Vandaag is een dag van wat meer kilometers en dus zijn we al vroeg op pad. We vertrekken zuidwaarts maar maken eerst nog een ommetje langs Loch Ness. 't Is dat het Loch Ness is maar eerlijk gezegd heb ik de voorbije dagen Lochs gezien die zeker zo mooi zijn. (dit is natuurlijk wel heel groot). Nessie heeft allicht een dag verlof want van een monster is niet veel te bespeuren. We zien vooral bussen toeristen, winkeltjes enz.
Zo'n 40 mijl voor onze bestemming, vallen de 1ste regendruppels en we moeten de weerman gelijk geven. We zullen Pitlochry niet droog bereiken. Hoewel we ongelooflijk veel geluk hebben want het gaat nooit echt doorregenen en tegen de tijd dat we aankomen, zijn we alweer droog gewaaid. Pitlochry is een charmant en pittoresk plaatsje op enkele kilometer van de Noordzee.
Maar wat ons bij blijft, is vooral ons hotel, Pinetress. Aan de aankomst rijden we onder een statige witte boog door en ik hoor Tony al door de intercom roepen : wat gaat dat hier kosten.
We naderen een prachtig kasteeltje en bij de receptie is het allang duidelijk : we gaan onze vakantie in stijl afsluiten.
De dame in kwestie laat ons de klassieke administratie afhandelen en duwt dan op een belletje. Een butler komt aangeschoven en wijst ons de weg naar onze kamer. Hij wou ook nog onze bagage dragen maar ik durfde hem echt die tanktas en helm niet te geven
We hebben meteen ook gereserveerd voor het avondmaal want veel zin om in de regen er nog op uit te trekken hebben we niet. Omdat er enkel beneden internet is, pakken we onze spullen en gaan wat foto's kijken in de lounge bij een frisse pint. Wanneer onze 2de pint halfweg is, stapt een knappe ober op ons af : of we de mneu al willen inkijken. Tuurlijk willen we dat. Lang en uitgebreid gekeken en uiteindelijk ook beslist. Maar voor we onze spullen bij mekaar komen pakken, staat die ober weer naast ons : of we maar willen meekomen want onze tafel staat klaar.
We hadden toch gedacht nog even langs de kamer te lopen maar dat ging dus niet door. Een stoel wordt voor me weggeschoven en ik zink weg in een heuse Louis IX stoel. Nog voor ik van de landing ben bekomen, pakt de ober onze servetten, schudt die met een zwoel gebaar open en legt die op onze dijen. Met 5 man staan ze te staren hoe we onze bestelling doorgeven. Ik hoef niet uit te wijden over onze kledij. We waren proper, maar veel heb je niet meer beschikbaar als motard op het einde van 10 dagen rondreis.
Tony begon ons te vergelijken met Onslow en Daisy en de situatie werd steeds hilarischer. Alle koppels die verder in het restaurant binnen kwamen, waren helemaal opgetut. We pasten echt totaal niet in het kader. Maar of het eten lekker was en de wijn heeft gesmaakt.
Je mag ook niet vergeten dat de gemiddelde leeftijd van alle andere aanwezigen in het hotel ergens tussen 75 en 80 ligt.
Alles bij mekaar een avond om nooit meer te vergeten.
Wat vliegt de tijd als je je amuseert. Met Durness hadden we het meest noordelijke punt van onze reis bereikt en dus moesten we noodgedwongen de paardjes met de neus naar het zuiden dwingen. We lieten al vroeg de Atlantische Oceaan achter ons en gingen nog één keer de noordelijke bergen in. De wegen waren ook vandaag weer enorm smal en bezaait met kiezelstenen. Voor wie mij kent, weet dat dit een ondergrond is waar ik het niet voor heb als ik op de motor zit. De prachtige omgeving maakte veel goed en de zon bleef onze vaste vriendin.
Het landschap werd ongemerkt minder ruw, minder bruine mossen en struiken, meer gras, bomen en nog meer schapen. We bleven uitkijken naar die 'zo beroemde' highlandse runderen met een prachtige hoorns en lang haar maar wij vonden alleen de kortgeknipte versie en dus besliste ik om daar dan maar een paar foto's van te maken. Na een foto van één koe, kwam er spontaan een 2de bij staan en op den duur had ik de hele kudde op mijn hand. Of waren ze gewoon 'camera-geil' en wilden ze absoluut op de foto ? De stier (zou ook wel een os kunnen geweest zijn want ik vond hem wel heel rustig tussen al dat vrouwvolk) kwam als enige rosse tussen al die bruintjes staan.
