Ik lak mijn nageltjes in een zomers roze kleur. Ik kijk door het raam, buiten is het nacht. Toch zegt de klok me dat het ochtend is. Dag wordt nacht alles ligt overhoop. De regen valt met dikke druppels op de straat. Er hangt een grote zwarte wolk boven Italië
Zaterdag 19 mei 7.50u: Het land wordt opgeschrikt door bomaanslagen in Brindisi. Ze was 16 jaar, vertrok naar school en kwam nooit meer terug.
Zondag 20 mei 4.04u: Het land wordt opgeschrikt door een zware aardbeving in het Noorden. 7 doden. Het blijft nog steeds naschokken.
Ik moet iets eten. Een echte chocoholic als ik kan niet weerstaan aan de verleiding. Toch grijp ik naast de pot Nutella en neem ik een yoghurt met aardbeismaak. Ik proef de lente wanneer de smeuïge roze massa mijn smaakpapillen ontmoet
Zaterdag 12 mei 13.30u: De bel gaat, mijn telefoon rinkelt. Ze is hier! Mijn buurmeisje van het vorige semester is gearriveerd! Buiten is het heet, we zoeken verkoeling in mijn appartement en dat van anderen. We wandelen door de stad. De geur van pizza in onze handen doet me watertanden. We zoeken nog meer oude bekenden op, we giechelen, praten, roddelen en we nemen afscheid. Nu is er geen zekerheid meer, geen zekerheid of we elkaar ooit nog terugzien.
Ik staar door het raam van de bus. Het regent nog steeds. De heuvels zijn omringd door boze wolken en mist. Er verschijnt een glimlach op mijn gelaat
Vrijdag 18 mei 13.00u: Een beetje nerveus kijk ik rond, zou het hier zijn? Moet ik nog een halte wachten? Nee, hier is het! De automatische deur schuift langzaam open en ik zet mijn zwarte schoentjes ongeduldig op de blinkende vloer van het Collestrada winkelcentrum. Ik geniet van mijn lunch bij McDonalds. Dit is een plek waar iedereen gelukkig is, iedereen is hier blij met een pakje frieten en een vettige hamburger voor zijn neus. Ik arriveer bij mijn favoriete winkel H&M. de lange wachttijd aan de paskamer kan me niet deren. Ik koop twee Italiaanse films bij Mediamarkt. Als afscheid trakteer ik mezelf op een heerlijk ijsje met Fererro Rocher smaak. Ik ga buiten met een lege portefeuille en een paar goedgevulde zakken.
De prof geschiedenis blijft maar doorratelen. Iedereen in de aula is druk aan het schrijven. Straks komen de schrijfkrampen weer. Mijn hoofd buigt zachtjes naar rechts
Maandag 21 mei 17.00u: Nog exact 32 dagen en ik zit op de bus richting het vliegveld. Ik hoop dat ik op tijd zal zijn. Misschien is het vliegtuig er eerder als mij? Het wordt een blij weerzien. Na vier maanden fysieke afwezigheid zal het enorm deugd doen nog eens te knuffelen. Mijn gedachten en hartje zijn altijd gevuld, maar toch kan de virtuele wereld van Facebook het gemis niet volledig wegnemen.
De aardappeltjes bakken en de boontjes koken. Vandaag zit er weeral op. Een dag vol dagdromen
Ik zie door de bomen het bos niet meer! In plaats van dunner te worden, lijken mijn boeken elke dag te verdikken, net zoals ik. Je bent wat je eet, misschien moet ik toch wat meer appeltjes voor de dorst eten. Want er gaat niets boven een gezonde geest in een gezond lichaam!
Studeren dus...
In mei leggen alle vogels een ei, de studenten beginnen te slabakken. Want deze laatste loodjes wegen het zwaarst! Maar Aken en Keulen zijn ook niet op één dag gebouwd. Begin dus tijdig te leren, een gewaarschuwd man is er twee waard. Ach... daar komt de aap uit de mouw. Aangezien ik mijn boeken pas veel te laat in handen kreeg, is het nu alle hens aan dek! Het zullen lange nachtjes worden en dan kom je jezelf wel eens tegen. Zoals ze zeggen, de appel valt niet ver van de boom. Ik zal nog maar eens ontdekken welke Eyckens-eigenschappen ik geërfd heb. Geduld is een schone gave, jammer genoeg heb ik dat niet. Ja, zelfkennis is het begin van alle wijsheid, maar als de peer rijp is valt zij. Afwachten en geduld uitoefenen dus!
Uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht. Want alle wegen leiden naar Rome, of Perugia in mijn geval. Ja dit is toch wel officieel mijn tweede thuis en zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
Oost, west thuis best! (en zuid het warmst...)
Veel liefs Yana
(PS: Als je alle 20 spreekwoorden vindt, dan heb je een goede kennis van de nederlandse taal )
Nog 2 maanden of 60 dagen of 1.440 uren of 86.400 minuten of 5.184.000 seconden! Dan neem ik afscheid van mijn geliefde Perugia voor eventjes toch je weet immers nooit waar de wind mij ooit nog heen voert ik geef mijn Italiaanse droom dus nog niet op want wat ik dit jaar heb mogen proeven, smaakt zeker weten naar meer!
Wat ik dit jaar allemaal geleerd heb is onbeschrijflijk. Een ervaring die ik mijn hele leven met trots zal meedragen: - een prachtige taal; - koken, heel belangrijk om te overleven; - unifboeken zijn dik; - in de zon verbrand je, ook al ben je ingesmeerd; - internet is onmisbaar in deze moderne wereld; - Belgen hebben veel te veel stress, relax & take it easy! - eten kopen is duur; - geduld is een mooie gave; - tijd heeft een snelheid groter dan het licht! Dit jaar is zo snel voorbijgegaan, gevlogen zelfs! - dus GENIET van elk moment en van elke kans die je in dit leven krijgt - want je hebt later enkel spijt van de dingen die je niet gedaan hebt - en blijf werken aan je dromen want ooit komen ze uit!
Zo zonnig als het was in maart, zo grijs is het in april. Ja, ook hier kunnen ze last hebben van die fameuze aprilse grillen! Om mijn donkere dagen een beetje in te kleuren zing ik gezellig mee met mijn favoriete liedje van het moment
Come un pittore Modà
Ciao, semplicemente ciao, Difficile trovare parole molto serie, tenterò di disegnare... Come un pittore farò in modo di arrivare dritto cuore con la forza del colore. Guarda... senza parlare
Azzurro come te, come il cielo e il mare E giallo come luce del sole... Rosso come le cose che mi fai provare.
Ciao, semplicemente ciao, Disegno lerba verde come la speranza e come frutta ancora acerba. E adesso un po di blu... come la notte
E bianco come le sue stelle con le sfumature gialle E laria... puoi solo respirarla!
Azzurro come te, come il cielo e il mare E giallo come luce del sole... Rosso come le cose che mi fai provare.
Per le tempeste Non ho ii colore Con quel che resta disegno un fiore Ora che è estate, ora che è amore
Azzurro come te, come il cielo e il mare E giallo come luce del sole... Rosso come le cose che mi fai provare.
Als een schilder Modà
Hallo, gewoonweg hallo, Het is moeilijk serieuze woorden te vinden, ik zal proberen te tekenen Zoals een schilder Ik zal proberen recht naar het hart te grijpen met de kracht van kleuren. Kijk zonder te praten
Blauw zoals jou, zoals de hemel en de zee
En geel als het licht van de zon Rood zoals de dingen die je me doet proberen.
Hallo, gewoonweg hallo, Ik teken het gras groen zoals de hoop en zoals ongerijpt fruit. En nu een beetje blauw zoals de nacht En wit zoals haar sterren met gele tinten en de lucht kan je enkel ademen!
Blauw zoals jou, zoals de hemel en de zee
En geel als het licht van de zon Rood zoals de dingen die je me doet proberen.
Voor de stormen heb ik geen kleuren Met datgene wat nog rest, teken ik een bloem Nu is het zomer, nu is het liefde
Blauw zoals jou, zoals de hemel en de zee
En geel als het licht van de zon Rood zoals de dingen die je me doet proberen.
