amper beroeren.  Er is niets dat moet wijken voor haar kussentjes.  Het hele bos blijft onverstoord, bijna alsof ze niet is langsgekomen.  Het is bijna alsof haar zachte pootjes de grond strelen en alsof de grond liefdevol meeveert.  Haar zachte pootjes strelen de grond, ik heb gewoonweg geen andere manier om het uit te drukken.  En daarna kom ik aangedenderd.  Op mijn caoutchouc botten, stampend op de grond.  Wat een vreselijk contrast.  Mijn hond zacht, liefdevol, speels.  En ik stampend, dikke schoenen, zuchtend. 

Wat maken wij mensen veel lawaai.  In ons hoofd maken we ontzettend veel lawaai.  Met ons praten maken we ontzettend veel lawaai en met ons lichaam ook nog eens.  Confronterend.  Zou ik als mens ooit nog opnieuw zo licht kunnen worden als een dier?  Zo een beetje zoals in de tekenfilm Avator, van een grote hoogte kunnen springen en jezelf aan de bladen afremmen om zacht op de grond te kunnen landen.  Zo veraf zijn wij mensen van onze natuur.  We zijn de stilte en de zachtheid en het vertrouwen vergeten.  Maar gelukkig begin ik dit een stukje te hervinden.  En dat is waarlijk genieten. Dank je.  Dank je.  Dank je.  

Dag 291.  Ze zeggen dat als je je richt op iets, je veel meer van hetzelfde aantrekt.  De wet van de aantrekking, noemt dit.  Nu gisteren was ik zenuwachtig.  Serieus zenuwachtig.  Twee dingen maakten me onrustig, ik heb nog zoveel te doen deze week dat ik niet weet wat eerst.  Daarnaast ben ik helemaal excited omdat ik met mijn schrijven aan de slag kan.  Waarschijnlijk heb ik hier al over gesproken, maar ik mag een boek uitgeven.  Een boek over gevoelens en hoe hiermee om te gaan.  Helemaal geïnspireerd op de zoektocht waar ik dagelijks mee bezig ben.  Al mijn inzichten over gevoelens op een rijtje, in een boek.  Wat heb ik toch geluk.  Wat heb ik toch geluk.

Nu ja, hoe meer zenuwen, hoe meer zenuwen er ontstaan.  Kan laat op de avond niet in slaap geraken en ben ’s morgens al heel vroeg wakker.  Net als vroeger, vroeger voor het mediteren leefde ik eigenlijk altijd zo.  Van de ene zenuwachtige situatie naar de andere.  Nu merkte ik dit op en besefte dat de zenuwen meer zenuwen aantrekken.  Ik bleef er plots buiten in mijn observator rol.  Het was tijd om iets anders aandacht te geven.  Iets anders dan de eindeloze rij taken.    

En wat beter dan de zachtheid van mijn honden?  Ik bedacht mezelf, wat ik liever meer wil aantrekken in plaats van zenuwen is de zachtheid van mijn honden.  Als ik me daar nu wat meer op richt vandaag, gaan mijn zenuwen misschien weg.  Het is fijn om niet meer te blijven herhalen wat ik deed maar er nu buiten te blijven.  Te beseffen dat mijn oude patronen onaangenaam en zinloos zijn. 

Eigenlijk is het hetzelfde als het leven in mezelf zoeken en vasthouden.  Dat is ook zo zacht en liefdevol.  Het is dezelfde energie die door mij stroomt, die door mijn honden stroomt en die ik ontmoet in het bos.  En de moeite meer dan waard om meer aan te trekken.  Zie mijn hondjes naar me kijken.  Wat ben ik toch gezegend met al die liefde in mijn leven. 

Mijn zenuwen zijn vandaag volledig verdwenen en maakten plaats voor zachtheid.  Dank je.  

Dag 292.  Het is nu al wel enige tijd geleden maar ik meen me te herinneren dat ik in het happinez magazine een leuke spreuk las.  Namelijk piekeren is de verkeerde kant op fantaseren.  Grappig he.  Fantaseren wordt in het algemeen aanzien als positief.  Want als je fantaseert en intenties volop los laat, dan gebeurt het weldegelijk dat je fantasie uitkomt.  Spijtig genoeg is het omgekeerde ook waar.  Indien we zitten te piekeren en telkens doemscenario’s afspelen en onszelf verwijten maken, dan kan dat ook waarheid worden.  Dan kan dat ook in de werkelijkheid gezet worden.  Oei, oei.  Toen ik eerst over de wet van de aantrekking hoorde, had ik al schrik om te denken, stel je voor dat alles wat je denkt zou uitkomen. 

Maar zo snel gebeurd dat gelukkig niet.  Toch is piekeren de verkeerde kant op fantaseren.  Je zou ook positieve scenario’s kunnen bedenken, waarbij jij zelf een goede uitkomst creëert.  Waarbij je zelf een oplossing vindt.  Waarbij jij zelf voor jezelf kan opkomen.  Waarbij jij zelf wijs bent en weet wat te doen.  Veel beter dan jezelf verwijten niet?  Veel betere uitkomst en een veel beter gevoel.  Fantaseren is zinvol, want ook dit scenario wordt opgeslagen in je hersenen en een mogelijkheid tot reactie in de toekomst. 

Positieve uitkomsten en vertrouwen op jezelf, goed voor jezelf zorgen en jezelf leren kennen.  Het zijn allemaal voordelen als je de juiste kant op fantaseert. 

Vandaag paste ik dit toe op mijn ellenlange takenpakket.  In plaats van te piekeren of ik wel alles gedaan zal krijgen en de verkeerde kant op te fantaseren over te weinig tijd, niet alles gedaan krijgen en me moeten haasten, haasten.  Fantaseerde ik de juiste kant op, alles was net op tijd gedaan om de kids te halen, ik kreeg gedaan wat het belangrijkste was en ik voelde me ontspannen.  En het kwam nog uit ook. 