Stilaan werd het ook drukker en de 'beschaving' leek niet ver weg meer. Meer huizen, meer auto's en vooral minder rust. Inverness is inderdaad een drukke stad met veel toeristen, veel B&B's, restaurants en gezien de ligging vlak bij Loch Ness heet alles hier dan ook Ness. Je wandelt langs de Ness of de Ness bank aan de ene kant, steekt over via de Ness-brug om dan langs de Ness-lane de andere kant verder te wandelen.
De souvenirwinkeltjes vind je op elke hoek van de straat. Vlaggen van Schotland, je familienaam in 'clan-kleuren', whiskey van allerlei origine en kilts natuulijk. Het kost me moeite om geen geruite sokjes en een geruit slabbetje mee te nemen voor Kim en Fenja. (die 1ste babies da's toch maar een kwestie van tijd meer)
We eten uiteindelijk bij een Indiër (tandori nog wat) en rusten dan uit van een lange dag in een mooie Heatcote B&B. Morgen naar Pitlochry en dus meer naar het zuiden nog.
Hoewel het de bedoeling was om voor gisteren en vandaag een afzonderlijke blog te maken, heb ik vandaag maar beslist om het samen te pakken.
Beide dagen verkenden we het Westen en Noorden van Schotland van binnenuit. Het waren 2 onvervalste bergritten met vandaag als absolute kroon. We reden langs de kust maar gingen stilaan dieper het binnenland (de Highlands dus) in. De wegen werden van 2-vaks naar 1,5 naar 1 vaks met af en toe een passeer-strook. Stilaan werden ook de limieten verhoogd : geen caravans, geen auto's langer dan ..., en tot slot geen mobilhomes.
Je kan dus al gissen hoe de wegen waren. We beklommen de beregen met onze berggeiten die het blijkbaar nog prima vonden ook. Hoewel toch wel zwaar bepakt, hadden ze geen moeite met de hellingen. Eerst was alles te doen in 3de versnelling maar steeds vaker was het nodig naar 2de te gaan. Een bordje 25% deed me even slikken maar de motoren deden netjes hun ding. Steil dus maar absoluut prachtig. Ik zou er zowaar poëtisch van worden. Soms erg ruig met lage grasachtige begroeiing die redelijk bruin en verdord leek. Hier en daar een struik, een rots, wat schapen. Maar overal van die prachtige gele bloemen. En overal waar je keek doken meertjes en riviertjes op uit het niets.
De omgeving die we de voorbije 2 dagen mochten ontdekken onder een stralende hemel, was een echt cadeau. Al mijn verwachtingen zijn ingelost en meer, veel meer. Ik besef meer dan ooit hoeveel geluk we hebben om dit land te mogen verkennen met de zon boven ons hoofd. (en ik zou de rit van vandaag met een heel bang hartje hebben gereden in de regen)
Om jullie een idee te geven hoe vaak we 'op en af' gingen vandaag, voeg ik het profiel van onze route van vandaag toe en uiteraard enkele foto's van de hellingen vol gele bloemen.
Als je dan zo'n super 2-daagse kan afsluiten met een delicious etentje en een wandeling op het strand langs de Atlantische Oceaan bij zonsondergang, wat zou een mens nog meer verlangen.
Zoals
gezegd, hadden we vandaag alle tijd. Er was geen lange afstand te overbruggen
en dus konden we voldoende stops inbouwen om fotos te maken. Want dat moet
gezegd, als motorrijder, zie je ontzettend veel maar je kan niet altijd stoppen
en dus blijven de herinneringen vooral in je hoofd en in je hart kleven.