het is lente het is lente ja ik ruik wel duizend bloemen als ik ruik het is lente het is lente en ik heb de lentekriebels in mijn buik het is lente het is lente ja dat is nog eens een waarheid als een koe het is lente het is lente en ik word daarvan zo lentemoe
En dat betekent natuurlijk ook tijd voor de grote lenteschoonmaak! Want binnen een weekje is het zo ver, dan moet ik mijn gasten gaan ophalen op het kleinste vliegveldje ter wereld Playmobil size-. Mijn voorgevoel zegt dan ook meteen dat elk hoekje in mijn appartement grondig geïnspecteerd zal worden door la nonna, moeke dus Ondertussen heb ik ook al een mooi tourtje uitgestippeld om mijn stadje te showen. Zoals echte toeristen zullen we door de straten van Perugia paraderen. Ja hoor, ze zijn weer gearriveerd, de typische toeristen. Naast de overvolle schoolbussen die als kudden schapen, verveeld en vermoeid, de uitleg van de gids trotseren, zijn er ook de Britten. Gepensioneerde Britten met hun typisch sneeuwwitte huid en hoedjes als bescherming tegen de goudgele zon. Vergeet vooral de XL-fototoestellen en natuurlijk de onhandige stadsplannetjes niet
het is lente het is lente ja ik ruik wel duizend bloemen als ik ruik het is lente het is lente en ik heb de lentekriebels in mijn buik het is lente het is lente ja dat is nog eens een waarheid als een koe het is lente het is lente en ik word daarvan zo lentemoe
Aspettare, aspettare, aspettare dat hoorde ik een jongeman brabbelen aan de bushalte. En hij heeft gelijk. We verspillen, gemiddeld gezien, 2 jaar (of 728 dagen) van ons leven aan wachten! Wachten op de bus die altijd te laat is, aan de kassa van de supermarkt waar de rij steeds te lang is. We wachten tot de les voorbij is en de volgende prof met een grijns de aula binnenkomt, tot het volgende liedje door de luidsprekers van onze radio klinkt (na de reclame uiteraard), maar we wachten ook op dingen die nog veel verder van ons verwijderd zijn. We wachten op ons loon (of zakgeld) dat altijd net te laat op onze rekening staat, op de volgende soldenperiode om onze lege kast terug te vullen. We wachten ook op de eerste barbecue in de tuin en natuurlijk wachten we allemaal op de volgende vakantie! En die is niet meer zo gek ver weg van vandaag. Nog 20 dagen en de boekentassen mogen weer voor twee weken onder onze bureau verdwijnen. Bij jullie alleszins, want mijn lessen gaan gewoon door. Wat ik eigenlijk niet zo heel erg vind, tot nu toe vallen ze allemaal nog heel goed mee. Ik heb mijn eerste lesweek achter de rug en alle vakken, die ik dit semester heb, hebben zich reeds aan mij voorgesteld. Geschiedenis van de Italiaanse taal, Engels, Latijn, Italiaans, geschiedenis en Italiaanse dialectenleer een hele boterham dus! Om niet al vanaf de eerste lessen achter te staan zal ik maar eens beginnen met alles te herhalen
Vandaag is het 2 maart 2012 en ik zit weer in Perugia voor een lange tijd. Het is zon 24 graden in de zon, ik heb dan ook al een serieuze portie vitamine D in mijn poriën gezogen! Ja ik weet dat ik jullie weer jaloers ga maken, maar misschien heb ik toch een slecht karakter en geniet ik stiekem wel van jullie steeds groener wordende smoeltjes. Hoewel sommige Italianen nog steeds een pelzen winterjas en bijpassende schoenen dragen, heb ik mijn zomergarderobe aangesproken. Ooh, heerlijk die zomerkriebeltjes wanneer ik de geur van vers gemasseerde zonnecrème ruik. Op mezelf natuurlijk, ik wil nog niet meteen als een tomaatje rondlopen! Jammer genoeg had ik niet als enige in dit slimme stadje het prachtidee om te gaan zonnen. De trappen en banken zaten vol, overvol. Als trappen konden overlopen, wel dan zou dit er alvast een goed voorbeeld van zijn. Toch heb ook ik een leuk plekje kunnen bemachtigen, helemaal bovenaan, het mooiste uitzicht was dus voor mij! Ik zag de eerste terrasstoeltjes komen piepen, overal verschenen er tongen intens likkend aan een smeltend ijsbolletje Ik moet toch toegeven dat ik een beetje verliefd ben geworden op MIJN Perugia.
Goed weer betekent natuurlijk ook fijne zomerjurkjes, maar na een hele maand vakantie is mijn scheefgevormde lijn daar nog niet aan toe. Een goed voornemen van mezelf: gezonder koken, minder snoepen en meer bewegen! Ja ik ben even benieuwd als jullie hoe lang ik dit ga volhouden vanavond eet ik pizza!