Niet vergeten he, ook ik niet natuurlijk, om de juiste kant op de fantaseren.  Tot morgen.  Namaste.  

Dag 293.  Ik kocht onlangs een boek genoemd liefdesbang.  Een boek over mensen die ofwel bindingsangst hebben ofwel verlatingsangst en hoe deze angsten zich afwisselen naargelang de partner.  Dus bij de ene mens hebben we verlatingsangst omdat zij zich niet goed durven binden en gaan wij aanklampend zijn.  Bij de andere mens hebben we zelf bindingsangst omdat de ander veel te dicht bij komt.  Telkens is er angst.  De angst is ofwel om de pijn van verlating te ervaren, ofwel de pijn van het verlies van jezelf in de relatie. Het lijkt er gewoon op dat je nooit authentiek kunt zijn.  Ofwel voel je je verstikt en loop je weg, uit angst om jezelf teveel te moeten aanpassen.  Ofwel heb je zoveel angst om de ander te verliezen dat je bereid bent om zo goed als alles te doen en te aanvaarden van de ander.  Maar in beide gevallen is angst de baas en niet je echte zelf.

Angst, ja dat is voor mij ook een serieuze motivator geweest in mijn leven.  Door angst heb ik zoveel zaken niet durven zeggen en niet durven doen.  Door angst heb ik vaak geen grenzen getrokken waar ik het wel moest doen.  Door angst heb ik mensen gekwetst omdat ik niet mezelf direct verdedigde en niet luisterde naar wat ze echt tegen me probeerden te zeggen.  Door angst heb ik gekozen om niet naar het buitenland te gaan studeren, terwijl ik dat eigenlijk wel echt wilde meemaken.

In de liefde heb ik ook angsten gekend.  Ik heb schrik gehad om mijn hart open stellen.  Schrik dat de ander me uiteindelijk niet zal willen leren kennen zoals ik ben.  Schrik dat de ander me op een bepaald moment niet meer graag zal zien en me verlaten.  Schrik om echt om iemand te geven, terwijl die dat eigenlijk wel verdiende. 

Zo was ik als elke tiener naarstig op zoek naar een lief.  Heel erg fel op zoek.  Ik moest en zou een partner vinden. Achteraf bekeken wist ik helemaal nog niet wat ik nodig had of wat voor partner me gelukkig zou maken.  Hij moest vooral mooi zijn.  Tot zover mijn selectiecriteria.  De jongens die wel oog voor me hadden, zag ik niet staan.  Of ik zag het niet, punt.  Je wil zo graag dicht bij iemand komen, maar als iemand dicht bij je komt, wil je het eigenlijk toch niet.  Wat een onzekere tijden. 

Maar ik heb ergens geleerd om lief te hebben, met mijn hele hart.  In mijn ogen dankzij de liefde van mijn honden.  Zij hebben me geleerd wat echte liefde is, niet wat mensen liefde noemen.  Ik leerde ook dat ik het overleef als een relatie gedaan is en huilen helemaal niet zo erg blijkt te zijn.  Maar ik leerde vooral dat ik uiteindelijk altijd wel op mijn pootjes terecht kom en ik me nu al geen zorgen moet maken over de toekomst.  We zien wel als de dag zover komt.  Tot dan probeer ik authentiek en eerlijk in de relatie aanwezig te zijn.  En dat lijkt goed te werken.  Tenminste als je partner hetzelfde doet.  Misschien is dat uiteindelijk wel het belangrijkste selectiecriterium …. Kan je partner even authentiek als jij in de relatie staan?  En omgekeerd.  Dank je om zo een partner ontmoet te hebben.  Als is het natuurlijk voor ons beide een proces van vallen en opstaan.  Dank je.  

Dag 294.  Vandaag was het een koude dag buiten toen ik ging mesten.  De ochtend begon anders goed met een mooie gouden zonsopgang.  Heb trouwens nooit beseft wat dat juist betekende, de ochtendstond heeft goud in de mond.  Maar enige weken terug ineens wel, ik zag toen voor de eerste keer dat de zon inderdaad goudkleurig is bij het opkomen.  Hadden jullie dat al gemerkt?  Ik eigenlijk nog niet.  Je moet niet vragen hoe vaak ik al in mijn hoofd vertoefde in plaats van in mijn lichaam dat ik dat niet eens heb opgemerkt.  Maar nu eindelijk dus wel…

Vandaag heb ik gemediteerd in de kou.  Het was bij aanvang moeilijk om me te concentreren.  Niet de kou deerde me maar flitsen van gisteren kwamen mijn hoofd binnen wandelen en namen de plaats in van bewustzijn.  De paarden stonden een eind verderop en hadden meer interesse in het gras dan in mij.  Maar toch, op een bepaald moment zag ik een paard in mijn geestesoog naar me kijken.  Mijn geestesoog ziet geen echt paard, met kleur ofzo, maar het is licht in de vorm van een paard.  Zo geel-rode energie in de vorm van een grazend paard dat plots naar me keek.  Welk van de paarden het was kon ik niet zien, zo in energetische vorm ziet iedereen er min of meer hetzelfde uit.  Mooi eigenlijk dat er energetisch geen verschillen zijn. 

Dit schimmige paard kwam dichterbij en dichterbij en toen die bij mij kwam bracht die zijn neus naar mijn zonnevlecht.  Daar raakte die mijn lichaam.  Eerst voelde ik niets, enkel verbazing, maar toen ik me begon te concentreren op die plek werd die heel aangenaam warm, keerde ik uit mijn hoofd naar mijn lichaam en werd ik volledig ontspannen.  Ik genoot van de rust die wederkeerde en keek naar de wei met de paarden.  Ik voelde me zo intens gelukkig.  Daar in de kou voelde ik de warmte door mijn lichaam stromen en alles was zo perfect.  De paarden zo ontspannen, de honden zo liefdevol, de natuur zo prachtig.  Alles was zo intens goed.  Nu nog, uren later, is mijn buik nog aangenaam warm met uitstraling naar mijn keel.  Heb totaal geen honger. 