Al vroeg
stond de zon aan de hemel en we genoten van een super ontbijt. Het wordt
stilaan dagelijkse routine, inpakken, uitchecken en wegwezen. Onze GPS gaf
zoals elke dag zonder aarzelen de route aan en wij genoten. De ochtend stond
vooral in het teken van het Caledonisch Kanaal. We reden er links van, we
staken over, reden rechts, staken terug over, enfin je snapt het verhaal. Een
mooie rit langs de flanken van de bergen was ons deel voor deze dag en verder
overal water, riviertjes, een loch op zijn tijd en kort na de middag zelfs een arm
van de Atlantische Oceaan.
Op onze
route vandaag ook een stop aan een monument voor de gesneuvelden van de Common
World, een stop aan Loch Loyne, even stoppen aan Loch Cluanie en uiteraard
eentje aan Eileen Donan Castle in Kyle of Lochlsh. Tot slot nog even een sprong
over Skye Bridge om aan te komen in Kyleankin.
Een toffe
hotel-madam verwelkomde ons hartelijk en kwam eerst en vooral naar de motos
kijken. Hier zijn motards van harte welkom en dat is leuk. Een private parking
place voor onze fietsen en een kamer in de garden house vlakbij. Super
vriendelijk volk.
Eén gebeurtenis
van vandaag probeer ik uit mijn geheugen te wissen, maar het lukt me niet dus
hier kort wat er is gebeurd (en vraag me niet waarom alle stommiteiten altijd
mij overkomen). We komen deze middag op een schoon pleksken in het zonneken aan
een lokale eettent langs een arm van de Atlantische Oceaan. Alle ingrediënten
dus voor een zalige lunch maar wat denkt ge, die mens zijn parking is recent
opgevoerd met wat nieuwe asfalt (zonder deftige ondergrond allicht). Motos
geparkeerd, even geschud of hij toch relatief goed in balans stond en dan
richting eethuis. Terwijl we op het bord onze keuze uit de menu staan te
maken, komt er ineens een figuur uit de keuken gesprongen : Your bike has
fallen over.
En inderdaad,
mijn machine lag op zijn zijkant (of is het haar zijkant). De poot waarop dat
ding steunt was zon 15 cm in mijnheer zijn asfalt gezakt en dus vond die fazer
het moment rijp om erbij te gaan liggen. Ik moet het niet vertellen, wat kasseibrand
aan mijn zijkoffer, linker spiegel, kuip, enz Ach alles bij mekaar is dat
geen ramp. Hij was al ne keer gearrangeerd bij mijn duikske op de reis in
Noorwegen en toevallig aan dezelfde kant. Hij is 7 jaar oud, dus waardeloos
voor de 2de handsmarkt maar voor mij hopelijk nog jaren de ideale
reisgezel. (en ik zie er ook geen 3X7 meer uit dus mijne moto kan wat schartzjes
hebben)
Ge ziet, ik
troost mezelf.
Al bij al
goed dat die mens mijn motor zag zinken want die van Tony was ook bijna
vertrokken en die hebben we dus nog kunnen redden.
Vreemd ..
wat we ook doen .. alles overkomt altijd mij (ge moogt zoeken maar hiervan
zult ge geen foto vinden = geen tijd gehad, moesten beide paarden snel op een
andere wei parkeren)
De ochtend
bij Angela in the Abercorn Guest House begon zonder zorgen. Angela was
duidelijk al vroeg op want ze had haar laag plamuur en minstens 2 lagen verf al
op haar gezicht gelegd. Maar ongeacht hoe ze eruit zag, is ze een super lieve
madam.
Ons ontbijt
was perfect in orde. Alles wat er besteld was, was er en meer.
Na enkele
bezoeken aan het toilet (het eten gisteren in die fantastische pub was niet
goed gevallen), de motos weer beladen, vertrokken we richting Fort William.
Waar we gisteren vooral noordwaarts en een beetje naar het westen reden, was
het vandaag een beetje naar het noorden maar vooral veel naar het westen.
De hemel was
zwaarbewolkt en het weerbericht voor Edinburgh voorspelde regen tegen de
middag. Het had dus geen zin daar nog lang rond te hangen. Eens goed en wel
voorbij Glasgow, brak de zon door de wolken en de rest van de dag zou er eentje
worden van veel zon, prachtige omgeving, een eerste proefje van de bergen en
meren, het ene na het andere. En volgens Tony komt er morgen weer meer meer.