Ook mijn lessen moeten ooit weer eens van start gaan en dat zal dus maandag zijn. Ik kijk er toch wel naar uit ondanks het vele, harde werk dat voor de deur staat.
Maar ach, zonder vliegtuig was ik hier natuurlijk niet geraakt. En het was toch maar kantje boordje of ik had niet mee mogen vliegen (oké, ik geef toe dat het lichtjes overdreven is, maar er mag af en toe toch een beetje sensatie op deze blog zitten, niet?) Het pieper-de-piep-ding, pieperdepiepte bij mij, bij mij?! Handen betastten mijn lichaam en mijn schoentjes werden extra gecontroleerd. Maar zoals het een echte terrorist vergaat hebben ze ook mij niet kunnen pakken. Goed verstopt die handel! Toch eventjes vermelden dat de piloten hun werk weer uitstekend gedaan hebben. Desondaks moest ik weer eventjes slikken toen ik mijn roze valiesje van de band nam. Het had een grote groene sticker gekregen waarop in koeien van letters stond gedrukt: HEAVY! Natuurlijk wist ik wel dat mijn goedgevulde koffertje net het maximum toegestane gewicht had, 20 kg dus. Maar moet men dat nu zo hard benadrukken? Een klein beetje beschamend Dus dan ben ik in totaal met 30 kg vier keer mogen overstappen, bus trein trein bus. Ik ga jullie eerlijk vertellen dat ik serieus staan (lees: zitten, liggen & andere vreemde posities) sukkelen heb!
Aangezien ik dit blogje net helemaal manueel neergepend heb, begin ik schrijfkrampjes te krijgen. Ik ga terug naar mijn appartementje waar nog een heavy koffer op me ligt te wachten om uitgeladen te worden!
Verouderen doen we allemaal, ook ik. Begin deze maand was het weer aan mij, mijn beurt om iedereen te voorzien van taartjes en cake. Mijn grijze haren en rimpeltjes weet ik toch nog eventjes te verstoppen, gelukkig maar. 19 jaartjes staan er sinds kort op mijn teller en daar komen nog vele jaren bij!
Aan allen die geslaagd zijn proficiat! Ja ook ik mag spreken van een geslaagd eerste semester. Eerlijk gezegd ben ik er toch wel een beetje fier op . Nu maar hopen dat het ook de laatste maanden even vlot mag gaan!
K-k-k-k-k-k-oud! Mijn bevroren teentjes en vingertjes zijn ondertussen alweer ontdooit, maar wat heb ik het koud gehad. Ook in Italië heeft de winter lelijk huisgehouden, wat toch wel vrij uitzonderlijk is. Misschien moet ik dan toch maar blij zijn dat ik hier in het koude Zoersel zat en niet in het ondergesneeuwde Perugia.
Antwerpen zal mijn nieuwe stek worden. Huh? hoor ik jullie nu denken. Ja, ik heb jullie nog iets op te biechten. Sommigen zullen het al gehoord hebben, voor anderen zal het als een kleine verrassing komen. Ik heb werkelijk een prachtige ervaring gehad in Italië, een nieuwe taal geleerd, leuke mensen ontmoet, leren koken en wassen een onbetaalbare ervaring waar ik nog geen minuut spijt van heb gehad! Toch moet ik nu denken aan een echte toekomst en die zou ik graag in de psychologische sector zien. Daarom heb ik besloten om mijn geliefde, zonnige, prachtige Italië om te ruilen voor het trendy, bruisende Antwerpen! Volgend schooljaar zal ik dus officieel studente zijn aan de Lessius hogeschool te Antwerpen in de richting toegepaste psychologie.
Nog een klein weekje en ik hang weer in de lucht te zweven. Dan sta ik met mijn roze valiesje weer stevig dat hoop ik toch- op Romeinse bodem. Sommigen van jullie zullen mij voor een lange tijd niet meer zien, vijf maanden ongeveer. Klinkt wel lang, niet? Gelukkig mag ik tijdens de paasvakantie toch nog bezoek ontvangen. Geloof me, ik zal ze als echte VIPs behandelen
Toch wil ik ook nog even mijn vriendinnetjes bedanken voor de leuke uitstapjes! Gent,Zoersel, Gent, Antwerpen, Zoersel, Oostmalle, Gent Ja hoor, we hebben half België onveilig gemaakt met onze bezoekjes en daar heb ik enorm hard van genoten
In het Italiaans wil ik nog graag afscheid nemen van jullie. Vi dico ciao, vi do un abbraccio & tanti baci e ci vediamo presto!