Waarom maken mensen het toch altijd zo moeilijk om gelukkig te zijn.?  Het leven is prachtig en gelukkig zijn is zo gemakkelijk.  Gewoon je aandacht in je lichaam, in het moment brengen en alles wordt zo perfect.  Dank je om me hier zo vaak aan te herinneren.  Het is nodig, ik vergeet het telkens weer.  Dank je.    

Dag 295.  Ben de laatste weken nogal veel bezig geweest met eten en hun verslavende effecten.  Heb een leuke blog gevonden van iemand die ook kh arm eet omdat hij vindt dat hij een verslavingsgevoelige persoonlijkheid heeft.  Deze man verhaalt over zijn leven waarin hij van de ene verslaving in de andere tuimelde.  Het gaat over drugs en alcohol, waarna hij zijn verslaving overwint maar vervolgens overgaat in een verslaving van suiker en tarwe.  Een verslaving waar heel veel mensen in onze westerse samenleving aan lijden. 

Ik herkende eigenlijk bijzonder veel in dit verhaal.  Deze man had ontdekt dat sommige producten je verslaafd maken omdat zij dopamine teweegbrengen in je hersenen.  Dus je eet suiker of tarwe (wat eigenlijk ook een soort suiker is) en het dopamine niveau in je lichaam stijgt enorm.  Dit geeft een fantastisch gevoel en je wil vervolgens nog meer van dat.  Van deze stof wordt je gelukkig en je hersenen willen meer.  Zo enorm graag dat je bijna geen controle meer hebt over je eigen gedrag en je hersenen dit verlangen of craving zo groot laten worden dat je er amper nog controle over hebt.  En dus eet je meer en langer en vaker dan je zelf wil.

Hoe komt dat er zoiets bestaat er zo een verslavingsgevoelige persoonlijkheid?  Wel, familiaal gebonden reageren je hersenen sterker of minder sterk op dopamine. Dus als je een familie hebt waar meerdere mensen gemakkelijk verslaafd worden, reageren je hersenen sterker op de aanwezigheid van dopamine.  Er zijn meer receptoren die reageren en het effect is dus heel erg sterk. Je hele hersenen lichten als het ware op en geven golven van genot af.  Dat is dus heerlijk.  Vervolgens zoek je deze rush opnieuw en opnieuw terug op zodat je uiteindelijk niet meer zonder dit heerlijke gevoel kan.  En onze consumptie maatschappij maakt daar handig gebruik van.  Zij steken zo goed als overal suiker in zodat jij je rush krijgt en er meer en meer naar verlangt. 

Wat nog niet zo lang geweten is, is dat suiker dit verslavende effect ook heeft.  Maar wat nog minder lang geweten is, is dat tarwe en andere granen dit effect ook hebben.  En zo is de cirkel rond.  Je eet brood en wil nog meer en meer eten tot je volledig afhankelijk ervan bent en je je niet meer kan bedwingen in de nabijheid van brood. 

Heb ik zo een verslavingsgevoelige persoonlijkheid?  Reken maar van ja.  Volgens mij kan ik zelfs verslaafd geraken aan water.  Hmm, confronterend.  Mag ik dan nooit meer suiker of granen gebruiken? Zal ik er dan altijd direct terug verslaafd aan zijn?  Ogenblikkelijk.  De dag zelf?  Dank je voor deze info maar wat moeilijk.  

Dag 296.  De theorie en ervaring van de man waarvan ik zijn getuigenis beschreef gisteren, sloot enorm aan bij mijn ervaringen.  Ik heb ook de neiging om verslavend gedrag te stellen ten overstaan van suiker en tarwe.  Eigenlijk is suiker en tarwe bijna hetzelfde voor ons lichaam.  Zou ik dan ook deze producten de rest van mijn leven moeten vermijden?  Moet ik dan elke keer de ‘afkick’ doormaken van twee dagen?  Zelfs als ik maar 1 keer van deze producten eet?

Het klinkt enorm aannemelijk.  En het besluit nemen om van deze producten af te blijven lijkt me gemakkelijker doenbaar dan elke keer af te kicken.  Deze week heb ik het getest.  Als ik van deze producten blijf, eet ik dan minder? Wat zijn mijn ervaringen hierbij, mijn bewuste ervaringen dus?

Ja, hoe meer dagen ik van suiker en tarwe blijf, hoe energieker ik me voel, hoe beter ik slaap, hoe warmer ik het heb en hoe minder zin ik er in heb.  Indien ik op een maaltijd kom met suiker of tarwe zal ik er minder van eten als ik de voorgaande dag het niet gegeten heb.  Dan is het verlangen niet zo groot en kan ik er losser van blijven.  Dat was dus zo zondag.  Ik had zaterdag niets gegeten van die aard en zondag had ik ook geen ongecontroleerd of verslaafd gedrag.

Maar maandag had ik het opnieuw lastig. De dag erop had ik direct afkick.  En moet ik enorm de drang weerstaan om eraf te blijven.  Eigenlijk is het wel een lijdensweg elke keer die afkick. 

Zondag was zo leuk, ervan eten en toch kunnen stoppen als ik genoeg had, zonder over de schreef te gaan.  Maandag wilde ik constant suiker eten.   De hele dag drang en vandaag (dinsdag) trouwens ook nog. 

Kan ik daar echt niet los van staan?  In theorie moet dat toch kunnen.  De drang voelen en toch niet erin meegaan.  Of ik kan deze drang niet meer als zo negatief interpreteren.  Gewoon, oh ja, daar is de suiker afkick weer, grappig dat hij zo fel is.  Ik zal er vandaag maar afblijven dan is het sneller voorbij.

Tijdens dagen zonder suiker of tarwe met voldoende eiwitten in de vorm van eieren, kaas, bonen, kikkererwten, tofu, veg burgers en andere, vertoon ik heel weinig verslaafd gedrag of Goesting.  Dan is er wel Honger, maar Goesting niet. 

