Wat kan ik u vertellen? Ik ben een vrouw van flink in de 30, met twee kinderen en bijna zonder man. Voor de eerste keer in mijn leven zal ik een huishouden volledig alleen dragen, kinderen in co-ouderschap en bilocatie opvoeden en mijn leven terug op het goede spoor proberen te krijgen. Als ik het zo lees zal deze blog een uitgebreid schrijfseltje worden. Mijn bedoeling is om een kroniek van een scheiding te maken. Een verwerkingsproces voor mezelf, een bron van amusement, hulp, ideeën voor iemand anders. Lezers zijn welkom, steun, gedachten en tips nog veel meer.
Na een bijzonder slechte nacht werd ik bij het krieken van de dag wakker. Eén seconde voelde ik me gelukkig, toen besefte ik dat het allemaal geen droom was geweest, maar bittere realiteit. Het opstaan was ineens veel moeilijker, maar ik ging me door dit hele gebeuren niet eronder laten krijgen. Doorgaan zou ik, leven zou ik en ik zou hem wel eens even laten zien hoe sterk en onafhankelijk ik was. De rest van de week ging met ups en downs. Soms kon ik even vergeten dat volgende week een nieuw leven begon. Soms kon ik zelfs samen met hem naar huizen zoeken. We hebben natuurlijk ook nog veel gepraat over hoe, waarom en wanneer. Maar grote stukken van de tijd heb ik ook in melancholie doorgebracht. Treurend om wat voorbij is, bang om wat nog komen gaat. Weet je ik begrijp het echt allemaal wel, ik snap zijn standpunten en geef hem gelijk dat je moet stoppen met een huwelijk als er geen liefde meer is. Maar ik had nooit gedacht dat het mij zou overkomen. Ik vind nog steeds dat ik geen kans gekregen heb om te vechten voor ons huwelijk. Dat hij een lafaard is die zijn mond niet opendeed tot hij niet anders meer kon. Maar tegelijkertijd kijk ik soms uit naar een leven op mezelf, naar op eigen benen staan. Zelf keuzes maken, zelf het huis kunnen inrichten, zelf beslissen wanneer wat gedaan wordt. Ik wens mezelf ook toe dat ik ooit nog eens echt verliefd mag worden. Vlinders in de buik, altijd aan hem denken, de hele reutemeteut. In een huwelijk kan dit niet, nu weer wel. Wel, niet nu, maar eens ik er terug klaar voor ben, dan wel. Al kan ik nog niet stilstaan bij het feit dat mijn man ( bijna ex) misschien ook wel wel iemand leert kennen. Dat er een andere vrouw in het leven van mijn kinderen komt. Dat er nog iemand mee voor hen zou zorgen. Dat kan ik nog niet aan. Dat mag nog niet gebeuren. Maar voorlopig is mijn hoofdgedachte : FUCK BEGRIP, KALMTE, GOED OPNEMEN EN ANDERE SHIT! IK ZIT HIER WEL MET EEN GEBROKEN HART!!! en dat doet verdorie pijn! En ik wil dit niet!