Na een korte, maar super leuke vakantie ben ik terug in Perugia. Vorige dinsdag heeft de piloot mij weer veilig op Italiaanse bodem gezet, meer bepaald in Rome. Na een lange reis was ik dan ook blij dat ik in mijn comfortabel bed kon kruipen (Ja mama, dat is wel iets anders dan een matras op de grond hé ).
Zoals jullie wel weten kom ik in februari al terug naar huis voor een ontspannend maandje vakantie. Dan moet ik weeral die lange reis naar Rome maken en hopen dat mijn vliegtuig geen rare koptuimelingen maakt. Als ik alles optel zal ik op een jaar tijd minstens 8 keer gevlogen hebben! Ik vraag me af waarom ik geen abonnement bij Ryanair heb aangevraagd?
Vanaf nu moet ik dus hard studeren, want zo gaat dat aan de universiteit. Dat wil natuurlijk ook zeggen dat ik niet veel te vertellen zal hebben. Maar er is geen reden tot paniek, laten we zeggen dat mijn blog gewoon drie weekjes op vakantie gaat. En in februari ben ik er weer, zowel in België als op mijn blog!
We onderbreken even onze activiteiten voor een belangrijke mededeling:
Uit een betrouwbare bron hebben we vernomen dat er aan boord van vlucht FR6103, die gisteren met enige vertraging toch is geland, zich een speciaal persoon bevond. Het zou volgens insiders gaan om een jongedame van Belgische afkomst. De vlucht, georganiseerd door de lage kostenmaatschappij Ryanair, ging uit van Rome naar Charleroi. Wat de dame in kwestie hier komt doen, is nog onzeker. Ook over haar verblijfplaats bestaat nog enige twijfel. De jongedame zou momenteel verblijven in een dorpje in de provincie Antwerpen. Vanmiddag zou ze haar tocht verder zetten en uiteindelijk in Gent halt houden. We volgen dit op de voet.
Nog 20 dagen en ik kan mijn sneeuwbotjes weer uit de kast halen. Dan kom ik, met mijn 19 kilo zware valies, aangestrompeld in Charleroi. Maar ach, dat is nog wel eventjes.
Ondertussen zal deze 18-jarige meid even vertellen wat er de voorbije 17 dagen gebeurd is.
Van de 16 posten die ik op mijn televisiescherm kon bewonderen, blijft er geen enkele meer over. De Italiaanse tv is volledig overgeschakeld naar digitale zenders. Aangezien ik geen decoder heb, zit ik al enkele dagen naar een zwart scherm te gapen. Nu besef ik pas hoe vaak ik voor de buis gekluisterd zat. Dat wordt een serieus afkickproces! Gelukkig heb ik nog een goede radio, waar ik heel de dag naar kan luisteren. Hoewel volgens mij kennen ze hier maar een 15-tal nummertjes, welke zender je ook luistert, het zijn steeds dezelfde liedjes.
14 berichtjes geleden heb ik enkele fotos online gezet. Omdat ik weet dat niet iedereen van jullie Facebook gebruikt, had ik graag enkele nieuwe fotos op mijn blog gezet. Het lukt me niet meer, ik heb alles geprobeerd. Jammer genoeg zonder resultaat, maar ik geef niet op!
Het is hier nog steeds mooi herfstweer. Stralende blauwe hemel, met een warm zonnetje en een temperatuur van gemiddeld 13 graden. Mooi toch? Hoewel de temperatuur de laatste dagen toch een beetje fris aanvoelt, ben ik nog zeer tevreden met het weer.
Gelukkige verjaardag, Nick! Enkele dagen geleden heeft mijn kleine grote broer afscheid genomen van het getal 12. Hij is een jaartje ouder nu, jammer genoeg ook enkele centimeters groter. Ik vrees dat ik mijn hoogste 11 cm hakken uit de kast moet halen, wil ik toch nog een kopje groter zijn, niet waar?