Mijn voorlopige conclusie is: je hebt twee manieren om om te gaan met suikerverslaving: je vermijdt zo goed als alle suiker en tarwe zodat je afkickt en je lichaam er niet meer naar verlangt.  Of je bent bewust aanwezig tijdens het eten en de afkick, interpreteert het juist en maakt je er niet druk in.  Ik kan dat eigenlijk wel.  Ik kan dat met alcohol en sigaretten toch ook.  Ik gebruik die af en toe wel eens, maar als ik een afkick heb, denk ik gewoon, het gaat wel over, ik hoef er niets mee te doen.

Met voedsel is dat iets moeilijker omdat Goesting me dan wijsmaakt dat ik het echt, echt nodig heb.  En tot nog toe heb ik Goesting willen geloven natuurlijk. 

Maar goed, ik test het verder uit.  Zo weinig mogelijk suiker en tarwe te eten zodat ik weinig afkick voel en verslavend gedrag stel en als ik het toch doe, bewust de afkick verschijnselen juist interpreteren en negeren.  Spannend.  Ik hoop echt dat ik hierin slaag.  Ik zou het leuker vinden om niet overal te moeten vragen om met mijn verslavingsgedrag te moeten rekening houden.  Namasté.   

Dag 297. Het is nog te vroeg om iets te kunnen zeggen over mijn suikerverslaving en er vanaf te kunnen blijven.  Deze week werd er nog geen suiker aangeboden en dat klein beetje pure chocolade dat me verleidde, heeft niet voldoende suiker in zich om me te laten hervallen.  Dus ik voel mijn buik kalmeren en mezelf beter.  Maar de suikerverslaving ligt op de loer, ik kan er beter af blijven, zeker als ik onbewust ben.  Want dan blijf ik ernaar grijpen.  En grijpen.  Lijk ik alle controle te verliezen.

Maar ik blijf me toch afvragen, kan ik niet, met hulp van Honger, controle krijgen over mijn drang naar kh rijk eten?  Als ik echt in mijn buik blijf, net zoals het paard tijdens de meditatie kwam vertellen, en contact heb met mijn ware zelf en Honger, dan kan Goesting of de suikerverslaving toch niet meer de baas spelen.  Enkel als ik dit contact verlies, vergeet, krijgt Goesting opnieuw de leiding.  Ik wil echt voldoende bewust leren zijn.  Niet enkel voedingsgroepen vermijden en er vies van worden.  Ik wil echt Goesting niet meer aan de leiding. 

Nu voel ik me er nog lichamelijk slecht bovenop.  Ben ik opnieuw verkouden.  Ik merk dat als ik een paar dagen minder slaap, ik ongelooflijk snel een verkoudheid krijg.  Mijn sinussen raken direct gezwollen en mijn keel is precies geraspt.  Een vriendelijke maar kordate uitnodiging om het rustig aan te doen dus. 

Volgens mij wil mijn lichaam me al heel lang vertellen dat ik meer moet slapen.  Op vakantie slaap ik altijd zoveel, elke dag wel tussen de 10 tot 12u.  Het resultaat is dat mijn lichaam achteraf beter werkt en mijn hormonen meer in balans zijn.  7 uur slapen lijkt dus voor mij niet voldoende te zijn.  Ik bouw zo stilletjes aan een slaaptekort op, elke week een dag minder slaap dus.  Ik weet dat er mensen zijn die nog minder slapen, maar voor mij lijkt 8u wel een minimum te zijn. 

De verkoudheid ook is opnieuw een uitnodiging om vroeger mijn bed in te kruipen.  Al vind ik dat steeds heel moeilijk want in de stilte van de nacht kom ik zo gemakkelijk tot mezelf.  Goed, ik ga slapen.  Morgen meer, ook over de meditatie. 

Dag 298.  Er zijn de laatste dagen enorm veel tekenen dat ik meer in mijn lichaam moet blijven.  Met in mijn lichaam blijven bedoel ik dus met mijn aandacht niet volledig gericht naar de buitenwereld.  Met mijn aandacht niet volledig gericht op de anderen.  Eckhart noemt het aandacht voor de vorm.  De vergissing dat wij de vorm zijn waar we in leven en vergeten zijn dat wij eigenlijk het vormloze leven zijn, binnenin onszelf.  Indien we een deel van onze aandacht bij het vormloze houden binnen in onszelf, blijven we bewust aanwezig in het leven. 

Enige maanden geleden sprak ik hierover en dat ik probeerde de hele tijd én in mijn lichaam én in de buitenwereld te zijn.  Dat ging me goed af eigenlijk.  Maar gaandeweg begon ik het weer te vergeten.  Tot verschillende tekenen me er opnieuw aan herinnerden.

Eerst mijn paard (al kan je in energetische vorm eigenlijk niet goed zien welk paard het eigenlijk was) dat met zijn energie naar mijn buik wees.  De plek waar ik het liefst het vormloze oproep, waar het het sterkst in mij aanwezig is.  Ook daarna terug in de paddock mediteerde hij met zijn hoofd naar mijn buik. 

Daarna was er een cliënt die me net hetzelfde vertelde.  Tijdens onze sessie kwam ze tot het besluit dat ze veel te weinig aanwezig is in haar lichaam en dat haar lichaam haar blijft signalen zenden om aandacht.  Exact zoals ik het ervaar.

Toen ik het boek van Eckhart, een nieuwe aarde opensloeg, sprak het net op die bladzijde over het vormloze in onszelf. 

Indien ik met mijn aandacht in mijn lichaam ben, ‘weet’ ik ook plots veel dingen.  Zoals tijdens het autorijden, nu moet ik afremmen en even later komt er een auto om de bocht.  Of nu gaat de leverancier komen en een minuut later gaat de bel.  Ook kwam ik net exact op hetzelfde moment aan op de wandeling met mijn vriendin.  Dat maakte ik nog nooit mee.  Alles stroomt vanzelf juist. 