Die avond hebben we, nadat we de kinderen in bed gelegd hadden, de hele avond doorgebracht met praten over financiële regelingen en co-ouderschap. Hij had zich duidelijk voorbereid en al een aantal bedragen bij elkaar opgeteld en bedenkingen gemaakt. Ergens stoorde ik me er aan, want nu pas bleek hoe lang hij al met dit idee rondliep. Ergens vond ik het ook makkelijk, want zo werden mijn gedachten ook wat sneller op een rijtje getrokken. De hele periode dat we getrouwd zijn, deed hij de financiën en regelde hij alles. Nu komt de tijd dat ik dit allemaal alleen zal moeten doen. Leningen betalen, verzekeringen in de gaten houden, bekijken wanneer wat betaald moet worden en zo verder en zo voort. Simpel zal het niet worden, maar ik weet dat ik het kan. Ik ben wat bang voor hoe en of ik rond zal komen. Ik zat namelijk net zo vol met plannen. In juni studeer ik af als herborist en daar wilde ik graag verder mee gaan. Kan dat nu nog? Kan ik dat maken om halftijds te werken en halftijds iets te proberen doen werken? Ben ik het niet aan mijn kinderen verplicht om zoveel mogelijk geld in het laatje te brengen, zodat zij toch alles kunnen hebben wat hun hartje begeert? Het hele financiële gebeuren zal ik maar wat langzaam laten zakken. De kinderen, dat is nog zo iets. Ik kies er helemaal niet voor om ineens halftijds moeder te zijn! Ik heb ze op de wereld gezet en ben volledig bereid om er de hele tijd voor hen te zijn. Nu zou ik ze ineens moeten delen, moeten afgeven. Maar mijn man is ook een supergoede vader en ik wil hem zijn kinderen zeker niet onthouden. Ze hebben ook recht op tijd met hun vader. Dus co-ouderschap en bi-locatie zal het zijn. Met spijt in het hart. Misschien is mijn hart daarvan nog wel meer gebroken dan van de scheiding. Ik kom zelf uit een gezin van gescheiden ouders en als er iets is dat ik mijn kinderen niet wilde laten meemaken, dan is het dit wel. Al kan ik niet zeggen dat de scheiding van mijn ouders bij mij voor trauma's gezorgd heeft, echt gelukkig was ik er ook niet mee. Ik wilde zo graag gewoon een gezin. Gelukkig zijn we ook overeen gekomen dat ik de kinderen nog steeds na school kan gaan halen en thuis mag helpen met hun huiswerk. Op woensdag mag ik nog steeds taxi-chauffer spelen. Hoe raar dat het nu ineens "mag" is, terwijl het tot nu "moet" was. Ik wilde soms zo graag eens een keertje wat rust, niet voor de kinderen moeten zorgen. Terwijl ik nu niets liever zou willen. Op deze manier kan ik ze toch nog elke dag zien, of toch bijna elke dag en hoef ik ze geen hele week te missen. Hoe lang deze regeling zal duren, dat zal de tijd moeten uitmaken. Ergens maak ik het mijn man gemakkelijk, hij hoeft zich geen zorgen over de kinderen te maken, dat blijf ik wel doen. Hij hoeft ook geen geld voor opvang te betalen, want ik neem ze mee naar huis. Maar ik zou het echt moeilijk hebben om twee kilometer verder in een huis te zitten terwijl mijn kinderen in de naschoolse opvang zitten. Zij kunnen er toch niks aan doen dat het tussen ons niet meer gaat? Het was al diep in de nacht toen we besloten te gaan slapen. Ik bij mijn dochter in het grote bed, hij bij mijn zoon in de kamer. Samen slapen is er na 14 jaar natuurlijk ook niet meer bij. Nog zoiets om aan te wennen : vanaf volgende week lig ik helemaal alleen in bed. De impact op mijn leven is me nog steeds niet helemaal duidelijk. Alles, maar dan ook alles zal anders worden.
Na zo'n bom spelen er natuurlijk duizend dingen door je hoofd. Maar eentje is de meest onwaarschijnlijke : de dag nadien zouden jullie op reis vertrekken. De auto is al gepakt, alles ligt en staat klaar. Wat doe je dan? Niet gaan en al het geld dat je al betaald hebt weggooien? Alleen gaan en de kinderen alles moeten duidelijk maken in je eentje en geen vragen kunnen stellen, afspraken kunnen maken? Samen gaan en een hele week nog op elkaars lip moeten zitten? Wanneer en hoe vertel je het de kinderen? Op reis? Voor je vertrekt, als je al vertrekt? Na de reis? Wetende dat het net ook dan de 5de verjaardag van je zoontje is? Als je gaat ben je alleen, als je blijft komt de omgeving zich zeker moeien. We hebben gekozen om te gaan. In de hoop dat we dan goede afspraken zouden kunnen maken, de kinderen rustig op de hoogte kunnen brengen, elkaar vragen kunnen stellen. Niet wetende