De rit
verliep heel relax en we waren al vroeg in Fort William. Snel ingecheckt, de
bagage op de kamer achtergelaten en dan richting the Caledonian Canal. In een
documentaire op National Geografic hadden we een reportage gezien over de
staircase van Neptune en die wou ik dus zien. Het gaat eigenlijk om een reeks
van 7 sluizen die schepen zon 64 voet hoger of lager brengt. Het Caledonian
Canal is eigenlijk een soort verbinding helemaal van de Noordzee tot de
Atlantische Oceaan (of de andere kant uit afhankelijk van waar je komt ;) En in
het midden tussenbeide, ligt Loch Ness. Je ziet, wij reizen om te leren.
Het bezoek
aan de staircase was de moeite waard (fotos volgen). Een prachtige zeilboot
werd net naar trapje 6 geloodst
De dag werd
afgesloten met een douche, een lekker etentje in het hotel, wat fotos kijken
(en de 1ste video filmpjes) en dan bed in.
Morgen wordt
een heel rustige dag, geen lange afstand en ze beloven mooi weer . Wie zegt er
dat Schotland een drama is wat het weer betreft ? (of hebben we nog wat te
verwachten ?)
Vanaf 7u was
de ontbijtzaal open. We waren redelijk vroeg op en waren dus bij de eersten.
Alles was aanwezig en we lieten het ons goed smaken. We moesten er kloek
opstaan voor onze 1ste dag op Engelse wegen.
Een collega
had ons aangeraden da A68 te nemen naar Edinburgh en we kunnen natuurlijk niet
zeggen of dit beter was dan onze oorspronkelijke route maar het moet gezegd dat
het een prachtige rit werd. Het landschap werd van glooiend stilaan meer
heuvelachtig. Het land is eindeloos groen. De schapen zijn hier wellicht
uitgevonden. De zon lachte ons toe. Een super dagje. Ik zal wel eventjes een
blad bovenaan in mijn tank tas stoppen met daarop Ze rijden hier links want
als je iets te veel vakantiegevoel krijgt en dus iets minder alert bent, durven
gewoontes en reflexen het overnemen en dan eindig je zonder nadenken op de
rechtste kant van de weg.
Wat ik van
Edinburgh had verwacht, weet ik niet zo goed. Maar we waren gelogeerd in Abercorn
Guest House in Portobello, een gehucht van Edingburgh langs de Noordzee. De
tijd heeft hier stilgestaan. Niet te beschrijven hoe de huisjes eruit zien, een
kust die op geenenkel vlak kan vergeleken worden met onze Noordzee kust. Geen
appartementen, geen restaurants, geen terrasjes.
Hoewel onze land-lady
helemaal wild was van een pub aan de zeedijk, vonden wij het maar minnetjes.
Behalve burgers werd er weinig geserveerd en wat ze er aan sausjes tussen
gooien, zou bij ons het licht niet mogen zien.
Gelukkig
hadden we er een fles rode wijn bij besteld die absoluut in de smaak viel.
Terug naar de hotelkamer, blog bij werken (bij een internet dat helaas niet
super is en me dus niet toelaat iets meer toe te voegen dan tekst). En dan
slapen .
Morgen
rijden we westwaarts van Edinburgh naar Fort William. We ruilen dus de Noordzee
voor de Atlantische Oceaan. De weersvoorspellingen zijn ietsjes minder positief
maar we hopen op het beste.
4 juni bood
zich aan zoals je van de 1ste dag van je vakantie mag verwachten.
De wekker
maakte zn bekende geluid, maar we waren al een tijdje wakker. De nacht was
kort geweest, te kort wegens : weer eens te laat in bed en vooral onrustig
slapen. Ik reed al een flink stuk van de nacht aan de linker kant van de weg en
alles wat kon misgaan op die ferry, ging ook mis. Maar de ochtend zag er
rooskleurig uit.
We waren
goed voorbereid, we zouden vertrekken rond 9u30. Eerst een verkwikkende douche
en een lekker ontbijt en dan op weg. We hadden alle tijd. We moesten gewoon
ergens tussen 14u en 16U30 aankomen in IJmuiden om in te schepen.