109 Het laatste wat je hoort enkele seconden voor middernacht. De nacht van oud op nieuw bedoel ik dan. Eerlijk gezegd niet mijn favoriete dag van de vakantie. Vanaf s morgens vroeg komen ze je uit je bed zingen met de minst originele liedjes. Daarna zit je alleen thuis omdat je ouders een feestje gaan bouwen achter de hoek en jijzelf hebt niets om handen.Geef mij toch maar Kerstmis hoor. Verspreid over het hele appartement liggen dan ook geschenkjes voor 8verschillende personen. Wie dat allemaal zijn ga ik nog niet verklappen, ook de inhoud verzwijg ik nog eventjes. Wat ik wel kan vertellen is dat ik er jaloers op ben! Nu zijn jullie nieuwsgierig hé?
Mijn buurmeisje en ik zijn nog steeds bezig met onze nieuwe hobby. De nieuwe hobby die ondertussen al een oudere hobby is. We gaan enkele dagen per week naar de fitness en de groepslessen Tae bo zijn helemaal ons ding! Jammer genoeg vervalt mijn abonnement al op 7 december . Misschien kan ik daarna een paar keer de trappen van het appartementsgebouw oplopen. Want we willen er toch allemaal goed uitzien in onze feestkledij!
6 december. Sinterklaas! Ik vraag me af of hij mijn cadeautjes naar hier zal brengen? Ik ga in ieder geval mijn mooiste schoentje zetten, want brave kindjes verdienen iets lekker!
Met mijn 5 verschillende fluostiften (roze, oranje, geel, groen en blauw) zit ik al 4 weken mijn centimeters dikke boeken te kleuren. Dat is nu eenmaal het leven van een student, uren staan schrobben om die vervelende inktplekken van je handen te krijgen!
Vorige week heb ik welgeteld 3 dagen platte rust gehad. Nee niet omdat ik gewoon lui was. Ik ben ziek geweest. Gelukkig gaat het nu weer beter. Dat gaan we dus ook snel vergeten.
Momenteel is het al meer dan 2 maanden geleden dat ik jullie, in levende lijve, gezien/gehoord heb. Wat vliegt de tijd toch weer voorbij! Toch zal ik blij zijn om weer in dat koude Belgenlandje te vertoeven, om in het niet al te comfortabele logeerbed te slapen, om te kunnen proeven van al die culinaire verwennerij hoop ik toch, maar 1 ding is zeker: Ik ga vooral hard moeten studeren!
Huppel, hup, huppel, hup, hup, huppel, huppel, hup, huppel, hup, huppel Links, klap, rechts, draai, op, klap, pas naar achter, spring, links, rechts in, uit, in, uit, in, uit, in, uit, in, uit, in, uit, in, uit, in, uit, in, uit, in, uit, in, uit
En dat is mijn nieuwe hobby!
Vanaf nu ga ik wekelijks een paar uurtjes naar de fitness met mijn buurmeisje. Naast de loopband en gewichtjes, proberen we elke keer een groepsles mee te doen. Deze week zijn we begonnen met step choreografie. Veel te moeilijk! Dus dachten we, we proberen het iets rustiger aan te doen met Pilates. Gelukkig was mijn fitnessmaatje even lenig als ik . En na drie dagen fitness zat ik ongemakkelijk in mijn zeteltje met de nodige spierpijnen.
De tweede reden dat ik zo raar rondhuppel door de stad, is mijn examen linguistica. Vorige week woensdag heb ik mijn allereerste examen als universiteitsstudent afgelegd. Ik had er wel een beetje schrik voor, helemaal in het Italiaans Met het gedacht dat ik gebuisd was, ging ik gisteren weer naar de les. Slik ik ben niet het type dat graag opschept, maar met dit resultaat ben ik enorm blij! Ik ben geslaagd voor mijn eerste examen met 26/30! Huppel, hup
Deze tekst is, zoals de titel al aangeeft, volledig aan jullie gericht!
A an allen die dit leest, B edankt! C entrale punt in dit verhaal D at ben jij E n jij, jij en ook jij, jullie allemaal, F amily & Friends G eniet ervan, zo veel aandacht op het world wide web H eel ver van huis bevindt dit meisje zich. I n Italië om precies te zijn. J ullie krijgen vele K usjes & Knuffels van haar. L iefste Lezertjes, M oeilijk is het om dat egoïstische woordje niet te gebruiken. N a veel schrijf- en schrapwerk is het toch gelukt! O oh, wat is dit laatste deel verschrikkelijk! P robeer maar eens een tekst te schrijven met de letters q & x Q uasi onmogelijk. R azendsnel verslinden we de laatste letters van het alfabet met enkele lieve woordjes. S amen staan we sterk! T erug verlangen we naar het samenzijn . U itwuiven en nadien V erwelkomen. W ekelijks een kijkje nemen op dit blog. X ylofonische melodietjes die zeggen: Y ana Z iet jullie graag!