of het niet een hele week ruzie zou zijn, of we wel elkaar zouden kunnen verdragen, hoe lang we de kinderen een mooie vakantie zouden kunnen geven. Ik met de gedachte dat alles misschien toch niet zo definitief zou blijken te zijn. Misschien kan ik hem nog van gedacht doen veranderen, kleine kans, maar toch. Hij waarschijnlijk om afscheid te nemen van een periode. Nog even te genieten van de kinderen voordat een moeilijke periode zou beginnen. Naar huis te kunnen komen met een nieuwe toekomst. Diezelfde avond heb ik mijn moeder nog gebeld. Onze relatie is niet al te close, we vallen elkaar niet snel vol van emoties in de armen. Maar hier was ze toch even niet goed van. Dit ging ze toch ook even moeten verwerken. Ik kon er niet van eten. Nu moet je weten dat ik een enorme troosteter ben. Ik eet mijn problemen weg en nu kon ik zelfs dat niet. Niet eten, niet praten, niet huilen. Gewoon zitten, je laten meedrijven, verdoofd zijn. Ver ben ik er niet mee gekomen. Nog voor we in Cornwall waren ontplofte mijn bom. Ik moest weten waarom en of er echt niks meer aan te doen was. Hij vertelde me dat zijn beslissing al een poosje vast stond. Dat hij mij niet meer kon geven wat ik nodig had en ik hem al evenmin. Blijkbaar zijn er ooit dingen gebeurd, zaken gezegd die te diep in zijn ziel sneden en waar hij nu nog steeds mee zat. Een groot gevoel van onmacht overspoelde me. Niet alleen was i k van deze gevoelens nooit op de hoogte geweest, ik kreeg bovendien geen kans meer om ze te veranderen. Hij gaf me nooit de kans om de etterende wonden uit te spoelen en te helpen genezen. Hij liet ze gewoon ettern tot de wonden te groot waren om nog te genezen. Dit was er te veel aan. Als ik dan toch niks meer kon doen, moesten we ook maar stoppen met het toneeltje voor de kinderen. Daar ter plekke bracht ik de kinderen op de hoogte, waarna we moesten stoppen omdat iedereen huilde en waarna de schoonmoeder op de hoogte werd gebracht door een telefoontje. Daar heb ik nu wat spijt van. Niet van het zo snel op de hoogte brengen van de kinderen, wel van de manier waarop. Ikhad moeten wachten tot een rustiger moment, maar voor ik het wist was het al te laat. Daar zaten we dan. Denkende dat er van een vakantie niet veel in huis zou komen. Hopende dat we toch niet de verkeerde beslissing hadden genomen door te komen. En ik voelde me vooral moederziel alleen.
15 jaar ken ik mijn man al. Hij lijkt vandaag in niks meer op de man die ik toen leerde kennen. Dat kan nu misschien van nog wel mensen gezegd worden, maar ik had er tot vandaag nooit bij stil gestaan. Alleen zijn is niet mijn sterkste kant moet u weten. Ik had al een paar domme dingen gedaan waardoor ik liefde verloor. Van eentje heb ik vandaag nog steeds spijt en vraag ik me wel eens af hoe het zou geweest zijn als alles anders verlopen was. Maar daarvoor heb ik dan weer een heel nieuwe blog nodig. Maar ik had me dus een exemplaar gekozen, weliswaar niet bewust, waarvan ik dacht dat hij me altijd graag ging zien en toch nooit weg zou gaan. Goed, vandaag zijn we dus 15 jaar later en dacht ik in een zekere, veilige, weliswaar niet perfecte maar zeker leefbare, relatie te zitten. Boy was I wrong! U weet wel hoe dat gaat : twee kleine kinderen, een job, groeiende hobby's, familie en vrienden en te weinig tijd voor elkaar. Maar er is altijd nog later en ja, je moet er wel aan werken, maar fundamenteel zitten we toch goed? Zo iets goed geef je toch niet zomaar op? Nu is het even druk, maar dat blijft vast niet duren. Alle dooddoeners en wegwuivers zijn in mijn hoofd voorbij gekomen. Elke zorg heb ik weg gewuifd, want ik zou het wel weten als er iets zwaar verkeerd zat, we konden toch goed praten, wij waren toch eerlijk tegen elkaar, ... Nee, uitgerekend op je 10de huwelijksverjaardag, die waar je zo fier op was, want vele mensen halen die niet eens, wordt de bom gegooid. Ik zie het niet meer zitten, ik ga weg, maar maak je geen zorgen, je zal niks te kort komen. En dan breekt je hart. Echt, je voelt het breken! Je hoofd slaat tilt en denken, bewegen of reageren is niet meer mogelijk. En nu? Die man voor me deelt beslissingen pas mee als hij er helemaal zeker van is, als hij over alles goed nagedacht heeft, als hij geen twijfels meer heeft. Dat weet je zeker. Zo goed ken je hem wel. En nu?