Tekenen genoeg dus om me te vertellen dat ik met mijn aandacht in mijn lichaam moet blijven. Net als bij deze verkoudheid, die nodigt me ook uit om bij mijn lichaam te blijven.  En mijn zoektocht om bij Honger te blijven, dan is aandacht in mijn maagstreek, waar Honger woont, de beste oplossing. 

Dus ik zal maar braaf luisteren.  En volop het leven in mijn buik bezoeken.  Dank je voor alle tekenen.  Apart hebben ze geen zin maar samen zijn ze erg duidelijk.  Ik moet met mijn aandacht bij de bron blijven, of het vormloze, of het leven, of bij God.  De naam is verschillend onbelangrijk.  Het gevoel hetzelfde.  Dank je.  

Dag 299.  Ik kijk regelmatig naar Super Soul Sunday van Oprah.  In deze gratis online show krijg je interviews te zien van haar met mensen die op het spirituele pad bezig zijn.  Ofwel hebben ze daar boeken over geschreven, ofwel zijn ze priester, ofwel geven ze cursussen over het onderwerp.  Maar er worden steeds boeiende onderwerpen aangehaald en het is heel inspirerend om naar te kijken.

Een van de vragen die ze steeds op het einde stelt is: wat zou je zeggen tegen je jongere Zelf?  Dat vind ik wel een heel goede vraag.  Meestal reageren de mensen daar nogal meewarig op.   Dat heeft geen zin, ik zou toch niet luisteren.  Dat heeft geen zin, ik zou het toch niet geloven.  Dat heeft geen zin, ik moet het toch allemaal zelf meemaken. 

Dat klopt voor mij ook allemaal.  Maar moest ik met mijn jongere zelf kunnen praten, ik zou wel weten wat ik zou doen voor haar.  Ik zou naar haar luisteren.  Niet zomaar luisteren en haar laten doen, maar ik zou haar echt serieus nemen.  Ik zou haar echt aan het woord laten.  Ik zou haar echt erkennen.  Oh en dat zou haar zou gelukkig maken.  Eindelijk iemand die naar haar luistert. Die haar en haar gevoelens en verwarring serieus neemt.  Die haar ‘normaal’ vindt en begrijpt.  En die haar helpt haar eigen weg te zoeken, zonder destructief te zijn naar zichzelf of naar anderen. 

Wat zou ik een gelukkigere puber geweest zijn moest ik gewoon iemand, Iemand, gehad hebben om mee te praten.  Iemand die mijn gevoelens aankon en mee kon dragen.  Iemand die me iets over het leven kon uitleggen.  Iemand die niet zo verloren liep als ik en die toch een beetje de weg kon wijzen.  Zodat ik niet alle paden moest bewandelen zonder enig idee wat kon werken en wat niet.  Ik heb zo ongelooflijk veel omwegen gemaakt. 

Ik zou het dus wel weten moest ik mijn jongere zelf tegenkomen.  Een dikke knuffel kreeg ze.  En vergeving voor al haar jeugdige overmoed en fouten.  Uiteindelijk heeft ze het nog niet zo slecht gedaan en geraakte ik toch bij mijn volwassen versie.  Dank je ook om nu te weten dat je eigenlijk nooit alleen bent.  Dat God of het Universum er steeds is voor ons.  Ik voel me niet meer alleen en altijd gedragen.  Het enige wat ik hiervoor hoef te doen is in mijn lichaam blijven of te mediteren.  Dank je om het nu echt te ‘weten’.  Dank je.

Dag 300.  Op deze speciale datum wil ik graag iets speciaals delen met jullie.  Een ervaring die ik enige jaren geleden opdeed maar die nog steeds diep in mijn geheugen gegraveerd staat. 

Het was een koude dag en ik had net fijn gemediteerd.  Ik volgde een mindulness oefening van Edel Maex en was net een geaarde berg en een moedige bloem geweest.  Bij de paarden aangekomen voelde ik me goed en stond ik open voor wat ging komen, er was geen specifieke blokkade om over te praten.  Ik kreeg vandaag een equi coaching, therapie met behulp van paarden. 

Als eerste stelde ik mijn lichaam open om liefde te voelen. Ik ervoer liefde eerst als kracht door me heen stromen. De moed om te staan en te blijven staan, open voor wat komt, klaar en rustig, vertrouwend op mezelf.  Een merrie uit de kudde kwam door deze manier van zijn dichter tot ze me aanraakte.  Echter dat was veel te intens.  Dat voelde te sterk.  Ze nam weer wat afstand en verdeelde haar aandacht onder ons 2 (de paardentherapeut en ikzelf). 

Toen gebeurde iets wonderbaarlijks.  Ze liet me kijken door haar ogen.  Hoe de wereld eruit ziet in haar leven.  Alles was energie.  Overal zag ik energie stromen. Alles lag in luchtlagen boven op elkaar, elke laag zo’n halve meter dik en elke laag met een lichtjes andere intensiteit van kleur.  Iedereen stroomde anders, de paarden wat verderop, de bomen, de omgeving.  Maar alles was één geheel en verbonden.   Het was mooi en gemakkelijk want die energie maakt het simpel om in te schatten wat er komen zal.  De energie gaat voor op de entiteit zodat je hem kan lezen voor die bij je is. 

Het meeste was een soort donkerpaars, dat paars voelde als: in evenwicht, alsof alle kleuren goed geordend staan, alsof ze alle kleuren tegelijk waren.  (bij Margit Coates staat paars voor wijsheid van het universum en geeft balans of harmonie weer).  Ik vroeg om naar mij te kijken, wat is mijn kleur?  Het paard zei rood (Coates: pijn of stress of boosheid, kon dat eigenlijk moeilijk herkennen op dat moment, misschien had het meer te maken met mijn maandstonden?).  Dan naar de coach: geel, heel kolkend en warrig.  (Coates: geel = een sterke energiestroom).  De andere paarden waren ook zo donkerpaars.  Daarom duurt het dus zo lang voor deze merrie een paard toelaat in haar kudde.  Nieuwe paarden moeten in evenwicht zijn voor zij ze in haar hart laat.  Zodat ze samen dezelfde energie kunnen laten stromen. 

