How sadly amusing, your words of honour and odes of trust, flying around in ill air, then gone. Not remembered for the meaning, not aqnowledged, he who speaks them. -A high maintenance person Only maintained for 'their' own rush- Deep words without much meaning floating with little companionship. Heared by only the stupid and the deaf. Your craving for what is lost, fooling yourself, was it worth the cost? The code of conduct: kept not even by your own. Your twists and twirls in corners of darkness, there where nothing is to gain... A cold chill maybe... a shadow of despari? How sadly amusing that you say you don't care...
Spijtig amusant
Toch spijtig amusant, je woorden van eer en odes vanvertrouwen, rondvliegend in ijle lucht, dan weg. Niet herinnerd voor hun mening, niet erkent, hij die ze uitspreekt. -Een hoog onderhoudend persoon alleen onderhouden voor 'hun' roes- Diepe woorden zonder veel betekenis drijven rond met weinig gezeldschap. Alleen gehoord door de doven en de domsten. Je verlangen naar wat is kwijtgeraakt, zelf bedrog, was het zen prijs nu waard? De erecode, zelfs niet gehouden door de jouwen. Je draait en keert in duistere hoeken, daar waar niks valt te winnen.... Een koude wind misschien...een schaduw van weemoed? Toch spijtig amusant hoe je beweert dat het je niks doet.
SD~2005
*The teacher who is indeed wise, does not bid you to enter the house of his wisdom but rather leads you to the threshold of your mind* ~Kahlil Gibran-novelist and poët~
I cannot put words on paper that describe what i want to say. Emotions are so random, still not held together by my thoughts.
One day I write you a beautiful poem, When my heart lives again... and I learned to feel once more. In recent nights, when I reach out
and share a handful of tears, sudden peace comes over me, telling me that you know it all. Now you know the all. The silly little things I crave for, the truth beyond my truth.
You whisper... The importance of living among the living.
Ik kan geen woorden op papier zetten die beschrijven wat ik wil zeggen. Emotie is zo chaotis, nog steeds niet samengebonden door men gedachten.
Ooit schrijf ik je een prachtig gedicht, wanneer men hart weer opleeft... en ik geleerd heb opnieuw te voelen. s'Nachts, waneer ik naar je uitreik,
en een handvol tranen deel, komt een plotse rust over mij, die me zegt dat jij het allemaal weet. Nu weet jij het alles. De kleine dingen waar ik naar verlang, de waarheid voorbij mijn waarheid.
Je fluistert... Het belang van leven onder de levenden.
Nee. Ik ben echt niet dat ongevoelig stuk onbenul Dat jij denkt te zien. Echt niet dat onhandelbaar kind Jij denkt niet te kunnen ervaren. Niet dezelfde vrouw jij denkt te doorgronden, Toch steeds probeert te evenaren. Nee. Ik ben echt niet zo koud en afgunstig Tegenover jou en de jouwe Echt niet dat kreng dat je voor iedereen Schildert op een slecht blaadje. Toch ironisch, dat je na al die jaren Er niet in slaagt je mening te herzien Daar waar ik het niet kan horen, Maar dat ,waar ik het kan zien, je Het evenbeeld bent van je zure woorden.
Een blik met open, gesloten ogen die Wederzijdse herkenning en vertrouwen schept, Ongedwongen jezelf doet vinden in je ware natuur.
De kleinste aanraking die de Gewaarwording van lichamen doet vervagen en Universeel bewustzijn vergroot.
Oneindig versmolten gedachten, gedragen Op golven die de wereld doen verdwijnen en Onvoorstelbaar je bestaan verruimen.
Moeilijke zinnen die geen uitleg hoeven, maar Plotseling onverklaarbaar duidelijk zijn; of De kleinste fluistering, woorden die Nooit geziene dimensies van Inwendige warmte openen.
Liefde wordt een spiegel waarin je Jezelf ziet met een eindeloze reflectie. Innerlijke rust, maar passie boven alles, Alleen in het samenzijn.
Alle begin en einde gaan in elkaar over, Vormend tot een perfect volle cirkel. Een immense ervaring die je doet begrijpen dat Niets meer perfect en volledig kan zijn dan Tweelingzielen die elkaar gevonden hebben.
Eindelijk! Na een hele dag hard zwoegen en klungelen met css en html, is men blogje uiteindelijk toch geworden hoe ik het wilde hebben. Reacties zijn dan ook van harte welkom en gewenst (dan kan ik geleik ook testen of the css voor de comentaren, enz het goed doet.)
Dit wordt hem dus, men gedichten blog. Ik schrijf poezie sinds 2003. Meestal in het engels, maar tegenwoordig ook in het nederlands. Men engelse gedichten ben ik momenteel nog aan het vertalen (of toch aan het proberen), eens deze klaar zijn komen ze ook hier te staan.