Tijd het is tijd dringend tijd tijd het is weer tijd om te bloggen!
De voorbije dagen heb ik twee nieuwe vrienden gemaakt. Mijn woordenboek en mijn fluostift. Ja, ik heb niets anders gedaan dan woorden opgezocht en stukken tekst gemarkeerd.Ik heb vijf dagen tussen mijn boeken geleefd en ik ben er, raar maar waar, toch een beetje slimmer van geworden. Niet te geloven dat ik vorig jaar durfde zagen over hoeveel ik wel niet moest leren.
Vorig jaar 27 oktober 2010, toen zat ik hier ook. Niet precies op dezelfde plek natuurlijk, maar wel enkele kilometers verderop. Ik denk dat iedereen die ooit een Italiëreis heeft gemaakt met zijn/haar school wel kan beamen dat dit een onvergetelijke vakantie is. Vroeg opstaan, prachtige plekjes bezoeken in de mooiste steden, het Heilige nonnetje uithangen in de kerk en s nachts stiekeme uitstapjes maken. Dat is toch wat ik ervaren heb.
Ervaringen Zoals jullie waarschijnlijk welk gehoord of gelezen hebben, wordt Italië geteisterd door noodweer. Dat heb ook ik mogen ervaren. Gisteren heeft het heel de dag, onophoudelijk, dikke druppels gegoten. Ik was nat, mijn schoenen, mijn broek, mijn tas En als jullie denken dat dit het ergste was, dan hebben jullie het goed mis! Mijn paraplu had ik te drogen gelegd in de douche. Toen ik deze vanmorgen wou opruimen, klapte hij toe en zat mijn arme duim er mooi tussen. Nu is mijn linkerduimpje bedekt onder een huidskleurige pleister.
Huidskleur De herfst begint ook hier zijn tol te eisen. Het bruine kleurtje, dat ik ooit heb gehad, is verdwenen. Ik ben weer dezelfde witte melkfles die ik was voor ik op vakantie vertrok!
Vakantie Het duurt nog eventjes, iets minder dan twee maanden, maar wat kijk ik al uit naar de kerstvakantie! Natuurlijk om al die cadeautjes in ontvangst te nemen en er ook enkele te geven (ja, mijn koffer gaat voor 70% uit pakjes bestaan, voor 20% uit veel te dikke boeken en de overige 10% is voor mijn kledij). Maar waar ik het hardst naar uitkijk zijn jullie!!!
Jullie Ik ben altijd al egoïstisch geweest. En mijn blog is daar het perfecte bewijs van. Ik durf het bijna niet zeggen het woordje ik is hier maar liefst 302 keer terug te vinden! Een beetje beschamend eigenlijk. Misschien moet IK eens een verhaaltje over JULLIE schrijven.
Dat zal voor de volgende keer zijn! Vele kusjes Yana
Vandaag ga ik het niet hebben over school. Dus dat wil zeggen geen nieuws over die ene grappige prof of over de les die veel te snel ging en ook niet over die ene klasgenoot die lag te slapen in de aula. Vandaag ga ik jullie leren hoe je een sprookje tot leven doet komen.
Benodigdheden: - 5 jonge, leuke meisjes - een tafel en stoelen voor een gezellige maaltijd - chocolade, tonnen chocolade - en als laatste een zonsondergang op het meest idyllische plekje in de stad
Beginnen jullie al te dromen? Ja? Goed zo!
Ik heb jullie verteld dat ik mijn buurmeisje hebt ontmoet, niet in de meest gezellige omstandigheden, maar ik ben toch blij dat het gebeurd is. Vorige zaterdag heeft ze mij uitgenodigd om bij haar te komen eten. We waren met vijf meisjes, inclusief mezelf. Het was super gezellig en enorm fijn om weer nieuwe mensen te leren kennen. Als nagerecht had ik voor zelfgemaakte chocomousse gezorgd. Bij gebrek aan een mixer heb ik alle eiwitten met de hand moeten kloppen en daar is het fout gegaan. De chocomousse was een beetje zwaarder dan voorzien, maar gelukkig waren de anderen er gek op. Ik heb dan maar wijselijk gezwegen over het eierenprobleem.