Maar mijn rusteloze geest wilde alweer verder.  Liefde, ik was toch op zoek naar hoe liefde in elkaar steekt.  Liefde stroomt door het hart, kreeg ik.  Ik opende mijn hart en de liefde stroomde naar buiten.  Naar de paarden, naar de honden, naar de mensen, naar de plek waar ik dichtbij was.  Plots wist ik dat liefde niet uniek voor en van mij is.  Het is niet Mijn liefde.  Liefde is energie die er al was en die ik stuwing geef door ze door mijn hart te laten gaan.  Ik bezit geen liefde en vind ze niet uit, ze stroomt niet uit mij.  Ze is er en ik kan ze in beweging zetten, ik haal ze uit mijn omgeving en stuur ze via mijn hart verder. 

Maar ik begreep eveneens dat dat niet mijn moeilijkheid was.  Ik ben in staat om liefde te geven op zich.  Mijn moeilijkheid zit erin om liefde binnen te laten.  Ik ben bang om de liefde bij mij binnen te laten komen.  Dus probeerde ik de energie om te draaien, bij mij binnen te laten komen.  Ik voelde en zag de paarse energie binnen komen.  Was even verward: merrie ben jij dat?  Geen antwoord.  Ik opende mijn ogen en deze energie kwam uit haar maar ook vanuit de omgeving.  Ik concentreerde me opnieuw om de liefde binnen te laten en er kwam liefde, mijn hart werd helemaal warm, mijn borstkas werd warm, heel aangenaam, hartverwarmend warm.  Maar het deed ook pijn.  Het voelde alsof mijn hart nog niet groot genoeg was om de liefde door te laten stromen.  Het gat was nog te klein, het was pijn alsof mijn hart nog moest uitrekken om wijder te worden.  Mijn hart is gewend om zichzelf te beschermen en toe te houden.  Dit rekken was een lastig gevoel.  Maar ik kon het wel aan.  Ik kon het verdragen en wilde dit hart de doorstroming laten regelen.    

Heb daar nog even gezeten en liet mijn hart rekken.  Ik vroeg om lichamelijk contact.  Maar ze weigerde.  Je hebt geen lichamelijk contact nodig.  Je lichaam is niet beschadigd, je lichaam is heel.  Je beschadiging is energetisch en moet energetisch geheeld worden.  Even later kwam ik terug uit de trance.  Dank je merrie.  Dankjewel.   

Dag 301.  Deze ochtend had ik het geluk om een zeer diepe meditatie te ervaren.  Ik was vrij vroeg wakker van de pijn in mijn schouder.  Ik had er nog niets over gezegd maar door mijn verkoudheid, die trouwens al helemaal weg is na twee nachten goed slapen, heb ik ook pijn aan mijn schouder.  Als ik ziek ben heb ik de neiging om me, totaal onbewust, helemaal op te spannen.  En dan duurt het niet lang vooraleer ik ergens stijf wordt.  Ik heb dus een stijve schouder, al een tweetal dagen. 

Deze ochtend vond ik het welletjes geweest en begon ik aan een healing voor mezelf.  Ik startte met de gekende manier om mijn hoofd leeg te krijgen en het universele gevoel te laten komen.  Ik verbind mezelf met moeder aarde, vol overgave aan haar kracht, ik leef diep in het leven en sta achter mezelf, ik voel de liefde stromen van boven naar beneden en van beneden naar boven, ik spreek onberispelijk naar mezelf en naar de ander, ik ken het verschil tussen waarheid en interpretatie, ik laat anderen los en volg mijn gidsen naar mijn ziel.  Mijn eigengemaakte mantra om contact te leggen met mijn chakra’s. 

Het duurde niet erg lang vooraleer ik het zachte gevoel.  Het gevoel van eenheid met het universum.  Het zachte trillen van leven in mijn lichaam.  Het zachte gevoel breide zijn uit van in mijn lichaam naar het helemaal overkoepelen.  In een lichte trance voel ik het maar op een plek, bijvoorbeeld mijn zonnevlecht.  Maar bij een diepere trance wordt mijn hele lichaam één.  En zijn er geen verschillende plaatsen meer in mijn lichaam.  Ik bereikte het stadium van homeostase, zoals Deepak het noemt. 

Terwijl ik dit ervaar komt mijn brein ertussen met allerhande uitleg en woorden.  Ik moest dringend iets doen want anders zakte de trance weg.  Een mantra schoot er door mijn hoofd.  Gebruik een mantra om bij je trance te blijven.  Ik koos snel voor So Hum.  Ik Ben.  Ik ben het universum.  Ik Ben één.  Ik Ben bewust.  En het hielp direct.  Ik zakte weg in het heerlijk zachte kussen van liefde.  Ik weet niet hoelang het duurde.  Meestal ben ik zo weg voor een tiental minuten.  Ik voelde me helemaal opgekikkerd.  Ben benieuwd hoe mijn schouder hierop zal reageren.  Ik had het enorm warm na de meditatie.  Nog steeds eigenlijk.  Ik geniet nog na.  Namasté.  

Dag 302.  Vandaag is het een heel andere dag.  Soms heb ik zo van deze dagen.  Die hebben niet merkbaar iets te maken met moe zijn of me emotioneel slecht voelen.  Maar het is een dag waarop ik mijn verplichtingen allemaal te veel vindt.  Ik heb vandaag geen zin in werken, geen zin in opruimen, geen zin in dingen doen.  Het lijkt wel of ik zondag gemist heb en ineens overgegaan ben naar een nieuwe werkweek.  En ergens is dat zo, heb de hele zondag nog gewerkt in het huishouden en op school en dan heb ik het gevoel van geen weekend gehad te hebben.  Alsof ik niet heb kunnen rusten. 

Het voelde nochtans als zondag vandaag.  Buiten was er geen verkeer.  Er reden amper auto’s, geen fietsen, geen enkele trein en niemand op straat.  Raar zo een nationale staking.  Ik kan alleen maar zeggen dat ik een zondag gevoel had.  Maar toch ook weer niet.