Snel nog
even bijtanken en de banden blazen. De 1ste pomp (Esso voor de
geïnteresseerden) was goed genoeg om te tanken maar hoe durven ze 50 cent
vragen voor lucht ! Dus naar de volgende : Lukoil (same story) Ja schat
sorry, bij de Shell is dat ook niet gratis. Enkel bij Q8 kan je nog gratis
banden blazen dus betaal nu gewoon die 50 cent en dan gaan we rijden.
Banden
geblazen maar . Al die tijd had Tony zn contact laten opstaan. Dus dit
brabants trekpaardje werd achter het ijzeren ros gespannen en kon het ding in
gang duwen. Op de parking van den Droomland een schouwspel van de bovenste
plank maar al mijn brute kracht, mijn ongelooflijke fysiek en Tony zijn technische
handigheid, zorgden er toch voor dat we ook echt het ding aan de praat kregen.
Nu kon het
niet meer fout gaan, de zon brak stilaan door het wolkendek en de rest van de tocht
zou vast pijnloos verlopen.
Honderden
verkeerslichten, massas cameras en een reeks wegenwerken, zowel in Vlaanderen
als in Nederland, zorgden ervoor dat het op het einde nog krap werd. Het was na
16u als we in IJmuiden belandden.
Snel in de
rij met de tientallen andere motos en dan inschepen. De paardjes vastgezet
zoals echte routinees en dan onze kajuit opgezocht.
Het werd een
hele verkwikkende overtocht, een lekker biertje, een goed diner en een goeie
nacht later stonden we monter klaar voor de rit van Newcastle naar Edinburgh.
Maar daarover meer morgen.
Hier zitten we dan nog even op ons gemak in de zetel.
Het is alles bij mekaar nog een drukke dag geworden. De motoren staan in de startblokken, zuchtend onder de bagage. De route zit in de GPS, muziek gedownload voor onderweg. Nog even het weerbericht voor de volgende dagen bekeken. Het ziet er op het 1ste zicht niet al te slecht uit. Maar we gaan het niet aan ons hart laten komen. We nemen het zoals het komt.
Nog even alle reserveringen uitgeprint en de foto's bekeken van al die charmante hotels waar we de komende dagen zullen overnachten. Laat Schotland maar komen, wij hebben er zin in.
Zondagavond 2 juni. Nog 1 dag en 2 nachten scheiden ons van onze vakantie in Schotland.
Zoals gewoonlijk, lijkt Tony de rust zelve en begin ik stilaan te stressen als een lagere school kind dat op schoolreis mag.
Er zijn heel wat voorbereidingen getroffen maar er staat nog flink wat op de agenda voor morgen.
De motor heeft nog recht op een wasbeurt, er moet nog ingepakt worden (altijd een uitdaging om voor 10 dagen zo weinig mogelijk mee te nemen), de bandenspanning moet nog gecheckt worden. Nog even testen of het geluid van intercom en radio goed zijn ingesteld. Enfin .... nog genoeg te doen.
En het rijden aan de linkse kant van de weg, zal ook weer wennen zijn. Het is 5 jaar geleden dat we Wales doorkruisten en dat 1ste rond punt staat nog in mijn herinnering gebrand. Pure paniek was dat ....
Wat net wel gelukt is, is het downloaden van onze 10-daagse op de Zumo. Ik voeg hier alvast een overzicht toe van de geplande route. Elke kleur is een andere dag
Motorreis 2013
Wat vliegt de tijd als je je amuseert. Met Durness hadden we het meest noordelijke punt van onze reis bereikt en dus moesten we noodgedwongen de paardjes met de neus naar het zuiden dwingen. We lieten al vroeg de Atlantische Oceaan achter ons en gingen nog één keer de noordelijke bergen in. De wegen waren ook vandaag weer enorm smal en bezaait met kiezelstenen. Voor wie mij kent, weet dat dit een ondergrond is waar ik het niet voor heb als ik op de motor zit. De prachtige omgeving maakte veel goed en de zon bleef onze vaste vriendin.
Hoewel het de bedoeling was om voor gisteren en vandaag een afzonderlijke blog te maken, heb ik vandaag maar beslist om het samen te pakken.
Zondagavond 2 juni. Nog 1 dag en 2 nachten scheiden ons van onze vakantie in Schotland.