Zondag zijn we samen op stap gegaan. Momenteel is het enorm druk in het centrum van Perugia. Dat heeft alles te maken met Eurochocolate. De komende 10 dagen hebben we hier het grootste chocolade festival in Europa. Elk plekje dat ooit vrij was, is nu gevuld met tentjes. Tentjes waarin tonnen chocolade verborgen zit. Wat een heerlijkheid om door te stad te wandelen. Een dikke vest, warme sjaal en last but not least het zicht, de geur en de smaak van chocolade in al zijn vormen en kleuren!
Nadat we onze verslaving weer gevoed hadden, zijn we naar huis gegaan. Nee, niet zomaar langs de gewone weg, maar langs het meest prachtige straatje dat ik hier al gezien heb. De zon was ondertussen al aan het ondergaan, waardoor je een prachtige roze hemel krijgt. De straatverlichting begon zachtjes aan te springen. En de huisjes, geschilderd in warme kleuren, kwamen volledig tot hun recht op het viaduct. Want dat was het straatje oorspronkelijk, een viaduct. Heel moeilijk om zo uit te leggen, maar misschien kan ik volgende keer wel enkele fotootjes maken. In ieder geval ik bevond me in het midden van een sprookjesboek en daar heb ik enorm van genoten Nadien hebben we bij mijn buurmeisje nog een warme chocomelk gedronken en de overschot van mijn chocomousse opgegeten. Na zoveel chocolade werd het tijd om onder de wol te kruipen!
Ik moet jullie niet vertellen hoe heerlijk ik gedroomd heb, toch?
Sinds mijn laatste bericht heb ik al enkele lessen achter de rug. De ene al iets vlotter dan de andere, ik ga nog veel nachtjes mogen doorwerken om die wetenschappelijke teksten vertaald te krijgen.
Donderdag was voor mij een afschuwelijk lange dag. Om negen uur werd ik in de aula verwacht voor een eerste algemene ingangstest. De onderdelen aardrijkskunde en geschiedenis vielen nog vrij goed mee. Toen kwamen de vragen over Italiaanse literatuur! Ik ken amper iets over onze Nederlandse schrijvers, laat staan dat ik weet wie de opera Chiuso gli occhi geschreven heeft. Om 10 uur was ik weer buiten. De volgende test zou pas om 12 uur plaatsvinden dus plofte ik mijn achterwerk op een zonnige bank. 12 uur test Italiaanse taal, bang afwachten. Er was zowel een schriftelijk als een mondelinge deel. Beide even moeilijk. Ondertussen nog eventjes een les meepikken van 14 tot 16 uur. En weer wachten op de laatste test die zich tussen 18 en 20 uur zou afspelen. Ik moest mijn kennis van het Engels gaan bewijzen. Een beetje raar aangezien hier niemand Engels spreekt. Gelukkig waren het twee Amerikanen. Eindelijk organisatie en communicatie, dag en nacht verschil met de chaos van die Italianen! Wat is nu het resultaat van al die uurtjes wachten? Rode schouders! Inderdaad, 6 oktober en mijn schouders zijn verbrand, wie had dat ooit gedacht! Ondertussen zijn we een onweersbui verder. Gisteren is de eerste regen in maanden gevallen en dat voel je wel aan de temperatuur.
Het weekend is gisteren begonnen, dus had ik gepland om frietjes te maken. Mooi niet dus! Ik had speciale frietjes gekocht voor in de oven, want een frietketel heb ik niet. Ze lagen mooi geel gesorteerd, amper 5 minuutjes, in mijn oventje. PATS! Elektriciteit weg!Donker, aangezien het al avond was. Ik kon het zelf niet oplossen en mijn bazin was niet thuis. Daar stond ik dan in mijn rood met witte bollen schort. Ook mijn buurvrouw had geen elektriciteit meer. Daar stond zij dan in haar bruine pyjama. Zo hebben wij elkaar dan leren kennen. We hebben meer dan een uur samen rond 1 mini kaarsje gezeten en een beetje gekletst over van alles en nog wat. En ik ben heel blij met haar als buur, het is een heel vriendelijk meisje, ze komt uit Zuid-Frankrijk en is 21 jaar. Dus hoe eindigt dit verhaal? Een nieuwe vriendin en platte frietjes!
Un'avventura italiana
)