De hele dag heb ik gevochten met mijn protest kind.  Had meer zin om weg te lopen en niets te doen dan om te werken.  Het is me allemaal te veel vandaag.  Ik wil rust, stilte en niets doen.  Ik wil vakantie.  Nog een tiental dagen werken en het is zo ver.  Maar morgen heb ik er misschien allemaal wel weer zin in.  Laat ons hopen.  Veel moed aan ieder die ook een rustdag nodig heeft.  Tot morgen.  

Dag 303.  Heb er gisteren niet meteen over gesproken want ik was een beetje slechtgezind.  Weet nog niet goed hoe ik daartoe gekomen ben, maar mijn protestkind was gisteren duidelijk de baas.  Heb hem maar niet te veel zijn zin gegeven en ben maar vroeg in mijn bed gekropen. In de hoop dat hij door een goede nachtrust plaats ruimt voor mijn volwassene opnieuw.  En dat lijkt gelukt te zijn, min of meer.  Deze ochtend ademende ik de zon in tijdens mijn wandeling met de honden in het bos en ik werd opnieuw een ander mens.  Tja, ik heb ruimte nodig om mezelf te zijn, om bij mezelf te zijn en als die ruimte te beperkt is, word ik dus slechtgezind.  Gisteren in mijn bedje heb ik lekker ruimte genomen en vandaag heb ik het iets kalmer en kan ik ook ruimte nemen.  Om te schrijven en te lezen en te doen wat me oplaadt.

Heb er nog niets over gezegd maar de healing van zondag heeft zijn effect niet gemist.  Vlak na de healing voelde ik me ontspannen en gelukkig maar niet veel verschil.  Tijdens de loop van de dag veranderde dat.  De pijn en stijfheid in mijn schouder sijpelde langzaam weg en ik voelde me vrijer en luchtiger.  Heb alles kunnen doen wat ik moest doen zondag en geen enkele last ervaren.  Ook het slapen ging beter want een slaappositie vinden met een pijnlijke schouder was eerst niet evident.  Indien ik aandacht geef, aan om het even welke klacht van mijn lichaam, of het nu lichamelijke of emotionele pijn is, dan verdwijnt deze klacht zo wonderbaarlijk snel.  Na enkele uren reeds.  Wat een wondermiddel.  En wat spijtig dat niet iedereen dat weet of kan.

Aandacht geven aan minder noodzakelijke dingen zoals iets krijgen in het leven of zoals mager zijn, dat loopt minder vlot.  Zolang ik echt bij mezelf blijf, lopen deze dingen ook wel gemakkelijker.  Maar dat duurt nooit lang.  Ik ben zo snel terug onbewust bij eten of drinken. 

Ik merk dat aandacht brengen in mijn lichaam en het leven erin voelen, zoals het leven in mijn zonnevlecht, goed werkt om bewust te zijn.  Maar ik merk op dat het vaak meer nodig heeft dan dat.  Indien mijn aandacht en energie boven zit in mijn hoofd, ben ik onbewust.  Is mijn denken aan de leiding.  Spreekt mijn ego.  Laat ik echter mijn aandacht langs achter naar beneden zakken.  Van mijn voorhoofd langs de ruggegraat tot aan mijn zonnevlecht.  Dan heb ik plots toegang tot mijn intuïtie en mijn rust en mijn observatie vermogen.  En controle over Goesting.  Ik probeer mijn aandacht op de juiste plek te houden.  Met vallen en opstaan.  Maar wat heerlijk om het vast te houden.  Dank je   

Dag 304.  De meesten onder ons kennen affirmaties.  Dat zijn positieve zinnen die we blijven herhalen tot we deze onbewust en soms zelfs bewust beginnen te geloven.  Bijvoorbeeld: het leven geeft me steeds wat ik nodig heb.  Of ik kan dit aan.  Of ik ben me altijd bewust van wat ik eet.  Het helpt om dit vaak genoeg te herhalen, vaak te genoeg te lezen, vaak genoeg te schrijven tot je het diepgaand gelooft en ernaar begint te leven. 

In het boek pestitude van Ellen Somers, las ik ook over afformaties.  Dit zijn zinnetjes in vraagvorm die ervoor zullen zorgen dat je onderbewustzijn gaat zoeken naar een antwoord dat je leuk vindt.  (aldus Ellen Somers)  Omdat ik nooit in mijn boeken schrijf, vind ik het een leuk idee om enkele van deze afformaties hier te proberen.  Het is de bedoeling om op elke vraag 5 antwoorden te formuleren.

Waarom ben ik zo gelukkig?  Omdat ik dicht bij mezelf leef.  Omdat ik bewust aanwezig ben.  Omdat ik mediteer.  Omdat ik steeds gemakkelijker authentiek durf te zijn.  Omdat ik minder pieker en minder denk. 

Waarom is het zo gemakkelijk om mager te zijn?  Omdat ik me dan soepeler voel.  Omdat ik me minder geremd voel.  Omdat ik dan in al mijn kleren pas.  Omdat ik dan niet langer aan van suiker afhankelijk ben.  Omdat ik mezelf dan mooier vind.

Waarom slaap ik altijd zo gemakkelijk door?  Omdat ik aan dag afbouw doe.  Omdat ik mediteer voor ik ga slapen.  Omdat ik schrijf voor het slapengaan en dus minder pieker.  Omdat ik mijn kamer goed verlucht.  Omdat ik in slaap kan vallen in de nabijheid van mijn liefdevolle honden.

Waarom bezit ik een overvloed aan creativiteit en energie?  Omdat ik mediteer.  Omdat ik tijd en ruimte voor mezelf maak.  Omdat ik me gelukkig voel door het minder piekeren.  Omdat ik koolhydraat-arm eet.  Omdat ik negatieve gedachten vervang door positieve.

Waarom is het zo gemakkelijk om gezonde keuzes te maken?  Omdat ik bezin voor ik ze maak.  Omdat ik echt probeer te voelen wat ik nodig heb.  Omdat ik mezelf steeds beter ken.  Omdat ik in mijn blog hierover kan schrijven.  Omdat ik mediteer.

Leuk he zo afformaties.  Ik kende dat totaal nog niet tot ik gisteren over deze oefening las.  Dank je om dit op mijn pad te brengen.  Het is een fijne oefening.  Ik word er vrolijk en gelukkig van.  Dank je.  

Dag 305.  Mijn hele leven heb ik al gezaagd dat ik niet zoveel mag eten als een ander.  Hoe kleiner je bent, hoe minder je dus nodig hebt van eten.  Hoe minder cellen die moeten verbranden en hoe minder cellen zich moeten vernieuwen, hoe minder eten je nodig hebt.  Oneerlijk vond ik dat.  Zeer oneerlijk.  Ik had toch ook wel recht om even veel te mogen eten als anderen.  Het lichaam van mijn man bijvoorbeeld vergeeft hem veel meer dan dat van mij.  Het mijne heeft direct genoeg en slaat de rest op als vet.

Oneerlijk vind ik het.  Maar vind Ik dat echt?  Wie is die Ik eigenlijk die dat vindt?  Is dat mijn volwassene?  Waarom zou ik eigenlijk zoveel moeten mogen of kunnen eten?  Waarom vind Ik het eigenlijk nodig om meer te kunnen eten?  Waarom moet ik het recht hebben om zo veel te eten dat mijn maag bijna ontploft?  Waarom moet ik zoveel eten als iedere andere volwassen man? 

Dit kan eigenlijk niets met Honger te maken hebben.  Het moet echt wel Goesting zijn die dit allemaal in mijn oren fluistert.  Want eigenlijk, als ik er nuchter over nadenk.  Is het toch normaal dat ik niet zoveel voeding nodig heb.  En eigenlijk, als ik er toch heel goed over nadenk, waarom is dat erg dat ik minder voeding nodig heb?

Als eten dient om mijn cellen te vernieuwen en de verbranding goed te houden, waarom zou ik dan meer willen dan ik nodig heb?  Gewoon uit Goesting. Omdat ik iets anders zoek in eten dan me voeden.  Ik zoek daar genot in.  Ik zoek daar troost in.  Ik zoek daar vulling in.  Maar echt Honger dus niet.  Hmm, zo gezond lijkt me dat uiteindelijk niet. 

 Misschien kan ik gewoon dankbaar zijn omdat mijn metabolisme zo vertraagt is dat ik niet veel voeding meer nodig heb, vertraging zorgt trouwens ook voor vertraging van het ouder worden.  Of kan ik dankbaar zijn dat ik zo rustig en beheerst geworden ben, dat ik niet veel voeding meer verbrand.  Ik zou dus gerust kunnen overleven op een berg.  Of ik kan dankbaar zijn dat eten me eigenlijk niet veel hoeft te kosten.  Maar vooral kan ik dankbaar zijn met de wetenschap dat ik niet meer hoef te groeien of uit te zetten, enkel nog in stand te houden wat mijn lichaam al realiseerde. 

Dus ik mag dankbaar zijn voor mijn sobere noden.  En genieten van al wat deze noden op een gezonde manier invult.  Dank je voor deze nieuwe manier van kijken.  Dank je om elke dag meer los te laten van oude en negatieve patronen.  Dank je.  

Dag 306.  Het is raar hoe ruimte zijn eigen oplossing is.  Eigenlijk worstelde ik de hele week al met slechtgezinde gevoelens.  Ik veronderstel dat deze gedeeltelijk opgeroepen werden door een licht slaapgebrek van de laatste dagen, waarbij ik wat minder en lichter sliep dan gewoonlijk.  Daarnaast werden ze opgeroepen door de lijst van verplichtingen die me overvielen en waar ik mezelf onderuit wilde krijgen, maar ze toch maar braaf allemaal gedaan heb.  Maar, achteraf bekeken, is het toch wel vooral het gebrek aan ruimte dat me de das heeft omgedaan.

Want gisteren avond heb ik alle ruimte genomen die ik nodig had en dan sta ik dus de dag erna op als een ander mens.  Vrolijk, zin in mijn verplichtingen, volop in bewustzijn en dan geniet ik van alles wat ik tegenkom.  Deze ochtend mijn wandeling met de honden in het bos, dat was genieten.  In de regen, mijn jasje aan, mijn petje op en het vrolijke duo dat me vergezelde.  Het bos helemaal leeg, geen kat te zien.  En ik realiseerde me, ik ben erdoor, ik voel me zo gelukkig.  De zwarte wolk die er maandag tot gisterenavond hing is helemaal weg.  Verdwenen.

Meer nog, ze verdween omdat er gisteren ruimte was.  Ruimte om bij mezelf te zijn, om te niksen, om wat te lezen, om wat te schrijven, om lekker het protestkind uit te hangen.  Om te voldoen aan de nood aan ruimte die ik zo broodnodig heb.  Gisterenavond heb ik dus echt niets gedaan.  Ik heb niet gekookt, heb niet opgeruimd, heb niet voor de kinderen gezorgd, heb zelfs de kachel niet aangestoken.  Niets.  En al dit niets brengt me opnieuw in balans. 

Dat is dus wat mensen zoeken als ze niets doen.  Balans.  In de stilte.  In de ruimte.  Zalig.  Weg van mijn strenge perfectionist.  Weg van mijn angstige kind.  Weg van het moeten.  Zijn, is er in de plaats.  Tot het Zijn genoeg is en ik terug zin krijg in Doen.  Oef.  Dank je.  Ik hoop steeds voldoende ruimte te hebben in mijn leven om me zo gelukkig te voelen.  En ok, er zijn zeker ondersteunende elementen nodig om gelukkig te zijn (zoals niet ziek zijn), maar voor mij is ruimte om bewust te zijn, toch blijkbaar de meest belangrijke.  Dank je.